Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Otylia Wierzbicka (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Miron, asesor WSA Marian Wolanin, Protokolant Andrzej Malinowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2007 r. sprawy ze skargi M. W. na uchwałę Rady Gminy I. z dnia [...] stycznia 2004 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi T. i T. etap II. 1) stwierdza nieważność § 27 i 40 ust. 1 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki nr. ew. [...]położonej we wsi T.; 2) w pozostałym zakresie skargę oddala; 3) orzeka, że zaskarżona uchwała w części, w której stwierdzono nieważność nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 4) zasądza od Rady Gminy I. na rzecz skarżącej M. W. 390 (trzysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rada Gminy I. uchwałą Nr [...] z dnia [...] stycznia 2004 r. zatwierdziła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wsi T. i T. etap II.

Skargę na tę uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła M. W., właścicielka działki położonej na obszarze objętym planem. Zaskarżonej uchwale zarzuciła:

* naruszenie procedury planistycznej polegającej na niewyłożeniu projektu planu do

publicznego wglądu, przez co została pozbawiona możliwości złożenia zarzutów do

projektu planu oraz uchwaleniu planu w dwóch etapach bez ponowienia uzgodnień i

bez ponownego wyłożenia projektu planu

* ustalenie nieprzekraczalnej linii zabudowy bez uwzględnienia istniejącej na działce

nr [...] zabudowy, co powoduje, że linia ta przechodzi przez róg jej domu

mieszkalnego

* wprowadzenie zakresu grodzenia terenu przyległego do rowu melioracyjnego, a

wchodzącego w skład obszaru oznaczonego na rysunku planu symbolem [...] i

stanowiącego ciąg pieszy

* niezapewnienie dostępu do drogi publicznej zabudowanej działce budowlanej nr

[...], co uniemożliwia doprowadzenie do działki infrastruktury technicznej

(przewidziana w planie droga [...] nie spełnia parametrów drogi publicznej)

i wniosła o stwierdzenie nieważności uchwały.

W odpowiedzi na skargę Rada wniosła o jej oddalenie podnosząc następujące okoliczności:

Procedura opracowania i uchwalania planu określona w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym została zachowana. Skarżąca była powiadomiona o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu, złożyła zarzut, była powiadomiona o terminie sesji, na której Rada rozpatrywała zarzut, otrzymała również uchwałę o odrzuceniu zarzutu wraz z pouczeniem o terminie i sposobie zaskarżenia. Zmiana ustaleń projektu planu po jego wyłożeniu do publicznego wglądu nie dotyczyła działki skarżącej, a jedynie działki [...] należącej do Skarbu Państwa, a pozostającej w zarządzie [...] Parku Narodowego. Zmiana ta była wynikiem braku zgody Ministra Środowiska na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne i zmiana ta została z dyrektorem parku uzgodniona. Nie

Sygn. akt IV SA/Wa 1538/06

zostały naruszone w żadnym stopniu prawa skarżącej. Wniesiony zarzut Rada rozpoznała i uchwałą odrzuciła, zaś skarga na uchwałę odrzucającą zarzut została przez Naczelny Sąd Administracyjny odrzucona.

Zapisy planu dotyczące ciągu pieszego wzdłuż rowu melioracyjnego, oznaczonego symbolem [...], jak i nieprzekraczalnej linii zabudowy przeniesiono z wcześniej obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi T., zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy S. Nr [...]. Skarżąca nabyła nieruchomość (działkę [...]) bez usankcjonowanego prawnie dojazdu i w wyniku działania Zarządu Gminy, dyrektor Parku wyraził zgodę na czasowe udostępnienie jej przejazdu przez teren parku, co umożliwiło wydanie pozwolenia na budowę domu. Plan zapewnia trzem działkom, w tym skarżącej, dostęp do drogi publicznej poprzez ciąg pieszo - jezdny, oznaczony na rysunku planu symbolem [...], o szerokości 5 m, przewidzianej na gruntach Skarbu Państwa, pozostających w zarządzie Parku. Żądanie poszerzenia ciągu do 10 m jest nieuzasadnione i musiałoby się odbyć kosztem naruszenia interesu prawnego innego podmiotu.

W uzupełnieniu odpowiedzi na skargę Rada wskazała, że na odcinku działki skarżącej granica Parku przebiega po południowej krawędzi rowu melioracyjnego, który znajduje się w granicy Parku, ale na gruncie stanowiącym część działki [...] należącej do skarżącej. Projekt planu był uzgodniony stosownie do obowiązujących wówczas przepisów ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 października 1991 r. z dyrektorem Parku, co nastąpiło w dniu 16 stycznia 2001 r.. Ustalenie nieprzekraczalnej linii zabudowy od strony granicy z Parkiem (działka leży na terenie otuliny) wynikało z celu, jaki spełnia otulina dla ochrony Parku przed zagrożeniami i uciążliwościami zewnętrznymi. Ustalenie ciągu pieszego na długości kilku kilometrów ma na celu jedynie zachowanie ogólnodostępności dla potrzeb konserwacji rowu, zaś zakaz grodzenia w pewnej odległości od cieku był uzgodniony z dyrektorem Parku i wynikał z ustaleń Planu Ochrony Parku. Uzgodnienie projektu planu, jest formą współdziałania organów, wiąże organ decyzyjny w danej sprawie, co oznacza, że nie jest możliwe uchwalenie planu w brzmieniu nieakceptowanym przez organ uzgadniający.

Kwestionowana uchwała Rady Gminy I. była już przedmiotem kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 5 grudnia 2005 r., sygn. IV SA/Wa 112/06, oddalił skargę M. W.. W wyniku wniesienia przez

Sygn. akt IV SA/Wa 1538/06

nią skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem 19 maja 2006 r., sygn. II OSK 207/06 uchylił wyrok Sądu Wojewódzkiego i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał w szczególności, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie wywiódł, by wprowadzone zakazy grodzenia i przeznaczenie części działki na ciąg pieszy znajdowały umocowania ustawowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przedmiotem zaskarżania jest uchwała Rady Gminy I. zatwierdzająca miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wsi T. i T. etap II. Skarga na uchwałę została oparta o przepis art. 101 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.), który stanowi, że każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej może po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Z akt sprawy wynika, że został wyczerpany tryb postępowania przed wniesieniem skargi do sądu. Skarżąca wezwała Radę Gminy I. do usunięcia naruszenia prawa, a uchwałą z dnia [...] stycznia 2005 r. Nr [...] Rada wezwania nieuwzględniła.

W rozpoznawanej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (teks. jedn. Dz.U. z 1999 r. Nr 15 poz. 139 ze zm.), bowiem warunki o jakich mowa w art. 85 ust 2 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zostały spełnione. Rada Gminy podjęła uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu w dniu [...] kwietnia 1998 r,a o terminie wyłożenia projektu planu zawiadomiono dnia 11 września 2001 r.. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, gmina w ramach zadań własnych ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, a uprawnienie to realizuje między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. To uprawnienie gminy określane w doktrynie jako władztwo planistyczne, oznacza, że gmina samodzielnie rozstrzyga o zasadach zagospodarowania, co nie może być uznane jako dowolność działania. Rozstrzygnięcie o przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania musi być dokonane z uwzględnieniem obowiązujących przepisów i na zasadach określonych w powołanej ustawie. Miejscowy plan zagospodarowania wraz z innymi ustawami kształtuje sposób wykonywania prawa własności i definiuje jego treść w zakresie wykorzystywania nieruchomości (art. 33 ustawy). W związku z tym wszelkie rozstrzygnięcia planistyczne, które ograniczają właściciela w sposobie korzystania z niej, muszą być dokonywane z uwzględnieniem obowiązującego prawa. Oznacza to, że wprowadzanie wszelkich zakazów ustaleniami planu, które ograniczają prawo własności musi mieć oparcie w normie ustawowej uprawniającej gminę do ich stanowienia. W literaturze przedmiotu wyrażany jest pogląd, że prawo własności choć konstytucyjnie chronione może być ograniczone w drodze ustawy i takim aktem ograniczającym prawo własności jest ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym (Z. Niewiadomski ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Komentarz. C.H. Beck, Warszawa 2005 r). Skład orzekający w sprawie podziela to stanowisko.

Skarżąca jest właścicielką działki zabudowanej nr ew [...] położonej we wsi T., na obszarze objętym planem. Z reguły jest tak, że ustalenia planu naruszają interes prawny określonej grupy osób. Naruszenie tego interesu jest przesłanką dopuszczalności skargi, jednak nie każde naruszenie interesu prawnego prowadzi do jej uwzględnienia. Obowiązek uwzględnienia skargi istnieje tylko wtedy, gdy owo naruszenie wiąże się z naruszeniem obowiązującego porządku prawnego. Skarżąca kwestionuje ustalenie planu wprowadzające zakaz grodzenia terenu części jej działki, wchodzącej w skład obszaru oznaczonego na rysunku planu symbolem [...], który został określony w planie jako ciąg pieszy ogólnodostępny (§ 40 ust 1 pkt 2), a który według zapisów planu nie jest drogą publiczną. Taki zapis planu narusza niewątpliwie interes prawny skarżącej ograniczając jej prawo w wykonywaniu własności. Zgodnie z art. 10 ust 1 pkt 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym w miejscowych planach ustala się w zależności od potrzeb linie rozgraniczające ulice, place oraz drogi publiczne, a także tereny niezbędne do wytyczenia ścieżek rowerowych. Przepis ten nie przewiduje wyznaczenia w planie dróg, które nie mają charakteru publicznych. Uregulowanie to w zakresie przeznaczenia w planie miejscowym terenów na cele drogowe obejmuje wyliczenie zamknięte a nie przykładowe. Ciąg pieszy, oznaczony na rysunku planu symbolem [...], nie stanowi drogi publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 204 poz. 2086 ze zm.). Ustalenie w planie ciągu pieszego ogólnodostępnego na gruncie prywatnym, wbrew woli właściciela, oznacza, że uchwalenie planu zawierającego taki zapis stanowi przekroczenie przez gminę uprawnień w decydowaniu o przeznaczeniu terenu. Przytoczony przez Radę

Sygn. akt IV SA/Wa 1538/06

argument, mający także odbicie w zapisie planu, dotyczący konieczności objęcia przestrzenią publiczną, w ramach ciągu pieszego, rowu melioracyjnego celem jego utrzymania i konserwacji, nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa. Według art. 6 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r. Nr 261 poz. 2603 ze zm.) celem publicznym jest regulacja i utrzymanie urządzeń melioracji wodnych, będących własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Rów melioracyjny, do którego dostęp w celu jego utrzymania i konserwacji ma zapewnić ciąg pieszy nie stanowi własności Skarbu Państwa ani jednostek samorządu terytorialnego. Jest zlokalizowany na kwestionowanym odcinku na gruncie skarżącej, co potwierdza Rada i pozostaje w granicach [...] Parku Narodowego. Jak wynika z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 września 1997 r. w sprawie [...] Parku Narodowego (Dz.U. z 1997 r. Nr [...] poz. [...]) granica Parku na tym odcinku przebiega południową granicą rowu melioracyjnego. Rowy melioracyjne stanowią urządzenia melioracji wodnych szczegółowych i stanowią własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli znajdują się na gruntach należących do Skarbu Państwa lub na gruntach należących do tych jednostek (art. 72, 73 ust 1, 74. ust 1, 77 ust 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, Dz.U. Nr z 2005 r. Nr 239 poz, 2019 ze zm.). Nadto rowy melioracyjne zalicza się do powierzchniowych wód stojących, które zgodnie z art. 12 cyt. ustawy Prawo wodne stanowią własność właściciela w granicach jego nieruchomości. Do obowiązków właściciela wód powierzchniowych należy zapewnienie utrzymania w należytym stanie technicznym koryt cieków wodnych i kanałów. Nie znajduje również uzasadnienia w przepisach ustawy Prawo wodne wprowadzony planem zakaz grodzenia działki w części przyległej do rowu melioracyjnego. Zgodnie z art. 27 ust 1 cyt. ustawy prawo wodne zabrania się grodzenia nieruchomości przyległych do powierzchniowych wód publicznych, w odległości mniejszej niż 1,5 m. od linii brzegu, a także zakazywania lub uniemożliwienia przechodzenia przez ten obszar. Wodami publicznymi są tylko wody stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego (art. 10 ust 1 pkt 2 ustawy).

Rada Gminy argumentuje, że powyższe ustalenia co do ciągu pieszego jak i zakazu grodzenia są wynikiem uzgodnienia z dyrektorem [...] Parku Narodowego, dokonanego w dniu [...] stycznia 2001 r. na podstawie obowiązującej wówczas ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 października 1991 r.. Według art. 13a

Sygn. akt IV SA/Wa 1538/06

ust. 4 tej ustawy ustalenia zawarte w planie ochrony Parku były wiążące dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a projekt planu podlegał uzgodnieniu z dyrektorem parku. Takie uzgodnienie projektu planu było wynikiem wymogów planu ochrony parku i w ocenie Rady było bezwzględnie wiążące dla organu planistycznego.

Nie kwestionując stanowiska Rady, że uzgodnienie projektu planu jest formą współdziałania organów należy wskazać, że po dokonaniu uzgodnienia, a przed uchwaleniem planu nastąpiła zmiana stanu prawnego. Została znowelizowana ustawa o ochronie przyrody - ustawą z dnia 7 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody (Dz.U. z 2001 r. Nr 3 poz. 21), która weszła w życie z dniem 2 lutego 2001 r.. W wyniku zmian wprowadzonych nowelą stracił moc obowiązującą z dniem 2 lutego 2002 r. plan ochrony [...] Parku Narodowego, został również wyeliminowany przepis o zachowaniu zgodności ustaleń planu parku z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wymaga więc rozważenia, czy wobec zmiany stanu prawnego, uzgodnienia projektu planu w zakresie zachowania od zainwestowania i grodzenia 5 m pasa wzdłuż cieków wodnych było nadal wiążące, czy też zachodziła konieczność ponownego uzgodnienia, skoro były to wymogi planu ochrony parku, który stracił moc obowiązującą. Sąd nie podziela stanowiska Rady, że uzgodnienia zachowują nadal wiążący charakter i że nie było potrzeby ich ponawiania. Akceptacja stanowiska Rady oznaczałaby, w okolicznościach niniejszej sprawy, akceptację dla ustaleń planu, które w dacie jego uchwalenia nie miały umocowania w przepisach prawa, a ograniczały uprawnienie właścicielskie strony. Z tego też powodu Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w tej części.

Skarżąca kwestionuje też ustalenia planu dotyczące nieprzekraczalnej linii zabudowy (§ 25) oznaczonej na rysunku planu w odległości 10 m od granicy Parku. Podnosi, że linia ta nie uwzględnia istniejącej na działce zabudowy mieszkaniowej i przechodzi przez róg domu. Zarzut ten jest w ocenie Sądu nietrafny i nie zasługuje na uwzględnienie. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się w zależności od potrzeb zasady i standardy kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym również nieprzekraczalną linię zabudowy (art. 10 ust 1 pkt 6 cyt. ustawy). Działka skarżącej położona jest w otulinie [...] Parku Narodowego. Otulina stanowi strefę ochrony Parku, a jej celem jest zabezpieczenie przed zagrożeniami zewnętrznymi wynikającymi z działalności

Sygn. akt IV SA/Wa 1538/06

człowieka. Ustalenie w planie nieprzekraczalnej linii zabudowy jest uprawnieniem gminy wynikającym z ustawy i realizacją celu jakim służy otulina. Wyznaczenie linii w odległości 10 m od granic Parku jest wynikiem uzgodnień z dyrektorem Parku z dnia [...] stycznia 2001 r.. Choć stan prawny uległ zmianie, uzgodnienie to, jako mające oparcie w przepisie znowelizowanej ustawy o ochronie przyrody, było wiążące dla organu planistycznego. Ustawa utrzymuje otulinę Parku i określa jej cele ochronne, a kwestionowane ustalenie jest realizacją tego celu i nie stanowi nadużycia uprawnień planistycznych. Materiałem planistycznym dla opracowania projektu planu jest mapa zasadnicza lub mapa katastralna, znajdująca się w powiatowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym. Aktualność mapy wymagana jest na dzień uzgodnień i opiniowania projektu planu. W dacie dokonywania uzgodnień z dyrektorem Parku działka skarżącej nie była zabudowana. Decyzja o warunkach zabudowy działki, dla poprzedniczki prawnej skarżącej, a następnie dla skarżącej, określała nieprzekraczalną linię zabudowy w odległości 10 m od granic Parku (takie były ustalenia w poprzednio obowiązującym miejscowym planie). Pomiary wykonane przez geodetę na zlecenie skarżącej wykazały, że zrealizowany budynek znajduje się w odległości 10,36 m od granicy ewidencyjnej działki, która nie pokrywa się z granicą Parku. Jak wcześniej wykazano, granica Parku biegnie południową krawędzią rowu melioracyjnego, co oznacza, że nie została zachowana przy realizacji domu nieprzekraczalna linia zabudowy określona w decyzji. Linia określona w decyzji pokrywa się z ustaleniami w kwestionowanym planie. Nie można w tych okolicznościach uznać, że ustalenie dotyczące linii zabudowy narusza prawo. Obszar oznaczony na rysunku planu symbolem [...], według zapisów planu, stanowi ciąg pieszo -jezdny zapewniający m.in. działce skarżącej dostęp do drogi publicznej. Skarżąca zarzuca, że nie spełnia on parametrów w zakresie szerokości drogi publicznej. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2002 r. Nr 75 poz. 690) dopuszcza dojście i dojazd do działek budowlanych w postaci ciągu pieszo - jezdnego, pod warunkiem, ze ma szerokość nie mniejszą niż 5 m (§14 ust 2). Ustalenie planu odpowiada powyższym wymogom, a zatem nie jest sprzeczne z obowiązującym prawem. Nadto należy wskazać, że skarżąca nabyła działkę bez uregulowanego stanu prawnego dostępu do drogi publicznej. Dyrektor [...] Parku Narodowego zezwolił na tymczasowe korzystanie z terenu należącego do Parku w celu dojazdu do działki. Ustalenie planu

Sygn. akt IV SA/Wa 1538/06

rozwiązuje dostęp do drogi publicznej, a ciąg pieszo - jezdny jest zaprojektowany śladem dotychczasowej drogi leśnej przez teren Parku. Ustalenie to nie narusza interesu prawnego skarżącej, a jedynie interes faktyczny, który nie podlega ochronie prawnej w procedurze planistycznej. Ustalenie planu nie pozbawia bowiem skarżącej dostępu do drogi publicznej, a jedynie nie spełnia jej oczekiwań w zakresie szerokości dojazdu.

Analiza akt sprawy nie wskazuje by została naruszona procedura planistyczna i by poprzez niewłaściwe procedowanie naruszono prawa skarżącej jako właścicielki działki położonej na obszarze objętym planem. Ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym nie zakazuje etapowego uchwalania planu i Rada Gminy I. podjęła w dniu [...] czerwca 2002 r. uchwałę Nr [...] w sprawie etapowego uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi T. i T. określając w niej także obszary objęte etapami. Etapowanie planu nie wymaga ponawiania uzgodnień ani ponownego wyłożenia projektu planu. Po wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu skarżąca złożyła zarzut, który Rada odrzuciła uchwałą z dnia [...] marca 2002 r. Nr [...]. Skarga na powyższą uchwałę wniesiona do Naczelnego Sądu Administracyjnego została odrzucona postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2002 r. z powodu jej nieopłacenia (sygn. IV SA 1419/02). Zmiana w projekcie planu przeznaczenia gruntów należących do Skarbu Państwa, a pozostających w zarządzie [...] Parku Narodowego była wynikiem braku zgody Ministra Środowiska na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne. Zmiana ta nie dotyczyła z żadnym stopniu uprawnień skarżącej. Jej sugestie, że w związku ze zmianą ustaleń należało dokonać ponownie wyłożenia projektu planu do wglądu są całkowicie nieuprawnione. Zmiana ta wymagała ponowienia czynności w zakresie niezbędnym, a zwłaszcza powiadomienia dyrektora Parku o zmianie przeznaczenia działki będącej w jego zarządzie.

Na rozprawę z dniu 7 lutego 2007 r. nie stawił się pełnomocnik skarżącej, prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy (w aktach sprawy znajduje się potwierdzenie odbioru zawiadomienia z dnia 25 stycznia 2007 r. o wyznaczeniu terminu rozprawy).

W dniu 6 lutego 2007 r. wpłynął do Sądu wniosek pełnomocnika złożony w imieniu skarżącej, o odroczenie rozprawy z powodu jej nieobecności w Warszawie w okresie od dnia 28 stycznia do 9 lutego 2007 r.. Wniosek zawierał informację, że

Sygn. akt IV SA/Wa 1538/06

skarżąca chce wziąć udział w rozprawie. Do wniosku dołączono kopię faxu z dnia 4 października 2006 r. potwierdzającego zamówienie przez skarżącą usług hotelowych w Zespole Pensjonatów w "D." w Z., w okresie od dnia 28 stycznia do 9 lutego 2007 r. (błędnie podano w faxie 2006 r.). Według pełnomocnika wskazana przyczyna nieobecności jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą.

Postanowieniem z dnia 7 lutego 2007 r. Sąd wniosku nie uwzględnił uznając, że podana przyczyna odroczenia nie mieści się w przesłankach o których mowa w art. 109 Ppsa. Sąd stanął na stanowisku, że jeżeli stronie lub jej pełnomocnikowi prawidłowo doręczono zawiadomienie o terminie rozprawy, nieobecność strony lub jej pełnomocnika powoduje konieczność odroczenia rozprawy tylko wówczas, gdy jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Przywołana okoliczność nie może być oceniona jako wydarzenie nadzwyczajne ani też jako "znana sądowi przeszkoda" której nie można przezwyciężyć w sytuacji, gdy stronie była znana od października 2006 r. i strona, ani jej pełnomocnik, nie wnieśli o niewyznaczanie terminu w tym okresie. W wyroku z dnia 19 marca 2003 r., sygn. UK 172/02 Prok i Pr. 2003 r. nr pz. 38, Sąd Najwyższy uznał, że nie stanowi przyczyny odroczenia rozprawy, leczenie uzdrowiskowe jako, że termin jest znany wcześniej. Nie stanowi ono zatem przeszkody niemożliwej do przezwyciężenia. Do wydarzeń nadzwyczajnych w orzecznictwie zalicza się w szczególności kataklizmy (powódź, zamieć), śmierć osoby bliskiej, blokadę dróg dojazdowych do siedziby sądu, natomiast nie dającą się przezwyciężyć przeszkodą może być choroba wykazana zaświadczeniem lekarskim i uniemożliwiająca stawienie się w sądzie, przerwa w komunikacji (patrz T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2005 r.) Uznając, że brak jest przesłanek do odroczenia rozprawy Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika skarżącej.

Mając na względzie wszystkie wskazane powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 147 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 152 poz. 1270 ze zm.) stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w sentencji, a na podstawie art. 151 tejże ustawy w pozostałym zakresie skargę oddalił.

Orzeczenie o kosztach zostało oparte o przepis art. 206 Ppsa.