Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Adam Habuda, Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek (spr.), Sędzia WSA Wojciech Śnieżyński, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w Wydziale II w dniu 23 maja 2023 r. sprawy ze skargi M. S. na postanowienie Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we Wrocławiu z dnia 18 sierpnia 2022 r. nr GK-ONG.7221.38.2022.BM w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia zażalenia oddala skargę w całości.

Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2022 r. znak GK-ONG.7221.38.2022.BM Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego (dalej: organ, DWINGiK) stwierdził uchybienie przez M. S. (dalej; skarżący, strona skarżąca) terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty Kłodzkiego (dalej: Starosta) nr GK.6620.155.2022.KG2 z dnia 20 czerwca 2022 r.

W uzasadnieniu organ wskazał, że postanowienie Starosty zostało doręczone Stronie w dniu 24 czerwca 2022r., czego dowodem jest potwierdzenie odbioru tegoż postanowienia znajdujące się w aktach sprawy. Zatem stosownie do zapisów art. 141 § 2 k.p.a., termin na wniesienie zażalenia od postanowienia Starosty upływał w dniu 1 lipca 2022 r. Organ podkreślił, że z wyjaśnień skarżącego zawartych w piśmie z dnia 29 lipca 2022r. skierowanym do DWINGiK, wynika, że nadał on pismo z dnia 30 czerwca 2022 r., będące zażaleniem na postanowienie Starosty w polskiej placówce pocztowej w dniu 12 lipca 2022 r. Zatem skarżący wniósł zażalenie na postanowienie Starosty w terminie 18 dni od dnia otrzymania tegoż postanowienia. Organ wyjaśnił również, że w dniu 1 sierpnia 2022 r. do DWINGiK wpłynęło pismo skarżącego z dnia 29 lipca 2022 r. stanowiące wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wyłączenia z powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego operatu geodezyjnego o identyfikatorze [...], sporządzonego przez wykonawcę prac geodezyjnych – G., z powodu braku podstawy materialnoprawnej do rozpatrzenia żądania w trybie administracyjnym. DWINGiK rozpatrzył powyższy wniosek i postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2022r. nr GK-ONG.7221.38.2022.BM orzekł o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty. Organ wywodził, że skoro kwestionowane postanowienie z dnia 20 czerwca 2022 r. nr GK.6620.155.2022.KG2 zostało skutecznie doręczone w dniu 24 czerwca 2022 r., to termin do wniesienia zażalenia upłynął z dniem 1 lipca 2022 r. Z akt sprawy wynika, że zażalenie na postanowienie organu pierwszej instancji zostało nadane za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 12 lipca 2022r. Zatem nie został zachowany 7-dniowy termin na wniesienie zażalenia.

W dniu 22 września 2022 r. skarżący wniósł skargę na postanowienie DWINGiK z dnia 18 sierpnia 2022 r. znak GK-ONG.7221.38.2022.BM. Zarzucając naruszenie art. 58 § 1 k.p.a. przez błędną jego wykładnię polegającą na nietrafnym wskazaniu winy za uchybienie przez skarżącego terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty oraz naruszenie art 9 k.p.a. poprzez niewezwanie skarżącego do uzupełnienia braku formalnego w postaci braku wskazania podstawy materialno-prawnej, bądź pouczenia skarżącego o możliwości konwalidowania wniesionego odwołania (zażalenia – przyp. Sąd) skarżący wnioskował o: 1/ uchylenie zaskarżonego postanowienia Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia 18 sierpnia 2022 r. znak GK-ONG.7221.38.2022 r. o stwierdzeniu uchybienia terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty Kłodzkiego nr GK.6620.155.2022.KG2 z dnia 20 czerwca 2022 r., 2/ przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty Kłodzkiego nr GK.6620.155.2022.KG2 z dnia 20 czerwca 2022 r. celem rozpoznania żądania o wyłączeniu z zasobów powiatu kłodzkiego operatu geodezyjnego sporządzonego przez geodetę S. C. z firmy G. w trybie administracyjnym.

W uzasadnieniu skarżący potwierdził, że zażalenie na postanowienie organu I instancji nadał w dniu 12 lipca 2022 r. a więc z opóźnieniem, które nie było jednak znaczne. Skarżący argumentował także, że przyczyną uchybienia terminu nie były okoliczności takie jak niedbalstwo, niedostateczna staranność w prowadzeniu swoich własnych spraw, czy brak znajomości prawa. Skarżący podkreśli, że przeżył głęboki stres z w związku ze skutkami wykonania usługi geodezyjnej na zlecenie sąsiada. Chciał wysłać zażalenie niezwłocznie ale nie posiadał na poparcie swoich racji odpowiednich dokumentów, wobec czego chciał dołączyć aktualne wydruki zdjęć z przeprowadzonych prac rolniczych na części gdzie pozbawiono go własności gruntu. Ze względu na znaczącą ilość pilnych prac rolnych związanych z bardzo dobrą pogodą, zdjęcia te wydrukował dopiero w dniu 12 lipca 2022 roku i w tym też dniu wysłał. Nadał przesyłkę listem zwykłym, dlatego też nie posiada żadnego dowodu nadania. Wskazał także, że obecnie pierwsza połowa lipca jest okresem bardzo intensywnych prac w gospodarstwie, w którym pracuje osobiście i samodzielnie. Jednocześnie nadmienił, że opóźnienie było usprawiedliwione nadzwyczajnymi okolicznościami, gdyż w tym czasie dokonywał czynności mających na celu przygotowanie należytej skargi i w żaden sposób nie było nadmierne. Zdaniem skarżącego opóźnienie jest nieznaczne a wina ma charakter w pełni nieumyślny i niezamierzony. Podkreślił również, że w żaden sposób przypisać mu braku staranności i niedbalstwa. Oświadczył że nie posiada wykształcenia prawniczego, dlatego też nie znał podstawy materialnoprawnej swojego odwołania, tym niemniej w jego ocenie organ administracji, jakim jest Starostwo jest zobligowane do tego aby jego pracownicy pouczyli skarżącego o konieczności uzupełnienia braku formalnego, poprzez wskazanie niezbędnej podstawy materialno-prawnej w tym zakresie, bądź pouczyć o przysługujących mu prawach .

W odpowiedzi na skargę DWINGiK wniósł o oddalenie skargi. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że proste zestawienie terminów, pomiędzy datą otrzymania przez skarżącego postanowienia Starosty Kłodzkiego z dnia 20 czerwca 2022 r. nr GK.6620.155.2022.KG2 (24 czerwca 2022r.) a datą wniesienia przez stronę zażalenia na ww. postanowienie (12 lipca 2022 r.), wskazuje na uchybienie 7-dniowego terminu na wniesienie zażalenia, przewidzianego w art. 141 § k.p.a. Podkreślił ponadto, że nie zostały spełnione łącznie wszystkie przesłanki, wskazane w art. 58 § 1 k.p.a., które umożliwiłyby przywrócenie terminu na złożenie zażalenia na postanowienie Starosty Kłodzkiego z dnia 20 czerwca 2022 r. nr GK.6620.155.2022.KG2, skarżący złożył bowiem wniosek o przywrócenie terminu, dopełnił czynności, dla której określony był termin tj. wniósł zażalenie, lecz nie uprawdopodobnił braku własnej winy w uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia. Skarżący we wniosku z dnia 29 lipca 2022 r. o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty Kłodzkiego nr GK.6620.55.2022.KG2 z dnia 20 czerwca 2022 r., nie wykazał bowiem, że uchybienie terminu nastąpiło z powodów niezależnych od strony, lecz wyraźnie wskazał, że powodem uchybienia terminowi na złożenie zażalenia było zaniechanie wysłania zażalenia z uwagi na brak czasu spowodowany wykonywaniem prac rolniczych oraz gromadzeniem materiału dowodowego w postaci zdjęć z przeprowadzonych prac rolniczych. Natomiast o braku winy strony w niedopełnieniu w ustawowym terminie określonej czynności procesowej można mówić tylko w przypadku uprawdopodobnienia przez nią, że dopełnienie czynności było niemożliwe z powodu przeszkody nagłej i nie do przezwyciężenia, tj. takiej której strona nie mogła przezwyciężyć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego lub jego pełnomocnika zalicza się np. przerwę w komunikacji, powódź, pożar, nagłą chorobę. W przedmiotowej sprawie strona nie uprawdopodobniła, że zaistniały takowe przeszkody. Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przez organ przepisu art. 9 k.p.a. DWINGiK wyjaśnił, że zarzut ten nie znajduje odniesienia do rozpatrywanej sprawy, która obejmowała rozpatrzenie zażalenia skarżącego z dnia 30 czerwca 2022 r. na postanowienie Starosty Kłodzkiego z dnia 20 czerwca 2022 r. nr GK.6620.155.2022.KG2 o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wyłączenia z powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego operatu geodezyjnego [...], sporządzonego przez wykonawcę prac geodezyjnych G.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż objęte nią postanowienie nie narusza prawa.

Zgodnie z art. 90 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.) dalej: "p.p.s.a." jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, posiedzenia sądowe są jawne, a sąd orzekający rozpoznaje sprawy na rozprawie. W niniejszej sprawie zastosowanie znalazł przepis szczególny, to jest art. 119 pkt 3 p.p.s.a., który stanowi, że jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym.

W myśl art. 120 p.p.s.a. w trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Natomiast na podstawie art. 151 p.p.s.a. w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy, należy przytoczyć treść art. 141 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.) dalej: "k.p.a.", zgodnie z którym zażalenia wnosi się w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia stronie, a gdy postanowienie zostało ogłoszone ustnie - od dnia jego ogłoszenia stronie. Uchybienie terminu do wniesienia zażalenia stwierdza w drodze postanowienia organ odwoławczy (art. 134 k.p.a. w zw. z art. 144 k.p.a.).

Odnosząc przywołane przepisy do stanu faktycznego niniejszej sprawy wskazać należy, że prawidłowo organ odwoławczy ustalił, że postanowienie Starosty Kłodzkiego doręczono skarżącemu w dniu 24 czerwca 2022 r. Nie budzi również wątpliwości, że zażalenie od ww. postanowienia zostało nadane listem zwykłym w dniu 12 lipca 2022 r. i doręczone organowi w dniu 13 lipca 2022 r. Sam skarżący zarówno w skardze jak i we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie Starosty wskazał, że ww. środek odwoławczy wysłał w dniu 12 lipca 2022 r., wyjaśniając jednocześnie przyczyny niedochowania siedmiodniowego terminu.

W tak ustalonym stanie faktycznym i prawnym oceny Sądu rozpoznającego skargę wymagało zatem zagadnienie, czy zasadnie organ uznał, że zażalenie zostało wniesione z uchybieniem terminu 7-dniowego, o którym mowa w art. 141 § 2 k.p.a.

Stosownie do wskazanych powyżej przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, siedmiodniowy termin do złożenia odwołania przez skarżącego liczony od dnia odebrania decyzji upłynął w dniu 1 lipca 2022 r., a więc w czwartek, który był dniem roboczym.

Biorąc pod uwagę, że termin doręczenia decyzji Starosty w dniu 24 czerwca 2022 r., jak i termin nadania zażalenia w dniu 12 lipca 2022 r. stanowią okoliczności niesporne, prawidłowym było wydanie przez organ postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu do wniesienia zażalenia. Uchybienie terminu jest okolicznością obiektywną i w razie jej stwierdzenia organ nie ma innej możliwości, niż wydanie postanowienia o uchybieniu terminu przewidzianego w art. 134 k.p.a. (zob. wyrok NSA z 21 marca 1997 r., sygn. akt I SA/Łd 2990/95; wyrok NSA z 29 stycznia 1997 r., sygn. akt I SA/Gd 1482/96; wyrok NSA z 4 lutego 2014 r. sygn. akt II OSK 2126/12, wyrok WSA we Wrocławiu z 10 stycznia 2018 r. II SA/Wr 721/17, wyrok WSA w Łodzi z 30 maja 2017 r. sygn. II SA/Łd 178/17, wyrok WSA w Krakowie z 20 kwietnia 2022 r. sygn. II SA/Kr 224/22). Termin określony art. 141 § 2 k.p.a. jest terminem zawitym, co oznacza, że jego przekroczenie, niezależnie od przyczyn, które to spowodowały, powoduje konieczność stwierdzenia, że zażalenie zostało wniesione z uchybieniem terminu. Zaznaczyć należy przy tym, że ewentualne przywrócenie terminu uczyniłoby bezprzedmiotowym orzekanie w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu, stąd właściwym ze strony organu było uprzednie rozstrzygnięcie tej kwestii postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2022 r. znak GK-ONG.7221.38.2022.BM (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 grudnia 2020 r. sygn. akt I OSK 1565/20).

Odnosząc się do okoliczności podnoszonych przez skarżącego w skardze należy zauważyć, że pozostają one bez znaczenia dla stwierdzenia wniesienia zażalenia z uchybieniem terminu. Uwarunkowania dotyczące ewentualnego braku winy skarżącego w złożeniu zażalenia z uchybieniem terminu podlegały ocenie w postępowaniu w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia, które zostało zakończone postanowieniem DWINGiK z dnia 17 sierpnia 2022 r. znak GK-ONG.7221.38.2022.BM. Nadmienić należy, że skarżący na dzień wydania niniejszego orzeczenia nie skorzystał z przysługujących mu środków zaskarżenia od powyższego postanowienia.

Konkludując, w rozpoznawanej sprawie niedochowanie ustawowego terminu do wniesienia odwołania nie było zatem wynikiem naruszenia prawa przez organ pierwszej instancji, a wyłącznie skutkiem niedochowania terminu przez stronę skarżącą.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu i działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.