Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) Sędziowie sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia NSA Jan Paweł Tarno Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 19 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego "A" Sp. z o.o. w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 września 2006 r. sygn. akt IV SA/Wr 568/06 w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego "A" Sp. z o.o. w [...] na decyzję Dowódcy [...] Okręgu Wojskowego z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 12 września 2006 r. sygn. akt IV SA/Wr 568/06 oddalił skargę Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego "A" Sp. z o.o. w [...] na decyzję Dowódcy [...] Okręgu Wojskowego z dnia [...] nr [...] odmawiającą udzielenia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przyjął za prawidłowe następujące ustalenia organów oraz wyraził przedstawioną poniżej ocenę prawną.

Spółka "" pismem z 31 stycznia 2006 r. wystąpiła do Dowódcy Jednostki Wojskowej [...] w [...] o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej wykonania dostaw w ramach umów nr [...] żądając: wskazania odbiorcy, dostawcy, przedmiotu dostawy, wartości zrealizowanych dostaw i daty ich wykonania. Nadto wniosła o "generalne stwierdzenie", że umowy będące przedmiotem wniosku zostały "wykonane należycie".

Dowódca Jednostki udzielił w dniu 14 lutego 2006 r. żądanych informacji z wyłączeniem potwierdzenia, że łączące strony umowy zostały "generalnie wykonane w sposób należyty".

Przedsiębiorstwo "A" ponowiło żądanie w dniu 16 marca 2006 r. w części dot. potwierdzenia należytego wykonania umów nr [...].

Pismem z 4 kwietnia 2006 r. Dowódca Jednostki wyjaśnił, że informację na temat wykonywanych na rzecz Jednostki umów Spółka otrzymała 20 lutego 2006 r. Od tego pisma (uznanego za decyzję) Spółka wniosła odwołanie do Dowódcy [...] Okręgu Wojskowego, który decyzją z [...]. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem organu odwoławczego wniosek o potwierdzenie należytego wykonania umów nie jest żądaniem udzielenia informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie bowiem z obowiązującym prawem dowódca jednostki nie ma obowiązku dokonywania urzędowych ocen realizacji umów cywilnoprawnych i na tę okoliczność nie są tworzone jakiekolwiek dokumenty, które mogłyby stanowić przedmiot informacji publicznej. Wniosek Przedsiębiorstwa w istocie stanowi żądanie nadesłania referencji, za czym przemawia powołana podstawa wniosku – § 1 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie rodzajów dokumentów potwierdzających spełnianie warunków udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, jakich może żądać zamawiający od wykonawcy (Dz. U. Nr 71, poz. 645). Tak sprecyzowane roszczenie nie mieści się w unormowaniach ustawy o dostępie do informacji publicznej, zaś udzielenie referencji jest uprawnieniem odbiorcy a nie jego obowiązkiem.

W skardze Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe "ARPOL" Sp. z o.o. zarzuciło naruszenie prawa materialnego powołując się na art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który zawiera definicję, a w której mieszczą się także wszelkie informacje dotyczące umów o realizację zamówień publicznych, a więc takich, w oparciu o które wydatkowane są środki publiczne i osiągane cele o znaczeniu publicznym.

Skarżący zwrócił także uwagę, iż ustawa – Prawo zamówień publicznych w art. 139 ust. 3 precyzuje, że udostępnienie umów, a więc także danych dotyczących jej poszczególnych składników i sposobu wykonania następuje na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny powołał się na przepis art. 61 Konstytucji RP zapewniający każdemu obywatelowi prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Przepis ten komentowany jest jako określający w sposób jednoznaczny formę dostępu do informacji, jedynie poprzez wgląd w dokumenty oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów zobowiązanych do udzielenia informacji, co oznaczałoby, że ustanawiając konstytucyjne prawo do informacji publicznej, polski ustawodawca konstytucyjny przyjął rozwiązanie podobne do już istniejących w innych państwach, oparte na koncepcji wglądu obywateli w dokumenty publiczne.

Sąd powołał się również na przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198), zgodnie z którym "każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym ustawą". W art. 6 ustawodawca podjął próbę dookreślenia poprzez wyliczenie, jakie informacje i dokumenty podlegają udostępnieniu jako informacja publiczna. "Udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym: a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności – treść aktów administracyjnych i ich rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu Kodeksu karnego, c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych".

Tak sformułowane przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej (art. 1 i art. 6) dały podstawę do przyjęcia przez Naczelny Sąd Administracyjny stanowiska, że informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które władzę publiczną realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji (por. wyrok NSA z 30 października 2002 r. II SA 1956/02). W orzeczeniach sądów administracyjnych wielokrotnie podkreślana była teza, że informacja publiczna musi odnosić się do faktów (por. wyrok NSA z 25 marca 2003 r. II SA 4059/2002).

W ocenie Sądu prawo żądania udzielenia informacji publicznej przysługuje każdemu, lecz podmiot występujący z takim żądaniem powinien wykazać tzw. obiektywny interes. W przedmiotowej sprawie strona skarżąca wykazuje natomiast tzw. subiektywny interes prawny, gdyż domaga się udzielenia przez kontrahenta umów – Dowódcę Jednostki Wojskowej potwierdzenia, iż umowy będące przedmiotem wniosku zostały wykonane należycie. Uzyskanie takiego dokumentu jest potrzebne stronie skarżącej w celu przedkładania go w postępowaniach przetargowych, w których bierze udział. Zatem w istocie chodzi o udzielenie referencji, będących potwierdzeniem należytego wykonania umów przez stronę skarżącą, a nie wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Za takim stanowiskiem przemawia również treść wniosku skarżącego wskazującego jako podstawę żądania § 1 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie rodzajów dokumentów potwierdzających spełnianie warunków udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, jakich może żądać zamawiający od wykonawcy (Dz. U. Nr 71, poz. 645). Tak sprecyzowane roszczenie nie mieści się w unormowaniach ustawy o dostępie do informacji publicznej, a udzielenie referencji dostawcom z tytułu wykonywanych umów jest fakultatywnym uprawnieniem odbiorcy, a nie jego obowiązkiem.

Prawo podmiotowe dostępu do informacji publicznej jest szczegółowo regulowane przepisami ustawy, a zatem w zakresie regulacji ustawowej nie jest dopuszczalne jego interpretowanie przy stosowaniu rozwiązań prawnych wynikających z aktów wykonawczych. W ocenie Sądu organ administracji zasadnie przyjął, iż wniosek Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego "A" o potwierdzenie należytego wykonania wskazanych umów nie jest żądaniem udzielenia informacji publicznej. Organ administracji nie jest uprawniony, w ramach przepisów o dostępie do informacji publicznych, do dokonywania urzędowych ocen realizacji umów cywilnoprawnych i na tę okoliczność nie są tworzone jakiekolwiek dokumenty, które mogłyby stanowić przedmiot informacji publicznej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 139 ust. 3 ustawy – Prawo zamówień publicznych, stanowiącego, że umowy są jawne i podlegają udostępnieniu na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej, Sąd przyznał rację skarżącej Spółce, że wszelkie informacje dotyczące umów o realizację zamówień publicznych są informacjami publicznymi.

Za nieuprawnioną natomiast uznał wykładnię rozszerzającą art. 139 ust. 3, prowadzącą do wniosku, że udostępnienie umów oznacza także obowiązek stwierdzenia sposobu ich wykonania.

Zawarta w omawianym przepisie treść jest wyraźnie określona, gdyż użyto w nim sformułowania o jednoznacznym językowo wydźwięku.

Sąd uznał przeto, iż potwierdzenie należytego wykonania umów cywilnoprawnych nie może być przedmiotem żądania udzielenia informacji w ramach prawa dostępu do informacji publicznej i skargę oddalił na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zw. dalej ustawą P.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe "A" Sp. z o.o., prawidłowo reprezentowane i zaskarżając wyrok w całości zarzuciło:

1) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy – art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy P.p.s.a. w zw. z art. 7 i 77 § 1 k.p.a. przez błędne ustalenie, że skarżący żądał potwierdzenia należytego wykonania umów cywilnoprawnych, a więc udzielenia referencji;

2) naruszenie prawa materialnego:

a) art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niezastosowanie i w następstwie tego przyjęcie, że podmiot żądający dostępu do informacji publicznej musi wykazać tzw. interes obiektywny,

b) art. 1 ust. 1 tej ustawy przez niewłaściwe zastosowanie wynikłe z przyjęcia, że zakres żądanych informacji nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu tejże ustawy a wniosek skarżącego nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w rozumieniu ustawy, a jedynie żądaniem udzielenia referencji potwierdzającej fakt należytego wykonania umów,

c) art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o dostępie do informacji publicznej przez błędną jego wykładnię, wynikającą z przyjęcia, że przedmiotem udostępnianej informacji publicznej mogą być jedynie informacje zawarte w tworzonych dokumentach, a za taką informację nie mogą być uznane oceny dokonywane przez organy, a jednocześnie, że organ administracji publicznej nie jest uprawniony do dokonywania ocen realizacji umów o wykonanie zamówienia publicznego.

Skarga kasacyjna domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości, przekazania sprawy do ponownego rozpoznania i zasądzenia na rzecz skarżącej Spółki kosztów postępowania sądowego.

Uzasadniając powyższe zarzuty skarżący wywodzi, iż z treści wniosku nie wynika w żaden sposób żądanie udzielenia potwierdzenia należytego wykonania umów. Wprost w tymże wniosku natomiast zostało określone, że skarżący prosi o wskazanie, czy określone umowy zostały wykonane należycie.

WSA w sposób wadliwy ustalił więc treść powyższego wniosku, w oderwaniu od jego jasnego i niebudzącego wątpliwości literalnego brzmienia. Tym samym w sposób dowolny ocenił materiał dowodowy (dokument) z naruszeniem normy art. 7 oraz 77 § 1 k.p.a.

Uchybienie to miało niewątpliwie istotny wpływ na wynik przedmiotowej sprawy, albowiem skutkowało uznaniem, iż żądanie o treści ustalonej przez WSA nie mieści się w katalogu żądania udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Spowodowało to uznanie przez WSA, iż nie doszło do naruszenia wskazanego przepisu, czego skutkiem stało się oddalenie skargi, a tym samym przegranie sprawy przez skarżącego. Nieprawidłowe ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji pociągnęły zatem za sobą niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego.

Zdaniem skarżącego zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej od osoby korzystającej z prawa do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Tymczasem WSA stwierdza, że na gruncie ustawy podmiot musi wykazać tzw. obiektywny interes, co pozostaje w oczywistej sprzeczności z ustawą. W ocenie strony żądanie informacji czy umowy zawarte w wyniku procedury przetargowej, zorganizowanej w oparciu o ustawę – Prawo zamówień publicznych zostały wykonane należycie ma charakter żądania o udzielenie informacji publicznej. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy to każda informacja związana z funkcjonowaniem (rozumianym szeroko) władzy publicznej i innych podmiotów wykonujących zadania publiczne (w praktyce będzie to każda informacja znajdująca się zgodnie z prawem w posiadaniu tych podmiotów) stanowi informację publiczną. Pośrednio okoliczność taką przyznał Sąd w uzasadnieniu wyroku.

Błędne jest stanowisko Sądu co do treści wniosku, gdyż z wniosku nie wynika w żaden sposób żądanie udzielenia potwierdzenia należytego wykonania umów. Wprost w tymże wniosku zostało określone, że skarżący prosi o wskazanie, czy określone umowy zostały wykonane należycie.

Ponadto – zakres informacji żądanych przez skarżącego mieścił się w katalogu informacji publicznej (dane dotyczące umów, na podstawie których wydatkowane są środki publiczne), co więcej sam wniosek został wyraźnie sprecyzowany tak od strony formalnej (wyartykułowane żądanie udzielenia informacji publicznej z powołaniem się na ustawę o dostępie do informacji publicznej i zamknięte w pytaniu: czy określone umowy zostały wykonane należycie), jak i merytorycznej (dotyczył kwestii czy określone umowy o realizację zamówienia publicznego zostały wykonane należycie). WSA nie miał więc podstaw aby uznać, że wniosek skarżącego nie stanowił żądania udostępnienia informacji publicznej. W tym zakresie więc naruszył cytowany przepis ustawy.

Fakt, że informacje, których żądał skarżący, mogą pełnić funkcję tzw. referencji w postępowaniu o udzielenie zamówień publicznych, w jakich bierze udział skarżący, nie zmienia ich faktycznej roli, a mianowicie w dalszym ciągu są one informacją w sprawach publicznych podlegającą ujawnieniu na wniosek w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Błędnie Sąd uznał, że organ nie jest uprawniony w ramach przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej do dokonywania urzędowych ocen realizacji umów cywilnoprawnych i na tę okoliczność nie są tworzone jakiekolwiek dokumenty, które mogłyby stanowić przedmiot informacji publicznej. Jeśli bowiem w świetle art. 1 ust. 1 ustawy każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie, a zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy informację publiczną stanowi między innymi treść ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą (tak m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 listopada 2004 r. sygn. akt II SAB/Wa 166/04, Lex nr 164699) to skarżący wywodzi stąd wniosek, że ustawa z zakresu ocen nie wyłącza w żadnym wypadku ocen dotyczących umów o realizację zamówień publicznych, zawieranych przez te organy.

Co więcej informacja publiczna nie musi znaleźć odzwierciedlenia w dokumencie, aby mogła zostać udostępniona. Wniosku takiego nie uprawnia treść art. 1 ust. 1, z której to treści nie wynika takie ograniczenie. Orzecznictwo przedmiotu podkreśla, że charakter informacji publicznej ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 30 października 2002 r. sygn. akt II SA 1956/02, Lex nr 78062).

Skarżący powołuje się nadto na inny przypadek, w którym Jednostka Wojskowa 1946 udzieliła żądanej informacji w identycznej sprawie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dowódca [...] Okręgu Wojskowego wniósł o jej oddalenie opowiadając się za trafnością stanowiska wyrażonego w wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Podkreślenia na wstępie wymaga to, iż Sąd odwoławczy stosownie do art. 183 § 1 ustawy P.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania. W przedmiotowej sprawie żadna z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 nie wystąpiła stąd Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej.

Badając postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania Sąd ocenił go jako chybiony. Rozpoznając bowiem skargę strony i oddalając ją Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopuścił się naruszenia przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy P.p.s.a. w zw. z art. 7 i 77 § 1 k.p.a. przez błędne ustalenie, że skarżący żądał potwierdzenia należytego wykonania umów cywilnoprawnych.

Ustaleniom Sądu skarżący przeciwstawia treść wniosku, w którym domagał się od organu wskazania czy określone umowy zostały wykonane należycie.

Jeśli porównać użyte w uzasadnieniu wyroku określenie żądanie strony z treścią wniosku Spółki z dnia 31 stycznia 2006 r. oraz z dnia 16 marca 2006 r. to nie zachodzi pomiędzy nimi istotna różnica, która uzasadniałaby zakwalifikowanie wniosku strony jako żądania udzielenia informacji publicznej.

Zasadnie więc Sąd I instancji ocenił, iż w istocie żądanie zgłoszone przez stronę w części dotyczącej oceny należytego wykonania umów – a więc czy zostały one wykonane należycie – nie jest żądaniem udzielenia informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Chybione są także zarzuty naruszenia prawa materialnego, gdyż Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał prawidłowej wykładni przepisów art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym ustawą. Zasadnie Sąd I instancji przy wyjaśnianiu pojęcia informacji publicznej posłużył się przepisem art. 6, w którym określono przedmiotowo jakie informacje podlegają udostępnieniu w tym trybie.

Wskazany w skardze kasacyjnej jako naruszony przepis art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy stanowi o obowiązku udostępnienia informacji publicznej o danych publicznych, w tym treści innych wystąpień i ocen dokonanych przez organy władzy publicznej.

Z treści zacytowanego przepisu wynika więc, iż organy władzy publicznej obowiązane są udostępnić "oceny dokonywane", a więc takie, którymi dysponują już w dacie otrzymania żądania strony. Z przepisu tego nie wynika natomiast, iż w trybie i na zasadach przewidzianych w ustawie o dostępie do informacji publicznej organ jest obowiązany dokonywać ocen.

Za taką interpretacją przepisu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. c przemawia unormowanie zamieszczone w art. 3 ust. 1 ustawy, który precyzuje uprawnienie wnioskodawcy do uzyskania informacji publicznej, w tym informacji przetworzonej w takim zakresie w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, wglądu do dokumentów urzędowych oraz dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów.

Z przedstawionych regulacji prawnych, realizujących konstytucyjnie zagwarantowane prawo dostępu do informacji publicznej, wynika z jednej strony powszechność prawa dostępu do informacji publicznej, zaś z drugiej istnienie obowiązku po stronie określonych podmiotów do udostępnienia posiadanej, tj. wytworzonej uprzednio dokumentacji. Trafnie zatem Sąd przyjął, iż na zasadach określonych w przepisach o dostępie do informacji publicznej nie można domagać się dokonywania przez organ, będący stroną umowy cywilnoprawnej oceny wykonania tej umowy.

Za takim poglądem przemawia także treść art. 139 ust. 3 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz.U. Nr 19, poz. 177 ze zm.) ustanawiającego zasadę jawności umów i obowiązek udostępnienia ich na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej, który to przepis prawidłowo zinterpretował Sąd I instancji.

Jako trafny ocenił Naczelny Sąd Administracyjny zarzut naruszenia przepisu art. 2 ust. 2 ustawy, zakazującego żądania od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej wykazania interesu prawnego lub faktycznego.

Błędnie zatem Sąd I instancji przyjął, iż występując z żądaniem skarżący winien wykazać tzw. obiektywny interes, nie wyjaśniając przy tym bliżej tego pojęcia.

Tymczasem art. 2 ust. 2 zwalnia wnioskującego o uzyskanie informacji publicznej z obowiązku wykazania interesu prawnego lub faktycznego, a zatem także celu jakiemu służyć ma uzyskana informacja.

Naruszenie tego przepisu nie miało jednak wpływu na treść wyroku, wobec prawidłowego zastosowania przez Sąd ocenionych wcześniej przepisów prawa materialnego.

Z uwagi na treść art. 183 § 1 ustawy P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł odnieść się do pominięcia przez Sąd I instancji naruszenia prawa przez organ odwoławczy, który rozpoznał odwołanie od pisma Dowódcy Jednostki niestanowiącego decyzji – bowiem ta kwestia pozostawała poza granicami skargi kasacyjnej.

Z powyższych względów na podstawie art. 184 ustawy P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.