Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Asesor WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Protokolant Grzegorz Klimek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2005 r. sprawy ze skargi L. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - oddala skargę.

Decyzją z dnia "[...]" Nr "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji z 21 marca 2003r. znak: "[...]" Burmistrza Gminy i Miasta P. ustalającej na rzecz W. B. warunki zabudowy i zagospodarowania działki nr 996 przy ul. P. w P. dla inwestycji polegającej na budowie kawiarni z salą bankietową i funkcją mieszkaniową. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji zostało wszczęte przez Kolegium z urzędu w dniu 27 lipca 2004r. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Kolegium argumentowało, iż wymieniona działka położona jest na obszarze objętym ustaleniami planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego terenu zabudowy mieszkalno-usługowej w P. przy ul. R. zatwierdzonego uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy P. z dnia 28 stycznia 1988r. i jednocześnie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego zespołu osadniczego miasta P. zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta P. z 24 maja 1994r. Z ustaleń planu szczegółowego wynika, iż działka nr 996 usytuowana jest na terenie oznaczonym symbolem 10 MN, UR oznaczającym "teren projektowanej kawiarni z salą bankietową". Jednocześnie z Rozdziału 2 zawierającego ustalenia dotyczące całego obszaru, wynika, iż na terenie objętym opracowaniem planu przewiduje się zabudowę jednorodzinną szeregową o wysokości 2 kondygnacji z dachami wysokimi. Natomiast plan ogólny wskazuje, iż działka planowanej przez W. B. inwestycji położona jest w jednostce o symbolu A 34 MN oznaczonej jako "teren koncepcji usług ogólnomiejskich i zabudowy jednorodzinnej. Zakaz realizacji budynków tylko o funkcji mieszkaniowej." Zasady ogólne rozdziału 4 dotyczącego terenów wyróżnionych na rysunku planu informują, iż na terenach przewidzianych w planie na potrzeby zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (MN) dopuszcza się budowę domów mieszkalno-pensjonatowych i warsztatów rzemiosła uciążliwego pod warunkiem uwzględnienia przepisów prawa budowlanego i wymogów sanitarnych. Przywołane wyżej ustalenia planów odnoszące się do działki nr 996 nie są sprzeczne, a planowana inwestycja jest zgodna z obydwoma planami zagospodarowania przestrzennego, dlatego też nie zaistniały przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy P.

Od powyższej decyzji wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wnieśli M. O. oraz L. O. W uzasadnieniu wskazali, iż planowana inwestycja jest niezgodna z planem zagospodarowania przestrzennego z 1988r. Zdaniem składających wniosek, z dokumentacji technologicznej i technicznej wynika, iż lokal posiada cechy pełnej restauracji, która zgodnie z odrębnymi przepisami jest traktowana jako obiekt uciążliwy dla otoczenia, a w obszarze dotyczącym budownictwa mieszkaniowego można realizować wyłącznie obiekty usług nieuciążliwych. Decyzja Kolegium nie uwzględnia faktu, iż plan miejscowy formuje pierzeję ul. P. w jednej linii, tak aby mieszkańcy pozostałych domów mieli widok na rzekę P., natomiast wielkość planowanego obiektu znacznie przekracza ustalenia planu miejscowego. Ponadto inwestycja znajduje się w strefie ochrony konserwatorskiej, zaś Burmistrz Miasta i Gminy nie uzgodnił decyzji z wojewódzkim konserwatorem zabytków, w związku z czym w sposób rażący narusza ona prawo. Państwo O. wskazali też, iż obowiązujące dla terenu inwestycji plany zagospodarowania przestrzennego są sprzeczne, a zatem do momentu uzgodnienia tych niezgodności powinien obowiązywać plan uchwalony wcześniej.

Decyzją z dnia 7 grudnia 2004r. Nr "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy swoją decyzję z 12 października 2004r. Kolegium argumentowało, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym mającym na celu ustalenie czy decyzja której dotyczy postępowanie jest dotknięta wadą nieważności. Kolegium wskazało, iż jedną z przesłanek uzasadniających stwierdzenie nieważności jest wykazanie, że decyzja zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa (art. 156 § l pkt 7 Kodeksu postępowania administracyjnego dalej: kpa). Interpretacja tego przepisu stanowi, iż określona w nim wadliwość decyzji powoduje nieważność, gdy jest ona ustanowiona wprost w przepisie odrębnym w postaci klauzuli nieważności. Klauzula taka znajduje się m. in. w ustawie z 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999r. Nr 15, póz. 139 ze zm.). Zgodnie z art. 46a ustawy, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest nieważna, jeżeli jest sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Kolegium powtórzyło w uzasadnieniu decyzji interpretację planów zagospodarowania przestrzennego obowiązujących dla terenu inwestycji przytoczoną w decyzji z 12 października 2004r. Dodatkowo organ wskazał, iż w planie szczegółowym przewidziano orientacyjne wielkości projektowanych działek, które w zabudowie szeregowej mieszkalno-usługowej winne mieć powierzchnię 180-300 m2, a w zabudowie usług rzemieślniczych, handlowych i gastronomicznych 100-300m2. Na etapie sporządzania projektu wstępnego lub technicznego dopuszczono korygowanie ustalonych modułów budynków, a wydawanie pozwoleń na budowę jest możliwe jedynie na podstawie zatwierdzonego planu realizacyjnego całego zespołu budowy (zabudowy szeregowej). Kolegium ponownie stwierdziło, iż planowana inwestycja jest zgodna z obydwoma planami zagospodarowania przestrzennego, a więc nie zaistniała w niniejszej sprawie przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji określona w art. 156 § l pkt 7 kpa. Kolegium podkreśliło, iż na terenie objętym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego dopuszczalne jest realizowanie rzemiosła uciążliwego, co wynika z rozdziału 4 tegoż planu. Kolegium nie może się odnieść do dokumentacji technicznej, z której wynika, iż planowany obiekt jest jedynie restauracją, gdyż do takiej oceny jest jedynie uprawniony organ wydający pozwolenie na budowę; dotyczy to również rozmiarów budynku. Ponadto inwestycja nie musiała być realizowana w zabudowie szeregowej, gdyż wymóg ten dotyczy wyłącznie budynków mieszkalnych. Założenia planu szczegółowego nie przewidują także istnienia pierzei ul. P., a wskazują jedynie na przeznaczenie działek. Postanowienia szczególne przewidują, iż główne przeznaczenie działki nr 966 to projektowana sala bankietowa, która nie musi być realizowana w zabudowie szeregowej. W niniejszej sprawie w ocenie organu nie zaistniała też przesłanka stwierdzenia nieważności określona w art. 156 § l pkt 2 kpa, ponieważ decyzja w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu nie narusza rażąco prawa. W sprawie nie może budzić wątpliwości, iż projekt decyzji ustalającej warunki zabudowy winien zostać uzgodniony z konserwatorem zabytków. Brak uzgodnienia nie może jednak skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji organu I instancji, gdyż w tym wypadku istnieje jedynie możliwość wznowienia postępowania. Właściwym do rozpatrzenia wniosku w przedmiocie wznowienia postępowania jest organ pierwszej instancji.

W skardze do sądu administracyjnego M. O. i L. O. powtórzyli argumentację przedstawioną w odwołaniu. Ponadto na potwierdzenie faktu, iż planowana inwestycja jest niezgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, skarżący przedstawili decyzję Wojewody z 16 grudnia 2004r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę. W ocenie skarżących bezsporne jest, iż decyzja dotyczy obiektu wznoszonego w strefie konserwatorskiej i brak było uzgodnień Burmistrza Miasta i Gminy P. z wojewódzkim konserwatorem zabytków, co w sposób oczywisty narusza przepisy prawa budowlanego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje: Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. l § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), Sąd kontroluje zaskarżone decyzje pod kątem ich zgodności z prawem. Zatem usunięcie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego może nastąpić tylko w przypadku, gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organ naruszył prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § l pkt l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Przedmiotem oceny Sądu w niniejszej sprawie była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 7 grudnia 2004r., którą organ ten utrzymał w mocy swoją decyzję, którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 21 marca 2003r. ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Zgodnie z art. 46a ust. l pkt l ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym obowiązującej w dniu wydania decyzji z 21 marca 2003r. (Dz. U. z 1999r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest nieważna, jeżeli jest sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie taka sprzeczność nie zachodzi. Z przekazanych akt administracyjnych wynika, iż działka należąca do inwestora położona jest na obszarze objętym ustaleniami miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego terenu zabudowy mieszkalno-usługowej w P. przy ul. R. zatwierdzonego uchwałą Nr "[...]" Rady Narodowej Miasta i Gminy w P. z 28 stycznia 1988r. i jednocześnie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego zespołu osadniczego miasta P. zatwierdzonego uchwałą Nr "[...]" z 24 maja 1994r. Rady Miasta w P. W dniu 21 marca 2003r., tj. w dniu wydania decyzji określającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie kawiarni z salą balową i funkcją mieszkaniową, obowiązywał zarówno plan ogólny, jak i plan szczegółowy. Wprawdzie stosownie do treści art. 67 ust. l ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy (l styczeń 1995r.) tracą moc po upływie 8 lat od dnia jej wejścia w życie, jednak jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. l, rada gminy uchwali studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i przystąpi do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany, to plan, o którym mowa w ust. l zachowuje ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy. W aktach sprawy znajduje się uchwała Nr "[...]" z 2 czerwca 2000r. w sprawie zatwierdzenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy P. (karta "[...]" akt administracyjnych) oraz uchwała Nr "[...]" Rady Miejskiej w P. z 11 grudnia 2001r. dotycząca przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta P. w skali l : 5000 z uszczegółowieniem wybranych terenów przeznaczonych pod zabudowę w skali l : 2000 (karta "[...]" akt administracyjnych). Oznacza to, iż miejscowy szczegółowy plan zagospodarowania przestrzennego z 1988r. obowiązywał także z mocy art. 67 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym do 10 lipca 2003r.

Z Rozdziału 3 tekstu planu szczegółowego wynika, iż działka nr 966 należąca do W. B. położona jest na terenie 10 MN, UR, oznaczającym "teren projektowanej kawiarni z salą bankietową." Zapis ten w sposób jednoznaczny co do zasady przesądza o możliwości wybudowania na tej działce kawiarni z salą bankietową. Z rysunku planu w skali l : 500, wynika, że działka należąca do inwestora znajduje się na terenie oznaczonym jako teren zabudowy mieszkalno-rzemieślniczej. Rysunek planu wskazuje przeznaczenie terenów określając je jako tereny administracji i usług wymagających skoncentrowania w ośrodkach oraz tereny zabudowy jednorodzinnej. Przy czym granice opisanych wyżej terenów zostały zaznaczone linią przerywaną o średniej grubości. Z legendy rysunku planu znajdującej się w tomie 2 akt administracyjnych wynika, iż są to orientacyjne linie rozgraniczające tereny o różnym sposobie użytkowania, a więc tereny te nie zostały ściśle określone. Plan nie zawiera — wbrew twierdzeniom skargi — wielkości i usytuowania budynków znajdujących się na terenie 9 MN i 10 MN, UR. Nie można więc przyjąć, że planowana przez inwestora kawiarnia jest większa od tej jaką dopuszcza plan szczegółowy, skoro plan ten nie ustalił powierzchni budynku kawiarni, określając jedynie, że teren przeznaczony pod projektowaną kawiarnię ma mieć powierzchnię 0,07 ha. Niezasadny jest zarzut skargi wskazujący, iż plan szczegółowy formuje pierzeję ul. P. w jednej linii tak, aby mieszkańcy pozostałych domów mieli widok na rzekę P., bowiem z założeń planu szczegółowego nie wynika zapewnienie walorów widokowych dla mieszkańców. Założenia tekstu planu szczegółowego wskazują jedynie na przeznaczenie wymienionych działek, natomiast nie przewidują istnienia pierzei przy ul. P. Ponadto plan nie nakłada na inwestora obowiązku wybudowania kawiarni w zabudowie szeregowej w ten sposób by od strony terenu oznaczonego jako 9 MN znajdował się moduł mieszkalny inwestora. Plan nie wykluczył bowiem tego, by projektowana kawiarnia mogła być budynkiem wolnostojącym. Jak wynika z Rozdziału 2 pkt ł tekstu planu, zabudowa szeregowa została przewidziana jedynie dla budynków mieszkalnych. Należy również zaznaczyć, iż linie wskazujące na tereny koncentracji usług i tereny zabudowy jednorodzinnej na działce nr 996 są jedynie orientacyjne. Inwestycja nie koliduje też z ogólnymi ustaleniami dotyczącymi całego obszaru objętego planem (Rozdział 2 planu szczegółowego), według których tereny objęte planem mają zasadniczo przeznaczenie mieszkalne, usługowe, rzemieślnicze i handlowe. Planowana inwestycja nie jest też sprzeczna z planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego z 1994r. Z akt sprawy wynika, iż działka nr 996 położona jest w jednostce oznaczonej jako A 34 MN oznaczającej "teren koncepcji usług ogólnomiejskich i zabudowy jednorodzinnej. Zakaz realizacji budynków tylko o funkcji mieszkaniowej." Nie sposób więc przyjąć, iż zapis ów wyklucza istnienie na owym terenie lokalu gastronomicznego. Z powyższych względów w ocenie Sądu słusznie organ ocenił w zaskarżonej decyzji, iż brak było podstaw prawnych do przyjęcia, iż decyzja z 21 marca 2003r. ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla opisanej inwestycji jest sprzeczna z zapisami miejscowych planów zagospodarowania terenu, a skoro tak to brak było podstaw prawnych do stwierdzenia jej nieważności w oparciu o przepis art. 46a ust. l pkt l ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Brak jest też dostatecznych podstaw do przyjęcia, iż planowana inwestycja winna być traktowana jako uciążliwa dla otoczenia i z tego względu nie może być usytuowana na działce nr 966, gdyż działka ta znajduje się w obszarze dotyczącym budownictwa mieszkalnego. Po pierwsze, obszar wokół planowanej inwestycji nie ma jedynie charakteru mieszkalnego, bowiem na obszarze tym dopuszczone jest realizowanie usług ogólnomiejskich. Zakaz budowy dotyczy budynków tylko o funkcji mieszkaniowej. Po drugie, plan szczegółowy z 1988r., który zakazuje realizacji na terenie nim objętym rzemiosła uciążliwego, do tego rodzaju działalności nie zalicza spornej inwestycji skoro przyzwala na jej realizację. Po trzecie, z jednolitej linii orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyroki 19 marca 1998r. sygn. IV SA 414/97 Gazeta Prawna 1998 nr 13 str. 39, z 20 kwietnia 2000r. sygn. akt SA/Sz 306/99 nie publ., z 27 września 2000r. sygn. akt SA/Sz 673/99 nie publ.) wynika, iż zawarcie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego postanowienia o dopuszczeniu do realizacji inwestycji nieuciążliwych dla otoczenia powoduje, iż na terenie objętym takim postanowieniem nie mogą być lokalizowane inwestycje wymienione w rozporządzeniu określających rodzaje przedsięwzięć mogącym znacząco oddziaływać na środowisko. Obowiązujące 21 marca 2003r. rozporządzenie Rady Ministrów z 24 września 2002r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych kryteriów związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. Nr 179, poz. 1490 ze zm.) nie określiła kawiarni z salą bankietową jako inwestycji mogącej znacząco oddziaływać na środowisko.

Skład orzekający w niniejszej sprawie uznał także, iż Kolegium prawidłowo stwierdziło, że decyzja z 21 marca 2003r. nie jest dotknięta wadą nieważności w oparciu o przepis art. 156 § l pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa. W sprawie niniejszej zarzut rażącego naruszenia prawa przez organ wydający decyzje z 21 marca 2003r. sprowadza się do wskazania, iż decyzja ta wydana została bez porozumienia z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków. Poza sporem pozostaje, iż działka nr 996 położona jest w strefie ochrony konserwatorskiej, co wynika z planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego z 1994r. Z uzasadnienia uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 lutego 1999r. sygn. akt OPK 14/98 (ONSA 1999r. Nr 3 poz. 80) wynika, iż "organ decydujący, po wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie, występuje do organu współdziałającego o zajęcie stanowiska w sprawie. Wystąpienie to inicjuje wszczęcie innego, wpadkowego postępowania przed organem współdziałającym. Postępowanie to jednak nie ma samodzielnego bytu prawnego w tym znaczeniu, że jest ściśle związane z postępowaniem wszczętym przez organ decydujący. Formą prawną uzgodnień, o których mowa w art. 40 ust. 3 i 4 ustawy zagospodarowaniu przestrzennym, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, jest postanowienie wydane w trybie art. 106 § 5 k.p.a.". Skoro organ winien dokonać uzgodnień w oparciu o art., 106 § 5 kpa to należy przyjąć, iż ich brak stanowi podstawę wznowienia postępowania określoną w art. 145 § l pkt 6 kpa, zgodnie z którym postępowanie administracyjne wznawia się w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli została ona wydana bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu. Zgodnie z jednolitą linią Naczelnego Sądu Administracyjnego, okoliczności stanowiące podstawę wznowienia postępowania nie mogą natomiast stanowić podstawy stwierdzenia nieważności decyzji (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 grudnia 1986r sygn. akt II SA 1035/86, z 29 marca 1988r. sygn. akt I SA 636/87 ONSA 1988/1/45, z 5 marca 1998r. IV SA 988/97 LEX nr 45673, 2 lipca 1998r. IV SA 1416/96 LEX nr 43231). Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela to stanowisko, co oznacza, że brak uzgodnień z Konserwatorem Zabytków może być jedynie podstawą wznowienia postępowania, nie zaś stwierdzenia nieważności decyzji.

W postępowaniu w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu nie mogą odnieść skutku zarzuty skargi wskazujące na naruszenie przy wydaniu decyzji przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.). Postępowanie to bowiem nie jest prowadzone w oparciu o przepisy Prawa budowlanego. W szczególności dotyczy to odległości projektowanego budynku od działek sąsiednich, szczegółowego usytuowania budynku w terenie, spraw związanych z wykonaniem projektu budowlanego, czy też uzgodnień koniecznych przed uzyskaniem pozwolenia na budowę. Powyższe kwestie winny zostać dopiero rozstrzygnięte w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę. Odnosząc się do zarzutu skargi, iż projektowany budynek ma charakter pełnej restauracji, wskazać należy na tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 sierpnia 1997r. zgodnie z którą "nie jest istotne dla wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, jaką w rzeczywistości inwestycję wnioskodawca pragnie realizować. Wnosząc o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, wnioskodawca ma obowiązek określić zamierzoną zabudowę (art. 41 ust. 2 pkt. 2 i 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Określana przez wnioskodawcę zabudowa stanowi podstawę wydania decyzji. Nie można więc stwierdzić na tym etapie procesu inwestycyjnego rozbieżności pomiędzy zamierzoną przez wnioskodawcę inwestycją, a inwestycją dla której realizacji ustalono warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Z uwagi na ścisłe powiązanie decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu z decyzją o pozwoleniu na budowę, realizacja innej niż ustalono to w decyzji o warunkach zabudowy inwestycji będzie samowolą budowlaną".

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. W tym stanie prawnym, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzeczono jak w sentencji wyroku.