Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Marzena Cybulska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 maja 2008 r. sprawy ze skargi W. M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania zabezpieczającego na podstawie zarządzenia zabezpieczenia oddala skargę.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej , po rozpatrzeniu zażalenia W.M. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] r. zawierające stanowisko wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania zabezpieczającego, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Podstawą rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej był następujący stan faktyczny:

Organ egzekucyjny – Naczelnik Urzędu Skarbowego , będący jednocześnie wierzycielem, prowadził postępowanie zabezpieczające na majątku zobowiązanej – W.M., na podstawie zarządzenia zabezpieczenia nr [...] z dnia [...] r.

Podstawę obowiązku podlegającego zabezpieczeniu stanowiła decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego nr [...] z dnia [...] r., którą określono przybliżoną kwotę zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od dochodów pochodzących z nieujawnionych źródeł przychodów lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za 2006 r.

Odpis w/w zarządzenia zabezpieczenia doręczony został zobowiązanej w dniu 27 czerwca 2007 r.

Pismem z dnia 3 lipca 2007 r. zobowiązana, na podstawie art. 33 pkt 3, 6 i 10 w zw. z art. 166b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.) – zwanej w dalszej części "p.e.a.", zgłosiła zarzuty w sprawie prowadzonego postępowania zabezpieczającego, podnosząc określenie zabezpieczanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]r., niedopuszczalność zabezpieczenia w trybie administracyjnym oraz niespełnienie przez treść zarządzenia zabezpieczenia wymogów określonych w art. 156 p.e.a.

Postanowieniem z dnia [...] r. wierzyciel – Naczelnik Urzędu Skarbowego zajął stanowisko w zakresie zgłoszonych zarzutów, uznając za zasadne zarzuty określenia zabezpieczanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji z dnia [...] r. i niespełnienia przez treść zarządzenia zabezpieczenia wymogów określonych w art. 156 p.e.a. oraz uznając za bezzasadny zarzut niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym.

W dniu 9 sierpnia 2007 r. do Urzędu Skarbowego wpłynęło zgłoszenie identyfikacyjne (aktualizacyjne) zobowiązanej, z którego wynika, że w dniu 31 lipca 2007 r. zmieniała ona miejsce zamieszkania (z Rz., ul. Ch., na G., ul. F.), która to zmiana spowodowała zmianę właściwości Naczelnika Urzędu Skarbowego dla celów rozliczeń podatkowych. Podkreślono, że zgodnie z art. 22 § 2 p.e.a. właściwość miejscową organu egzekucyjnego w egzekucji należności pieniężnych z praw majątkowych lub ruchomości ustala się według miejsca zamieszkania lub siedziby zobowiązanego. Tym samym doszło do zmiany właściwości organu egzekucyjnego – właściwym miejscowo do wykonywania egzekucji administracyjnej stał się Naczelnik Urzędu Skarbowego .

W.M. złożyła na powyższe postanowienie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej, który postanowieniem z dnia [...] uchylił zaskarżone postanowienie w całości i umorzył postępowanie pierwszej instancji w sprawie stanowiska wierzyciela. Organ odwoławczy stwierdził, że na dzień złożenia zarzutów, jak i wydania postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela istniała tożsamość wierzyciela i organu egzekucyjnego. W związku z czym zaskarżone postanowienie jest bezprzedmiotowe. Jednocześnie zauważono, iż w nowym stanie faktycznym tj. po zmianie miejsca zamieszkania zobowiązanej, zarzuty zgłoszone pismem z dnia 3 lipca 2007 r. powinny zostać rozpatrzone przez organ egzekucyjny, który na dzień ich rozpatrzenia jest właściwy miejscowo do wykonywania egzekucji administracyjnej - Naczelnika Urzędu Skarbowego , po uzyskaniu stanowiska wierzyciela, Naczelnika Urzędu Skarbowego .

Naczelnik Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia [...] r. jako wierzyciel zajął stanowisko w zakresie zgłoszonych zarzutów uznając za zasadne zarzuty określenia zabezpieczonego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji z dnia [...] r. i niespełnienia przez zarządzenie zabezpieczenia wymogów określonych w art. 156 p.e.a. oraz uznając za bezzasadny zarzut niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym.

Na powyższe postanowienie zobowiązana wniosła zażalenie zaskarżając je w części uznającej za bezzasadny zarzut niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym i zarzucając mu naruszenie:

- art. 34 § 1 i 2 w zw. z art. 33 pkt 6 w zw. z art. 166b p.e.a, poprzez błędne zastosowanie;

- art. 124 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) – zwanej w dalszej części "k.p.a.", w zw. z art. 17 i 18 p.e.a., poprzez błędne zastosowanie.

W uzasadnieniu zażalenia składająca zażalenie podniosła, że wydanie zarządzenia zabezpieczenia było niedopuszczalne wobec braku odrębnego wniosku organu kontroli skarbowej o dokonanie zabezpieczenia należności z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2006. Wydanie zarządzenia zabezpieczenia było niedopuszczalne również z tego względu, że wniosek Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 18 czerwca 2007 r. nie spełniał wymagań formalnych wynikających z art. 155a § 2 i § 3 p.e.a. w związku z art. 63 k.p.a. w zw. z art. 18 p.e.a. jak i wymagań merytorycznych wynikających z przepisów art. 154 iart. 155 p.e.a. Ponadto, w ocenie strony nie nastąpiła zmiana właściwości miejscowej organu egzekucyjnego. Zmiana miejsca zamieszkania zobowiązanej nie ma znaczenia dla ustalenia tej właściwości, bowiem większa część majątku, w tym nieruchomości stanowiące przedmiot zabezpieczenia znajduje się na terenie działania Urzędu Skarbowego . W konsekwencji, wydane postanowienie jest sprzeczne z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2007 r. Sygn. akt I FPS 4/06 i narusza art. 34 § 1 i § 4 w zw. z art. 166b p.e.a., bowiem istnieje tożsamość organu egzekucyjnego i wierzyciela.

Postanowieniem z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie stanowiska wierzyciela.

W skardze na powyższe postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej strona zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie: art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 k.p.a., art. 22 § 2 p.e.a. poprzez błędne zastosowanie, art. 34 § 1 i § 4 w związku z art. 166b p.e.a poprzez błędną wykładnię, art. 34 § 1 i § 2 w zw. z art. 33 pkt 6 w zw. z art. 166b p.e.a, art. 124 § 1 i § 2 k.p.a. w związku z art. 17 i art. 18 p.e.a. poprzez błędne zastosowanie. Mając powyższe na względzie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia organu odwoławczego w całości. W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podniosła, że organ odwoławczy błędnie utrzymał w całości kwestionowane postanowienie organu pierwszej instancji podczas, gdy było ono zaskarżone jedynie w części, w której uznaje za bezzasadne stanowisko strony wskazujące na niedopuszczalność zabezpieczenia w trybie administracyjnym. Skarżąca podkreśliła, że organ odwoławczy nie był upoważniony do orzekania w zakresie nie objętym zabezpieczeniem. Odnośnie naruszenia art. 22 § 2 p.e.a. wskazano, że zmiana miejsca zamieszkania nastąpiła po dacie złożenia zarzutów, ponadto zmiana miejsca zamieszkania nie ma znaczenia decydującego w niniejszej sprawie, bowiem większa część majątku zobowiązanej, w tym nieruchomości znajdują się na terenie działania Naczelnika Urzędu Skarbowego . W ocenie strony skarżącej właściwość organu egzekucyjnego powinna zostać ustalona na podstawie art. 22 § 3 p.e.a. Konsekwencją wadliwego ustalenia właściwości miejscowej organu egzekucyjnego jest bezprzedmiotowość wystąpienia przez organ egzekucyjny do wierzyciela celem uzyskania stanowiska w przedmiocie zgłoszonych zarzutów; w niniejszej sprawie zachodzi tożsamość obu tych organów. Skarżąca zarzuciła, że brak było podstaw do wydania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego pięciu zarządzeń zabezpieczenia w dniu [...] r. skoro Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej złożył tylko jeden wniosek z dnia 18 czerwca 2006 r. W przedmiotowym wniosku organ kontroli skarbowej domagał się w sposób nieprawidłowy zabezpieczenia jednego zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2001, 2003-2006, podczas, gdy był zobowiązany do złożenia pięciu odrębnych wniosków obejmujących odrębne zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za powyższe lata. Brak takiego wniosku czynił niedopuszczalnym zarządzenie zabezpieczenia. Strona skarżąca zarzuciła również, że we wniosku o dokonanie zabezpieczenia nie wskazano dowodów potwierdzających wystąpienie przesłanek zabezpieczenia określonych w art. 154 i art. 155 p.e.a. Strona skarżąca podniosła, że wpis hipoteki kaucyjnej został uchylony przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych na skutek skargi skarżącej ze względu na rażące wady formalne zarządzenia zabezpieczenia.

Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej w dalszej części "P.p.s.a" – stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie.

W wyniku takiej kontroli postanowienie może zostać uchylone w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) P.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 P.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Oceniając zaskarżone postanowienie organu odwoławczego z punktu widzenia wskazanych powyżej kryteriów stwierdzić należy, że zostało ono wydane bez naruszenia prawa.

Kwestią sporną w sprawie niniejszej jest dopuszczalność orzekania przez organ odwoławczy o postanowieniu organu pierwszej instancji w całości, w sytuacji gdy postanowienie to zostało zaskarżone jedynie w części. Ponadto strona kwestionuje ustalenie właściwości miejscowej organu egzekucyjnego, oraz poprawność wniosku Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej o dokonanie zabezpieczenie.

Zgodnie z art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) organ odwoławczy wydaje decyzję, w której utrzymuje w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Z mocy art. 144 k.p.a. powyższą regulację stosuje się odpowiednio do zażaleń na postanowienia organu pierwszej instancji.

Dodatkowo wskazać należy, że ze sformułowanej w art. 15 k.p.a. zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego wynika, iż każda sprawa administracyjna rozpoznana i rozstrzygnięta decyzją (postanowieniem) pierwszej instancji podlega, w wyniku wniesienia odwołania (zażalenia) przez legitymowany podmiot, ponownemu rozpoznaniu i rozstrzygnięciu przez organ drugiej instancji. W efekcie zatem sprawa administracyjna podlega dwukrotnemu rozpoznaniu i rozstrzygnięciu, co wiąże się dla organu z obowiązkiem dwukrotnego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika także wyraźnie specyfika postępowania odwoławczego, którego istotą nie jest wyłącznie kasacyjna kontrola zaskarżonej decyzji (postanowienia) organu pierwszej instancji, ale ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie tożsamej przedmiotowo i podmiotowo sprawy administracyjnej w granicach wyznaczonych wyłącznie rozstrzygnięciem decyzji (postanowienia) organu pierwszej instancji (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 3119/05, LEX nr 212187; por. również B.Adamiak [w:] B.Adamiak, J.Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H.BECK 2004, s. 96).

Nie ulega zatem wątpliwości, że organ odwoławczy po rozpatrzeniu sprawy na skutek złożonego środka zaskarżenia wypowiada się odnośnie całej decyzji (postanowienia) organu pierwszej instancji; taki zakres kontroli jednoznacznie wynika z wyżej przedstawionych uwag.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wydanie postanowienia przez Naczelnika Urzędu Skarbowego jako wierzyciela, w sytuacji gdy jest on jednocześnie organem egzekucyjnym, stanowi naruszenie art. 34 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.).

W ocenie Sądu słusznie zauważył organ odwoławczy w postanowieniu z dnia [...], że wykładnia w/w przepisu dokonana przez organ pierwszej instancji była nieracjonalna, gdyż doprowadziła do sytuacji, w której Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał zarządzenie zabezpieczenia z dnia [...] i przystąpił do jego wykonania, po czym zwrócił się do samego siebie o stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonych zarzutów.

Należy podkreślić, że obowiązująca w postępowaniu egzekucyjnym zasada działania wnikliwie i szybko, przy zastosowaniu najprostszych środków prowadzących do jej załatwienia (art. 12 k.p.a. w zw. z art. 18 p.e.a.), przy uwzględnieniu postulatu racjonalnego ustawodawcy, musi prowadzić do wniosku o niedopuszczalności wydawania przez ten sam organ odrębnych postanowień w zakresie zgłoszonych zarzutów w trybie art. 34 § 1 i 34 § 4 p.e.a.

Trudno uznać za celowe zwracanie się organu egzekucyjnego do samego siebie o zajęcie stanowiska w sprawie zgłoszonych zarzutów, skoro ich rozpoznanie i wydanie w tym przedmiocie postanowienia należy do kompetencji organu egzekucyjnego będącego wierzycielem.

Podobne stanowisko wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 474/05 (LEX nr 212135), jak również w przywołanej przez organ odwoławczy uchwale z dnia 25 czerwca 2007 r. sygn. akt I FPS 4/06 (niepubl.).

Stanowisko takie przyjmują również komentatorzy ustawy: T.Jędrzejewski i P.Rączka (Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, INFO–TRADE/ARCHE, Gdańsk 2000, str. 103) oraz Z.Leoński (R.Hauser, Z.Leoński, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, C.H.BECK, Warszawa 2003, str. 105).

Powyższe rozważania nie mogą odnosić się jednak do zaskarżonego postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] jak i poprzedzającego je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] z tej racji, że wierzyciel – Naczelnik Urzędu Skarbowego nie jest organem tożsamym z organem egzekucyjnym - Naczelnikiem Urzędu Skarbowego .

Zgodnie z art. 22 § 2 p.e.a. właściwość miejscową organu egzekucyjnego w egzekucji należności pieniężnych z praw majątkowych lub ruchomości ustala się według miejsca zamieszkania lub siedziby zobowiązanego, z zastrzeżeniem § 3, który stanowi, że jeżeli znany przed wszczęciem egzekucji majątek zobowiązanego lub większa jego część nie znajduje się na terenie działania organu egzekucyjnego ustalonego zgodnie z § 2, właściwość miejscową ustala się według miejsca położenia składników tego majątku. Należy też przytoczyć treść art. 22 § 1 p.e.a., zgodnie z którym właściwość miejscową organu egzekucyjnego w egzekucji należności pieniężnych z nieruchomości ustala się według miejsca jej położenia. Jeżeli jednak nieruchomość położona jest na obszarze właściwości dwóch lub większej liczby organów - egzekucję prowadzi organ, na którego obszarze znajduje się większa część nieruchomości, a jeżeli nie można w powyższy sposób ustalić właściwości, egzekucję z nieruchomości prowadzi organ wyznaczony przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W ocenie Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej trafnie podnosi, że w myśl art. 19 k.p.a. w związku z art. 18 p.e.a organy egzekucyjne przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Zatem, jeżeli w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego (zabezpieczającego) zaistnieją okoliczności skutkujące zmianą właściwości miejscowej organu egzekucyjnego, dotychczasowy organ prowadzący egzekucję administracyjną obowiązany jest przekazać sprawę organowi właściwemu miejscowo. Skoro, więc w toku postępowania zabezpieczającego zaistniała okoliczność skutkująca zmianą właściwości miejscowej organu egzekucyjnego, tj. zmiana miejsca zamieszkania zobowiązanej, organ egzekucyjny winien postąpić zgodnie z art. 65 § 1 kpa, czyli przekazać sprawę właściwemu organowi egzekucyjnemu, wstrzymując się od dokonywania czynności, a zwłaszcza od rozpoznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym (wyrok NSA z dnia 24.11.1998 r. Sygn. akt. III SA 918/97, LEX nr 44827).

Zdaniem Sądu, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy brak jest podstaw, aby ustalać właściwość miejscową organu egzekucyjnego według art. 22 § 3 p.e.a. Z akt sprawy nie wynika bowiem, że znany przed wszczęciem egzekucji majątek zobowiązanej (należności pieniężne z praw majątkowych lub ruchomości) lub większa jego część nie znajduje się na terenie działania organu egzekucyjnego ustalonego zgodnie z § 2. Zasady określonej w art. 22 § 3 p.e.a nie można odnosić do egzekucji (zabezpieczenia) z nieruchomości, bowiem w tym zakresie właściwość miejscową organu egzekucyjnego ustala się wyłącznie zgodnie z art. 22 § 1 p.e.a. Należy również zwrócić uwagę, że jeżeli organ egzekucyjny nie jest jednocześnie wierzycielem, obciążenia nieruchomości hipoteką przymusową dokonuje wierzyciel (art. 164 p.e.a.). Z uwag powyższych należy zatem wyprowadzić wniosek, że miejsce położenia nieruchomości nie ma wpływu na ocenę właściwości miejscowej organu egzekucyjnego w egzekucji należności pieniężnych z praw majątkowych lub ruchomości.

W ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie zarzut niedopuszczalności zabezpieczenia w trybie administracyjnym. Podstawą tego zarzutu jest twierdzenie, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej powinien sporządzić wniosek o dokonanie zabezpieczenia odrębnie dla każdego zabezpieczonego zobowiązania podatkowego a nie obejmować łącznie w jednym wniosku zobowiązania za kilka lat. Twierdzenie to, jak słusznie zauważył organ odwoławczy, nie zostało uzasadnione wskazaniem podstawy prawnej. Otóż zdaniem Sądu, z przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie można wyprowadzić wniosku, iż wierzyciel powinien złożyć odrębny (w znaczeniu odrębnego pisma) wniosek wobec każdej z wierzytelności, które mają być przedmiotem zabezpieczenia. Jednocześnie należy też zauważyć, że o charakterze pisma decyduje jego treść, a nie forma. Zatem okoliczność, iż wierzyciel zawarł kilka wniosków w jednym piśmie, a nie sporządził wniosku w odrębnym piśmie dla każdego zabezpieczanego zobowiązania nie jest uchybieniem przepisom postępowania egzekucyjnego w administracji.

Odnośnie zarzutu, że organ kontroli skarbowej nie podał żadnych konkretnych okoliczności faktycznych popartych dowodami, uzasadniających obawę o utrudnianie lub udaremnienie egzekucji należy stwierdzić, że art. 154 oraz art. 155 p.e.a. takiego obowiązku nie nakłada. Z drugiej jednak strony, okoliczności wskazujące na wystąpienie przytoczonych wyżej przesłanek zostały przedstawione w uzasadnieniu decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...], którą określono przybliżoną kwotę zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym od dochodów pochodzących z nieujawnionych źródeł przychodów lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach za 2006 r. Przedmiotowa decyzja stanowiła podstawę wydania zarządzenia zabezpieczenia w niniejszej sprawie.

Okoliczność, że Sąd Rejonowy , Wydział Ksiąg Wieczystych uchylił wpis hipoteki kaucyjnej nie ma wpływu na ocenę legalności zaskarżonego postanowienia. Należy zauważyć także, że strona skarżąca nie przedłożyła odpisu powyższego orzeczenia, nie wskazała nawet jego daty oraz sygnatury.

Badając zaskarżone postanowienie pod względem jego zgodności z prawem tutejszy Sąd nie stwierdził ponadto naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania go z obrotu prawnego.

Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny , na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę uznając ją za bezzasadną.