Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (spr.), Asesor WSA Aneta Trochim-Tuchorska, Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2009 r. sprawy ze skargi W. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej płatnika oraz określenia wysokości niepobranego przez płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 rok oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r., wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 30 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), powoływanej w dalszej części jako "O.p." w związku z art. 21 ust. 1 pkt 39, art. 22 ust. 9, art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), powoływanej jako "u.p.d.o.f" Dyrektor Izby Skarbowej w W., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W., który orzekł o odpowiedzialności podatkowej płatnika W. (zwanej dalej "Skarżącą") jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz określa wysokość niepobranego przez płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych za poszczególne miesiące 2002 r. w łącznej kwocie 97.411,00 zł.

Z motywów uzasadnienia decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. wynika, iż w trakcie przeprowadzonej kontroli podatkowej ustalono, że Skarżąca jako płatnik naliczyła, pobrała i odprowadziła wysokość zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych dodatków funkcyjnych kierownikom katedr i zakładów oraz prorektorowi i prodziekanom ds. nauki z zastosowaniem 50% kosztów uzyskania przychodów, uznając je za przychody z praw autorskich. Ponadto ustalono, iż Skarżąca nie opodatkowała stypendiów przyznawanych na zasadzie uznaniowości przez jej rektora.

Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. orzekł o odpowiedzialności podatkowej Skarżącej jako płatnika i określił wysokość niepobranego i nieodprowadzonego podatku dochodowego od osób fizycznych w łącznej kwocie 97.411,00 zł za okres od stycznia do grudnia 2002 r. W decyzji organ podatkowy zakwestionował zastosowanie przez Skarżącą 50% kosztów uzyskania przychodów przy poborze zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z wypłatami dodatków funkcyjnych dla wykładowców oraz niepobranie zaliczek od wypłaconych stypendiów za 2002 r., których zasady przyznania nie zostały zatwierdzone przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

W ocenie organu zaniżenie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nastąpiło na skutek naruszenia przez płatnika obowiązku obliczenia podatku w wysokości należnej, poprzez błędne zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. Podstawą zastosowania kosztów uzyskania przychodów, według tej regulacji, jest stworzenie dzieła lub utworu w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w brzmieniu obowiązującym w 2002 r. (Dz. U. z 2000r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) zwana dalej "ustawa o prawach autorskich i prawach pokrewnych", oraz przeniesienie praw autorskich do dzieła na odbiorcę lub korzystanie przez twórcę z praw autorskich.

W odniesieniu do wypłacanych stypendiów naukowych, od których Skarżąca nie pobrała zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych organ podniósł, iż Skarżąca nie przedłożyła wymaganego dokumentu, w którym zasady przyznawania stypendiów naukowych zostałyby zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego. Pismem z dnia 22 sierpnia 2007 r. Skarżąca poinformowała organ, że decyzję Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego uznającą wypłacane przez nią stypendia naukowe posiada od dnia 15 grudnia 2006 r. W związku z tym wszystkie stypendia wypłacane w roku 2002 jako oparte na zasadach przyznawania niezatwierdzonych przez organ wymieniony w art. 21 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.f., nie podlegają przedmiotowemu zwolnieniu wynikającego z wymienionego przepisu.

Ponadto organ wskazał, że stypendia zostały ujęte jako element wynagrodzenia, a zatem zastosowano kwotowe ujęcie kosztów uzyskania przychodów, a podatek ustalono na podstawie art. 32 u.p.d.o.f.

W złożonym odwołaniu Skarżąca zarzuciła organowi pierwszej instancji naruszenie przepisów:

1. art. 121 § 1 O.p. przez naruszenie zasady zaufania i stosowanie przepisów prawa materialnego z zastosowaniem reguły interpretacyjnej, iż wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść Skarbu Państwa;

2. art. 122 O.p. przez naruszenie zasady prawdy obiektywnej polegające na niepodejmowaniu w toku postępowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a w tym niewystąpienie na drogę postępowania cywilnego z pozwem w trybie art. 1891 Kodeksu postępowania cywilnego w celu ustalenia, czy stosunek łączący Skarżącą z jej pracownikami funkcyjnymi nosił cechy działalności twórczej w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych;

3. art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. przez błędną jego wykładnię polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, iż dodatki funkcyjne nie spełniają przesłanek pozwalających na zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%, podczas gdy wytworzone przez osoby zajmujące stanowiska funkcyjne dzieła nosiły cechy działalności twórczej rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i nastąpiło ich przeniesienie na zamawiającego tj. Skarżącą;

4. art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f. przez błędną jego wykładnię polegającą na bezpodstawnym przyjęciu, iż stypendia naukowe potraktowane przez organ pierwszej instancji jako część wynagrodzenia nie spełniają przesłanek pozwalających na zastosowanie także w tej części kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%, co skutkowało błędnym wyliczeniem należnego podatku od wynagrodzeń określonego w zaskarżonej decyzji.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z [...] czerwca 2008 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję podzielając w całości argumentację prezentowaną przez organ pierwszej instancji.

Zdaniem organu przychody z tytułu pełnienia funkcji kierowników katedr, zakładów, stanowisk prorektora, prodziekanów, a także dodatki za "podstawowe miejsce pracy", które Skarżąca uznała za przychód z tytułu praw autorskich, uzyskiwane były w ramach stosunków pracy łączących nią z osobami, które te funkcje sprawowały. W ramach umowy o pracę lub w akcie powołania na określone stanowisko, Skarżąca dokumentowała podstawę wypłacania dodatku za sprawowanie powierzonych funkcji.

Organ stwierdził, iż przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% od dodatku funkcyjnego Skarżąca naruszyła art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f., gdyż dodatki funkcyjne nie spełniają przesłanek wynikających z tego przepisu.

Ponadto organ uznał, iż w rozpatrywanej sprawie istnienie stosunku lub prawa nie jest poddawane przez organ podatkowy pod wątpliwość, wobec czego nie było podstaw do występowania do sądu o rozstrzygnięcie w przedmiocie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego czy prawa.

W odniesieniu do wypłaconych przez Skarżącą stypendiów organ zauważył, że pojęcie stypendium oznacza okresową pomoc finansową m.in. dla pracowników naukowych, która jest pomocą nieodpłatną. Otrzymywane z tego tytułu przychody podlegają opodatkowaniu, z wyjątkiem stypendiów, których zasady przyznania zostały zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego po zasięgnięciu opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego albo przez ministra właściwego do spraw oświaty wychowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.f.

Organ odwoławczy powołując się na pismo Skarżącej z 22 sierpnia 2007 r. uznał, iż stypendia wypłacone przez nią podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku z brakiem decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego akceptującej wypłacane przez Skarżącą stypendia w 2002 r.

Ponadto zdaniem organu w odniesieniu do omawianych stypendiów nie ma zastosowania art. 22 u.p.d.o.f., określający koszty uzyskania przychodu, gdyż nie można automatycznie przenosić 50% kosztów uzyskania przychodów na wypłacane przez uczelnię stypendia tyko dlatego, że do części wynagrodzenia ze stosunku pracy mają zastosowanie przepisy art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f.

W skardze Skarżąca wniosła o uchylenie w/w decyzji w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, wskazując te same zarzuty co w odwołaniu.

W uzasadnieniu skargi Skarżąca powtórzyła w całości argumentację podnoszoną w odwołaniu. Ponadto Skarżąca przytoczyła liczne orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczące kwestii, czy dany rezultat pracy korzysta z autorskoprawnej ochrony. W ocenie Skarżącej biorąc pod uwagę zaprezentowaną i przyjętą przez Sąd Najwyższy definicję utworu, nie można mieć wątpliwości, iż czynności wykonywane przez rektora, dziekanów, jak i prodziekanów miały cechy działalności twórczej w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Nie można im przecież odmówić indywidualnego ujęcia, pomysłowości, oryginalności myśli i samodzielności formy, a przecież to te cechy decydują o tym, czy coś jest, czy też nie jest utworem.

Zdaniem Skarżącej organ podatkowy w prowadzonym postępowaniu, prezentując ambiwalentną ocenę dowodów przedstawionych przez podmiot kontrolowany, powinien obowiązkowo wyjaśnić i udokumentować, czy w ramach zawieranych umów tworzone były dzieła w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i czy w zakresie tym udzielano uczelni licencji. Bowiem to na organach podatkowych, a nie na podatniku, ciąży obowiązek dostarczenia dowodów, które pozwolą ustalić faktyczne okoliczności w sprawie. Dlatego też z zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych wynika zakaz przerzucania na podatnika błędów lub uchybień popełnionych przez organy podatkowe w procesie stosowania obowiązujących przepisów prawa.

Odnośnie stypendiów naukowych Skarżąca podniosła, iż skoro organ przyjął, iż stypendia nie spełniają warunków do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.f. i w rezultacie potraktował je jako element wynagrodzenia – to powinna mieć do nich zastosowanie 50% stawka kosztów uzyskania przychodów, tak jak ma to miejsce przy pozostałej części wynagrodzenia. W przypadku, gdy organ podatkowy, co do zasady, nie kwestionuje wysokości kosztów uzyskania przychodów przy rozliczeniu wynagrodzenia, to konsekwentnie, uznając stypendia za jego część, powinien zastosować tę samą stawkę. Odmienne stanowisko byłoby wewnętrznie sprzeczne.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest bezzasadna.

Sądy administracyjne, zgodnie z art. 1 § 2 ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola wojewódzkiego sądu administracyjnego obejmuje kwestie związane z procesem stosowania prawa w postępowaniu podatkowym, a więc to, czy organ dokonał prawidłowych ustaleń co do obowiązywania zaskarżonej normy prawnej, czy normę tę właściwe interpretował i czy nie naruszył zasad ustalenia określonych faktów za udowodnione.

Konsekwencją takiego unormowania jest konstatacja, iż uchylenie decyzji może nastąpić jedynie w sytuacji, gdy wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło w wyniku naruszenia prawa materialnego lub procesowego, które to naruszenie miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika jednoznacznie z brzmienia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) zwana dalej " p.p.s.a."

W zakresie tak określonej kognicji Sąd stwierdza, iż zaskarżona decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w W. nie narusza prawa, a w szczególności brak jest podstaw do przyjęcia, że organy podatkowe naruszyły przepisy prawa materialnego lub prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W myśl art. 26 ust. 1 u.p.d.o.f. podstawę obliczenia podatku stanowi zasadniczo dochód ustalony zgodnie m. in. z art. 9 tej ustawy, określającym w ust. 2, że dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 i 25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Odrębnym od innych źródłem przychodów, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, są kapitały pieniężne i prawa majątkowe (art. 10 ust. 1 pkt 7), przy czym za przychody z praw majątkowych omawiana ustawa uważa (art. 18) w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży lub zamiany tych praw.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.do.f., w brzmieniu odnoszącym się do rozpatrywanego okresu, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W ust. 2 art. 22 ustawodawca, ograniczając wysokość kosztów uzyskania przychodu ze stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz z pracy nakładczej do ściśle określonej wartości, wyłączył w tych przypadkach stosowanie reguły wymienionej w ust. 1, tzn. możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów wszelkich kosztów poniesionych w celu ich osiągnięcia (z wyjątkiem wymienionych w art. 23).

Przepisem szczególnym, zarówno w stosunku do normy zamieszczonej w ust. 1, jak i ust. 2, jest regulacja zawarta w ust. 9 art. 22, w tym w art. 22 ust. 9 pkt 3. Stosownie do tej regulacji koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Warunkiem zastosowania do przychodów ze stosunku pracy (lub ich części) 50% kosztów uzyskania, na podstawie ww. przepisu jest:

- powstanie w wyniku prac o charakterze twórczym utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz otrzymanie wynagrodzenia za powstały utwór,

- rozporządzenie przez twórcę majątkowymi prawami autorskimi do utworu lub udzielenie przez twórcę licencji na korzystanie z niego przez pracodawcę.

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia /art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych/. Rezultat twórczego działania winien być stworzony samodzielnie, niepowtarzalny, swoisty /czyli posiadać cechę oryginalności/, odróżniać się w sposób chociażby minimalny od innych rezultatów takiego samego działania /posiadać cechę nowości - tak M. Poźniak-Niedzielska [w:] System prawa prywatnego. Prawo Autorskie, pod red. J. Barty, Wyd. C.H. Beck, Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 2003, str. 9/. Ochronie podlega przy tym każdy przejaw twórczości, również skonkretyzowana, ujawniona w dziele idea /pomysł/. Aby przysługiwała tej idei ochrona musi ona odpowiadać cechom przedmiotu prawa autorskiego - musi zatem być oryginalna i mieć twórczy, indywidualny charakter. Zauważyć też należy, iż kwestia, czy dane dzieło jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego nie zależy od woli stron, a od ustaleń faktycznych, które decydują o zastosowaniu konkretnego przepisu prawa. Przekonanie stron umowy, iż zamówione dzieło jest utworem nie nadaje temu dziełu takiego charakteru, jeżeli nie spełnia ono warunków, wskazanych w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych /pogląd taki wyrażono m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 kwietnia 2000 r., I Aca 1087/99/. Nie jest zaś utworem taki rezultat pracy, który jest zdeterminowany przez opisywany obiekt czy zjawisko, założony cel /funkcję/, który jest jednym z możliwych do osiągnięcia przez osoby /specjalistów/ podejmujących się tego samego zadania, a ochrona prawno-autorska nie rozciąga się też na sam proces twórczy, metodę twórczą czy technikę zastosowaną przy tworzeniu dzieła.

W toku postępowania podatkowego oraz w skardze Skarżąca prezentuje stanowisko, iż część wynagrodzenia związana z dodatkami funkcyjnymi, tak jak pozostała jego część, związana była z tworzeniem konkretnego dzieła. Zarówno rektor, dziekani, jaki prodziekani, przy wykonywaniu obowiązków wynikających z pełnienia funkcji tworzyli plany i kierunki rozwoju uczelni i poszczególnych jej jednostek organizacyjnych (wydziały, katedry), wytyczali ramy działania tych jednostek, tworzyli plany nauczania i plany studiów, ustalali regulaminy organizacyjne uczelni. Czynności wykonywane przez osoby funkcyjne, zdaniem Skarżącej, miały cechy działalności twórczej w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Niesporne jednak w sprawie niniejszej okoliczności faktyczne skłaniają Sąd, do uznania za zasadne stanowisko organów podatkowych, iż przychody z tytułu pełnienia funkcji kierowników katedr, zakładów, stanowisk prorektora, prodziekanów, a także dodatki za "podstawowe miejsce pracy", które Skarżąca uznała za przychód z tytułu praw autorskich, uzyskiwane były w ramach stosunków pracy łączących uczelnię z osobami, które te funkcje sprawowały. W ramach umowy o pracę lub w akcie powołania na określone stanowisko, Skarżąca dokumentowała podstawę wypłacania dodatku za sprawowanie powierzonych funkcji.

Dodatek funkcyjny wypłacany osobom pełniącym powyższe funkcje wynika z samego faktu pełnienia funkcji rektora, dziekana czy też kierownika katedry. Nie przysługuje z tytułu przeniesienia prawa autorskich do dzieła jakie hipotetycznie może powstać przy wykonywaniu wyżej określonych czynności. Strona skarżąca prawo do kosztów uzyskania przychodu określonych w art.22 ust.9 pkt 3 u.p.d.o.f wywodzi w zasadzie z ogólnych rozważań co do rozumienia dzieła, przedstawiając hipotetyczne sytuacje jakie mogą zaistnieć na tle stosowania ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Twierdzenia te nie zostały poparte dowodami, które pozwoliłyby na uwzględnienie stawianych decyzjom zarzutów. Skarżąca nie udokumentowała istnienia dzieł lub utworów, które twórcy jej zdaniem tworzyli w ramach zawartych umów o pracę i z tytułu których wypłacone zostały dodatki funkcyjne. Brak jest również dokumentacji świadczącej o przeniesieniu praw autorskich na Skarżącą. Zgodnie z art. 46 ust 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym w brzmieniu obowiązującym w 2002 r. (Dz. U. 1990 r. Nr 65, poz.385 ze zm.)sprawowanie funkcji kierowników katedr i zakładów oraz prorektora i prodziekanów ds. nauki wiąże się bowiem z zarządzeniem, uczelnią, organizacją pracy na uczelni, planowaniem kierunków działania uczelni oraz sprawowaniem innych obowiązków związanych ze sprawowaniem nadzoru nad prawidłowym działaniem uczelni i tym samym przyczyniają się do sprawnego jej funkcjonowania jako placówki dydaktycznej. Przychód osiągnięty z tytułu pełnienia funkcji kierowników katedr i zakładów oraz funkcji prorektora lub prodziekana ze swej istoty nie może być więc zakwalifikowany do katalogu przychodów, objętych prawami autorskimi, co do których koszty uzyskania wynoszą 50%.

Wbrew twierdzeniom Skarżącej organy orzekające w sprawie nie naruszyły zasad postępowania podatkowego wskazanych w skardze.Art.122 O.p. nakłada co prawda na organy podatkowe obowiązek podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, jednakże nie upoważnia do obciążenia organów prowadzących postępowanie podatkowe nieograniczonym obowiązkiem poszukiwania faktów i dowodów świadczących o zasadności stanowiska Strony, jeżeli nie dostarczyła ich sama Skarżąca, wywodząca dla siebie korzystne skutki prawne z podnoszonych okoliczności.

Powołany art.22 ust.9 pkt 3 u.p.d.o.f. nie daje też podstaw do uznania stypendiów nie objętych zwolnieniem określonym w art.21 ust.1 pkt 39 u.p.d.o.f.za wynagrodzenia twórców, do których zastosowanie znajdują zryczałtowane 50% koszty uzyskania przychodu. Są to bowiem dwie różne kategorie przychodu w rozumieniu u.p.d.o.f., a koszty określone w art.22 ust.9 pkt 3 mogą mieć zastosowanie tylko do przychodów w nich wymienionych, po spełnieniu wskazanych na wstępie przesłanek.

Sąd nie podziela również zarzutów skargi dotyczących naruszenia przez organy podatkowe art.199a O.p Zgodnie z powołanym przepisem organ podatkowy uprawniony jest do ustalenia treści czynności prawnej oraz wskazania jej skutków podatkowych – co miało miejsce w przedmiotowej sprawie, w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów od przychodów uzyskanych ze stosunku pracy w ramach sprawowanych funkcji przez pracowników Skarżącej. Ponadto w rozpatrywanej sprawie istnienie stosunku lub prawa nie było przez organ podatkowy poddawane w wątpliwość, wobec czego nie było podstaw do występowania do sądu o rozstrzygnięcie w przedmiocie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego czy prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art.151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.