Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Diana Trzcińska Sędzia WSA Magdalena Dobek-Rak (spr.) Asesor WSA Wojciech Wycichowski po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi A. K. na bezczynność "A" spółka z o.o. w Ż. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje "A" spółkę z o. o. Spółkę komandytową w Ż. do rozpoznania wniosku skarżącego A. K. z 30 czerwca 2021 r. w zakresie odnoszącym się do pkt 2 lit. b), c) i pkt 3, w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności. 2. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytową w Ż. do rozpoznania wniosku skarżącego A. K. z 30 czerwca 2021 r. w zakresie odnoszącym się do pkt 2 lit. a), 3. stwierdza, że bezczynność "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytową w Ż. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 4. oddala skargę w pozostałej części, 5. zasądza od "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytową w Ż. na rzecz skarżącego A. K. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

A. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Spółki A w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Skarga została wniesiona w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Skarżący w piśmie z 30 czerwca 2021 r., powołując się na ustawę o dostępie do informacji publicznej, wniósł o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Ile osób jest upoważnionych do kontroli biletów?

2. Czy kontrolerzy zatrudnieni są bezpośrednio u Państwa, czy też kontrolę realizuje podmiot zewnętrzny?

O ile jest to podmiot zewnętrzny, proszę o wskazanie:

a. nazwy i adresu tego podmiotu,

b. okresu, na jaki zawarto umowę na usługę kontroli biletów,

c. ogólnej informacji, na jakich zasadach podmiot ten jest wynagradzany za wykonanie usługi (stawka za kontrolę, procent od wpływów, ryczałt, itd.).

Jeżeli umowy zawarto z kilkoma podmiotami, zawnioskował, by informacje dotyczyły każdego z nich.

3. Proszę o przesłanie wzoru (szaty graficznej) identyfikatora upoważniającego do prowadzenia kontroli biletów. Jeżeli stosowanych jest kilka wzorów, proszę o przesłanie każdego z nich.

Organ w odpowiedzi poinformował, że nie jest instytucją publiczną, dlatego też nie jest zobowiązany do udzielenia odpowiedzi w trybie dostępu do informacji publicznej na pytania zawarte we wniosku. Nadto, dane, które skarżący chciałby pozyskać, stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa.

Skarżący zwrócił się do organu z ponagleniem, które wpłynęło do organu 2 września 2021 r.

A. K. w skardze z 11 stycznia 2022 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność Spółki A w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wniósł o stwierdzenie, że organ pozostaje w bezczynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej oraz o zobowiązanie organu do wydania aktu lub dokonania czynności w przedmiocie informacji publicznej, zgodnie z art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w terminie 14 dni. W ocenie skarżącego organ jest zobowiązany, w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., do udostępnienia informacji publicznej, wykonuje bowiem zadania publiczne w zakresie publicznego transportu zbiorowego i uzyskuje dopłaty z budżetu państwa do biletów ulgowych. Powołany przepis nie zawęża kręgu podmiotów zobowiązanych jedynie do organów władzy publicznej, a przeciwnie - zobowiązana jest każda jednostka (nawet przedsiębiorca będący osobą fizyczną) w zakresie, w jakim wykonuje zadania publiczne lub dysponuje publicznym majątkiem. Dane o organizacji kontroli biletów stanowią informację publiczną zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

W odpowiedzi na skargę Spółka wniosła o jej oddalenie wskazując, że jest przedsiębiorcą z kapitałem prywatnym świadczącym usługi przewozu, w tym w zakresie, w jakim realizuje umowę z organizatorem publicznego transportu - również będącym operatorem publicznego transportu zbiorowego, w ramach którego przejazdy poddane są refundacji w zakresie biletów ulgowych lub nie podlegają takiej refundacji. Ponadto wskazano, że kwestie poruszone we wniosku są związane z tajemnicą przedsiębiorstwa spółki, gdyż z uwagi na powierzenie całości usług w zakresie kontroli biletów podmiotowi zewnętrznemu, umowa ta zobowiązywała spółkę do zachowania w poufności warunków współpracy.

Według Spółki nie pozostaje ona w bezczynności, albowiem w odpowiedzi na wniosek skierowała do wnioskodawcy stosowną informację. Wskazano też, że spółka nie dysponuje innymi, niż przekazane już danymi czy informacjami, uznała też, że odpowiedź na wniosek tak ogólnie sformułowany nie mogła być inaczej udzielona, a Spółka nie dysponuje danymi w zakresie kontroli biletów na liniach, na których stosowane są ulgi ustawowe. Na części linii komunikacyjnych, na których spółka z kolei jest operatorem na zlecenie organizatora, nie podlega jej obowiązkowi kontrola biletów. Ponadto, każdy pracownik, w tym kierowca autobusu sprzedający bilet na przewozach komercyjnych, gdzie stosowana jest ulga ustawowa (nie zaś ulga handlowa lub ulga lokalna), jest do ogólnie sformułowanej "kontroli biletów" upoważniony podczas sprzedaży biletów i odprawy biletowej podróżnych - wszystkich wsiadających, a taka ewidencja ilościowa na każdym przystanku nie jest prowadzona.

W piśmie z 14 lutego 2022 r. skierowanym do skarżącego wyjaśniono, że Spółka nie posiada informacji odnośnie tego, ile osób jest upoważnionych do kontroli biletów, ponieważ usługę kontroli biletów na rzecz Spółki świadczy podmiot zewnętrzny. Informacja odnośnie tego, kto świadczy na rzecz Spółki usługę kontroli biletów znajduje się m.in. innymi na stronie internetowej [...] (w odniesieniu do przewozów realizowanych na własny rachunek) oraz w pojazdach. Niemniej, z uwagi na fakt, iż Spółka nie posiada BIP poinformowano, iż usługę kontroli biletów na rzecz Spółki świadczy w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej - I. T. M.. Zadanie kontroli biletów nie jest zadaniem Spółki jako operatora w przewozach realizowanych w ramach komunikacji miejskiej dla organizatorów - ZKM w G. i MZK w W.. Spółka nie ustala wzorów identyfikatorów osób uprawnionych do prowadzenia kontroli.

Skarżący w piśmie procesowym z 5 kwietnia 2022 r. oświadczył, że podtrzymuje skargę z tym jednie zastrzeżeniem, że co do informacji wnioskowanej w punkcie 2a wniosku (nazwa i adres firmy kontrolującej bilety) postępowanie - w ocenie skarżącego - podlega umorzeniu jako bezprzedmiotowe.

Spółka w piśmie procesowym z 27 kwietnia 2022 r. wskazała m.in., że ilość zatwierdzonych identyfikatorów nie jest równoznaczna ilości osób, które pozostają nadal uprawnione do kontroli biletów. Umowa łącząca organ z podmiotem sprawującym nadzór nad kontrolą biletów została zawarta 8 lat temu, co oznacza, że w tym czasie mogło dojść do szeregu zmian osobowych na stanowisku osób kontrolujących bilety. Ponadto, do kontroli biletów uprawnieni są także kierowcy, którzy prowadzą odprawę biletową połączoną z kontrolą biletów na każdym przystanku - w zależności od uwarunkowań linii komunikacyjnych, czego skarżący nie precyzuje, a czego dokładne dane ilościowe w tym zakresie nie obejmują. Tym samym, w przypadku, gdyby skarżący wnosił o udzielenie informacji, czy organ zatwierdza identyfikatory, bądź ile identyfikatorów zostało zatwierdzonych przez organ - to organ, po dokonaniu stosownych analiz, byłby w stanie udzielić odpowiedzi. Natomiast to nie organ ustala wzorzec identyfikatora. Podobnie, organ nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na pytanie, ilu kontrolerów aktualnie zatrudnia podmiot sprawujący nadzór nad kontrolą biletów - bowiem taka informacja nie jest przekazywana organowi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna w części.

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 137) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 329), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach ze skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1- 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

W niniejszej sprawie skarżący zwalczał bezczynność Spółki A w udostępnieniu informacji publicznych objętych wnioskiem z 30 czerwca 2021 r. odnoszących się do organizacji kontroli biletów w komunikacji autobusowej Spółki.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że w sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje zarówno w przypadku braku reakcji podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, wymaganego ustawą z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 2176 ze zm.), zwaną dalej u.d.i.p., jak i wówczas, gdy podmiot ten błędnie stwierdza, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej lub nie podlega udostępnieniu na jej zasadach.

Oceniając, czy adresat żądania o udostępnienie informacji publicznej pozostaje w bezczynności, należy wziąć pod uwagę, że na gruncie przepisów u.d.i.p. realizacja prawa dostępu do informacji publicznej w przewidzianych ustawą formach (art. 2 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1-3), wymaga jednoczesnego zaistnienia trzech pozytywnych przesłanek. Po pierwsze, przedmiotem żądania musi być informacja mająca charakter publiczny w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., po drugie adresatem żądania musi być podmiot zobowiązany do jej udzielenia, określony w art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p., a po trzecie, żądana informacja musi znajdować się w posiadaniu podmiotu, do którego zwrócono się o jej udzielenie (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.).

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 u.i.d.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1. organy władzy publicznej;

2. organy samorządów gospodarczych i zawodowych;

3. podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa;

4. podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego;

5. podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Należy przyjąć, że z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. wynika obowiązek udostępnienia informacji publicznej na warunkach ustawy spoczywający nie tylko na władzy publicznej, lecz na każdym podmiocie, który wykonuje zadania publiczne lub dysponuje majątkiem publicznym. Przy tym obowiązek ten aktualizuje się dopiero wówczas, gdy wskazane podmioty są w posiadaniu takich informacji (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.).

W rozpoznawanej sprawie adresatem wniosku o udostępnienie informacji publicznej była Spółka, której wspólnikami są wyłącznie prywatne osoby prawne i osoby fizyczne oraz która, zgodnie z przedłożoną informacją z Krajowego Rejestru Przedsiębiorców, zajmuje się m.in. transportem lądowym pasażerskim, miejskim i podmiejskim oraz działalnością usługową wspomagającą transport lądowy.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym jednolicie przyjmuje się, że taki przedsiębiorca – spółka prawa handlowego bez udziału Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego realizuje zadania publiczne z zakresu transportu publicznego, jak również korzysta z majątku publicznego poprzez dopłaty do biletów ulgowych. Przyjęto bowiem, że przewoźnik wykonujący regularne przewozy w ramach transportu publicznego jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., a informacje dotyczące kontroli biletów - co do zasady - są informacją publiczną (zob. wyroki NSA z 17 października 2013 r., I OSK 952/13, z 6 marca 2013 r., I OSK 2917/12 i z 17 lipca 2013 r., I OSK 1390/13; wyrok WSA w Gdańsku z 20 kwietnia 2016 r., II SAB/Gd 33/16, wyrok WSA w Olsztynie z 18 lutego 2014 r., II SA/Ol 3/14, dostępne na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 559), zwanej dalej u.s.g., zadania własne gminy obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego. W myśl art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 528), transport zbiorowy stanowi zadanie ponadgminne. Stosownie zaś do art. 14 ust. 1 pkt 10 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 547), transport zbiorowy i drogi publiczne mieszczą się w zakresie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim.

Zadania te mogą być jednak wykonywane przez inne podmioty na zasadach określonych w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2021 r. poz. 1371), zwanej dalej u.p.t.z.. Wedle jej zapisów przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, zwany operatorem publicznego transportu zbiorowego, może zawrzeć z gminą, jako organizatorem tego transportu, umowę o świadczenie usług, na mocy której zobowiązany jest zaspokajać w interesie gminy potrzeby transportu na określonych liniach. Zgodnie z treścią art. 51 u.p.t.z. źródłem finansowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej mogą być środki własne jednostki samorządu terytorialnego, będącego organizatorem, względnie środki z budżetu państwa. Do źródeł finansowania ze środków własnych jednostki samorządu terytorialnego należą również wpływy ze sprzedaży biletów oraz dodatkowych opłat pobieranych od pasażerów. Natomiast operator, który poza świadczeniem usług w zakresie zbiorowego transportu publicznego prowadzi inną działalność gospodarczą, jest obowiązany do prowadzenia oddzielnej rachunkowości dla usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej. Powyższe potwierdza uwzględnienie zasady transparentności co do gospodarowania środkami publicznymi z zachowaniem zasady ochrony prywatności w zakresie pozostałej gospodarki finansowej podmiotu.

Wykonywanie zadań z zakresu transportu zbiorowego przez inne podmioty niż podmiot władzy wskazany w ustawie, nie zmienia kwalifikacji tego zadania, które pozostaje zadaniem publicznym, realizowanym przez podmiot wybrany. Pomimo, że przewóz nie wiąże się bezpośrednio z wydatkowaniem środków publicznych przez operatora, to jednak poprzez ulgi i dopłaty uzyskiwane w związku z wykonaniem przewozu osób podmiot ten dysponuje środkami publicznymi. Zakres wydatkowania tych środków związany jest z działaniami przewoźnika, nie zaś organów samorządu, które środki te zabezpieczają. Natomiast każdy podmiot, który gospodaruje choćby tylko niewielką częścią publicznego mienia, ma obowiązek udostępniać informacje na jego temat.

Mając to na uwadze, Sąd uznał, że spółka jest podmiotem zobowiązanym na gruncie u.d.i.p. do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jej posiadaniu (art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3 u.d.i.p.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Mając na uwadze treść art. 1 i art. 6 u.d.i.p., uprawnione jest stwierdzenie, że informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań.

Skierowane przez skarżącego do Spółki pytania dotyczą sposobu organizacji kontroli biletów, a więc tego obszaru działalności przedsiębiorstwa, która ma ścisły związek z uzyskiwanymi dopłatami z budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Dlatego należało przyjąć, iż żądane przez skarżącego informacje: o liczbie osób posiadających uprawnienia do kontroli biletów w autobusach uruchamianych przez Spółkę, o zatrudnieniu kontrolerów bezpośrednio przez Spółkę bądź przez podmiot zewnętrzny oraz zasadach współpracy z tym podmiotem, o identyfikatorach upoważniających do kontroli biletów, jako dotyczące procesu organizowania kontroli biletów w ramach przewozów organizowanych przez Spółkę, posiadają przymiot informacji publicznej i podlegają udostępnieniu w trybie u.d.i.p.

Zasady i tryb udzielania informacji publicznej określa u.d.i.p. Stosownie do jej przepisów, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.) w sposób i w formie zgodnej z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. organ władzy publicznej może odmówić udostępnienia informacji publicznej oraz umorzyć postępowanie o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2, co następuje w drodze decyzji. W konsekwencji odmowa udostępnienia informacji publicznej z powołaniem się na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, stosownie do art. 5 ust. 2 u.d.i.p., może nastąpić wyłącznie w formie decyzji administracyjnej.

Analizując ujawnione okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał, że Spółka pozostawała bezczynna w dacie wniesienia skargi w udostępnieniu skarżącemu żądanych informacji publicznych z zakresu organizacji kontroli biletów, które posiadała. Zdaniem Sądu, w jej posiadaniu były informacje o podmiocie zewnętrznym realizującym kontrolę biletów w jej imieniu, o zasadach współpracy z nim oraz o umowie, która ich łączy. Spółka powinna także posiadać wiedzę odnośnie wzoru identyfikatora kontrolera, który podpisuje jako przewoźnik (art. 33a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 8 ze zm.), nawet w sytuacji, gdy takiego wzoru nie stworzyła. Wiedza o identyfikatorze kontrolera jest bowiem wyrazem tego, kto jest uprawniony do wykonywania tych obowiązków, za co odpowiedzialna jest Spółka.

Brak udostępnienia powyższych informacji w trybie i na zasadach określonych w u.d.i.p. uzasadniał stwierdzenie bezczynności Spółki i zobowiązanie jej, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., do rozpoznania wniosku skarżącego w zakresie odnoszącym się do pkt 2 lit. b) i c) oraz pkt 3 wniosku z 30 czerwca 2021 r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności.

Natomiast Sąd, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., umorzył postępowanie w zakresie zobowiązania Spółki do udostępnienia informacji żądanej w pkt 2 lit. a) wniosku, tj. nazwy i adresu podmiotu kontrolującego bilety, albowiem po wniesieniu skargi Spółka w piśmie z 14 lutego 2022 r. udostępniła te informacje, co czyniło orzekanie o zobowiązaniu do rozpoznania wniosku w tej część bezprzedmiotowym (pkt 2 sentencji wyroku).

Częściowe udostępnienie informacji publicznej po wniesieniu skargi na bezczynność i dalsze pozostawanie w bezczynności nakładało na Sąd obowiązek stwierdzenia, czy bezczynność miała miejsce rażącym z naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Mimo okresu, który upłynął od wniesienia wniosku do jego częściowego uwzględnienia oraz dalszego pozostawania przez Spółkę w bezczynności Sąd uznał, że nie uchylała się ona w sposób celowy od obowiązków publicznoprawnych. Odpowiedzialność podmiotu zobowiązanego w sprawach z zakresu objętego wnioskiem na zasadach wynikających z u.d.i.p. nie była jednoznacznie postrzegana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, a stanowisko przedstawione przez Sąd w niniejszym wyroku ugruntowało się w judykaturze w ostatnim czasie. Sytuacja ta mogła wywoływać u zobowiązanych wątpliwości co do prawidłowego sposobu postępowania.

Przyjmując zatem brak rażącego naruszenia prawa, zbędne i niecelowe jest orzeczenie o grzywnie z urzędu i przy braku takiego wniosku w skardze.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i pkt 3, § 1a i art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę w zakresie odnoszącym się do żądania z pkt 1 wniosku co do liczby kontrolerów, albowiem uznał, że pomimo publicznego charakteru tej informacji, Spółka uprawdopodobniła, że jej nie posiada. W takiej zaś sytuacji nie ciążył na niej obowiązek udostępnienia takiej informacji (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.) i nie można przypisać jej bezczynności w tym zakresie. Informacja odnośnie liczby podpisanych identyfikatorów kontrolerom nie jest tożsama z informacją o liczbie osób upoważnionych do kontroli biletów, o którą wnosił skarżący, co uprawdopodobniło brak takich informacji w dyspozycji Spółki.

Na podstawie art. 200 p.p.s.a. sąd orzekł o zwrocie kosztów postępowania, określając je na kwotę 100 zł wysokości uiszczonego w sprawie wpisu sądowego od skargi.

Sprawę rozpoznano w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym stosownie do art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania