Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant sekr. sąd. Ewa Pasiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2010 r. sprawy ze skargi B.K. na bezczynność Rady Miejskiej w K. w przedmiocie informacji publicznej zobowiązuje Przewodniczącego Rady Miasta K. do załatwienia wniosku skarżącej z dnia [...] r., w terminie 14 dni.

Pismem z dnia [...] skarżąca B. K. wystąpiła do Przewodniczącego Rady Miasta K. z wnioskiem o sporządzenie i przesłanie "stenogramu dotyczącego punktu porządku obrad -Wolne wnioski i informacje - na XXX sesji Rady Miejskiej w K. w dniu[...].".

W piśmie z dnia [...] Przewodniczący Rady Miasta K. poinformował B. K., iż nie dysponuje żądaną informacją, albowiem z sesji rady sporządza się protokoły i nie sporządza się stenogramów. W pismie tym dodatkowo wskazano m.in. na przepis art. 19 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), który stanowi, iż organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 i 2 tej ustawy (kolegialne organy władzy publicznej), sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżąca B. K. postawiła organowi zarzut bezczynności polegającej na nie otrzymaniu wymaganej przez ustawę decyzji. Wskazała nadto, iż z § 41 pkt 2 Statutu Miasta K. wynika, że przebieg sesji utrwala się elektronicznie.

W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Rady Miasta K. wniósł o jej oddalenie. Podniesiono, iż zgodnie z § 41 Statutu Miasta K. przebieg sesji utrwala się poprzez sporządzenie protokołu, a tym samym skoro nie sporządza się stenogramu, to nie jest możliwe dostarczenie go skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Problematyka dostępu do informacji publicznej uregulowana została w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 powołanej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

Informację publiczną w świetle ugruntowanego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swych kompetencji. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.

Ponadto z treści art. 19 omawianej ustawy wynika, iż kolegialne organy władzy publicznej, sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno – technicznej.

Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia.

Z bezczynnością organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej będziemy mieli zatem do czynienia, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje.

Jednocześnie należy podkreślić, że w tego typu sprawach wnioskodawca domaga się udzielenia informacji, czyli wskazania zgodnego z wnioskiem. Przedstawienie informacji innej niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca lub też informacji wymijającej, może powodować jego uzasadnione wątpliwości co do tego, czy organ w ogóle udzielił odpowiedzi, co w takiej sytuacji należy traktować jako nieudzielanie żądanej informacji

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i 15 ust. 2. Natomiast jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W niniejszej sprawie skarżąca wystąpiła z żądaniem udostępnienia informacji publicznej w przedmiocie "stenogramu dotyczącego punktu porządku obrad -Wolne wnioski i informacje - na XXX sesji Rady Miejskiej w K. w dniu [...]"

W ocenie Sądu żądanie skarżącej dotyczyło informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem zaś organu, załatwił on wniosek skarżącej poprzez wysłanie do niej – wyżej już przytoczonego - pisma z dnia [...].

Sąd po przeanalizowaniu materiału dowodowego nie podzielił stanowiska organu administracji.

Analiza treści pisma z dnia [...] wskazuje, że skarżącej nie udzielono odpowiedzi zgodnie z żądaniem.

Przepis art. 14 ust. 1 omawianej ustawy stanowi bowiem, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Przepis ten należy wszakże odczytywać łącznie z jego ustępem 2, który stanowi, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie . Godzi się tu marginalnie zauważyć, iż z wskazanego przez skarżącą § 41 pkt 2 Statutu Miasta K. wynika, że przebieg sesji był również utrwalony w formie elektronicznej.

W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

Innymi słowy przepis art. 14 ust. 1 omawianej ustawy dotyczy odmowy udzielenia informacji w określonej formie, a nie odmowy udzielenia danej informacji w ogóle.

Z analizy treści pisma organu do skarżącego z dnia 30 czerwca 2009 r. wynika natomiast jedynie informacja o odmowie udostępnienia żądanej informacji w ogóle z uwagi na brak stenogramu.

Organ nie wskazał bowiem w tym piśmie, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie (art. 14 ust. 2 ustawy). Jak zaś wynika z treści wyżej wspomnianego statutu przebieg obrad, poza protokołem był także rejestrowany także w formie "elektronicznej".

Powyższe prowadzi do wniosku, iż wspomniane pismo organu w zasadzie należy traktować jako odmowę udzielenia informacji publicznej.

Tymczasem jak już wspomniano wyżej zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 cyt. wyżej ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej (...) przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji.

Stąd też podjęte dotąd działania organu nie zasługują na akceptację.

Organ winien bowiem w przypadku niemożności udzielenia skarżącej żądanej informacji we wskazanej przez skarżącą formie, wskazać jej - w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie (art. 14 ust. 2 ustawy). Względnie w przypadku, gdy zamierza odmówić skarżącej udzielenia żądanej informacji uczynić to w prawem przewidzianej formie, a mianowicie w formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ustawy).

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w oparciu o art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.

Konsekwencją niniejszego rozstrzygnięcia Sądu jest konieczność ponownego rozpatrzenia wniosku skarżącego przez organ, z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań zawartych w uzasadnieniu niniejszego wyroku, stosownie do treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.