Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) Sędzia WSA Diana Trzcińska Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Pazdykiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2022 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi M. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 lipca 2021 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę.

M. F. wniósł skargę ma decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 26 lipca 2021 r. utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję Wójta Gminy z 30 marca 2021 r. odmawiającej ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 9 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2 x 2 lokale) z garażami na części działki nr [...] w P..

Skarga wniesiona została w następującym stanie sprawy:

Wnioskiem złożonym w dniu 20 marca 2020 r. do Wójta Gminy, M. F. wystąpił o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie 9 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) z garażami na części działki nr [...] obręb P., gmina K.. Do wniosku została załączona mapa ze wskazaniem usytuowania na terenie nieruchomości planowanej inwestycji oraz zapewnienia gestorów sieci z 1 lipca 2019 r. (energia elektryczna) i z 21 czerwca 2019 r. (sieć wodociągowa i kanalizacyjna) - oba zapewnienia dotyczą inwestycji opisanej jako: zespół 35 budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie bliźniaczej oraz 16 budynków jednorodzinnych dwulokalowych wolnostojących.

Organ zawiadomił pismem z 30 kwietnia 2020 r. strony o wszczęciu postępowania, wydając jednocześnie w tym samym dniu postanowienie - w trybie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz.741), dalej u.p.z.p. o zawieszeniu postępowania w sprawie bez wskazania na jaki okres. W wyniku wniesionego zażalenia, SKO postanowieniem z 15 lipca 2020 r. uchyliło zaskarżone postanowienia i zawiesiło postępowanie do dnia 20 grudnia 2020 r. Postępowanie w sprawie zostało podjęte postanowieniem organu I instancji z 21 grudnia 2020 r. Pismem z 22 grudnia 2020 r. organ I instancji wezwał wnioskującego do uzupełnienia złożonego wniosku o prawomocną decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dla wnioskowanej inwestycji łącznie z uwzględnieniem całości docelowej inwestycji na działce nr [...], tj. z zakresem pozostałych trzech wniosków opisanych szczegółowo w piśmie organu złożonych również w dniu 20 marca 2020 r. przez E. K. -F. (15 budynków mieszkalnych); K. F. (10 budynków mieszkalnych) i B. F. (17 budynków mieszkalnych) oraz wskazanie sposobu dojazdu na działki celem ustalenia frontu działki.

W odpowiedzi wnioskodawca wskazał, że w sprawie nie jest wymagana decyzja środowiskowa, a główny wjazd na działkę odbywa się z ul. S..

W dniu 30 marca 2021 r. organ I instancji wydał decyzję o odmowie ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji. Skarżący wniósł od niej odwołanie kwestionując ustalenia poczynione przez organ I instancji, zwłaszcza te prowadzące do wniosku, że dla inwestycji konieczne jest określenie środowiskowych uwarunkowań jego realizacji.

Organ odwoławczy zaznaczył, że w świetle akt sprawy, jak też wiedzy Kolegium posiadanej z urzędu wynika, że w marcu 2019 r. B. F., współwłaściciel działki nr [...] o pow. 6.6160ha położonej w P. wystąpił z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie 35 budynków mieszkalnych w zabudowie bliźniaczej (2x2 lokale) oraz 16 wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwu lokalowych z garażami, do wniosku strona dołączyła mapki z umiejscowieniem planowanych budynków mieszkalnych, liniami podziałowymi, celem przyszłego ich wydzielenia oraz położeniem dróg wewnętrznych. Mapki te złożone przez samą stronę, obejmują cały teren działki nr [...], tj. powierzchnię 6.6160ha, która w związku z planowaną inwestycja będzie w całości przekształcana.

W oparciu o te informacje organ I instancji ustalił - zdaniem Kolegium zasadnie, że planowana inwestycja obejmować będzie całą powierzchnię tej działki. Tym samym wezwanie organu do przedłożenia decyzji środowiskowej, w świetle akt sprawy, było uzasadnione. W dniu 20 marca 2020 r. B. F. wniósł o modyfikację wniosku i zmniejszenie liczby planowanych budynków, uzasadniając to złożeniem trzech dodatkowych, osobnych wniosków o ustalenie warunków zabudowy przez trzech kolejnych inwestorów – E. K.-F., K. F. oraz M. F.. W związku z powyższym Wójt Gminy wszczął odrębne postępowania administracyjne o wydanie warunków zabudowy, dla inwestycji polegających na budowie: 11 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) oraz 4 budynków mieszkalnych jednorodzinnych o 2 lokalach z garażami, na części działki nr [...] w P. (wniosek E. K.-F.), 8 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) oraz 2 budynków mieszkalnych jednorodzinnych o 2 lokalach z garażami, na części działki nr [...] w P. (wniosek K. F.), 9 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) z garażami, na części działki nr [...] w P. (wniosek M. F. będący przedmiotem niniejszego postępowania). W związku z powyższym w odniesieniu do wnioskowanej działki toczą się trzy inne postępowania administracyjne dotyczące ustalenia warunków zabudowy.

Planowana obecnie inwestycja M F., polegająca na budowie 9 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) z garażami, stanowi składową większego założenia inwestycyjnego, polegającego na budowie łącznie 33 budynków mieszkalnych w zabudowie bliźniaczej oraz 18 wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych.

Dalej organ podniósł, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, poprzez pojęcie przedsięwzięcia należy rozumieć "zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin; przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty. Działanie, polegające na podziale jednej inwestycji na kilka odrębnych znane jest w literaturze jako "salami slicing", co oznacza sztuczne, wymuszone dzielenie przedsięwzięcia na części w celu uniknięcia przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, co tak jak w przedmiotowym przypadku stanowi, zdaniem tut. organu, próbę obejścia prawa poprzez ominięcie w/w wymogu. Zauważyć jednocześnie należy, że zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok nr II OSK 713/16 z dnia 19 grudnia 2017 r.) "nie jest dopuszczalne dzielenie przedsięwzięcia na części (elementy odrębne konstrukcyjnie lub technologicznie), etapy lub odcinki (w przypadku inwestycji liniowych), jeżeli mogłoby to doprowadzić do wyłączenia obowiązku przeprowadzenia jednej i kompleksowej oceny oddziaływania na środowisko całego przedsięwzięcia. Podejście to nawiązuje do utrwalonego już orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej". Celem decyzji środowiskowej jest określenie warunków, na jakich projektowana inwestycja mogłaby zostać zrealizowana w sposób ograniczający presję na środowisko. Wielkość oddziaływania przedsięwzięcia funkcjonującego jako całość powinny być określane dla całego przedsięwzięcia. Potwierdza to również wyrok NSA z 17 stycznia 2018 r. (nr II OSK 820/16), w którym stwierdzono, że "przy ocenie kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie, należy uwzględnić treść normatywną definicji ustawowej przedsięwzięcia, zgodnie z którą przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty. Zgodnie z zasadą prewencji istotne znaczenie ma zatem zbadanie oddziaływań na środowisko przedsięwzięć planowanych, czyli takich, które dopiero będą realizowane."

Nie ulega wątpliwości zdaniem orzekających w sprawie organów, iż planowane przedsięwzięcie będzie stanowić składową większego założenia inwestycyjnego, a zatem obowiązkiem organu jest weryfikacja, czy planowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko i czy tym samym wymagane jest uzyskanie decyzji środowiskowej.

Zgodnie z art. 71 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 283 z późn. zm.) uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Zgodnie z § 3 ust 1 pkt 55 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2019 r., poz. 1839) zabudowa mieszkaniowa wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą, nieobjęta ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo miejscowego planu odbudowy, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 2ha na obszarach innych niż obszary objęte formami ochrony przyrody, zalicza się do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Zgodnie z § 1 ust. 2 pkt 2 ww. rozporządzenia przez powierzchnię zabudowy należy rozumieć powierzchnię terenu zajętą przez obiekty budowlane oraz pozostałą powierzchnię przeznaczoną do przekształcenia, w tym tymczasowego, w celu realizacji przedsięwzięcia. W myśl przepisów Prawa budowlanego (t.j. Dz.U. z 2020r., poz. 1333 z późn. zm.) przez obiekt budowlany rozumieć należy budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania. Wobec tego do powierzchni zabudowy budynku należałoby doliczyć powierzchnię przeznaczoną do przekształcenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia, w tym powierzchnię utwardzoną stanowiącą dojścia i dojazdy oraz stanowiącą miejsca postojowe. Dla oceny, czy obiekt zalicza się do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko należy uwzględnić wartość parametrów łączną dla obiektów tego samego rodzaju, co też uczyniono. Zgodnie z wnioskami, na podstawie których prowadzone są ww. postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy oraz koncepcją zagospodarowania terenu, planowana inwestycja zakłada budowę łącznie 33 budynków mieszkalnych w zabudowie bliźniaczej oraz 18 wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych, w tym:

18 wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych o wym. 11,30x10 m, o łącznej powierzchni zabudowy ok. 2034m2,

-11 budynków mieszkalnych jednorodzinnych bliźniaczych o wym. 17,05x13,74m, o łącznej powierzchni zabudowy ok. 2577m2,

8 budynków mieszkalnych jednorodzinnych bliźniaczych o wym. 24,59x13,90m, o łącznej powierzchni zabudowy ok. 2734m2,

14 budynków mieszkalnych jednorodzinnych bliźniaczych o wym. 24,59x17,05m, o łącznej powierzchni zabudowy ok. 5870m2.

Łączna powierzchnia zabudowy budynków w ramach powyższego przedsięwzięcia wyniesie ok. 13215m2, niemniej jednak jak już wcześniej wskazano przez powierzchnię zabudowy należy rozumieć powierzchnię terenu zajętą przez obiekty budowlane oraz pozostałą powierzchnię przeznaczoną do przekształcenia, w tym tymczasowego, w celu realizacji przedsięwzięcia. Analiza wniosków oraz koncepcji zagospodarowania terenu wykazała, że planowana inwestycja zajmować będzie cały obszar wnioskowanej działki. Działka nr [...], w P., na której realizowana będzie inwestycja posiada powierzchnię 6,6160ha. W oparciu o tak przeprowadzoną analizę zachodzą przesłanki do konieczności wymagania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia.

W konkluzji Kolegium uznało, że decyzja o odmowie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 9 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2 x 2 lokale) z garażami na części działki nr [...] w P. jest zgodna z prawem.

We wniesionej do Sądu skardze skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy z 30 marca 2021 r., zarzucając im naruszenie:

- art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko i § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. oraz § 1 ust. 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 pkt 55 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, poprzez błędną ich wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, co miało wpływ na wynik sprawy, polegające na: błędnej wykładni pojęcia "przedsięwzięcie" oraz nieprawidłowym rozwiązaniu zagadnienia, czy dla określenia, czy inwestycja na części działki zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, przy ustalaniu powierzchni zabudowy tej inwestycji, sumuje się, czy nie sumuje się powierzchni zabudowy wszystkich części działek, gdy z wnioskami o decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wystąpi wiele podmiotów i wnioski te dotyczą rożnych części tej samej działki; niezasadnym przyjęciu, że inwestycja skarżącego stanowi przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko i zachodzą przesłanki do uznania konieczności wymagania od wnioskodawcy decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla tej inwestycji;

- art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. przez niewłaściwe zastosowanie, co miało wpływ na wynik sprawy, polegające na bezzasadnym uznaniu, że nie został spełniony warunek dotyczący zgodności z przepisami odrębnymi oraz, że nie ma możliwości wydania decyzji o warunkach zabudowy dla planowanej przez skarżącego inwestycji bez uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach;

- art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 80, art. 138 § 1 k.p.a., co mogło mieć wpływ na wynik sprawy, polegające na dokonaniu przez organ dowolnych i błędnych ustaleń, że:

a) inwestycja wnioskowana przez skarżącego stanowi składową większego, jednego założenia inwestycyjnego pomimo tego, że inwestycja ta jest samodzielnym przedsięwzięciem i nie jest powiązana technologicznie z innym przedsięwzięciem;

b) miał miejsce podział jednej inwestycji na kilka inwestycji w celu obejścia prawa;

c) inwestycja skarżącego będzie obejmować cały obszar działki nr 6,6160 ha;

- art. 8 i art. 107 § 3 zw. z art. 126 k.p.a., poprzez zbyt skrótowe sformułowanie uzasadnienia decyzji;

- art. 7, art. 77 § 1, art. 80 zw. z art.140 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na dokonaniu przez Kolegium dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego oraz błędnych ustaleń i braku dokładnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności stanu faktycznego sprawy, w szczególności wadliwym przyjęciu przez Kolegium za prawidłową ocenę organu I instancji, że postępowanie administracyjne należy zakończyć wydaniem odmownej decyzji o warunkach zabudowy na części działki nr [...] w P..

Jednocześnie, skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie przez Sąd dowodów uzupełniających z dokumentów, tj.: mapy zasadniczej format A-0 z terenem wskazanym liniami rozgraniczającymi we wniosku skarżącego jako tożsamego z terenem – działką nr [...]; zbioru interpretacji przepisów dotyczących rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko z lat 2010 – 2014 w zakresie przedsięwzięć infrastrukturalnych, opracowanych w Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, znajduje się w aktach sprawy; wydruku z księgi wieczystej nr [...] na dowód tego, że skarżący, K. F. i E. K.-F. nie są współwłaścicielami działki nr [...] a właścicielem działki nr [...] jest B. F..

Zdaniem skarżącego, objęta jego wnioskiem inwestycja nie stanowi i nie będzie stanowić składowej części innego zamierzenia. Wniosek dotyczy inwestycji na części działki nr [...] i będzie zajmować tylko część tej działki, tj. powierzchnię mniejszą niż 2 ha, która będzie się mieścić na terenie działki nr 114/297 o powierzchni 1,3616 ha.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, w pełni podtrzymując stanowisko i argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a zarzuty skargi uznając za nieuzasadnione.

W piśmie procesowym z 10 grudnia 2021 r. skarżący wniósł o unieważnienie w całości zarówno zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego , jak i poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, albowiem skierowane zostały do strony nieżyjącej – J. K. (zmarł 17 lutego 2021 r.). Tak wydana decyzja nie może być zaakceptowana z punktu widzenia wymogów praworządności, o czym orzekał już Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 314/18.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Przeprowadzona przez Sąd, na podstawie art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 137) oraz art. 3 § 2 pkt 1 w zw. z art. 134 § 1 i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 329), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola legalności wykazała, że zarówno zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 26 lipca 2021 r., jak i poprzedzająca ją decyzja Wójta Gminy z 30 marca 2021 r., są zgodne z prawem.

Stosownie do art. 59 ust. 1 u.p.z.p.,w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio. Przepis art. 61 ust. 1 u.p.z.p. wskazuje przy tym, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi;

6) zamierzenie budowlane nie znajdzie się w obszarze:

a) w stosunku do którego decyzją o ustaleniu lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 428, 784 i 922), ustanowiony został zakaz, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 tej ustawy,

b) strefy kontrolowanej wyznaczonej po obu stronach gazociągu,

c) strefy bezpieczeństwa wyznaczonej po obu stronach rurociągu.

Niespełnienie zatem choćby jednego z tych warunków musi prowadzić do odmowy ustalenia warunków zabudowy.

Na wstępie wskazać jednakże należy, że użyty w powołanych wyżej przepisach zwrot "teren" rozumiany jest w judykaturze jednolicie jako obszar jednej lub kilku konkretnie określonych działek ewidencyjnych, a nie fragment działki ewidencyjnej, na którym inwestor planuje realizację inwestycji (tak wyroki NSA z dnia: 11 grudnia 2019 r., II OSK 260/18, 11 grudnia 2019 r., II OSK 260/18, 3 grudnia 2019 r., II OSK 177/18, 19 września 2019 r., II OSK 2561/17, 3 lipca 2019 r., II OSK 2153/17; wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2020 r., VIII SA/Wa 147/20; wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 grudnia 2019 r., II SA/Łd 707/19; wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2020 r., IV SA/Wa 2641/19, wszystkie dostępne na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Oznacza to, że ustalenie warunków zabudowy może odnosić się do działki objętej wnioskiem jako całości nie zaś jedynie tej jej części, która w wyniku realizacji inwestycji będzie faktycznie zabudowana (lub w inny niż dotychczas sposób zagospodarowana). Przez "teren", o którym mowa w art. 59 ust. 1, a także w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., należy bowiem rozumieć obszar jednej lub kilku konkretnie określonych działek ewidencyjnych, a nie fragment działki ewidencyjnej, na którym inwestor zaplanował realizację inwestycji (zob. również wyrok NSA z dnia 3 sierpnia 2021 r., II OSK 1351/21 a także wyrok NSA z dnia 5 września 2019 r., II OSK 2447/17).

Na konieczność takiej wykładni powołanych przepisów pośrednio wskazuje także § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r., nr 164, poz. 1588 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 m. W przepisie prawodawca jednoznacznie odwołał się do szerokości frontu działki objętej wnioskiem, a nie do szerokości frontu terenu inwestycji. Do pojęcia działki budowlanej jako całości, a nie jej wydzielonego liniami rozgraniczającymi teren inwestycji fragmentu prawodawca odwołał się wprost także w pozostałych regulacjach tegoż rozporządzenia, co wyraźnie wskazuje, iż jego zamiarem nie było dopuszczenie możliwości ustalania warunków zabudowy dla fragmentów działek ewidencyjnych. Decyzja ustalająca warunki zabudowy przesądza jedynie, co do zasady, że na konkretnej działce wskazanej we wniosku jest możliwość realizacji wnioskowanego przedsięwzięcia (z określonymi jego parametrami), nie określa natomiast dokładnego położenia inwestycji na działce (por. wyroki NSA: z dnia 11 grudnia 2019 r., II OSK 260/18, z dnia 28 kwietnia 2016 r., II OSK 2066/14, z dnia 19 września 2019 r., II OSK 2561/17).

Podkreślić należy, iż – jak zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 marca 2019 r., II OSK 1135/17 – wymóg oznaczenia granic lub linii rozgraniczających teren inwestycji na mapie zasadniczej, która zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2019 r., poz. 725) zawiera informacje o przestrzennym usytuowaniu m.in. działek ewidencyjnych, budynków, konturów użytków gruntowych, sieci uzbrojenia terenu, budowli i urządzeń budowlanych. Nadto, stosownie do art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego podstawę m.in. planowania przestrzennego, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, gospodarki nieruchomościami stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, obejmujące informacje dotyczące gruntów (ich położenia, granic, powierzchni - art. 20 ust. 1 pkt 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego). Regulacje Prawa geodezyjnego i kartograficznego łączą się ściśle z pojęciem nieruchomości gruntowej ukształtowanym przede wszystkim w Kodeksie cywilnym (art. 46 § 1 K.c.) oraz ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (art. 4). Właściwe rozstrzyganie w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy wymaga, aby pojęcia "teren inwestycji" nie formułować w oderwaniu od używanych w systemie prawa takich pojęć jak: "nieruchomość gruntowa", "działka gruntowa" lub "działka ewidencyjna".

Objęcie decyzją o warunkach zabudowy części działki ewidencyjnej, w świetle art. 59 ust. 1 u.p.z.p., jest dopuszczalne jedynie wyjątkowo i musi wynikać ze szczególnych uwarunkowań normatywnych, np. część działki objęta ustaleniami planu miejscowego, część działki jest użytkiem leśnym lub rolnym wymagającym przekształcenia, czy decyzją wydaną w trybie tzw. specustawy (por. wyroki NSA: z dnia 28 kwietnia 2016 r., II OSK 2066/14; z dnia 11 grudnia 2019 r., II OSK 260/18; z dnia 3 grudnia 2019 r., II OSK 177/18; z dnia 27 marca 2019 r., II OSK 1205/17). Podobnie, ustalenie warunków zabudowy jedynie dla fragmentu działki dopuszczalne jest np. w przypadku inwestycji liniowych, które z natury rzeczy obejmują jedynie część działek przy znacznej ich liczbie lub też działek drogowych, na których realizowane są jedynie określone obiekty np. zjazdy (zob. wyrok NSA z dnia 21 października 2016 r., II OSK 12/14, dostępny na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tym samym, tylko w drodze wyjątku przyjmuje się dopuszczalność objęcia decyzją o warunkach zabudowy części działki ewidencyjnej, gdy wynika to ze szczególnych uwarunkowań normatywnych lub faktycznych. Jednakże – jak wyżej zaznaczono – nie stanowi to reguły, lecz dotyczy jedynie sytuacji wyjątkowych.

Tymczasem, jak wynika z wiążącego organ wniosku skarżącego z 20 marca 2020 r., domagał się on ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 9 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) z garażami na części działki nr [...] w P., a w sprawie nie zachodzi opisany powyżej wyjątkowy stan faktyczny i prawny, który uzasadniałby możliwość ustalenia warunków zabudowy dla części działki.

Niewątpliwie, jak wskazuje aktualne orzecznictwo sądowoadministracyjne, fakt, że postępowanie w przedmiocie warunków zabudowy jest postępowaniem wnioskowym wymaga co do zasady zastosowania art. 79a § 1 k.p.a., zgodnie z którym w postępowaniu wszczętym na żądanie strony, informując o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, organ administracji publicznej jest obowiązany do wskazania przesłanek zależnych od strony, które nie zostały na dzień wysłania informacji spełnione lub wykazane, co może skutkować wydaniem decyzji niezgodnej z żądaniem strony. Oznacza to, że współcześnie przepisy procedury administracyjnej pozwalają na wyprzedzające poinformowanie inwestora o przeszkodach w zakresie dopuszczenia zabudowy o określonych wskaźnikach i parametrach. Dzięki temu wnioskodawca ma szansę dostosować swój wniosek i nie jest zaskakiwany negatywnym rozstrzygnięciem. Z drugiej strony, jeżeli wnioskodawca podtrzyma żądanie w pierwotnej wersji, organ ma podstawę zakładać, że inwestor jest zdeterminowany, aby uzyskać warunki zabudowy dla przedsięwzięcia w konkretnym, sprecyzowanym wariancie przedstawionym we wniosku (por. wyrok NSA z dnia 8 września 2021 r., II OSK 1601/21; wyrok NSA z dnia 3 sierpnia 2021 r., II OSK 1351/21).

Jednakże, niezastosowanie przez orzekające w niniejszej sprawie organy art. 79a § 1 k.p.a. i niepoinformowanie skarżącego o braku możliwości ustalenia, zgodnie ze złożonym przez niego wnioskiem, warunków zabudowy dla części działki nr [...], w świetle okoliczności niniejszej sprawy, nie stanowiło naruszenia prawa mającego wpływ na wynik sprawy.

Z ujawnionych w sprawie okoliczności faktycznych wynika bowiem, że wniosek skarżącego o ustalenie warunków zabudowy dla części działki nr [...] jest zamierzonym następstwem modyfikacji pierwotnego wniosku B. F. o warunki zabudowy dla całej działki nr [...] budynkami mieszkalnymi w liczbie 51, i podziałem jego na kilka odrębnych wniosków złożonych przez skarżącego, B. F., K. F. i E. K.-F., łącznie obejmujących 51 budynków. Jak ustalono w toku postępowania, wnioskiem z 27 marca 2019 r. B. F. wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 35 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) oraz 16 budynków mieszkalnych jednorodzinnych o 2 lokalach z garażem, na działce nr [...], w P., gmina K., której całkowita powierzchnia wynosi 6,6160 ha. W związku jednak z zaliczeniem tej inwestycji do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko B. F. wezwany do uzupełnienia złożonego wniosku o prawomocną decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia, nie przedłożył jej, a pismem z 20 marca 2020 r. zmodyfikował swój wniosek, zmniejszając liczbę planowanych budynków i uzasadniając to złożeniem trzech dodatkowych, osobnych wniosków o ustalenie warunków zabudowy przez: skarżącego, K. F. oraz E. K.-F.. W konsekwencji, B. F. pismem z dnia 20 marca 2020 r. złożył wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 12 budynków mieszkalnych jednorodzinnych o 2 lokalach oraz 5 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) z garażami na części działki o nr [...] P., gmina K.. Z kolei, wnioskami z dnia 20 marca 2020 r. skarżący, K. F. i E. K.-F. wnieśli o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegających na budowie: 9 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) z garażami na części działki [...] (wniosek skarżącego); 8 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) oraz 2 budynków mieszkalnych jednorodzinnych o 2 lokalach z garażami na części działki [...] (wniosek K. F.); 11 budynków mieszkalnych bliźniaczych (2x2 lokale) oraz 4 budynków mieszkalnych jednorodzinnych o 2 lokalach z garażami na części działki [...] (wniosek E. K.-F.).

Zdaniem Sądu, treść pierwotnie złożonego przez B. F. wniosku, okoliczności i czas jego modyfikacji a także treść wniosków pozostałych inwestorów, w tym wniosku skarżącego, przedmiot i charakter planowanych inwestycji, ich umiejscowienie na działce stanowiącej własność B. F., wskazuje, jak zasadnie przyjęły orzekające w sprawie organy, że w niniejszej sprawie miało miejsce działanie polegające na podziale jednej inwestycji na kilka odrębnych w celu uniknięcia przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko (tak też WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 8 grudnia 2021 r., II SA/Gd 567/21)

Z wniosku i całej dokumentacji sprawy wynika, że niezmiennym zamiarem skarżącego było uzyskanie warunków zabudowy dla części działki, co w świetle przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie jest niedopuszczalne. Z takiego stanowiska skarżący nie wycofał się nawet w toku postępowania sądowoadministracyjnego.

Pozostałe planowane inwestycje o tożsamej funkcji łącznie ze skarżoną inwestycją objąć miały obszar całej działki nr [...], a wola wspólnego zrealizowania inwestycji w łącznej ilości 51 domów mieszkalnych przez poszczególnych inwestorów, a nie przez samego B. F., jak pierwotnie planowano, zdradza zamiar działania zmierzającego do obejścia wymogów prawa w zakresie oceny środowiskowej całego przedsięwzięcia powiązanego technologicznie, jak i własnościowo (działka nr [...] – własność B. F.). Potwierdzają to również pisma gestorów sieci energetycznej - A S.A. oraz wodno-kanalizacyjnej - PEWIK sp. z o.o. z siedzibą w G., dotyczące udzielenia informacji o warunkach przyłączenia do sieci infrastruktury technicznej dla inwestycji polegającej na budowie 35 budynków mieszkalnych bliźniaczych oraz 16 budynków mieszkalnych jednorodzinnych.

Powyższe ustalenia potwierdzają prawidłowość stanowiska orzekających w niniejszej sprawie organów, które uznały, że planowaną przez skarżącego na części działki nr [...] w P. inwestycję należało oceniać łącznie z inwestycjami tego samego rodzaju objętymi wnioskami B. F., K. F. i E. K.-F. co z kolei uzasadniało wezwanie skarżącego do przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanej inwestycji.

W ocenie Sądu, okoliczności niniejszej sprawy świadczą o tym, że zaplanowana przez skarżącego inwestycja zajmująca fragment działki nr [...] stanowi jedynie element większego założenia inwestycyjnego obejmującego całą działkę, albowiem pomiędzy planowanymi na terenie tej działki inwestycjami istnieją powiązania pozwalające na przyjęcie, że projektowane zagospodarowanie działki tworzy jedno przedsięwzięcie w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 247), zwanej dalej u.o.o.ś.

Zgodnie z powołanym przepisem art. 3 ust. 1 pkt 13 u.o.o.ś. przez przedsięwzięcie rozumie się zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin; przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 grudnia 2017 r., II OSK 713/16 (https://orzeczenia.nsa.gov.pl), wskazał, że z treści art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy środowiskowej z dnia 3 października 2008 r. jednoznacznie wynika, że z punktu widzenia obowiązku przeprowadzania ocen oddziaływania na środowisko pojęcie przedsięwzięcia ma szeroki zakres znaczeniowy, obejmując wszelkie "zamierzenia budowlane lub inne ingerencje w środowisko", polegające na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu (w tym również na wydobywaniu kopalin), przy czym przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty.

Powyższy przepis ustanawia zatem zasadę jedności przedsięwzięcia z punktu widzenia jego jednostkowych lub skumulowanych skutków środowiskowych. Nie jest więc dopuszczalne dzielenie przedsięwzięcia na części (elementy odrębne konstrukcyjnie lub technologicznie), etapy lub odcinki (w przypadku inwestycji liniowych), jeżeli mogłoby to doprowadzić do wyłączenia obowiązku przeprowadzenia jednej i kompleksowej oceny oddziaływania na środowisko całego przedsięwzięcia.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela powyższy pogląd, który co należy podkreślić, znajduje również potwierdzenie w utrwalonym już orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a który podkreśla, że celu dyrektywy w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko "nie wolno omijać poprzez dzielenie przedsięwzięć, a nieuwzględnienie ich łącznego rezultatu nie może skutkować w praktyce wyłączeniem ich w całości z obowiązku poddania ocenie, podczas gdy rozpatrywane łącznie mogą wywierać znaczące skutki na środowisko naturalne" (zob. np. wyrok TS z dnia 10 grudnia 2009 r., C-205/08, Umweltanwalt von Kärnten v. Kärntner Landesregierung, ECLI:EU:C:2009:767, pkt 53-54, 58; wyrok TS z dnia 21 marca 2013 r., C-244/12, Salzburger Flughafen GmbH v. Umweltsenat, ECLI:EU:C:2013:203, pkt 37).

W konsekwencji, w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie ma ta część regulacji art. 3 ust. 1 pkt 1 u.o.o.ś., która nakazuje stosującym prawo organom uznać za jedno przedsięwzięcie, kilka przedsięwzięć, które są powiązane ze sobą technologicznie. Natomiast, jak już wyżej wskazano, konieczności uznania za jedno przedsięwzięcie dwóch i więcej przedsięwzięć, nie przekreśla fakt realizowania tych działań inwestycyjnych przez różne podmioty.

Ustawodawca za kryterium kwalifikacji za jedno przedsięwzięcie uznaje istnienie pomiędzy co najmniej dwoma przedsięwzięciami powiązań technologicznych. Niewątpliwie, powiązaniem technologicznym jest taki związek pomiędzy inwestycjami, który powoduje że wspólnie tworzą one zorganizowaną całość w postaci jednej spójnej infrastruktury ukierunkowanej na ten sam cel gospodarczy. Powiązanie, o jakim mowa w tym przepisie, dotyczy również przedsięwzięć tego samego rodzaju i wykorzystujących tą samą technologię, choćby planowanych przez różne podmioty prawa. Podkreślić należy, że art. 3 ust. 1 pkt 13 u.o.o.ś. ma zapobiegać dzieleniu jednego przedsięwzięcia na kilka przedsięwzięć realizowanych w tym samym czasie, w celu ominięcia procedury oceny oddziaływania na środowisko i ominięcia obowiązku opracowania związanej z tą procedurą dokumentacji. Przyjęcie odmiennej wykładni art. 3 ust. 1 pkt 13 u.o.o.ś., prowadziłoby do sytuacji, w której stosowanie tej samej technologii w ramach dwóch i więcej odrębnie traktowanych przedsięwzięć, pomimo powodowania skumulowanego oddziaływania na środowisko na poziomie właściwym dla przedsięwzięć kwalifikowanych jako mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, nie wiązałoby się dla inwestorów z obowiązkiem ochrony środowiska przed negatywnym oddziaływaniem. Przyjęcie takiej interpretacji art. 3 ust. 1 pkt 13 u.o.o.ś., przeczy określonemu w Konstytucji RP obowiązkowi władzy publicznej ochrony środowiska (art. 5 i art. 74 ust. 1 i 2 Konstytucji RP). Jeżeli więc na obszarach ze sobą sąsiadujących mają być realizowane tożsame pod względem rodzaju, a tym samym stosowanej technologii, inwestycje, to obowiązkiem organu jest potraktowanie tych inwestycji jako jedno przedsięwzięcie. W tych okolicznościach skumulowane oddziaływanie na środowisko planowanych w tym samym czasie inwestycji nie może być takie samo jak w przypadku każdego z przedsięwzięć z osobna (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 25 sierpnia 2016 r., II SA/Sz 530/15).

W okolicznościach niniejszej sprawy prawidłowości stanowiska organów odnośnie jedności inwestycji skarżącego z pozostałymi inwestycjami tego samego rodzaju na działce nr [...] nie podważa charakter decyzji o warunkach zabudowy, wynikający z art. 63 ust. 1 w zw. z art. 65 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., do którego nawiązuje treść instrukcji GDOŚ, na którą powołuje się skarżący, albowiem w specyficznych okolicznościach niniejszej sprawy, zamiarem skarżącego i pozostałych inwestorów było uzyskanie warunków zabudowy dla inwestycji mieszkaniowej na poszczególne części działki nr [...], a nie przez każdego z nich na całość, i w efekcie inwestycyjne wykorzystanie całej działki nr [...] w rozmiarze pokrywającym się z pierwotnie zgłoszonym wnioskiem o warunki zabudowy wyłącznie przez B. F.. Wolą inwestorów nie była realizacja którejkolwiek z wnioskowanych inwestycji na którejkolwiek z części działki nr [...], ale wszystkich łącznie, co doprowadziłoby do jej całościowego wykorzystania na cele mieszkaniowe. W tej sytuacji pominięcie weryfikacji z punktu widzenia wymogów środowiskowych łącznych parametrów wszystkich 4 inwestycji tego samego rodzaju, na różnych częściach tej samej działki, planowanych co prawda przez innych inwestorów, ale na nieruchomości stanowiącej własność jednej osoby, z którą pozostali inwestorzy powiązani są więzami pokrewieństwa i stosunkiem małżeństwa, doprowadziłoby do naruszenia zasady prewencji i przezorności.

Sekwencja działań podejmowanych przez B. F., a następnie przez nowych inwestorów potwierdza, że ich zamiarem było podzielenie jednego pierwotnego przedsięwzięcia w taki sposób, żeby parametry projektowanych przedsięwzięć pozwalały na odstąpienie od obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko (tzw. salami slicing). Działanie takie jest nieakceptowalne z punktu widzenia wymogów środowiskowych, dlatego też wezwanie o przedłożenie decyzji środowiskowej, uwzględniającej pozostałe planowane przedsięwzięcia na działce nr [...], już na etapie warunków zabudowy, było w niniejszej sprawie prawidłowe.

Zgodnie z treścią § 3 ust. 1 pkt 55 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2019 r., poz. 1839) do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się zabudowę mieszkaniową wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą nieobjętą ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo miejscowego planu odbudowy, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 0,5 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5, 8 i 9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, lub w otulinach form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy, 2 ha na obszarach innych niż wymienione w tiret pierwsze, przy czym przez powierzchnię zabudowy rozumie się powierzchnię terenu zajętą przez obiekty budowlane oraz pozostałą powierzchnię przeznaczoną do przekształcenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia.

W związku z dokonanymi ustaleniami organy prawidłowo przyjęły, że projektowane zagospodarowanie przedmiotowej działki tworzy jedno przedsięwzięcie z pozostałymi ujawnionymi inwestycjami planowanymi na działce nr [...] w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 u.o.o.ś., a łączna powierzchnia zabudowy budynków objętych wszystkimi wnioskami, tj. 33 budynki mieszkalne oraz 18 wolnostojących budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wraz z pozostałą powierzchnią do przekształcenia w celu realizacji przedsięwzięcia, osiągnie próg kwalifikujący je jako przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, które wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (§ 3 ust. 1 pkt 55 lit. b tiret drugie rozporządzenia).

Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszenia § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. wskazać należy, że przepis ten zalicza do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1. Z treści powołanego przepisu wynika, że znajduje zastosowanie w przypadku nieosiągnięcia progów określonych w ust. 1. Natomiast w świetle dokonanych ustaleń organ I instancji zasadnie zakwalifikował planowane przedsięwzięcie jako mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko - stanowiące zabudowę mieszkaniową wraz z towarzyszącą jej infrastrukturą, nieobjętą ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o powierzchni zabudowy nie mniejszej niż 2 ha na obszarach innych niż wymienione w tiret pierwsze. Tym samym, skoro z dokonanych ustaleń wynika, że zostały osiągnięte progi z § 3 ust. 1 (powierzchnia zabudowy nie mniejsza niż 2 ha), organ odwoławczy wadliwie wskazał, iż zastosowanie znajdzie również w rozpatrywanej sprawie przepis § 3 ust. 2 pkt 3 wskazanego rozporządzenia Rady Ministrów. Jednakże, w ocenie Sądu, powyższe nie stanowi naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bowiem organ I instancji prawidłowo zakwalifikował planowane przedsięwzięcie zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 55 lit. b tiret drugie, jako obejmujące nie mniej niż 2 ha, co też zaakceptował organ odwoławczy.

Odnosząc się do podniesionej w skardze okoliczności dokonanego podziału działki o nr [...], jak i dołączonej do skargi kopii mapy zasadniczej z terenem wskazanym liniami rozgraniczającymi we wniosku strony, jako tożsamym z terenem działki nr 114/295, wskazać należy, że skarżący okoliczność tą podniósł po raz pierwszy dopiero na etapie postępowania sądowoadministracyjnego, co oznacza, że nie ma ona wpływu na ocenę legalności zaskarżonej decyzji.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również wniosek skarżącego o stwierdzenie nieważności zarówno zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego, jak i poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy z 30 marca 2021 r., jako bezzasadny. Śmierć J. K., którego nieruchomość nie jest objęta wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie ma takiego wpływu na bieg niniejszej sprawy, jak śmierć adresata decyzji lokalizacyjnej, obejmującej działkę stanowiącą jego własność, w sprawie zakończonej wyrokiem tutejszego Sądu o sygn. akt II SA/Gd 314/18. Odmienność faktyczna i prawna okoliczności niniejszej sprawy ze sprawą objętą wskazanym wyżej wyrokiem czyni argumentację skarżącego w powyższym zakresie nietrafną.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu, wydane w sprawie decyzje nie naruszają zarzucanych przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisu art. 3 ust. 1 pkt 13 u.o.o.ś., jak i błędne zastosowanie art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p.

W ocenie Sądu, organy administracji prawidłowo przeprowadziły postępowanie dowodowe, które odpowiada zasadom wynikającym z dyspozycji przepisów art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. i na podstawie kompletnego materiału dowodowego zebranego w toku tego postępowania ustaliły stan faktyczny sprawy, w tym w sposób niewątpliwy okoliczności o kluczowym znaczeniu dla zastosowania w sprawie, tj. że inwestycja wnioskowana przez skarżącego stanowi składową jednego, większego założenia inwestycyjnego oraz że miało miejsce dzielenie przedsięwzięcia poprzez podział jednej inwestycji na kilka, celem obejścia obowiązku przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w sytuacji gdy inwestycja obejmuje cały obszar działki.

Wbrew zarzutom skarżącego, organy nie naruszyły przy tym art. 6 k.p.a (zasada legalności), art. 8 k.p.a. (zasada zaufania do władzy publicznej) i art. 9 k.p.a. (zasada informowania stron). W szczególności, organ pierwszej instancji w sposób uzasadniony w okolicznościach faktycznych sprawy informował stronę o konieczności przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach celem uzyskania warunków zabudowy dla planowanej inwestycji. W rezultacie, brak spełnienia tego wymogu, w świetle art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., uzasadniał odmowę wydania decyzji o warunkach zabudowy dla części działki nr [...], czemu organy dały prawidłowy wyraz w uzasadnieniach wydanych decyzji, spełniających wymogi art. 107 § 3 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.