drukuj    zapisz    Powrót do listy

, Dostęp do informacji publicznej, Komendant Policji, Oddalono skargę, II SA/Wa 660/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-11-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 660/11 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2011-11-18 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2011-03-25
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Janusz Walawski /przewodniczący/
Sławomir Antoniuk /sprawozdawca/
Teresa Zyglewska
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 397/12 - Wyrok NSA z 2012-08-30
Skarżony organ
Komendant Policji
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 5 ust. 1 oraz art. 6
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 1990 nr 30 poz 179 art. 20a ust. 1
Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Janusz Walawski Sędzia WSA Teresa Zyglewska Sędzia WSA Sławomir Antoniuk (spr.) Protokolant Referent – stażysta Eliza Kusy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2011 r. sprawy ze skargi H. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej - oddala skargę

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] odmawiającą udzielenia H. dostępu do informacji publicznej.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Komendant Główny Policji podniósł, iż w dniu 18 listopada 2010 r. H. zwróciła się do Komendanta Głównego Policji w trybie art. 2 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Treść wniosku dotyczyła pytania, cyt.: "czy w związku z art. 19 ust. 6 pkt 3 ustawy o Policji w ramach środków technicznych wykorzystywanych przy wykonywaniu kontroli operacyjnej, Policja stosuje system nawigacji satelitarnej GPS, w celu uzyskania i utrwalania danych o miejscach przebywania osób podejrzanych, ich samochodów lub innych pojazdów, którymi się poruszają".

Komendant Główny Policji w dniu [...] listopada 2010 r., w oparciu o art. 5 ust. 1 oraz art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 20a ust. 1 ustawy o Policji (Dz. U. Nr 30, poz. 179 ze zm.) wydał decyzję administracyjną, na podstawie której odmówił udzielenia dostępu do informacji publicznej. Organ Policji stwierdził bowiem, że informacje, o które wnioskowała [...], są informacjami podlegającymi ochronie właściwej dla informacji niejawnych. Z tego względu należało zastosować art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdzie wskazano przepisy o ochronie informacji niejawnych jako przesłankę odmowy udzielenia informacji publicznej.

H. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej powyższą decyzją podnosząc, iż nie znajduje uzasadnienia dla uznawania informacji będącej przedmiotem wniosku za informację niejawną.

Po przeprowadzeniu ponownego postępowania w sprawie Komendant Główny Policji nie stwierdził podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego strony i rozstrzygnięciem z dnia [...] stycznia 2011 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W motywach podjętego rozstrzygnięcia organ podniósł, iż wnioskowane informacje należą do katalogu informacji publicznej, albowiem informację publiczną stanowi treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informacja publiczna dotyczy więc sfery faktów. Nie ulega zatem wątpliwości, że analizowany wniosek odnosi się do sfery faktów, a więc do skonkretyzowanego pytania, "czy Policja stosuje system nawigacji satelitarnej GPS w celu uzyskania i utrwalania danych o miejscach przebywania osób podejrzanych, ich samochodów lub innych pojazdów, którymi się poruszają". Wobec powyższego, do realizacji przedmiotowego wniosku zastosowanie mają przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dlatego też niezbędne stało się zweryfikowanie, czy dana informacja podlega ochronie na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Innymi słowy, konsekwencją uznania żądanych informacji za informacje publiczne, jest ocena przesłanek ograniczających prawo podmiotowe do informacji w związku z art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Komendant Główny Policji wskazał, iż podstawą do odmowy udzielenia informacji publicznej w decyzji z dnia [...] listopada 2010 r. były przepisy ustawy o ochronie informacji niejawnych w związku z przepisami art. 20a ustawy o Policji, nakazujące Policji zapewnienie ochrony form i metod realizacji zadań w określonych przypadkach. Wskazanie w powyższym rozstrzygnięciu na przepisy zarządzenia Komendanta Głównego Policji nr pf-[...] z dnia [...] czerwca 2006 r. w sprawie [...], wydanego na podstawie ustawy o Policji, należy uznać jako posiłkowe. Nie można natomiast zgodzić się z poglądem wyrażonym przez [...], iż powyższe zarządzenie było bezpośrednią podstawą do odmowy udostępnienia informacji.

W opinii komórek merytorycznych Komendy Głównej Policji, właściwych dla spraw służby kryminalnej, wykonywane przez Policję czynności na podstawie art. 19 ust. 6 pkt 3 ustawy o Policji odbywają się w ramach prowadzonych form pracy operacyjno-rozpoznawczej. Zgodnie z art. 20a ust. 1 ustawy o Policji w zw. z wykonywaniem zadań wymienionych w art. 1 ust. 2, Policja zapewnia ochronę form i metod realizacji zadań, informacji oraz własnych obiektów i danych identyfikujących policjantów. Ujawnienie podmiotom nieuprawnionym szczegółowych informacji dotyczących rodzaju stosowanych środków technicznych podczas realizacji kontroli operacyjnej, byłoby sprzeczne ze wskazanym powyżej ustawowym obowiązkiem wynikającym z art. 20a ust. 1 ustawy o Policji.

Organ podkreślił, iż na podstawie art. 20b ustawy o Policji udzielenie informacji o szczegółowych formach, zasadach i organizacji czynności operacyjno - rozpoznawczych, a także o prowadzonych czynnościach oraz o stosowanych środkach i metodach ich realizacji może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego, w związku z wykonywaniem tych czynności. W takim przypadku udzielenie informacji następuje w trybie określonym w art. 9 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o niektórych uprawnieniach pracowników urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz funkcjonariuszy i pracowników urzędów nadzorowanych przez tego ministra.

Odnosząc się do argumentacji [...] organ stwierdził, że w oparciu o obowiązujący na dzień złożenia wniosku stan prawny - ustawa z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.), jak i obecny - ustawa z dnia z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228), dane w powyższym zakresie należą do kategorii informacji niejawnych. Obowiązujące od dnia 2 stycznia 2011 r. przepisy przewidują, że informacją niejawną są takie informacje, których nieuprawnione ujawnienie spowodowałoby lub mogłoby spowodować szkody dla Rzeczypospolitej Polskiej albo byłoby z punktu widzenia jej interesów niekorzystne. Dotychczasowe klauzule zachowują swoją ważność do 36 miesięcy. W trakcie wskazanego okresu kierownik jednostki organizacyjnej dokona weryfikacji materiałów niejawnych i ewentualnej zmiany lub zniesienia klauzuli tajności. Ponadto organ zwrócił uwagę na przepis art. 5 ust. 3 pkt 5 obowiązującej ustawy o ochronie informacji niejawnych, w którym ustawodawca wskazał, że informacjom niejawnym nadaje się klauzulę "poufne", jeżeli ich nieuprawnione ujawnienie spowoduje szkodę dla Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że utrudni wykonywanie zadań służbom lub instytucjom odpowiedzialnym za ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa obywateli lub ściganie sprawców przestępstw i przestępstw skarbowych oraz organom wymiaru sprawiedliwości.

Mając powyższe na uwadze oraz uwzględniając wyrok WSA w Warszawie z dnia z dnia 27 marca 2009 r. sygn. akt V SA/Wa 1793/08 wskazujący, iż "wszystkie dokumenty są jawne z wyjątkiem tych, które zostały utajnione, a zatem przyznanie klauzuli tajności - niezależnie od stopnia tajności - pozbawia obywatela dostępu do informacji" należało odmówić udostępnienia wnioskowanych informacji.

Decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2011 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez H. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych strona skarżąca podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 61 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych, poprzez niewłaściwą wykładnię pojęcia "informacji niejawnych", a tym samym pozbawienie skarżącej możliwości konstytucyjnie gwarantowanego prawa dostępu do informacji publicznej oraz naruszenie prawa procesowego, tj. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak właściwego uzasadnienia prawnego i faktycznego ww. decyzji.

W uzasadnieniu skargi [...] podniosła, iż przedmiotem wniosku z dnia 18 listopada 2010 r. nie była szczegółowa informacja dotycząca organizacji, form i metod pracy operacyjnej funkcjonariuszy Policji oraz kierunków pracy operacyjnej i zainteresowań. Strona chciała wyłącznie uzyskać informację w przedmiocie stosowania bądź niestosowania przez Policję systemu operacyjnego GPS. Powyższe działanie jest uzasadnione statutowym celem H., jakim jest ochrona praw człowieka. Realizacja ww. celu jest dokonywana m.in. poprzez prowadzenie monitoringu przestrzegania gwarancji w zakresie prawa do ochrony życia prywatnego jednostki, z którego naruszeniem może się łączyć stosowanie w ramach kontroli operacyjnej konkretnych środków technicznych, w tym systemu GPS. Asumptem do wystąpienia przez H. z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej był wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 2 września 2010 r. w sprawie Uzun przeciwko Niemcom (skarga nr 35623/05), w której strona skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 8 EKPC (prawo do prywatności) poprzez zastosowanie wobec niego systemu GPS. Trybunał nie dopatrzył się jednak naruszenia postanowień Konwencji, ponieważ w jego opinii, niemieckie przepisy w sposób precyzyjny przewidują możliwość stosowania systemu GPS. W związku z faktem, iż zdaniem [...] polskie przepisy, w tym art. 19 ust. 6 ustawy o Policji, nie gwarantują w sposób wystarczający ochrony praw jednostki, wobec której prowadzi się kontrolę operacyjną, [...] zdecydowała się na zainicjowanie postępowania w celu zdobycia informacji publicznej w zakresie stosowania przez Policję oraz służby odpowiedzialne za ochronę bezpieczeństwa państwowego powyższego środka technicznego. Wątpliwości związane z konstytucyjnością art. 19 ust. 6 ustawy o Policji stały się przyczyną wystosowania w dniu 25 stycznia 2011 r. przez [...] pisma do Rzecznika Praw Obywatelskich z prośbą o rozważenie zasadności skierowania wystąpienia generalnego w przedmiocie niezbędnych zmian legislacyjnych lub wniosku do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zbadania zgodności ww. przepisu z Konstytucją RP. Do podobnych wniosków doszła grupa posłów Klubu Parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej, która w dniu 28 stycznia 2011 r. skierowała do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie niezgodności powyższego przepisu z Konstytucją RP.

Zdaniem [...] nieuzasadnione jest uznawanie informacji w przedmiocie wykorzystywania bądź niewykorzystywania przez Policję w ramach kontroli operacyjnej systemu GPS za informację niejawną na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych. Zgodnie z definicją umieszczoną w art. 1 ww. ustawy informacją niejawną są takie informacje, których nieuprawnione ujawnienie spowodowałoby lub mogłoby spowodować szkody dla Rzeczypospolitej Polskiej albo byłoby z punktu widzenia jej interesów niekorzystne. W odpowiedzi na tożsamy do wniosku z dnia 18 listopada 2010 r. wniosek o udostępnienie informacji publicznej z dnia 13 grudnia 2010 r. skierowany do Szefa ABW, pismem z dnia 19 stycznia 2011 r. Szef ABW, zgodnie z art. 27 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 z późn. zm.) uznał, iż ABW jest uprawniona w zakresie swojej właściwości do stosowania wszelkich środków technicznych umożliwiających uzyskanie w sposób niejawny informacji i dowodów, w tym systemu nawigacji satelitarnej GPS. Powyższa okoliczność potwierdza opinię [...], iż trudno sobie wyobrazić, aby upublicznienie informacji, których dotyczyły wnioski z dnia 18 listopada 2010 r. oraz 17 grudnia 2010 r. mogłoby w jakimkolwiek stopniu spowodować zagrożenie dla interesów państwa.

Ponadto [...] wskazała, iż pomimo powoływania się na art. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych, Komendant Główny Policji w decyzji nie przytoczył argumentów ukazujących, w jaki sposób ujawnienie wnioskowanej informacji groziłoby interesom państwa, czy też spowodowałoby jego szkodę. Oprócz powyższego przepisu organ wskazał też na art. 20b ustawy o Policji. Regulacja ta ma jednak charakter wyłącznie przepisu kompetencyjnego, wskazującego okoliczności, w jakich informacje o podjętych przez Policję określonych czynnościach mogą zostać ujawnione. Nie ma on zatem charakteru materialnoprawnego, więc nie może stanowić podstawy prawnej decyzji. Komendant Główny Policji zwrócił też uwagę na treść art. 5 ust. 3 pkt 5 obowiązującej ustawy o ochronie informacji niejawnych. Jednak w tym przypadku Komendant Główny Policji również nie wymienił powodów, dla których wnioskowanej informacji można nadać klauzulę "poufne".

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o oddalenie skargi. Wskazując na niezasadność zarzutów skargi organ przywołał argumentację zbieżną z przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 18 listopada 2011 r. pełnomocnik H. przedłożył do akt sprawy kopię zarządzenia Komendanta Głównego Policji z dnia 15 marca 2010 r. nr 254 w sprawie planowania strategicznego, sprawozdawczości i oceny pracy Policji z złącznikami (dostępnego w Dzienniku Urzędowym KGP Nr 4, poz. 13), z którego wynika, że w ramach technik operacyjnych Policja stosuje system GPS i oświadczył, że w kręgu zainteresowania [...] objętego wnioskiem z dnia 18 listopada 2010 r. pozostają informacje zawarte w wypełnionym formularzu wg. wzoru nr II/3.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego i to z przepisami obowiązującymi w dacie jego wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Zatem obywatelskie prawo do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, regulując zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście zakres stosowania ustawy wytycza tylko dostęp do informacji publicznej, nie zaś publiczny dostęp do wszelkich informacji. Oznacza to, że ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że objęte wnioskiem H. informacje posiadają przymiot informacji publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "a" ww. ustawy), jak również Komendant Główny Policji na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej jest podmiotem zobowiązanym (art. 4 ust. 1 pkt 1) do udostępnienia na wniosek posiadanej informacji publicznej, jeśli ta nie została wcześniej upubliczniona (informacja nie funkcjonuje w obiegu publicznym) i o ile w świetle obowiązujących przepisów może zostać udostępniona.

Przepis art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Wynika z tego, że przepisy o ochronie informacji niejawnych i przepisy innych ustawowo chronionych tajemnic mają charakter lex specialis i wyłączają dostęp do informacji publicznej, są więc stosowane na zasadzie pierwszeństwa.

W dniu wydania zaskarżonej decyzji obowiązywała już ustawa z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228), która rezygnowała z określenia pojęcia tajemnicy państwowej. Dokonując klasyfikacji informacji niejawnych, pod określone klauzule, nowa ustawa czyni to w sposób bardziej ogólny niż uchylona ustawa z dnia 22 stycznia 1999 r. Zgodnie z art. 5 obecnie obowiązującej ustawy, informacjom niejawnym nadaje się odpowiednią klauzulę, przy czym w świetle ust. 3 pkt 5 powołanego art., informacjom niejawnym nadaje się klauzulę "poufne", jeżeli ich nieuprawnione ujawnienie spowoduje szkodę dla Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że utrudni wykonywanie zadań służbom lub instytucjom odpowiedzialnym za ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa obywateli lub ściganie sprawców przestępstw i przestępstw skarbowych oraz organom wymiaru sprawiedliwości. Należy dostrzec, iż samo "utrudnienie" realizacji zadań służbom i instytucjom odpowiedzialnym za ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa obywateli lub ściganie sprawców przestępstw zostało przez ustawodawcę powiązane ze szkodą dla Państwa.

W świetle postanowień art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1999 r. o Policji (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.), Policja jako umundurowana i uzbrojona formację służy społeczeństwu i przeznaczona jest do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Podstawowe zadania Policji określone zostały w ust. 2 pkt 1-11 tego art. Zgodnie z art. 19 ust. 1 tej ustawy, przy wykonywaniu czynności operacyjno-rozpoznawczych, podejmowanych przez Policję w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców, a także uzyskania i utrwalenia dowodów ściganych z oskarżenia publicznego, umyślnych przestępstw (wymienionych w pkt 1-8), gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo będą nieprzydatne, sąd okręgowy może, w drodze postanowienia, zarządzić kontrolę operacyjną, na pisemny wniosek Komendanta Głównego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, albo na pisemny wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody prokuratora okręgowego właściwego ze względu na siedzibę składającego wniosek organu Policji. Kontrola operacyjna prowadzona jest niejawnie i polega m.in. na stosowaniu środków technicznych umożliwiających uzyskiwanie w sposób niejawny informacji i dowodów oraz ich utrwalanie, a w szczególności treści rozmów telefonicznych i innych informacji przekazywanych za pomocą sieci telekomunikacyjnych (art. 19 ust. 6 pkt 3). Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, iż kontrolę operacyjną prowadzoną niejawnie, jako instrument prawny ograniczający prawa obywatelskie, Policja prowadzi tylko wówczas, gdy inne środki są nieskuteczna i to pod nadzorem prokuratury i za zgodą niezawisłego sądu.

W konsekwencji powyższych rozwiązań ustawodawca zastrzegł, iż w związku z wykonywaniem zadań wymienionych w art. 1 ust. 2 Policja zapewnia ochronę form i metod realizacji zadań, informacji oraz własnych obiektów i danych identyfikujących policjantów (art. 20a ust. 1 ustawy o Policji). Zgodnie z art. 20b tej ustawy, udzielenie informacji o szczegółowych formach, zasadach i organizacji czynności operacyjno-rozpoznawczych, a także o prowadzonych czynnościach oraz o stosowanych środkach i metodach ich realizacji może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego w związku z wykonywaniem tych czynności. W takim przypadku udzielenie informacji następuje w trybie określonym w art. 9 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o niektórych uprawnieniach pracowników urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz funkcjonariuszy i pracowników urzędów nadzorowanych przez tego ministra (Dz. U. Nr 106, poz. 491, ze zm.).

Jak wynika z akt sprawy, w tym wyjaśnień złożonych przez pełnomocnika strony na rozprawie w dniu 18 listopada 2011 r., żądanie [...] dotyczy zapytania, czy w ramach środków technicznych wykorzystywanych przy wykonywaniu kontroli operacyjnej, Policja stosuje system nawigacji satelitarnej GPS, w celu uzyskania i utrwalania danych o miejscach przebywania osób podejrzanych, ich samochodów lub innych pojazdów, którymi się poruszają. Przy czym szczególny nacisk został położony nie na to, czy Policja w ogóle korzysta w kontroli operacyjnej z systemu nawigacji satelitarnej GPS, lecz w jakim celu ten system wykorzystuje. Zatem, czy system ten jest wykorzystywany do lokalizacji osób lub osób znajdujących się w pojazdach i utrwalania ich miejsc przebywania. W tym celu [...] chciałaby uzyskać dane sprawozdawcze zawarte w formularzu sporządzonym wg wzoru nr II/3: "SPRAWOZDANIE Z DZIAŁANOŚCI TECHNIKI OPERACYJNEJ SŁUŻBY KRYMINALNEJ POLICJI". Analizując treść żądania [...] należy dojść do wniosku, iż samo zapytanie o stosowanie przez Policję dostępnych środków technicznych w postaci sytemu GPS, do których stosowania w kontroli operacyjnej Policja jest uprawniona na mocy art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, jako dotyczące informacji bardzo ogólnej nie jest informacją niejawną. Trudno sobie nawet wyobrazić w jaki sposób taką informację powiązać z klauzulą niejawności, skoro dotyczy ona pewnego faktu, a nie wynika wprost z dokumentu, czy też materiału w rozumieniu art. 2 pkt 3 i 4 powołanej ustawy o informacji niejawnej. Obywatel, czy też w szerszym ujęciu, opinia publiczna ma prawo wiedzieć w jakie instrumenty prawne ustawodawca wyposażył Policję w celu realizacji nałożonych na tę formację zadań i w związku z tym jakie środki techniczne są przez Policję wykorzystywane. Skoro jednak [...] zapoznała się z treścią jawnego zarządzenia Komendanta Głównego Policji z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie planowania strategicznego, sprawozdawczości i oceny pracy Policji, z którego wynika, że system GPS jest uwzględniany w kontrolach operacyjnych, to uzyskała w istocie odpowiedź na pierwszą (ogólną) cześć swego pytania. Przy czyn podkreślić należy, iż informacja ta znajduje się powszechnie dostępnym publikatorze – Dzienniku Urzędowym Komendanta Głównego Policji.

Przechodząc zaś do drugiej części żądania [...], dotyczącego celu stosowania systemu nawigacji satelitarnej GPS, należy stwierdzić, iż w tym zakresie wniosek skarżącej wchodzi w obszar "form i metod" realizacji zadań Policji, co podlega ustawowej ochronie prawnej z art. 20a ust. 1 ustawy o Policji. Nie można bowiem stracić z pola widzenia, że policyjna kontrola operacyjna prowadzona jest niejawnie, m.in. w zakresie stosowania środków technicznych, a takimi są systemy nawigacji satelitarnej (art. 19 ust. 6 pakt 3 ustawy o Policji). Z tego względu Komendant Główny Policji jest obowiązany chronić informację dotyczącą form i metod realizacji zadań kontroli operacyjnej, czego wyrazem jest m.in. wydane przez ten organ zarządzenia z dnia nr pf-[...] z dnia [...] czerwca 2006 r. w sprawie [...]. Zatem, domagając się udostępnienia informacji określającej w jakim celu w kontrolach operacyjnych Policja stosuje system GPS, tj. lokalizacja osób, pojazdów, uzyskiwanie i utrwalanie danych, a w szczególności przez jakie jednostki Policji i przy wykorzystaniu jakich technik GPS (takie informacje zawiera formularz nr II/3 i karta 1/4 i 4/4 złącznika do zarządzenia Komendanta Głównego Policji z dnia 15 marca 2010 r. nr 254), [...] zwraca się u udostępnienie informacji prawnie chronionej przed dostępem osób nie dających rękojmi zachowania tajemnicy i tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku albo wykonywania czynności zleconych (art. 4 ust. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych). Sprawozdawcze formularze, stanowiące załączniki do zarządzenia Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2006 r., po ich wypełnieniu zostają opatrzone klauzulą "poufne", zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 3 pkt 5 ustawy o ochronie informacji niejawnych. To z kolei wyczerpuje przesłankę z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępnie do informacji publicznej upoważniającą organ Policji do odmowy udostępnienia informacji publicznej, będącej informacją niejawną.

Przyjmując regulacje szczególne, jak ta o ochronie informacji niejawnych, prawodawca wartościuje dobra prawem chronione, czyniąc to z uwagi na konieczność ochrony porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa, przedkłada tym samym interes publiczny nad interes strony (wnioskodawcy).

Z punktu widzenia istnienia powodów do odmowy udostępnienia żądanej informacji publicznej nie ma jakiegokolwiek prawnego znaczenia to, jaki cel realizuje wnioskodawca, zwracając się o dostęp do informacji publicznej, wszak wniosek taki nie wymaga żadnego motywowania (wyjątek stanowi informacja publiczna przetworzona, podlegająca udostępnieniu). Prawo do informacji publicznej ma charakter obiektywny i taki też charakter winny mieć powody odmowy jej udostępnienia. Jeśli w świetle obowiązujących przepisów przedmiot żądanej informacji publicznej stanowi informację niejawną, wówczas informacja publiczna w ogóle nie może zostać udostępniona. Taka sytuacja musi prowadzić do wydania decyzji w trybie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W świetle powyższych rozważań nie można podzielić zarzutu skargi dotyczącego naruszenia przez organ przepisów prawa materialnego.

Nie znajduje także podstaw twierdzenie strony skarżącej, że na analogiczny wniosek do wniosku z dnia 18 listopada 2010 r. Szef ABW udzielił żądanej informacji publicznej, którą strona uznała za satysfakcjonującą, a Komendant Główny Policji bezpodstawnie odmawia jej udzielenia. Jak wynika z treści skargi, Szef ABW zgodnie z art. 27 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.) uznał, iż "ABW jest uprawniona w zakresie swojej właściwości do stosowania wszelkich środków technicznych umożliwiających uzyskanie w sposób niejawny informacji i dowodów, w tym systemu nawigacji satelitarnej GPS". Z odpowiedzi tej nie wynika, aby ABW stosowała system GPS w działaniach operacyjnych, a jedynie została wyposażona w instrumenty prawne pozwalające na stosowanie tego systemu. Na gruncie niniejszej sprawy, taką wiedzę można zdobyć analizując treść art. 19 ust. 6 pkt 3 ustawy o Policji, gdzie jest mowa o "stosowaniu środków technicznych", jak też choćby z treści zarządzenia Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2006 r.

Sąd nie dopatrzył się w prowadzonym przez Komendanta Głównego Policji postępowania naruszenia przepisów procesowych w stopniu mogącym mieć wpływ na końcowy wynik sprawy, a samo uzasadnienie decyzji w sposób wystarczający przytacza powodowy, z powodu których wniosek strony nie został uwzględniony.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt