Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bożena Kasprzak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk – Drozda Sędzia NSA Teresa Porczyńska Protokolant: pomocnik – sekretarza Anna Jaworska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2018 r. sprawy ze skargi T. C. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] UNP: [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do złożenia odwołania od decyzji orzekającej o solidarnej odpowiedzialności byłego członka zarządu Spółki z o.o. z tytułu podatku od towarów i usług za m-ce grudzień 2011 r., luty i marzec 2012 r. wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami postępowania egzekucyjnego oddala skargę.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł., po rozpatrzeniu odwołania T. C. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ł. z dnia [...] r., stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

W uzasadnieniu powyższego postanowienia przedstawiono dotychczasowy przebieg postępowania.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ł. decyzją z dnia [...] r. orzekł o solidarnej odpowiedzialności T. C. jako byłego członka zarządu Spółki z o.o. A w upadłości likwidacyjnej ze Spółką oraz pozostałym członkiem zarządu za zaległości podatkowe ww. Spółki z tytułu podatku od towarów i usług za m-ce: grudzień 2011 r., luty i marzec 2012 r. wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami postępowania egzekucyjnego. Przedmiotowa decyzja została doręczona pełnomocnikowi strony za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 1 stycznia 2018 r.

Odwołanie od ww. decyzji wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, pełnomocnik strony przesłał za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 13 lutego 2018 r.

Po rozpatrzeniu materiału dowodowego w sprawie, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. zaskarżonym postanowieniem stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

Przywołując zapisy art. 12 § 1 i § 6, art. 223 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 – dalej jako: O.p.) organ odwoławczy podkreślił, iż odwołanie od decyzji organu I instancji wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia stronie decyzji, co w sprawie miało miejsce za pośrednictwem ePUAP w dniu 1 stycznia 2018 r. Zwrócił uwagę, iż pełnomocnik strony kwestionuje skuteczność doręczenia wskazując, iż w dniu 1 stycznia 2018 r. odebrał na platformie ePUAP decyzję, jednakże dotyczyła ona zupełnie innej sprawy. Dodatkowo podjął nieudaną próbę odbioru drugiego pisma. Z wyjaśnień pełnomocnika wynika, iż wiedzę o wydaniu przedmiotowej decyzji dla strony powzięto dopiero w dniu 7 lutego 2018 r., w związku z otrzymaniem korespondencji w sprawie drugiego członka zarządu Spółki A. W związku z powyższym pełnomocnik podjął kolejną próbę odczytania pliku otrzymanego w dniu 1 stycznia 2018 r., ale pomimo pobrania, jak podkreśla, niezidentyfikowanego załącznika, otwarcie pliku ponownie okazało się niemożliwe. Na marginesie powyższego pełnomocnik zaznaczył, iż cała wcześniejsza korespondencja doręczana była za pośrednictwem platformy ePUAP w powszechnie używanych formatach (.pdf) i nigdy dotychczas nie było problemu z zapoznaniem się z jej treścią.

Na potwierdzenie powyższych okoliczności pełnomocnik załączył do wniosku wydruki (tzw. print screen'y), komunikatów wyświetlanych na ekranie komputera podczas obsługi skrzynki odbiorczej na platformie ePUAP.

Wobec powyższego organ odwoławczy przeprowadził postępowanie wyjaśniające ustalając, iż w treści załączonego do akt sprawy pełnomocnictwa szczególnego na formularzu PPS-1 wskazano adres elektroniczny, który oznacza adres do korespondencji w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organy podatkowe (platforma ePUAP).

W oparciu o zapis art. 152a O.p. organ I instancji w dniu 28 grudnia 2017 r. przesłał wydaną decyzję na wskazany przez pełnomocnika adres elektroniczny, decyzję opatrzono kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Zgodnie z informacjami zawartymi na Urzędowym Poświadczeniu Odbioru, dokument ten został odebrany w dniu 1 stycznia 2018 r. Dodatkowo z przedłożonych przez pełnomocnika oraz organ I instancji dowodów w postaci wydruków komunikatów wyświetlanych na ekranie komputera podczas obsługi skrzynki odbiorczej na platformie ePUAP, tzw. print screen'ów, ustalono, że odbiór ww. decyzji nastąpił w dniu 1 stycznia 2018 r. o godzinie 23:39. Przesyłka zawierała jeden załącznik o nazwie [...], i był to dokument podpisany kwalifikowanym podpisem elektronicznym typu otaczającego, co oznacza, iż zawierał w sobie zarówno sam dokument, jak i podpis elektroniczny, który można wyodrębnić i odczytać za pomocą aplikacji do weryfikowania podpisów. Powyższe informacje wynikają zarówno z wydruku załączonego przez pełnomocnika, jak i dokumentów przedstawionych przez organ I instancji. Organ przyznał, iż faktycznie ww. korespondencja nie zawierała dwóch załączników, tj. dokumentu tekstowego (.pdf) oraz podpisu (.pdf.XAdES), jak miało to miejsce w przypadku innej przesyłki wskazywanej przez pełnomocnika. Jednakże okoliczność ta nie stanowi o braku doręczenia przedmiotowej decyzji. Zdaniem organu komunikat o treści "dokument nie podlega wizualizacji", jeśli faktycznie dotyczy ww. załącznika w formacie pliku .pdf.XAdES, świadczy o braku stosownej aplikacji po stronie pełnomocnika, umożliwiającej odczytanie dokumentu, a nie o problemach technicznych leżących po stronie organu I instancji, czy też platformy ePUAP.

Dodatkowo organ podał, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego przesłał korespondencję w pliku w formacie XAdES będącym formatem kwalifikowanego podpisu elektronicznego. Użycie podpisu otaczającego stanowiło gwarancję integralności danych, gdyż zarówno nadawca, jak i odbiorca miał w takim przypadku pewność, że podpisany plik nie został od momentu podpisania zmieniony, a jakakolwiek zmiana zostałaby wskazana w momencie weryfikacji podpisu. Podkreślił, że w korespondencji do adresata urząd zamieścił czytelną informację dotyczącą rodzaju użytego podpisu i wskazówki, jak przesłany dokument odczytać. Zaproponowana przez Urząd metoda nie odbiegała zatem od dostępnych standardów odczytu dokumentu z rozszerzeniem XAdES. Zdaniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej postępowanie organu I instancji w zakresie zastosowania podpisu i poinformowania adresata było właściwe. Zaznaczył, iż organy podatkowe realizując ustawowy obowiązek doręczania korespondencji drogą elektroniczną mają podstawy do przyjęcia domniemania, że pełnomocnikowi lub podatnikowi, który oświadcza, że korespondencję należy kierować do niego za pomocą środków komunikacji elektronicznej, znane są metody postępowania i narzędzia informatyczne uwierzytelniające i weryfikujące taką korespondencję.

Na koniec organ zwrócił uwagę, iż pełnomocnik nie kwestionuje odbioru i możliwości odczytania pozostałych pism przesyłanych w toku postępowania prowadzonego przez organ I instancji, również zapisanych w rozszerzeniu pdf.XAdES.

Wobec powyższego, organ odwoławczy stwierdził, iż decyzja organu I instancji została skutecznie doręczona i weszła do obrotu, a 14-dniowy termin do wniesienia odwołania od powyższej decyzji - o którym mowa w art. 223 § 2 pkt 1 zgodnie z art. 12 § 1 O.p. - zaczął biec od dnia 2 stycznia 2018 r. i upłynął z dniem 15 stycznia 2018 r. (poniedziałek). Natomiast z akt sprawy wynika, iż odwołanie od ww. decyzji zostało nadane w placówce pocztowej w dniu 13 lutego 2018 r., a więc niemal miesiąc po terminie ustawowym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi pełnomocnik T. C. zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:

- art. 152a § 1 pkt 3 O.p. poprzez bezzasadne przyjęcie, że skarżący został należycie pouczony o sposobie odbioru pisma przesłanego w formie dokumentu elektronicznego,

- art. 122 w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 O.p. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych, nierozpatrzenie całego materiału dowodowego w sposób wyczerpujący i dowolną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na bezpodstawnym przyjęciu, że decyzja organu I instancji została skutecznie doręczona skarżącemu,

- art. 228 § 1 pkt 2 O.p. poprzez bezzasadne uznanie, że nastąpiło uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

Mając powyższe na względzie pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Na rozprawie w dniu 18 lipca 2018 r. Sąd postanowił, na podstawie art. 111 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 – dalej jako: p.p.s.a.) połączyć sprawy o sygnaturach akt I SA/Łd 390/18 oraz I SA/Łd 391/18 do wspólnego rozpoznania i odrębnego rozstrzygnięcia. Pełnomocnik strony skarżącej poparł zarzuty skarg.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Stwierdzając uchybienie terminu do wniesienia odwołania Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. nie naruszył wskazanych w skardze przepisów regulujących postępowanie, tj., art. 152a § 1 pkt 3, art. 122 w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 oraz art. 228 § 1 pkt 2 O.p.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Sąd rozpoznający sprawę nie może zatem zmienić zaskarżonej decyzji, a jedynie uwzględniając skargę może ją uchylić, stwierdzić jej nieważność lub niezgodność z prawem. W przypadku zaś, gdy nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 145 § 1 p.p.s.a. skarga podlega oddaleniu stosownie do art. 151 p.p.s.a. Nadto, co istotne, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Merytoryczną ocenę zaskarżonych rozstrzygnięć poprzedzić należy wyjaśnieniem zasadności postanowienia wydanego na rozprawie w dniu 18 lipca 2018 r., mocą którego połączono do wspólnego rozpoznania i odrębnego rozstrzygnięcia sprawy o sygnaturach akt I SA/Łd 390/18 oraz I SA/Łd 391/18. Podstawą prawną przywołanego postanowienia był przepis art. 111 § 2 p.p.s.a. zgodnie z którym, Sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli pozostają one ze sobą w związku. W niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż zastosowanie przywołanej normy prawnej uzasadnione jest względami ekonomiki procesowej, gdyż obie sprawy łączy tożsamość podmiotowa a przedmioty zaskarżonych rozstrzygnięć pozostają z sobą w związku. Wobec powyższego Sąd połączył wszystkie sprawy do wspólnego rozpoznania i odrębnego rozstrzygnięcia, co nie oznacza, że takie połączenie tworzy z tych spraw jedną nową sprawę, każda ze spraw zachowuje swą odrębność.

Istota niniejszej sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy decyzja organu I instancji została skutecznie doręczona w trybie art. 152a O.p., a w następstwie, czy rozpoczął bieg termin ustawowy na wniesienie odwołania od tak doręczonej decyzji, w efekcie końcowym, czy organ miał podstawy do wydania zaskarżonego postanowienia o stwierdzeniu uchybienia terminu do wniesienia odwołania.

Tytułem wstępu przypomnieć należy, że zgodnie z art. 223 § 2 pkt 1 O.p., odwołanie wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji stronie. W myśl art. 228 § 1 pkt 2 O.p., organ odwoławczy stwierdza w formie postanowienia uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne (art. 228 § 2 O.p.).

Nadto, co istotne w sprawie, obowiązujący od dnia 1 stycznia 2016 r. przepis art. 138c § 1 O.p. wprowadził zmiany w zakresie wymogów formalnych pełnomocnictwa. Zgodnie z tym przepisem, pełnomocnictwo wskazuje, między innymi, dane identyfikujące pełnomocnika, w tym jego identyfikator podatkowy, adres tego pełnomocnika do doręczeń w kraju, a w przypadku adwokata, radcy prawnego lub doradcy podatkowego – także jego adres elektroniczny.

Wynikający z art. 138c § 1 O.p. obowiązek wskazania w treści pełnomocnictwa adresu elektronicznego jest skorelowany z obowiązkiem organu podatkowego do doręczania pism na taki adres profesjonalnym pełnomocnikom. Przepis art. 144 § 5 O.p. stanowi bowiem, że doręczanie pism pełnomocnikowi będącemu adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym oraz organom administracji publicznej następuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo w siedzibie organu podatkowego.

Pełnomocnictwo szczególne, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z 28 grudnia 2015 r. w sprawie wzorów pełnomocnictwa szczególnego i pełnomocnictwa do doręczeń oraz wzorów zawiadomienia o zmianie, odwołaniu lub wypowiedzeniu tych pełnomocnictw (Dz. U. Z 2015 r., poz. 2330), wydanym na podstawie art. 138j § 1 pkt 2 O.p., winno być złożone na formularzu PPS-1.

W niniejszej sprawie w treści załączonego do akt sprawy pełnomocnictwa szczególnego na formularzu PPS-1 (karta 77) wskazano adres elektroniczny, który oznacza adres do korespondencji w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organy podatkowe (platforma ePUAP).

Zgodnie zaś z normą przepisu art. 152a § 1 O.p. w celu doręczenia pisma w formie dokumentu elektronicznego organ podatkowy przesyła na adres elektroniczny adresata zawiadomienie zawierające informację, że adresat może odebrać pismo w formie dokumentu elektronicznego (pkt 1), wskazanie adresu elektronicznego, z którego adresat może pobrać pismo i pod którym powinien dokonać potwierdzenia doręczenia pisma (pkt 2), oraz pouczenie dotyczące sposobu odbioru pisma, a w szczególności sposobu identyfikacji pod wskazanym adresem elektronicznym w systemie teleinformatycznym organu podatkowego, oraz informację o wymogu podpisania urzędowego poświadczenia odbioru w określony sposób (pkt 3).

W świetle powyższej regulacji i mając na uwadze ustalenia organu odwoławczego, zdaniem Sądu, nie ma wątpliwości co do skuteczności doręczenia decyzji organu I instancji na adres email pełnomocnika strony. Jak wynika z akt, organ I instancji w dniu 28 grudnia 2017 r. przesłał wydaną dla skarżącego decyzję na wskazany przez pełnomocnika adres elektroniczny. Decyzję opatrzono kwalifikowanym podpisem elektronicznym (karta 87). Zgodnie z informacjami zawartymi na Urzędowym Poświadczeniu Odbioru, dokument ten został odebrany w dniu 1 stycznia 2018 r. (karta 105). Powyższe ustalenia znajdują potwierdzenie także w nadesłanych przez pełnomocnika wydrukach komunikatów wyświetlanych na ekranie komputera podczas obsługi skrzynki odbiorczej na platformie ePUAP, tzw. print screen'ów, które wskazują, że odbiór decyzji nastąpił w dniu 1 stycznia 2018 r. o godzinie 23:39 (podpisanie UPD). Przesyłka zawierała jeden załącznik o nazwie [...] i był to dokument podpisany kwalifikowanym podpisem elektronicznym typu otaczającego, co oznacza, iż zawierał w sobie zarówno sam dokument, jak i podpis elektroniczny, który można wyodrębnić i odczytać za pomocą aplikacji do weryfikowania podpisów. Powyższe informacje wynikają zarówno z wydruku załączonego przez pełnomocnika (karta 113) jak i dokumentów przedstawionych przez organ I instancji, które wskazują, iż w przesłanym pliku znajduje się przedmiotowa decyzja i możliwym jest jej wyświetlenie na ekranie monitora.

Dodatkowo zauważyć trzeba, na co słusznie wskazał organ, iż decyzja organu I instancji nie była pierwszym dokumentem doręczanym pełnomocnikowi drogą elektroniczną, co więcej nie był to pierwszy dokument przesłany w postaci pliku z rozszerzeniem pdf.XAdES. I co istotne, dotychczas pełnomocnik nie zgłaszał organowi problemów z wyświetleniem i odczytaniem pliku z takim rozszerzeniem.

W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach faktycznych nie sposób uwzględnić argumentów pełnomocnika co do nieskuteczności doręczenia wobec braku możliwości wizualizacji dokumentu. Jak wyjaśniał pełnomocnik przy drugiej próbie udało się pobrać załącznik, ale otwarcie pliku czy jego podgląd okazały się niemożliwe. Wskazując na powyższe pełnomocnik wywodzi, iż organ przesłał plik w niewłaściwym rozszerzeniu, co uniemożliwiło jego otwarcie. Z ustaleń organu odwoławczego wynika, iż decyzja organu I instancji została przesłana w rozszerzeniu, który należy otworzyć korzystając z ogólnodostępnego programu do weryfikacji podpisu kwalifikowanego (np.Szafir Weryfikująca, który jest darmowy także dla zastosowań komercyjnych). Postępowanie organu I instancji w zakresie zastosowania podpisu i poinformowania adresata było zatem właściwe.

Jednocześnie nie zasługuje na akceptację argumentacja pełnomocnika, iż niedopuszczalne jest przyjęcie przez organ domniemania, że pełnomocnikowi znane są narzędzia informatyczne uwierzytelniające i weryfikujące taką korespondencję. Zdaniem Sądu, profesjonalny pełnomocnik, który reprezentując stronę w postępowaniu podatkowym wskazuje jako adres do doręczeń skrzynkę ePUAP, niewątpliwie powinien posiadać elementarną wiedzę o sposobie użytkowania platformy ePUAP, co obejmuje wiedzę o tym, jak otwierać przesyłane przez organ drogą elektroniczną pisma (vide. wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 stycznia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 433/17 - dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://cbosa.nsa.gov.pl). Nie wydaje się prawdopodobnym, aby pełnomocnik, który występuje w sprawach, gdzie organy administracji publicznej korzystają z przewidzianej przez ustawodawcę możliwości wymiany korespondencji z pełnomocnikiem drogą elektroniczną, nie posiadał podstawowej wiedzy umożliwiającej staranne wywiązywanie się z obowiązku należytej reprezentacji swego mocodawcy. Jednocześnie pełnomocnik pracujący na dokumentach przesyłanych w różnych formatach, rozszerzeniach drogą elektroniczną, jeżeli sam nie dysponuje wystarczającą wiedzą, to należałoby oczekiwać, iż korzystać będzie z pomocy osób trzecich wiedzę taką posiadających, chociażby z uwagi na zabezpieczenie interesów własnych, ale przede wszystkich swych klientów, których reprezentacji się podejmują.

Reasumując, w ocenie Sądu, argumentacja pełnomocnika strony skarżącej nie zasługuje na uwzględnienie. Nie wystąpił żaden problem techniczny w rozumieniu art. 144 § 3 O.p. uniemożliwiający organowi podatkowemu doręczenie pisma za pomocą środków komunikacji elektronicznej, co za tym nie był obowiązany do doręczenia pisma za pokwitowaniem, za pośrednictwem operatora pocztowego, pracowników urzędu obsługującego ten organ, funkcjonariuszy lub upoważnionych pracowników innego organu podatkowego, lub przez organy lub osoby uprawnione na podstawie odrębnych przepisów (art. 144 § 1 O.p.). Problemem technicznym mogłaby być np. jakakolwiek awaria systemu ePUAP bądź inna usterka techniczna, która uniemożliwiałaby wysłanie decyzji do adresata, czy prawidłowy jej odbiór. Podnoszona przez pełnomocnika strony okoliczność braku możliwości otwarcia pliku zawierającego decyzję nie zmienia powyższej oceny Sądu, jako że przyczyna takiego stanu rzeczy leżała po stronie skarżącej, a przynajmniej strona w tej sprawie nie uprawdopodobniła chociażby innego stanu rzeczy.

Z tych wszystkich względów nie budzi wątpliwości Sądu, iż decyzja organu I instancji została doręczona pełnomocnikowi strony skarżącej drogą elektroniczną w dniu 1 stycznia 2018 r. Poświadczenie doręczenia, zawiera datę i czas podpisania rozumiane jako data i czas doręczenia dokumentu elektronicznego. Uwzględniając powyższe należy przyjąć, że tak wygenerowane poświadczenie doręczenia stanowi dowód na realną możliwość zapoznania się adresata z treścią pisma. Poświadczenie doręczenia jest zatem niezaprzeczalnym urzędowym poświadczeniem odbioru (tak NSA w wyroku z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 1729/15). Urzędowego poświadczenia odbioru nie sposób podważyć oświadczeniem strony, iż brak było w skrzynce odbiorczej opisanej korespondencji. Rozwiązania techniczne systemu doręczeń za pośrednictwem platformy ePUAP zapewniają niezaprzeczalność urzędowego poświadczenia odbioru. Tym samym brak jest podstaw dla przyjęcia braku skuteczności doręczenia przesyłki skierowanej przez organ do pełnomocnika strony skarżącej. Jeżeli w dniu podpisywania odbioru przedmiotowej decyzji pełnomocnik, jak podnosi w skardze, nie mógł pobrać z portalu ePUAP treści decyzji winien o tym niezwłocznie poinformować organ doręczający bądź zgłosić awarię do operatora ePUAP. Nie uczynił tego, pomimo, iż niewątpliwie wiedział czego dotyczy przesyłka, był bowiem wskazany zarówno rodzaj przesyłki – dokumenty, jak i organ, który je wydał oraz numer sprawy. Skoro ww. pełnomocnik uczestniczył w przedmiotowym postępowaniu, po otrzymaniu przesyłki o wskazanym oznaczeniu, będąc pełnomocnikiem, winien niezwłocznie zapoznać się treścią decyzji lub w przypadku niemożności jej odczytania, czy stwierdzenia braku pliku z decyzją na swojej skrzynce ePUAP powiadomić o tym organ podatkowy. Z uwagi na brak zgłoszenia nieprawidłowości przy odbiorze omawianej przesyłki, organ podatkowy, dysponując potwierdzeniem odbioru, uprawniony był do uznania, że nastąpiło skuteczne doręczenie przedmiotowej decyzji. W tej sytuacji odwołanie nadane w urzędzie pocztowym w dniu 13 lutego 2018 r., zostało wniesione z uchybieniem 14-dniowego terminu do jego wniesienia, wynikającego z art. art. 223 § 2 pkt 1 O.p., który upłynął w dniu 15 stycznia 2018 r. Ustalenie, iż pełnomocnik uchybił terminowi do wniesienia odwołania, zobligowało organ odwoławczy do wydania zaskarżonego postanowienia, stosownie do zapisu art. 228 § 1 pkt 2 O.p.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę jako bezzasadną należało oddalić.

P.C.