Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska (spr.), Sędzia NSA Wiesław Morys, Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka, Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska, po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta i Gminy S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt II SAB/Kr 113/14 w sprawie ze skargi M. H. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 r. (sygn. akt II SAB/Kr 113/14) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zobowiązał Burmistrza Miasta i Gminy S. do wydania aktu lub dokonania czynności w zakresie punktu II wniosku M. H. z dnia 19 lutego 2014 r. (pkt I) oraz stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt III), zaś w pozostałym zakresie oddalił skargę (pkt II) i zasądził na rzecz skarżącego 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt IV).

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

W piśmie z dnia 31 grudnia 2013 r. M. H. – redaktor naczelny portalu "I." wystąpił do Burmistrza Miasta i Gminy S. o publikację w Biuletynie Informacji Publicznej lub przesłanie w formie elektronicznej centralnego rejestru umów zawartych przez Gminę w latach 2012-2013.

W dniu 10 stycznia 2014 r. organ przesłał wnioskodawcy żądane przez niego rejestry w elektronicznym formacie pdf.

Pismem z dnia 13 stycznia 2014 r. M. H. wniósł o udostępnienie wspomnianych rejestrów w formie edytowanego arkusza kalkulacyjnego, a także o ujawnienie wartości każdej z wymienionych umów. W odpowiedzi z dnia 15 stycznia 2014 r. Burmistrz wyjaśnił, że nie prowadzi Centralnego Rejestru Umów w żądanej formie, wskazał ponadto, że informacje dotyczące umów zawieranych w trybie zamówień publicznych są umieszczane w BIP. W dniu 16 stycznia 2016 r. wnioskodawca zwrócił się z pytaniem m.in. o informacje, czy rejestr umów jest prowadzony w formie elektronicznej, a jeśli tak, za pomocą jakiego programu jest tworzony. W piśmie z dnia 24 stycznia 2014 r. organ powiadomił M. H., że rejestry prowadzone są w programie Microsoft Excel i zawierają informacje przedstawione w przesłanych mu wcześniej skanach.

M. H. wnioskiem z dnia 19 lutego 2014 r. zwrócił się do Burmistrza Miasta i Gminy S. o udostępnienie:

1) plików elektronicznych Microsoft Excel (forma arkusza kalkulacyjnego xls) zawierających rejestry umów za lata 2012 – 2013, prowadzone przez Urząd Miasta i Gminy S., które wcześniej zostały mu udostępnione w formie plików pdf w dniu 10 stycznia 2014 r. - w wersji nieedytowalnej;

2) wartości brutto każdej z umów wskazanych w rejestrach umów przesłanych w dniu 10 stycznia 2014 r., z uwzględnieniem wartości każdej z nich po podpisaniu ewentualnych aneksów do konkretnych umów.

Burmistrz pismem z dnia 28 lutego 2014 r. poinformował wnioskodawcę, że żądane rejestry zostały wysłane w formie skanów, wskazał także na brak możliwości ponownego ich przesłania w formie elektronicznej, umożliwiającej dokonywanie zmian treści. Zaznaczył jednocześnie, że rejestry nie zawierają danych dotyczących wartości umów.

M. H. w dniu 1 kwietnia 2014 r. złożył skargę na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. wnosząc o zobowiązanie organu do załatwienia wniosku z dnia 19 lutego 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący przyznał, że żądane przez niego rejestry umów zostały mu przesłane, ale w innej formie (format pdf, a nie xls) i bez podania wartości umów - co uniemożliwia mu jako redaktorowi portalu wykorzystanie tych danych do tworzenia stron internetowych, w połączeniu z innymi publicznymi danymi.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta i Gminy S. wniósł o jej oddalenie. Podniósł, że nie można uznać, iż w niniejszej sprawie miała miejsce bezczynność.

Odnosząc się do punktu 1 wniosku wskazano, że żądane przez wnioskodawcę rejestry zostały mu udostępnione w formie skanów w formacie plików pdf, stąd też organ nie pozostawał w bezczynności. Bez znaczenia jest natomiast okoliczność, że rejestry zostały udostępnione w formacie pdf, a nie xls. Udostępnienie w formacie xls pozwalałoby na ingerencję w ich treść osobom nieuprawnionym.

Nawiązując zaś do zarzutu bezczynności odnośnie do punktu 2 wniosku organ stwierdził, że jest on nieuzasadniony, gdyż skarżący został poinformowany, iż w prowadzonych przez Urząd Miasta i Gminy w S. rejestrach umów nie zostały zawarte informacje o wartości brutto każdej z umów, a informacje dotyczące umów nawiązywanych w trybie ustawy o zamówieniach publicznych są publikowane w BIP.

Pismem z dnia 10 czerwca 2014 r. Stowarzyszenie S. złożyło wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze uczestnika. Wniosek ten został uwzględniony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie.

Wspomnianym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uwzględnił skargę M. H. w części dotyczącej bezczynności organu w odniesieniu do punktu 2 wniosku, natomiast w pozostałym zakresie oddalił skargę.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji zaznaczył, że w rozpoznawanej sprawie wniosek o udostępnienie informacji publicznej, jak również skargę do sądu administracyjnego można podzielić na dwie niezależne od siebie części (udostępnienie rejestru umów i udzielenie informacji o wartości umów).

Odnosząc się do pierwszego zagadnienia WSA w Krakowie wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm., dalej także jako: u.d.i.p.), podmiot udostępniający informację publiczną jest obowiązany zapewnić możliwość kopiowania informacji publicznej albo jej wydruku lub przesłania informacji publicznej albo przeniesienia jej na odpowiedni, powszechnie stosowany nośnik informacji. Pod pojęciem odpowiedniego, powszechnie stosowanego nośnika należy rozumieć jedynie podstawowe, ogólnie dostępne środki używane do gromadzenia, odtwarzania i przetwarzania danych. Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu I instancji, Burmistrz uczynił zadość obowiązkowi wynikającemu z tego przepisu przesyłając dane pocztą elektroniczną, w formacie pliku pdf, który można wielokrotnie przeglądać, kopiować, zapisać na dowolnym elektronicznym nośniku danych, jak i wydrukować. Tym samym informacja została prawidłowo udzielona, zarówno z punktu widzenia możliwości zapoznania się z jej treścią, jak i z uwagi na umożliwienie jej utrwalenia. Natomiast jeżeli wnioskodawca ma potrzebę wykorzystania uzyskanych informacji dla własnych celów, nie ma przeszkód, aby dokonał elektronicznej obróbki przekazanego pliku we własnym zakresie i na własną odpowiedzialność.

Wobec powyższego Sąd I instancji uznał, że Burmistrz Miasta i Gminy S. zrealizował wniosek skarżącego w zakresie punktu 1 i udzielił mu żądanej informacji - mimo, że w innym niż żądany formacie elektronicznym. W tym zakresie Sąd uznał skargę za bezzasadną.

Nawiązując natomiast do drugiej części wniosku (podanie wartości umów) WSA w Krakowie stwierdził, że zarzuty skarżącego w tym zakresie są uzasadnione. Wskazując na orzecznictwo, Sąd I instancji przyjął, że rejestr umów wraz z ich wartością stanowi informację publiczną. W niniejszej sprawie organ poinformował skarżącego, że w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Miasta udostępniona jest informacja o wartości umów zawieranych w trybie zamówień publicznych. Zdaniem Sądu udostępnienie w BIP części danych nie zwalnia organu administracji publicznej od udzielenia informacji także w zakresie pozostałych umów.

Sąd I instancji stwierdził, że skoro organ nie opublikował w BIP rejestru zawierającego wartości umów, należy uznać, że tego typu informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej, gdyż w celu realizacji wniosku w tym zakresie musiałby on wskazać wnioskodawcy, które z umieszczonych w rejestrze umów zostały opublikowane w BIP i wskazać adres publikacji, natomiast w pozostałym zakresie stworzyć całkiem nowe zestawienie obejmujące wartości pozostałych umów. Wobec tego wniosek dotyczy wytworzenia całkiem nowej informacji (zestawienia wartości umów) rozumianej jako suma wielu informacji prostych. W związku z tym, że organ nie wezwał wnioskodawcy do wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 1 u.d.i.p., Sąd I instancji uznał, że w zakresie punktu 2 wniosku M. H. z dnia 19 lutego 2014 r. Burmistrz Miasta i Gminy S. pozostaje w bezczynności.

Od opisanego wyroku skargi kasacyjne złożyli: Stowarzyszenie S. oraz Burmistrz Miasta i Gminy S.

Skarga kasacyjna Stowarzyszenia została odrzucona prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 października 2014 r. z uwagi na nieuzupełnienie braku formalnego (brak pełnomocnictwa).

Natomiast Burmistrz Miasta i Gminy S. działając na podstawie art. 173 i art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.. dalej jako: p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1. art. 7 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że Burmistrz Miasta i Gminy S. nie uczynił zadość wnioskowi M. H., mimo iż wnioskodawcy została udzielona informacja, że rejestry umów z 2012 i 2013 r. nie zawierają wskazania wartości brutto umów, a umowy zawierane w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej są publikowane w Biuletynie Informacji Publicznej,

2. art. 13 u.d.i.p. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że mimo udzielenia informacji, iż umowy z 2012 i 2013 r., zawierane w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej są publikowane w BlP, Burmistrz Miasta i Gminy S. pozostawał w bezczynności.

Biorąc pod uwagę powyższe Burmistrz Miasta i Gminy S. wniósł o uchylenie punktu I i IV zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie, a także o zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że udostępnienie informacji publicznej w postaci rejestru umów wraz z podaniem ich wartości wiązałoby się z koniecznością wytworzenia całkiem nowej informacji. W związku z tym, że organ taką informacją nie dysponował w momencie złożenia wniosku, poinformowanie o tym wnioskodawcy stanowiło wykonanie obowiązku wynikającego z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stąd też Sąd I instancji błędnie interpretując art. 7 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., zobowiązał organ do wydania aktu lub dokonania czynności w zakresie punktu 2 wniosku M. H., a w konsekwencji nałożył na Burmistrza Miasta i Gminy S. obowiązek wytworzenia nowej informacji.

Motywując zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 13 u.d.i.p. wnoszący skargę kasacyjną stanął na stanowisku, że bezczynność podmiotu obowiązanego do udzielania informacji publicznej polega na tym, że milczy on wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Okoliczność, że oczekiwania strony skarżącej co do informacji były inne, nie może spowodować postawienia zarzutu bezczynności organu. Wskazał ponadto, że jeżeli żądane informacje zawarte były już w Biuletynie Informacji Publicznej, to organ w sposób generalny dopełnił obowiązku udostępnienia informacji publicznej w powyższym zakresie i nie jest zobligowany do ich udostępnienia na indywidualne żądanie określonego podmiotu. W niniejszej sprawie umowy, których stroną jest Gmina S., a które zawierane są w trybie ustawy o zamówieniach publicznych, są publikowane w BIP. O fakcie tym skarżący został poinformowany w korespondencji z dnia 15 stycznia 2014 r. W postępowaniu organu nie sposób zatem dopatrzeć się bezczynności.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Stowarzyszenie S. wniosło o jej oddalenie jako niezasadnej.

Stowarzyszenie odniosło się do zarzutów kasacyjnych wskazując, że są one chybione. Art. 13 u.d.i.p. samodzielnie (w zależności od ewentualnie przywołanego ustępu) może być powołany tylko wówczas, gdyby Sąd I instancji stwierdził bezczynność w postaci zupełnego braku odpowiedzi, a w rzeczywistości organ zareagowałby na wniosek. Natomiast art. 7 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. nie stanowi dla przedmiotowego postępowania w zasadzie żadnego obowiązku. Gdyby wnoszącemu skargę kasacyjną organowi chodziło o normę wynikającą z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., winien to wskazać. Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia, który wymaga precyzyjności.

Ponadto Stowarzyszenie wskazało, że Sąd I instancji dokonał błędnej wykładni art. 14 ust. 1 i 2 u.d.i.p. uznając, że zmiana formy udostępnienia informacji publicznej określonej we wniosku wykonana została w prawidłowy sposób. Sąd błędnie przyjął, że art. 14 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 2 u.d.i.p. nie pozwala w istocie wnioskodawcy na wybór formy i sposobu dostępu do informacji publicznej. W odpowiedzi na skargę zaznaczono, że zmiana formatu pliku komputerowego, jak w niniejszej sprawie, może prowadzić również do naruszenia istoty prawa do informacji. Przesłane pliki pdf zawierające dane w formie obrazów bez warstwy tekstowej nie są dostępne dla specjalistycznych czytników wykorzystywanych przez osoby z dysfunkcją wzroku. Przesłane pliki tylko pozornie zawierały tekst, bo dla komputera stanowiły obraz, którego nie są w stanie przekształcić na inne formy percepcji (np. powiększony druk, brajl, mowa syntetyczna). W ocenie Stowarzyszenia, organ posiadał środki techniczne do udostępnienia informacji w formie wskazanej we wniosku.

Zdaniem Stowarzyszenia niestosowne było sugerowanie przez Sąd I instancji, że wnioskodawca mógłby zafałszować dane lub w inny sposób wykorzystywać je niezgodnie z ich prawdziwym brzmieniem. Nie można bowiem zakładać w sposób ograniczający prawo do informacji, a zwłaszcza bez podstaw w zgromadzonym materiale dowodowym, że informacja publiczna zostanie sfałszowana przez podmiot uprawniony, w szczególności, że o informacje zwrócił się podmiot szczególny - dziennikarz, który na mocy powołanych przepisów prawa zobowiązany jest dochować szczególnej staranności w przygotowaniu materiału, a ochrona praw podmiotu jest zapewniona przez instytucję sprostowania.

Stowarzyszenie S. zwróciło uwagę, że błędne jest stanowisko Sądu I instancji, że żądana przez wnioskodawcę informacja może mieć charakter informacji publicznej przetworzonej. Informacje dotyczące kwot przeznaczonych na realizację umów znajdują się w posiadaniu organu i są właściwie uporządkowane.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Sąd ten, w odróżnieniu od Sądu I instancji nie bada całokształtu sprawy z punktu widzenia stanu prawnego, który legł u podstaw zaskarżonego orzeczenia. Bada natomiast zasadność przedstawionych w skardze kasacyjnej zarzutów. Zakres kontroli jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego określone w art. 183 § 2 p.p.s.a., NSA mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze. W niniejszej sprawie takie okoliczności nie zachodzą.

Przedmiotem instancyjnej kontroli NSA nie jest całe orzeczenie WSA w Krakowie, a jedynie jego punkt I, w którym zobowiązano organ do wydania aktu lub dokonania czynności w zakresie punktu 2 wniosku z dnia 19 lutego 2014 r. oraz punkt IV wyroku dotyczący kosztów postępowania sądowego. Autor skargi kasacyjnej zarzucił wyrokowi WSA w Krakowie - w zaskarżonej części - wyłącznie naruszenie przepisów prawa materialnego, zmierzając w istocie do wykazania, że skoro organ udzielił skarżącemu odpowiedzi na jego wniosek wyjaśniając, że nie dysponuje informacją publiczną w postaci rejestru wszystkich umów zawierającego ich wartości, to nie pozostaje w bezczynności.

W ocenie NSA przedstawiony pogląd nie znajduje uzasadnienia.

Należy bowiem zauważyć, że stan bezczynności w sprawach dotyczący udzielenia informacji publicznej oznacza sytuację, w której mimo upływu ustawowych terminów podmiot obowiązany nie udostępnia żądanej informacji, nie wydaje decyzji, gdy zachodzą podstawy do odmowy udostępnienia informacji publicznej z przyczyn wskazanych w art. 5, bądź art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej albo umorzenia postępowania w przypadku przewidzianym w art. 14 ust. 2 tej ustawy, bądź nie informuje wnioskodawcy o tym, że objęta wnioskiem informacja nie stanowi informacji publicznej i nie podlega udostępnieniu w trybie przepisów powołanej ustawy.

W rozpatrywanej sprawie odnośnie do punktu 2 wniosku M. H. organ nie dokonał żadnej z wymienionych czynności, a zatem Sąd I instancji słusznie stwierdził, że w tym zakresie Burmistrz Miasta i Gminy S. pozostawał w bezczynności.

Należy zwrócić uwagę, że M. H. w punkcie 2 wniosku z dnia 19 lutego 2014 r. żądał udostępnienia informacji o wartości brutto każdej z umów wskazanych w udostępnionych mu wcześniej rejestrach umów.

Informacja ta, co nie jest sporne w niniejszej sprawie, ma charakter informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., który stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Stosownie natomiast do art. 6 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o majątku publicznym. Pod pojęciem szeroko rozumianego majątku publicznego należy rozumieć także informacje o treść umów cywilnoprawnych dotyczących wykonywania władztwa nad majątkiem organu samorządu terytorialnego. Jak słusznie stwierdził Sąd I instancji, co do zasady obowiązek udostępniania informacji o wartości umów zawieranych przez podmioty dysponujące środami publicznymi dotyczy wszystkich umów, a nie tylko tych, które zostały zawarte w trybie ustawy Prawo zamówień publicznych.

Odnosząc się kolejno do sformułowanych w skardze kasacyjnej zarzutów należy w pierwszej kolejności zauważyć, że Sąd I instancji w zaskarżonej części wyroku nie mógł naruszyć art. 7 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Zgodnie z tym przepisem udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej. W niniejszej sprawie, jak wynika z akt sprawy, informacje o wartości wszystkich umów zawartych przez organ w latach 2012 – 2013 nie zostały udostępnione w BIP Urzędu Miasta i Gminy S., a zatem wniosek skarżącego w tym zakresie był uprawniony, a jego realizacja powinna spowodować reakcję organu w postaci udzielenia informacji lub odmowy jej udostępnienia względnie umorzenia postępowania na podstawie art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Powołany przepis mógłby ewentualnie stanowić podstawę skutecznego zarzutu, wówczas gdyby sąd I instancji stwierdził bezczynność organu, a w rzeczywistości dane objęte wnioskiem były umieszczone w BIP lub centralnym repozytorium. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszym postępowaniu.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 13 u.d.i.p., zgodnie z którym udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (ust. 1). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Strona wnosząca skargę kasacyjną twierdzi, że Sąd I instancji niezasadnie przyjął, że organ pozostawał w bezczynności, w sytuacji, gdy skarżącego poinformowano, że dane o wartościach umów zawartych przez organ w trybie ustawy Prawo o zamówieniach publicznych zostały ogłoszone w BIP. Należy jeszcze raz podkreślić, że wniosek z dnia 19 lutego 2014 r. dotyczył wartości wszystkich umów objętych rejestrem za lata 2012-2013, a nie tylko tych, co do których zastosowanie miały przepisy o zamówieniach publicznych. Zasadne jest zatem stanowisko Sądu I instancji, że organ w terminie określonym w art. 13 u.d.i.p. nie podjął w tym zakresie działań określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Za taką czynność nie może być w szczególności uznane poinformowanie wnioskodawcy o braku w prowadzonym przez organ rejestrze umów danych o wartościach każdej z nich. Nieuwzględnienie takich informacji w rejestrze nie oznacza, że organ ich nie posiada. Dane o wartości umów wynikają z ich treści oraz ewentualnych aneksów. Tego typu dokumenty podmioty publiczne mają natomiast obowiązek przechowywać na podstawie przepisów szczególnych.

Reasumując Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że Sąd I instancji prawidłowo uznał, że Burmistrz Miasta i Gminy S. pozostawał w bezczynności odnośnie do punktu 2 wniosku M. H. z dnia 19 lutego 2014 r., gdyż ani nie udostępnił w ustawowym terminie żądanych informacji o wartości wszystkich umów, ani nie wydał decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

NSA podkreśla, że w niniejszym postępowaniu nie jest możliwe przesądzenie kwestii związanej z charakterem żądanej informacji tj. czy jest to informacja publiczna prosta, czy też informacja publiczna przetworzona w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., której udostępnienie jest uzależnione od szczególnie istotnego interesu publicznego. Przedmiotem rozpoznawanej sprawy jest skarga na bezczynność organu, a nie skarga na decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej przetworzonej. Organ rozpatrując ponownie wniosek M. H. w zakresie punktu 2 zdecyduje, jaką formę powinno mieć rozstrzygnięcie odnośnie do żądania udostępnienia informacji o wartości wszystkich umów objętych rejestrem za lata 2012-2013.

Nawiązując natomiast do argumentów przedstawionych w odpowiedzi na skargę kasacyjną Stowarzyszenia S. o dokonaniu przez Sąd I instancji błędnej wykładni wymienionych przepisów u.d.i.p. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że środkiem prawnym umożliwiającym stronie postępowania lub jego uczestnikowi przedstawienie zarzutów dotyczących wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego jest skarga kasacyjna, a nie odpowiedź na skargę kasacyjną.

Biorąc pod uwagę powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy w warunkach związania granicami skargi kasacyjnej, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.