Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 09 października 2012 r. sprawy ze skargi J. K. na bezczynność Dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu w B. w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę.

J. K., dalej zwany również Skarżącym, w dniu 5 maja 2012 r., powołując się na ustawę o dostępie do informacji publicznej, złożył wniosek do Dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu w B. o wydanie kserokopii recenzji autorstwa prof. E. P., prof. T. B., prof. T. G. i prof. J. R., sporządzonych w trakcie przewodu habilitacyjnego I. N.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu

w B. pismem z dnia 23 maja 2012 r. poinformował Skarżącego, że recenzje w przewodzie habilitacyjnym nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust.1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595 ze zm.) oraz art. 33 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 84, poz. 455) i rozdziału 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności

w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15, poz. 128 ze zm.).

W dniu 29 czerwca 2012 r., Skarżący wywiódł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na bezczynność Dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu w B., wnosząc jednocześnie o zobowiązanie Dziekana do udzielenia informacji zgodnie z trybem wynikającym z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem strony skarżącej udostępnienie recenzji dotyczącej sprawy publicznej, jakim jest uzyskiwanie stopnia naukowego doktora habilitowanego jest obowiązkiem Dziekana Wydziału Prawa. Skarżący zaznaczył również, że WSA

w Warszawie rozpoznając sprawę dotyczącą ekspertyz zamawianych przez Kancelarię Prezydenta RP przy nowelizacji ustawy o OFE, stwierdził, że nie ma wątpliwości, że zarówno w rozumieniu Konstytucji RP jak i ustawy o dostępie do informacji publicznej opinie i ekspertyzy zamawiane przez organy władzy publicznej są informacją publiczną, zarówno ich treść, autorstwo a nawet zapłacone honorarium. WSA w Warszawie podkreślił również, że treść art. 61 Konstytucji RP musi być interpretowana w sposób rozszerzający a nie zawężający dostęp do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu w B. podniósł, że Dziekan Wydziału nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, oraz że treść recenzji w przewodzie habilitacyjnym nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu przepisów tejże ustawy.

Podczas rozprawy w dniu 9 października 2012 r. pełnomocnik organu zaznaczył, że przewód habilitacyjny w konkretnym przypadku był prowadzony na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów, w których nie przewidywano jawność recenzji w postępowaniu habilitacyjnym oraz ich publikacji. Ponadto wskazał, że recenzja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu art. 6 ustawy

o dostępie do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W literaturze przedmiotu przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (vide: pogląd wyrażony w Komentarzu do ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi autorstwa T. Wosia, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańskiej, Wydawnictwo Prawnicze "Lexis-Nexis", Warszawa 2005, str. 86). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (tak: J. P. Tarno, Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo "LexisNexis", Warszawa 2004, str. 28). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż postępowanie wywołane skargą na bezczynność organu w zakresie udzielenia informacji publicznej cechuje pewna specyfika, gdyż do skutecznego wniesienia skargi nie jest wymagane wcześniejsze wezwanie danego organu do usunięcia naruszenia prawa, w rozumieniu art. 52 § 1 p.p.s.a. W przypadku bowiem, gdy skarga na bezczynność dotyczy udostępnienia informacji publicznej, nie jest wymagane wcześniejsze wezwanie danego organu do usunięcia naruszenia prawa lub wniesienia zażalenia do organu wyższego stopnia

w trybie kpa (tak: wyroku WSA w Warszawie z 8 września 2006 r. II SAB/Wa 40/2006, Lex 265495).

Uznając zatem skargę za dopuszczalną, w pierwszej kolejności należało wyjaśnić czy informacja, o której udostępnienie wystąpił skarżący w postaci kserokopii recenzji w przewodzie habilitacyjnym I. N. stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy. Powyższa kwestia nabiera szczególnego znaczenia w razie sporu – jak w sprawie niniejszej – między stroną wnioskującą o udostępnienie informacji a podmiotem, od którego żąda ona tej informacji. Należy bowiem podkreślić, iż sąd administracyjny, do którego strona zwróciła się o ochronę przed bezczynnością podmiotu zobowiązanego do udostępniania żądanej informacji może stwierdzić bezczynność i zobowiązać podmiot obowiązany do udostępnienia informacji do określonego działania, tylko wówczas, gdy dotyczy to informacji publicznej. Powyższe oznacza, że Sąd, aby móc stwierdzić, że podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności musi rozstrzygnąć czy żądana informacja mieści się w ustawowym pojęciu informacji publicznej

(tak: wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2007 r., sygn. akt I OSK 50/06, Lex 291197).

Przechodząc do rozważań natury merytorycznej wskazać należy, iż pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W świetle powyższych regulacji informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 w/w ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, iż przy ich wykładni należy kierować się art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie. Należy zatem uznać, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna dotyczy strefy faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi, więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z organem bądź w jakikolwiek sposób dotyczący organu, bez względu na to, co jest ich przedmiotem. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio wytworzonych przez organ, jak i te, których organ używa przy realizacji przewidzianych prawem zadań, a także te, które tylko w części dotyczą organu, nawet gdy nie pochodzą wprost od niego. Charakteru informacji publicznej nie mają natomiast wnioski w sprawach indywidualnych, wnioski będące postulatem wszczęcia postępowania w innej sprawie, a także wnioski dotyczące przyszłych działań organów w sprawach indywidualnych (vide: postanowienie NSA z dnia 11 grudnia 2002 r., II SAB 105/02, Lex 137863, wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r., II SAB/Wa 175/06, Lex 340013 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 marca 2006 r., II SAB/Wa 1/06, Lex 197599).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż charakter informacji,

o udzielenie której wystąpił Skarżący we wniosku z dnia 5 maja 2012 r. nie odpowiada przedstawionej wyżej definicji. Omawiana recenzja stanowiąca element przewodu habilitacyjnego dotyczącego nadania stopnia naukowego nie stanowi informacji publicznej (podobnie wypowiedział się WSA w Łodzi w postanowieniu

z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt II SAB/Łd 72/09, orzeczenie prawomocne).

Przede wszystkim podkreślić należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy nie miał zastosowania - jak błędnie uznaje Skarżący, przepis § 18 rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 września 2011 r. w sprawie szczegółowego trybu i warunków przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich, w postępowaniu habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. z 2011 r. Nr 204, poz. 1200), który wszedł w życie z dniem

1 października 2011 r. Zgodnie z ww. przepisem uchwałę w sprawie nadania albo odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego ogłasza się wraz z informacją

o składzie komisji habilitacyjnej oraz recenzjami złożonymi w postępowaniu habilitacyjnym, w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Centralnej Komisji, w terminie 30 dni od dnia podjęcia uchwały. W tym miejscu podzielić jednakże należy stanowisko pełnomocnika organu w zakresie stanu prawnego obowiązującego w sprawie niniejszej. Jak słusznie bowiem zaznaczył pełnomocnik organu podczas rozprawy w dniu 23 października 2012 r., sporny przewód habilitacyjny prowadzony był na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów,

w których nie przewidywano jawności recenzji w postępowaniu habilitacyjnym oraz ich publikacji. Stosownie bowiem do art. 33 ustawy z dnia 18 marca 2011 r.

o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz o zmianie innych ustaw, przewody doktorskie i habilitacyjne oraz postępowania o nadanie tytułu profesora, niezakończone do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, są prowadzone na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 1). W okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie ww. ustawy, na wniosek osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora lub doktora habilitowanego albo tytułu profesora mogą być prowadzone przewody doktorskie i habilitacyjne oraz postępowania o nadanie tytułu profesora na podstawie przepisów dotychczasowych albo przewody doktorskie, postępowania habilitacyjne oraz postępowania o nadanie tytułu profesora na podstawie przepisów ustawy,

o której mowa w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (ust. 2). Przepis

art. 33 ww. ustawy wszedł w życie z dniem 1 października 2011 r. Trafnie zatem podniesiono, że w przedmiotowej sprawie miał zastosowanie rozdział 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora.

Dodatkowo powtórzyć należy za NSA, który w wyroku z dnia 21 czerwca

2012 r. sygn. akt I OSK 666/12 (publ. na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl.), zawarł pogląd, że "ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera ograniczeń prawa do informacji mających na celu ochronę procesu decyzyjnego przed zakłóceniami mogącymi powstać wskutek ujawnienia jego przebiegu." Następnie podkreślono, że "w orzecznictwie sądów administracyjnych wyrażany był pogląd, że organom władzy publicznej niezbędna jest możliwość podejmowania decyzji dopiero po zebraniu zasobu niezbędnych informacji, uzgodnieniu stanowisk

i przeanalizowaniu kilku możliwych wariantów danego rozstrzygnięcia. Dlatego od "dokumentów urzędowych" w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p. odróżnia się "dokumenty wewnętrzne" służące wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzające o kierunkach działania organu. Dokumenty takie służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów

i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są wiążące, co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu, nie stanowią, więc informacji publicznej (zob. wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2012 r. sygn. akt I OSK 2130/11, niepubl., wyrok z dnia 15 lipca 2010 r. sygn. akt I OSK 707/10, niepubl.)."

W ocenie Sądu taki właśnie charakter - opinii wewnętrznej służącej pośrednio realizacji określonego zadania publicznego, należy przypisywać recenzjom autorskim sporządzanych w trakcie przewodu habilitacyjnego. Sporządzenie omawianej recenzji (oceny dorobku naukowego lub artystycznego oraz rozprawy habilitacyjnej) w realiach niniejszej sprawy, stanowi bowiem tylko jedną z wielu czynności zlecanych przez jednostki organizacyjne uprawnione do nadawania stopni naukowych,

w trakcie przewodu habilitacyjnego, warunkujących podjęcie uchwały w sprawie nadania stopnia doktora habilitacyjnego.

W tym stanie rzeczy w przedmiotowej sprawie nie można skutecznie postawić Dziekanowi Wydziału Prawa zarzutu bezczynności. Podjął on bowiem czynności zmierzające do załatwienia wniosku Skarżącego z dnia 5 maja 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej, tj. pismem z dnia 23 maja 2012 r. poinformował Skarżącego, że recenzja w przewodzie habilitacyjnym nie stanowi informacji publicznej.

Należy zaznaczyć, że w sytuacji, gdy wniosek nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa, żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ nie jest w jej posiadaniu (art. 4 ust. 3) lub obowiązuje inny tryb jej udostępnienia (art. 1 ust. 2), nie ma podstaw do stosowania trybu określonego w art. 14 ust. 2 ustawy, odmowa następuje w formie czynności materialno - technicznej, tj. pisma, zawierającego informację o braku możliwości zastosowania do wniosku przepisów ustawy (zob. wyrok WSA w Opolu z dnia 24 stycznia 2012 r. sygn. akt II SAB/Op 68/11, opubl. na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl), co też prawidłowo miało miejsce w niniejszej sprawie.

Końcowo podkreślić należy, iż fakt, że Skarżący jest niezadowolony

z rezultatu złożonego wniosku o udzielenie informacji publicznej nie może w żaden sposób świadczyć o bezczynności Dziekana Wydziału Prawa.

Odnosząc się do powołanego w skardze wyroku WSA w Warszawie z dnia

27 stycznia 2012 r. sygn. akt I OSK 2130/11, opubl. na stronie http:// orzeczenia. nsa.gov.pl), stwierdzić należy, że dotyczył on odmiennego stanu faktycznego.

W powołanym wyroku Sąd przyjął, że "opinie i ekspertyzy sporządzone na zlecenie Kancelarii Prezydenta RP są materiałami urzędowymi w rozumieniu art. 4 pkt 2 u.p.a.p.p. Pełnią funkcję służebną w procesie podejmowania decyzji przez najwyższy organ władzy wykonawczej i nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego".

W przedmiotowej sprawie mamy zaś do czynienia z recenzją habilitacyjną, która jest objęta prawem autorskim i nie jest sporządzana na zlecenie organu administracji publicznej, ani dla potrzeb tego organu.

Mając, zatem na uwadze, że zarzuty skargi nie znalazły oparcia w przepisach prawa oraz, że Sąd nie dostrzegł z urzędu takich naruszeń przepisów prawa procesowego lub materialnego, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy - skargę należało oddalić.

Z przedstawionych wyżej względów, na podstawie art. 151 ustawy Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.