Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Tuszyńska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Sędzia WSA Sebastian Pietrzyk po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 sierpnia 2022 r. sprawy ze skarg O. sp. z o.o. z siedzibą w K. , Akademii Wychowania Fizycznego im. [...] w K. oraz A. B. na uchwałę Nr LXXIV/2076/21 Rady Miasta Krakowa z dnia 1 grudnia 2021 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika" I. stwierdza nieważność § 11 ust. 5 zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej w zakresie wyznaczenia na działkach o numerach ewidencyjnych [...], [...], [...] [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...] jednostka ewidencyjna Ś. w K. "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew"; II. w pozostałej części oddala skargę O. sp. z o.o. z siedzibą w K. III. stwierdza nieważność § 69 ust.1 oraz § 74 ust.1 pkt 2) zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej w zakresie wyznaczenia na działkach o numerach ewidencyjnych [...] oraz [...], obręb [...] jednostka ewidencyjna Śródmieście w Krakowie terenu zieleni urządzonej, oznaczonego symbolem ZPo.1 oraz terenu ciągu pieszego i rowerowego, oznaczonego symbolem KDX.1; IV. oddala skargę A. B.; V. zasądza od Gminy Miasto Krakowa na rzecz stron skarżących O. sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz Akademii Wychowania Fizycznego im. [...] w K. kwoty po 797 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 1 grudnia 2021 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr LXXIV/2076/21 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika".

Pismem z dnia 16 lutego 2022 r. O. sp.z.o.o. wniosła skargę na powyższą uchwałę Rady Miasta Krakowa, w części w jakiej ustalone zostały warunki zagospodarowania dla działek o numerach ewidencyjnych [...], [...], [...], [...], [...],[...], [...] obręb [...] jednostka ewidencyjna Ś. , których jest właścicielem, tj. w zakresie § 29 w zw. z § 11 ust. 5 części tekstowej oraz w część graficznej w zakresie działek znajdujących się na terenie oznaczonym symbolem MW/U.2. Zaskarżonej uchwale strona skarżąca zarzuciła naruszenie:

1. art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 3 ust. 1 tej ustawy, poprzez przekroczenie granic przysługującego Gminie władztwa planistycznego i nieuzasadnione, instrumentalne ograniczenie uprawnień skarżącej związanych z prawem własności nieruchomości położonej na terenie objętym uchwałą w postaci:

- uzasadnienia w warunkach przyrodniczo-krajobrazowych jakie występują na obszarze nieruchomości skarżącej i w jej najbliższym otoczeniu,

- ustalenia maksymalnej wysokości zabudowy w terenie MW/U.2 do 16 m, nie więcej niż do wysokości bezwzględnej zabudowy: 219 m n.p.m., podczas gdy maksymalna dopuszczalna wysokość zabudowy określona w studium dla tego obszaru to 25 m,

- nakazanie stosowania dachów skośnych: dwuspadowych lub wielospadowych o kącie nachylenia połaci wyznaczenia na terenie oznaczonym symbolem MW/U.2 strefy "kluczowych stref zieleni i egzemplarzy drzew" i zakresie zajętości terenu zgodnie z rysunkiem planu, podczas gdy w obszarze oznaczonym na załączniku graficznym do uchwały jako ww. strefa nie znajdują się żadne egzemplarze drzew ani też obszary zieleni o kluczowym znaczeniu przyrodniczym, zaś ustanowienie tego rodzaju strefy w znacznym stopniu ogranicza możliwość zainwestowania nieruchomości skarżącej i wyłącza z możliwości zainwestowania całość działki nr [...] obr. [...] Ś. ,

- wyznaczenia na terenie oznaczonym symbolem MW/U.2 osi kompozycyjnej i widokowej o przebiegu zgodnie z rysunkiem planu, podczas gdy konieczność wprowadzenia takiego ograniczenia nie wynika z ustaleń studium ani też nie znajduje swojego dachowych od 20° do 35°, podczas gdy studium nie nakazuje tego typu ograniczeń, zaś w decyzji WZ dla tego terenu przewidziano możliwość stosowania dachów o kącie nachylenia 15°;

2. art. 9 ust. 4 w zw. z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez brak uwzględnienia w toku sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wytycznych wynikających z ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego;

3. art. 15 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 17 pkt 5 w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez błędne zastosowanie i nieuwzględnienie w Prognozie skutków finansowych Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego obszaru "Wesoła - Rejon ulicy Kopernika" wpływu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na finanse publiczne, w tym budżet miasta Kraków faktu przysługiwania roszczenia odszkodowawczego na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podczas gdy uchwała pozbawia skarżącą możliwości korzystania w dotychczasowy sposób, co w konsekwencji kreuje po stronie skarżącej roszczenie odszkodowawcze i co powinno znaleźć odzwierciedlenie w ocenie wpływu uchwalenia planu miejscowego na finanse publiczne;

4. art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez:

- głosowanie nad "listą" uwag do projektu planu nie uwzględnionych przez organ wykonawczy, podczas gdy każda ze zgłoszonych uwag powinna być rozpatrzona indywidualnie, a w konsekwencji każde rozstrzygnięcie w tym zakresie powinno mieć charakter indywidualnej uchwały,

- przekroczenie przez organ uprawnień planistycznych przez niezgodne z zasadą proporcjonalności i równości ograniczenie prawa własności nieruchomości, co stanowi naruszenie zasad sporządzania planu w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W związku z powyższym skarżąca Spółka wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie § 11 ust. 1 i 5, § 29 w odniesieniu do działek o numerach ewidencyjnych [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...] jednostka ewidencyjna Ś..

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca wskazała, że wprowadzenie przepisem w § 11 ust. 5 zaskarżonej uchwały na jej nieruchomości "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew" oraz osi kompozycyjnej i widokowej, w istotnym stopniu ogranicza możliwość zainwestowania nieruchomości. Rzeczywista narzucona zapisami procedowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wartość minimalnego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej w znaczącym stopniu przewyższa przyjęty dla jednostki urbanistycznej 11 - Grzegórzki w obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego pułap dopuszczalnej minimalnej powierzchni biologicznie czynnej określony na poziomie 30%. Nadto, w obszarze MW/U.2 ustalono maksymalną wysokość zabudowy niższą niż określona jako dopuszczalna w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Unormowanie przyjęte w § 29 ust. 2 pkt 6 uchwały, dopuszczające realizację pod strefą "kluczowych stref zieleni i egzemplarzy drzew" parkingu podziemnego, ustalając nakaz zagospodarowania jego powierzchni w min. 40% jako teren biologicznie czynny, nie eliminuje w wystarczającym stopniu tego ograniczenia. Strona skarżąca wyjaśniła, że działka nr [...], która w największym stopniu została objęta terenem opisanym jako "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew" i z tej przyczyny w całości wyłączona z możliwości jej zabudowy - stanowi aktualnie teren niezagospodarowany, o nawierzchni utwardzonej pozostałościami po wyburzeniu istniejących wcześniej na tym terenie obiektów budowlanych i na jej obszarze brak jest zieleni wysokiej, czy też krzewów, które mogłyby mieć jakąkolwiek wartość przyrodniczą. Za niezrozumiałe Spółka uznała zatem przesłanki, którymi kierowały się organy opisując powyższą działkę, jako "kluczowa strefa zieleni", skoro na jej obszarze aktualnie brak zieleni. O. sp.z.o.o. podniosła, że jak wynika z postanowienia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 3 marca 2020 r. stanowiącego uzgodnienie projektu planu, organ ten wskazał, że "należy rozszerzyć strefą zieleni we wnętrzu kwartału z ochroną drzewa na działce [...]". Jednak drzewo to jako zagrażające bezpieczeństwu, zgodnie z treścią wydanego przez Konserwatora zezwolenia zostało już usunięte. O. sp.z.o.o. . zwróciła również uwagę, że nieruchomość wskazana w skardze jest objęta ustaleniami decyzji nr [...] Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 4 listopada 2019 r., znak: [...] o ustaleniu warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn.: "Budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami w parterze (od 1-3 brył nadziemnych) na wspólnym garażu wielostanowiskowym podziemnym na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...] Ś. , z przebudową istniejącego zjazdu na działce nr [...] obr. [...] Ś. i działce [...] obr. [...] Ś. , przebudową ul. [...] na działce [...] obr. [...] Ś. i działce [...] obr. [...] Ś. wraz z wewnętrznym układem drogowym, miejscami postojowymi naziemnymi, stacją transformatorową, infrastrukturą techniczną oraz zagospodarowaniem terenu na działkach nr [...] obr. [...] Ś. oraz działce nr [...] obr. [...] Ś. przy ul. [...] w K. ". W sprawie tej Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków nie widział potrzeby wydzielenia na terenie nieruchomości Skarżącej, wymagających szczególnej ochrony stref zieleni. Co więcej Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków nie widział również potrzeby wydzielenia na terenie nieruchomości jakichkolwiek osi widokowych i dopuścił możliwość realizacji budynków o przewidywanej bryle i rozmieszczeniu zgodnie z koncepcją zagospodarowania terenu załączoną do niniejszego pisma.

O. sp. z o.o. wskazała również, że wskazywane powyżej ograniczenia polegające na wyznaczeniu na terenie działek [...], [...], [...], [...], [...] oraz [...] obr. [...] Ś. osi kompozycyjnej i widokowej, wyznaczeniu strefy opisanej jako "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew", a także obniżeniu wartości maksymalnej wysokości zabudowy w terenie MW/U.2 do 16 m nie tylko w sposób nieproporcjonalny ograniczają jej prawo własności, ale także stoją w sprzeczności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Strona skarżąca wyjaśniła, że jej nieruchomość jest objęta ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała Nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r. zmieniona uchwałą Nr XCIII/1256/10 Rady Miasta Krakowa z dnia 3 marca 2010 r. oraz uchwałą Nr CXII/1700/14 Rady Miasta Krakowa z dnia 9 lipca 2014 r.) i znajduje się w jednostce urbanistycznej nr [...] - G. , w obszarze oznaczonym na rysunku Studium kategorią zagospodarowania terenu o symbolu UM - tereny zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. W obrębie tego terenu nie zostało przewidziane wydzielenie jakichkolwiek dodatkowych stref ochrony w zakresie środowiska, przyrody tudzież krajobrazu. Jedynym narzuconym w tym zakresie wymogiem jest konieczność zachowania terenu biologicznie czynnego na poziomie 30%. Podała także, że według Studium wysokość zabudowy usługowej i mieszkaniowej w terenach zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (UM) określono - do 25 m, przy czym dopuszczono w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zmianę ustalonej w studium wysokości zabudowy maksymalnie o 10%, jeżeli konieczność zmiany wysokości wynika z uwarunkowań historycznych bądź konieczności zachowania ładu przestrzennego poprzez nawiązanie do istniejącej w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowy.

W ocenie strony skarżącej, wytyczenie wbrew postanowieniom obowiązującego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego na terenie nieruchomości objętej wnioskiem linii osi kompozycyjnej i widokowej oraz strefy opisanej jako "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew" oraz obniżenie dopuszczalnej wysokości zabudowy stanowi nadużycie władztwa planistycznego, a nadto stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności procedowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, na podstawie przepisów art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zarzuciła także, że w Prognozie skutków finansowych Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego obszaru "Wesoła - rejon ulicy Kopernika", wskazano, że na obszarze objętym projektem planu nie prognozuje się roszczeń z tytułu ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości wskutek uchwalenia planu miejscowego. Zdaniem strony skarżącej, oznacza to, że organy gminy nie przeanalizowały w szczegółowy sposób skutków, jakie niosą za sobą wprowadzane w planie miejscowym ograniczenia w możliwości korzystania z prawa własności, bowiem znaczna część działki [...] została w zasadzie wyłączona z możliwości zabudowy w związku z uchwaleniem planu. Jej wartość spadła zatem znacznie w porównaniu do stanu sprzed uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdy cała nieruchomość objęta była opisywaną powyżej decyzją WZiZT, dopuszczającą realizację inwestycji mieszkaniowej wielorodzinnej.

Powołując się na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. akt II OSK 467/10 strona skarżąca podniosła, że głosowanie nad "listą" uwag do projektu planu nie uwzględnionych przez organ wykonawczy stanowi istotne naruszenie zasad postępowania planistycznego w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Każda ze zgłoszonych uwag musi być bowiem rozpatrzona indywidualnie a w konsekwencji rozstrzygnięcie w tym zakresie także musi mieć charakter indywidualnej uchwały.

Skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 1 grudnia 2021 r. Nr LXXIV/2076/21 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika" wniosła również Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie. W piśmie z dnia 15 lutego 2022 r. Akademia Wychowania Fizycznego oświadczyła, że zaskarża (zarówno treść uchwały jak i załącznik graficzny) w części dotyczącej ustaleń planistycznych dla nieruchomości, których jest właścicielem, oznaczonych jako działki ewidencyjne nr [...] oraz [...], obr. [...] jedn. ew. Ś. w Krakowie, objętej księgą wieczystą o nr [...], tj. w zakresie wprowadzenia na terenie tych nieruchomości strefy ZPo.1, tj. przeznaczenie pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny, a nadto w zakresie wprowadzenia na tych działkach ścieżki rowerowej oznaczonej w zaskarżonym planie jako KDX,1 przecinającej nieruchomość AWF "na pół". Zaskarżonej uchwale AWF zarzuciła:

1) ustalenie dla nieruchomości, tj. działek nr [...] oraz części działki [...], obr. [...] jedn. ew. Ś. strefy ZPo.1, tj. przeznaczenie pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny oraz KDX.1, której nie przewidują zapisy Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Krakowa (ujednoliconego uchwałą Nr CXII/1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.) dla tych nieruchomości, pomimo że nieruchomości znajdują się w całości w obszarze oznaczonym w Studium symbolem "U", gdzie jako funkcja podstawowa przewidziano zabudowę usługową realizowaną jako budynki przeznaczone dla następujących funkcji: handel, biura, administracja, szkolnictwo i oświata, kultura, usługi sakralne, opieka zdrowotna, lecznictwa uzdrowiskowego, usługi pozostałe, obiekty sportu i rekreacji, rzemiosło, przemysł wysokich technologii wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie, a tym samym naruszenie ustaleń Studium (art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293) w zw. z art. 15 ust. 1 tej ustawy);

2) naruszenie art. 20 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez niewłaściwe ich zastosowanie polegające na błędnym uznaniu, że zaskarżona uchwała w zakresie terenu oznaczonego symbolem ZPo.1 w zakresie działek nr [...] oraz [...], a także w zakresie umiejscowienia ścieżki rowerowej oznaczonej KDX.1 na terenie działek stanowiących własność AWF w Krakowie (dz. nr: [...] , [...] obr. [...] Ś. ) nie zawiera ustaleń niezgodnych z postanowieniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa;

3) naruszenie art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 6 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez przekroczenie granic przysługującego gminie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie uprawnień skarżącej związanych z prawem własności nieruchomości - działek nr [...] oraz [...] położonych na terenie objętym planem, a tym samym ograniczenie prawa własności skarżącej do nieruchomości, podlegającego, zgodnie z konstytucyjną zasadą ochronie, poprzez wyznaczenie przeznaczenia, które uniemożliwia skarżącej jakiekolwiek zagospodarowanie swojej nieruchomości w tym realizację jakiejkolwiek nowej zabudowy na terenie nieruchomości, podczas gdy uwzględnienie uwag skarżącej, zgodnie z postulatami zgłaszanymi w toku procedury planistycznej, umożliwiłoby realizację nowej zabudowy na terenie nieruchomości zgodnie z zamierzeniami skarżącej (art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 21 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 64. ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740);

4) naruszenie art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez niewłaściwe ich zastosowanie polegające na braku jakiegokolwiek ważenia interesu skarżącej oraz interesu innych podmiotów - Uniwersytetu Jagiellońskiego (pod którego działania przeznaczenie ustalono) oraz interesu publicznego przy wyznaczaniu przeznaczenia, które może być zrealizowane jedynie przez inne podmioty - Uniwersytet Jagielloński lub ewentualnie Gminę Miejską Kraków (w przypadku realizacji parku publicznego).

Wobec powyższego Akademia Wychowania Fizycznego wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w-zakresie tekstowym i graficznym w części w jakiej na oznaczonych jako działki ewidencyjne nr [...] oraz działki [...], obr. [...] jedn. ew. Ś. w Krakowie nieruchomościach, wprowadza strefę ZPo.1, tj. przeznaczenie pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny, a nadto w zakresie wprowadzenia na ww. działkach ścieżki rowerowej oznaczonej w zaskarżonym planie jako KDX.1 przecinającej tę działkę "na pół".

W uzasadnieniu skargi wskazała, że wskutek wprowadzenia na terenie jej nieruchomości obszaru strefy ZPo.1 - publicznie dostępny park lub ogród botaniczny, w zasadzie uniemożliwiona została realizacja jakiejkolwiek inwestycji. Zdaniem skarżącej uczelni, wprowadzenie na działkach nr [...] oraz na dz. nr [...] ścieżki rowerowej oznaczonej w zaskarżonym planie jako KDX.1, przecinającej nieruchomość AWF "na pół" jest pokłosiem przeznaczenia działek nr [...] oraz części działki [...] pod rozbudowę ogrodu botanicznego (założono, że działki nr [...] oraz część działki [...] zmienią właściciela i będą ogrodem, stąd przebieg w tym miejscu ścieżki, tak aby prowadziła ona wzdłuż planowanej na nieruchomości AWF nowej części ogrodu). Strona skarżąca wyjaśniła, że stanowiące jej własność działki nr [...], [...] oraz [...] obr. [...] Ś. tworzą kampus AWF. Aktualnie na terenie tych działek znajduje się boisko sportowe otoczone bieżnią lekkoatletyczną oraz posadowione są obiekty budowlane. Plany inwestycyjne, jakie miała AWF w Krakowie względem swojego terenu przy ul. [...] oraz uzasadnienia prawno - ekonomiczne, były wielokrotnie przedstawiane władzom Miasta w toku przygotowania projektu przedmiotowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła - rejon ulicy Kopernika". Akademia Wychowania Fizycznego wskazała, że zgodnie z treścią Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (dokument ujednolicony uchwałą Nr CXII/1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.), a zwłaszcza w dokumentach: Tom III Wytyczne do planów miejscowych - jednostka 11 - Grzegórzki oraz na mapie K1 - Struktura przestrzenna - kierunki i zasady rozwoju, wszystkie należące do niej działki przeznaczone są jako tereny U, czyli usługowe i w żadnym fragmencie nie są przeznaczone pod zieleń publiczną. Zgodnie z treścią Studium III. 1.2.8 "Informacja dotycząca zasad i wytycznych dla gospodarowania przestrzenią" Tom III Studium "Wytyczne do planów miejscowych" dla U - Tereny usług przewidziano następujące funkcje: Funkcja podstawowa - Zabudowa usługowa realizowana jako budynki przeznaczone dla następujących funkcji: handel, biura, administracja, szkolnictwo i oświata, kultura, usługi sakralne, opieka zdrowotna, lecznictwa uzdrowiskowego, usługi pozostałe, obiekty sportu i rekreacji, rzemiosło, przemysł wysokich technologii wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie. Funkcja dopuszczalna - Zieleń urządzona i nieurządzona m. in. w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej. W jednostce strukturalnej nr [...], w ramach której znajdują się działki AWF, w odniesieniu do Ogrodu Botanicznego przewidziano: "Istniejąca zieleń urządzona Ogrodu Botanicznego do utrzymania i rewitalizacji/rehabilitacji" - nie wskazano jego rozbudowy. Ponadto w odniesieniu do obszarów oznaczonych symbolem "U" w tym "Uh" podano jedynie, iż powierzchnia biologicznie czynna dla zabudowy w zakresie usług wynosi min. 20%, natomiast "Powierzchnia biologicznie czynna dla zabudowy usługowej w terenach usług (U) min. 10%, a w terenach położonych w strefie kształtowania systemu przyrodniczego min. 40%" oraz "wysokość zabudowy usługowej w terenach usług (U) do 25 m, dla terenów położonych przy ul. Powstania Warszawskiego oraz ul. Stefana Rogozińskiego do 45m, a dla budynku Cracovia Business Center (tzw. "Błękitka") do 96m", "W przypadkach uzasadnionych kontekstem kulturowo-krajobrazowym dopuszcza się zmianę wysokości zabudowy". Strona skarżąca dodała, że w treści dopuszczalnych zmian parametrów w planach miejscowych wskazano jedynie, że: "W sytuacji, gdy istniejące zainwestowanie nie pozwala na spełnienie ustalonego w jednostce wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej dopuszcza się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego odstępstwo od tej wartości maksymalnie o 10%; Dopuszcza się w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zmianę ustalonej w studium wysokości zabudowy maksymalnie o 10%, jeżeli konieczność zmiany wysokości wynika z uwarunkowań historycznych bądź konieczności zachowania ładu przestrzennego poprzez nawiązanie do istniejącej w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowy". AWF stwierdziła, że poza powyższymi regulacjami, Studium nie dopuszcza dalej idących ingerencji w prawo własności (chyba, że zostało to wskazane wprost, co przedmiotowych działek nie dotyczy). Strona skarżąca wskazała, że Studium w tym przypadku dokładnie określa przeznaczenie nieruchomości i ograniczenia, jakie winny być w Planie uwzględniane. W Studium określono konkretne przeznaczenie nieruchomości AWF oraz zasady odstępstw od przyjętych w studium kierunków. Tymczasem w Planie przeznaczenie części nieruchomości jest całkowicie odmienne niż w Studium. Funkcja podstawowa w przypadku Studium i Planu dla tych nieruchomości jest całkowicie odmienna - co więcej bezsprzecznie przedmiotowe działki nie są własnością Gminy, wyznaczanie więc na ich terenie zieleni publicznej również nie jest, zdaniem uczelni, dopuszczalne. Zdaniem AWF, porównanie treści uchwalonego Planu w części dotyczącej przedmiotowych działek z treścią Studium (wraz z załącznikami graficznymi) jednoznacznie wskazuje, że postanowienia Planu są sprzeczne w zakresie przedmiotowych działek ze Studium - czytając je łącznie z załącznikami graficznymi, a w szczególności mapą K1 Struktura Przestrzenna Kierunki i Zasady Rozwoju. W tej sytuacji uchwalenie Planu w takiej formie naruszało art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W opinii Akademii Wychowania Fizycznego, to, co zostało uczynione z przeznaczeniem działek nr [...] oraz [...] wskazuje również, że organ przekroczył dopuszczalne granice władztwa planistycznego, naruszając tym samym dyspozycje art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 21 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 64. ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego, które kształtują treść prawa własności oraz ustawowe granice jego wykonywania. Działanie organu prowadzi bowiem do faktycznego pozbawienia właściciela możliwości wykorzystania swojej nieruchomości. Skarżąca uczelnia stwierdziła, że przy takim przeznaczeniu nieruchomości w Planie, przedmiotowe działki mogą być faktycznie zagospodarowane (i to jest wskazywane jako ich główne przeznaczenie - przejęcie przez Gminę jawi się jako wariant i przeznaczenie tylko ewentualne) tylko przez jeden podmiot - Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, który w dodatku nie jest tą nieruchomością zainteresowany. Strona skarżąca podniosła, że w pierwotnie wyłożonym projekcie Planu teren działek [...] i części działki [...] określony był jako przeznaczony wyłącznie pod ogród botaniczny, po wniesieniu uwag, przeznaczenie zmieniono na obecne tj.: "tereny zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny". AWF składała dwukrotnie uwagi do wyłożonego projektu planu, wnosząc o: "1. Wprowadzenie przeznaczenia dla całego terenu będącego własnością AWF w Krakowie (dz. [...], [...], [...] obr. [...] Ś. ), jako terenu usługowego o parametrach określonych w mpzp dla Un.4 lub U.13. 2. Usunięcie z terenu AWF ścieżki rowerowej o symbolu KDX.1". Rada Miasta Krakowa nie uwzględniła tych uwag - zmieniła jedynie opis w definicji ZPo.1, z "ZPo.1 - Teren zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod ogród botaniczny" na: "ZPo.1 - Teren zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny". Kolejne uwagi, wniesione dnia 17 maja 2021 r. również nie zostały uwzględnione. W ocenie Akademii Wychowania Fizycznego, zmiana definicji ZPo.1 prowadzi do jeszcze bardziej kuriozalnej sytuacji. Teoretycznie bowiem teren ma być przeznaczony pod rozwój przedsięwzięcia realizowanego przez UJ, ale organ w ostatecznej wersji Planu rozszerzył opis przeznaczenia terenu w ten sposób, że działki nr [...],[...] obr. [...] Ś. , objęte oznaczeniem jako ZPo.1, mogą być przeznaczone jako teren zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park, a nie tylko ogród botaniczny. Wyjaśniono w uzasadnieniu do rozstrzygnięcia uwag, że teren ten ma mieć charakter publiczny. Jednak wczytując się w treść rozstrzygnięcia uwag - w tym zgłoszonych przez AWF (ale również inne podmioty) - wprost wynika z nich, że teren ten jest przewidziany pod ogród botaniczny, a w żadnym miejscu nie wskazano by Gmina planowała tam rzeczywiście utworzenie publicznego parku. Strona skarżąca stwierdziła, że gdyby nieruchomość miała być przeznaczona na park publiczny należałoby ważyć jej interes jako właściciela i interes mieszkańców jako interes publiczny, co nie zostało uczynione w żadnym zakresie. Gdyby zatem istotnie organ chciał de facto wywłaszczyć przedmiotowe nieruchomości na inwestycję celu publicznego, winien poddać wnikliwej analizie i wyważyć interes AWF i Gminy w tym, aby akurat te konkretne tereny przejąć pod park. Organ winien również udowodnić, że w tym konkretnym przypadku wykonanie parku akurat w tym miejscu jest tak istotne i ważne, że uzasadnionym jest ograniczenie możliwości realizacji inwestycji przez AWF. Skarżąca uważa, że taka analiza w ogóle nie została poczyniona, bo to przeznaczenie pod park jawi się raczej jako funkcja ewentualna, awaryjna. Zdaniem strony skarżącej, nie bez znaczenia jest tutaj również czynnik ekonomiczny. Gmina zakłada bowiem, że działka będzie przeznaczona pod rozbudowę Ogrodu Botanicznego, ale przeznaczenie jej pod park umożliwi m.in. dochodzenie jej wykupu przez AWF w trybie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Gmina nie ma natomiast żadnego wpływu i żadnych możliwości wymuszenia na Uniwersytecie Jagiellońskim rozbudowy ogrodu, gdyż Uniwersytet posiada autonomię i ograniczenia wynikające z przepisów prawa, jest on odrębnym bytem od Gminy, prawnie niezwiązanym. Ponadto wątpliwości skarżącej uczelni budzi przyznawanie pierwszeństwa potencjalnej możliwości realizacji przedsięwzięcia jednego podmiotu kosztem drugiego, co obecnie ma miejsce. Nie można bowiem tracić z pola widzenia okoliczności, że choć AWF jest podmiotem odrębnym i niezależnym od Gminy i UJ, to działalność jaką prowadzi nie jest nastawiona na zysk, ale przede wszystkim na rozwój młodych ludzi w dużej części mieszkańców Krakowa. Przeznaczenie działki AWF w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele ewentualnej możliwości rozwoju w dalekiej przyszłości Ogrodu Botanicznego, uniemożliwi AWF realizację na działkach planów inwestycyjnych. Uczelnia wyjaśniła, że jak to podnoszono np. w pismach, l.dz. R/717/2020 z dnia 22 października 2020 r. lub l.dz. R/791/UMK/2019 z dnia 14 listopada 2019 r., uwagach i wnioskach składanych w toku procedury planistycznej, AWF planuje utworzenie Centrum Edukacji Prozdrowotnej i Aktywności Ruchowej Seniorów na terenach położonych przy ul. [...]. Uczelnia prowadzi kierunek "Kultura Fizyczna Osób Starszych" studia I i II stopnia oraz realizuje projekt pt. "Aktywny i zdrowy senior" w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020.

Uchwała Rady Miasta Krakowa z dnia 1 grudnia 2021 r. Nr LXXIV/2076/21 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika" została również w części zaskarżona przez A. B.. Skarżący wniósł o częściowe "uchylenie" rysunku planu będącego integralną częścią uchwały Nr LXXIV/2076/21 Rady Miasta Krakowa z dnia 1 grudnia 2021 r., a to w części wrysowania linii rozgraniczającej obszar KDD.18 z należącą do niego nieruchomością działka nr [...] obr. [...] Ś. ([...]), jako niezgodnej z treścią uchwały w § 16 ust. 1 pkt 4t, opisującego parametry szerokości drogi w liniach rozgraniczających obszary KDD.18 i U/Mni.1. W związku z powyższym zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny.

Przedmiotowej uchwale skarżący zarzucił:

- naruszenie art. 20 ust. 1 i art. 15 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293) w związku z art. 28 ust. 1 tej ustawy i § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1587), poprzez niezgodność części tekstowej i graficznej uchwały;

- nieuwzględnienie Zarządzenia Nr 2263/2020 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 14 września 2020 r. w sprawie rozpatrzenia uwag i pism złożonych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła - rejon ulicy Kopernika".

W uzasadnieniu skargi jej autor wskazał, że Załącznik graficzny do planu miejscowego nie może zawierać ustaleń innych niż tekst uchwały, ani nie może pomijać ustaleń przewidzianych w części tekstowej dla poszczególnych terenów. Zdaniem skarżącego, ewidentna sprzeczność pomiędzy treścią uchwały w przedmiocie planu miejscowego a jej częścią graficzną narusza zasady sporządzenia planu miejscowego, co w konsekwencji powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części. A. B. zarzucił, że zapis § 16 ust. 1 pkt 4t uchwały w brzmieniu: "KDD.18 - do 12 m, z dopuszczeniem fragmentarycznego poszerzenia do 16 m w rejonie zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym," jest sformułowany niepoprawnie językowo, ponieważ zapisy określające szerokość obszarów wyznaczonych pod drogi opisują wyłącznie odległość pomiędzy liniami rozgraniczenia danego obszaru odzwierciedloną na rysunku. Linie takie po przyjęciu uchwały nie mogą być "przesuwane", "poszerzane", dlatego niedopuszczalne jest użycie sformułowania "z dopuszczeniem fragmentarycznego poszerzenia", gdyż oznaczałoby to, że przedstawiona na rysunku planu linia danego obszaru może zostać przesunięta, co wiązałoby się oczywiście z przesunięciem linii rozgraniczenia obszarów sąsiadujących z obszarem KDD.18. Nadto, skarżący zarzucił, że linie rozgraniczenia KDD.18 są wrysowane niezgodnie z Zarządzeniem Nr 2263/2020 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 14 września 2020 r. w sprawie rozpatrzenia uwag i pism złożonych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła -rejon ulicy Kopernika". Projekt rysunku i tekstu planu przedstawiony w trakcie I wyłożenia w okresie od dnia 13 lipca 2020 r. do dnia 12 sierpnia 2020 r. zakładał rozbudowę ul. [...], oznaczonej na rysunku planu jako obszary KDD.18 i KDD.19, Projekt zakładał poszerzenie pasa ruchu drogowego do 21 metrów. Planowana przebudowa miała wykraczać poza obszar działek drogowych nr: [...] obręb [...] oraz [...] obręb [...] i objąć częściowo prywatne działki sąsiadujące z działkami drogowymi w tym fragment przedmiotowej działki nr [...] obr. [...]. Właścicieli prywatnych nieruchomości planowano wywłaszczyć. W trakcie dyskusji publicznej do I wyłożenia projektu planu, uczestniczący w niej mieszkańcy wyrażali sprzeciw wobec planowanego rozwiązania drogowego, co znalazło swoje odzwierciedlenie w licznych uwagach złożonych do I wyłożenia projektu planu. Zasadniczo wszystkie uwagi dotyczące zachowania obecnego kształtu ul. [...] zostały przez Prezydenta Miasta Krakowa zarządzeniem Nr 2263/2020 z dnia 14 września 2020 r. uwzględnione (nie uwzględniono tych fragmentów uwag, które wykraczały poza zakres planowania przestrzennego, głównie dotyczących przyszłej organizacji ruchu). A. B. wskazał, II wyłożenie miało miejsce w dniach od 7 grudnia 2020 r. do 8 stycznia 2021 r. że w trakcie dyskusji publicznej, która odbyła się 10 grudnia 2020 r., główny projektant planu zapewnił, że obecny projekt (na dzień dyskusji) uwzględnia zmiany wynikające z uwag uwzględnionych przez Prezydenta Miasta w Zarządzeniu Nr 2263/2020 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 14 września 2020 r. Skarżący wskazał, że w czasie dyskusji publicznej Główny projektant stwierdził, że intencją wykonawców było wyłącznie opisanie stanu istniejącego, a nie umożliwienia poszerzenia drogi (wielkość prezentowanego załącznika graficznego nie pozwala dostrzec wrysowania obszaru KDD.18 w przedmiotową działkę nr [...] obr. [...] Ś. ). W rzeczywistości na rysunku planu linia rozgraniczająca obszar KDD.18 przekracza granicę działki nr [...] obr. [...] Ś. .

Zdaniem skarżącego, wystąpienie głównego projektanta planu stanowi wykładnię intencji zapisów dotyczących szerokości KDD.18, mających być zarówno wypełnieniem Zarządzenia Nr 2263/2020 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 14 września 2020 r. jak i potwierdzeniem, że linie rozgraniczenia KDD.18 pokrywają się z linią rozgraniczenia działki drogowej wyznaczającej ulicę [...] tj. działek o nr [...] obręb [...] oraz [...] obręb [...] W ocenie skarżącego, stanowisko to nie znajduje odzwierciedlenia w rysunku planu, dlatego też podobnie jak zapis dot. KDD.17, jako połączenia ul. [...] z ul. [...], należy traktować jako oczywistą omyłkę. W przeciwnym razie mielibyśmy do czynienia z umyślnym wprowadzeniem publiczności w błąd w trakcie wyżej cytowanej dyskusji, co mogłoby skutkować stwierdzeniem wadliwości jednego z ustawowych elementów procedury planistycznej, tj. opisanej w art. 8d ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dyskusji publicznej.

Zdaniem skarżącego, dodatkowo tezę o oczywistej omyłce w rysunku planu potwierdza brak wzmianki o wejściu linii rozgraniczenia obszaru KDD.18 w działkę nr [...] obr. [...] Ś. w "Prognozie skutków finansowych" będącej załącznikiem do uchwały Nr LXXIV/2076/21.

W odpowiedzi na skargę O. sp.z.o.o. Prezydent Miasta Krakowa wniósł o jej oddalenie jako niezasadnej. W pierwszej kolejności organ przedstawił przebieg procedury planistycznej. Następnie organ odniósł się do poszczególnych zarzutów podniesionych w skardze. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego wskaźników zabudowy i zagospodarowania terenu wyznaczonych w planie miejscowym oraz wyznaczenia "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew", Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że zgodnie z art. 7 pkt 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowią formę ochrony zabytków. W niniejszej sprawie cały obszar zaskarżonego planu miejscowego jest wpisany do rejestru zabytków pod numerem [...] jako zespół urbanistyczno - architektoniczny dzielnicy W. , decyzją z dnia 12 lutego 1984 r. Z tego też względu zapisy planu w całości (poprzez tekst i rysunek planu - oraz wszystkie zawarte tam ustalenia) obejmują ochronę tego zabytku.

Organ wskazał, że prace projektowe poprzedziły liczne analizy architektoniczne - urbanistyczne, analizy i opracowania przyrodnicze, analizy geologiczne oraz analizy historyczne. Obszar, którego dotyczy skarga zlokalizowany jest w niezwykle ważnym pod względem kompozycyjnym i komunikacyjnym miejscu - w rejonie Ronda [...], dla którego w planie miejscowym został wyznaczony teren placu miejskiego o symbolu KP.2. W sąsiedztwie ww. obszaru znajduje się ponadto siedziba K. którego elewacja od strony południowej ramowana jest monumentalnym portykiem nawiązującym do architektonicznych tradycji greckich. Jest to znaczący obiekt dla tego obszaru, prezentujący wartości architektoniczne, z których czerpie wiele budynków zrealizowanych w Krakowie, jak również na obszarze W. .

Prezydent Miasta Krakowa stwierdził, że analizy urbanistyczne wykonane na potrzeby planu wykazały, że właściwym rozwiązaniem przestrzennym jest ochrona i uwypuklenie tego widoku w ramach dokumentu planu miejscowego, tak aby mieszkańcy miasta Krakowa korzystający z Ronda [...], znajdującego się na placu o symbolu KP.2, mieli możliwość podziwiania tego atrakcyjnego widoku. Miejsce to będzie stanowiło wizytówkę i zaproszenie do wejścia na obszar W. , czerpiąc i nawiązując do tradycji architektonicznych oraz urbanistycznych baroku, gdyż barokowe założenia osiowe są ściśle powiązane i charakterystyczne dla złożenia przestrzennego W. - co widać również na rysunku planu miejscowego, gdzie oznaczono liczne osie kompozycyjne.

W ocenie organu, działanie takie wpisuje się w założenia dokumentu Studium (T. III, str. 68 karta jednostki Grzegórzki) które nakazuje, aby zabudowę wielorodzinną kształtować w układzie kwartałów zabudowy śródmiejskiej, a więc takiej, która ma ściśle określone pierzeje wzdłuż ulic oraz różnie ukształtowane wnętrza kwartałów, które powinny być wolne od zabudowy i zazwyczaj zagospodarowane różnorodnymi formami zieleni. Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że mając na uwadze ww. uwarunkowania przestrzenne, w planie miejscowym została wyznaczona w terenie MW/U. 2 oś widokowa, wokół której określono kluczową strefę zieleni i egzemplarzy drzew, tak aby zachować przestrzeń wokół tej osi. Za błędne organ uznał przy tym stanowisko skarżącej Spółki, że skoro w terenie nie ma wartościowej zieleni, to nie można tam wyznaczyć ww. strefy. Plan miejscowy nie inwentaryzuje wszak jedynie przestrzeni (stan istniejący jest brany oczywiście pod uwagę), ale również ma na celu jej kształtowanie i określenie zasad zagospodarowywania terenów, mając na uwadze wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury; co wynika wprost z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ponadto w okolicznościach niniejszej sprawy plan miejscowy uwzględnia również decyzję o wpisie do rejestru zabytków układu architektoniczno - urbanistycznego.

Ponadto organ wskazał, że w samym dokumencie planu miejscowego w ramach kształtowania ładu przestrzennego w nawiązaniu do tradycji miejsca i genius loci W. , zostały wyznaczone tereny przeznaczone do zagospodarowania pod zieleń, w których obecnie kompozycja zieleni nie występuje. Jako przykład organ podał tereny zieleni oznaczone symbolami ZP.3, ZP.4, ZP.5 zlokalizowane wewnątrz obszaru, dla którego opracowania historyczne wskazywały na istnienie historycznych ogrodów komponowanych geometrycznie (na kwartałach, osiach lub swobodnych układach przestrzennych). Zdaniem organu, powyższe, mając na względzie zasady wiedzy urbanistycznej, powinno mieć kontynuacje na obszarze wpisanym do rejestru zabytków i dlatego też znajduje odzwierciedlenie na rysunku planu poprzez wyznaczenie osi kompozycyjnych lub widokowych.

Prezydent Miasta Krakowa dodał, że w wyznaczonej strefie "kluczowych stref zieleni i egzemplarzy drzew" można bilansować teren biologicznie czynny wyznaczony w projekcie planu (na działkach inwestora) na poziomie min. 30% (wskaźnik wyznaczono zgodnie ze studium) oraz można pod strefą realizować garaże i parkingi podziemne zgodnie z § 29 ust. 2 pkt 6 uchwały, wbrew zarzutom skarżącej. Prezydent Miasta Krakowa podkreślił, że sporządzając projekt planu umożliwiono stronie/ inwestorowi realizację koniecznego zagospodarowania, konkretyzując miejsce realizacji poszczególnych elementów zagospodarowania terenu.

Organ wskazał, że w planie miejscowym, pomimo wpisania tego obszaru do rejestru zabytków, na działkach skarżącej Spółki dopuszczono realizacje nowej zabudowy, ale na zasadach komponowania przestrzeni wspólnych dla całego obszaru W. . W ocenie organu, nie można również w tym kontekście mówić o bezzasadnym wyznaczeniu osi czy strefy zieleni, skoro są to elementarne elementy ochrony i komponowania przestrzeni tego obszaru, wielokrotnie zatwierdzane przez organ ochrony zabytków podczas procedury uchwałodawczej.

Odnosząc się z kolei do poszerzenia strefy zieleni na działkę nr [...] Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że decydujący głos w tej materii zabrał Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków w Krakowie, który uzgodnieniem z dnia 3 marca 2020 r. do znaku [...] zalecił rozszerzyć strefę zieleni w terenie MW/U.2 we wnętrzu kwartału z ochroną drzewa na działce [...]. Drzewo oznaczone na rysunku planu miejscowego, w centrum działek skarżącej, zostało wyróżnione w ramach opracowania ekofizjograficznego podstawowego jako "roślinność wysoka o istotnym znaczeniu w miejskiej strukturze obszaru". Wszystkie egzemplarze drzew w obszarze planu zostały oznaczane na rysunku planu oraz zostały ustalone w tekście planu zapisy ochronne, a także zapisy dodatkowe w wypadku gdy drzewo np. z wiekiem wymagało będzie usunięcia. Na potrzeby projektu planu zostało wykonane opracowanie ekofizjograficzne oraz opracowanie "Inwentaryzacja drzew", według którego drzewo to zaliczono do wysokich, o dużej koronie oraz określono stan fitosanitarny przedmiotowego egzemplarza jako dobry (opracowanie znajduje się w dokumentacji planu miejscowego). Wszystkie powyższe fakty oraz ustalenia dotyczące zieleni zawarte w planie miejscowym zostały wielokrotnie pozytywnie zaopiniowanie przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie. Organ zaznaczył, że skoro drzewo zostało usunięte przez skarżącą przed przyjęciem zaskarżonej uchwały, plan miejscowy w § 11 ust. 4 określa, że należy w tym miejscu posadzić następcę o tym samym pokroju i rozmiarze, a więc drzewo z gatunku Salbt Alba.

Prezydent Miasta Krakowa podkreślił również, że twierdzenie skargi co do przekroczenia wyznaczonej w zaskarżonym planie miejscowym strefy zieleni minimalnej wartości wskaźnika terenu biologicznie czynnego określonego w Studium nie odpowiada prawdzie. Powierzchnia działek skarżącej Spółki znajdująca się w terenach inwestycyjnych wg zapisów planu miejscowego "Wesoła - rejon ul. Kopernika" wynosi około 7080 m2. Zgodnie z ustaleniami planu min. 30% z tej powierzchni powinno stanowić teren biologicznie czynny, a więc 2124 m2. Tymczasem wyznaczona w projekcie planu kluczowa strefa zieleni i egzemplarzy drzew zajmuje powierzchnię 1441 m2 działek Spółki, co nakłada na nią obowiązek zapewnienia dodatkowego terenu, pod zagospodarowanie jako teren biologicznie czynny (w przypadku realizacji garaży podziemnych teren ten będzie musiał być odpowiednio większy zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie).

Odnosząc się do zarzutu ustalenia w planie miejscowym dla terenu MW/U. 2 maksymalnej wysokości zabudowy na 16 m, jednak nie więcej niż do wysokości bezwzględniej zabudowy: 219 m n.p.m., o którym mowa w § 29 ust. 2 pkt 3 uchwały, Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że opracowania konserwatorskie zlecone na potrzeby planu, jak również treść uzgodnień konserwatorskich otrzymanych podczas procedury planistycznej wskazywały na zachowanie wysokości zabudowy wzdłuż ulicy [...], która generalnie nie przekracza 12 m, ze zwiększeniem w kompleksie Fabryki Peterseima. Po drugiej stronie ulicy [...], w rejonie Ronda [...], wysokość zabudowy waha się od 18 do 20 m. Mając powyższe na uwadze, w projekcie planu przyjęto pierwotnie, że wysokość na działkach skarżącej Spółki będzie wysokością pośrednią, ustaloną na 16 m. Aby utrzymać "wznoszenie się" gabarytu zabudowy w kierunku południowym (czyli wyższej zabudowy istniejącej przy ul. [...]) w projekcie planu w terenie MW/U.2 zapisano zalecenie zmniejszania wysokości zabudowy w kierunku północnym (§ 30 ust. 6 projektu planu miejscowego - edycja wysłana do opiniowania i uzgodnień ustawowych, styczeń 2020 r.). Przyjęte wartości uzgodnił pozytywnie Małopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków w Krakowie, który po przeanalizowaniu szczegółowych zapisów projektu planu miejscowego, zmienił jednakże ustalenia dotyczące wznoszenia zabudowy, uznając że zabudowa przy ulicy [...] powinna być niższa.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego geometrii dachu, organ wyjaśnił, że decydujące znaczenie w tej materii miało uzgodnienie Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie z dnia 3 marca 2020 r. do znaku [...], zgodnie z którym w terenie MW/U.2 należy realizować dachy skośne (których kąt nachylenia określony był w ustaleniach ogólnych projektu planu).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 9 ust. 4 w związku z art. 15 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że zgodnie z wytycznymi obowiązującego w dacie uchwalenia zaskarżonej uchwały Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała Rady Miasta Krakowa Nr CXII/1700/ 14 z dnia 9 lipca 2014 r.) należące do skarżącej Spółki działki znajdowały się w terenie zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej o symbolu UM o funkcji podstawowej:

- zabudowa usługowa realizowana jako budynki przeznaczone dla następujących funkcji: handel, biura, administracja, szkolnictwo i oświata, kultura, usługi sakralne, opieka zdrowotna, usługi pozostałe, obiekty sportu i rekreacji, rzemiosło, przemysł wysokich technologii wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz zielenią towarzyszącą zabudowie;

- zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna wysokiej intensywności realizowana jako budynki mieszkaniowe wielorodzinne (m.in. zabudowa osiedli mieszkaniowych, budynki wielorodzinne realizowane jako uzupełnienie tkanki miejskiej) wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie;

oraz funkcji dopuszczalnej: zieleń urządzona i nieurządzona m. in. w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej.

W ocenie Prezydenta Miasta Krakowa, wyznaczenie terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej lub usługowej o symbolu MW/U.2 na działkach Spółki jest zatem zgodne z wyznaczoną według wytycznych Studium funkcją podstawową dla terenów oznaczonych symbolem UM. Z kolei wyznaczenie części działek w terenie dróg publicznych o symbolu KDZT.1 jest zgodne z wyznaczonym według Studium kierunkiem zagospodarowania dla tego obszaru o symbolu KD i jest zgodne z każdym kierunkiem zagospodarowania w Studium, bowiem z zapisami studium (III.1.2.11). Również ustalanie w planie miejscowym przeznaczenia terenu pod tereny infrastruktury technicznej oraz tereny komunikacji (drogi lokalne, dojazdowe, wewnętrzne, trasy i przystanki komunikacji szynowej (w tym metro), miejsca postojowe i garaże podziemne) jest, według organu, zgodne z każdą z wyznaczonych w studium funkcji zagospodarowania terenów, ustaloną dla obszarów w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 17 pkt 5 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że zgodnie z art. 17 pkt 5 tej ustawy prognoza skutków finansowych nie jest załącznikiem do planu, lecz do projektu planu przedkładanego radzie gminy do uchwalenia. Nie ma charakteru wiążącego, lecz pełni funkcję analizy ekonomicznej. W ocenie organu, sam fakt sporządzenia prognozy skutków finansowych przez osoby niebędące rzeczoznawcami majątkowymi nie stanowi naruszenia ww. przepisów.

Odpowiadając na zarzut naruszenia art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że zgodnie z poglądem reprezentowanym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, rozstrzygnięcie Rady w przedmiocie zgłoszonych uwag ma wprawdzie charakter merytoryczny i towarzyszy mu ocena zasadności uwagi, w której wyniku uwaga może zostać uwzględniona lub odrzucona, to jednak dopuszczalne jest przyjęcie, że może to nastąpić w jednym głosowaniu nad uchwaleniem projektu samego planu.

Podsumowując Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że podstawą uwzględnienia skargi na uchwałę dotyczącą planu jest wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Zdaniem organu, brak jest podstaw do uwzględnienia skargi w sytuacji, gdy interes prawny lub uprawnienie skarżącego zostaje naruszony, ale dzieje się to w; zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie, z mocy art. 3 ust. 1 oraz art. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym władztwa planistycznego. W opinii organu, wadliwymi ustaleniami planu będą zatem wyłącznie te jego ustalenia, które naruszają przepisy prawa, oraz te, które są wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień. Żaden sąd administracyjny nie posiada bowiem kompetencji do merytorycznej oceny trafności i celowości rozwiązań planu, skoro jedynym kryterium dopuszczalnym w postępowaniu sądowym jest kryterium legalności. Sąd nie może zastępować organu administracji w działaniach należących do jego kompetencji. W związku z powyższym Prezydent Miasta Krakowa uznał, że zarzuty przekroczenia władztwa planistycznego, naruszenia zasady proporcjonalności, a także naruszenia prawa własności przy kształtowaniu ustaleń planu, podniesione przez spółkę O. sp.z.o.o. są pozbawione podstaw.

Również w odpowiedzi na skargę Akademii Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie Prezydent Miasta Krakowa wniósł o jej oddalenie jako niezasadnej. W pierwszej kolejności organ przedstawił przebieg procedury planistycznej, a następnie odniósł się do poszczególnych zarzutów podniesionych w skardze. Odpowiadając na zarzut naruszenia art. 9 ust. 4 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że w myśl wytycznych obowiązującego w dacie uchwalenia skarżonej uchwały Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (uchwała Rady Miasta Krakowa Nr CXII/1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.) należące do AWF działki znajdowały się w terenach usług o symbolu U o funkcji podstawowej: Zabudowa usługowa realizowana jako budynki przeznaczone dla następujących funkcji: handel, biura, administracja, szkolnictwo i oświata, kultura, usługi sakralne, opieka zdrowotna, lecznictwa uzdrowiskowego, usługi pozostałe, obiekty sportu i rekreacji, rzemiosło, przemysł wysokich technologii wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie oraz funkcji dopuszczalnej: Zieleń urządzona i nieurządzona m. in. w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej.

Organ wskazał, że dokument Studium dla większości terenu objętego projektem planu wyznacza kategorię terenu o symbolu U - Teren Usług i stanowi ogólny kierunek przyszłego zagospodarowania przestrzennego, dla którego funkcją podstawową tego terenu jest zabudowa usługowa wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m. in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie. Funkcją dopuszczalną tego terenu jest zieleń urządzona i nieurządzona m.in. w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej. Zgodnie z zapisami Studium (Tom III pkt III. 1.2.6 i 7) udział funkcji dopuszczalnej w ramach funkcji podstawowej można zrealizować w planach miejscowych: poprzez wyznaczenie terenu zgodnego z funkcją dopuszczalną (...), a udział tej funkcji nie może przekroczyć 50% powierzchni wydzielonego terenu. Prezydent Miasta Krakowa stwierdził, że mając na uwadze ten zapis Studium, w planie miejscowym zostały wyznaczone tereny zielone, tworzące Zielony Klin łączący Ogród Botaniczny z centrum miasta, na terenach o kategorii zagospodarowania U w Studium. Tereny zieleni z koncepcji planu nie przekraczają 50% powierzchni wyznaczonego w Studium terenu usługowego. Organ podkreślił również, że udział 50% funkcji dopuszczalnej wydzielonego w Studium terenu nie może być rozumiany jako wyznaczane indywidualnie w planie miejscowym (dla każdej nieruchomości znajdującej się w granicach planu) przeznaczenia o funkcji podstawowej ustalonej w studium - byłoby to niemożliwe i sprzeczne z zasadami ładu przestrzennego określonego w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, którego nie da się realnie zapewnić w odniesieniu do indywidualnych nieruchomości, a w wyniku założeń urbanistycznych koncepcji planu i innych czynników odzwierciedlających kompozycję urbanistyczną obszaru planu, z uwzględnieniem uwarunkowań konserwatorskich, przyrodniczych itp. Nieruchomość (pojedyncza działka, często o trudnych geometrycznie granicach) może być w planie przeznaczona w całości zgodnie z funkcją podstawową lub dopuszczalną, przy czym przeznaczenia terenu w planie muszą być odpowiednio zbilansowane, tak aby dla całości kierunku ze Studium funkcja dopuszczalna nie przekroczyła 50% terenu danego przeznaczenia.

Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że nieruchomość będąca przedmiotem skargi (tj. działki nr [...] oraz [...], obr. [...], Ś. ) jest położona we wschodniej części planu i ma powierzchnię 2,35 ha. Dla nieruchomości będących własnością skarżącej uczelni zostały wyznaczone w planie następujące oznaczenia: ZPo.1- Teren zieleni urządzonej (1,165 ha), KDX.1 - Teren ciągu pieszego i rowerowego (0,087 ha), Un.4 - Teren zabudowy usługowej (1,016 ha), MW/U.3 - Teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej lub usługowej (0,034 ha), KDD.15 - Teren dróg publicznych klasy dojazdowej (0,044 ha), US.1 - Teren sportu i rekreacji (0,001 ha). Część działki nr [...] otrzymała przeznaczenie pod usługi (Un.4) oraz pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną (MW/U.3) o sumarycznej powierzchni podobnej do terenu ZPo.1. Tym samym na działkach AWF została dopuszczona realizacja zabudowy, a części nieruchomości zostały przeznaczone jako tereny nieinwestycyjnie zgodnie z funkcją dopuszczalną ze studium, co stanowi kontynuację myśli urbanistycznej, powiązań przestrzennych w obszarze. Uwzględniwszy powyższe, w ocenie organu, plan miejscowy jest zgodny z dokumentem Studium, a wyznaczone połączenie KDX ma racjonalne podstawy merytoryczne do wyznaczenia w planie miejscowym.

Odnosząc się do zarzutu niezgodności przeznaczenia terenu komunikacji o symbolu KDX.1 z dokumentem Studium, Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że zgodnie z zapisami studium (tom III. 1.2.11) ustalanie w planie miejscowym przeznaczenia terenu pod tereny infrastruktury technicznej oraz tereny komunikacji (drogi lokalne, dojazdowe, wewnętrzne, trasy i przystanki komunikacji szynowej (w tym metro), miejsca postojowe i garaże podziemne) jest zgodne z każdą z wyznaczonych w studium funkcji zagospodarowania terenów, ustaloną dla obszarów w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych. Organ wyjaśnił również, że teren KDX.1 przebiegający m.in. przez teren AWF stanowi część bardzo istotnego połączenia terenów [...] z [...] (kierunek wschód - zachód), postulowany przez mieszkańców Krakowa od czasów realizacji projektu "Super Ścieżki", czyli terenów publicznie dostępnego ciągu pieszo - rowerowego, powiązanego z terenami zielni publicznej pomiędzy rondem [...], a rondem [...]. Konieczność realizacji takiego połączenia przez tereny pod estakadami kolejowym, a następnie terenami KDD.5, KDD.9, KDD.12, KP.1, KDX.1, KDD.18 wynikła również bezpośrednio z uwarunkowań komunikacyjnych została pozytywnie uzgodniona przez Zarząd Dróg Miasta Krakowa oraz była postulowana przez mieszkańców na praktycznie każdym etapie procedury planistycznej. Połączenie to było również postulowane w opracowaniu konserwatorskim znajdującym się w dokumentacji planistycznej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 140 Kodeksu cywilnego w związku z art. 6 ust. 2 w związku z art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Prezydent Miasta Krakowa przytoczył treść art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 tej ustawy oraz wskazał, że zestawienie powyższych norm prowadzi do wniosku, iż możliwe jest tylko takie zagospodarowanie terenu, jakie jest dopuszczone przez obowiązujące normy prawne, w tym ustalenia planu miejscowego. Ustalenia planu miejscowego stanowią zatem składową zbioru norm prawnych kształtujących treść prawa własności w odniesieniu do konkretnych nieruchomości. Ustawodawca przesądził zatem, że ustalenia planistyczne kształtują sposób wykonywania prawa własności, a prawo do zabudowy nieruchomości jest sprecyzowane zapisami obowiązującego planu. W tym sensie postanowienia planu miejscowego współwyznaczają, zdaniem organu, zakres prawa własności w rozumieniu art. 140 Kodeksu cywilnego, odwołującego się do granic określonych przez ustawy. Zapisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym korespondują w pełni z art. 64 ust. 3 Konstytucji, zgodnie z którym własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza istoty prawa własności.

Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że w świetle art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prawo własności stanowi jeden z elementów katalogu wartości, które należy uwzględniać w toku prac planistycznych. Funkcja planowania przestrzennego polega właśnie na wyważaniu tychże wartości, jak również interesu publicznego i prywatnego, w oparciu o zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 2 tej ustawy w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, walory architektoniczne i krajobrazowe, wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych, wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej. Organ stwierdził, że w niniejszej sprawie cały obszar planu miejscowego jest wpisany, do rejestru zabytków pod numerem [...] jako zespół urbanistyczno - architektoniczny dzielnicy W. - decyzją z dnia 12 lutego 1984 r. Mając to na uwadze, zapisy projektu planu w całości (poprzez tekst i rysunek planu - oraz wszystkie zawarte tam ustalenia) stanowią ochronę tego zabytku - obszaru W. . Organ wskazał, że wiedząc, że plan obejmuje obszar szczególny w strukturze miasta, projekt planu miejscowego dla obszaru W. sporządzono na schemacie opierającym się na 3 generalnych założeniach: realizacji zielonego klina przebiegającego od centrum miasta do Ogrodu Botanicznego - dzięki czemu zachowane zostają istniejące tereny zielone i tereny otwarte (w tym częściowo tereny boisk AWF), ochronie zabytkowej zabudowy wzdłuż ulicy [...], intensyfikacji ewentualnej nowej zabudowy na zewnątrz obszaru, czyli w okolicy ul. [...] i ul. [...]. Założenia te wynikają m.in. z zebranych uwarunkowań, spośród których przede wszystkim organ wymienił opracowanie problemowe dra Z. B. (rzeczoznawcę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego) pt. Wytyczne konserwatorskie oraz przestrzenne na potrzeby miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła - rejon ulicy Kopernika" w Krakowie. Prezydent Miasta Krakowa stwierdził, że w opracowaniu zawarto wskazania, które stały się przyczyną sformułowania m.in. idei Zielonego Klina, a mianowicie w pkt 2 zapisano, że "Wesoła mimo przekształceń urbanistycznych i architektonicznych, pozostaje rejonem największej ilości historycznych założeń w ogrodach. Ten charakter "Zielonej Wesołej" powinien być utrzymany, jako naczelna zasada ochrony i kształtowania krajobrazu obszaru, który jest przedmiotem planu zagospodarowania", w pkt 6: "Teren szpitalno - kliniczny po północnej stronie sugerowanej linii podziału (leżący bliżej ulicy Kopernika), przewiduje się zagospodarować jako przestrzeń parkową z zabudową istniejącą a zarazem z wykluczeniem jej dogęszczania. Zabudowa historyczna, prawie w całości zabytkowa, rozmieszczona jako pawilony w zielonym założeniu, powinny być nie tylko zachowane lecz także adaptowane do nowych funkcji. Równocześnie układ parkowy powinien być obligatoryjne oczyszczony z obiektów bezwartościowych (baraków i budynków obecnego zaplecza techniczno-gospodarczego), które degradują przestrzeń krajobrazu kulturowego. Wykluczone jest traktowanie miejsc po ich lokalizacji jako parcel budowlanych dostępnych dla nowych inwestycji. Miejsca odzyskane powinny być włączone do kompozycji parkowej." oraz w pkt 11 gdzie zapisano aby: "Rozważyć likwidację stadionu AWF przy ul. Śniadeckich 12b. W sytuacji gdy uczelnia sportowa ma własny kampus z zapleczem w Czyżynach, utrzymywanie lokalizacji na Grzegórzkach wydaje się nieuzasadnione. Odzyskany teren można by wykorzystać na powiększenie funkcji parkowej (zintegrowany zespół zieleni parku poszpitalnego, Ogrodu Botanicznego z nowym fragmentem uzyskanym poprzez adaptację zielonego boiska)". Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że te założenia, wraz z ideą "Zielonego Klina", były wielokrotnie prezentowane mieszkańcom i instytucjom zainteresowanym obszarem podczas poza proceduralnych konsultacji społecznych oraz podczas proceduralnych wyłożeń projektu planu do publicznego wglądu. Projekt planu oparty na tych założeniach uzyskał również wymagane prawem opinie i uzgodnienia, w tym Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie, czyli organu odpowiedzialnego za kształtowanie zabudowy (szczególnie na obszarze objętym wpisem do rejestru zabytków).

Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że klin zieleni wciskający się w centrum miasta Krakowa, analogiczny do krakowskich Błoń, ma zapewnić tereny rekreacyjne i tereny zielone, których niedobór jest widoczny w każdym średniowiecznym ośrodku miejskim, również w takim, jaki prezentuje centrum Krakowa. Organ wskazał, że sporządzający plan miejscowy planiści sprawdzili, że idea zielonego klina przeniesiona na zapisy planu miejscowego jest zgodna z dokumentem Studium i można przeznaczyć tereny znajdujące się w Klinie - pod różnorodne tereny zieleni urządzonej oznaczone symbolami ZPo.1 - pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny, oraz tereny ZP.5, ZP.4, ZP.3 - pod publicznie dostępne parki, skwery i zieleńce. Teren będący przedmiotem skargi znajduje się w przeznaczeniu pod Teren zieleni urządzonej, oznaczony symbolem ZPo.1 o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny. Organ podkreślił, że przeznaczenie takie zapewnia realizacje założeń projektu planu jako zielonego klina zieleni. Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że wnoszone przez AWF wnioski i uwagi podczas sporządzania planu dotyczyły całkowitej zabudowy terenu będącego ich własnością (przeznaczenie na usługi lub nawet zabudowę mieszkaniową wielorodzinną - wniosek z dnia 18 marca 2019 r. co nie należy uznać za zbieżne z celami statutowymi uczelni), co byłoby niezgodne z założeniami planu i ingerowałoby w układ urbanistyczny, który zgodnie z art. 7 pkt 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2021 r. poz. 710 ze zm.) powinien być chroniony poprzez zapisy planu miejscowego. Mając to na uwadze, uwagi AWF zostały uwzględnione częściowo i jedynie połowa terenu będącego własnością AWF została przeznaczona w projekcie planu na tereny usług. Jest to ta połowa, która znajdowała się poniżej klina zieleni, oddzielonego ciągiem pieszo-jezdnym KDX.1, co jest zgodne z punktem 6 ww. opracowania problemowego dra B., w myśl którego podział obu ww. części (części inwestycyjnej na południe od KDX.1 oraz części zielonej znajdującej się w Zielonym Klinie) powinien być uczytelniony przez wewnętrzny ciąg pieszo-rowerowy, przeprowadzony od ulicy Kołłątaja (jako adaptacja fragmentu historycznej drogi) do odcinka ulicy [...] biegnącego na zapleczu Ogrodu Botanicznego. Organ wyjaśnił, że praktycznym celem takiego rozwiązania jest rozdzielenie terenów o różnej podatności na sposoby nowego zagospodarowania oraz lepsze udostępnienie obszaru do użytku publicznego. Prezydent Miasta Krakowa dodał, że uwzględnił również uwagi AWF na późniejszym etapie procedury planistycznej i na terenie usługowym wyznaczonym w planie miejscowym, należącym do AWF zwiększył możliwości inwestycyjne uwzględniając uwagi podczas III wyłożenia do publicznego wglądu.

Organ wskazał, że obecny priorytet zachowania terenów Zielonego Klina, jako niezbudowanego, w którym można rozwijać różnorodne formy zieleni, pożądanego i wskazywanego w opracowaniach konserwatorskich, znalazło odzwierciedlenie w zapisach planu miejscowego. Zgodnie z art. 3 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 1 oraz art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym status właścicielski działek nie determinuje wyznaczenia przeznaczenia nieruchomości w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Tym niemniej przeznaczenie terenu może wskazać pośrednio zarządcę terenu. Plan miejscowy dopuszcza realizację Ogrodu Botanicznego zgodnie z przeznaczeniem podstawowym, gdzie podmiot zarządzający nie jest określony (może to być UJ, AWF, inny podmiot, może to być również Gmina Miejska Kraków) lub przewiduje realizację parku publicznego, który podlegałby wykupowi przez Gminę Miejską Kraków. Organ przyznał, że ta istotna kwestia zmieniała się w trakcie sporządzania dokumentu planu miejscowego, a w dokumentacji planistycznej znajduje się m.in. pismo Dyrektora Ogrodu o poszerzenie Ogrodu Botanicznego. Potem to stanowisko zostało zmienione, dlatego też sprawa ewentualnego wykupów terenów ZPo.1 pod zieleń publiczną, w tym m.in. terenów AWF została uwzględniona w prognozie finansowej sporządzonej na potrzeby planu miejscowego. W każdym z ww. wypadków, Prezydent Miasta Krakowa, ustalając przeznaczenie tego terenu liczył się z koniecznością wypłacenia odszkodowania lub wykupienie tego terenu i zagospodarowania go przez Gminę Miejską Kraków, co Rada Miasta Krakowa, przyjmując uchwałę o uchwaleniu planu miejscowego wraz z prognozą finansową zaakceptowała, przegłosowując uchwałę w sprawie uchwalenia skarżonego planu. Organ zaznaczył, że na podstawie ustawy dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899 ze zm.) Gmina ma możliwość wykupu nieruchomości przeznaczonych na cele publiczne, a zgodnie z art. 6 pkt 9c ustawy o gospodarce nieruchomościami, tereny przeznaczone pod parki oraz ciągi piesze są terenami przeznaczonymi na inwestycje celu publicznego.

Konkludując organ uznał, że zapisy zaskarżonego planu miejscowego są zgodne z dokumentem studium oraz z zasadami ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju, które nakazują uwzględniać walory historyczne, zabytkowe obszaru objętego ustaleniami planistycznymi. Przyjęte rozwiązania planistyczne stanowią synergiczny rezultat zsumowanych wytycznych i wniosków płynących ze sporządzonych na potrzeby planu analiz i opracowań historycznych, postulatów i uwag, a także uzgodnień Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie. Od początku uzgadnianego projektu planu na nieruchomości skarżącej uczelni wyznaczone były tereny ZPo.1, Un.4, KDX.1, MW/U.3, KDD.15, a stanowisko Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków to sześć uzgodnień. Uwzględniwszy powyższe Prezydent Miasta Krakowa uznał, że postawiony zarzut przekroczenia granic władztwa planistycznego, rozumianego jako uprawnienie organów planistycznych gminy do kształtowania przeznaczenia terenów zgodnie z obowiązującymi zasadami ustawowymi i konstytucyjnymi, nie znajduje uzasadnienia w niniejszej sprawie.

Zdaniem Prezydenta Miasta Krakowa, również skarga A. B. winna zostać oddalona jako niezasadna. W odpowiedzi na tę skargę Prezydent Miasta Krakowa przedstawił przebieg procedury planistycznej, a następnie wskazał, że nieruchomość, której współwłaścicielem jest skarżący, oznaczona jako działka ewidencyjna nr [...], obręb [...], jednostka ewidencyjna K. – Ś. , została objęta granicami zaskarżonego planu miejscowego w niewielkiej (1,7%), zachodniej części z przeznaczeniem pod Tereny dróg publicznych klasy dojazdowej o symbolu KDD.18. W pozostałej, przeważającej części (98,3%) plan ustala jej przeznaczenie pod Tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej lub usługowej, o symbolu MW/U.5 pod zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi, budynkami usługowymi lub budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi z usługami. W ocenie organu tak znikomy procent powierzchni działki skarżącego objęty ustaleniami planu przewidujący jej publiczne przeznaczenie, wskazuje na brak naruszenia interesu prawnego.

Odnosząc się do zarzutu niezgodności rysunku z treścią uchwały, Prezydent Miasta Krakowa wskazał, że zakwestionowany § 16 ust. 1 pkt 4 lit. t uchwały zawiera ustalenia dla maksymalnej szerokości drogi w liniach rozgraniczających: KDD.18 - do 12 m, z dopuszczeniem fragmentarycznego poszerzenia do 16 m w rejonie zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym. Organ podkreślił, że uchwała określa obszar niezbędny pod pas drogowy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, w ramach którego istnieje techniczna możliwość zaprojektowania prawidłowych łuków drogowych, infrastruktury komunikacyjnej odpowiedniej dla danej klasy funkcjonalno-technicznej projektowanej ulicy. Zdaniem organu, użycie proponowanego przez skarżącego zapisu "fragmentarycznie poszerzona do 16 m" jest tożsame z zapisem zamieszczonym w planie miejscowym. Rejon zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym odnosi się bowiem do tego fragmentu terenu KDD.18, w którym pas drogowy zmienia swój kierunek w bezpośrednim sąsiedztwie ogrodu botanicznego, zaś szerokość dotyczy dokładnie tego terenu, tj. KDD.18 i nie odnosi się do terenów o innym przeznaczeniu, np. w otoczeniu drogi.

Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że uwzględniając oczekiwania mieszkańców ulicy [...], zmniejszono szerokość terenu drogi publicznej na nieruchomości skarżącego. Początkowo projekt planu zakładał fragmentaryczne poszerzenie terenu komunikacyjnego KDD.18 do 21 m, z czego z nieruchomości skarżącego było to jedynie pas o szerokości 3 m, kiedy długość działki wynosi 38 m. Ostatecznie przeznaczenie, które otrzymała działka nr [...], czyli w zdecydowanej większości teren MW/U.5 jest korzystniejsza dla skarżącego, bowiem całość nieruchomości w tym terenie została przeznaczona jako teren inwestycyjny - nieprzekraczalne linie zabudowy są tożsame z linią rozgraniczającą teren. Natomiast sposób rozpatrzenia uwag został zawarty w zarządzeniach Prezydenta Miasta Krakowa, dołączonych do dokumentacji planistycznej.

Uzasadniając sposób przeznaczenia niewielkiego fragmentu nieruchomości skarżącego pod drogę, organ wskazał na jego niezbędność dla poprawnego funkcjonowania przyszłego układu komunikacyjnego miasta z uwzględnieniem zrealizowania nowej, intensywniejszej zabudowy w rejonie ul. [...], zgodnie z ustaloną kategoria przeznaczenia terenu, w tym również nowej zabudowy na nieruchomości skarżącego. Organ wskazał, że obecnie nieruchomość jest zagospodarowana budynkiem jednorodzinnym, a w przyszłości może zostać przeznaczona niemal w całości pod zabudowę wielorodzinną, wielorodzinną z usługami lub pod budynki usługowe. Wzrost wartości nieruchomości na korzyść skarżącego jest, zdaniem organu, znaczny.

Prezydent Miasta Krakowa stwierdził również, że celem poszerzenia terenów komunikacji w obszarze zabudowanym jest rezerwa miejsca pod szerszy chodnik z zielenią, który ma służyć poprawie jakości życia mieszkańców, nie tylko przyległych nieruchomości, ale korzystających z ulic pieszych, którzy podążaliby od dużego węzła komunikacyjnego i przesiadkowego Rondo [...], przez ulicę [...] do Ogrodu Botanicznego. Pod uwagę wzięto również fakt, że w części terenu przebiega istotna droga rowerowa (oznaczona na rysunku skarżonej uchwały) i aby umożliwić bezpieczeństwo, przy skrzyżowaniu dopuszczono fragmentaryczne poszerzenie ulicy w terenie drogi publicznej do 16 m.

Ponadto organ wyjaśnił, że na etapie wyłożeń projektu planu miejscowego do publicznego wglądu oczekiwania mieszkańców zostały spełnione poprzez częściowe uwzględnienie ich uwag, pomimo oceny, iż jest to rozwiązanie mniej korzystne dla miasta z punktu widzenia inżynierii systemów komunikacyjnych. Ulica [...] jako droga publiczna, w sieci wszystkich dróg miejskich stanowi przestrzeń publiczną i jest dostępna dla wszystkich mieszkańców Krakowa, którym ma służyć łącznie z mieszkańcami przyległych nieruchomości, a organizacja ruchu tej ulicy nie stanowi materii planistycznej określonej w planie miejscowym. Przewidując różne scenariusze przyszłego systemu transportowego, zapewniono na obszarze spójny, czytelny, hierarchiczny układ komunikacyjny. Przeprowadzona dla działki nr [...], obręb [...], Ś. analiza w zakresie wykorzystania powierzchni działki na potrzeby poszerzenia drogi KDD.18 (ul. [...]) została przygotowana na podstawie czterech edycji planu wyłożonych do publicznego wglądu, z którymi zapoznawał się skarżący na poszczególnych etapach procedury planistycznej. Mając powyższe na względzie Prezydent Miasta Krakowa uznał, że uchwała nr LXXIV/ 2076/ 21 z dnia 1 grudnia 2021 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła - rejon ulicy Kopernika" nie narusza obowiązujących przepisów prawa.

W piśmie z dnia 2 czerwca 2022 r. skarżący A. B. odniósł się do argumentów Prezydenta Miasta Krakowa podniesionych w odpowiedzi na jego skargę. Skarżący stwierdził, że nie jest prawdą, że uwagi w sprawie szerokości ul. [...] zostały uwzględnione częściowo. Jak bowiem wykazano w skardze zostały uwzględnione w całości i ich wprowadzenie do projektu planu oznaczało zachowanie istniejącej ulicy bez zmian. W związku z tym skarżący uważa, że przedmiotowe poszerzenie KDD.18, było niezgodne z zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr 2263/2020 z dnia 14 września 2020 r. Skarżący podkreślił, że organ miał możliwość uwzględnić uwagę częściowo, uzasadniając konieczność fragmentarycznego poszerzenia drogi względami technicznymi, czego jednak nie uczynił. A. B. stwierdził również, że był w błędzie uznając zaskarżoną rozbieżność tekstu i rysunku planu za oczywistą omyłkę. W świetle bowiem stanowiska organu mamy do czynienia nie z omyłką, a z umyślnym wprowadzeniem w błąd uczestników dyskusji przez przedstawiciela organu (głównego projektanta w obecności dyrekcji Wydziału Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta Krakowa). Powyższe jest naruszeniem zasady ochrony zaufania obywateli do państwa, będącego także dyrektywą poprawnej legislacji, co oznacza, że norma prawa lokalnego dotycząca wyznaczenia obszaru KDD.18 w przedmiotowym planie miejscowym, winna zostać uchylona.

W piśmie z dnia 7 czerwca 2022 r. O. sp.z.o.o. odniosła się do argumentów Prezydenta Miasta Krakowa podniesionych w odpowiedzi na skargę. W odpowiedzi na twierdzenie organu, że uzasadnieniem dla wprowadzenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła - rejon ulicy Kopernika" określonych wskaźników zabudowy i zagospodarowania terenu oraz wyznaczenia "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew" było formą ochrony zabytku jakim jest - wpisany do rejestru zabytków pod numerem [...] zespół urbanistyczno - architektoniczny dzielnicy W. i znajdująca się w sąsiedztwie obszaru Ronda [...] siedziba K. Spółka stwierdziła, że wyznaczone na mapie osie kompozycyjne oraz obszar kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew w przypadku ich utrzymania - będą niemożliwe do zauważenia dla przechodniów i jako takie zupełnie bezprzedmiotowe. Zdaniem Spółki, nawet przy dużej dozie dobrej woli trudno dostrzec w analizowanym obszarze "atrakcyjny widok nawiązujący do tradycji architektonicznych oraz urbanistycznych baroku". Także portyk wieńczący budynek siedziby K. nie jest w żadnym stopniu widoczny dla przechodnia znajdującego się w obszarze Ronda [...]. Ze względu na umiejscowienie - obszar K. nie jest widoczny ani od strony Ronda [...] ani też od ulicy [...]. Aktualnie obszar należący do skarżącej Spółki nie jest zabudowany ani w żaden sposób zagospodarowany - znajdują się tam nieliczne, niewielkie drzewa i krzaki - i na dzień dzisiejszy portyk nie jest widoczny z żadnej strony dla osoby znajdującej się przy ulicy [...]. W przypadku pojawienia się na terenie działki jakichkolwiek obiektów - tym bardziej obszar z portykiem nie będzie widoczny z Ronda [...]. Spółka dodała, że budynek kurii nie jest obiektem objętym ochroną konserwatorską - nie jest wpisany ani do gminnej ewidencji zabytków ani do rejestru zabytków. Założenia, na które wskazuje organ nie mogą zatem zostać w żadnym stopniu zrealizowane, więc tak rażące naruszanie prawa własności przysługującego skarżącej pozostaje całkowicie nieuzasadnione. Ponadto Spółka uważa, że analiza zabudowy Krakowa, w szczególności obszaru W. , zaprzecza tezie jakoby miała ona czerpać z rozwiązań architektonicznych zastosowanych przy realizacji budynku K. . Część terenu W. - szczególnie jeśli chodzi o obszar znajdujący się w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości Spółki - cechuje zabudowa o charakterze pofabrycznym, przemysłowym - przykładowo jest to obszar Zespołu Fabryki Peterseima - kompleks ten znajduje się pomiędzy ulicą [...] i Aleją [...]. Przeważającą cześć zabudowy obszaru W. stanowią kamienice -w dużej mierze objęte ochroną konserwatorską - przykładowo przy ulicy [...], [...], [...], [...], [...]. Również w okolicach licznych obszarów zielonych (w szczególności Ogrodu Botanicznego) trudno dopatrzeć się jakichkolwiek nawiązań do architektonicznych tradycji greckich czy też tradycji architektonicznych baroku, na których konieczność uwypuklenia wskazuje organ.

Dodatkowo spółka O. sp.z.o.o. [...] podniosła, że zgodnie z założeniami dokumentu Studium - zabudowa wielorodzinna w obszarze G. ma być kształtowana w układzie zabudowy pierzejowej. Przykładem takiej zabudowy mogą być budynki usytuowane po drugiej stronie ulicy [...] - gdzie znajdują się ciągi budynków w jednej linii - przerywane wyłącznie ulicami zlokalizowanymi prostopadle do ul. [...] - np. ulicami [...] i [...]. Z tego rodzaju zabudową stoi w sprzeczności wyznaczanie osi kompozycyjnych, przecinających ukośnie obszar gdzie miałaby zostać zlokalizowana zabudowa o charakterze pierzejowym. Wyznaczone osie kompozycyjne zaburzają ciągi zabudowy pierzejowej stojąc w sprzeczności z zasadami kształtowania ładu przestrzennego w analizowanym obszarze oraz z wytycznymi wynikającymi ze studium kierunków i zagospodarowania przestrzennego.

Skarżąca Spółka nie zgodziła się z twierdzeniem Prezydenta Miasta Krakowa, że wyznaczenie w terenie MW/U.2 osi widokowej, wokół której określono kluczową strefę zieleni i egzemplarzy drzew jest zasadne mimo, że w terenie nie ma żadnych wartościowych egzemplarzy zieleni. W ocenie strony - na co wskazują również jednoznacznie zapisy planu miejscowego - podstawą do wyznaczenia obszarów nazwanych "kluczowe strefy zieleni i egzemplarzy drzew" jest występowanie jakichkolwiek wartościowych egzemplarzy drzew, których zachowanie i wyeksponowanie uzasadnia wyznaczenie w ich bezpośrednim sąsiedztwie obszaru ochronnego. Tymczasem jedyne drzewo - istniejące wcześniej na działce nr [...] -wierzba biała, zostało wycięte jeszcze przed uchwaleniem niniejszego planu zagospodarowania, gdyż zagrażało bezpieczeństwu i nie rokowało dalszej egzystencji. Wobec tego kształtowanie osi widokowej wokół nieistniejącego drzewa i ograniczanie w ten sposób w zasadzie całkowicie możliwości zagospodarowania działek Spółki nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Skarżąca Spółka wskazała również, że ulica [...], na którą powołuje się w piśmie organ posiada zupełnie inny charakter zabudowy od ulicy [...], przy której znajdują się należące do niej działki. Wnętrze architektoniczne - krajobrazowe ulicy [...], w której uzupełnia się zatarte i zagubione kompozycje zieleni charakteryzuje się bowiem zdecydowanie mniej intensywną zabudową, zdecydowanie mniejszym natężeniem ruchu samochodowego oraz dużą ilością istniejącej już zieleni. Zdaniem Spółki, nie jest możliwe jednak odtworzenie charakteru ulicy [...] przy ulicy [...], która wraz z Aleją [...] stanowią jedne z głównych arterii miasta, są to wielopasmowe ulice, gdzie przez większość dnia panuje wysokie natężenie ruchu samochodowego, tramwajowego i pieszego. Ponadto przy ulicy [...] nie istniały dotychczas tradycyjne kompozycje zieleni, które należałoby odtworzyć. Obszar ten cechuje wysoka intensywność zabudowy i wielkomiejski charakter wynikający w szczególności z wysokiej zabudowy znajdującej się w okolicach Ronda [...]. Poza tym w obszarze Ronda [...] zdecydowanie bardziej zauważalna jest wysoka zabudowa biurowa - w szczególności wieżowiec K1 i otaczające go budynki – niż portyk budynku K. .

Zdaniem skarżącej Spółki, określenie drzewa oznaczonego na rysunku planu miejscowego, w centrum jej działek jako "roślinność wysoka o istotnym znaczeniu w miejskiej strukturze obszaru" stanowi znaczne nadużycie. Do swojego pisma Spółka dołączyła opinię, w której wskazano, że "najbliższe otoczenie drzewa to teren porozbiórkowy, w najbliższym sąsiedztwie niezadrzewiony, pokryty w części roślinnością ruderalną, w części zagruzowany". W ocenie Spółki, kluczowe strefy zieleni powinny być w projekcie planu lokalizowane w obszarach, gdzie już aktualnie znajdują się egzemplarze zieleni o istotnym znaczeniu dla otoczenia, w obszarach które są już wykorzystywane jako enklawy zieleni, gdzie można znaleźć ciszę i wypoczynek. Nie obejmuje to natomiast obszarów gdzie taka zieleń nie istnieje, a warunki i otoczenie nieruchomości nie zachęcają do wykorzystywania danego obszaru jako miejsca wypoczynku. Zielone enklawy powinny być bowiem tworzone w miejscach, w które ludzie będą chcieli wykorzystywać jako miejsce relaksu i odpoczynku, a nie narzucane odgórnie i arbitralnie bez odniesienia się do otoczenia w jakim znajduje się dany obszar. Bliskość ulicy [...], hałas, spaliny powodują, że mieszkańcy nie będą traktować tego obszaru jako miejsca relaksu i wypoczynku.

Za nieuzasadnione O. sp.z.o.o. uznała twierdzenie Prezydenta Miasta Krakowa, że skoro drzewo zostało usunięte przed przyjęciem zaskarżonej uchwały, to plan miejscowy w § 11 ust. 4 określa, że należy w tym miejscu posadzić następcę o tym samym pokroju i rozmiarze, a więc drzewo z gatunku Salic Alba. Wycinka miała miejsce przed wejściem w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a uchwała w żadnym miejscu nie nadaje zapisom planu mocy wstecznej. Spółka wskazała, że zgodnie z § 79 uchwała weszła w życie po upływie 14 dnia od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego, tj. w dniu 25 grudnia 2021 r. Natomiast drzewo zostało wycięte na przełomie kwietnia i maja 2021 r. Warunki wycinki określone zostały w zezwoleniu Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie nr [...] z dnia 15 marca 2021 r. Warunkiem wycinki nie było wykonanie nasadzenia zastępczego, a już tym bardziej dokonanie nasadzenia w tym samym miejscu, w którym znajdowało się wycinane drzewo. Skoro zatem obowiązek nasadzenia zastępczego nie został nałożony na Spółkę, to nie ma podstaw do wywodzenia go z przepisów uchwały, która nie obowiązywała kiedy czynności były dokonywane.

Skarżąca Spółka oświadczyła, że zdaje sobie sprawę z konieczności zapewnienia w przypadku realizacji inwestycji powierzchni biologicznie czynnej w wysokości określonej w zapisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zwróciła jednak uwagę, że działki [...], [...] oraz [...] znajdują się w centralnej części jej nieruchomości i ustanowienie na ich obszarze podwyższonego wymogu powierzchni biologicznie czynnej ogranicza w istotny sposób możliwości ich zagospodarowania. Jak bowiem wynika z treści § 11 ust. 1 procedowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wzdłuż przebiegu wyznaczonych na rysunku planu osi kompozycyjnej i widokowej zakazuje się lokalizowania nowych przesłaniających obiektów budowlanych nadziemnych, zaś na obszarze opisanym jako "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew" ustala się nakaz zagospodarowania stref zieleni w min. 75% jako teren biologicznie czynny z wykluczeniem realizacji budynków i garaży podziemnych, chyba że ustalenia szczegółowe stanowią inaczej. W opinii Spółki, uwzględniając okoliczność wytyczenia na obszarze oznaczonym symbolem WM/U.2 terenu opisanego jako "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew" rzeczywista narzucona zapisami procedowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wartość minimalnego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej w znaczącym stopniu przewyższa przyjęty dla jednostki urbanistycznej 11 - G. w obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego pułap dopuszczalnej minimalnej powierzchni biologicznie czynnej na poziomie 30%. Na powyższe nie ma wpływu przy tym, że w § 29 ust 2 pkt 6 ustalono dopuszczenie realizacji pod strefą "kluczowych stref zieleni i egzemplarzy drzew" parkingu podziemnego ustalając nakaz zagospodarowania jego powierzchni w min. 40% jako teren biologicznie czynny. W dalszym ciągu bowiem ograniczenia w odniesieniu do nieruchomości skarżącej są zbyt daleko idące i uniemożliwiają zagospodarowanie nieruchomości. Spółka wskazała, że planuje zapewnienie powierzchni biologicznie czynnej dla inwestycji, jednak zgodnie z wcześniejszymi koncepcjami, tereny zielone miały znajdować się w innym obszarze, niż ten narzucony wymogami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co dawało jej możliwość zagospodarowania nieruchomości w bardziej optymalny sposób. Zdaniem spółki, podwyższenie wymogów dotyczących powierzchni biologicznie czynnej w centralnym obszarze nieruchomości i to na tak znacznym obszarze stanowi zbyt daleko idącą ingerencję w przysługujące jej prawo własności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Na wstępie należy wyjaśnić, że w związku z epidemią COVID-19, od dnia 14 marca 2020 r. do dnia 20 marca 2020 r. na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej obowiązywał stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 (zob. § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego - Dz.U.2020.433 oraz § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego - Dz. U. z 2020 r. poz. 491). Z kolei w okresie od dnia 20 marca 2020 r. do dnia 16 maja 2022 r. obowiązywał stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 (§ 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii - Dz. U. z 2020 r. poz. 491 z późn. zm.). Stan epidemii został odwołany z dniem 16 maja 2022 r., w związku z wejściem w życie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 maja 2022 r. w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz.U.2022.1027). Od dnia 16 maja 2022 r., do odwołania, na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej obowiązuje ponownie stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 (zob. § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 maja 2022 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego - Dz.U.2022.1028).

Zgodnie z przepisem art. 15zzs4 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2021.2095 t.j. z dnia 2021.11.22) w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID -19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich, wojewódzkie sądy administracyjne przeprowadzają rozprawę wyłącznie przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających prowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym, że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu. W myśl art. 15zzs4 ust. 3 ustawy Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów. W rozpoznawanej sprawie strony postępowania zostały wezwane o podanie, czy wnoszą o przeprowadzenie rozprawy zdalnej, a jeżeli tak - to o wskazanie adresu elektronicznego na platformie ePUAP - w terminie 7 dni od dnia doręczenia - pod rygorem przyjęcia, że strona nie ma możliwości technicznych uczestniczenia w rozprawie zdalnej.

Pełnomocnik strony skarżącej O. sp.z.o.o. r.pr. E. S., która powyższe wezwanie otrzymała w dniu 20.05.2022 r. (k.62 akt sądowych) nie podała adresu elektronicznego na platformie ePUAP, a jedynie adres e-mail. Również pełnomocnik organu r. pr. T. D.-B., który otrzymał wezwanie w dniu 20.05.2022 r. (k.63) nie podał adresu e-PUAP. Adresu takiego nie podał także skarżący A. B., który wezwanie w tym przedmiocie odebrał w dniu 24.05.2022 r. (k.215). Dlatego też zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału sprawa została skierowana do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym.

Na podstawie art.1 § 1 i § 2 z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2021.137 t.j.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Z kolei zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Dz.U.2022.329 t.j.), zwanej dalej "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Sądowa kontrola legalności obejmuje m.in. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej i polega na badaniu zgodności kwestionowanego skargą aktu z przepisami prawa powszechnie obowiązującego (art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a.).

Kontrola legalności w niniejszej sprawie dotyczy uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 1 grudnia 2009 r. Nr LXXIV/2076/21 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – Rejon ulicy Kopernika" (Dz.U. Woj.Małop.2021.7577 z dnia 2021.12.10).

W pierwszej kolejności koniecznym było zbadanie legitymacji skarżących do zaskarżenia przedmiotowej uchwały. Zgodnie z art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 713 z późn. zm.). każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wniesienia skargi (nie w przyszłości) naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Interes prawny skarżącego powinien wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponowany jest przy tym element bezpośredniości, konkretności i realnego charakteru interesu prawnego strony. Skarżący wywodzą swój interes prawny z prawa własności (art. 140 k.c.). Nie ulega również wątpliwości, że działki będące własnością skarżących są objęte zaskarżonym planem. Organ przyznał te fakty.

Nie ulega także wątpliwości, że interes skarżących został naruszony przez zmianę przeznaczenia części działek skarżących. Jak to bowiem stwierdzono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2016 r. II OSK 1102/14, LEX nr 1956345: "Jeśli skarżący ma nieruchomości położone na obszarze objętym kwestionowanym planem i jego ustalenia dokonują zmian w ich przeznaczeniu, to już to wystarczy do uznania, że jego interes prawny został naruszony".

Z kolei przepis art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 293 z późn. zm.) stanowi, że istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Zasady sporządzania planu miejscowego dotyczą treści merytorycznej, a więc jego zawartości, kwestii nienaruszenia ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz stanowiska organów uzgadniających i opiniujących, nieprzekroczenia władztwa planistycznego oraz zachowania standardów dokumentacji planistycznej.

Tryb sporządzania planu odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzenia planu, a skończywszy na uchwaleniu planu. Zaniechanie którejś z czynności może stanowić istotne naruszenie trybu, skutkujące nieważnością uchwały w całości lub części.

Wskazać również należy, że kontrola zaskarżonego aktu dokonywana jest w granicach wyznaczonych prawną ochroną przysługującą skarżącemu mającemu tytuł prawny do oznaczonej nieruchomości objętej planem. W konsekwencji ewentualne uwzględnienie skargi powinno nastąpić wyłącznie w części wyznaczonej indywidualnym interesem skarżącego. Także potencjalne naruszenia procedury planistycznej mogą być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy pozostają w związku z interesem prawnym skarżącego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 kwietnia 2020 r. II OSK 2296/19, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 grudnia 2017 r., II SA/Kr 1037/17).

Sąd nie dostrzegł istotniejszego naruszenia trybu sporządzania zaskarżonego planu miejscowego. Wszystkie czynności nakazane przepisem art.17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zostały przeprowadzone.

I tak, w dniu 20.12.2017 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr XCI/2392/17 w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika" (k. 1 tom 1 ).

W dniu dokonano 16.02.2018 r. ogłoszenia oraz określono termin składania wniosków – do 29 marca 2018 r.(k. 8 tom 1).

W dniu 21.02.2018 r. o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu zawiadomiono instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu: Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Krakowie, Marszałka Województwa Małopolskiego, Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie, Polskie Sieci Elektroenergetyczne S.A., Małopolskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Krakowie, Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie, Miejską Komisję Urbanistyczno Architektoniczną, ZIKiT w Krakowie, Komendanta Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w Krakowie, Dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego w Krakowie, Dyrektora Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego, Szefa Agencji Wywiadu, Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie, Wojewodę Małopolskiego, Geologa Powiatowego, Dyrektora Wydziału Kształtowania Środowiska UMK, Szefa ABW, Zarząd Województwa Małopolskiego oraz Ministra Środowiska (k. 9 - 24 tom 1).

Stosownie do art.17 pkt 4) wielokrotnie sporządzono projekt planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko: Maj 2019 r. (k. 44 tom 2), Grudzień 2019 r. (k. 57 tom 3), Kwiecień 2020 r. (k. 21 tom 4), Czerwiec 2020 r. (k. 36 tom 4), Wrzesień 2020 r. (k. 125 tom 7), Październik 2020 r. (k. 200 tom 7), Luty 2021 r. (k. 72 tom 15), Marzec 2021 r. (k. 101 tom. 15), Projekt planu po wprowadzeniu poprawek przez Radę Miasta Krakowa (k. 40 tom 17), Sierpień 2021 r. (k. 45 tom 17).

Również Prognoza oddziaływania na środowisko miała wiele edycji:

Grudzień 2019 r. (k. 56 tom 3), Styczeń 2020 r. (k. 58 tom. 3), Kwiecień 2020 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 20 tom 4), Czerwiec 2020 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 35 tom 4), Lipiec 2020 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 503-599 tom 6), Wrzesień 2020 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 124 tom 7), Październik 2020 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 199 tom 7), Luty 2021 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 71 tom 15), Marzec 2021 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 100 tom 15), Lipiec 2021 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 41 tom 17), Sierpień 2021 r. - aktualizacja prognozy ze stycznia 2020 r. (k. 46 tom 17).

Sporządzona została również Prognoza skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego (tom 16, bez numeracji stron – załącznik do zarządzenia z kwietnia 2021 r.).

Wystąpiono o opinie o projekcie planu do: Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie – w dniu 11.04.2019 r. (k. 1 tom 2), Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie – w dniu 11.04.2019 r. (k. 3 tom 2), do poszczególnych Wydziałów i Zarządów Urzędu Miasta Krakowa m.in. Wydziału Architektury i Urbanistyki, Wydziału Kształtowania Środowiska, Miejskiego Konserwatora Zabytków - w dniu 23.05.2019 r. (k. 9-10 tom 2), Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej – w dniu 5.12.2019 r. (k. 6 tom 3), Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 8 tom 3), Marszałka Województwa Małopolskiego (k. 9 tom 3), Geologa Powiatowego i Dyrektora Wydziału Kształtowania Środowiska (k. 10 tom 3), Ministra Klimatu (k. 11 tom 3), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 12 tom 3), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 13 tom 3), Polskich Sieci Elektroenergetycznych S.A. (k. 14 tom 3) - w dniu 31.01.2020 r., Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 67 tom 3), Marszałka Województwa Małopolskiego (k. 68 tom 3), Geologa Powiatowego i Dyrektora Wydziału Kształtowania Środowiska (k. 69 tom 3), Ministra Klimatu (k. 71 tom 3), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 72 tom 3), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 73 tom 3), Polskich Sieci Elektroenergetycznych S.A. (k. 74 tom 3) o ponowne zaopiniowanie – w dniu 24 kwietnia 2020 r., Ministra Środowiska – w dniu 4.06.2020 r. (k. 84 tom 3), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 26 tom 4), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 27 tom 4), Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 28 tom 4) o ponowne zaopiniowanie – w dniu 24.06.2020 r.

Wystąpiono o uzgodnienie projektu planu do: Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (k. 7 tom 3), Wojewody Małopolskiego (k. 14 tom 3), Zarządu Województwa Małopolskiego (k. 16 tom 3), Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 17 tom 3), Zarządu Dróg Miasta Krakowa (k. 18 tom 3), Dyrektora ABW (k. 19 tom 3), Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego (k. 20 tom 3), Szefa Agencji Wywiadu (k. 21 tom. 3), Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (k. 22 tom 3), Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie (k. 23 tom 3) – w dniu 31.01.2020 r., 24 kwietnia 2020 r. wystąpienie o ponowne uzgodnienie do: Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (k. 66 tom 3), Wojewody Małopolskiego (k. 75 tom 3), Zarządu Województwa Małopolskiego (k. 76 tom 3), ), Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 77 tom 3), Zarządu Dróg Miasta Krakowa (k. 79 tom 3), Szefa ABW (k. 80 tom 3), Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego (k. 81 tom 3), Szefa Agencji Wywiadu (k. 82 tom 3), Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (k. 83 tom 3), Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 24 tom 4) o ponowne uzgodnienie w dniu 24.06.2020 r.

Projekt planu był czterokrotnie wykładany do publicznego wglądu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, co zostało ogłoszone oraz zorganizowane zostały dyskusje publiczne nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami.

O I wyłożeniu w okresie od 13 lipca 2020 r. do 10 sierpnia 2020 r. ogłoszono w dniu 3.07.2020 r.(k. 76 tom 4). W dniu 21 lipca 2020 r. odbyła się dyskusja publiczna (k. 80 i 81 tom 4). Termin składania uwag określono do 24 sierpnia 2020 r.

O II wyłożeniu w okresie od 7 grudnia 2020 r. do 8 stycznia 2021 r. ogłoszono w dniu 27.11.2020 r. (k. 3 seg. 8). W dniu 10.12.2020 r. odbyła się dyskusja publiczna (k. 48 seg. 8). Termin składania uwag określono do 25 stycznia 2021 r.

O III wyłożeniu w okresie od 6 kwietnia 2021 r. do 5 maja 2021 r. ogłoszono w dniu 26.03.2021 r. (k. 155 tom 15). W dniu 20.04.2021 r. odbyła się dyskusja publiczna (k. 107 tom 15). Termin składania uwag określono do 19 maja 2021 r.

O IV wyłożeniu w okresie od 6 września 2021 r. do 4 października 2021 r. ogłoszono w dniu 27.08.2021 r. (k. 64 tom 17). W dniu 9.09.2021 r. odbyła się dyskusja publiczna (k. 49 tom 17). Termin składania uwag określono do 18 października 2021 r.

Po każdym wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu Prezydent Miasta Krakowa rozpatrywał wniesione uwagi. Po I wyłożeniu w dniu 14.09.2020 r. wydane zostało zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa Nr 2263/2020 w sprawie rozpatrzenia uwag i pism złożonych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika", w tym uwag zgłoszonych w ramach strategicznej oceny oddziaływania na środowisko projektu tego planu (k. 82 tom 4).

W dniu 21.09.2020 r. wydano zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa Nr 2332/2020 o zmianie zarządzenia z dnia 14 września 2020 r. Nr 2263/2020 (k. 83 tom 4).

Po II wyłożeniu w dniu 15.02.2021 r. wydane zostało zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa Nr 358/2021 z dnia 4 marca 2021 r. Nr 514/2021 (k. 48 i 49 tom 8).

Po III wyłożeniu w dniu 21 maja 2021 r. wydane zostało zarządzenie Prezydenta Miasta Krakowa Nr 1398/2021 w sprawie rozpatrzenia uwag i pism złożonych do ponownie wyłożonej do publicznego wglądu części projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika", w tym uwag zgłoszonych w ramach strategicznej oceny oddziaływania na środowisko projektu tego planu i rozpoznania pism w zakresie niestanowiącym uwag (k. 154 tom 15).

Stosownie do treści art.17 pkt 13 upzp po każdym rozpatrzeniu uwag Prezydent Miasta Krakowa wprowadzał zmiany do projektu planu miejscowego i ponawiał uzgodnienia.

I tak, po I wyłożeniu w dniu 22.09.2020 r. wystąpił o ponowne uzgodnienie do: Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (k. 5 tom 7), Wojewody Małopolskiego (k. 28 tom 7), Zarządu Województwa Małopolskiego (k. 31 tom 7), Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 34 tom 7), Zarządu Dróg Miasta Krakowa (k. 36 tom 7), szefa ABW (k. 39 tom 7), Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego (k. 42 tom 7), Szefa Agencji Wywiadu (k. 45 tom 7), Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (k. 48 tom 7), Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie (k. 51 tom 7).

W dniu 22.09.2020 r. wystąpił o ponowne zaopiniowanie do: Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 8 tom 7), Marszałka Województwa Małopolskiego (k. 10 tom 7), Geologa Powiatowego i Dyrektora Wydziału Kształtowania Środowiska (k. 13 tom 7), Ministra Środowiska (k. 16 tom 7), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 19 tom 3), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 22 tom 7), Polskich Sieci Elektroenergetycznych S.A. (k. 25 tom 7).

W dniu 23.10.2020 r. wystąpił o ponowne uzgodnienie do: Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (k. 130 tom 7), Wojewody Małopolskiego (k. 146 tom 7), Zarządu Województwa Małopolskiego (k. 148 tom 7), Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 150 tom 7), Zarządu Dróg Miasta Krakowa (k. 152 tom 7), Szefa ABW (k. 159 tom 7), Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego (k. 156 tom 7), Szefa Agencji Wywiadu (k. 158 tom 7), Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (k. 160 tom 7), Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie (k. 162 tom 7).

W dniu 23.10.2020 r. wystąpił o ponowne zaopiniowanie do: Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 132 tom 7), Marszałka Województwa Małopolskiego (k. 134 tom 7), Geologa Powiatowego i Dyrektora Wydziału Kształtowania Środowiska (k. 136 tom 7), Ministra Środowiska (k. 138 tom 7), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 140 tom 7), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 142 tom 7), Polskich Sieci Elektroenergetycznych S.A. (k. 144 tom 7).

Po II wyłożeniu w dniu 26.02.2021 r. wystąpił o ponowne uzgodnienie do: Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (k. 5 tom 15), Zarządu Województwa Małopolskiego (k. 21 tom 15), Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 23 tom 15), Zarządu Dróg Miasta Krakowa (k. 25 tom 15), Szefa ABW (k. 27 tom 15), Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego (k. 29 tom 15), Szefa Agencji Wywiadu (k. 31 tom 15), Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (k. 33 tom 15), Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie (k. 35 tom 15), Wojewoda Małopolski (k. 37 tom 15).

W dniu 26.02.2021 r. wystąpił o ponowne zaopiniowanie do: Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 7 tom 15), Marszałka Województwa Małopolskiego (k. 9 tom 15), Geologa Powiatowego i Dyrektora Wydziału Kształtowania Środowiska (k. 11 tom 15), Ministra Klimatu i Środowiska (k. 13 tom 15), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 15 tom 15), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 17 tom 15), Polskich Sieci Elektroenergetycznych S.A. (k. 19 tom 15).

W dniu 18.03.2021 r. wystąpił o ponowne zaopiniowanie do: Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 75 tom 15), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 77 tom 15), Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 81 tom 15), o ponowne uzgodnienie do: Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 79 tom 15).

Po III wyłożeniu w dniu 8.07.2021 r. Prezydent wystąpił o ponowne uzgodnienie do: Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego (k. 3 tom 17), Wojewody Małopolskiego (k. 12 tom 17), Zarządu Województwa Małopolskiego (k. 13 tom 17), Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 14 tom 17), Zarządu Dróg Miasta Krakowa (k. 15 tom 17), Szefa ABW (k. 16 tom 17), Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego (k. 17 tom 17), Szefa Agencji Wywiadu (k. 18 tom 17), Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego (k. 19 tom 17), Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie (k. 20 tom 17).

W dniu 8.07.2021 r. wystąpił o ponowne zaopiniowanie do: Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (k. 3 tom 17), Marszałka Województwa Małopolskiego (k. 6 tom 17), Geologa Powiatowego i Dyrektora Wydziału Kształtowania Środowiska (k. 17 tom 17), Ministra Klimatu i Środowiska (k. 8 tom 17), Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 9 tom 17), Małopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Krakowie (k. 10 tom 17), Polskich Sieci Elektroenergetycznych S.A. (k. 11 tom 17).

W dniu 10.08.2021 r. wystąpił o ponowne uzgodnienie do Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (k. 43 tom 17).

Po III wyłożeniu, w dniu 25.05.2021 r. Prezydent Miasta Krakowa wydał zarządzenie Nr 1424/2021 w sprawie przyjęcia i przekazania pod obrady Rady Miasta Krakowa projektu uchwały Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika" (k. 304 tom 16).

Po IV wyłożeniu, w dniu 2.11.2021 r. Prezydenta Miasta Krakowa wydał zarządzenie Nr Nr 3055/2021 w sprawie przyjęcia i przekazania pod obrady Rady Miasta Krakowa projektu uchwały Rady Miasta Krakowa w sprawie rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionej przez Prezydenta Miasta Krakowa uwagi złożonej do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła – rejon ulicy Kopernika" (k. 5 tom 18).

Skargę O. sp.z.o.o. Sąd uznał za częściowo uzasadnioną, skargę Akademii Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie uwzględnił w całości. Skarga wniesiona przez A. B. okazała się niezasadna.

Na wstępie przytoczenia wymagają adekwatne postanowienia Studium. Zgodnie z punktem II.1.1 Studium sformułowane w zmianie Studium zasady polityki przestrzennej tworzą osnowę merytoryczną dla wszystkich ustaleń zawartych w dokumencie Studium, stanowiąc nadrzędne zasady interpretacyjne i wytyczne kierunkowe niezbędne do uwzględnienia w przyszłych pracach planistycznych. Głównymi zasadami polityki przestrzennej określonymi w studium są m.in.: 1) zasada ochrony i uwzględnienia wartości wysoko cenionych, odnosząca się również do wartości przyrodniczych i kulturowych oraz wartości estetycznych i kompozycyjnych; 2) prawo koncentracji i strukturalnej integracji, zasada miasta zwartego, w integrowaniu struktury funkcjonalno-przestrzennej ważną rolę odgrywać będzie system zieleni, zwłaszcza parków rzecznych oraz sieć przestrzeni publicznych; 3) zasada dobrej kontynuacji i spójnej tożsamości jednostek urbanistycznych – która oznacza konieczność twórczego wpisywania się nową formą w kontekst przestrzenny i historyczny.

Celem polityki przestrzennej jest stworzenie (Tom I) miasta przyjaznego mieszkańcom, atrakcyjnego dla zamieszkania i pobytu. Ma być on osiągnięty m.in. przez ograniczenie niekontrolowanego rozpraszania zabudowy na rzecz wykorzystania istniejących rezerw terenów przeznaczonych do zagospodarowania, a także działania rehabilitacyjne i rewitalizacyjne na terenach zdegradowanych i przekształcanie ich na nowe funkcje. Szczególną troską będą objęte wszelkiego rodzaju tereny zielone, umożliwiające publiczne użytkowanie przestrzeni (Tom II str.12). Jak wskazano na stronie 35 Studium w Obszarze A – Centrum Miasta (w przybliżeniu obszar w granicach II obwodnicy), istotnym elementem polityki przestrzennej winna być ochrona i poprawa walorów środowiska. Służyć temu winna m.in. intensyfikacja oraz zapewnienie ciągłości systemu zieleni śródmiejskiej. Działania obejmować winny intensyfikację zieleni w dużych ulicach śródmiejskich, stworzenie radialnych powiązań pierścienia Plant z obszarami zieleni poza II Obwodnicą poprzez "zielone aleje" ruchu uspokojonego, wreszcie stworzenie sieci małych parków, placów zabaw i rekreacji z wykorzystaniem terenów niezabudowanych.

Jak podano na stronie 39 Studium w ramach wydzielonych strukturalnych jednostek urbanistycznych wskazano kierunki zmian w przeznaczeniu terenów. Nie naruszają one kompetencji miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, czyli nie wkraczają szczegółowością ustaleń w sferę regulacji zastrzeżonych ustawowo dla mpzp. Sterowanie przez gminę zmianami w przeznaczeniu terenów ma prowadzić przede wszystkim do ustalonych w Studium celów i zasad rozwoju, a w szczególności budowaniu zrównoważonej i policentrycznej metropolii spełniającej warunki miasta zwartego. W Studium określono, że ustalone w tym dokumencie linie rozdzielające tereny o różnym przeznaczeniu nie mają charakteru linii rozgraniczającej tereny o różnym przeznaczeniu określane w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Mają charakter linii oddzielającej tereny o różnej polityce dotyczącej zmian w przeznaczeniu terenów. Służą ustalaniu wytycznych do mpzp i mają być pomocne w sprawdzaniu, czy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego nie naruszają ustaleń polityki przestrzennej w zakresie kierunków zmian w przeznaczeniu terenów (Tom II str.39).

Zgodnie z punktem II.3.2 Studium kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy Kraków ustalono w odniesieniu do 7 kategorii elementów strukturalnych przestrzeni urbanistycznej, w tym dla Centrum Miasta i Ś. . W tej kategorii ochronie winna podlegać istniejąca zieleń przestrzeni publicznych i wnętrz kwartałów zabudowy, poszczególne place i ulice należy traktować jako wnętrza urbanistyczne, a wprowadzana i chroniona zieleń powinna być istotnym elementem wyposażenia tych wnętrz, dopasowanym do historycznej zabudowy i małej architektury.

Stosownie do punktu II.3.3 Studium istotną rolę w kształtowaniu struktury przestrzennej Miasta odgrywają osie kompozycyjne, ulice oraz ciągi piesze i pieszo-rowerowe prowadzone w krajobrazie parkowym w stronę miejsc odznaczających się dużymi walorami zabytkowymi i krajobrazowymi.

Zgodnie z punktem II.4.4. w Studium wyznaczono strefę buforową obszaru wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO (przyjętą decyzją nr 34 COM 8B.59 Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO). Tereny w obrębie strefy buforowej zalecono objęciem planami miejscowymi. Do planów miejscowych nakazano wprowadzić: ochronę istniejących układów urbanistycznych oraz zespołów zabudowy o wyraźnych cechach stylowych, nowe inwestycje winny być dopuszczane jako uzupełnianie zachowanej tkanki, bez tworzenia dominant przestrzennych, w związku z potencjalnym wpływem nowych inwestycji na odbiór sylwety Miasta, ich gabaryty należy określać na podstawie wykonanych analiz widokowych, uwzględniających również przedpole i tło widoku, kształtowanie przestrzeni publicznych w oparciu o wysokie standardy estetyczne.

W Studium wyznaczono również strefę ochrony sylwety Miasta w celu ochrony obszarów, które tworzą unikalną sylwetę Krakowa i wymagają wprowadzenia zakazów zainwestowania w terenach otwartych oraz ograniczeń gabarytowych w terenach przewidzianych do zainwestowania - pozwalających na właściwą ochronę sylwety Krakowa. Obejmuje ona historycznie ukształtowane Ś. (S. M., S. i K. , N. Ś., P. , K. , W. , W. ). Ochrona sylwety Miasta wymaga działań ukierunkowanych na: ochronę oraz ekspozycję elementów struktury przestrzennej składających się na sylwetę Miasta, ochronę oraz utrzymanie i podkreślenie w kompozycjach urbanistycznych swoistych cech budowy formy architektonicznej układów i zespołów zabudowy, w tym zachowanie lokalnych gabarytów i charakteru architektury istniejącej i projektowanej.

Na stronie 92 w punkcie II.5.3. Studium jako zasadę polityki przestrzennej w zakresie kształtowania systemu przyrodniczego i ochrony wartości przyrodniczych przyjęto realizację "Kompleksowego programu rozwoju zieleni miejskiej dla Krakowa" oraz ujętej w harmonogramie zadań w Programie Ochrony Środowiska dla miasta Krakowa na lata 2012-2015 - Koncepcji rozwoju i systemu zarządzania terenami zieleni miejskiej. Koncepcja ta powinna się opierać na czterech podstawowych założeniach: spójna, planowa i długoterminowa polityka rozwoju terenów zieleni, integracja rozproszonej struktury zieleni w ciągły system, tworzenie nowych terenów zieleni miejskiej w tym parków miejskich wg Listy rankingowej inwestycji miejskich w zakresie zieleni i ochrony terenów cennych przyrodniczo, zachowanie istniejących terenów zieleni miejskiej i ich rozwój. Nakazano uwzględnienie w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego różnych form zieleni (istniejącej i planowanej). Nadto, na stronie 97 podano, że poza strefą kształtowania systemu przyrodniczego ochrona środowiska następować będzie przez zachowanie istniejących terenów zieleni urządzonej i terenów stanowiących rezerwę pod nowe tereny zieleni oraz odpowiednie kształtowanie zespołów zieleni urządzonej i nieurządzonej towarzyszącej zabudowie w obrębie korytarzy ekologicznych.

W punkcie II.8.6. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa "Polityka architektoniczna miasta" dla Strefy Ś. w sferze wytycznych do sporządzania planów miejscowych w zakresie kształtowania i skali architektury Miasta określono następujące kierunki:

- architektura nowych obiektów powinna uwzględniać cechy historyczne enklawy i obszaru, w którym powstaje. W strefie ochronnej pod względem konserwatorskim winna uwzględniać ustalenia odpowiednich w tym względzie dokumentów prawnych;

- szczególnie ważnymi cechami i czynnikami, które powinny być brane pod uwagę jest skala budynków otoczenia (w budynkach z dachami – graniczny wysokościowo lub przeważający średni gabaryt do wysokości gzymsu lub okapu, powyżej – przeważająca wysokość kalenicy lub struktura zabudowy zawarta w obrysie płaszczyzny wyznaczonej spadkiem lub kątem nachylenia dachu), charakter struktury urbanistyczno-architektonicznej (bloki czy kwartały zabudowy lub modernistyczne kompozycje – bloki z płaskimi dachami), nowe rozwiązania struktury zabudowy utrzymujące przeważającą skalę obszaru;

- energooszczędność i duża ilość zieleni winny być zasadniczym kierunkiem rozwiązań projektowych. Szczególnie ważnymi dla tych obszarów będą otwarte tereny o funkcji przestrzeni publicznej. Tego rodzaju dyspozycje muszą być w planach miejscowych podstawową kanwą ciągów pieszych i placów oraz zieleni urządzonej.

W tomie III punkcie1.1. postanowiono, że ustalenia zmiany Studium, dotyczące kierunków zagospodarowania przestrzennego, zawarte w Tomie II i Tomie III wraz z rysunkiem Studium – plansze K1-K6 Studium muszą być przy sporządzaniu planów miejscowych uwzględniane łącznie. W oparciu o indywidualne cechy struktury przestrzennej i zróżnicowane zagospodarowanie obszarów miasta wyodrębniono 63 strukturalne jednostki urbanistyczne. Podział na strukturalne jednostki urbanistyczne ma na uwadze konieczność agregacji dotychczasowych jednostek urbanistycznych w większe zespoły, o zauważalnej jednorodności funkcjonalno-przestrzennej.

Ponadto, w wydzielonych strukturalnych jednostkach urbanistycznych wyznaczono obszary o zróżnicowanych głównych kierunkach zagospodarowania, poprzez przypisanie im wiodących funkcji (funkcje terenu). W ramach strukturalnej jednostki urbanistycznej zostały wyznaczone także standardy przestrzenne, wskaźniki zagospodarowania, zasady ochrony środowiska kulturowego i przyrodniczego, zasady kształtowania infrastruktury technicznej i układu komunikacyjnego oraz dopuszczalne zmiany parametrów zabudowy w planach miejscowych.

W punkcie III 1.2. przedstawiono ogólne zasady kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu w planach miejscowych. W kontrolowanej sprawie szczególnie istotne są zasady przedstawione w podpunktach 6, 7, 8 i 18:

"6. Wskazany w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych dla terenów o różnych funkcjach udział funkcji dopuszczalnej w ramach funkcji podstawowej można zrealizować w planach miejscowych: poprzez wyznaczenie terenu zgodnego z funkcją dopuszczalną albo poprzez ustalenie przeznaczenia uzupełniającego, towarzyszącego przeznaczeniu podstawowemu - jednakże suma powierzchni tak wyznaczonych terenów nie może przekraczać wskaźnika funkcji dopuszczalnej, wskazanego w studium a odnoszącego się do powierzchni całego terenu o określonej funkcji zagospodarowania;

7. W przypadku wydzielenia funkcji dopuszczalnej z wyznaczonej kategorii terenu, udział tej funkcji dopuszczalnej nie może przekroczyć wielkości 50 % powierzchni wydzielonego terenu;

8. Sposób kształtowania funkcji podstawowej oraz dopuszczalnej, uściślają ustalenia kart dla poszczególnych strukturalnych jednostek urbanistycznych;

18. Zgodnie z wytycznymi zawartymi w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych, dopuszcza się w planach miejscowych zmianę ustalonej w studium wysokości zabudowy o wielkość wyznaczoną w ramach danej strukturalnej jednostki urbanistycznej, jeżeli konieczność zmiany wysokości wynika z uwarunkowań historycznych bądź konieczności zachowania ładu przestrzennego poprzez nawiązanie do istniejącej w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowy. Odniesieniem dla wielkości dopuszczalnych zmian jest wartość wskaźnika zabudowy podana w tabeli strukturalnych jednostek urbanistycznych".

Przechodząc do oceny zarzutu O. sp.z.o.o. co do sprzeczności ustaleń zaskarżonego planu z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego w zakresie wyznaczenia na terenie działek [...], [...], [...], [...], [...] oraz [...] obr. [...] Ś. "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew", osi kompozycyjnej i widokowej, a także obniżeniu wartości maksymalnej wysokości zabudowy w terenie MW/U.2 do 16 m, mając na uwadze wyżej przedstawione postanowienia Studium nie zasługiwał on na uwzględnienie.

Według Studium działki strony skarżącej O. sp.z.o.o. położone są w terenie oznaczonym symbolem UM – Tereny zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z następującym przeznaczeniem:

Funkcja podstawowa: zabudowa usługowa realizowana jako budynki przeznaczone dla następujących funkcji: handel, biura, administracja, szkolnictwo i oświata, kultura, usługi sakralne, opieka zdrowotna, usługi pozostałe, obiekty sportu i rekreacji, rzemiosło, przemysł wysokich technologii wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz zielenią towarzyszącą zabudowie, zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna wysokiej intensywności realizowana jako budynki mieszkaniowe wielorodzinne, (m.in. zabudowa osiedli mieszkaniowych, budynki wielorodzinne realizowane jako uzupełnienie tkanki miejskiej) wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie.

Funkcja dopuszczalna: zieleń urządzona i nieurządzona m. in. w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej.

Zgodnie z § 11 ust.5 zaskarżonej uchwały na rysunku planu wyznacza się "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew" pod względem krajobrazowym i przyrodniczym, dla których ustala się nakaz: 1) zachowania wskazanych egzemplarzy drzew oraz sadzenie następców lub zastępców o tym samym pokroju i rozmiarze; 2) komponowania zieleni w nawiązaniu do wyznaczonych osi kompozycyjnych; 3) zagospodarowania stref z użyciem różnorodnych form błękitnej infrastruktury; 4) zagospodarowania stref zieleni w min. 75% jako terenu biologicznie czynnego, z wykluczeniem realizacji budynków i garaży podziemnych, chyba że ustalenia szczegółowe stanowią inaczej.

Uznać należy, że ustalenie w planie "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew" nie narusza cytowanych wcześniej ustaleń Studium. Tak jak wyżej przytoczono, zasady polityki przestrzennej określone w Studium stanowią nadrzędne zasady interpretacyjne i wytyczne kierunkowe niezbędne do uwzględnienia w przyszłych pracach planistycznych. A w Studium założono ochronę i rozwój terenów zielonych w Krakowie: istotnym elementem polityki przestrzennej ma być poprawa walorów środowiska, czemu ma służyć intensyfikacja oraz zapewnienie ciągłości systemu zieleni śródmiejskiej, uwzględnianie w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego różnych form zieleni (istniejącej i planowanej), system zieleni ma być narzędziem integrowania struktury funkcjonalno-przestrzennej Miasta. Studium przewiduje stworzenie sieci małych parków, placów zabaw i rekreacji z wykorzystaniem terenów niezabudowanych, nakazuje poszczególne place i ulice traktować jako wnętrza urbanistyczne, a wprowadzana i chroniona zieleń ma być istotnym elementem wyposażenia tych wnętrz.

Tak więc, co do zasady, w kompetencjach planistycznych gminy było przeznaczenie części terenów własności Spółki pod strefę zieleni. Dlatego też działania takiego nie można ocenić jako naruszającego ustalenia Studium.

Należy też przyznać rację organowi, że błędne jest stanowisko skarżącej Spółki, że skoro w terenie nie ma wartościowej zieleni, to nie można tam wyznaczyć ww. strefy. Plan miejscowy nie inwentaryzuje wszak jedynie przestrzeni (stan istniejący jest brany oczywiście pod uwagę), ale również ma na celu jej kształtowanie i określenie zasad zagospodarowywania terenów, mając na uwadze wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury; co wynika wprost z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ponadto w okolicznościach niniejszej sprawy plan miejscowy uwzględnia również decyzję o wpisie do rejestru zabytków układu architektoniczno - urbanistycznego.

Niestwierdzenie przez Sąd, aby kwestionowany zapis był sprzeczny z ustaleniami Studium, nie oznacza jeszcze, że jest on zgodny z przepisami prawa.

Nie jest zasadny zarzut, że niezgodne ze Studium jest wprowadzenie na terenie działek skarżącej osi kompozycyjnej. Jak wynika ze Studium osie kompozycyjne wyprowadzone promieniście z centrum przez obszar Ś. nie przebiegają przez obszar zaskarżonego planu. Nadto, na rysunku Studium Nr 4, w obszarze objętym zaskarżonym planem, na południe od ul. [...] nie przewidziano punktów, ciągów i otwarć widokowych. Nie oznacza to jednakże, że wprowadzenie w planie osi kompozycyjnej w miejscu nie wskazanym w Studium jest z nim niezgodne. Wskazano w nim bowiem, że odgrywają one istotną rolę w kształtowaniu struktury przestrzennej Miasta prowadzone w stronę miejsc odznaczających się dużymi walorami zabytkowymi i krajobrazowymi. W Studium określono jedynie osie kompozycyjne wyprowadzone promieniście z centrum przez obszar Ś. . Jednakże, skoro w Studium wielokrotnie podkreślano, że istniejące zasoby dziedzictwa kulturowego Krakowa, stanowią wyjątkową, uniwersalną wartość o zachowanym autentyzmie substancji, że obejmują one układy urbanistyczne, zespoły i obiekty zabytkowe, a na dziedzictwo to składa się także sylweta Miasta i jego krajobraz (w tym historyczny krajobraz miejski) oraz możliwości ich percepcji, to oczywistym jest, że nie może naruszać postanowień Studium uzupełnienie siatki osi kompozycyjnych/widokowych w planie miejscowym. Stwierdzenie w Studium, że szczególnej ochrony wymagają widoki na: Zespół Wzgórza Wawelskiego, Skałkę, wieżę Ratuszową, oraz kościoły i wieże kościelne Starego Miasta i Stradomia oraz Kazimierza z ciągów widokowych na bulwarach wiślanych, począwszy od klasztoru Norbertanek po most Kotlarski, nie oznacza wszakże, że w planie nie można objąć ochroną dodatkowych ciągów widokowych. Tym bardziej, że jak wskazano w Studium ochrona sylwety Miasta wymaga działań ukierunkowanych na ochronę oraz ekspozycję elementów struktury przestrzennej składających się na sylwetę Miasta. Z kolei ochrona i kształtowanie krajobrazu Miasta wymaga uwzględniania w działaniach inwestycyjnych powiązań widokowych w skali lokalnej i miejskiej. Na stronie 61 Studium zawarto postulat uwzględniania odbioru sylwety Miasta (w oparciu o przeprowadzone ekspertyzy widokowe z określonych punktów widokowych, w odniesieniu do skali ogólnomiejskiej i lokalnej). W Studium wyjaśniono, że na planszy K2 wskazano jedynie osie widokowe stanowiące powiązania widokowe pomiędzy kopcami krakowskimi oraz pomiędzy obiektami fortecznymi, jako wymagającymi szczególnej ochrony.

Jak wynika z rysunku planu, zaznaczono na nim wiele osi widokowych. Osie te mają charakter historyczny i zostały wyznaczone w celu zachowania ich w przyszłości. Okoliczność podnoszona przez skarżącą spółkę, że obecnie oś widokowa przebiegająca po jej działkach nie spełnia swojej roli, nie może uzasadniać braku uprawnienia Rady Miasta Krakowa do jej wyznaczenia. Wskazać należy, że pojęcie osi widokowej zawarte zostało w ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U.2021.1098 t.j.). Zgodnie z art. 5 pkt 13a - oś widokowa to wyobrażalna prosta kierująca wzrok na charakterystyczne elementy zagospodarowania terenu lub terenów. Obecnie osie widokowe wyznaczane są w większości dużych miast w celu m.in. rewitalizacji dawnych punktów widokowych, które zostały zasłonięte poprzez niewłaściwe zagospodarowanie pobliskich terenów.

Jak wynika z § 5 ust.1 pkt 7) tekstu planu elementy planu oznaczone jako dominanty/akcenty urbanistyczne stanowią ustalenia planu. Stosownie do § 11 ust.4 uchwały "na rysunku planu wyznacza się dominanty i akcenty urbanistyczne stanowiące ważne elementy kompozycji przestrzennej obszaru, ustalając nakaz uwzględnienia zapisów szczegółowych dotyczących tych obiektów budowlanych".

Takie oznaczenie znajduje się na budynku kurii położonym w terenie U15, do którego prowadzi kwestionowana oś kompozycyjna/widokowa.

W myśl przepisu § 11 ust.1 zaskarżonej uchwały "wyznacza się osie kompozycyjne i widokowe zgodnie z rysunkiem planu oraz ustala się zakaz lokalizowania na ich przebiegu: 1) nowych przesłaniających obiektów budowlanych nadziemnych, 2) drzew oraz zieleni wyższej niż 2 m w odległości mniejszej niż 3 m od wyznaczonych na rysunku planu osi widokowych. Jak słusznie podkreślono w odpowiedzi na skargę, zgodnie z art. 7 pkt 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowią formę ochrony zabytków. Cały obszar zaskarżonego planu miejscowego jest wpisany do rejestru zabytków pod numerem [...] jako zespół urbanistyczno - architektoniczny dzielnicy W. , decyzją z dnia 12 lutego 1984 r. Z tego też względu zapisy planu w całości (poprzez tekst i rysunek planu - oraz wszystkie zawarte tam ustalenia) obejmują ochronę tego zabytku. Działki spółki O. sp.z.o.o. zlokalizowane są w ważnym pod względem kompozycyjnym i komunikacyjnym miejscu - w rejonie Ronda [...], dla którego w planie miejscowym został wyznaczony teren placu miejskiego o symbolu KP.2. W sąsiedztwie ww. obszaru znajduje się siedziba K. którego elewacja od strony południowej ramowana jest monumentalnym portykiem nawiązującym do architektonicznych tradycji greckich, będący znaczącym obiektem dla tego obszaru. Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił, że analizy urbanistyczne wykonane na potrzeby planu wykazały, że właściwym rozwiązaniem przestrzennym jest ochrona i uwypuklenie tego widoku w ramach dokumentu planu miejscowego, tak aby mieszkańcy miasta Krakowa korzystający z Ronda [...], znajdującego się na placu o symbolu KP.2, mieli możliwość podziwiania tego atrakcyjnego widoku. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2008 r. K-46/07, wartości wymienione w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowią ustawowe odniesienie wartości wskazanych w art. 31 ust. 3 Konstytucji. W przedmiotowej sprawie jak wywiódł organ przyjęte w planie miejscowym rozwiązania wynikały z konieczności zachowania walorów zabytkowych, historycznych i krajobrazowych Krakowa..

Reasumując wskazane przez skarżącą przepisy planu w zakresie utworzenia osi widokowych nie są niezgodne z przepisami prawa i nie ingerują nadmiernie w wykonywania prawa własności, a służą wyłącznie realizacji wartości chronionych prawem. Dlatego też Rada Miasta Krakowa nie przekroczyła uprawnień planistycznych przez niezgodne z zasadą proporcjonalności i równości wprowadzenie osi kompozycyjnej i w tym zakresie nie naruszyła zasad sporządzania planu w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Nadto zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. w planie miejscowym określa się obowiązkowo (m.in.) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.

Określenie przeznaczenia terenu oraz wskazanie linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania stanowi zatem obligatoryjny element planu miejscowego. Do naruszenia tego przepisu mogłoby zatem dojść, gdyby prawodawca lokalny nie rozgraniczył od siebie terenów o różnym, odmiennym przeznaczeniu.

Uszczegółowieniem cytowanego na wstępie przepisu są zapisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U.2003.164.1587). W myśl § 4 ust.1 rozporządzenia ustalenia dotyczące przeznaczenia terenów powinny zawierać określenie przeznaczenia poszczególnych terenów lub zasad ich zagospodarowania, a także symbol literowy i numer wyróżniający go spośród innych terenów.

Kwestionowana strefa oznaczona na rysunku planu skośnymi liniami w kolorze zielonym, wyznaczona została na działkach spółki O. sp.z.o.o. , położonych w terenie oznaczonym symbolem MW/U.2 planu (§ 29 ust.2 pkt 6). W ustaleniach szczegółowych dla tego terenu podano, że podstawowym jego przeznaczeniem jest zabudowa budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi, budynkami usługowymi lub budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi z usługami.

Tymczasem w § 11 ust.5 tekstu planu ustalono, że dla wyznaczonych pod względem krajobrazowym i przyrodniczym "kluczowych stref zieleni i egzemplarzy drzew" obowiązuje nakaz 1) zachowania wskazanych egzemplarzy drzew oraz sadzenie następców lub zastępców o tym samym pokroju i rozmiarze, 2) komponowania zieleni w nawiązaniu do wyznaczonych osi kompozycyjnych, 3) zagospodarowania stref z użyciem różnorodnych form błękitnej infrastruktury, 4) zagospodarowania stref zieleni w min. 75% jako teren biologicznie czynny, z wykluczeniem realizacji budynków i garaży podziemnych, chyba że ustalenia szczegółowe stanowią inaczej. W przepisie § 29 ust.2 pkt 6 planu w terenie oznaczonym symbolem MW/U.2 dopuszczono realizację pod strefą "kluczowych stref zieleni i egzemplarzy drzew" parkingu podziemnego, ustalając nakaz zagospodarowania jego powierzchni w min. 40% jako teren biologicznie czynny, chyba że inne zasady kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu zostały ustalone w ust. 4-6.

Z powyższego wynika, że przeznaczenia terenów MW/U2 oraz "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew" są diametralnie różne.

Ocenić zatem należy, że wyznaczenie omawianej "kluczowej strefy zieleni i egzemplarzy drzew" na nieruchomości skarżącej spółki narusza przepis art. 15 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. Wymóg wprowadzenia linii rozgraniczających różne tereny implikowany jest bowiem przesłanką różnego przeznaczenia tych terenów. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 stycznia 2020 r. sygn. II OSK 428/18 (LEX nr 2785367) różne przeznaczenie terenu to przeznaczenie, które pozostaje w sprzeczności, a zatem gdy nie można go pogodzić, np. przeznaczenia na budownictwo mieszkaniowe z przeznaczeniem na produkcyjną działalność. Zdaniem Sądu sprzeczność taka zachodzi również pomiędzy przeznaczeniem danego terenu pod zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi, budynkami usługowymi lub budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi z usługami oraz przeznaczeniem części tego samego terenu pod zieleń i nakazania jego zagospodarowania z użyciem różnorodnych form błękitnej infrastruktury, z wykluczeniem realizacji budynków.

W ocenie Sądu, wyznaczenie "strefy", a nie terenu o innym przeznaczeniu, ograniczonego liniami rozgraniczającymi narusza przepis art. 15 ust.2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wydaje się, że Gmina błędnie interpretując ustalenia Studium z punktu III.1.2. ust.6 i 7, wadliwie oceniła, że wprowadzone ograniczenie, że udział wydzielonego terenu o funkcji dopuszczalnej nie może przekroczyć 50 % powierzchni terenu o różnych funkcjach, dotyczy również terenu zieleni. Wykładnia tego fragmentu Studium zostanie przeprowadzona w dalszej części uzasadnienia, przy ocenie zarzutu Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie o wyznaczeniu na jej nieruchomości terenu ZPo1. Wystarczy zatem w tym miejscu jedynie zasygnalizować, że Studium odnosi się jedynie do tych strukturalnych jednostek urbanistycznych, w których określony został procentowy udział funkcji dopuszczalnej w ramach funkcji podstawowej. Ponieważ w żadnej z jednostek strukturalnych nie określono udziału zieleni w funkcji podstawowej, ograniczenie to nie może dotyczyć wydzielenia terenów zieleni.

Można zatem jedynie przypuszczać, że celem uniknięcia przekroczenia tego 50% - ego udziału terenów zieleni, na działkach strony skarżącej w "sztuczny" sposób wyznaczono "kluczową strefę zieleni i egzemplarzy drzew". Zwrócić zatem należy uwagę, że z § 5 ust.1 pkt 10 uchwały wynika, że również kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew oznaczone na rysunku planu, stanowią ustalenia planu. W rozdziale uchwały "Zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu" w § 10 ust. 7 pkt 1) uchwały wskazano, że w zakresie zasad kształtowania i urządzania zieleni ustala się nakaz ochrony wskazanych na rysunku planu egzemplarzy drzew. W zasadach tych nie przewidziano tworzenia zielonych skwerów, w tym na działce nr [...].

W rozdziale uchwały "Zasady kształtowania krajobrazu" w 11 ust.5 postanowiono, że na rysunku planu wyznacza się pod względem krajobrazowym i przyrodniczym "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew". Jeżeli zatem w strefach tych nakazano zachowanie wskazanych egzemplarzy drzew oraz sadzenie następców lub zastępców o tym samym pokroju i rozmiarze oraz komponowanie zieleni w nawiązaniu do wyznaczonych osi kompozycyjnych, to brak uzasadnienia, by strefą tą objąć całą działkę nr [...]. Nadto, organ nie odniósł się w przekonujący sposób do twierdzeń skarżącej spółki, że działka nr [...], która w największym stopniu została objęta terenem opisanym jako "kluczowe strefy zieleni i egzemplarze drzew" i z tej przyczyny w całości wyłączona z możliwości jej zabudowy - stanowi aktualnie teren niezagospodarowany, o nawierzchni utwardzonej pozostałościami po wyburzeniu istniejących wcześniej na tym terenie obiektów budowlanych i na jej obszarze brak jest zieleni wysokiej, czy też krzewów, które mogłyby mieć jakąkolwiek wartość przyrodniczą. O. sp.z.o.o. podniosła, że jak wynika z postanowienia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 3 marca 2020 r. stanowiącego uzgodnienie projektu planu, organ ten wskazał, że "należy rozszerzyć strefą zieleni we wnętrzu kwartału z ochroną drzewa na działce [...]". Jednak drzewo to jako zagrażające bezpieczeństwu, zgodnie z treścią wydanego przez tego samego Konserwatora zezwolenia zostało już usunięte. Brak zatem było przesłanek przyrodniczych do uznania tej działki jako "kluczową strefę zieleni".

Wskazać należy, że zasady ochrony terenów zieleni i zadrzewień określa rozdział 4 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U.2021.1098 t.j.). Jest to akt wyższy rangą nad aktem prawa miejscowego, co oznacza, że gmina ma obowiązek jego przestrzegania. Jest zatem rzeczą niedopuszczalną w świetle obowiązującego porządku prawnego uzurpowanie sobie przez organy gminy uprawnień do nakładania nieprzewidzianych prawem zakazów ograniczających potencjalnie przysługujące stronom prawo własności - ingerencja w uprawnienia właściciela, w sytuacji gdy zgodnie z ustawą usunięcie drzewa lub krzewu z terenu nieruchomości lub jej części może nastąpić po uzyskaniu zezwolenia.

Dlaczego ewentualnie na działce nr [...] utworzono pod względem krajobrazowym taką strefę, organ nie wyjaśnił. Sąd uznał, że przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, stanowiącej własność skarżącej spółki O. sp.z.o.o. działki nr [...] pod zieleń nastąpiło z nadużyciem władztwa planistycznego przez naruszenie konstytucyjnej zasady proporcjonalności i równości przy wyważaniu interesu indywidualnego i interesu publicznego.

Sąd nie podzielił zarzutu skarżącej Spółki, że ustalenia planu w zakresie ustalenia na jej działkach położonych w terenie MW/U.2 maksymalnej wysokości zabudowy do 16 m, nie więcej niż do wysokości bezwzględnej zabudowy: 219 m n.p.m., podczas gdy maksymalna dopuszczalna wysokość zabudowy określona w studium dla tego obszaru to 25 m są sprzeczne ze Studium. Jednakże już ustaleniach ogólnych Studium (III.1.2.18) wskazano, że dopuszcza się w planach miejscowych zmianę ustalonej w studium wysokości zabudowy o wielkość wyznaczoną w ramach danej strukturalnej jednostki urbanistycznej, jeżeli konieczność zmiany wysokości wynika z uwarunkowań historycznych bądź konieczności zachowania ładu przestrzennego poprzez nawiązanie do istniejącej w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowy.

Stosownie do ustaleń Studium zawartych w postanowieniach szczegółowych dla strukturalnej jednostki urbanistycznej nr 11 wysokość zabudowy usługowej i mieszkaniowej w terenach zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (UM) została określona w sposób: "do 25 m". Nadto, dopuszczono w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego zmianę ustalonej w studium wysokości zabudowy maksymalnie o 10% jeżeli konieczność zmiany wysokości wynika z uwarunkowań historycznych bądź konieczności zachowania ładu przestrzennego poprzez nawiązanie do istniejącej w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowy. Zestawienie i analiza tych dwóch zapisów wskazuje, że ustalenie o "zmianie ustalonej w studium wysokości zabudowy maksymalnie o 10%" odnosi się wyłącznie do zwiększenia wysokości. Zmniejszenie wysokości mieści się bowiem w sformułowaniu "do 25 m", a zatem ustalenie to byłoby zbędne. Treść Studium powinna być wykładania z uwzględnieniem tych dwóch zapisów, co prowadzi do wskazanego wyżej wniosku. Wreszcie, we wskaźnikach zabudowy dla jednostki strukturalne nr 11 podano, że w przypadkach uzasadnionych kontekstem kulturowo-krajobrazowym dopuszcza się zmianę wysokości zabudowy. Nadto, trzeba pamiętać, że wytyczne zawarte w ustaleniach szczegółowych dotyczących jednostki nr 11 dotyczyły znacznie większego terenu niż teren zaskarżonego planu. Dlatego też nie mogły być zbyt szczegółowe. Poza tym, jak podano na stronie 39 Studium w ramach wydzielonych strukturalnych jednostek urbanistycznych wskazano kierunki zmian w przeznaczeniu terenów. Nie naruszają one kompetencji miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, czyli nie wkraczają szczegółowością ustaleń w sferę regulacji zastrzeżonych ustawowo dla mpzp. Sterowanie przez gminę zmianami w przeznaczeniu terenów ma prowadzić przede wszystkim do ustalonych w Studium celów i zasad rozwoju. Dlatego też w Studium, jak już wcześniej zaznaczono, nakazano do planów miejscowych wprowadzić: ochronę istniejących układów urbanistycznych oraz zespołów zabudowy o wyraźnych cechach stylowych, nowe inwestycje winny być dopuszczane jako uzupełnianie zachowanej tkanki, bez tworzenia dominant przestrzennych, w związku z potencjalnym wpływem nowych inwestycji na odbiór sylwety Miasta, ich gabaryty należy określać na podstawie wykonanych analiz widokowych, uwzględniających również przedpole i tło widoku, kształtowanie przestrzeni publicznych w oparciu o wysokie standardy estetyczne, konieczności wprowadzenia ograniczeń gabarytowych w terenach przewidzianych do zainwestowania - pozwalających na właściwą ochronę sylwety Krakowa. W szczególności dla Strefy Śródmiejskiej określono następujące kierunki: architektura nowych obiektów powinna uwzględniać cechy historyczne enklawy i obszaru, w którym powstaje. W strefie ochronnej pod względem konserwatorskim winna uwzględniać ustalenia odpowiednich w tym względzie dokumentów prawnych, szczególnie ważnymi cechami i czynnikami, które powinny być brane pod uwagę jest skala budynków otoczenia (w budynkach z dachami – graniczny wysokościowo lub przeważający średni gabaryt do wysokości gzymsu lub okapu, powyżej – przeważająca wysokość kalenicy lub struktura zabudowy zawarta w obrysie płaszczyzny wyznaczonej spadkiem lub kątem nachylenia dachu), charakter struktury urbanistyczno-architektonicznej (bloki czy kwartały zabudowy lub modernistyczne kompozycje – bloki z płaskimi dachami), nowe rozwiązania struktury zabudowy utrzymujące przeważającą skalę obszaru.

Postulaty te znalazły odzwierciedlenie w postanowieniach § 7 ust.5 oraz w § 29 uchwały. W pierwszym z nich ustalono, że w zakresie zasad dotyczących kształtowania zabudowy ustala się nakaz kształtowania zabudowy w ten sposób, aby obiekty budowlane na danej działce budowlanej, posadowione za budynkiem frontowym były niższe od poziomu kalenicy budynku frontowego, chyba że przepisy szczegółowe dopuszczają inne ukształtowanie zabudowy. W przepisie szczegółowym - § 29 uchwały, którym wyznaczono teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej lub usługowej, oznaczony symbolem MW/U.2, w zakresie kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu, ustalono: 1) minimalny wskaźnik terenu biologicznie czynnego: 30%; 2) wskaźnik intensywności zabudowy: 0,1 – 3,5; 3) maksymalną wysokość zabudowy: 16 m, jednak nie więcej niż do wysokości bezwzględniej zabudowy: 219 m n.p.m.; 4) nakaz realizacji dachów skośnych; 5) dopuszczenie realizacji parkingów podziemnych pomiędzy wyznaczonymi nieprzekraczalnymi liniami zabudowy; 6) dopuszczenie realizacji pod strefą "kluczowych stref zieleni i egzemplarzy drzew" parkingu podziemnego ustalając nakaz zagospodarowania jego powierzchni w min. 40% jako teren biologicznie czynny, chyba że inne zasady kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu zostały ustalone w ust. 4-6. W ust.3 tego przepisu wskazano, że w wyznaczonym terenie, znajdują się obiekty objęte ochroną konserwatorską, ujęte w gminnej ewidencji zabytków, oznaczone na rysunku planu, pod adresem: 1) ul. [...] – przedszkole; 2) ul. [...] – dom.

W odniesieniu do tych budynków frontowych ustalono się nakaz ochrony gabarytów budynków z możliwością rozbudowy w ramach linii zabudowy od strony podwórza. W odniesieniu do nieruchomości na działce [...], [...], [...] obr. [...] Ś. ustalono możliwość budowy budynków frontowych ustalając: 1) maksymalną wysokość zabudowy: 12 m, jednak nie wyżej niż do wysokości bezwzględniej zabudowy: 215 m n.p.m.; 2) nakaz realizacji dachu naczółkowego od strony placu o symbolu KP.2 na działce [...]. W odniesieniu do nieruchomości na działce [...], [...], [...] [...], [...], [...] obr. [...] Ś. ustala się możliwość budowy budynków frontowych ustalając: 1) maksymalną wysokość zabudowy: 16 m, jednak nie wyżej niż do wysokości bezwzględniej zabudowy: 219 m n.p.m.; 2) zróżnicowanie wysokości zabudowy ze zwiększaniem wysokości w kierunku północnym.

Nadto, w uzgodnieniu Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie ostatecznie przyjęto, że zabudowa przy ulicy [...] powinna być niższa. A w Studium przewidziano, że w Strefie Ś. zabudowa pod względem konserwatorskim winna uwzględniać ustalenia odpowiednich w tym względzie dokumentów prawnych. Do takich dokumentów należy niewątpliwie postanowienie uzgadniające.

Nie można również podzielić zarzutu skargi, że przepis § 29 ust.2 pkt 4) (nakaz realizacji dachów skośnych) w związku z § 9 pkt a) uchwały (nakazanie stosowania dachów skośnych: dwuspadowych lub wielospadowych o kącie nachylenia połaci dachowych od 20° do 35°) jest sprzeczny ze Studium, gdyż nie nakazuje tego typu ograniczeń, a nadto w wydanej dla tego terenu decyzji WZ przewidziano możliwość stosowania dachów o kącie nachylenia 15°. Jeszcze raz zatem należy podkreślić, że Studium wyznacza kierunki, zasady i cele przyszłego zagospodarowania, pozostawiając rozwiązania szczegółowe planom miejscowym. Dlatego sam fakt, że w Studium nie zawarto ustaleń odnośnie do geometrii dachów, określenie tego parametru w Studium nie oznacza sprzeczności ze Studium. Ze wszystkich bowiem postanowień Studium wynika, że obszar zaskarżonego planu jest wyjątkowy i jako taki podlega ochronie konserwatorskiej, a nowa zabudowa winna zapewniać spełnienie głównego celu określonego w Studium, a to zachowania wartości środowiska kulturowego poprzez przeciwdziałanie przeobrażeniom struktury przestrzennej i sposobom zagospodarowania, które mogą stanowić zagrożenie dla istniejących zasobów lub ich utratę. Jak podano na stronie 60 tomu II Studium, wymaga to działań ukierunkowanych na ochronę oraz utrzymanie i podkreślenie w kompozycjach urbanistycznych swoistych cech budowy formy architektonicznej układów i zespołów zabudowy, w tym zachowanie lokalnych gabarytów i charakteru architektury istniejącej i projektowanej, utrzymania historycznych układów urbanistycznych wraz z zabytkową i tradycyjną zabudową oraz zapewnienie, by nowa zabudowa w obrębie ww. układów nawiązywała do zabudowy historycznej i tradycyjnej.

Nie można również uznać, aby wprowadzenie w planie zasady dachów skośnych naruszała inne przepisy prawa. Stosownie do art. 3 uopz kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do zadań własnych gminy. Gmina władna jest kształtować parametry zabudowy, co nie może stanowić o przekroczeniu granic władztwa planistycznego. Nadto, jak stwierdził organ decydujące znaczenie w tej materii miało uzgodnienie Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie z dnia 3 marca 2020 r. znak: [...], zgodnie z którym w terenie MW/U.2 należy realizować dachy skośne.

Sformułowany w skardze zarzut, że kwestionowany przepis planu narusza prawo, gdyż w decyzji WZ dla tego terenu przewidziano możliwość stosowania dachów o kącie nachylenia 15°, nie jest w sprawie adekwatny.

Procedura wydawania decyzji o warunkach zabudowy oraz procedura uchwalania planu miejscowego to dwa całkowicie odrębne tryby dochodzenia do ustaleń dopuszczalnego przeznaczenia terenu. Wydawanie decyzji o warunkach zabudowy odbywa się bowiem wyłącznie wówczas gdy w danym terenie nie obowiązuje żaden miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w trybie procedury administracyjnej z uwzględnieniem wymagań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym; natomiast procedura uchwalania planu to całkowicie odrębna od procedury administracyjnej - procedura legislacyjna. W każdej z nich organ administracyjny i organ planistyczny (choć jest to do pewnego przynajmniej etapu ten sam organ – wójt, burmistrz, prezydent) jest obowiązany kierować się innymi przesłankami. O ile plan miejscowy musi pozostawać np. w zgodności ze studium, o tyle przepisy nie stawiają takiego wymagania wobec decyzji o warunkach zabudowy. Wręcz przeciwnie – ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym odmowa ustalenia warunków zabudowy w oparciu o niezgodność zamierzenia inwestycyjnego ze studium – jest niedopuszczalna.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym gwarantuje, że wszystkie plany inwestycyjne wynikające z ostatecznych decyzji o pozwoleniu na budowę, mogą być w świetle obowiązujących przepisów bez przeszkód zrealizowane – po myśli art. art. 65 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Natomiast te plany inwestycyjne, które wynikają wyłącznie z decyzji o warunkach zabudowy, nie są zagwarantowane przepisami ustawy. Wręcz przeciwnie – z redakcji przepisu art. 65 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu wynika pierwszeństwo ustaleń planu (jako przepisu aktu prawa miejscowego stanowiącego konstytucyjne źródło prawa) przed ustaleniami wynikającymi z decyzji o warunkach zabudowy.

Wreszcie, niezasadny jest również zarzut spółki Orion, że głosowanie nad "listą" uwag do projektu planu nie uwzględnionych przez organ wykonawczy, podczas gdy każda ze zgłoszonych uwag powinna być rozpatrzona indywidualnie, a w konsekwencji każde rozstrzygnięcie w tym zakresie powinno mieć charakter indywidualnej uchwały, narusza art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie, zgodnie z którym z art. 20 ust. 1 ustawy nie wynika, aby każda uwaga do projektu planu musiała być rozpatrywana oddzielnie i to w formie odrębnej uchwały rady. Ostatnie zdanie tego przepisu wskazuje wręcz, że rozstrzygnięcia dotyczące uwag do projektu planu stanowią załącznik do uchwały. Ponadto - stosownie do art. 17 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - organ wykonawczy gminy przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag. W świetle tych przepisów przyjmuje się, że rozpatrzenie uwag może nastąpić w jednym głosowaniu nad uchwaleniem projektu planu, a taki sposób głosowania nad nieuwzględnionymi uwagami nie może stanowić o istotnym naruszeniu prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały (por. wyroki NSA: z dnia 5 października 2016 r., II OSK 220/15, z dnia 17 czerwca 2016 r., II OSK 3099/14, z dnia 26 maja 2015 r., II OSK 2566/13, z dnia 6 listopada 2013 r., sygn. II OSK 437/13, z dnia 31 maja 2012 r. II OSK 1405/12, z dnia 22 września 2011 r., II OSK 1317/11, z dnia 5 października 2011 r., II OSK 1435/11, z dnia 1 grudnia 2010 r., II OSK 1947/10, z dnia 28 stycznia 2010 r., II OSK 1893/09). Powszechną i prawnie dopuszczalną praktyką rad gmin jest rozpatrywanie wszystkich nieuwzględnionych przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) uwag do projektu planu na sesji rady, na której uchwalany jest plan miejscowy i wyrażenie stanowiska rady w tym przedmiocie w formie załącznika do uchwały dotyczącej miejscowego planu. Nie można wymagać od rady gminy, aby podejmowała kilkanaście, kilkadziesiąt czy kilkaset uchwał tylko dlatego, aby nie narazić się na ewentualny zarzut naruszenia procedury planistycznej, skoro obowiązek ten nie wynika z przepisu u.p.z.p. Można żywić uzasadnione wątpliwości, czy ilość podjętych uchwał ma wpływ na sposób merytorycznego rozstrzygnięcia uwag, a także, czy sam fakt przygotowania odrębnych uchwał w tym zakresie "zmusi" radnych do dyskusji nad nimi (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 lipca 2017 r., sygn. II SA/Kr 269/17, LEX nr 2360941). W świetle przepisu art. 20 ust. 1 u.p.z.p. możliwe było jednoczesne uchwalenie planu i rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag nieuwzględnionych przez Prezydenta, w szczególności, że w załączniku nr 2 do uchwały przedstawione zostały w odniesieniu do każdej indywidualnej uwagi informacje i wyjaśnienia dotyczące jej rozpatrzenia. Ponadto z dokumentacji planistycznej wynika, że każdy z radnych miał możliwość zapoznania się ze wszystkimi uwagami i sposobem ich rozstrzygnięcia.

Nie mógł również zostać uwzględniony zarzut naruszenia art. 15 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 17 pkt 5 w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez błędne zastosowanie i nieuwzględnienie w Prognozie skutków finansowych miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wesoła - Rejon ulicy Kopernika" wpływu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na finanse publiczne, w tym budżet miasta Kraków faktu przysługiwania roszczenia odszkodowawczego na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podczas gdy uchwała pozbawia skarżącą możliwości korzystania w dotychczasowy sposób, co w konsekwencji kreuje po stronie skarżącej roszczenie odszkodowawcze i co powinno znaleźć odzwierciedlenie w ocenie wpływu uchwalenia planu miejscowego na finanse publiczne. Wyjaśnienia zatem wymaga, że zgodnie z art. 17 pkt 5 tej ustawy prognoza skutków finansowych nie jest załącznikiem do planu, lecz do projektu planu przedkładanego radzie gminy do uchwalenia. Nie ma charakteru wiążącego, lecz pełni funkcję analizy ekonomicznej. Z samej nazwy tego dokumentu wynika, że powinien on określać potencjalne wydatki i dochody z tytułu uchwalenia planu, które na tym etapie nie wymagają szczegółowego oszacowania. Podawane w prognozie szacunkowe dane w zakresie wydatków gminy nie mają żadnego wypływu na realizację w przyszłości żądań skarżących w przedmiocie odszkodowań za grunty przeznaczone na realizację inwestycji celu publicznego. Dla kontroli zgodności z prawem zaskarżonej uchwały znaczenie miało jedynie zachowanie formalnoprawnego obowiązku sporządzenia prognozy. Dlatego też sporządzenie błędnej prognozy nie mogło skutkować naruszeniem art. 15 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 17 pkt 5 w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Jednakże dla porządku należy zaznaczyć, że w tomie XVI (nieponumerowane strony) akt planistycznych znajduje się prognoza skutków finansowych z kwietnia 2021 r. Nie określono w niej środków na zaspokojenie roszczeń z art.36 upzp.

Przechodząc do oceny zarzutu Akademii Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie, że zaskarżona uchwała w zakresie terenu oznaczonego symbolem ZPo.1, a także w zakresie umiejscowienia ścieżki rowerowej oznaczonej KDX.1 na terenie działek stanowiących własność AWF w Krakowie (dz. nr: [...] , [...] obr. [...] Ś. ) zawiera ustalenia niezgodne z postanowieniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, na wstępie zacytować należy treść § 69 ust.1 i 2 zaskarżonej uchwały :

"1. Wyznacza się Teren zieleni urządzonej, oznaczony symbolem ZPo.1 o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny.

2. W zakresie zagospodarowania terenu, ustala się: 1) minimalny wskaźnik terenu biologicznie czynnego: 80%; 2) maksymalną wysokość zabudowy: 15 m, jednak nie więcej niż do wysokości bezwzględnej zabudowy: 219 m n.p.m.".

Skarżąca zarzuciła, że w Studium określono konkretne przeznaczenie nieruchomości AWF oraz zasady odstępstw od przyjętych w studium kierunków. Tymczasem w zaskarżonym planie przeznaczenie części nieruchomości jest całkowicie odmienne niż w Studium. Zdaniem skarżącej AWF, porównanie treści uchwalonego planu w części dotyczącej przedmiotowych działek z treścią Studium (wraz z załącznikami graficznymi) jednoznacznie wskazuje, że postanowienia planu są sprzeczne w zakresie przedmiotowych działek ze Studium - czytając je łącznie z załącznikami graficznymi, a w szczególności mapą K1 Struktura Przestrzenna Kierunki i Zasady Rozwoju.

Sąd nie podzielił tego zarzutu.

Zgodnie ze Studium (tom II str.5) dla każdej strukturalnej jednostki urbanistycznej zostały określone główne kierunki zmian w strukturze przestrzennej oraz zasady realizacji funkcji dopuszczalnych. Sformułowanie to o tyle nie jest ścisłe, że dla jednostek strukturalnych Nr 1, 2, 3, 18, 58 i 60 nie określono zasad realizacji funkcji dopuszczalnych. Lektura całego tomu III Studium wskazuje, że określone w ogólnych zasadach kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu sposoby wyznaczania w planach miejscowych terenu o funkcji dopuszczalnej odnoszą się wyłącznie do funkcji dopuszczalnej w postaci usług (jedynie w jednostce strukturalnej nr 4 określono również dopuszczalny udział funkcji dopuszczalnej - zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej w terenach usługowych). W karcie strukturalnej jednostki urbanistycznej Nr 11 nie określono natomiast, jak zresztą w żadnej z pozostałych 62 kart jednostek strukturalnych, udziału funkcji dopuszczalnej w postaci zieleni urządzonej i nieurządzonej w funkcji podstawowej.

Dlatego też uprawnione jest twierdzenie, że przytoczony wyżej punkt III.1.2. ust.6 Studium odnosi się jedynie do tych strukturalnych jednostek urbanistycznych, w których określony został procentowy udział funkcji dopuszczalnej w ramach funkcji podstawowej. Przykładowo, jeżeli dla jednostki Nr 11 udział zabudowy usługowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) określono "do 30%", zastosowanie zasady wyrażonej w punkcie III.1.2. ust.6 Studium będzie oznaczało, że w planie można wydzielić teren zgodny z funkcją dopuszczalną (zabudowa usługowa), ale jego powierzchnia nie może przekroczyć 30% powierzchni terenu MW przewidzianego w Studium. W ust. 7 tego punktu określono jeszcze jedno ograniczenie dotyczące wydzielania terenu zgodnego z funkcją dopuszczalną z terenu o różnych funkcjach. Udział funkcji dopuszczalnej nie może przekroczyć 50 % powierzchni wydzielonego terenu. Jeżeli zatem, zgodnie z bilansem terenu dla jednostki nr 11 powierzchnia terenu MW wynosi 90,77 ha, to wydzielony teren zabudowy usługowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) nie mógłby przekroczyć 45,385 ha.

Kontrolę prawidłowości zastosowania tej zasady utrudnia fakt, że jednostka strukturalna nr 11 w Studium ma powierzchnię 266,58 ha, a obszar zaskarżonego planu miejscowego objęty jednostką strukturalną zmiany Studium Nr 11 - 49,91 ha. Zważywszy, że część jednostki strukturalnej nr 11 objęta jest różnymi planami zagospodarowania przestrzennego, a część w ogóle nie jest objęta planem, niemożliwe jest przeprowadzenie analizy dotyczącej spełnienia zasad wyznaczania terenów o funkcji dopuszczalnej z terenów o różnych funkcjach o określonym symbolu położonych w całej jednostce strukturalnej Nr 11. Uznać zatem należy, że dla dokonania oceny spełnienia zasady wynikającej z punktu III.1.2. ust.6 i 7 Studium należy porównywać powierzchnię terenów o różnych funkcjach określonych danym symbolem z powierzchnią terenów zgodnych z funkcją dopuszczalną wydzielonych z tych terenów, ale w granicach planu.

Dlatego też za błędne uznać należało wywody pełnomocników stron w tym zakresie. Zasady wydzielania terenu z funkcją dopuszczalną określone w cytowanych ustępach 6 i 7 punktu III.1.2. Studium nie mogą odnosić się do funkcji dopuszczalnej w postaci zieleni urządzonej, gdyż dotyczą one sytuacji, gdy w kartach strukturalnych jednostek urbanistycznych określono procentowy udział funkcji dopuszczalnej w funkcji podstawowej. Skoro w żadnej z kart jednostek strukturalnych, udziału funkcji dopuszczalnej w postaci zieleni urządzonej i nieurządzonej w funkcji podstawowej nie określono, przedstawione zasady nie mogą mieć zastosowania do wydzielania terenu o funkcji dopuszczalnej w postaci zieleni urządzonej z terenu o funkcji podstawowej zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) oraz zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (UM).

W Studium w punkcie III.1.4. dla terenu oznaczonego symbolem MW – Tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przewidziano przeznaczenie:

Funkcja podstawowa: zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna wysokiej intensywności realizowana jako budynki mieszkaniowe wielorodzinne (m.in. kamienice w zwartej zabudowie o charakterze śródmiejskim, zabudowa osiedli mieszkaniowych, budynki wielorodzinne realizowane jako uzupełnienie tkanki miejskiej) wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie, zieleń urządzona i nieurządzona).

Funkcja dopuszczalna: usługi inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej, pozostałe usługi inwestycji celu publicznego, usługi kultury, nauki, oświaty i wychowania, usługi sportu i rekreacji, usługi handlu detalicznego, usługi pozostałe, zieleń urządzona i nieurządzona m. in. w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej.

Dla tej jednostki strukturalnej (w części określającej wskaźniki zabudowy) ustalono jedynie udział zabudowy usługowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) do 30%, a dla działek lub ich części położonych w pasie o szerokości 50 m wzdłuż ul. [...], ul. [...] (na zachód od Ronda [...]) i al. [...] do 100%.

Jednakże, jak już wyżej sygnalizowano w Studium postanowiono, istotnym elementem polityki przestrzennej winna być ochrona i poprawa walorów środowiska. Służyć temu winna m.in. intensyfikacja oraz zapewnienie ciągłości systemu zieleni śródmiejskiej. Działania obejmować winny intensyfikację zieleni w dużych ulicach śródmiejskich, stworzenie radialnych powiązań pierścienia Plant z obszarami zieleni poza II Obwodnicą poprzez "zielone aleje" ruchu uspokojonego, wreszcie stworzenie sieci małych parków, placów zabaw i rekreacji z wykorzystaniem terenów niezabudowanych. Jak podano na stronie 39 Studium w ramach wydzielonych strukturalnych jednostek urbanistycznych wskazano kierunki zmian w przeznaczeniu terenów. Nie naruszają one kompetencji miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, czyli nie wkraczają szczegółowością ustaleń w sferę regulacji zastrzeżonych ustawowo dla mpzp. Sterowanie przez gminę zmianami w przeznaczeniu terenów ma prowadzić przede wszystkim do ustalonych w Studium celów i zasad rozwoju. Zgodnie z punktem II.3.2 Studium kierunkiem zmian dla Centrum Miasta i Śródmieścia winna być ochrona istniejącej zieleni przestrzeni publicznych i wnętrz kwartałów zabudowy, a wprowadzana i chroniona zieleń powinna być istotnym elementem wyposażenia tych wnętrz, dopasowanym do historycznej zabudowy i małej architektury. Na stronie 92 w punkcie II.5.3. Studium nakazano uwzględnienie w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego różnych form zieleni (istniejącej i planowanej).

Nadto, zauważyć należy, że w punkcie II.5.10 Studium podano, że szczegółowe wytyczne dla miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w zakresie środowiska przyrodniczego zostały zamieszczone w Tomie III. W zawartych w tym punkcie wskazaniach ogólnych, odnoszących się do obszaru całego Krakowa, ustalono, że system rowerowy Krakowa powinien docelowo objąć wszystkie ważniejsze części Miasta i składać się z układu tras głównych (połączenie międzydzielnicowe - między ważniejszymi zespołami zabudowy, znaczniejszymi miejscami różnego rodzaju aktywności oraz połączenia zewnętrzne), uzupełnionego siecią łączącą trasy główne. Część tras, m.in. przebiegających w terenach atrakcyjnych krajobrazowo, będzie mieć charakter rekreacyjny. System powinien uwzględniać i realizować potrzebę ułatwień dla ruchu rowerowego, zwłaszcza w miejscach występowania kolizji z ruchem kołowym. Zaznaczono również, że przedstawiony za planszy K4 i na rys. 18 układ tras rowerowych nie jest zamknięty i możliwe są jego uzupełnienia i modyfikacje, jeśli wystąpią okoliczności to uzasadniające.

Stwierdzić zatem należy, że zacytowane postanowienia Studium w sposób dostateczny uzasadniają wprowadzenie na działkach strony skarżącej terenu ZPo1 oraz terenu KDX.1, co powoduje, że zapisów planu w tych kwestiach nie można uznać za sprzeczne ze Studium. Jeszcze raz należy podkreślić, że Studium wskazuje kierunki rozwoju przestrzennego gminy, uregulowania szczegółowe pozostawiając Gminie. Dlatego też ustalenie dla nieruchomości, tj. działek nr [...] oraz części działki [...], obr. [...] jedn. ew. Ś. terenu (a nie strefy ZPo.1), przeznaczonego pod publicznie dostępny park lub ogród botaniczny oraz terenu KDX.1 - Terenu ciągu pieszego i rowerowego, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępne ciągi piesze lub rowerowe, nie można uznać za sprzeczne ze Studium.

Inaczej natomiast należy ocenić zarzut naruszenia art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 6 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez przekroczenie granic przysługującego gminie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie uprawnień strony skarżącej związanych z prawem własności nieruchomości - działek nr [...] oraz [...] położonych na terenie objętym planem - przez wyznaczenie na tym obszarze terenu ZPo1 i KDX1.

Nawiasem mówiąc, w prognozie skutków finansowych przeznaczenie terenu ZPo1 określono jako "teren zieleni urządzonej – pod ogród botaniczny". W prognozie określono jednakże, że teren ZPo1 o powierzchni 18 921 m2 przeznaczony jest do wykupu za kwotę 11 352 600 zł (strona 19 prognozy).

Przez zamieszczenie w planie miejscowym ustaleń co do przeznaczenia terenu oraz sposobów jego zagospodarowania i warunków zabudowy gmina we władczy sposób reguluje sposób korzystania z nieruchomości objętych tym planem. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 u.p.z.p. ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykorzystywania prawa własności. Ustalenia zawarte w planie miejscowym mogą więc w znacznym stopniu ograniczać prawo własności terenów objętych tym planem. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie albo decyzji o warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich (art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.). Z tego przepisu wynika, że prawo własności może być wykonywane tylko w granicach określonych ustawą i miejscowym planem, w sposób nienaruszający chronionego prawem interesu publicznego i osób trzecich. Przepis ten jest zharmonizowany z art. 140 k.c. stanowiącym, iż w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa (wyrok NSA z 22 sierpnia 2018 r., II OSK 1248/18, LEX nr 2562530). Ochrona własności czy prawa użytkowania wieczystego nie może być rozumiana krańcowo, że każda ingerencja w sferę tych praw stanowi naruszenie Konstytucji. Konstytucja chroni różne dobra, zarówno związane z interesem indywidualnym obywateli, jak i potrzebami całego społeczeństwa. Stosownie do okoliczności zachodzi nieraz potrzeba dania pierwszeństwa jednemu dobru przed drugim. Planowanie przestrzenne z reguły powoduje konflikt różnych wartości i interesów (wyrok NSA z 18 lipca 2016 r., II OSK 478/16, LEX nr 2107247). Z art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. wynika podstawowa zasada prawa zagospodarowania przestrzennego - wolności zagospodarowania terenu, do którego ma się tytuł prawny. Wolność tę można ograniczyć jedynie w granicach określonych ustawą i z uwagi na przeciwdziałanie naruszeniom interesu prawnego innych osób lub jednostek organizacyjnych i ochronę interesu publicznego. Granice określone ustawą, o których mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., to m.in. granice wyznaczone przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (wyrok NSA z 17 kwietnia 2013 r., II OSK 2493/11, LEX nr 1559619). Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie zaznaczał, że poszanowanie prawa własności jest jednym z wielu elementów podlegających uwzględnieniu w procesie planowania przestrzennego. Jak wynika z art. 1 ust. 2 u.p.z.p. w procesie planistycznym ustawodawca nakazał uwzględnianie również innych niż prawo własności wartości, do których zaliczył wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, walory architektoniczne i krajobrazowe, wymagania ochrony środowiska, zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, walory ekonomiczne przestrzeni, potrzeby obronności, bezpieczeństwa państwa, potrzeby interesu publicznego. Kreowanie polityki przestrzennej na szczeblu gminy niejednokrotnie wymaga rozstrzygania konfliktów pomiędzy interesem indywidualnym a interesem publicznym, bądź pomiędzy sprzecznymi ze sobą interesami indywidualnymi (wyrok NSA z 21 czerwca 2016 r., II OSK 2541/14, LEX nr 2117153). Prawa własności nie należy rozumieć jako prawa absolutnego, bowiem może być ono ograniczone w drodze ustawy i jest tylko jedną z wielu wartości, które organy winny uwzględniać przy tworzeniu miejscowych planów. Celem uchwalonych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest ustalenie przeznaczenia terenów oraz określenie sposobu ich zagospodarowania i zabudowy, mając na względzie ład przestrzenny i zrównoważony rozwój (art. 14 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1 u.p.z.p.). W sytuacji, gdy organy samorządowe tworzące plan miejscowy muszą uwzględniać oprócz własności szereg innych wartości ogólnospołecznych (art. 1 ust. 2 u.p.z.p.) ustalenia planu są kompromisem pomiędzy uwzględnieniem interesu indywidualnych osób, interesu społecznego i państwowego (wyroki NSA z 5 grudnia 2012 r., II OSK 2243/12, LEX nr 1367343; z 14 listopada 2012 r., II OSK 2226/12, LEX nr 1291967).

Ingerencja w prawo własności musi znajdować pełne i szczegółowe uzasadnienie w przepisach prawa i stanie faktycznym sprawy. Stanowisko to znajduje mocne oparcie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 7 lutego 2001 r., (sygn. akt K 27/00, OTK 2001 Nr 2, poz. 29) wskazał, iż organy gminy właściwe do sporządzenia projektu planu miejscowego i następnie do uchwalenia tego planu, muszą się kierować ogólnymi zasadami określonymi w art. 1 ust. 1 i 2 u.p.z.p" przepisami innych ustaw regulującymi określone sprawy szczegółowe z zakresu gospodarki przestrzennej oraz przepisami Konstytucji RP.

Organ wyjaśnił, że zaskarżony plan nawiązuje do koncepcji "Zielonego Klina",

przebiegającego od centrum miasta do Ogrodu Botanicznego - dzięki czemu zachowane zostają istniejące tereny zielone i tereny otwarte (w tym częściowo tereny boisk AWF). Powołał się na opracowanie problemowe dra Z. B., w którym wskazano, że: Wesoła mimo przekształceń urbanistycznych i architektonicznych, pozostaje rejonem największej ilości historycznych założeń w ogrodach, teren szpitalno - kliniczny po północnej stronie sugerowanej linii podziału (leżący bliżej ulicy Kopernika), przewiduje się zagospodarować jako przestrzeń parkową z zabudową istniejącą a zarazem z wykluczeniem jej dogęszczania, w sytuacji gdy uczelnia sportowa ma własny kampus z zapleczem w Czyżynach, utrzymywanie lokalizacji na Grzegórzkach wydaje się nieuzasadnione a odzyskany teren można by wykorzystać na powiększenie funkcji parkowej (zintegrowany zespół zieleni parku poszpitalnego, Ogrodu Botanicznego z nowym fragmentem uzyskanym poprzez adaptację zielonego boiska). Prezydent Miasta Krakowa wyjaśnił także, że klin zieleni wciskający się w centrum miasta Krakowa, analogiczny do krakowskich Błoń, ma zapewnić tereny rekreacyjne i tereny zielone, których niedobór jest widoczny w każdym średniowiecznym ośrodku miejskim, również w takim, jaki prezentuje centrum Krakowa.

Mając powyższe na uwadze Sąd ocenił, że kwestionowane ustalenia planu miejscowego naruszają zasadę proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP) oraz stanowią o przekroczeniu granic władztwa planistycznego (art. 3 ust. 1 i art. 6 ust. 1 upzp) w odniesieniu do działki strony skarżącej. W rozpatrywanej sprawie, zdaniem Sądu, nastąpiło przerzucenie na stronę skarżącą skutków realizacji celu publicznego.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób, a same ograniczenia nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Rolą organu planistycznego jest właśnie wyważenie interesu publicznego i interesów prywatnych, tak aby w jak największym stopniu zabezpieczyć i rozwiązać potrzeby wspólnoty, jednak w jak najmniejszym stopniu naruszając prawa właścicieli nieruchomości objętych planem. Na taką konieczność wskazuje również w swoim orzecznictwie dotyczącym ochrony własności Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu, podkreślając że każde ograniczenie własności musi być legitymowane interesem publicznym (Terazzi S.r.l. przeciwko Włochom, skarga nr 27265/95, § 85, 17 października 2002, i Elia S.r.l. przeciwko Włochom, skarga nr 37710/97, § 77, ECHR 2001-IX).

Sąd w pełni podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 czerwca 2021 r. sygn. II OSK 2811/20 (publikowany w CBOIS, wydanym w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 26 października 2016 r. nr LV/1126/16 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bieńczyce – Szpital", w której badano jego zgodność z tym samym Studium co w niniejszej sprawie), że "interes społeczności lokalnej to jest właścicieli sąsiednich zabudowanych nieruchomości poprzez zapewnienie im terenów zielonych na sąsiedniej prywatnej nieruchomości w sposób oczywisty narusza zasadę proporcjonalności. Jest to w okolicznościach niniejszej sprawy zbyt daleko idąca ingerencja w samo prawo własności i sposób jego wykonywania. Ponadto nie budzi wątpliwości NSA orzekającego w niniejszej sprawie, że przekroczenie przez organ uprawnień planistycznych przez naruszające zasadę proporcjonalności i równości ograniczenie prawa własności nieruchomości , stanowi istotne naruszenie zasad sporządzania planu w rozumieniu art. 28 ust. 1 upzp uzasadniającej stwierdzenie nieważności planu miejscowego.

Konsekwencją powyższego jest również dokonanie oceny, że wyznaczenie ciągu pieszego KDX1 nastąpiło z przekroczeniem granic władztwa planistycznego. Wyeliminowanie z planu terenu ZPO1 powoduje konieczność stwierdzenia nieważności § 69 ust.1 oraz § 74 ust.1 pkt 2) zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej w zakresie wyznaczenia na działkach o numerach ewidencyjnych [...] oraz [...], obręb [...] jednostka ewidencyjna Ś. w Krakowie terenu ciągu pieszego i rowerowego, oznaczonego symbolem KDX.1, którego istnienie utraciło rację bytu.

Skarga A. B. okazała się niezasadna.

W rozdziale zaskarżonej uchwały zatytułowanym "Zasady utrzymania, przebudowy, remontu, rozbudowy i budowy układu komunikacyjnego" w § 16 ust. 1 pkt 2) wskazano, że ustala się zasady obsługi obszaru planu przez docelowy układ komunikacyjny, w granicach wyznaczonych terenów komunikacji, określony na rysunku planu, z uwzględnieniem parametrów typowych przekrojów jezdni (ilość jezdni x ilość pasów ruchu na jednej jezdni), w tym układ drogowy uzupełniający – m.in. KDD 18 ul. [...] – 1 x 2 (pkt q). Zgodnie z pkt 4) ppkt t) – dla klasy drogi KDD.18 ustalono szerokość drogi w liniach rozgraniczających w następujący sposób: do 12 m, z dopuszczeniem fragmentarycznego poszerzenia do 16 m w rejonie zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym. Jak wynika z § 74 ust.1 pkt 1 ppkt b) symbolem KDD 18 oznaczono teren drogi publicznej klasy dojazdowej, o podstawowym przeznaczeniu pod drogi publiczne.

Teren oznaczony symbolem KDD.18 został na rysunku planu odgraniczony od innych terenów liniami rozgraniczającymi. Działka skarżącego od strony zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym posiada na rysunku planu "ścięty róg", stanowiący owo "poszerzenie", o którym mowa § w 16 ust. 1 pkt 4) ppkt t) tekstu planu.

Przyznać należy rację A. B., że wadliwe jest sformułowanie uchwały "z dopuszczeniem fragmentarycznego poszerzenia". Niemniej jednak, skoro rysunek planu w sposób jednoznaczny przedstawia linie rozgraniczające tego terenu, a uchwała obejmuje ustalenia planu zawarte zarówno w treści uchwały, stanowiącej tekst planu, jak i w części graficznej planu, którą stanowi rysunek planu w skali 1:1000, będący załącznikiem Nr l do uchwały (§ 2. 1), to odczytanie ustaleń planu w tym zakresie jest oczywiste i pozbawione dowolności.

Sąd nie podziela wyjaśnień organu, że użycie proponowanego przez skarżącego zapisu "fragmentarycznie poszerzona do 16 m" jest tożsame z zapisem zamieszczonym w planie miejscowym. Sformułowanie "dopuszczenie" sugeruje wszak coś, co może nastąpić, ale nie musi. Tymczasem rysunek planu ewidentnie wskazuje, że poszerzenie terenu KDD 18 w rejonie zakrętu i działki skarżącego nastąpiło. Dostrzeżona niezręczność sformułowania nie ma jednakże charakteru istotnego. W ewentualnych przyszłych inwestycjach drogowych linia rozgraniczająca teren KDD 18 nie będzie mogła zostać przekroczona.

Sąd uznał, że wyjaśnienia organu w kwestii przeznaczenia niewielkiego fragmentu nieruchomości skarżącego pod drogę (niezbędność dla poprawnego funkcjonowania przyszłego układu komunikacyjnego miasta) wskazują, że nie nastąpiło przekroczenie granic władztwa planistycznego.

Jak wynika z zarządzenia Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 14.09.2020 r. (tom IV, k.9183) uwzględniona została uwaga skarżącego, sprzeciwiającego się by droga KDD 18 została poszerzona do 21 m. Nie została natomiast uwzględniona uwaga, aby ograniczyć teren KDD 18 o fragment łączący z al. [...] i przeznaczyć go na zieleń oraz wykreślić z § 15.1.2. ppkt t) wobec niezbędności tego terenu do prawidłowego funkcjonowania i obsługi komunikacyjnej terenów położonych wzdłuż ul. [...]. Ponowna uwaga skarżącego złożona w dniu 18 maja 2021 r. w tym przedmiocie: "o wykreślenie możliwości poszerzenia ul. [...] do 16 m w rejonie zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym nie została uwzględniona, gdyż taki przebieg wynika z geometrii drogi i jest konieczny dla prawidłowego zagospodarowania tej ulicy.

W skardze A. B. powoływał się na wykładnię ustaleń planu dokonaną przez głównego projektanta podczas dyskusji publicznej w dniu 10 grudnia 2020 r. Zauważyć w związku z tym należy, że w aktach planistycznych znajduje się stenogram dyskusji z tego dnia (tom VIII, str 148). Wynika z niego, że główny projektant M. Ł. wyjaśniał podczas dyskusji, że "w czasie trzech konsultacji albo zaraz po nich tam (dopisek Sądu - ul. [...]) został wykonany remont (...), problemy troszkę zostały wyprowadzone przez wprowadzenie ul. jednokierunkowej i w związku z tym nie było konieczności tutaj tych poszerzeń i dodatkowych połączeń komunikacyjnych wykonywać, dlatego droga ta jest w granicach i przebiegu działek gminnych praktycznie w swoim przebiegu". W stenogramie odnotowano również wypowiedź uczestnika dyskusji, mieszkańca ul.[...], który podał, że "plan został zmieniony po wniesieniu naszych uwag", "jesteśmy zaniepokojeni tym wpisem o poszerzeniu tych obydwu dróg, bo KDD 18 i KDD 19 w tym momencie, mierząc szerokość ulicy razem z chodnikiem wynosi koło 10 m, w związku z tym wprowadzenie do planu zapisu o możliwym poszerzeniu tej drogi, jest tutaj nawet zaznaczone do 12 m, a w obrębie dopuszczenia, poszerzenia nawet w obrębie Ogrodu Botanicznego do 16 m, to nie ma możliwości poszerzenia ulicy nie wchodząc w czyjeś działki". Projektant wyjaśnił, że na rysunku planu wyznaczone są linie rozgraniczające oraz że pdf zawiera rysunek planu w skali 1 : 1000 (1 cm odpowiada 10 m), a na rysunku na zakręcie jest 1,6 m. Następnie w stenogramie znajduje się zapis "Ustalenia planu konsumują rozpatrzenie uwag Prezydenta, czyli on rzeczywiście zawęził tę ulicę, i tak jak Państwo, tutaj jest ten przebieg w liniach rozgraniczających, ona nie wchodzi na Państwa nieruchomości, i to jest szerokość tego korytarza drogowego, który ma swoje odniesienie w tekście planu, czyli jest to szerokość tego korytarza drogowego, który ma swoje odniesienie w tekście planu, czyli w tym, co jest zapisane, i oczywiście na rysunku planu, który jest załącznikiem nr 1 do tego tekstu".

Jest to wyjaśnienie kompletnie niezrozumiale.

Zauważyć w związku z tym należy, że jak wynika z przedłożonej przez organ płyty CD, na której znajduje się plik "347 prezentacja 2020 12 10 – dyskusja publiczna", na przedstawianym wówczas rysunku projektu planu (II wyłożenie) na zakręcie drogi KDD 18 przy Ogrodzie Botanicznym, narożnik działki skarżącego jest ścięty – linia rozgraniczająca teren KDD 18 wchodzi w działkę A. B.. Porównując rysunek projektu planu z I wyłożenia i z II wyłożenia stwierdzić należy, że na rysunku projektu planu w edycji przygotowanej do II wyłożenia ingerencja w działkę skarżącego jest mniejsza, co jest kompatybilne z uwzględnieniem przez Prezydenta uwagi skarżącego, który sprzeciwiał się poszerzeniu drogi KDD 18 do 21 m. Według edycji projektu tekstu planu z I wyłożenia zapis odnośnie KDD.18 był następujący: "do 15 m, z dopuszczeniem poszerzenia do 21 m w rejonie zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym". Według edycji projektu tekstu planu z II wyłożenia zapis odnośnie KDD.18 brzmiał "KDD.18 – do 12 m, z dopuszczeniem poszerzenia do 16 m w rejonie zakrętu przy Ogrodzie Botanicznym".

Stanowisko głównego projektanta przedstawione w dniu 10 grudnia 2020 r. jest prawnie irrelewantne. Dyskutowana wówczas treść projektu planu była oczywista.

Nie ma również racji skarżący twierdząc w polemice do odpowiedzi na skargę, że jego uwagi zostały uwzględnione w całości i ich wprowadzenie do projektu planu oznaczało zachowanie istniejącej ulicy bez zmian. Przeczy temu zawartość akt planistycznych.

Jak już wcześniej oceniono, sporządzona w procedurze planistycznej Prognoza finansowa jest wadliwa, ale jest to wadliwość nieistotna, nie wpływająca na ważność uchwały. Nawiasem mówiąc, na stronie 19 tego dokumentu wskazano, że teren przeznaczony pod KDD 18 o powierzchni 12 m2 został przeznaczony do wykupu za 18 000 zł.

Wobec powyższego, na podstawie art.147 § 1 p.p.s.a. i art.151 p.p.s.a. orzeczono w pkt I i II; na podstawie art.147 § 1 p.p.s.a. – jak w punkcie III wyroku, na podstawie art. 151 p.p.s.a.- jak w punkcie IV wyroku.

Na zasadzie art.200 p.p.s.a. i art.205 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt. 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 z późn. zm.) oraz § 14 ust. 1 pkt. 1 lit.c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.), a także art. 1 ust. 1 pkt. 2 w związku z cz. I.IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1827) orzeczono jak w punkcie V wyroku.