Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Udzielenie w okresie pandemii COVID-19 spółce prawa handlowego (przedsiębiorcy) odroczenia terminu zapłaty należności podatkowych wraz z odstąpieniem od ustalenia opłaty prolongacyjnej należy kwalifikować jako pomoc publiczną (pomoc de minimis).

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Paweł Borszowski, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 2021/20 w sprawie ze skargi S. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie ulgi płatniczej 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2. oddala skargę w całości, 3. zasądza od S. S.A. z siedzibą w Warszawie na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 610 (słownie: sześćset dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z 28 kwietnia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 2021/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA") w sprawie ze skargi S. S.A. z siedzibą w W. (dalej: "Spółka", "Skarżąca") uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: "Dyrektor") z 19 sierpnia 2020 r. w przedmiocie odroczenia zapłaty zaległości z tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za marzec 2020 r. oraz odstąpienia od ustalenia opłaty prolongacyjnej. Wymieniony wyrok, jak również inne przytoczone w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych, publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego (www.nsa.orzeczenia.gov.pl).

Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że Spółka wystąpiła o odroczenie terminu zapłaty zaległości z tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za marzec 2020 r. w kwocie 190.572,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę do dnia 31 lipca 2020 r. W uzasadnieniu Spółka powołała się na szczególną sytuację panującą w kraju, tj. ogłoszenie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2.

Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. (dalej: "Naczelnik") decyzją z 21 maja 2020 r. odroczył termin zapłaty zaległości z tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych za marzec 2020 r. w kwocie 190.572,00 zł wraz z odsetkami w kwocie 42,00 zł do dnia 31 lipca 2020 r. oraz odstąpił od ustalenia opłaty prolongacyjnej. Naczelnik stwierdził, że Spółka występująca o przyznanie pomocy de minimis spełnia wszystkie przewidziane prawem wymogi udzielenia tej pomocy. Jednocześnie uwzględniając, że Spółka poniosła negatywne konsekwencje ekonomiczne w związku z pandemią wirusa SARS-COV-2, na które nie miała wpływu, wskazał, że w sprawie występuje ważny interes podatnika i interes publiczny.

W odwołaniu Spółka przedstawiła stanowisko, w którym nie zgodziła się z tym, że odroczenie terminu płatności podatku stanowi pomoc publiczną.

Decyzją z 19 sierpnia 2020 r. Dyrektor utrzymał w mocy powyższą decyzję Naczelnika. Organ odwoławczy wskazał, że przyznana ulga w przedmiotowej sprawie:

- stanowi przywilej dla Spółki, gdyż umożliwia jej zapłatę zobowiązania w terminie późniejszym niż przewidziany w ustawie bez naliczania opłaty prolongacyjnej,

- przyznana jest przez państwo,

- wpływa na konkurencję na rynku, gdyż przedsiębiorca działa na rynku otwartym na konkurencję,

- ma charakter selektywny.

WSA uchylił tę decyzję, podnosząc, że narusza ona art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1 oraz art. 191 w zw. z art. 67a § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm., dalej: "o.p.") w zw. z art. 107 ust. 1, art. 107 ust. 2 lit. b) oraz art. 108 TFUE poprzez brak wszechstronnego rozpoznania sprawy i uwzględnienia w ocenie wniosku Spółki nadzwyczajnych okoliczności w postaci stanu epidemii COVID-19 oraz jego wpływu na gospodarkę krajową i światową. Niedopuszczalne było też sklasyfikowanie ulgi w spłacie podatków tylko wskutek złożenia formularza informacji przedstawionych przy ubieganiu się o pomoc de minimis oraz podania we wniosku podstawy udzielenia ulgi, tj. art. 67b § 1 pkt 2 o.p. WSA stwierdził, że organy nie były związane kwalifikacjami wsparcia podawanymi przez Spółkę we wniosku, lecz były obowiązane do zbadania we własnym zakresie, jaki charakter w świetle przepisów unijnych ma udzielona ulga w spłacie podatku.

Zdaniem WSA naruszono też art. 67b § 1 pkt 1, art. 67b § 1 pkt 2 o.p. w zw. z art. 107 ust. 1, art. 107 ust. 2 lit. b) oraz art. 108 TFUE, a w zw. z art. 2 i 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 TFUE do pomocy de minimis, poprzez błędną wykładnię i uznanie, że odroczenie stanowi pomoc publiczną de minimis.

W skardze kasacyjnej wywiedzionej od tego wyroku, Dyrektor wniósł o jego uchylenie w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia WSA oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Organ złożył oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy.

Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a."), skarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- naruszenie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191 w zw. z art. 67a § 1 pkt 1, art. 67b § 1 pkt 1 oraz art. 67b § 1 pkt 2 o.p., poprzez dokonanie wadliwej oceny okoliczności sprawy, polegającej na stwierdzeniu przez WSA, że ulgi udzielonej Spółce w realiach prawnych i faktycznych niniejszej sprawy nie należy kwalifikować jako pomocy publicznej, w sytuacji gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy wskazuje, że ulga ta wypełnia kryteria uznania jej za pomoc publiczną; zdaniem Spółki, uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż w sytuacji gdyby WSA prawidłowo rozpoznał charakter udzielonej ulgi, nie uchyliłby decyzji organu podatkowego;

- naruszenie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a., w zw. z art. 122, art, 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191 o.p., poprzez dokonanie wadliwej oceny okoliczności sprawy, polegającej na wadliwym uznaniu, że z treści wniosku oraz z jego uzupełnienia wynika, że Spółka pozostawiając ocenie organu, jak wnioskowana pomoc zostanie zakwalifikowana, w sytuacji, gdy do wniosku o udzielenie ulgi Spółka dołączyła formularz informacji przedstawiany przy ubieganiu się o pomoc de minimis, co dowodzi, że Jej celem było uzyskanie ulgi właśnie w postaci pomocy de minimis; zdaniem Spółki, uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyby WSA prawidłowo odczytał stanowisko Spółki, to nie zarzuciłby organom pominięcia Jej stanowiska, co stało się przyczyną uchylenia decyzji;

- naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., w zw. z art. 167 § 1, art. 127, art. 67b § 1 pkt 1, art. 67b § 1 pkt 2 oraz art. art. 67a § 1 pkt 1 o.p., poprzez zajęcie przez WSA sprzecznego z art. 167 § 1 o.p. stanowiska, zgodnie z którym organy podatkowe nie były związane wskazaną przez Spółkę podstawą prawną udzielenia ulgi, w sytuacji gdy zgodnie z tym przepisem organ podatkowy jest związany wskazaną przez podatnika podstawą prawną udzielenia ulgi, gdyż w postępowaniach wszczynanych na wniosek, jedynie strona może wystąpić o rozszerzenie zakresu żądania lub zgłosić nowe żądanie; zdaniem Spółki, uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż w sytuacji gdyby WSA prawidłowo uznał, że organ podatkowy jest związany wnioskiem podatnika, to nie nakazałby organom zakwalifikowania ulgi do innej podstawy prawnej, niż ta wskazana przez Spółkę.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a., skarżonemu wyrokowi Dyrektor zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.;

- naruszenie art. 67b § 1 pkt 1, art. 67b § 1 pkt 2 o.p. w zw. z art. 107 ust. 1, art. 107 ust. 2 lit. b oraz art. 108 TFUE, w zw. z art. 2 i 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 TFUE do pomocy de minimis, poprzez ich błędną wykładnię a w konsekwencji błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że odroczenie zapłaty podatku nie stanowi pomocy publicznej w szczególności pomocy publicznej de minimis, w sytuacji gdy przyznana Spółce ulga wypełnia kryteria wsparcia, o których mowa w art. 107 TFUE, zatem stanowi pomoc publiczną de minimis.

Spółka nie wniosła odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 182 § 2 p.p.s.a.: "Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Na posiedzeniu niejawnym Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie jednego sędziego, a w przypadkach, o których mowa w § 2, w składzie trzech sędziów" (art. 182 § 3 p.p.s.a.). Z uwagi na to, że w rozpoznawanej sprawie Dyrektor zrzekł się rozprawy, a strona przeciwna (Spółka) nie zażądała jej przeprowadzenia, Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Stosownie do treści art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) albo naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Dopełnienie wymogu wskazania podstaw skargi kasacyjnej zakreślonych w powołanym przepisie art. 174 p.p.s.a. jest konieczne, ponieważ wyznacza granice skargi kasacyjnej, którymi jest związany Naczelny Sąd Administracyjny (art. 183 § 1 p.p.s.a.). Wyjątkiem są tu jedynie przesłanki nieważności postępowania, które Sąd bierze pod rozwagę z urzędu. Przed przystąpieniem do oceny zarzutów skargi kasacyjnej zbadano, czy nie zaistniała którakolwiek z przesłanek nieważności określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła żadna z przyczyn nieważności, wskazywana w przywoływanym unormowaniu.

Zgodnie postanowieniami art. 188 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny w razie uwzględnienia skargi kasacyjnej, uchylając zaskarżone orzeczenie, rozpoznaje skargę, jeżeli uzna, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona. Naczelny Sąd Administracyjny w rozpatrywanej sprawie uznał, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, dlatego też uwzględniając skargę kasacyjną, uchylił zaskarżone orzeczenie oraz rozpoznał skargę.

W przedmiotowej sprawie spór odnosi się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy udzielone Spółce odroczenie terminu zapłaty należności podatkowych wraz z odstąpieniem od ustalenia opłaty prolongacyjnej należy kwalifikować jako pomoc publiczną, czyli pomoc de minimis, jak chce tego Dyrektor, czy też należy kwalifikować je jako ulgę niestanowiącą pomocy publicznej (optymalizacja poboru należności) lub jako pomoc publiczną mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce w związku z epidemią COVID-19, jak to argumentuje Spółka.

Naczelny Sąd Administracyjny za zasadny uznaje zarzut naruszenia przez WSA przepisów prawa materialnego, tj.: naruszenia art. 67b § 1 pkt 1, art. 67b § 1 pkt 2 o.p. w zw. z art. 107 ust. 1, art. 107 ust. 2 lit. b oraz art. 108 TFUE, w zw. z art. 2 i 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 TFUE do pomocy de minimis, poprzez ich błędną wykładnię. W myśl art. 67b § 1 o.p. organ podatkowy na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, określonych w art. 67a (pkt 1), które nie stanowią pomocy publicznej; (pkt 2), które stanowią pomoc de minimis - w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis; (pkt 3 lit. b), które stanowią pomoc publiczną udzielaną w celu zapobieżenia lub likwidacji poważnych zakłóceń w gospodarce o charakterze ponadsektorowym. Na podstawie art. 67b § 3 o.p., ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 67a o.p., w przypadku między innymi wymienionym w § 1 pkt 3 lit. b) tego artykułu, mogą być udzielane jako pomoc indywidualna zgodna z programami rządowymi lub samorządowymi albo udzielane w ramach programów pomocowych określonych w odrębnych przepisach.

Zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Traktatach, wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi. Treść przywołanego wyżej przepisu art. 107 ust. 1 TFUE oraz ukształtowane na jego podstawie orzecznictwo sądowe i praktyki stosowania zalecane przez Komisję Europejską UE pozwalają wnioskować, że z pomocą publiczną mamy do czynienia w sytuacji, gdy: (1) wsparcie udzielane jest przez państwo lub ze środków państwowych; (2) przedsiębiorca uzyskuje przysporzenie na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku; (3) wsparcie ma charakter selektywny (uprzywilejowuje określonego przedsiębiorcę lub określonych przedsiębiorców albo produkcję określonych towarów); (4) wsparcie grozi zakłóceniem lub zakłóca konkurencję oraz wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi UE.

Aby można było stwierdzić "zaistnienie pomocy publicznej", muszą zaistnieć łącznie cztery wyżej wymienione kryteria (zob. R. Zenc, Komunikat Komisji Europejskiej w sprawie pojęcia pomocy publicznej, Prawo Pomocy Publicznej, 2014, nr 3.).

Ad. 1. Poza sporem pozostaje, że przyznana Spółce pomoc pochodzi ze środków państwowych. Konkretne korzyści muszą pochodzić bezpośrednio lub pośrednio ze źródeł państwowych, do których zalicza się między innymi ulgi dotyczące należności podatkowych. Wskazać należy, że kryterium przyznania pomocy ze środków budżetu państwa (przez państwo lub ze środków publicznych) nie oznacza wyłącznie takich sytuacji, kiedy przedsiębiorstwo, któremu udzielana jest pomoc zostaje całkowicie zwolnione z obowiązku poniesienia określonej daniny publicznej. Pomocą udzielaną przez państwo (ze środków publicznych) jest także odroczenie terminu spłaty określonego zobowiązania podatkowego, stanowiącego dochód budżetu państwa. Bowiem państwo rezygnuje z pełnego terminowego wpływu przychodów należnych budżetowi państwa, wyznaczając nowe terminy płatności - w przypadku odroczenia i rozłożenia na raty.

Ad. 2. Spółka uzyskała przysporzenie na warunkach korzystniejszych od oferowanych na rynku, gdyż udzielone przez organ odroczenie terminu płatności zobowiązania podatkowego miało miejsce na zasadach opisanych poniżej. Spółka otrzymała określoną korzyść. Korzyść w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE oznacza każdą korzyść gospodarczą, której dane przedsiębiorstwo nie mogłoby uzyskać w normalnych warunkach rynkowych, tj. bez interwencji państwa (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 29.04.1999 r. w sprawie C-342/96). Przyznanie pozytywnych korzyści gospodarczych jest istotne w odniesieniu do pojęcia pomocy państwa, ale również zwolnienie z obciążeń gospodarczych (np. korzyści podatkowe lub obniżki składek na ubezpieczenie społeczne) może stanowić korzyść. Znaczenie ma wyłącznie wpływ środka na przedsiębiorstwo, a nie przyczyna czy cel interwencji państwa. Korzyść występuje zawsze, ilekroć sytuacja finansowa przedsiębiorstwa ulega poprawie w wyniku ingerencji państwa. Udzielenie wnioskowanej ulgi, stanowi korzyść dla Spółki w postaci odroczenia w czasie zobowiązania podatkowego, możliwość jego zapłaty w dogodniejszych dla Strony warunkach, bez konieczności korzystania z kredytów, czy pożyczek. Nie bez znaczenia dla oceny spełnienia kryterium korzyści w przedmiotowej sprawie jest okoliczność nienaliczania opłaty prolongacyjnej. Zgodnie bowiem z art. 15za ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanymi nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.), do decyzji wydanych na podstawie art. 67a § 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, dotyczącej podatków stanowiących dochód budżetu państwa, na podstawie wniosku złożonego w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego w związku z COVID-19 nie stosuje się przepisów art. 57 § 1 i § 8 Ordynacji podatkowej. Stwierdzić zatem należy, iż odroczenie terminu płatności zobowiązania podatkowego zostało udzielone na warunkach korzystniejszych od obowiązujących na rynku.

Ad. 3. Wsparcie udzielone Spółce ma charakter selektywny, gdyż uprzywilejowało ten podmiot w stosunku do innych przedsiębiorców. W rozpatrywanym przypadku, w związku ze złożeniem przez Spółkę wniosku o przyznanie ulgi w spłacie zobowiązania podatkowego w postaci odroczenia terminu płatności zobowiązania podatkowego, występuje selektywność wynikająca z charakteru uznaniowych praktyk administracyjnych. Ogólne środki, które wydają się mieć zastosowanie do wszystkich przedsiębiorstw, są ograniczone swobodą uznania administracji publicznej, są zatem selektywne (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 marca 2002 r. w sprawach połączonych T-92/00 i T-103/00 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-241/94). Chociaż ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych opierają się na ustawowo określonych kryteriach (ważny interes podatnika lub interes publiczny), to jednak niedookreślony charakter tych pojęć, a nade wszystko uznaniowy charakter ulg prowadzą do wniosku, iż stanowią one środki udzielania pomocy publicznej o charakterze selektywnym (zob. R. Dowgier, Wpływ regulacji dotyczących pomocy publicznej na stanowienie i stosowanie lokalnego prawa podatkowego, Białystok 2015 r., s. 74-75). Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela poglądu, że fakt, iż wniosek Spółki był uzasadniany stanem epidemii COVID-19, która to pandemia wpłynęła na wszystkie przedsiębiorstwa, świadczy o braku selektywności w udzieleniu odroczenia. Nie sposób polemizować z tym, że pandemia COVID-19 dotknęła wszystkich przedsiębiorców i wszyscy mieli możliwość wystąpienia o ulgę w spłacie zobowiązań, jednak nie każdy podmiot taką ulgę otrzymał. Niezależnie od stanu pandemii, aby otrzymać ulgę w spłacie zobowiązań na podstawie art. 67a o.p., konieczne jest spełnienie przesłanek ustawowych ważnego interesu podatnika i interesu publicznego - nie sposób jest twierdzić, że każdy przedsiębiorca wypełnia te przesłanki. Ponadto decyzje w sprawie przyznania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych wydawane są na podstawie uznania administracyjnego, zatem zależne są od uznania danego organu podatkowego i analizy danej sytuacji, danego podatnika.

Ad. 4. Udzielone wsparcie Spółce miało wpływ na konkurencję oraz wpływało na wymianę handlową między państwami członkowskimi UE. Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd, że pandemia COVID-19 nie jest zdarzeniem o charakterze lokalnym. Jej skutki dotykają przecież wszystkie sektory gospodarki, także w wymiarze transgranicznym. Nie można uznać, że Spółka w jakikolwiek sposób mogłaby zostać tu uprzywilejowana na rynku krajowym lub unijnym. Przyznana Spółce ulga wpływa na konkurencję na rynku, gdyż przedsiębiorca działa na rynku otwartym na konkurencję. Epidemia COVID-19 dotyka wszystkich przedsiębiorców, jednak nie wszyscy występują o ulgę w spłacie zobowiązań, a i nie wszyscy, który o nią wystąpią taką ulgę otrzymają. WSA uznał, że nie da się znaleźć przedsiębiorcy niedotkniętego pandemią COVID-19, który mógłby zająć miejsce rynkowe Spółki. Naczelny Sąd Administracyjny nie dysponuje takimi danymi, jednak uzasadnione jest przypuszczenie, że nie wszyscy przedsiębiorcy w równym stopniu ponieśli skutki pandemii. Można jedynie domniemywać, że niektóre przedsiębiorstwa poradziły sobie lepiej od innych w zaistniałej sytuacji.

Za usprawiedliwione należy także uznać zarzuty naruszenia przez WSA przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191 w zw. z art. 67a § 1 pkt 1, art. 67b § 1 pkt 1 oraz art. 67b § 1 pkt 2 o.p., poprzez dokonanie wadliwej oceny okoliczności sprawy, polegającej na stwierdzeniu przez WSA, że ulgi udzielonej Spółce w realiach prawnych i faktycznych niniejszej sprawy nie należy kwalifikować jako pomocy publicznej. Właściwa ocena okoliczności sprawy wskazuje, że ulga ta wypełnia kryteria uznania jej za pomoc publiczną. Mając na uwadze powyższe wywody, Naczelny Sąd Administracyjny za zbędne uznaje odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej.

Reasumując należy stwierdzić, że udzielenie w okresie pandemii COVID-19 spółce prawa handlowego (przedsiębiorcy) odroczenia terminu zapłaty należności podatkowych wraz z odstąpieniem od ustalenia opłaty prolongacyjnej należy kwalifikować jako pomoc publiczną (pomoc de minimis).

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 188 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono w oparciu o art. 209, art. 203 pkt 2 oraz art. 205 § 2 p.p.s.a.

Bogusław Woźniak Sławomir Presnarowicz Paweł Borszowski