drukuj    zapisz    Powrót do listy

, Dostęp do informacji publicznej, Minister Obrony Narodowej, Oddalono skargę, II SAB/Wa 134/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-07-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 134/10 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2010-07-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-05-17
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Eugeniusz Wasilewski
Ewa Pisula-Dąbrowska
Janusz Walawski /przewodniczący sprawozdawca/
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 1797/10 - Wyrok NSA z 2010-12-09
Skarżony organ
Minister Obrony Narodowej
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 3 par. 2 pkt 8
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 61
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 6
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski (spr.) Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska Eugeniusz Wasilewski Protokolant Sylwia Mikuła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lipca 2010 r. sprawy ze skargi M. L. na nieudzielanie przez Dyrektora Departamentu Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości informacji publicznej na wniosek z dnia 23 grudnia 2009 r. oddala skargę

Uzasadnienie

M. L. w dniu 18 lutego 2010 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na nieudzielenie przez Dyrektora Departamentu Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości informacji publicznej określonej w jego wniosku z dnia 23 grudnia 2009 r. We wniosku tym, skarżący zażądał udzielenia następujących informacji publicznych:

1) "Którzy z sędziów wojskowych uczestniczących w zgromadzeniu sędziów sądów wojskowych w dniu 18 listopada 2008 r., w czasie którego przyjęta została uchwała w sprawie treści zaprezentowanych w programie [...] wyemitowanym w dniu 23 i 30 października 2008 r., a która brzmi:

"My Sędziowie Rzeczypospolitej Polskiej, tworzący Zgromadzenie Sędziów Sądów Wojskowych, powodowani troską o dobro wymiaru sprawiedliwości i godność urzędu sędziego, zwracamy się do Krajowej Rady Sądownictwa o podjęcie działań zmierzających do ochrony wizerunku sądownictwa wojskowego, w związku z emisją w dniu 29 i 30 października 2008 roku programu "[...]", w którym przedstawiono w fałszywym świetle środowisko i funkcjonowanie sądownictwa wojskowego.

W ocenie Zgromadzenia Sędziów Sądów Wojskowych treści przedstawione w tym programie były prezentowane jednostronnie, bez ich rzetelnej i pełnej weryfikacji i miały na celu udowodnienie tezy założonej z góry przez autorów programu.

Oceniamy również, iż podjęcie takich działań, jak zainicjowanie powyższego programu przez sędziów sądów wojskowych, było postępowaniem subiektywnym naruszającym zasady etyki zawodowej i miało na celu szkalowanie całego środowiska sędziów sądów wojskowych w imię osiągnięcia osobistych interesów. Postawa taka uchybia tym samym godności urzędu sędziego, jak i honorowi oficera Wojska Polskiego", w głosowaniu jawnym powstrzymali się od zagłosowania za jej przyjęciem.

2) Jak w sprawie powyższej uchwały zagłosował Dyrektor Departamentu Sądów Wojskowych płk Z. S.

3) Kogo personalnie płk Z. S. zaliczył do kategorii przeciwników sędziów wojskowych w czasie dyskusji, podczas zgromadzenia sędziów wojskowych w dniu 18 listopada 2008 r. (vide k. 3 protokołu zgromadzenia sędziów sądów wojskowych z dnia 18 listopada 2008 r.)".

We wniesionej skardze, skarżący stwierdził, iż płk Z. S. jest w posiadaniu żądanej informacji publicznej i jest jedynym podmiotem mogącym jej udzielić.

W odpowiedzi na skargę, Minister Sprawiedliwości podał, co następuje:

"Ustosunkowując się do żądania wyrażonego we wniosku z dnia 23 grudnia 2009 r. stwierdzić należy, iż jest ono bezzasadne i stanowi nadużycie prawa do informacji publicznej. Strona domagając się informacji o sposobie głosowania Dyrektora DSW MS i interpretacji przez niego swojej wypowiedzi z dnia 18 listopada 2008 r. żąda w istocie wytworzenia informacji dotyczącej stanu przeszłego, na dodatek uchybiając normom regulaminu Zgromadzenia Sędziów Sądów Wojskowych. Żądanie skarżącego sprowadza się do wytworzenia nowych elementów nieistniejących uprzednio, a związanych z minionym stanem faktycznym, którego nie sposób precyzyjnie odtworzyć. Brak również możliwości prawnych do uzyskania takiej informacji, bowiem ustawa o dostępie do informacji publicznej nie przewiduje trybu przesłuchania, składania oświadczeń przez funkcjonariuszy publicznych czy przedstawicieli organów władzy. Dostęp do informacji publicznej nie może sprowadzać się do możliwości przeprowadzania osobistych, "prywatnych" działań kontrolnych czy też do przeprowadzania czynności o charakterze nieomal procesowym, dla ustalenia treści informacji publicznej. Informacją publiczną jest bowiem przekazanie wiedzy, pewnych stwierdzeń odnośnie faktów już istniejących rzeczywiście i mających odzwierciedlenie w wytworzonych dokumentach o charakterze publicznym".

W udzielonej odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powyżej określonych przepisów sądy administracyjne orzekają w zakresie swojej właściwości, m.in. w zakresie skarg na bezczynność organów, w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 (art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), oceniając postępowanie organów z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. Właściwość Sądu dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych.

W przypadku skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Zdaniem Sądu, skarga M. L. na nieudzielenie przez Dyrektora Departamentu Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości informacji publicznej na jego wniosek z dnia 23 grudnia 2009 r. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy (ust. 4).

Natomiast art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) stanowi, że każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej (...).

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W świetle tych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 powołanej ustawy. Z treść tych przepisów wynika, iż informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet, gdy nie pochodzą wprost od niego.

Z powyższego wynika, iż żądać można informacji publicznej, o ile informacja taka została wytworzona.

Z akt sprawy wynika, że żądane przez skarżącego informacje nie mogły mu zostać udostępnione, gdyż nie istnieją (nigdy nie powstały). Okoliczność ta przesądza o tym, że na adresacie żądania nie ciążył, bo nie mógł ciążyć, obowiązek ich udostępnienia.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem organu, iż żądanie skarżącego de facto sprowadza się nie do udostępnienia informacji publicznej ale do jej uprzedniego wytworzenia w formie zakreślonej przez skarżącego w jego wniosku z dnia 23 grudnia 2009 r.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt