Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), Sędzia WSA Joanna Kube, Sędzia WSA Łukasz Krzycki, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na decyzję Agencji [...] S.A. z siedzibą w [...] z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Agencji [...] S.A. z siedzibą w [...] na rzecz Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] - zwane dalej jako "Stowarzyszenie" wnioskiem z dnia [...] października 2020 r. zwróciło się do Agencji [...] S.A. z siedzibą w [...] – dalej jako "Agencja" o udostępnienie informacji publicznej poprzez podanie jaki jest całkowity dotychczasowy koszt budowy i uruchomienia fabryki [...] w [...] Stowarzyszenie wniosło o przekazanie żądanej informacji drogą mailową.

Agencja zwróciła się do trzech podmiotów współpracujących w zakresie budowy i uruchomienia produkcji [...] w [...] , o złożenie oświadczeń w zakresie ewentualnej zgody na ujawnienie danych zawartych w umowach w tym wysokości wynagrodzeń. W dniu [...] listopada 2020 r. Agencja uzyskała oświadczenie o niewyrażeniu zgody na udostępnienie informacji zawartych w umowach co do wysokości wynegocjowanego wynagrodzenia.

Następnie Agencja [...] S.A. decyzją z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...], działając na podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1 oraz art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1429 ze zm. – dalej jako "u.d.i.p.") oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego – dalej jako "K.p.a.") odmówiła udostępnienia żądanej we wniosku z dnia [...] października 2020 r. informacji publicznej wskazując, że udzielenie informacji publicznej podlega ograniczeniu na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy.

Agencja za informację poufną uznała wszelkie informacje/dane zawarte w treści umów z podmiotami trzecimi. Podejmując działania zabezpieczające te informacje/dane, w dniu [...] września 2016 r. przyjęła uchwałą Zarządu A[...] nr [...] Politykę Bezpieczeństwa Informacji w A[...]. W załączniku nr 1 pkt 1 Polityki Bezpieczeństwa Informacji, zostały wymienione jakie informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa. Za tajemnicę przedsiębiorstwa uważa się informacje zawarte m.in., w następujących dokumentach; uchwały i protokoły z posiedzeń Zarządu A[...], uchwały i protokoły z posiedzeń Rady Nadzorczej A[...], umowy z podmiotami zewnętrznymi, aneksy do tych umów, załączniki do umów i aneksów, porozumienia z podmiotami zewnętrznymi i aneksy do tych porozumień, wszelkie informacje dotyczące planowanych, prowadzonych czy zakończonych negocjacji biznesowych/umów z wyłączeniem informacji podanych oficjalnie do opinii publicznej.

Stowarzyszenia, działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 1, art. 50 § 1 i art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 – dalej jako "P.p.s.a.") wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję nr [...] Agencji [...] Spółki Akcyjnej z [...] listopada 2020 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej wskazanej we wniosku Stowarzyszenia z [...] października 2020 r.

Stowarzyszenie zaskarżonej decyzji skarżący zarzuciło naruszenie:

1. art. 61 ust. 2, art. 61 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: "Konstytucja RP") w zakresie, w jakim z przepisów tych wynikają podstawy ograniczenia prawa do informacji ze względu na m.in. ochroną tajemnicy przedsiębiorcy, przy spełnieniu przesłanki proporcjonalności i konieczności, poprzez ograniczenie prawa do informacji w niniejszej sprawie, pomimo że nie zachodzi w istocie potrzeba ochrony tajemnicy przedsiębiorcy, a przez to dokonanie ograniczenia prawa do informacji, które nie spełnia konstytucyjnych warunków,

2. art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej u.d.i.p. w zakresie, w jakim przepis ten stanowi ustawową podstawę ograniczenia dostępu do informacji publicznej ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy, poprzez błędne zastosowanie tej przesłanki w sytuacji, gdy wnioskowana informacja nie narusza tajemnicy przedsiębiorcy.

3. naruszenie art. 7, art. 8 § 1, art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 – dalej "K.p.a.") w zakresie, w jakim z przepisów tych wynika dla Spółki obowiązek należytego i wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, poprzez nienależyte wyjaśnienie wszystkich elementów stanu faktycznego, niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych.

Mając na uwadze powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o:

1) uchylenie zaskarżonej decyzji w całości,

2) zasądzenie od Organu na rzecz Stowarzyszenia zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych,

3) skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art.1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 137 z późn. zm.) Sąd Administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym. Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego jako wadliwa.

W pierwszej kolejności należało podkreślić, iż w ocenie tut. Sądu pytany podmiot był co do zasady podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Nadto sama informacja objęta wnioskiem, posiadała walor informacji publicznej, skoro dotyczyła dysponowania środkami publicznymi

Na marginesie dodać trzeba, że powyższe wnioski nie były kwestionowane na żadnym etapie postępowania przez jego strony.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny tego, czy adresat pytania wykazał istnienie podstawy faktycznej wydanej decyzji tj., by żądana informacja stanowiła tajemnicę przedsiębiorstwa.

Na tak postawione pytanie należało udzielić negatywnej odpowiedzi. Przede wszystkim, aby w sposób skuteczny udowodnić taką tezę, należy odnosić się do treści zgłoszonego żądania. Ono określa przecież przedmiot sprawy administracyjnej.

Sposób sporządzenia uzasadnienia skarżonej decyzji świadczy zaś już o tym, że nie dotyczy ono wprost zagłoszonego przez wnioskodawcę pytania. Adresat żądania cały nacisk położył bowiem na materię poufności treści umów zawieranych z wykonawcami inwestycji określonej wnioskiem, oraz na materię wartości gospodarczej części składowych owych umów.

Przedmiotem zainteresowania wnioskodawcy nie były zaś umowy zawarte z wykonawcami spornej inwestycji, ani nawet jeden z elementów tych umów w postaci wynagrodzenia wykonawcy.

Wolą wnioskodawcy było wyłącznie poznanie globalnych kosztów budowy i uruchomienia danej fabryki. Wnioskodawca abstrahował więc zupełnie od szczegółów rozliczeń z poszczególnymi kontrahentami adresata żądania.

Argumentacja zawarta w uzasadnieniu skarżonej decyzji mogłaby w niniejszej sprawie osiągnąć ewentualnie skutek tylko w jednej sytuacji, a mianowicie wtedy, gdyby wyłącznie jedna firma odpowiadała za budowę i uruchomienie danej fabryki. Wtedy istotnie poinformowanie o wynagrodzeniu takiego wykonawcy mogłoby stanowić odpowiedź na pytanie zawarte we wniosku (oczywiście pod warunkiem, że wynagrodzenie to obejmowałoby zarówno koszty projektu, robocizny jak i materiałów). Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sam adresat wniosku przyznał, że przy budowie i uruchomieniu spornej inwestycji współpracował z trzema podmiotami. Oczywistą konsekwencją powyższego było więc to, że każdy z owych trzech podmiotów, wynagradzany był oddzielnie. To zaś prowadzi do jedynej możliwej logicznej konstatacji, że kwota stanowiąca odzwierciedlenie całkowitych kosztów budowy i uruchomienia danej fabryki, nie da możliwości poznania wartości kontraktów zawartych z poszczególnymi wykonawcami.

Kolejnym argumentem potwierdzającym powyższy wniosek jest to, że nie znając zakresu prac objętych poszczególnymi umowami z wykonawcami, nie sposób byłoby uzyskać wiedzę, pozostającą w bezpośrednim związku z pozycją rynkową stron umów, a więc wiedzę rzutującą na ich konkurencyjność na rynku.

W świetle powyższego uznać należało, że autor skarżonej decyzji nie tylko nie udowodnił, ale nawet nie uprawdopodobnił tezy, by upublicznienie globalnej kwoty rozliczeń z kilkoma kontrahentami, stanowiło nie tylko odpowiedź na wniosek inicjujący postępowanie, ale także że upublicznienie takiej sumy zagrażałoby pozycji rynkowej pytanego podmiotu stanowiąc o istnieniu wartości gospodarczej żądanych danych.

Niezależnie od powyższego, zwrócić należało uwagę na to, że pytany podmiot nie wyjaśnił tego, czy wynagrodzenie podmiotów z którymi współpracował przy budowie i uruchomieniu spornej fabryki, obejmowały samą robociznę, czy także koszt zużytych materiałów budowlanych i maszyn. Bez wyjaśnienia tej okoliczności niemożliwym zaś tym bardziej jest ocena, czy autor decyzji odniósł się do całości zgłoszonego wnioskiem żądania, czy tylko do pewnego wycinka.

W związku z powyższym, uznając że skarżona decyzja narusza prawo, Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie orzekł jak w pkt. 1 wyroku na podstawie art.145 § 1 pkt. 1c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

O kosztach orzeczono stosownie do dyspozycji art.200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Ponownie rozpoznając sprawę pytany podmiot weźmie pod uwagę argumenty zawarte w przedmiotowym uzasadnieniu.