Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Ewa Marcinkowska Sędzia WSA – Andrzej Kołodziej Sędzia WSA – Janusz Walawski (sprawozdawca) Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2015 r. sprawy ze skargi A. S. na bezczynność Prezesa Sądu Apelacyjnego w W. w przedmiocie rozpoznania wniosku z [...] sierpnia 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej – oddala skargę –

A. S., w formie elektronicznej, w dniu [...] sierpnia 2014 r. złożył do Prezesa Sądu Apelacyjnego w W. wniosek o udostępnienie adresów zamieszkania trzech sędziów Sądu Apelacyjnego podając, że są mu one potrzebne do podjęcia kroków prawnych związanych z ich bezpośrednim działaniem związanym z jego dobrami prawnie chronionymi.

Drogą elektroniczną skarżącyą w dniu [...] sierpnia 2014 r. został poinformowany, że informacje o adresie zamieszkania sędziów nie podlegają ujawnieniu, jako nie związane z pełnioną funkcją i nie stanowią one informacji publicznej.

A. S. w dniu [...] sierpnia 2014 r. skierował, za pośrednictwem Prezesa Sądu Apelacyjnego w W., do Ministra Sprawiedliwości pismo określone jako odwołanie od decyzji z dnia [...] sierpnia 2014 r., w którym podał, że zaskarża w całości decyzję Prezesa Sądu Apelacyjnego w W. oraz wnosi o jej uchylenie i zobowiązanie organu do udzielenia informacji w zakresie określonym w jego wniosku z dnia [...] sierpnia 2014 r. W uzasadnieniu pisma podniósł, że udzielona mu informacja nie spełnia warunków decyzji administracyjnej określonych w art. 107 § 1 Kpa, a skoro odmówiono udostępnienia żądanej informacji publicznej to, na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, organ powinien wydać decyzję administracyjną.

Zdaniem skarżącego zachowanie organu nosi cechy bezczynności z rażącym naruszeniem prawa i poprosił aby jego pismo potraktować jako skargę na bezczynność organu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej i przekazać je do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Pismo skarżącego z dnia [...] sierpnia 2014 r. zostało przekazane przez Ministra Sprawiedliwości do powyżej określonego Sądu.

Prezes Sądu Apelacyjnego w W. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Organ w uzasadnieniu powyżej określonego pisma procesowego podał, że ujawnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej podlega tylko imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe sędziego. W przedmiotowej sprawie niedopuszczalna jest forma decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej, gdyż żądana informacja nie posiada waloru informacji publicznej, o czym skarżący został poinformowany. Podane okoliczności świadczą o tym, że Prezes Sądu Apelacyjnego w W. nie pozostawał w bezczynności.

Pełnomocnik skarżącego w piśmie procesowym z dnia [...] lutego 2015 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o zobowiązanie Prezesa Sądu Apelacyjnego w W. do rozpoznania wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej oraz zasądzenie od organu na jego rzecz kosztów postępowania.

Zdaniem pełnomocnika skarżącego żądana informacja stanowi informację publiczną, której udostępnienie nie podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej, bowiem chodzi o informację o osobach pełniących funkcje publiczne, mającą związek z pełnieniem tych funkcji, dotyczącą warunków powierzenia i wykonywania funkcji. Sędzia jest osobą publiczną, a jego miejsce zamieszkania – o czym zadecydował ustawodawca – jest ściśle związane z pełnioną przez niego funkcją. Ponadto pełnomocnik skarżącego odwołał się do orzecznictwa i piśmiennictwa, które w jego ocenie potwierdzają powyżej przedstawiony pogląd.

Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie należy podać, iż stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), skarga na bezczynność organu administracji przysługuje w sprawach, w których wydawane są decyzje i postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty (inne niż decyzje i postanowienia) lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W takich sprawach skargę na bezczynność można wnieść skutecznie, jeżeli organ administracji (podmiot zobowiązany z mocy ustawy) nie załatwia sprawy w terminie określonym przepisami regulującymi sposób postępowania organów administracji.

Aby można było mówić o bezczynności organu (podmiotu obowiązanego), należy jednak przede wszystkim stwierdzić, iż ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego, w nakazanym prawem terminie, nie wypełnia.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 872 z późń. zm.), stanowiąc generalną zasadę udostępniania informacji publicznej, przewiduje różne sposoby jej udostępniania. Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy, udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze:

1) ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w art. 8;

2) udostępniania, o którym mowa w art. 10 (na wniosek) i 11 (udostępnienie do wglądu);

3) wstępu na posiedzenia organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia.

Z art. 7 ust. 2 powyższej ustawy wynika, że dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, z zastrzeżeniem art. 15 ustawy.

Stosownie do postanowień art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniana na wniosek. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej wszczyna postępowanie w sprawie jej udostępnienia. Złożenie wniosku do organu administracji publicznej (podmiotu obowiązanego) przesądza o tym, iż w odniesieniu do tego właśnie konkretnego organu należy ustalić, czy jest on zobowiązany, w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, do udzielenia informacji publicznej oraz czy podejmuje stosowne czynności, których brak jest jednoznaczny z bezczynnością.

W świetle postanowień art. 13 ust. 1 powołanej ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Ustęp 2 tego artykułu natomiast stanowi, iż jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Z treści powołanych przepisów należy wywieść, że udzielenie informacji jest czynnością materialno-techniczną. Udzielenie informacji publicznej nie przyjmuje zatem formy decyzji administracyjnej czy postanowienia. Jeżeli strona nie wystąpiła ze szczególnym wnioskiem o udostępnienie informacji, wówczas udzielenie tej informacji, nawet w formie ustnej, jest dopuszczalne.

Natomiast Organ pozostaje w bezczynności, jeżeli w ogóle nie udzielił informacji w zakresie żądanym przez stronę, bądź odpowiedzią swą nie objął całości żądania zawartego we wniosku o udzielenie informacji publicznej. Bez znaczenia dla oceny, czy organ pozostaje w bezczynności, jest natomiast fakt, czy dana odpowiedź satysfakcjonuje skarżącego.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest bezczynność Prezesa Sądu Apelacyjnego w W. w przedmiocie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] sierpnia 2014 r. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w jej art. 6. W świetle tego przepisu informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących. Są nimi zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Jednocześnie na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, władza publiczna lub inny podmiot w niej wskazany obowiązany jest do udzielenia żądanej informacji publicznej, która jest w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy), w sposób i formie wskazanej we wniosku bądź do wydania decyzji o odmowie jej udostępnienia w oparciu o art. 16 tej ustawy. Przez pojęcie "odmowy udostępnienia informacji publicznej" należy natomiast rozumieć sytuację, w której organ posiada informację o charakterze publicznym, ale jej nie udostępnia, ponieważ prawo do informacji podlega ograniczeniu ze względu na tajemnice ustawowo chronione lub ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (art. 5 ust. 1 i 2 ustawy). Ograniczenie prawa do prywatności nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W rozpoznawanej sprawie skarżący wystąpił do Prezesa Sądu Apelacyjnego w W. o udzielenie informacji w postaci podania adresów miejsca zamieszkania trzech sędziów tego Sądu.

Skarżącemu udzielono informacji, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej, gdyż nie jest związana z pełnioną funkcją.

Zgodnie z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji RP, sędziów powołuje Prezydent RP, na wniosek Krajowej Rady Sądowniczej na czas nieoznaczony. Miejscem sprawowania funkcji orzeczniczych przez sędziego jest to, które wskazano w akcie powołania go do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego. Doniosłość ustrojowa tej regulacji, określającej jedną z priorytetowych zasad funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, jest oczywista. Tak w odniesieniu do zakresu uprawnień sędziego, skoro w myśl zasady zakazu przenoszenia sędziów, wskazanej w art. 180 ust. 2 Konstytucji RP i urzeczywistnionej w art. 75 p.u.s.p., stanowi jedną z gwarancji ich niezawisłości, jak też wobec obywateli, którym zabezpiecza prawo rozstrzygania ich spraw nie przez dowolnych sędziów, ale tylko przez ustawowo powołanych do orzekania we właściwym do rozpoznania tych spraw sądzie (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2010 r. sygn. akt III KK 419/2010).

Z powyższego wynika, że sędzia realizuje zadania publiczne w miejscowości, w której znajduje się siedziba sądu określona w akcie powołania i taka informacja będzie posiadała walor informacji publicznej. Jednakże dostęp do takiej informacji jest ogólnie dostępny, gdyż postanowienia Prezydenta RP o powołaniu na urząd sędziego publikowane są w dziennik urzędowym – Monitor Polski i aby je uzyskać nie jest konieczne wszczynania postępowania w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Stwierdzenie pełnomocnika skarżącego, że miejsce zamieszkania sędziego jest ściśle związane z pełnioną przez niego funkcją publiczną jest błędne i wbrew jego twierdzeniu nie znajduje potwierdzenia w orzeczeniach sądów administracyjnych. Powołane w jego piśmie z dnia [...] lutego 2015 r. orzeczenia, jak słusznie zauważył, nie dotyczyły udostępnienia informacji o miejscu zamieszkania sędziego, a informacji o wieku sędziego. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 marca 2013 r. sygn. akt I OSK 2872/12 przesądził, że dane odnoszące się do wieku sędziego są informacja publiczną, gdyż zakreślają cezurę czasową pełnienia przez niego funkcji i są nierozerwalnie z nią związane.

Reasumując, należy stwierdzić, że skoro wnioskowana informacja nie jest informacją publiczną, to formą wystarczającą dla rozpoznania wniosku skarżącego było pisemne poinformowanie go o zajętym w tej sprawie stanowisku.

W takiej sytuacji, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę na bezczynność za niezasadną. Sąd nie znalazł także podstaw do uwzględnienia pozostałych wniosków skargi.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, dlatego, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę oddalił.