Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Błesiński, Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Piskozub (spr.), sędzia WSA Wojciech Czajkowski, Protokolant p.o. specjalisty Monika Rząp, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 12 stycznia 2012r. sprawy ze skargi E. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r oddala skargę

I SA/Ol 685/11

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu odwołania E. J. utrzymał w mocy Decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" odmawiającą zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 2.129,00 zł, wynikającej z zeznania PIT -37.

Jak wynika z akt sprawy, w dniu 19 czerwca 2009r. do Urzędu Skarbowego - jako dłużnika zajętej wierzytelności w postępowaniu egzekucyjnym, prowadzonym w trybie egzekucji sądowej - wpłynęło zajęcie wierzytelności pieniężnej z tytułu nadpłaty w podatku dochodowym dokonane przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym. Zajęcia tego dokonano na podstawie tytułu wykonawczego: nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w postępowaniu nakazowym (sygn.akt. "[...]") zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 18.05.2009r. przeciwko dłużnikom R. J. i J. J.

W dniu 05 marca 2010r. do Urzędu Skarbowego wpłynęło zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2009 (PIT-37), w którym na wspólny wniosek opodatkowany został łączny dochód E. J. i Jej małżonka J. J. Z przedmiotowego zeznania podatkowego wynikała nadpłata w wysokości 2.129,00 zł.

W związku z zajęciem wierzytelności pieniężnej, Naczelnik Urzędu Skarbowego

w dniu 07 maja 2010r. przekazał nadpłatę z zeznania rocznego PIT-37

w wysokości 2.129,00 zł na rachunek bankowy Komornika Sądowego. Następnie pismem z dnia 20 maja 2010r. poinformował E. J. o realizacji zajęcia egzekucyjnego i przekazaniu nadpłaty Komornikowi Sądowemu.

W piśmie złożonym w Urzędzie Skarbowym w dniu 31 maja 2010r. E.

J. poinformowała, iż nie zgadza się z faktem przekazania nadpłaty komornikowi, gdyż nie otrzymała decyzji w sprawie zajęcia tej nadpłaty. Wskazała, że tytuł wykonawczy nie został wystawiony na jej osobę, a ponadto zażądała zwrotu nadpłaty podatku wykazanego w zeznaniu PIT-37 za 2009r.

Naczelnik Urzędu Skarbowego pismem z dnia 11 czerwca 2010r., odpowiedział na zarzuty Strony, a także opisał stan faktyczny i prawny dotyczący przekazania wspólnej nadpłaty na zajęcie wierzytelności pieniężnej Komornikowi Sądowemu.

W odpowiedzi na powyższe, w piśmie z dnia 17 czerwca 2010r., podatniczka wskazała na błędnie przytoczone przez organ I instancji podstawy prawne z kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz powołała się na przepisy art.776 k.p.c. Podkreśliła ponadto, że zajęcie wierzytelności wystawione zostało tylko na jej małżonka, i w związku z tym podtrzymała żądanie zwrotu przez organ podatkowy nadpłaty podatku w wysokości 2.129,00 zł. W kolejnym piśmie z dnia 05 sierpnia 2010.r., podniosła, że minął już termin na dokonanie zwrotu nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009r., a organ podatkowy bezpodstawnie przekazał kwotę nadpłaty Komornikowi Sądowemu. Zażądała zwrotu nadpłaty wynikającej ze wspólnego zeznania podatkowego małżonków PIT-37.

Naczelnik Urzędu Skarbowego działając na podstawie art. 165 a Ordynacji podatkowej, postanowieniem z dnia "[...]" odmówił wszczęcia postępowania w sprawie zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 2.129,00 zł przekazanej Komornikowi Sądowemu. W treści uzasadnienia swojego stanowiska Naczelnik Urzędu Skarbowego, powołując się na przepis art.31 ustawy z dnia 25.02.1964r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy wskazał, że przedmiotowa nadpłata jest majątkiem wspólnym małżonków i w związku z zajęciem wierzytelności organ był zobligowany przepisami kodeksu cywilnego do jej przekazania na rachunek bankowy Komornika Sądowego. Poinformował również, że po przekazaniu w/w kwoty Komornikowi, zgodnie z realizacją zajęcia egzekucyjnego na koncie podatników nie figuruje już żadna nadpłata.

Po rozpatrzeniu zażalenia, Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia "[...]" utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

W wyniku rozpatrzenia skargi, wyrokiem z dnia 10 marca 2010r. sygn. akt I SA/Ol 61/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uchylił zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji.

W uzasadnieniu ww. orzeczenia Sąd wskazał, iż wszczęcie postępowania na żądanie Strony następuje przez samo złożenie żądania wszczęcia postępowania, a organ podatkowy nie może odmówić jego wszczęcia z powodu oceny, że żądanie strony jest bezzasadne formalnie i merytorycznie. Zdaniem Sądu, organy podatkowe nie były uprawnione do odmowy wszczęcia postępowania w sprawie odmowy zwrotu nadpłaty, albowiem postępowanie w tej sprawie zostało wszczęte na wniosek Strony w dniu 31 maja 2010 tj. w dniu otrzymania pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 28 maja 2010r.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia "[...]", odmówił zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 2.129,00 zł, wynikającej z zeznania PIT-37. Uzasadniając swoje stanowisko Naczelnik Urzędu Skarbowego powołał się na treść art.92 §3 Ordynacji podatkowej. Podniósł ponadto, że skoro wierzytelność przysługiwała solidarnie obojgu małżonkom to był zobligowany przepisami prawa do wykonania polecenia zajęcia wierzytelności pieniężnej stanowiącej nadpłatę wynikającą ze złożonego wspólnie przez małżonków zeznania rocznego. W postanowieniu odmawiającym wszczęcia postępowania z dnia "[...]" Naczelnik Urzędu Skarbowego powołując się na przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wskazał, iż majątkiem wspólnym małżonków jest też nadpłata ze złożonego przez nich wspólnego zeznania rocznego.

Po rozpatrzeniu odwołania, zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wskazał, iż zgodnie z dyspozycją art.92 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r.Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). małżonkowie wspólnie opodatkowani na podstawie odrębnych przepisów ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe oraz solidarna jest ich wierzytelność o zwrot nadpłaty podatku. W myśl zaś art. 72 § 1 pkt 1 w/cyt. ustawy za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Ponadto, zgodnie z art.73 §2 cytowanej ustawy nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego.

Organ podkreślił, że przepisy prawa przewidują solidarny charakter wierzytelności małżonków o zwrot nadpłaty, która jest wyjątkiem od zasady, że w prawie podatkowym obowiązuje solidarność dłużników. Istota solidarności sprowadza się do tego, że każdy z wierzycieli z osobna albo wszyscy razem mogą żądać od dłużnika spełnienia świadczenia w całości lub w części, a spełnienie świadczenia do rąk któregokolwiek powoduje, że zobowiązanie w całości lub części wygasa w stosunku do wszystkich wierzycieli. Solidarny charakter wierzytelności o zwrot nadpłaty umożliwia jej zwrot przez organ podatkowy któremukolwiek z wierzycieli solidarnych.

Zdaniem organu odwoławczego, Naczelnik Urzędu Skarbowego nie był uprawniony do zwrotu spornej nadpłaty żadnemu z małżonków, gdyż w dniu jej powstania (5 marca 2010r.) posiadał komornicze zajęcie wierzytelności z tytułu nadpłaty podatku dochodowego wystawione przeciwko J. J. Zgodnie z art. 900 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego (j.t. Dz.U. Nr 64, poz.43.296 ze zm.), zajęcie jest dokonane z chwilą doręczenia wezwania dłużnikowi zajętej wierzytelności. Jeżeli konieczny jest wpis zajęcia w księdze wieczystej, wierzytelność jest zajęta z chwilą dokonania wpisu lub złożenia do zbioru dokumentów wniosku komornika. Jednakże i w tym wypadku zajęcie jest skuteczne już z chwilą doręczenia wezwania dłużnikowi zajętej wierzytelności, jeżeli takie doręczenie nastąpiło wcześniej.

W związku z powyższym, wszczęcie egzekucji następuje z chwilą doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności (którym w niniejszej sprawie jest Naczelnik Urzędu Skarbowego) zawiadomienia o zajęciu wierzytelności z tytułu nadpłaty podatku dochodowego. Od tego momentu organ podatkowy zobowiązany był przekazać świadczenie komornikowi, z czego wywiązał się w dniu 07 maja 20 10r. Przekazanie nadpłaty komornikowi nastąpiło w oparciu o zajęcie wierzytelności z dnia 18 czerwca 2009r. (doręczonego Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w dniu 19 czerwca 2009 r.) z tytułu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 rok, wynikającej ze wspólnego zeznania małżonków i w wykonaniu obowiązku nałożonego tym zajęciem.

Dyrektor Izby Skarbowej zaznaczył przy tym, że przekazanie

nadpłaty podatnikowi stanowiłoby wprost naruszenie zakazu uiszczania świadczenia do rąk dłużnika, nałożonym na Naczelnika Urzędu Skarbowego w dniu 19 czerwca 2009r. Wezwanie, o jakim mowa w art.896 k.p.c. ma charakter władczy, wobec

czego Naczelnik nie miał kompetencji do kwestionowania jego zasadności.

Ponad postępowanie egzekucyjne jest postępowaniem odrębnym od innych postępowań. W jego ramach strona posiada środki prawne do ochrony swoich praw, w tym przede wszystkim skargę na czynności komornika, która stosownie do art. 767 k.p.c. może być wniesiona przez "inną osobę", a więc również niebędącą uczestnikiem postępowania. Tymczasem strona nie skorzystała z przysługujących jej środków zaskarżenia czynności komorniczych w postępowaniu egzekucyjnym w trybie ustawy k.p.c.

Organ odwoławczy nie zgodził się ze stanowiskiem strony, że organ I instancji był zobowiązany do zwrotu przedmiotowej nadpłaty, gdyż z chwilą dokonania zajęcia, jako dłużnik zajętej wierzytelności nie miał możliwości zakwestionowania celowości zajęcia. Zakaz rozporządzania wierzytelnością obowiązuje od chwili zajęcia, które co do zasady następuje z chwilą doręczenia wezwania. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że czynność zajęcia pozostaje skuteczna dopóki nie zostanie uchylona. Takie stanowisko wyrażone zostało również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 roku, sygn. III CK 335/05.

Ponadto, skoro wierzytelność przysługiwała solidarnie obojgu małżonkom Naczelnik Urzędu Skarbowego był zobligowany przepisami prawa do wykonania polecenia zajęcia wierzytelności pieniężnej stanowiącej nadpłatę wynikającą ze złożonego wspólnie przez małżonków zeznania rocznego.

Natomiast małżonek, wobec którego nie nadano tytułowi wykonawczemu klauzuli wykonalności, mógł kwestionować zajęcie wierzytelności, na poczet której przekazano nadpłatę, tylko przed sądem powszechnym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie strona wniosła o:

- uchylenie zaskarżonej decyzji,

- zwrot nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. w kwocie 2.129,00zł z należnymi odsetkami za zwłokę.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 92 § 3 Ordynacji podatkowej. Podniosła, iż zaskarżona decyzja jest niezgodna z obowiązującymi przepisami prawa. Skarżąca wywiodła, że zajęcie komornicze wystawione na małżonka nie jest "zajęciem podatkowym" lecz "zajęciem z kodeksu z prawa cywilnego".

Wskazała, że Naczelnik Urzędu Skarbowego nie posiada zajęcia komorniczego

wystawionego na Skarżącą. Wskazała również, że nie ma podstaw do wniesienia skargi na komornika sądowego, gdyż to nie komornik dokonał zajęcia wspólnej nadpłaty.

Skarżąca stwierdziła, iż zarówno Naczelnik Urzędu Skarbowego, który przekazał komornikowi sądowemu nadpłatę w podatku dochodowym od osób fizycznych ze wspólnego zeznania PIT-37, jak i Dyrektor Izby Skarbowej utrzymujący w mocy decyzję organu I instancji działali z naruszeniem prawa.

W jej ocenie, zajęcie wspólnej nadpłaty małżonków dokonane zostało bezzasadnie.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy wojewódzki sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżone akty administracyjne z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tych aktów. Zgodnie zaś z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - dalej: (p.p.s.a.) stwierdzenie przez sąd naruszenia prawa materialnego, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy, rodzi konieczność uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonego aktu. Stosownie natomiast do art. 133 i 134 tej ustawy Sąd, rozstrzygając w sprawie dokonuje oceny prawidłowości decyzji na podstawie akt, nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Mając na uwadze wyżej wskazane reguły orzekania Sąd stwierdza, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażany jest pogląd, zgodnie z którym nie jest możliwe orzekanie przez organy podatkowe w sprawie stwierdzenia nadpłaty (pozytywnie lub negatywnie dla wnioskodawcy) bez uprzedniego określenia podatnikowi wysokości zobowiązania podatkowego (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt II FSK 345/09, Lex nr 216725 oraz wojewódzkich sądów administracyjnych: z dnia 21 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1703/07, Lex nr 361219, z dnia 18 lipca 2008 r., sygn. akt VIII SA/Wa 107/08, Lex nr 451227, z dnia 16 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Lu 565/08, Lex nr 491963). Nadpłata i zobowiązanie podatkowe są różnymi przedmiotami, co do których istnieją odrębne podstawy prawne orzekania. Z tej przyczyny, każdy z nich kwalifikuje się w ujęciu materialnoprawnym do samodzielnego załatwienia, z zastrzeżeniem, iż wysokość zobowiązania podatkowego w gruncie rzeczy wyprzedza i determinuje zarazem możliwość oceny istnienia i samej wysokości nadpłaty. Innymi słowy, aby dopuszczalne było decyzyjne rozstrzygnięcie wniosku złożonego w sprawie nadpłaty, konieczne jest najpierw załatwienie sprawy dotyczącej zobowiązania. Postępowanie w sprawie określenia zobowiązania podatkowego ma bowiem charakter procedury zasadniczej (pierwotnej) w stosunku do postępowania w przedmiocie postępowania o stwierdzenia nadpłaty.

Jak wynika z akt sprawy, w dniu 5 marca 2010r. do Urzędu Skarbowego wpłynęło zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2009 (PIT-37), w którym na wspólny wniosek opodatkowany został łączny dochód E. J. i jej małżonka. Z przedmiotowego zeznania podatkowego wynikała nadpłata w wysokości 2.129,00 zł. Organ podatkowy nie kwestionował zeznania podatkowego małżonków. W związku z tym, nie wydano decyzji w przedmiocie określenia w stosunku skarżącej i jej małżonka wysokości podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009r. Tym samym, organy podatkowe nie kwestionowały również wykazanej w tym zeznaniu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r.

Warto wskazać, że instytucja stwierdzenia nadpłaty nie znajduje zastosowania we wszystkich wypadkach powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów ordynacji podatkowej, lecz jedynie wówczas, gdy powstanie nadpłaty nie jest skutkiem działania systemu podatkowego, błędnych decyzji organów podatkowych - ale jest efektem pomyłki lub wadliwego działania samego podatnika, płatnika lub inkasenta w zakresie zobowiązań podatnika powstających z mocy prawa ( Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1769/100).

Zgodnie z art. 72-80 Ordynacji podatkowej, wniosek o stwierdzenie nadpłaty mogą złożyć podatnicy w zakresie zobowiązań podatkowych powstających z mocy prawa, a więc podatnicy samoopodatkowujący się, którzy składają deklaracje podatkowe. W rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do orzekania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty.

Wynikająca z zeznania podatkowego nadpłata podlega zwrotowi z urzędu podatnikowi przez organ podatkowy, bez konieczności wydawania w tym przedmiocie decyzji administracyjnej, w terminie wskazanym w przepisie art. 77 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. W związku z powyższym należy stwierdzić, że organ odwoławczy, rozpoznając wniosek strony skarżącej o stwierdzenie nadpłaty co do istoty sprawy, naruszył przepisy Ordynacji podatkowej regulujące instytucję nadpłaty. Postępowanie w przedmiocie istnienia nadpłaty było bezprzedmiotowe. W związku z tym sprawie powinna być wydana na podstawie art. 208 § 1 O.p. decyzja o umorzeniu postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość. To uchybienie nie miało jednak wpływu na wynik sprawy, gdyż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy wykazywał przesłanki dotyczące bezprzedmiotowości postępowania w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto w swych rozważaniach wkroczył w sferę postępowania egzekucyjnego. W związku z tym brak było podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji.

W ocenie Sądu, nadpłata wynikająca z zeznania podatkowa nie mogła być przekazana Skarżącej. Skarżąca nie otrzymała fizycznie zwrotu kwoty wykazanej w zeznaniu podatkowym, gdyż została ona przekazana komornikowi sądowemu. Do Urzędu Skarbowego w dniu 19 czerwca 2009r., a więc przed złożeniem przez skarżącą i jej małżonka ww. zeznania PIT-37, wpłynęło zajęcie wierzytelności wystawione przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym. Zajęcia tego dokonano na podstawie tytułu wykonawczego: nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w postępowaniu nakazowym (sygn. akt.X "[...]") zaopatrzonym w klauzulę wykonalności z dnia 18.05.2009 r. przeciwko dłużnikom R. J. i J. J. - mężowi Skarżącej.

Organ uwzględnił przy tym dyspozycję art.896 k.p.c., który nakłada na dłużnika wierzytelności, aby należnego od niego świadczenia nie uiszczał dłużnikowi, lecz złożył je komornikowi lub do depozytu sądowego. W związku z powyższym, organ nie miał podstaw do zwrotu nadpłaty i przekazania jej Skarżącej.

Nie można również zgodzić się z twierdzeniami skarżącej, że organ podatkowy nie miał prawa przekazać komornikowi nadpłaty w podatku dochodowym, gdyż zajęcie wierzytelności dotyczyło tylko jednego z małżonków. Wskazać należy, iż w świetle art.92 §3 Ordynacji podatkowej, małżonkowie wspólnie opodatkowani na podstawie odrębnych przepisów ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe oraz solidarna jest ich wierzytelność o zwrot nadpłaty podatku. Solidarny charakter wierzytelności o zwrot nadpłaty umożliwia jej zwrot przez organ podatkowy któremukolwiek z wierzycieli solidarnych, przy założeniu jednak, że zwrot jest uzasadniony. W niniejszej zaś sprawie, dokonanie zwrotu nie było możliwe, gdyż w dniu jej powstania Naczelnik Urzędu Skarbowego posiadał komornicze zajęcie wierzytelności z tytułu nadpłaty podatku dochodowego wystawione przeciwko małżonkowi Skarżącej. Zatem brak było podstaw do zwrotu spornej nadpłaty któremukolwiek z małżonków.

Odnosząc się z kolei do rozważań Skarżącej dotyczących legalności postępowania w przedmiocie wykonania zajęcia wierzytelności uznać należy, że wykraczają one poza ramy tej sprawy. Te rozważania nie dotyczyły bowiem instytucji nadpłaty, a postępowania egzekucyjnego. Dyrektor w swych rozważaniach wkroczył w materię dotyczącą postępowania egzekucyjnego. Przedmiotem postępowania nie jest natomiast czynność egzekucyjna dokonana przez komornika sądowego.

Ponadto, Skarżąca w celu obrony swoich praw mogła skorzystać z przysługujących jej środków zaskarżenia na poziomie postępowania egzekucyjnego, w szczególności w postaci skargi na czynności komornika do sądu rejonowego. Sprawa zaś ze skargi na czynności komornika sądowego niewątpliwie jest sprawą egzekucyjną.( Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. III CNP 49/10 ). W konsekwencji zarzuty odwołania i samej skargi dotyczące skuteczności zajęcia egzekucyjnego nie mogą odnieść zamierzonego skutku. Zarzuty skarżącej, że nie uznaje zajęcia egzekucją sądową nadpłaty wykazanej w PIT-37., dotyczą postępowania egzekucyjnego, a nie postępowania w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym.

W związku z tym Sąd nie podzielił zarzutów skargi dotyczących bezprawnego postępowania organów podatkowych. Organy podatkowe nie mogły bowiem kwestionować tytułu wykonawczego w oparciu, o które zostało dokonano powyższe zajęcie.

Z powyższych względów, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.