Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant asystent sędziego Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 października 2013 r. sygn. akt IV SAB/Gl 59/13 w sprawie ze skargi J. W. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 3 października 2013 r., sygn. akt IV SAB/Gl 59/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, uwzględniając skargę J. W. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie informacji publicznej, zobowiązał Wojewodę [...] do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 28 marca 2013 r. w zakresie żądania udzielenia informacji publicznej w postaci kserokopii umów wymienionych w tym wniosku oraz stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

J. W. domagał się od Wojewody [...] udzielenia informacji publicznej dotyczącej uczestniczenia przez dyrektora generalnego urzędu i dyrektora biura dyrektora generalnego w różnych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych ze środków [...] Urzędu Wojewódzkiego od 1 stycznia 2009 r. oraz podania kosztów z tym związanych. W piśmie z dnia 28 marca 2013 r. rozszerzył swój wniosek o żądanie doręczenia mu kserokopii umów zawartych od 1 stycznia 2007 r. między [...] Urzędem Wojewódzkim, a Ł. F. i K. K. (pełniącymi wskazane funkcje), w tym umów obejmujących prawa i obowiązki stron w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych.

W piśmie z dnia 17 kwietnia 2013 r. [...] Urząd Wojewódzki poinformował wnioskodawcę, że żądane przez niego umowy mają charakter prywatnego zobowiązania pracowników wobec pracodawcy i tym samym nie stanowią informacji publicznej. W pozostałym zakresie wniosek uwzględniono.

J. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność Wojewody [...], domagając się zobowiązania go do niezwłocznego rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Z uzasadnienia skargi wynika, że dotyczy ona wyłącznie żądania udostępnienia wymienionych wyżej umów. Skarżący zarzucił, że umowy te określają również obowiązki podmiotu publicznego, takie jak dofinansowanie formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych i udzielanie innych świadczeń, jak urlopy szkoleniowe, czy zwolnienie z pracy na czas podnoszenia tych kwalifikacji. Dotyczą zatem również wydatków publicznych, w związku z czym stanowią informację publiczną. Zapytanie odnosi się przy tym do osób pełniących funkcje publiczne i pozostaje w związku z ich pełnieniem. Nie ma zatem zastosowania ograniczenie ze względu na prywatność tych osób.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie. Organ uznał, że wykaz szkoleń oraz wyliczenie kosztów jest informacją publiczną, która została udostępniona, natomiast treść samych umów zawartych z pracownikami takiej informacji nie stanowi, ponieważ nie zawiera informacji o sprawach publicznych. Dane zawarte w umowach korzystają z ochrony prywatności. W tym względzie organ powołał się na art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), zwanej dalej "u.d.i.p.".

W piśmie procesowym z dnia 23 lipca 2013 r. skarżący dodatkowo zarzucił, że organ odniósł się fragmentarycznie do jego wniosku, gdyż wypowiedział się tylko o umowach związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, natomiast nie wskazał, czy zawierane były też innego rodzaju umowy, co samo w sobie przesądza o jego bezczynności.

Wyrokiem z dnia 3 października 2013 r., sygn. akt IV SAB/Gl 59/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, zobowiązał Wojewodę [...] do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 28 marca 2013 r. w zakresie żądania udzielenia informacji publicznej w postaci kserokopii umów wymienionych w tym wniosku oraz stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu Sąd, powołując się na treść art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zwanej dalej "p.u.s.a.", oraz art. 3 § 2 pkt 8 i art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wskazał, że badanie przez sąd administracyjny bezczynności organów na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej musi być poprzedzone oceną, czy żądanie domagającego się udzielenia informacji podmiotu mieści się w jej obszarze. Przesądzenie, że w sprawie będą miały zastosowanie przepisy dotyczące informacji publicznej, a więc że skarga jest dopuszczalna, pozwala dopiero na przejście do drugiego etapu kontroli, tj. do rozstrzygnięcia czy w sprawie występuje bezczynność (por. postanowienia NSA o sygn. akt: I OSK 1475/12, I OSK 392/12, I OSK 1377/12, I OSK 1445/12, I OSK 1475/12). W tym zakresie sąd administracyjny ocenia czy organ podjął jakiekolwiek działanie, czy dokonał tego w prawem wymaganej formie, a jeśli udzielił żądanej informacji, czy została ona udzielona w pełni, a więc, czy wykonany został obowiązek działań wymaganych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem Sądu, ustawa o dostępie do informacji publicznej nakazuje organowi albo udostępnić informację publiczną zgodnie z wnioskiem albo odmówić jej udostępnienia (w całości lub części), co musi przybrać formę decyzji. Natomiast w przypadku potraktowania żądanej informacji, jako informacji nienoszącej cech informacji publicznej, brak podstawy do działania na podstawie ww. ustawy, a skierowany do organu wniosek nie zawiązuje postępowania jurysdykcyjnego na jej gruncie. Tożsama sytuacja ma miejsce, gdy wniosek o udzielenie informacji zostanie skierowany do podmiotu, który nie mieści się w obszarze podmiotów zobowiązanych na gruncie tej ustawy.

W niniejszej sprawie jedynym problemem do rozstrzygnięcia było to, czy umowy zawarte przez Wojewodę z podległymi mu pracownikami stanowią informację publiczną. W tym zakresie Sąd całkowicie przychylił się do stanowiska skarżącego. Przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie zawierają ścisłych definicji, w związku z czym winne być interpretowane z uwzględnieniem szeroko ujętego w art. 61 Konstytucji RP prawa obywatela do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Sąd zauważył również, że podkreślane m.in. przez Trybunał Konstytucyjny dążenie do zagwarantowania możliwie szerokiego dostępu do informacji publicznych, nawet gdy występuje przenikanie się sfery informacji publicznej i sfery informacji dotyczącej elementów życia prywatnego osób pełniących funkcje publiczne (por. wyrok TK z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05). Zasadniczym kryterium jest to, że informacja powinna być związana z działalnością publiczną. W tym aspekcie nie budzi wątpliwości, że wymienieni we wniosku skarżącego dyrektorzy działają w strukturze administracji rządowej, która w całości nastawiona jest na realizację zadań publicznych. Tym samym relacje między członkami tej struktury w zakresie wykonywania tych zadań zasadniczo należą do spraw publicznych, o stanie których obywatel ma prawo być poinformowany. Tym bardziej zasada ta obowiązuje w odniesieniu do takich relacji, z którymi wiąże się wydatkowanie środków z majątku publicznego. Już choćby z udostępnionego skarżącemu wykazu szkoleń i kursów wynika, że na te cele organ wydatkował określone (np. dość pokaźne) sumy, czym uszczuplał posiadane aktywa. Wszelkie dokumenty dotyczące tego wydatkowania stanowią zatem informację publiczną (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f u.d.i.p.). Okoliczność, że obrazuje te wydatki jeden z udostępnionych dokumentów (wykaz), nie pozbawia cechy informacji publicznej innych dokumentów wytworzonych w tym zakresie, np. umów, o których mowa we wniosku skarżącego, a istnienia których organ nie neguje.

Sąd stwierdził, że niestosowne było powoływanie w odpowiedzi na skargę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2157/11, którego wydźwięk jest raczej zbieżny ze stanowiskiem skarżącego. W swoim piśmie procesowym słusznie skarżący zwraca uwagę na chybione odwoływanie się przez organ do art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten wchodzi w grę właśnie wówczas, gdy występuje informacja publiczna, a jedynie prawo do niej podlega ograniczeniu, przy czym następuje to przez wydanie decyzji z art. 16 ww. ustawy. Takiej decyzji organ nie wydał, ani nie udostępnił żądanych umów, w związku z czym stwierdzenie jego bezczynności jest uzasadnione.

W wytycznych dla organu Sąd wskazał, że przy dalszym procedowaniu organ oczywiście zwróci uwagę na zdanie drugie art. 5 ust. 2 wyłączające ograniczenie prawa do informacji publicznej. Z oświadczenia pełnomocnika organu na rozprawie sądowej wynika, że poza umowami, związanymi z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych osób wymienionych we wniosku, inne umowy nie były z nimi zawierane. W takim razie zakres przedmiotowy tego wniosku nie wykraczałby poza tę materię.

W ocenie Sądu, skoro organ nie uchylał się od udzielania skarżącemu odpowiedzi na jego pisma, a bezczynność wynikała tylko z błędnej interpretacji przepisów, Sąd nie stwierdził rażącego naruszenia prawa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku opartą na przesłankach z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., złożył Wojewoda [...], wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania na zasadzie art. 185 p.p.s.a. oraz zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1 § 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f oraz art. 5 ust. 2 u.d.i.p. przez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że umowy cywilnoprawne zawarte pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem w przedmiocie podnoszenia indywidualnych kwalifikacji zawodowych stanowią w całości informację publiczną w rozumieniu art. 1 ww. ustawy, podczas gdy w ocenie Wojewody [...] sama treść umów ma charakter prywatnego (indywidualnego) zobowiązania (podobnie jak umowy o pracę) i tym samym nie stanowi informacji publicznej. W związku z powyższym nie może mieć do niej zastosowania art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

- art. 1 § 2 p.u.s.a. w zw. z art. 1 oraz art. 3 § 1 i art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. przez niewłaściwe wykonywanie funkcji kontrolnej i w rezultacie dokonanie nieprawidłowej oceny legalności postępowania prowadzonego przez Wojewodę [...], polegającej na zobowiązaniu Wojewody [...] do załatwienia wniosku Skarżącego z dnia 28 marca 2013 r. w zakresie żądania udzielenia informacji publicznej w postaci kserokopii umów wymienionych w tym wniosku;

- art. 47 § 1 p.p.s.a przez niezobowiązanie Skarżącego do dołączenia do pisma procesowego z lipca 2013 r. odpisu dla doręczenia ich Wojewodzie [...], a w konsekwencji niedoręczenie przez Sąd ww. pisma Wojewodzie [...], pozbawiając go możliwości ustosunkowania się do zawartego w piśmie Skarżącego stanowiska w sprawie;

- art. 106 § 3 w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a przez uznanie określonych dokumentów (umów cywilnoprawnych zawartych z pracownikami) za dokumenty posiadające status informacji publicznej, bez zapoznania się przez Sąd I instancji z przedmiotowymi dokumentami, podczas gdy wszystkie twierdzenia Sądu zawarte w zaskarżonym wyroku, winny znajdować oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, za wyjątkiem faktów powszechnie znanych;

- naruszenie art. 149 p.p.s.a. przez jego błędne zastosowanie, polegające na uwzględnieniu skargi, mimo że nie zachodziły podstawy do jej uwzględnienia;

- naruszenie art. 151 p.p.s.a. przez jego niezastosowanie, mimo że zachodziły podstawy do jego uwzględnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał takiej kontroli zaskarżonego wyroku jedynie w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie za niezasadne uznał zarzuty skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego i procesowego.

Stosownie do art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy, tj. majątku, którym dysponują m.in. organy władzy publicznej, do których zalicza się wojewodę jako terenowy organ administracji rządowej w województwie i zwierzchnika zespolonej administracji rządowej na terenie województwa.

Z wymienionych powyżej przepisów wynikają dwa kryteria, tj. osobowe i rzeczowe, potrzebne do stwierdzenia czy przedmiotowy wniosek został złożony w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, a tym samym czy wniosek ten powinien być załatwiony przez wydanie decyzji administracyjnej.

Odnośnie kryterium osobowego, wskazania wymaga, że wojewoda swoje zadania wykonuje przy pomocy urzędu wojewódzkiego oraz organów rządowej administracji zespolonej w województwie. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206 ze zm.) to dyrektor generalny urzędu wojewódzkiego zapewnia jego prawidłowe funkcjonowanie. Prawa i obowiązki dyrektora generalnego urzędu określa odrębna ustawa (patrz: art. 25 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej – Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.). Dyrektor biura dyrektora generalnego urzędu wojewódzkiego kieruje zaś biurem dyrektora generalnego, które powołane jest m.in. do realizacji określonych zadań wojewody oraz obsługi dyrektora generalnego urzędu. Tak też wynika z obecnie obowiązującego zarządzenia Nr [...] Wojewody [...] z dnia 20 listopada 2013 r. w sprawie nadania Statutu [...] Urzędowi Wojewódzkiemu w K., jak i poprzednio obowiązującego zarządzenia Nr [...] Wojewody [...] z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie nadania Statutu [...] Urzędowi Wojewódzkiemu w K., wydanych na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w województwie. Oznacza to, że ograniczenie prawa do informacji publicznej, jakie przewiduje art. 5 ust. 2 zd. 1 u.d.i.p., nie mogło mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie z uwagi na kryterium osobowe, ponieważ w świetle obowiązujących przepisów prawa dyrektor generalny urzędu i dyrektor biura dyrektora generalnego urzędu to osoby pełniące funkcje publiczne. Wynika to bowiem z zakresu kompetencji osób pełniących takie funkcje. W uzupełnieniu tego stanowiska należy wskazać, że Sąd I instancji prawidłowo przywołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. K 17/05, w którym dokonano wykładni pojęcia osób pełniących funkcje publiczne. Wyrok ten stanowi zatem jedynie potwierdzenie słuszności stanowiska, zgodnie z którym osoby objęte przedmiotowym wnioskiem prawidłowo zostały zakwalifikowane przez Sąd I instancji do osób pełniących funkcje publiczne. Oznacza to, że dostęp do informacji wynikającej z umowy o charakterze cywilnoprawnym nie podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej z uwagi na funkcje publiczne osób objętych wnioskiem.

Ponadto decydujące o wyniku niniejszego postępowania było też kryterium rzeczowe jakie wynikało z wniosku, a mianowicie kwestia kosztów szkoleń ww. pracowników pełniących funkcje publiczne. Mając bowiem na względzie konstrukcję ustawową "informacji publicznej" oraz kierując się wyrażoną w art. 61 Konstytucji RP gwarancją do uzyskania tej informacji wskazać należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zgodnie z brzmieniem art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.) nie może budzić wątpliwości, że organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej (wojewoda i obsługujący go urząd wojewódzki), tworzą sektor finansów publicznych. Niezależnie zatem od tego czy kwestie takie wynikają z umów będących przedmiotem wniosku, to niewątpliwie zakres przedmiotowego wniosku łączy się z materią finansów publicznych, a gospodarowanie nimi objęte jest przez ustawodawcę szczególnie szeroką jawnością (art. 33 ust. 1 ustawy o finansach publicznych). Obywatel ma pełne prawo wiedzieć, jak i na co dokładnie wojewoda i urząd wojewódzki wydatkują środki publiczne. Sposób dysponowania tym majątkiem jest informacją publiczną, co wynika z przepisów art. 6 ust. 2 lit. f w zw. z art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Powyższa ocena znajduje wsparcie także w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego jest informacją publiczną (por. wyrok NSA z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt I OSK 916/12). Z treści umów o pracę lub innego rodzaju umów zawieranych z enumeratywnie wymienionymi osobami aktualnie zatrudnionymi w urzędzie wojewódzkim mogą bowiem wynikać nie tylko kwestie dotyczące dysponowania majątkiem publicznym, ale również zasady funkcjonowania danego urzędu, informacje o osobach sprawujących określone funkcje i ich kompetencje.

Wynika z tego, że podnoszone w skardze kasacyjnej zarzuty dotyczące obowiązujących przepisów służących ochronie danych osobowych, prywatności, które to przepisy – zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną uniemożliwiają uznanie, że umowy te stanowią informację publiczną – są całkowicie chybione. Ponadto fakt, że określona informacja zawiera dane dotyczące prywatności lub tajemnicę przedsiębiorcy, czy też inne prawem chronione tajemnice, nie oznacza, że traci ona w ogólności charakter informacji publicznej. Nadal jest informacją publiczną, ale zgodnie z art. 5 u.d.i.p. prawo do jej uzyskania podlega stosownym ograniczeniom. W takiej sytuacji organ może odmówić udostępnienia danej informacji, ale stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy zobligowany jest wydać stosowną decyzję w tym przedmiocie. W zależności bowiem od treści umowy cywilnej kwestie dotyczące podnoszenia indywidualnych kwalifikacji zawodowych pracowników urzędu wojewódzkiego mogą stanowić w całości informację publiczną w rozumieniu art. 1 ww. ustawy. Sąd I instancji trafnie zatem wskazał, że jeżeli wydatkowanie w tym zakresie pochodzi z majątku publicznego, to z charakteru funkcji publicznej sprawowanej przez osoby, których takie wydatkowanie dotyczy, wynika, że obywatel ma prawo być poinformowany o zakresie takiego wydatkowania. Nie oznacza to jednak, co zdaje się błędnie zakładać strona skarżąca kasacyjnie, że Sąd I instancji przesądził, że w okolicznościach niniejszej sprawy mamy do czynienia z takimi informacjami wynikającymi z umowy. Ustalenia w tym zakresie będą możliwie dopiero po wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania oraz po wydaniu decyzji, która, na co zwrócił uwagę Sąd I instancji, powinna uwzględniać treść ograniczeń wynikających z art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Z tych względów, zarzut dotyczący naruszenia art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f oraz art. 5 ust. 2 u.d.i.p. pozbawiony jest usprawiedliwionych podstaw.

W niniejszej sprawie z uwagi na kryterium osobowe i rzeczowe, które pozwalały na stwierdzenie, że mamy do czynienia ze sprawą w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, Wojewoda [...] nie rozpoznał przedmiotowego wniosku w sposób merytoryczny bądź to przez uwzględnienie wniosku, bądź przez wydanie stosownej decyzji. Treść rozstrzygnięcia takiej decyzji powinna jednak zależeć od tego czy rzeczywiście zakres informacji publicznej, o udostępnienie której wnioskował J. W. dotyczyła gospodarowania środkami publicznymi. Z akt sprawy wynika, że w ocenie Wojewody [...] umowy zawierają w tym zakresie informacje podlegające ograniczeniom z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Pomimo tego Wojewoda nie wydał stosownej decyzji administracyjnej, która pozwalałaby na zweryfikowanie takiego stanowiska przez sąd administracyjny. Wbrew bowiem twierdzeniom skargi kasacyjnej tego rodzaju ocena przez sąd administracyjny mogłaby zostać dokonana, ale w innym postępowaniu, tj. np. odmowy udzielenia informacji publicznej z uwagi na istniejące ograniczenia. W tej sprawie natomiast przedmiotem oceny sądu administracyjnego mogło być, czy w związku ze złożonym wnioskiem organ administracyjny miał obowiązek wydać decyzję administracyjną, a jeżeli takiej decyzji nie wydał, czy znajdował się w stanie bezczynności niezależnie od zakresu ograniczenia prawa do informacji publicznej wynikającej z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Taki bowiem był w sprawie zakres kognicji Sądu Administracyjnego, a nie to jaki jest rzeczywisty charakter informacji zawartych w umowach. Oznacza to, że Sąd I instancji prawidłowo zastosował art. 149 p.p.s.a., stwierdzając bezczynność Wojewody i zobowiązując go do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 28 marca 2013 r. w zakresie żądania udzielenia informacji publicznej w postaci kserokopii umów wymienionych w tym wniosku. Takie było bowiem żądanie zawarte w przedmiotowym wniosku. To co zaś konkretnie będzie podlegało dostępowi do informacji publicznej będzie wynikało z ustaleń organu i wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Z tych względów, zarzuty dotyczące naruszenia art. 1 § 2 p.u.s.a. w zw. z art. 1 oraz art. 3 § 1 i art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., art. 106 § 3 w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a., a także art. 149 i art. 151 p.p.s.a. pozbawione są usprawiedliwionych podstaw.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 47 § 1 p.p.s.a. – strona skarżąca kasacyjnie argumentację swoją oparła na stwierdzeniu, że została pozbawiona możliwości ustosunkowania się do treści pisma procesowego z lipca 2013 r. Brak doręczenia pisma procesowego stronie przeciwnej stanowi wadę postępowania. Jednak z uwagi na treść art. 174 pkt 2 p.p.s.a. tego rodzaju wada wymagała wykazania, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z akt sprawy wynika zaś, że w dniu 1 sierpnia 2013 r. pełnomocniczka Wojewody przeglądała akta sądowe, co oznacza, że Wojewoda [...] skorzystał z realnej możliwości zapoznania się z treścią tego pisma. Tym samym organ miał możliwość ustosunkowania się do treści pisma, co też uczynił, ponieważ na rozprawie pełnomocniczka organu oświadczyła, że poza umowami, związanymi z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych osób wymienionych we wniosku, inne umowy nie były z nimi zawierane (bo te kwestie były przedmiotem pisma). Ponadto strona skarżąca kasacyjnie przy sformułowaniu zarzutu pomija, że ocena Sądu I instancji została oparta na stwierdzeniu, że organ dokonał w niniejszej sprawie błędnej wykładni przepisów prawa. Natomiast fakt, że nie zawierano innych umów oznacza tylko, że zakres przedmiotowy wniosku nie wykraczałby poza materię związaną z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych osób wymienionych we wniosku. Poza tym tego rodzaju zarzut wymagał wykazania, czy w piśmie procesowym znajdują się treści istotne dla wyniku postępowania, które wymagałyby złożenia dodatkowych wyjaśnień w sprawie przez Wojewodę. W tym zakresie skarga kasacyjna nie zawiera żadnej argumentacji, uniemożliwiając tym samym instancyjną kontrolę przez Naczelny Sąd Administracyjny, co świadczy o błędach konstrukcyjnych omawianego zarzutu.

Z tych względów, zarzut naruszenia art. 47 § 1 p.p.s.a. należało uznać jako pozbawiony usprawiedliwionych podstaw oraz zawierający wady konstrukcyjne.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.