Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień, Sędziowie Sędzia WSA Marek Kraus, Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Claudia Kozłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 października 2015 r. sprawy ze skargi J. C. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 31 października 2014 r. nr ITPP1/443-861/14/MS w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną; 2. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 złotych (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I SA/Gd 523/15

UZASADNIENIE

I.

Skarżący J. C., we wniosku z 25 lipca 2014 r. (uzupełnionym 27 października 2014 r.), wystąpił do Ministra Finansów o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu wniosku podał, że jest właścicielem nieruchomości – działek nr [...], [...], [...] i [...] (którą zamieszkuje) o łącznej powierzchni 5,79 ha, którą wraz z byłą żoną nabył od swoich rodziców 4 stycznia 1993 r. na podstawie umowy darowizny. Prawo własności do całości ww. gruntów skarżący nabył 28 grudnia 2001 r. na mocy umowy darowizny. Nieruchomość to tzw. ojcowizna; stanowi ona majątek prywatny skarżącego – nie była wykorzystywana w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (skarżący w przeszłości prowadził komis samochodowy i był podatnikiem podatku od towarów i usług); nie była także wynajmowana ani wydzierżawiana. Na części nieruchomości będącej siedliskiem rolniczym posadowione są dwa obiekty budowlane, które syn skarżącego od lata 2013 r. sezonowo wynajmuje na pokoje dla turystów. Ta część nieruchomości nie zostanie zbyta ani w drodze darowizny, ani sprzedaży. Skarżący zamierza dokonać podziału jedynie części nieruchomości, obejmującej łączną powierzchnię około 1,3 ha a następnie dokonać jej zbycia – część gruntu przekazać bliskim w drodze darowizny a pozostałą sprzedać. Niepodzielonej części gruntów skarżący nie zamierza sprzedawać. Skarżący przed kilku laty zlecił lokalnej gazecie zamieszczenie ogłoszenia o treści: "Sprzedam działkę w Mądrzechowie", podając swój numer telefonu. Skarżący zlecił sprzedaż nieruchomości pośrednikom, gdyż nie czuje się kompetentny do prowadzenia działań w tym zakresie. Nie zmierza podejmować działań o charakterze marketingowym.

Skarżący wskazał, że dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym – aby móc dokonać jej podziału – skarżący (wraz z synem) wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, którą uzyskał; zgodnie z decyzją przeznaczeniem przedmiotowej nieruchomości jest zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Przed wystąpieniem do właściwego organu o ustalenie warunków zabudowy skarżący wykonał przyłącze do sieci energetycznej (posadowił skrzynkę) oraz zawarł porozumienie z przedsiębiorstwem wodociągowym o partycypacji w kosztach ewentualnego wybudowania sieci wodociągowej (udział w projekcie realizowany byłby przez spółkę gminną i dotyczyłby nie tylko nieruchomości skarżącego) celem zapewnienia ewentualnych, przyszłych dostaw energii i wody do nieruchomości. Skarżący wyjaśnił, że ww. działania stanowiły warunek konieczny pozytywnego rozpatrzenia wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowej nieruchomości. Jednocześnie skarżący nie zamierza budować na niej infrastruktury energetycznej ani sieci kanalizacyjnej; nieruchomość nie została uzbrojona a skarżący nie zamierza podejmować aktywnych działań mających na celu przygotowanie gruntów do sprzedaży.

Skarżący wskazał, że celem sprzedaży posiadanego majątku nieruchomego, który wcześniej był własnością jego rodziców, jest jego przekazanie członkom rodziny i spieniężenie.

Przedstawiając powyższy stan faktyczny, skarżący skierował do Ministra Finansów pytania, czy sprzedaż nieruchomości będzie stanowiła działalność gospodarczą na gruncie podatku od towarów i usług oraz czy i jakie skutki podatkowe w podatku od towarów i usług powstaną w przypadku darowizny na rzecz osób bliskich oraz sprzedaży poszczególnych części nieruchomości?

Skarżący jednocześnie przedstawił własną ocenę prawną zagadnienia, zgodnie z którą sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie stanowiła działalności gospodarczej na gruncie podatku od towarów i usług, gdyż celem zbycia działek jest jedynie spieniężenie nieruchomości, które stanowią majątek rodzinny. Skarżący poszukiwanie ewentualnych nabywców zlecił pośrednikom w handlu nieruchomościami. W tym stanie rzeczy nie sposób twierdzić, że zamierza on prowadzić działalność gospodarczą. Skoro działania skarżącego nie będą stanowiły działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej jako: u.p.t.u.), to czynności zbycia części nieruchomości nie można kwalifikować jako dostawy towarów. W konsekwencji czynności te nie będą podlegały opodatkowaniu VAT. Zdaniem skarżącego również zbycie części nieruchomości w drodze darowizny nie będzie stanowiło dostawy towarów w rozumieniu przepisów u.p.t.u.

II.

W zaskarżonej interpretacji indywidulanej z 31 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko skarżącego za nieprawidłowe.

Z uzasadnienia organu podatkowego wynika jednak, że w odniesieniu do kwestii nieodpłatnego zbycia przez skarżącego części nieruchomości (darowizny) na rzecz osób bliskich stanowisko skarżącego jest prawidłowe. Organ podatkowy, powołując się na art. 7 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u., stwierdził, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku darowizna nie będzie stanowić dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Odnosząc się do spornych zagadnień dotyczących sprzedaży części nieruchomości organ w szczególności podkreślił, że w świetle definicji zawartych w art. 15 u.p.t.u., dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter oraz wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W przypadku pojedynczych dostaw działek, należących do majątku osobistego osoby fizycznej możliwe jest uznanie takich transakcji za działalność handlową, jeśli tylko przybiera ona cechy profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Nie ma przy tym znaczenia, czy dana osoba zawodowo trudni się obrotem nieruchomościami, prowadząc działalność handlową w tym zakresie, czy jest osobą prywatną. O uznaniu konkretnego składnika majątku za towar handlowy nie mogą też przesądzać zamiary danego podmiotu istniejące w momencie nabycia oraz dotychczasowy sposób wykorzystywania nieruchomości. Istotne znaczenie będą miały okoliczności związane z przygotowaniem nieruchomości do transakcji, a także z samym zbyciem działek powstałych po podziale, a nie ich pierwotne przeznaczenie oraz dotychczasowy sposób wykonywania prawa własności.

Organ, powołując się na wyroki TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10) oraz zapadłe na ich tle orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych (wyrok NSA z 23 lipca 2013 r., I FSK 1386/12 i z 13 kwietnia 2012 r., I FSK 890/11 oraz WSA w Poznaniu z 1 grudnia 2011 r., I SA/Po 670/11 i z 14 grudnia 2011 r., I SA/Po 730/11), wskazał że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Zdaniem organu podatkowego w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zbiorem pewnych zorganizowanych działań, zatem dostawa gruntu (sprzedaż) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

III.

Skarżący wystąpił do Ministra Finansów z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa organ podatkowy stwierdził brak podstaw do zmiany zaskarżonej indywidualnej interpretacji.

IV.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku pełnomocnik skarżącego wniósł o jej uchylenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wydanej interpretacji indywidualnej zarzucił naruszenie:

1/ art. 120, art. 180 § 1 i art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. 2012 r. poz. 749; dalej jako: O.p.) poprzez nieprawidłowe opisanie w wydanej interpretacji indywidualnej stanu faktycznego sprawy, polegające na wskazaniu, że ogłoszenie skarżącego zamieszczone w prasie brzmiało: "sprzedam działkę", podczas, gdy brzmiało ono: "sprzedam działke" co miało wpływ na wynik sprawy, ponieważ rzeczywista treść ogłoszenia wskazuje, iż działania skarżącego nie miały profesjonalnego charakteru;

2/ art. 14c § 1, art. 120, art. 180 § 1 i art. 187 § 1 O.p. poprzez brak odpowiedzi na pytanie dotyczące skutków sprzedaży poszczególnych części nieruchomości skarżącego na gruncie podatku od towarów i usług;

3/ art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie, polegające na uznaniu, że przepisy te znajdują zastosowanie do sytuacji przedstawionej przez skarżącego we wniosku, w sytuacji gdy zamierzona aktywność skarżącego nie nosi znamion prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów u.p.t.u., a skarżący nie będzie z tego tytułu występował w roli podatnika podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że skarżący dokonując sprzedaży gruntów nie będzie działał w charakterze handlowca, gdyż grunty nie zostały nabyte w celu dalszej odsprzedaży. Poza dotychczasową argumentacją pełnomocnik zwrócił uwagę na czas, jaki upłynął pomiędzy nabyciem gruntów a zamierzonym zbyciem ich części.

V.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

VI.

Sądowa kontrola zaskarżonej interpretacji prowadzona na podstawie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.) wykazała, że skarga jest zasadna.

Istotę sporu między stronami stanowi kwestia uznania skarżącego w konkretnych okolicznościach faktycznych wskazanych we wniosku za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u.

Z unormowań u.p.t.u. wynika, że obrót nieruchomościami gruntowymi, co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Grunty, według dyspozycji art. 2 pkt 6 u.p.t.u., są bowiem towarem, a z mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Czynności te są opodatkowane jednakże tylko wtedy, gdy dokonują ich podatnicy w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u. (w brzmieniu obowiązującym w sprawie), tj. osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o jakiej mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, jak wynika z definicji zawartej w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody; działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W punkcie wyjścia należy wskazać, że tematyka związana z przedmiotem sporu zaistniałym w niniejszej sprawie była już wielokrotnie przedmiotem rozważań sądów administracyjnych. Znalazła ona również swoje odbicie w powoływanym przez organ podatkowy wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

W wyroku tym Trybunał zawarł następujące tezy:

1) dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności;

2) osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby;

3) natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej;

4) okoliczność, iż osoba ta jest "rolnikiem ryczałtowym" w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

W związku z powyższym konieczne jest ustalenie, czy skarżący dokonując sprzedaży części swej nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, czy też w ramach zarządu majątkiem prywatnym. W tym zakresie pomocne są tezy zawarte w wyroku składu siedmiu sędziów NSA z 29 października 2007 r., I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku orzeczeniach NSA (chociażby wyrok z 27 października 2009 r., I FSK 1043/08), wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy odróżnianiu przypadków związanych z działalnością gospodarczą od tych dotyczących zarządu majątkiem prywatnym.

Za kluczowe dla ustalenia charakteru działań skarżącego uznać zatem należy takie elementy jak stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej (wyrok NSA z 10 listopada 2011 r., I FSK 1668/11).

Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą (tak przynajmniej wskazał TSUE w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10).

Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca.

Natomiast dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak ewentualne uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia. Wskazywać mogą one bowiem na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającą formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

A zatem za słuszne należy uznać stanowisko zaprezentowane w powołanym już wyroku NSA, I FSK 1668/11, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga uprzedniego ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji) i wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela linii orzeczniczej sądów administracyjnych, w której akcentuje się, że decydujące znaczenie przy wykładni art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. (art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112) mają przesłanki o charakterze przedmiotowym, obrazujące stopień aktywności sprzedającego w zakresie wyprzedaży swojego majątku, zaś przesłanka podmiotowa ma jedynie znaczenie drugorzędne (por. wyrok NSA z 3 marca 2015 r., I FSK 1859/13 i z 17 czerwca 2015 r., I FSK 193/15).

W ocenie Sądu dla przypisania danemu podmiotowi statusu podatnika podatku od towarów i usług, tj. w szczególności działania w charakterze handlowca, nie jest wystarczające ustalenie i ocena okoliczności związanych z samą sprzedażą, lecz – co należy podkreślić – konieczne jest również ustalenie okoliczności towarzyszących nabyciu towarów, a zwłaszcza, czy zostały one nabyte z zamiarem ich późniejszej odsprzedaży.

Mając na uwadze powyższe założenia Sąd nie podziela stanowiska organu podatkowego, że sprzedaż opisana we wniosku o udzielenie interpretacji podlega opodatkowaniu VAT.

Sąd stwierdza, że w okolicznościach tej konkretnej sprawy sprzedaż gruntów należy kwalifikować jako rozporządzenie przez skarżącego majątkiem rodzinnym; mieści się ona w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, gdyż nie ma charakteru zorganizowanego. Nie jest bowiem działalnością handlową, w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 u.p.t.u., sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, co zresztą sam skarżący wyraźnie akcentuje, zaś przedstawione przez niego okoliczności nie przemawiają za przyjęciem odmiennej tezy.

Podkreślić należy, że nieruchomość została przekazana skarżącemu i jego byłej żonie przez jego rodziców na podstawie darowizny z 4 stycznia 1993 r. (skarżący stał się jedynym właścicielem na mocy umowy darowizny z 28 grudnia 2008 r.), stanowiła majątek rodzinny tzw. ojcowiznę i weszła do jego majątku prywatnego. Nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego, której przedmiotem nie były usługi budowlane, deweloperskie, czy inne związane z budownictwem.

Wbrew stanowisku organu również podejmowane przez skarżącego działania nie wyczerpują znamion profesjonalnej działalności handlowej, a tylko sprzedaż zrealizowana w jej ramach podlega opodatkowaniu VAT. Zdaniem Sądu czynnościom, jakie podjął skarżący przed sprzedażą nieruchomości nie sposób przypisać cech aktywności sprzedawcy profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami.

Wprawdzie skarżący, z uwagi na brak planu zagospodarowania przestrzennego terenu, na którym położona jest nieruchomość wystąpił o wydanie decyzji o warunkach jej zabudowy, dokonał jej podziału geodezyjnego, doprowadził do granic nieruchomości sieć energetyczną (posadowił skrzynkę) oraz podjął działania umożliwiające w przyszłości wykonanie infrastruktury wodociągowej, to jednak – zdaniem Sądu – okoliczności te nie przesądzają za uznaniem skarżącego za osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 u.p.t.u.

Organ zdaje się nie zauważać, że czynności podjęte przez skarżącego nie miały na celu wyłącznie podniesienia atrakcyjności nieruchomości i zwiększenia jej wartości, a w konsekwencji uzyskania jak najwyższej ceny sprzedaży, ale przede wszystkim zostały powzięte w celu jej sprzedaży w ogóle. Skarżący wskazuje, że geodezyjny podział nieruchomości nie byłby możliwy bez uprzedniego ustalenia warunków zabudowy dla niej. Natomiast wykonanie przyłączy do sieci energetycznej i wodociągowej (bez uzbrojenia terenu) było warunkiem uzyskania pozytywnej decyzji o warunkach zagospodarowania.

Sąd stoi na stanowisku, że działania podejmowane przez podatnika, które mają na celu zwiększenie wartości nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży, nabytej przez podatnika do majątku osobistego bez zamiaru jej dalszej odsprzedaży, same w sobie nie mogą przesądzać, że podatnik prowadzi działalność handlową jak profesjonalista. Trudno bowiem wymagać od podatnika, aby dokonując zbycia nieruchomości wchodzących w skład jego majątku prywatnego tego rodzaju działań nie podejmował. Decyzji o sprzedaży, co do zasady, towarzyszy chęć uzyskania jak najwyższej ceny. Idąc tokiem rozumowania organu podatkowego należałoby przyjąć, że wszelkie działania podejmowane przez podatnika przed sprzedażą nieruchomości zmierzające do podwyższenia ich wartości, bez jednoczesnego ustalenia okoliczności o charakterze podmiotowym każdorazowo prowadziłyby do uznania podatnika za profesjonalnego handlowca.

Sąd nie podziela stanowiska organu podatkowego, że w celu sprzedaży gruntów skarżący, korzystając z usług agencji (biura) obrotu nieruchomościami, podjął działania marketingowe, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia. Zdaniem Sądu takie działanie nie jest niczym nadzwyczajnym, a w dzisiejszych czasach wręcz powszechnym, często stosowanym przez osoby, które nie chcą, nie mogą (np. ze względu na pobyt poza granicami kraju lub częste wyjazdy poza miejsce zamieszkania), bądź też nie dysponują wystarczającą ilością czasu by osobiście spotykać się z potencjalnymi nabywcami, udzielać im wyczerpujących informacji o przedmiocie sprzedaży i go okazywać. W ocenie Sądu korzystanie przez osoby prywatne z usług podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami przy sprzedaży nieruchomości nie uprawnia, aby tego rodzaju aktywność porównywać do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie sprzedażą nieruchomości. Zauważyć należy, że tego rodzaju rozwiązanie również pod względem finansowym często bywa bardziej korzystne aniżeli każdorazowe angażowanie środków na wykupienie ogłoszeń czy to w lokalnej prasie, czy też na portalach internetowych, zlecenie wykonania banerów.

Reasumując, z okoliczności wskazanych we wniosku o udzielenie interpretacji nie wynika, aby skarżący podejmował jakiekolwiek czynności, które mogłyby świadczyć o jego aktywności podobnej do aktywności sprzedawcy profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez tego rodzaju podmiot, co skutkowałoby koniecznością uznania skarżącego za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. Przyjąć zatem należało, że czynności opisane we wniosku o udzielenie interpretacji mieszczą się w ramach zarządu majątkiem prywatnym – niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów u.p.t.u.

Ponownie wydając interpretację Minister Finansów uwzględni wyrażoną wyżej ocenę prawną.

VII.

Sąd zwraca także uwagę, że zaskarżona interpretacja zawiera wadliwe sformułowanie rozstrzygnięcia. Wyjaśnić należy, że rozstrzygnięcie musi być sformułowane w sposób jasny i precyzyjny, a nie pośrednio wynikać z uzasadnienia decyzji (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 czerwca 1998 r., I SA/Łd 1478/96). Powinno być sformułowane w sposób jednoznaczny, zrozumiały i wyczerpujący, bowiem z niego wynika zakres praw lub obowiązków strony, która jest adresatem decyzji.

W niniejszej sprawie organ podatkowy stwierdził, że stanowisko skarżącego w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowych jest nieprawidłowe. Przypomnieć należy, że skarżący zwrócił się z zapytaniem o zastosowanie przepisów u.p.t.u. w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości (jej sprzedaży) oraz nieodpłatnego, tj. przeniesienia własności na rzecz osób bliskich w drodze darowizny. O ile rozstrzygnięcie jest spójne z uzasadnieniem w części dotyczącej sprzedaży nieruchomości, o tyle już w przypadku zbycia w drodze darowizny już nie. Z uzasadnienia zaskarżonej interpretacji wynika bowiem, że stanowisko skarżącego w tej części organ podatkowy uznał za prawidłowe.

W tym stanie sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 146 § 1 orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach postępowania znajduje uzasadnienie w przepisach art. 200 i art. 205 p.p.s.a.

EK/MH