Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Rafał Batorowicz Sędzia NSA Magdalena Bosakirska Sędzia del. WSA Maria Jagielska (spr.) Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 19 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 17 marca 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 1816/08 w sprawie ze skargi J. U. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 marca 2009 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1816/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę J.U. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] 2008 r., nr [...], [...], w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego.

Za podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia.

Decyzją Urzędu Patentowego RP z dnia [...] 2005 r., opublikowaną w Wiadomościach Urzędu Patentowego nr [...] w dniu 31 stycznia 2006 r. J. U. zostało udzielone prawo ochronne na wzór przemysłowy "Zadaszenie drzwi" nr [...] z pierwszeństwem od dnia 6 grudnia 2004 r.

Sprzeciwy od wspomnianej decyzji złożyli: R. Sp. z o.o. z siedzibą w Cz. oraz I. B., podając jako podstawę swoich żądań art. 102, art. 103 i art. 104 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.; dalej pwp.). Wnoszący sprzeciw wskazali, że rejestracja spornego wzoru przemysłowego nastąpiła z naruszeniem ww. przepisów ustawy pwp., bowiem sporny wzór przemysłowy nie posiadał w dniu zgłoszenia cech nowości i indywidualnego charakteru, a jego wykorzystywanie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami w rozumieniu art. 106 ust. 1 pwp.

W wyniku uznania przez uprawnioną sprzeciwów za bezzasadne, sprawa została skierowane do rozpoznania w postępowaniu spornym i decyzją z dnia [...] 2008 r. Urząd Patentowy RP unieważnił prawo z rejestracji wzoru przemysłowego pt.: "Zadaszenie drzwi" nr Rp-9192 udzielone J. U. wykonującej działalność gospodarczą pod nazwą "P.". Organ administracji wskazał, że zgodnie z art. 102 ust. 1 pwp. przy wzorach przemysłowych przedmiotem porównania są postaci wytworów. Organ stwierdził, że zgodnie z cechami istotnymi wskazanymi w dokumentacji zgłoszeniowej spornego wzoru i ujawnionymi na rysunku, zadaszenie drzwi stanowi przezroczystą prostokątną płytę osadzoną w kształtownikach, co najmniej wzdłuż dłuższych jej boków, zamocowaną bezpośrednio do muru lub podpartą na zamocowanych do muru wspornikach, przy czym poniżej płyty może być zamocowana jedna lub dwie ścianki boczne o kształcie trapezoidu. Organ wskazał na umowę o współpracy z dnia 1 stycznia 2000 r. zawartą pomiędzy spółką R., a uprawnioną. Do dnia wygaśnięcia umowy w lipcu 2005 r. współpraca obejmowała dystrybucję i reklamę przez firmę R. spornego zadaszenia drzwi, co oznacza, że sporny wzór został ujawniony w okresie obowiązywania powyższej umowy spółce R., a następnie ujawniony przez tę spółkę. Powyższe, zdaniem Urzędu Patentowego RP, świadczyło o tym, że sporny wzór przemysłowy w postaci przedstawionej na fig. 5 dokumentacji zgłoszeniowej nie jest nowy w rozumieniu art. 103 ust. 1 w związku z art. 103 ust. 3 pkt 2 p.w.p., gdyż został ujawniony wcześniej niż w ciągu 12 miesięcy przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, tj. przed 6 grudnia 2004 r. W ocenie organu o braku nowości wskazanych postaci wzoru Rp-9192 świadczą: oferty cenowe spółki R. z dnia 19 sierpnia 2002 r. i z dnia 14 kwietnia 2003 r., faktury VAT z 2002 r. i z 2003 r. wystawiane przez uprawnioną i jej poprzednika dla firmy R. wraz z dokumentami przyjęcia do magazynu (identyfikujące wskazane w fakturach wyroby na podstawie ich symboli), a także wybrane strony albumów, publikacji, katalogów i czasopism: "Świat szkła" nr 6 z czerwca 2003 r., "MURATOR" nr 1 z 2004 r., "STUDIO DEKORAL" z maja 2003 r. Urząd Patentowy RP uznał, że sporny wzór przemysłowy w postaciach przedstawionych na fig. 5 dokumentacji zgłoszeniowej jest identyczny z wzorem udostępnionym publicznie we wskazanych wyżej materiałach, gdyż wzór ten nie może różnić się od wzoru udostępnionego publicznie jedynie nieistotnymi szczegółami, niewidocznymi na wskazanych rysunkach. Wystawione przez uprawnioną faktury świadczą ponadto o powszechnej znajomości spornego wzoru zarówno bez ścianek, z jedną ścianką i z dwiema ściankami. Zgromadzone w sprawie materiały dowodzą również braku indywidualnego charakteru pozostałych odmian spornego wzoru przemysłowego, które różnią się jedynie rodzajem zamocowania oraz występowaniem drugiej ścianki bocznej, ewentualnie brakiem ścianek, podczas gdy o ogólnym wrażeniu wywieranym przez sporne zadaszenia decydują kształt daszka i kształt ścianki bocznej, które są we wszystkich odmianach jednakowe.

Skargę na powyższą decyzję złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. uprawniona J. U., zarzucając naruszenie przepisów postępowania poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego i jego niewłaściwą ocenę oraz naruszenie prawa materialnego, tj. art. 102 ust. 1, art. 104 ust. 1 i 2 p.w.p. przez błędną wykładnię.

Skarżąca podniosła, że umowa o współpracy ze spółką R. nie dotyczyła produkcji zadaszenia według spornego wzoru przemysłowego, zaś wzór ten nie został ujawniony przed okresem 12 miesięcy określonym w art. 103 ust. 3 pkt 2 p.w.p. W ocenie skarżącej dowody przedłożone przez podmioty, które wniosły sprzeciwy były niewiarygodne. Oferty cenowe spółki R. opatrzone datami 19 sierpnia 2002 r. i 14 kwietnia 2003 r. nie precyzują, o jakie odmiany wzoru chodzi oraz nie zawierają niebudzącego wątpliwości potwierdzenia daty ich powstania. Także faktury dołączone do sprzeciwu nie mogą stanowić dowodu w sprawie, bowiem nie dookreślają, o jaki wzór przemysłowy chodzi, ograniczając się do podania typu "zadaszenie brązowe", "zadaszenie białe", "ścianka brąz" lub "ścianka biała". Dowodów w sprawie nie mogą także stanowić wybrane strony czasopism i albumów wskazanych w decyzji organu, bowiem zdjęcia w nich zamieszczone są złej jakości.

Zdaniem skarżącej, organ nie odniósł się do odmian wzorów wg. fig. 5 przedstawionych na odrębnych arkuszach prezentujących niezbędne szczegóły poszczególnych odmian wzorów. Ponadto jak podkreśliła skarżąca, w wyniku zastosowania nowoczesnej technologii wytwarzania, jej wyrób nabrał indywidualnego, niepowtarzalnego charakteru, zaś zorientowany nabywca dopatrzy się zasadniczych różnic pomiędzy wzorem skarżącej, a wzorem przeciwstawionym. Zwróciła też uwagę na bardzo mały zakres swobody twórczej przy projektowaniu daszku.

Wyrokiem z dnia 17 marca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę.

Sąd I instancji wskazał, iż z treści umowy zawartej pomiędzy J. U., a R. S.A. wynika, że współpraca obejmowała dystrybucję i reklamę przez R. Sp. z o.o. zadaszenia drzwi wytwarzanego przez uprawnioną, a będącego przedmiotem spornego wzoru. Fakt, że umowa dotyczyła daszków wypełnionych poliwęglanem, a nie akrylem i kwestia, czy z uwagi na takie wypełnienie produkty te były odrębne, nie miał w ocenie Sądu znaczenia, albowiem z dokumentacji zgłoszenia wynika, iż nie rozróżnia rodzajów wypełnień, wskazując, jako wypełnienie zadaszenia "przezroczystą płytę".

Jak stwierdził Sąd I instancji, w świetle powołanych przez Urząd Patentowy dowodów, organ zasadnie uznał zarzut braku nowości wzoru przemysłowego w postaci przedstawionej na figurze nr 5 dokumentacji zgłoszeniowej w rozumieniu art. 103 ust. 1 w związku z art. 103 ust. 3 pkt 2 p.w.p. Wzór ten został ujawniony w czasie wcześniejszym niż w ciągu 12 miesięcy, przed datą według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji tj. przed 6 grudnia 2003 r. Sąd wyjaśnił, iż Urząd Patentowy RP oparł się nie tylko na dowodach w postaci wskazanych faktur VAT razem z dokumentami PZ z 2002 i 2003 roku wystawionych przez Skarżącą dla R. Sp. z o.o., lecz także na ofertach cenowych wraz ze zdjęciem zadaszenia według fig. 5 ww. spółki z lat 2002, 2003. Dodatkowo Urząd Patentowy uwzględnił dowody w postaci ujawnienia tego wzoru zadaszenia w miesięczniku "Świat szkła" z czerwca 2003 roku i w gazetce promocyjnej "STUDIO DEKORAL" z maja 2003 roku, które na zdjęciach wyraźnie ukazują odmianę wzoru przemysłowego według fig. 5.

W ocenie WSA, zarzut skierowany przez skarżącą, jakoby Urząd Patentowy RP nie zapoznał się z dokumentacją zgłoszeniową wzoru przedstawioną na fig. 5, jest niesłuszny w świetle faktu, że to skarżąca przedstawiła fig. 5 w dokumentacji zgłoszeniowej wyłącznie w postaci zdjęcia, a nie rysunku, jak pozostałe figury odmian wzoru. Sąd podkreślił, że sama skarżąca przedstawiła na zdjęciach fig. 5 identyczny wzór zadaszenia, jaki został umieszczony na załączonych do sprzeciwu dowodach. Przy tym jak wskazał Sąd, Urząd Patentowy RP zasadnie uznał, że odmiany spornego wzoru przemysłowego przedstawione na fig. 1, fig. 2, fig. 3, fig. 4 oraz fig. 6 nie odznaczają się indywidualnym charakterem w dacie, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji.

W skardze kasacyjnej J. U. wniosła o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W.. Zaskarżonemu wyrokowi strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej p.p.s.a.) w zw. z art. 80 Kpa. poprzez niewłaściwą kontrolę legalności działalności Urzędu Patentowego RP i nieuchylenie decyzji, mimo przekroczenia przez organ swobody oceny dowodów, w tym błędne ustalenie, że z treści umowy o współpracy handlowej zawartej pomiędzy skarżącą a R. Sp. z o.o. w dniu 01 stycznia 2000 roku oraz z wypowiedzenia przez skarżącą tej umowy wynika bezspornie, że współpraca obejmowała dystrybucję i reklamę przez R. Sp. z o. o. spornego zadaszenia drzwi;

b) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art, 7 oraz art. 80 Kpa. – przez niedokładne wyjaśnienie sprawy i nieuchylenie decyzji, mimo naruszenia przez Urząd Patentowy zasady praworządności przez brak dążenia do dokładnego wyjaśnienia sprawy oraz przekroczenie i niewłaściwe zastosowanie uznania administracyjnego przez oparcie oceny braku nowości wzoru przemysłowego w postaci przedstawionej na fig. 5 na niewiarygodnych dowodach;

c) naruszenie art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 § 1 oraz 80 Kpa. przez nieuchylenie decyzji, mimo że zebrany przez organ materiał dowodowy okazał się być niewystarczający i nieprzydatny do wykazania okoliczności stanowiących podstawę wydania zaskarżonej decyzji, a uzupełnienie materiału dowodowego, mogło uzasadniać twierdzenia skarżącej; WSA pominął też okoliczności dotyczące wprowadzonych na przestrzeni lat do zadaszenia zmian, które znalazły odzwierciedlenie w dokumentacji zgłoszeniowej stanowiącej podstawę przyznania prawa z rejestracji spornego wzoru przemysłowego;

d) naruszenie art. 106 § 3 p.p.s.a. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodów uzupełniających z dokumentów, podczas gdy było to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości w sprawie spowodowanych wadliwością postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Urząd Patentowy RP;

e) naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niewystarczające uzasadnienie wyroku, w tym poprzez niewystarczające wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 102 ust.1 p.w.p. oraz art. 104 ust.1 i 2 p.w.p. poprzez ich błędną wykładnię.

Kasator argumentował między innymi, że w okresie od dnia 01 stycznia 2000 roku do dnia 31 lipca 2005 roku, przedmiotem współpracy stron były zadaszenia produkowane według innego wzoru niż przedmiotowy wzór. Zawarta umowa o współpracy nie precyzuje jakiego rodzaju zadaszenia były objęte współpracą. W paragrafie 1 umowy strony postanowiły, iż jej przedmiotem jest 1. dystrybucja produktów: daszek aluminiowy z wypełnieniem poliwęglanu komorowego, 2. ścianka boczna z wypełnieniem z poliwęglanu komorowego. Z tego względu organ naruszył przepis art. 80 Kpa. i zasadę swobodnej oceny dowodów.

Odnośnie do naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 102 ust.1 p.w.p. oraz art. 104 ust. 1 i 2 p.w.p. kasator podkreślił, iż sporny wzór przemysłowy posiada indywidualny charakter, co przejawia się we właściwościach opisanych w zgłoszeniu, dotyczących układu linii, konturów i kształtu odmian wskazanych we wzorze. Dodatkowo, na skutek stosowania od 2004 roku przez skarżącą do produkcji podelementów podpór prasy mechanicznej, każdy element zadaszenia stał się powtarzalny i niezmienny, co w zasadniczym stopniu wpłynęło na ostateczny kształt wytwarzanych wyrobów zgodnie z zastrzeżonymi wzorami. Zastosowanie nowej spawarki spowodowało, że spawy stały się bardziej estetyczne i mocniejsze. Podkreślono, iż w przypadku zadaszeń drzwi wygląd produktu jest ściśle związany z jego cechami użytkowymi, które sprawiają, że zakres swobody twórczej przy ich projektowaniu jest mały, zatem "ogólne wrażenie" musi być odnoszone do drobnych różnic. Zatem przy rozważaniu "ogólnego wrażenia" jakie wywołują zadaszenia drzwi na zorientowanym użytkowniku należało brać pod uwagę nawet drobne różnice i rozważać czy wpływają one na "ogólne wrażenie".

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, uczestnicy postępowania: R. Sp. z o.o. z siedzibą w Cz. oraz I.B. prowadzący działalność gospodarczą jako P. C. wnieśli o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie opiera się na usprawiedliwionych podstawach i jako taka podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) – dalej p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1 ) na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub wadliwe zastosowanie; 2) na naruszeniu prawa procesowego, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Jak wynika z postawionych w ramach obu dopuszczalnych podstaw kasacyjnych zarzutów, jej autor kwestionuje ustalony przez Urząd Patentowy i zaakceptowany przez Sąd I instancji, stan faktyczny. Kasator twierdzi, iż WSA nie dostrzegł wadliwości przeprowadzonego przez Urząd Patentowy postępowania, wskutek czego sporny wzór przemysłowy "Zadaszenie drzwi" nr 9192 uznano za nieposiadający indywidualnego charakteru i niespełniający przesłanki nowości. W przedstawionej argumentacji zarzucono, że organ oparł się na niewiarygodnych i nieprzydatnych do wykazania okoliczności stanowiących podstawę wydania zaskarżonej decyzji dowodach, zaś WSA pominął okoliczności wskazywane przez skarżącą i nie przeprowadził z urzędu dowodów uzupełniających z dokumentów.

Ze stanowiskiem kasatora zgodzić się nie można.

Na wstępie należy przypomnieć, że zasadniczą i podstawową okolicznością, która doprowadziła do stwierdzenia, iż wzór nie jest nowy, była umowa o współpracy zawarta przez uprawnioną z wnoszącymi sprzeciw, na podstawie której wnioskodawcy od 1 stycznia 2000 r., a więc kilka lat przed datą zgłoszenia wzoru, reklamowali i sprzedawali produkt wykonany według spornego wzoru.

Zgodnie z art. 102 ust. 1 pwp. wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację. Jak wynika z podanej definicji normatywnej wzoru przemysłowego, jego istotą jest postać zewnętrzna produktu lub te jego części czy cechy, które są postrzegane wzrokowo ( podobnie: Ewa Nowińska [w] E. Nowińska, U.Prominska, M. du Vall Prawo własności przemysłowej, Przepisy i omówienie LexisNexis, W-wa 2003 str. 88, A. Kisielewicz Prawo własności przemysłowej w zarysie, Przemyśl 2008, str.41). Zasadniczą i wymagającą podkreślenia zasadą jest, że podlegający rejestracji wzór przemysłowy musi być nowy i mieć indywidualny charakter.

Jak wynika z unormowania art. 103 ust. 1 i 2 pwp. wzór przemysłowy uznaje się za nowy, jeżeli przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, identyczny wzór nie został udostępniony publicznie przez zastosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób, chyba że nie mógł dotrzeć do wiadomości osób zajmujących się zawodowo dziedziną, której wzór dotyczy. Dodać należy, że nie stanowi przeszkody dla udzielenia prawa z rejestracji ujawnienie wzoru w ciągu 12 miesięcy przed datą według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania tego prawa, jeżeli ujawnienie nastąpiło przez twórcę lub jego następcę prawnego ( art. 103 ust. 3 pkt 2 pwp ). Drugą przesłankę zdolności rejestrowej wzoru przemysłowego stanowi jego indywidualny charakter, a stosownie do art. 104 pwp. wzór przemysłowy posiada tę cechę, gdy ogólne wrażenie jakie wywoła na zorientowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywołuje wzór wcześniej udostępniony publicznie. Co wymaga podkreślenia, z powołanej normy wynika, iż o indywidualnym charakterze wzoru przemysłowego nie decydują jego detale ( cechy nieistotne ), lecz te istotne cechy produktu, które decydują o innej, charakterystycznej całości. Można też powiedzieć, że o tym czy wzór przemysłowy posiada indywidualny charakter, decyduje postrzeganie ( odbiór ) określonego wytworu jako całości odróżniającej go poprzez właściwe mu wiodące cechy od innych wzorów. Dodać należy, że zgodnie z art. 108 ust. 3 i 4 pwp. jednym zgłoszeniem mogą być objęte odmiany wzoru przemysłowego, a więc postacie wytworu, które różnią się między sobą cechami nieistotnymi. Oznacza to, że ogólne wrażenie jakie wywołują odmiany wzoru przemysłowego na zorientowanym użytkowniku jest, mimo różnic co do cech nieistotnych, takie samo. Zatem wykazanie publicznego udostępnienia jednej z postaci wzoru przemysłowego skutkuje utratą waloru nowości pozostałych odmian wzoru i nie można też mówić o ich indywidualnym charakterze.

Na podstawie art. 117 ust. 1 w związku z art. 89 pwp. udzielone prawo z rejestracji wzoru przemysłowego może zostać unieważnione w całości lub w części na wniosek każdej osoby, która wykaże się interesem prawnym, jeżeli wykaże że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa z rejestracji. Brak przesłanki nowości lub indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego, ewentualnie niespełnienie obu tych przesłanek rejestrowych, jak ma to miejsce w rozpatrywanej sprawie, są najczęstszą podstawą unieważniania prawa z rejestracji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawiony przez Sąd I instancji stan faktyczny wskazuje jednoznacznie na prawidłowość oceny, iż rejestracja prawa ochronnego na sporny wzór przemysłowy Rp-9192 "Zadaszenie drzwi" została udzielona w sytuacji, gdy wzór nie spełniał wymaganych przepisami art. 103 ust. 1 i 104 ust. 1 pwp. przesłanek nowości i indywidualnego charakteru, co uzasadniało jego unieważnienie. Za całkowicie niezasadne należy uznać zarzuty skargi kasacyjnej, które zmierzają do wykazania, że WSA dokonał kontroli zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa procesowego, ignorując wadliwość postępowania przed Urzędem Patentowym, która doprowadziła do błędnych ustaleń w zakresie braku nowości i indywidualnego charakteru wzoru według przyznanego prawa.

Przede wszystkim wskazać należy, że nie ulega wątpliwości, że uprawnioną ze spornego wzoru i wnioskodawcę ( R. ) łączyła umowa o współpracy od stycznia 2000 r., na mocy której R. zobowiązał się do dystrybucji i reklamy zadaszeń produkowanych przez skarżącą. Identyfikacja produkowanych według spornego wzoru zadaszeń jako tych, których dotyczyła umowa o współpracy dokonała się w oparciu o wszystkie zebrane w sprawie dowody łącznie, nie zaś wyłącznie w oparciu o samą umowę o współpracy, jak wynikałoby ze skargi kasacyjnej. Tak więc o tym, iż współpraca dotyczyła zadaszeń według spornego wzoru, w postaci przedstawionej na fig. 5, nie świadczy wyłącznie zapis umowny, lecz dodatkowe, potwierdzone datami dokumenty odnoszące się do produktu wytworzonego według spornego wzoru – oferty cenowe firmy R. z 2002 i 2003 r., a także faktury i dowody przyjęcia do magazynu ( PZ ) z tych samych lat identyfikujące wskazane w fakturach wyroby poprzez ich symbole. Przypisane reklamowanym i sprzedawanym przez wnoszącego sprzeciw zadaszeniom według spornego wzoru symbole MO62-66 identyfikowały ten wyrób, co znajdowało swoje niewątpliwe potwierdzenie w zdjęciu zadaszenia według wzoru Rp-9192 widniejącego w ofercie cenowej. W żadnym wypadku nie można też podzielić oceny kasatora, iż zebrane przez organ dowody były niewiarygodne i nieprzydatne dla wykazania okoliczności stanowiących podstawę unieważnienia wzoru, bowiem żaden z wymienionych dowodów nie był wątpliwy co do jego czytelności i tożsamości. Chybiona jest argumentacja skargi kasacyjnej zmierzająca do uzasadnienia stanowiska, że zadaszenia, których dotyczyła umowa o współpracy nie były tymi produkowanymi według spornego wzoru, ponieważ różniły się wypełnieniem – umowa dotyczyła daszków wypełnionych poliwęglanem, a nie akrylem. Co wynika z dokumentacji zgłoszeniowej, rodzaj wypełnienia zadaszeń nie mógł mieć dopóty znaczenia, dopóki wypełnienie dawało cechę istotną zgłoszonego wzoru, którą była przezroczysta płyta. Fakt ten zauważył WSA, uznając prawidłowo, że rodzaj materiału z którego wykonano przezroczysty daszek jest bez znaczenia. Mając na uwadze, iż wzór przemysłowy dotyczy postaci wytworu, a więc cech zewnętrznych, postrzegalnych, nie można uznać odrębności wytworu tylko z tego powodu, że materiał, którym posłużono się dla osiągnięcia ostatecznego, zastrzeżonego w zgłoszeniu wzoru przemysłowego efektu jest inny od pierwotnie stosowanego lub że metody wytwarzania produktu według zastrzeżonego wzoru zmieniły się. Również te zewnętrzne elementy, które nie są dostatecznie widoczne nie mogą zadecydować o innym, indywidualnym charakterze wzoru przemysłowego. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 kwietnia 2008 r. przy weryfikacji przesłanki indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego, ocenie poddany zostaje wzór jako całość. Wzór nie spełnia przesłanki indywidualnego charakteru, jeżeli zachodzi ogólne wrażenie podobieństwa z wzorem ujawnionym wcześniej zważywszy, że różnice miedzy wzorami weryfikowane są z poziomu ogólnego wrażenia, jakie wywołuje wzór na zorientowanym użytkowniku ( sygn. akt II GSK 430/07 ).

Brak jest również podstaw, aby w sytuacji jasnego i klarowanego stanu faktycznego zarzucać Sądowi I instancji naruszenie art. 106 § 3 p.p.s.a. bowiem jak wynika z tego przepisu możliwość przeprowadzenia przez sąd z urzędu czy na wniosek stron dowodów uzupełniających z dokumentów może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy jest to konieczne dla wyjaśnienia istotnych wątpliwości, a sprawność i szybkość postępowania sądowego na tym nie ucierpi.

Z powyższych względów trafna jest ocena Sądu I instancji, że sporny wzór przemysłowy w postaci przedstawionej na fig. 5, jako ujawniony w czasie wcześniejszym, niż 12 miesięcy przed datą według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji( 6 grudnia 2003 r. ), nie spełniał przesłanki nowości. Prawidłowa jest także ocena WSA, iż odmiany spornego wzoru według figur 1, 2, 3, 4 i 6 nie odznaczają się indywidualnym charakterem w dacie według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji.

Za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. który od uzasadnienia wyroku wymaga aby, poza zwięzłym przedstawieniem stanu sprawy, zarzutów skargi i stanowisk pozostałych stron, sąd podał podstawę prawną rozstrzygnięcia i wyjaśnił jej zastosowanie. Innymi słowy, z uzasadnienia wyroku ma jasno wynikać tok rozumowania sądu, który orzekł w określony i przewidziany prawem sposób. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku, mimo zwięzłego charakteru wypowiedzi, daje jasny obraz rozumowania Sądu I instancji, który powołując właściwe przepisy prawa materialnego, oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a., uznając ją za bezzasadną.

W świetle niewątpliwego stanu faktycznego, wyjaśnienie zastosowania przez organ przepisów prawa materialnego należało uznać za prawidłowe, tak jak to uczynił WSA. W powołanym wyżej wyroku NSA stwierdził, iż niezakwestionowanie ustaleń faktycznych powoduje, że zarzut niewłaściwego zastosowania art. 104 ust. 1 pwp. nie może być skuteczny, a tego właśnie rodzaju naruszenie prawa materialnego wynika z uzasadnienia skargi kasacyjnej. Należy dodać, że Sąd I instancji nie dokonywał wykładni wskazanych w skardze kasacyjnej art. 102 i 104 ust. 1 i 2 pwp. zatem zarzut błędnej wykładni nie może się ostać.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.