Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder Sędziowie Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj (spr.) Asesor WSA Krzysztof Szydłowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 września 2021 r. sprawy ze skarg Spółka i D. S. na decyzję Wojewody z dnia [...] grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargi.

1. W dniu 19 lutego 2020 r. do Starostwa Powiatowego w K. wpłynął wniosek M. Sp. z o.o. (dalej przywoływana jako: "Inwestor"), o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę budynku sanatorium uzdrowiskowego z częścią hotelową oraz niezbędną infrastrukturą techniczną na działkach nr [...] w obr. [...] w K..

2. Starosta [...] pismem znak [...] z 23 marca 2020 r. zawiadomił strony o wszczęciu postępowania oraz możliwości zapoznania się z aktami sprawy, składania wniosków i zastrzeżeń. Ponadto postanowieniem z [...] marca 2020 r. znak [...] nałożył na wnioskodawcę obowiązek usunięcia nieprawidłowości wskazanych w punktach 1-7.

3. Pismem z 14 kwietnia 2020 r. pani D. S. (dalej przywoływana jako: "Skarżąca’) wniosła o możliwość zapoznania się z całością akt sprawy. Starosta [...] pismem z 21 kwietnia 2020 r. poinformował stronę o braku możliwości przesłania całości akt sprawy drogą mailową, oraz że bieg terminu na zapoznanie się z aktami sprawy rozpocznie się z dniem ustania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii.

4. Pismem z 6 maja 2020 r. (wpływ do organu 11 maja 2020 r.) pełnomocnik Inwestora wniósł o wydłużenie terminu na uzupełnienie dokumentacji projektowej. Ponadto pismem datowanym na 5 maja 2020 r. (wpływ do organu 18 maja 2020 r.) Inwestor uzupełnił wskazane przez organ nieprawidłowości.

5. Pismem z 27 maja 2020 r. Starosta [...] ponownie zawiadomił strony o możliwości zapoznania się z dokumentacją zgromadzoną w sprawie oraz składania wniosków i zastrzeżeń.

6. Pismem z 27 maja 2020 r. Organ I instancji wystąpił do Dyrektora Urzędu Morskiego w S. o uzgodnienie projektu decyzji w sprawie przedmiotowej inwestycji, ponieważ teren inwestycji stanowi pas ochronny wybrzeża.

7. Pismem z 1 czerwca 2020 r. (wpływ do organu 2 czerwca 2020 r.) Skarżąca wskazała, że inwestycja naruszy przysługujące jej w związku z zasiedzeniem prawo własności gruntu.

8. Dyrektor Urzędu Morskiego w S. postanowieniem z [...] czerwca 2020 r. znak [...] uzgodnił bez uwag projekt decyzji pozwolenia na budowę, a Starosta [...] pismem z 19 czerwca 2020 r. poinformował Skarżącą, że przedstawione zarzuty nie mają wpływu na podjęte przez organ rozstrzygnięcie.

9. W wyniku analizy posiadanej przez organ dokumentacji Starosta [...] decyzją z [...] czerwca 2020 r. Nr [...] znak [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił Inwestorowi pozwolenia na budowę budynku sanatorium uzdrowiskowego z częścią hotelową oraz niezbędną infrastrukturą techniczną na działkach nr [...], obr. [...] przy ul. [...] w K..

10. Od decyzji odwołanie wniosła pani D. S. oraz S. Sp. z o.o., (dalej przywoływani jako: "Skarżący"). W treści odwołania pani D. S. wskazała, że inwestycja została zaprojektowana częściowo na gruncie, w stosunku do którego 22 lipca 2020 r. złożyła do Sądu Rejonowego w K. wniosek o zasiedzenie własności nieruchomości (dz. nr [...] w obr. [...]). Spółka S. Sp. z o.o. w uzupełnieniu odwołania z 19 sierpnia 2020 r. (wpływ do organu 24 sierpnia 2020 r.) zarzuciła natomiast szereg uchybień w złożonej dokumentacji projektowej, w tym w szczególności brak załączonej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, brak analizy hałasu związanego z projektowaną inwestycją, naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, a także naruszenie zapisów obowiązującego na terenie inwestycji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

11. Decyzją z dnia [...] grudnia 2020 r. [...], Wojewoda, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j. t. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm., dalej przywoływana jako: K.p.a.) po rozpatrzeniu odwołań Skarżących, orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Organ wskazał, że 19 września 2020 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 471 ze zm.). Zgodnie z art. 25 tej ustawy, do spraw uregulowanych ustawą Prawo budowlane, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepisy ustawy Prawo budowlane stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Organ wskazał, że Inwestor, wnioskiem z 19 lutego 2020 r. wystąpił o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę budynku sanatorium uzdrowiskowego z częścią hotelową oraz niezbędną infrastrukturą techniczną na działkach nr [...], w obr. [...] przy ul. [...] w K..

Załącznikiem do wniosku jest projekt budowlany składający się z 5 tomów obejmujących: zagospodarowanie terenu - tom I, architekturę - tom II, konstrukcję - tom III, instalacje sanitarne - tom IV oraz instalacje elektryczne i teletechniczne - tom V, w których szczegółowo przedstawiono zakres inwestycji.

Organ wskazał, że przedmiotem inwestycji jest budowa budynku sanatorium uzdrowiskowego z częścią hotelową, budowa instalacji wewnętrznych, przebudowa infrastruktury technicznej w miejscach kolidujących z projektowaną zabudową, likwidacja nieczynnej infrastruktury technicznej na terenie działki, a także zagospodarowanie terenu wokół budynku - dojścia, dojazdy, chodniki, elementy małej architektury, takie jak ławki, donice z zielenią, oświetlenie, ogrodzenie. Projektowany obiekt posiada 5 kondygnacji nadziemnych oraz 2 kondygnacje podziemne. Swoim kształtem przypomina literę "U" z dziedzińcem od strony morza. W południowo-wschodniej części działki zaprojektowano plac wejściowy stanowiący główną obsługę komunikacyjną obiektu. Wzdłuż wschodniej granicy działki zaprojektowano rampę prowadzącą na kondygnacje podziemne, natomiast od strony południowej plac techniczny w formie niezależnej i niezabudowanej wiaty umożliwiającej zaopatrzenie budynku i wywóz śmieci. Budynek zaprojektowano w centralnej części terenu objętego opracowaniem. Wjazd na teren inwestycji znajduje się od strony południowej poprzez istniejący zjazd z drogi zlokalizowanej na działce nr [...]. Projekt zjazdu wykonany zostanie według odrębnego opracowania.

Jak ustalił Organ odwoławczy, dla przedmiotowego terenu obowiązują ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części obszaru miasta K. - U. , uchwalonego uchwałą Rady Miasta K. Nr [...] z [...] r. (Dz. Urz. Woj. Z. z [...] r., Nr [...], poz. [...]).

Nieruchomości objęte inwestycją znajdują się na terenie elementarnym oznaczonym symbolem 26UZ o przeznaczeniu podstawowym - usługi lecznictwa uzdrowiskowego oraz uzupełniającym - usługi służące obsłudze pacjenta i turysty. Zgodnie z § 2 pkt 9 zapisów planu funkcja uzupełniająca powinna uzupełniać lub wzbogacać funkcję podstawową w wielkości nie większej niż 30% dopuszczonej powierzchni zabudowy lub powierzchni użytkowej.

W oparciu o §16 ust. 26 planu zawierający ustalenia szczegółowe dla powyższego terenu Organ zauważył, że planowana inwestycja spełnia przewidziane w nim ustalenia. Projektowany budynek jest budynkiem świadczącym usługi lecznictwa uzdrowiskowego, w którym funkcja hotelowa nie przekracza 30% powierzchni użytkowej obiektu. Stanowi on budynek wolnostojący. Powierzchnia zabudowy na działce nie przekracza 30% (29,98%), zaś wysokość budynku nie przekracza 20m. Przewidziano dach płaski. Projektowana powierzchnia zieleni w granicach działki przekracza minimalną wartość 70% (70,3%). Dojazd i dojście do budynku przewidziano z terenu 43KDD oraz zapewniono dostęp z ciągów pieszych oznaczonych na rysunku planu symbolami 21KDX oraz placu oznaczonego symbolem 6KDP. Ilość miejsc parkingowych jest zgodna z §13 ust. 3, tj. zaprojektowano 51 miejsc postojowych w całości zlokalizowanych w części podziemnej budynku. Inwestycja nie ogranicza dostępu do terenu 22E, zaś uzbrojenie nieruchomości przewidziano z sieci zlokalizowanych w przyległych do terenu ulicach. Inwestycja spełnia określone w planie zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego (§5), ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego (§6), ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej (§7), a także wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych (§8). Inwestycja spełnia poza tym parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy określone w dziale VI obowiązującego planu (§9), dotyczące w szczególności wysokości i ilości kondygnacji nowych budynków, ogrodzenia nieruchomości oraz zapewnienia odpowiedniej powierzchni biologicznie czynnej. Inwestycja spełnia wymogi wyznaczone dla strefy ochronnej "A" uzdrowiska K..

W odniesieniu do zarzutu naruszenia zapisów miejscowego planu poprzez niezaprojektowanie na terenie inwestycji stanowiska postojowego dla autokarów Organ zauważył, że takie stanowisko wymagane jest do realizacji przy obiekcie hotelowym lub sanatoryjnym zlokalizowanym w strefie "B" uzdrowiska K., zaś nieruchomości oznaczone nr [...] w obr. [...] znajdują się w strefie "A" uzdrowiska K., dla której powyższy zapis nie ma zastosowania (§13 ust. 3 zapisów planu).

Dokonując analizy przesłaniania Organ zauważył, że projektowana inwestycja nie będzie przesłaniała pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w istniejących budynkach na działce sąsiedniej nr [...], ani projektowanych na podstawie pozwolenia na budowę z [...] lutego 2019 r. znak [...] udzielonego skarżącej Spółce S. Sp. z o.o., obejmującego budowę dwóch budynków sanatorium uzdrowiskowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, zagospodarowaniem terenu, garażem podziemnym oraz rozbiórką istniejących obiektów na terenie ośrodka wczasowego "P. " w K. przy ul. [...], na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] w obr. [...] w K. (działki nr [...], [...], [...], [...] i [...] scalono i podzielono na działki nr [...]). Odnosząc się do poruszonej w odwołaniu kwestii przesłaniania lokali usługowych przewidzianych do realizacji przez S. Sp. z o.o. na działce nr [...] zauważył, że decyzja Starosty [...] z [...] lipca 2020 r. znak: [...], zmieniająca decyzję tego Organu z [...] lutego 2019 r. znak [...] w powyższym zakresie, została uchylona przez Wojewodę decyzją z [...] października 2020 r. znak [...] [...], a prawidłowość przedłożonej przez Spółkę dokumentacji projektowej zostanie ponownie rozpatrzona przez Organ I instancji. Organ podkreślił, że wobec tego na dzień wydania skarżonej decyzji Skarżący nie dysponuje pozwoleniem na budowę uwzględniającym prawo do realizacji lokali usługowych na działce nr [...]. Ponadto opracowania graficzne znajdujące się na str. 46 i 47 projektu budowlanego (tom I, rys. [...], [...]) oraz uzupełnione na etapie postępowania odwoławczego (rys. [...]) wskazują szczegółowo, że projektowana inwestycja nie wpływa negatywnie na właściwe nasłonecznienie pomieszczeń projektowanych w budynku na działce nr [...]. Zatem warunek przesłaniania został spełniony, co znajduje również potwierdzenie na projekcie zagospodarowania terenu, na którym graficznie przedstawiono powyższe odległości.

Inwestycję zaliczono do III kategorii geotechnicznej w złożonych warunkach gruntowych, dla której sporządzono dokumentację geologiczno-inżynierską określającą warunki gruntowe dla projektowanej inwestycji, poprzedzoną uzyskaniem zgód właściwych organów.

Projektowana inwestycja, w ocenie Organu, nie jest inwestycją mogącą zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Organ zauważył, w stosunku do zarzutów wskazanych w odwołaniu przez S. Sp. z o.o., że na etapie postępowania odwoławczego Inwestor dokonał poprawek w projekcie budowlanym w zakresie projektowanych miejsc parkingowych, poprzez rezygnację z realizacji miejsc parkingowych na poziomie -2 i w związku z powyższym zmniejszenie ilości miejsc postojowych z 78 do 51, zlokalizowanych wyłącznie w części podziemnej budynku, na poziomie -1. Takie rozwiązanie spowodowało zmniejszenie powierzchni użytkowej garażu podziemnego wraz z infrastrukturą techniczną do [...] m2 (powierzchnia garażu wraz z drogą dojazdową, rampą oraz miejscem przeładunku i postoju wraz z dojazdem) [str. 30, tom I], Zatem inwestycja nie przekracza wartości wskazanych w §3 ust. 1 pkt 58 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. poz. 1839), kwalifikujących obiekt jako mogący potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Do takich przedsięwzięć zalicza się bowiem m.in. realizację garaży, parkingów samochodowych lub zespołów parkingów, w tym na potrzeby planowanych, realizowanych lub zrealizowanych przedsięwzięć, o których mowa w pkt 52, 54-57 i 59, wraz z towarzyszącą im infrastrukturą, o powierzchni użytkowej nie mniejszej niż 0,2 ha na obszarach objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5, 8 i 9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, lub w otulinach form ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 tej ustawy (działki nr [...] w obr. [...] znajdują się na obszarze chronionego krajobrazu K. ). Uwzględniając powyższe, projektowana inwestycja, w ocenie Organu, nie wymaga załączenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 283 z późn. zm.).

Organ podkreślił, że projekt budowlany został wykonany i sprawdzony przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane i legitymujące się aktualnym na dzień opracowania projektu zaświadczeniem o przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego. Projektanci załączyli oświadczenia o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Projekt budowlany jest kompletny i posiada niezbędne uzgodnienia w tym warunki przyłączenia do sieci infrastruktury technicznej, opinie i informacje.

Organ wskazał, że Inwestor przedłożył także oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Organ odniósł się do treści odwołania złożonego przez D. S., właścicielkę działki nr [...] w obr. [...], która wskazała, że inwestycja została zaprojektowana częściowo na gruncie, w stosunku do którego 22 lipca 2020 r. złożyła do Sądu Rejonowego w K. wniosek o zasiedzenie własności nieruchomości (część dz. nr [...] w obr. [...]) i obecnie toczy się postępowanie pod sygn. [...] [...]. Organ zauważył, że jedną z przesłanek koniecznych do uzyskania pozwolenia na budowę jest, zgodnie z treścią art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego, złożenie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane pod rygorem odpowiedzialności karnej. Organy administracji architektoniczno-budowlanej nie mają podstaw do badania w toku prowadzonego postępowania prawdziwości złożonego oświadczenia, chyba że w jego trakcie ujawnione zostaną okoliczności faktyczne, z których wynika uzasadniona wątpliwość co do prawdziwości oświadczenia o posiadaniu tytułu do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W takiej sytuacji organ ma obowiązek wątpliwości te wyjaśnić. W niniejszym przypadku Skarżąca nie kwestionuje, że inwestor jest formalnym właścicielem części działki nr [...] w obr. [...], o której zasiedzenie wystąpiła. Jednakże w związku z toczącym się postępowaniem sądowym Skarżąca wraz z odwołaniem złożyła wniosek o zawieszenie na podstawie art. 97 §1 pkt 4 k.p.a. prowadzonego przez Organ odwoławczy postępowania, do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Organ jednak wyjaśnił, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku Skarżącej. Organ stwierdził, iż postępowanie toczące się przed sądem powszechnym nie może stanowić zagadnienia wstępnego, które miałoby wpływ na prowadzone przez Starostę postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę. Z punktu widzenia organu architektoniczno - budowlanego w przedmiotowej sprawie okoliczność, czy faktycznie istnieje zasiedzenie nieruchomości, której dotyczy wniosek, pozostaje bez wpływu na prowadzone przez ten organ postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę.

W związku z powyższymi ustaleniami Organ uznał, że projekt budowlany spełnia warunki wynikające z art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.

Ustosunkowując się do pozostałych zarzutów wnoszonych w trakcie postępowania przez S. Sp. z o.o. Organ zauważył, że w odpowiedzi na pismo Wojewody z 24 września 2020 r. znak [...] Inwestor uzupełnił złożoną dokumentację oraz dokonał korekt projektu budowlanego, spełniając tym samym wymogi ustawy Prawo budowlane. W toku postępowania odwoławczego wnioskodawca ustosunkował się do wszelkich zgłaszanych przez strony zarzutów, zaś każdej ze stron umożliwiono zapoznanie się z aktami sprawy oraz składanie wniosków i uwag. Ponadto projektowana inwestycja uwzględnia planowaną do realizacji na sąsiedniej działce nr [...] budowę dwóch budynków sanatorium uzdrowiskowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą (..), na którą Spółka skarżąca [...] lutego 2019 r. otrzymała pozwolenie na budowę (decyzja Starosty [...] znak [...]).

Inwestor na etapie postępowania odwoławczego uzupełnił projekt budowlany w zakresie analizy akustycznej, z której wynika, że projektowana inwestycja nie przekroczy dopuszczalnego poziomu hałasu emitowanego przez obiekt zlokalizowany na terenach strefy ochronnej "A" uzdrowiska, wynikającego z treści rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 112), tj. odpowiednio: dla przedziału czasu odniesienia równego 8 najmniej korzystnym godzinom dnia kolejno po sobie następującym - 45dB oraz dla przedziału czasu odniesienia równego 1 najmniej korzystnej godzinie nocy - 40dB (tom I, str. 297-359 proj. bud.).

Nieruchomości objęte inwestycją posiadają dostęp do drogi publicznej, zaś zjazd z terenu inwestycji nie jest przedmiotem wniosku o pozwolenie na budowę.

Jednocześnie odnosząc się do zarzutu naruszenia treści §12 ust. Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 124, poz. 1030), który wskazuje, że droga pożarowa powinna przebiegać wzdłuż dłuższego boku budynku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4, na całej jego długości, a w przypadku gdy krótszy bok budynku ma więcej niż 60 m - z jego dwóch stron (...) Organ zauważył, że krótsze boki budynku nie przekraczają wskazanej w powyższym zapisie długości. Wynoszą bowiem odpowiednio 59,18m i 43,46m. Brak jest zatem konieczności zapewnienia drogi pożarowej z dwóch stron budynku. Organ także wskazał, że projekt zagospodarowania terenu został uzgodniony przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych.

W ocenie Organu Inwestor spełnił wymagania wynikające z przepisów ustawy Prawo budowlane, a przyjęte rozwiązania projektowe nie naruszają uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym interesu prawnego wnoszących odwołanie.

Dodatkowo w odniesieniu do zarzutu naruszenia przez Organ odwoławczy zasady dwuinstancyjności postępowania w przypadku utrzymania w mocy decyzji Organu I instancji w sytuacji częściowej zmiany przez Inwestora treści projektu budowlanego Organ wskazał, że zgodnie z art. 136 § 1 k.p.a., organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję. Jeżeli zatem w ocenie organu odwoławczego organ pierwszej instancji nie wyjaśnił części istotnych okoliczności sprawy albo zgromadził niepełny materiał dowodowy, wówczas organ odwoławczy ma możliwość i środki proceduralne, aby uchybienia te usunąć we własnym zakresie. Tak uzupełniony materiał dowodowy może stanowić podstawę do wydania decyzji merytorycznej (w tym reformatoryjnej)

12. Niezadowolona z treści rozstrzygnięcia skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożyła D. S. zarzucając naruszenie przepisów postępowania mogących mieć wpływ na wynik sprawy, tj.

- art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 78 K.p.a., poprzez zaniechanie wszechstronnego rozpoznania sprawy w tym przeprowadzenia dowodów z dokumentacji archiwalnych określających granice spokojnego posiadania i użytkowania działki Skarżącej;

- art. 7 w zw. z art. 77 § 1 K.p.a, w zw. z art. 33 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 i art. 34 ust. 3 pkt 1 prawa budowlanego poprzez zaniechanie poczynienia wyczerpujących ustaleń w zakresie procentu zabudowy działki, którą faktycznie dysponuje Inwestor;

- prawa materialnego – art. 33 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 34 ust. 3 pkt 1 poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sytuacji faktycznej bowiem z ustaleń Organu wynika, iż projekt zagospodarowania działki obejmuje także fragment ogrodzony od kilkudziesięciu lat użytkowanej przez Skarżącą działki.

13. Także niezadowolona spółka S. wniosła skargę do WSA zarzucając naruszenie:

1) art. 35 ust. 3 w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1) lit. e) ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane polegające na wydaniu przez Organ I instancji na rzecz Inwestora, a następnie utrzymanie w mocy przez Organ odwoławczy decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenie na budowę, pomimo tego, że wniosek Inwestora o pozwolenie na budowę był dotknięty istotnymi brakami, do uzupełnienia których Inwestor został wezwany dopiero przez Organ odwoławczy, poprzez załączenie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, wykazania spełnienia przez projektowaną inwestycję dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, a które to braki winny być uzupełnione przed wydaniem decyzji merytorycznej zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, po nałożeniu przez Organ I instancji postanowienia zobowiązującego usunięcia nieprawidłowości,

2) art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane w zw. z § 13 ust. 3 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części obszaru miasta K. - U. polegającego na uznaniu przez Organ I i II instancji, że planowana inwestycja nie wymaga załączenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, albowiem inwestor dokonał zaprojektowania 51 miejsc postojowych zlokalizowanych w części podziemnej budynku, podczas gdy ilość miejsc postojowych została zmniejszona - dostosowana dopiero na etapie postępowania odwoławczego, co skutkowało uznaniem przez Organ II instancji, że planowana inwestycja nie przekracza wartości dotyczących przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i uznanie za zbędne dołączenie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

3) art. 32 ust. 4 pkt ustawy Prawo budowlane w zw. z § 78 ust. 2 pkt 1a rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2.03.1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie poprzez uznanie przez organy obu instancji, że Inwestor posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (działka nr [...]) a nieruchomości objęte inwestycją posiadają dostęp do drogi publicznej, podczas gdy przed Sądem Rejonowym w K. toczy się postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia (sygn. akt [...]) z wniosku D. S., co sprawia, że w przypadku negatywnego dla Inwestora rozstrzygnięcia sprawy o zasiedzenie, Inwestor nie będzie dysponował nieruchomością na cele budowlane,

4) art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane w związku z § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji wydanie przez Organ I instancji, a następnie utrzymanie w mocy przez Organ II instancji decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, przy uznaniu, że projektowana inwestycja nie wpływa negatywnie na właściwe przesłanianie (§13 warunk. techn.) pomieszczeń projektowanych w budynku na działce nr [...], podczas gdy przeprowadzona przez projektanta analiza przesłaniania oparta została o założenia niezgodne ze stanem faktycznym w postaci przyjęcia braku pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi na kondygnacji parteru budynku B na działce nr [...], przyjęcia błędnej wartości wysokości przesłaniania a w konsekwencji przyjęcia nieprawidłowej odległości w jakiej winien znajdować się projektowany budynek przy granicy działki nr [...], w pobliżu południowo wschodniego narożnika projektowanego budynku,

5) art. 7 k.p.a., art. 8 § 1 i 2 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez nie wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy w sposób nie budzący wątpliwości a także niewyczerpujące i dowolne rozpatrzenie materiału dowodowego, a przez to prowadzenie postępowania w sposób nieprowadzący do pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, polegający na uzupełnieniu dowodów i materiałów w sprawie skutkujące utrzymaniem w mocy zaskarżonej decyzji, mimo że postępowanie dowodowe w w/w zakresie winno być przeprowadzone przed organem I instancji, jako poprzedzające wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę i zatwierdzeniu projektu budowlanego przez organ administracji architektoniczno - budowlanej, co skutkowało wydaniem decyzji przez organ I instancji w oparciu o niepełny materiał dowodowy z zaniechaniem dokonania kompleksowej oceny tegoż materiału w możliwie szybkim czasie,

6) art. 136 § 1 k.p.a. polegający na wezwaniu Inwestora do uzupełnienia projektu budowlanego i uznaniu przez Organ II instancji, że zakres braków stanowi wady nieistotne, podczas gdy projekt budowlany obarczony był wadami istotnymi, o których mowa w art. 35 § 3 w zw. z art. 35 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane i wydanie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę i zatwierdzeniu projektu budowlanego przez organ I instancji było przedwczesne.

Wobec powyższego Skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty [...] z dnia [...].06.2020 r., nr [...].

W uzasadnieniu Skarżąca podniosła, że Organ I instancji wydał decyzję z naruszeniem art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7.07.1994 r. Prawo budowlane. Bowiem dopiero pismem z dnia 24.09.2020 r. to Organ II instancji poprosił o przedłożenie brakującej dokumentacji - uzupełnienie projektu budowlanego. Organ I instancji całkowicie zignorował obowiązujące przepisy. Skarżąca podkreśliła, że tryb postępowania przewidziany w art. 35 ust. 3 P.b., powinien być wyczerpany przed Organem I instancji. Takie postanowienie (wydane na podstawie w/w przepisu) nie podlega odrębnemu zaskarżeniu i jest kontrolowane wraz z decyzją organu I instancji, w razie wniesienia odwołania od decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę. Z uwagi na zasadę dwuinstancyjności, ustanowioną w art. 15 k.p.a., rozstrzygnięcia, które nie były jeszcze przedmiotem orzekania w pierwszej instancji, nie powinny być po raz pierwszy i ostatecznie podejmowane w postępowaniu odwoławczym. W ocenie Skarżącej, działanie Organu I instancji, w którym to działaniu nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości Organ II instancji, doprowadziło do zastosowania przez Organ II instancji normy wynikającej z art. 136 § 1 k.p.a. umożliwiającej w postępowaniu odwoławczym uzupełnienie posiadanych przez Inwestora dokumentów, które z nieznanych przyczyn nie zostały przez niego załączone przed wydaniem decyzji przez Organ I instancji. Organ II instancji umożliwił Inwestorowi poprawienie projektu budowlanego - do tego stopnia - że zatarła się dwuinstancyjność postępowania administracyjnego, a tym samym kierowanie przez organ II instancji do Inwestora pism (mających charakter "prośby o uzupełnienie dokumentacji") sprawia w ocenie Skarżącej, że powstał nowy projekt budowlany - z nową dokumentacją - przedłożoną dopiero na etapie postępowania przed II instancją.

Dalej Skarżąca podniosła, że zgodnie ze stanowiskiem Organu II instancji, ilość miejsc parkingowych jest zgodna z § 13 ust. 3 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, albowiem zaprojektowano 51 miejsc postojowych w całości zlokalizowanych w części podziemnej budynku. Tym samym organ II instancji uznał, że projektowana inwestycja nie wymaga załączenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3.10.2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Skarżąca wskazała, że Inwestor dopiero na etapie postępowania odwoławczego "poprawił" projekt budowlany w zakresie projektowanych miejsc parkingowych, poprzez rezygnację (dostosowanie) z realizacji miejsc parkingowych na poziomie -2 i w związku z powyższym zmniejszenie ilości miejsc postojowych z 78 do 51, zlokalizowanych wyłącznie na poziomie -1. W konsekwencji powyższego, już na etapie rozpoznawania wniosku Inwestora przez organ administracji architektoniczno - budowlanej Organ I instancji winien stwierdzić, że projekt obarczony jest brakami, co winno skutkować nałożeniem na Inwestora obowiązku usunięcia w zakreślonym terminie braków - pod rygorem wydania decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Tymczasem usunięcie braków polegało na zmianie projektu tak by usunąć wymóg.

Skarżąca podniosła także, że zarówno Organ I jak i II instancji nie wzięły pod uwagę, iż część nieruchomości objętej wnioskiem o pozwolenie na budowę jest przedmiotem rozpoznania przez Sąd Rejonowy w K. w sprawie o zasiedzenie nieruchomości (część dz. nr [...] w obr. [...]) o czym został poinformowany przez obie strony odwołujące się. Powyższe, zdaniem Skarżącej sprawia, że Inwestor dla działki nr [...] złożył nieprawidłowe/nieprawdziwe oświadczenie o prawie dysponowania nieruchomością na cel budowlany, w związku z tym, Inwestor do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy o zasiedzenie (z wniosku D. S.), nie posiada legitymacji do składania wniosków i oświadczeń dotyczących spornej części nieruchomości. W przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia (dla D. S.) sprawy o zasiedzenie, powyższa okoliczność może implikować, że Inwestor miałby zbyt wąski zjazd - kolizyjny z wjazdem na działkę nr [...] Skarżącej spółki, co wymagałoby ponownych uzgodnień z wydziałem Dróg Urzędu Miasta K., których Inwestor również nie przedstawił. Taki projekt naruszałby tym samym rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Zjazd publiczny z działki nr [...] powinien mieć szerokość całkowitą mierzoną prostopadle do osi zjazdu nie mniejszą niż 5,00 m i szerokość jezdni nie mniejszą niż 3,5 m. Natomiast szerokość tego zjazdu wynosi 3,6 m (należy tutaj jednakże uwzględnić jeszcze szerokość chodnika). Taka kompilacja zjazdów (przy uwzględnieniu, że zjazdy te są do siebie prostopadłe) może stwarzać niebezpieczeństwo kolizji drogowych (jak np. brak możliwości/znacznie utrudniony wjazd autobusu). Odległość między punktem geodezyjnym wyznaczającym narożnik działki nr [...] oraz działki nr [...] (granica działki wyznaczona ogrodzeniem) wynosi około 3,6 m.

Skarżąca podkreśliła także, że obiekt budowlany jako całość oraz jego poszczególne części należy projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno - budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnieniu dostępu do drogi publicznej. Działka Skarżącej(nr [...]) obecnie jest działką niezabudowaną, na której zaprojektowano zespół dwóch budynków sanatorium uzdrowiskowego. Spółka odstąpiła jednakże od realizowania tego projektu z zamiarem wybudowania na tej działce innych, rozbudowanych obiektów sanatoryjnych. Wiadomym jest, że przed rozpoczęciem budowy, mogą one podlegać różnym zmianom w stosunku do zatwierdzonego projektu budowlanego, a w konsekwencji, należałoby ten teren traktować jako niezabudowany i podlegający zapisom § 272 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 r.

Skarżąca nadto wskazała, że z projektu Inwestora (działki nr [...]) wynika, że przeszklenie elewacji budynku projektowanego znacznie przekracza wartość 35% (a nawet znacznie przekracza 65% powierzchni elewacji zewnętrznej tego obiektu), co tym samym - w oparciu o zapisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2.04.2002 r. powoduje konieczność zwiększenia odległości pomiędzy budynkami z 8 metrów do wymaganych w tym przypadku 12 lub 16 metrów. Nieuwzględnienie zapisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury stanowi tym samym naruszenie zasady poszanowania interesu osób trzecich oraz zasady sąsiedzkiej symetrii, a projekt budowlany Inwestora utrudnia i zarazem uniemożliwia Skarżącej, jako właścicielowi działki nr [...] - realizację takich samych/analogicznych działań. Jednocześnie Skarżąca przyznaje, że decyzja Starosty [...] z dnia [...].07.2020 r. znak: [...] zmieniająca decyzję tego Organu z dnia [...].02.2019 r. znak [...] została uchylona przez Wojewodę decyzją z dnia [...].10.2020 r. i dokumentacja projektowa przedłożona przez Skarżącą będzie poddawana ponownej ocenie. Jednakże, w ocenie Skarżącej, nie sposób pominąć faktu, że postępowania prowadzone przed Organem I instancji (z wniosku Skarżącej i z wniosku Inwestora), były prowadzone równolegle, a okoliczność uchylenia decyzji (wydanej dla Skarżącej - S. ) znalazła również swoje przełożenie w niniejszej sprawie, bowiem Organ II instancji w uzasadnieniu swojego stanowiska w zakresie przesłaniania, wskazał, że na dzień wydania decyzji dla Inwestora Skarżąca nie dysponuje pozwoleniem na budowę uwzględniającym prawo do realizacji lokali usługowych na działce nr [...], a zatem projektowana inwestycja (spółki Inwestora) nie wpływa negatywnie na właściwe przesłanianie pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi projektowanych w budynku na działce S. . W oparciu o przedstawione wyżej okoliczności, z takim stanowiskiem Organu II instancji nie zgodziła się Skarżąca.

Za niewystarczającą również Skarżąca uznała argumentację Organu II instancji w zakresie, w jakim Organ nie uwzględnił zarzutów Skarżącej dotyczących niezaprojektowania na terenie inwestycji stanowisk postojowych w tym dla autokarów. Wskazała, że przy tego typu obiektach (jak obiekt Inwestora) konieczne jest usytuowanie stanowisk przeładunku i postoju (dla obsługi pojazdów ciężarowych) w ilości odpowiadającej potrzebom obiektu, które to stanowisko winno znajdować się na działce zajmowanej przez ten obiekt lub działce sąsiedniej (MPZP).

14. W odpowiedzi na skargę Wojewoda podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

15. Odpowiedź na skargi także sformułował Inwestor, wnosząc o ich oddalenie.

16. WSA w Szczecinie, postanowieniem z dnia 2 września 2021 r. (sygn. akt II SA/Sz 215/21) orzekł o połączeniu spraw o sygn. akt II SA/Sz 215/21 ze sprawą o sygnaturze II SA/Sz 216/21 do łącznego rozpoznania i wyrokowania i prowadzić pod sygnaturą II SA/Sz 215/21.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

17. Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842 ze zm.), powoływanej dalej jako: "ustawa o COVID-19".

18. Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 137) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, zwanej dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Ponadto, zgodnie z treścią art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

19. Kontroli Sądu w tym postępowaniu podlega ocena legalności decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku sanatorium uzdrowiskowego z częścią hotelową oraz niezbędną infrastrukturą techniczną na działkach nr [...] w obr. [...] w K..

20. W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów naruszenia zasad postępowania odwoławczego, gdyż z treści skargi te właśnie wysuwają się zdecydowanie na plan pierwszy. Zgodnie z art. 136 § 1 k.p.a., organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję.

Z zasady dwuinstancyjności postępowania (art. 15 k.p.a.) wynika, że w dwóch instancjach ma być rozpoznana dana sprawa administracyjna. Sąd orzekający w sprawie podziela jednak stanowisko, zgodnie z którym zasada dwuinstancyjności postępowania administracyjnego nie może być rozumiana w ten sposób, że wszystkie istotne dowody powinny zostać przeprowadzone w postępowaniu przed organem pierwszej instancji, a rolą organu odwoławczego jest tylko dokonanie kontroli rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji. Zasady tej nie można również interpretować w ten sposób, że każdy dowód w sprawie musi być przeprowadzony i oceniony zarówno przez organ pierwszej, jak i drugiej instancji. Konkluzja taka nie tylko, że byłaby sprzeczna z zasadą szybkości postępowania administracyjnego (art. 12 § 1 k.p.a.) ale i byłaby nie do pogodzenia z przywołanym art. 136 § 1 k.p.a. (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 maja 2020 r. sygn. akt III SA/Łd 369/200). Ograniczenie postępowania dowodowego przeprowadzanego w postępowaniu odwoławczym nie wyłącza dopuszczalności nowych dowodów i nowych okoliczności faktycznych. Z zasady prawdy obiektywnej wypływa dla organu odwoławczego obowiązek uwzględnienia tych "nowości", chyba że prowadzą one do nowej sprawy. Jeżeli w ocenie organu odwoławczego organ pierwszej instancji nie wyjaśnił części istotnych okoliczności sprawy albo zgromadził niepełny materiał dowodowy, wówczas organ odwoławczy ma możliwość i środki proceduralne, aby uchybienia te usunąć we własnym zakresie. Tak uzupełniony materiał dowodowy może stanowić podstawę do wydania decyzji merytorycznej (w tym reformatoryjnej). W doktrynie podkreśla się, że postępowanie przed organem II instancji jest powtórzeniem rozpatrywania i rozstrzygania tej samej sprawy. Organ II instancji dokonuje aktu stosowania prawa administracyjnego nieograniczającego się do kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia, ale jest również działaniem merytorycznym, równoważnym działaniu organu pierwszej instancji (por. T. Woś, J. Zimmermann, Glosa do uchw. SN z 23.9.1986 r., M AZP 11/86, s. 147).

Dopiero jeżeli w wyniku ujawnienia nowych okoliczności faktycznych zachodzi potrzeba przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, organ odwoławczy kasuje decyzję organu I instancji i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia. Wydanie decyzji kasacyjnej jest zatem dopuszczalne tylko w przypadku zaistnienia przesłanek z art. 138 § 2 k.p.a. W innych przypadkach k.p.a., wymaga wydania decyzji merytorycznej, tj. albo utrzymania decyzji organu I instancji w mocy, albo jej uchylenia i albo orzeczenia co do istoty sprawy, albo umorzenia postępowania w sytuacji zaistnienia takich podstaw. Wydanie decyzji kasacyjnej wiąże się z koniecznością jednoznacznego wykazania, że decyzja pierwszoinstancyjna została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy co do istoty (tak por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn. akt II SA/Sz 1008/19). Dopiero bowiem przeprowadzenie całego postępowania wyjaśniającego przez organ odwoławczy stanowiłoby niedopuszczalne naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, pozbawiając strony służącego im prawa odwołania (tak komentarz do art. 15 KPA, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. red. Hauser 2021, wyd. 7/Glibowski, Legalis).

W tej sprawie Inwestor dokonał zmian w projekcie budowlanym w szczególności w zakresie zmiany sposobu użytkowania części budynku na poziomie -2 (rezygnacja z realizacji części miejsc postojowych na rzecz funkcji magazynowej), a także dokonał niezbędnych uzupełnień i wyjaśnień w zakresie analizy akustycznej. Taki zakres uzupełniającego postępowania dowodowego nie przekracza, w ocenie Sądu, uprawnień Organu odwoławczego wynikającego z art. 136 k.p.a., tym samym Organ normy tej nie naruszył.

21. W następnej kolejności Sąd nie podziela zarzutu naruszenia art. 32 ust. 4 P.b. w zw. z §78 ust. 2 pkt 1a rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2.03.1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, gdyż zdaniem Skarżącej decyzja Organu II instancji narusza ww. przepisy z uwagi na uznanie przez Organy obu instancji, że Inwestor posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (dz. nr [...]), a nieruchomości objęte Inwestycją posiadają dostęp do drogi publicznej, podczas gdy przed Sądem Rejonowym w K. toczy się postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia.

Wskazać trzeba, że jak wynika z akt sprawy, zgodnie z treścią wpisu w dziale II księgi wieczystej nr [...] nieruchomość stanowiąca dz. ew. nr [...] z obrębu [...] w K. stanowi własność Inwestora, a na dzień składania oświadczenia o dysponowaniu ww, nieruchomością na cele budowlane przez Inwestora nie toczyło się w tym zakresie żadne postępowanie o zasiedzenie, zaś z akt sprawy wynika, że ww. postępowanie pozostaje w toku w sądzie powszechnym.

Po wtóre, Inwestor przedłożył także oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Rację w tym miejscu należy przyznać Organom, że w takiej sytuacji nie mają one podstaw do badania w toku prowadzonego postępowania prawdziwości złożonego oświadczenia, chyba że w jego trakcie ujawnione zostaną okoliczności faktyczne, z których wynika uzasadniona wątpliwość co do prawdziwości oświadczenia o posiadaniu tytułu do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W takiej sytuacji organ ma obowiązek wątpliwości te wyjaśnić. W tym jednak przypadku Skarżąca nie kwestionuje, że Inwestor jest właścicielem części działki nr [...] w obr. [...], o której zasiedzenie wystąpiła, taki stan rzeczy wynika także z księgi wieczystej. Sąd w tym miejscu podziela stanowisko wyrażone przez WSA w Poznaniu w wyroku z 7 października 2008 r. (sygn. akt II SA/Po 208/08), że "toczące się przed Sądem Rejonowym postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia części nieruchomości inwestora nie jest okolicznością faktyczną podważającą wiarygodność oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, jakie zostało złożone przez inwestorów przy złożeniu wniosku o wydanie pozwolenia na budowę". W konsekwencji Sąd podziela stanowisko, zgodnie z którym postępowanie toczące się przed sądem powszechnym nie może stanowić zagadnienia wstępnego, które miałoby wpływ na prowadzone przez Starostę postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę a okoliczność, czy faktycznie istnieje zasiedzenie nieruchomości, której dotyczy wniosek, pozostaje bez wpływu na prowadzone przez organ postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę.

Tym samym, w ocenie Sądu Wojewoda prawidłowo dokonał oceny skutków prawnych jakie dla tego rodzaju postępowania administracyjnego wywołuje wniosek o stwierdzenie zasiedzenia części nieruchomości objętej inwestycją i przedstawił w tym zakresie zasługujące na aprobatę stanowisko.

22. W ocenie Sądu, także zarzut w zakresie naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 9 P.b. w zw. z §13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. wsprawie warunków technicznych, nie zasługuje na uwzględnienie. W tej kwestii Sąd w pełni podziela stanowisko Organu. Dokonując analizy przesłaniania Organ zauważył, że zgodnie z §13 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1065) odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń - co uznaje się za spełnione, jeżeli między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż wysokość przesłaniania - dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 m (§13 ust. 1 pkt 1 lit. a). Wysokość przesłaniania mierzy się od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych okien budynku przesłanianego do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi obiektu przesłaniającego lub jego przesłaniającej części (ust. 2). Z treści projektu budowlanego wynika (str. 36), że projektowana inwestycja nie będzie przesłaniała pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w istniejących budynkach na działce sąsiedniej nr [...], ani projektowanych na podstawie pozwolenia na budowę z [...] lutego 2019 r. znak [...] udzielonego skarżącej Spółce S. Sp. z o.o., obejmującego budowę dwóch budynków sanatorium uzdrowiskowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, zagospodarowaniem terenu, garażem podziemnym oraz rozbiórką istniejących obiektów na terenie ośrodka wczasowego "P. " w K. przy ul. [...], na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] w obr. [...] w K. (działki nr [...], [...], [...], [...] i [...] scalono i podzielono na działki nr [...]). Odnosząc się do poruszonej kwestii przesłaniania lokali usługowych przewidzianych do realizacji przez S. Sp. z o.o. na działce nr [...] należy zauważyć, że decyzja Starosty [...] z [...] lipca 2020 r. znak: [...], zmieniająca decyzję tego Organu z [...] lutego 2019 r. znak [...] w powyższym zakresie, została uchylona przez Wojewodę decyzją z [...] października 2020 r. znak [...] [...], a prawidłowość przedłożonej przez Spółkę dokumentacji projektowej, co wynika z akt sprawy, zostanie ponownie rozpatrzona przez Organ I instancji. Wobec tego, rację ma Organ odwoławczy wskazując, że na dzień wydania skarżonej decyzji Skarżący nie dysponuje pozwoleniem na budowę uwzględniającym prawo do realizacji lokali usługowych na działce nr [...]. Ponadto opracowania graficzne znajdujące się na str. 46 i 47 projektu budowlanego (tom I, rys. A-AP-1A, A-AP-2A) oraz uzupełnione na etapie postępowania odwoławczego (rys. A-AP-1B) wskazują szczegółowo, że projektowana inwestycja nie wpływa negatywnie na właściwe nasłonecznienie pomieszczeń projektowanych w budynku na działce nr [...]. Zatem warunek przesłaniania został spełniony, co znajduje również potwierdzenie na projekcie zagospodarowania terenu, na którym graficznie przedstawiono powyższe odległości.

23. Należy dodatkowo wskazać, że nieruchomości objęte inwestycją posiadają dostęp do drogi publicznej, zaś zjazd z terenu inwestycji nie jest przedmiotem wniosku o pozwolenie na budowę. Jego realizacja przewidziana została przez Inwestora do zatwierdzenia w odrębnym postępowaniu. Zatem prawidłowo Organ uznał, że dodatkowe ustalenia mające na celu pomiary faktycznej szerokości wjazdu i spełnienia norm wskazanych w warunkach technicznych, jakie winien spełniać wjazd publiczny nie mają wpływu na podjęte rozstrzygnięcie.

24. Końcowo wypada zauważyć wewnętrzną sprzeczność argumentacji Skarżącej. Z jednej bowiem strony Skarżąca zarzuca, że wydanie skarżonej decyzji stanowiło naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 9) ustawy Prawo budowlane poprzez nieposzanowanie interesu osób trzecich na skutek zaprojektowania inwestycji w sposób generujący niedopuszczalne przesłanianie projektowanej zabudowy na działce sąsiedniej, z drugiej natomiast zarzuca, że projekt budowlany Inwestora powinien zostać przygotowany z uwzględnieniem działki sąsiedniej jako niezabudowanej i zastosowanie w tym zakresie innej odległości budynku od granicy działek.

25. Podsumowując zatem, w ocenie Sądu zarzuty podniesione przez Skarżących są niezasadne, a w toku postępowania przed Organem I Instancji nie zostały naruszone przepisy prawa materialnego ani przepisy postępowania, na które wskazuje skarga S. .

Zarówno Decyzja Organu odwoławczego, jak również poprzedzającą ją decyzja Starosty [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2020 r. zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca Inwestorowi pozwolenia na budowę budynku sanatorium uzdrowiskowego z częścią hotelową oraz niezbędną infrastrukturą techniczną na działkach nr [...], obręb [...] przy ul. [...] w K., zostały wydana zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami i brak jest przesłanek determinujących eliminację którejkolwiek z nich z obrotu prawnego.

26. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że skargi nie są zasadne i podlegają oddaleniu, o czym orzeczono na wstępie na podstawie art. 151 p.p.s.a.