Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Pawłowska-Mazur, po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 664/15 w sprawie ze skargi L. sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 2014 r. nr IPPB5/423-732/14-5/PS/MW w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od L. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 580 (słownie: pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2016r., sygn. akt III SA/Wa 664/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi L.+G. [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: Spółka lub strona skarżąca) na postanowienie Ministra Finansów (dalej: Minister) z dnia 29 grudnia 2014r., w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej, uchylił zaskarżone postanowienie.

Przedstawiając stan sprawy WSA w Warszawie podał, że Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie uprawnienia Spółki do złożenia w trybie art. 75 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm. - dalej: O.p.) – wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku. W przedmiotowym wniosku Spółka wskazała, że wraz ze spółką L. + G. [...] s.r.o. (dalej L+G CZ) należą do Grupy L. + G. [....] (dalej: Grupa L+G). Jedynym udziałowcem Spółki oraz L+G CZ jest L. + G. AG, która jest rezydentem podatkowym w Szwajcarii. L+G CZ jest rezydentem podatkowym w Republice Czeskiej, Spółka posiada certyfikat rezydencji L+G CZ za lata 2007-2013, potwierdzające rezydencję podatkową L+G CZ w Czechach. Spółka zawarła z L+G CZ umowy na zakup oprogramowania służącego do zdalnego odczytu liczników energii elektrycznej, zapamiętywania odczytanych danych pomiarowych oraz ich prezentacji i udostępniania do systemów trzecich (dalej: Oprogramowanie). Oprogramowanie to, po zainstalowaniu na liczniku, jest odsprzedawane klientowi ostatecznemu wraz z tym licznikiem. Spółka, kupując Oprogramowanie otrzymuje od L+G CZ kod dostępu do serwera, z którego zostaje ono zgrane. Następnie zostaje ono zainstalowane na produkcie, który jest przedmiotem dalszej odsprzedaży. Zakupione Oprogramowanie zostaje sparametryzowane, a czasami dodatkowo zmodyfikowane na potrzeby danego urządzenia, na którym jest instalowane. Spółka otrzymała postanowienie z dnia 29 grudnia 2006r., w którym Minister Finansów stwierdził, że należności za użytkowanie oprogramowania komputerowego, bez prawa do jego rozpowszechniania, udostępniania, użyczania, wynajmowania jak również modyfikowania nie stanowią należności licencyjnych. Po ponownej analizie rozstrzygnięć organów podatkowych w tej kwestii, kierując się względami ostrożności, Spółka wywiązała się z obowiązków płatnika i zapłaciła podatek z tytułu należności licencyjnych za lata 2009-2013, wraz z odsetkami. W celu uniknięcia ryzyka zaniżenia podatku, Spółka uznała, że kwoty wypłacone za Oprogramowanie komputerowe są kwotami netto, po potrąceniu podatku. Tym samym podatek wpłacony przez Spółkę do urzędu skarbowego nie został pobrany przez Spółkę jako płatnika ze środków L+G CZ, lecz ze środków własnych Spółki.

Spółka zadała pytanie, czy w związku z opisanym stanem faktycznym i zapłatą podatku wraz z odsetkami, będzie uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku w trybie art. 75 § 2 pkt 2 w zw. z przepisem art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012r., poz. 749 ze zm. – dalej: O.p.). Zdaniem Spółki zasadne jest złożenie przez nią wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku w trybie art. 75 § 2 pkt 2 w zw. z art. 75 § 1 O.p., gdyż wpłaciła do urzędu skarbowego podatek tytułem wynagrodzenia za Oprogramowanie, mimo, że nie była do tego zobowiązana.

Minister postanowieniem z 30 października 2014r. odmówił wszczęcia postępowania na wniosek Spółki, stwierdzając na podstawie art. 14b § 1 O.p. niemożność wydania interpretacji, gdyż przedmiot wniosku wykracza poza zakres przedmiotowy instytucji interpretacji indywidualnej. Z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej może wystąpić osoba, która chce się dowiedzieć, czy zaistnienie określonej sytuacji faktycznej powoduje po jej stronie powstanie obowiązku podatkowego lub zobowiązania podatkowego (w szczególności obowiązku ustalenia i zapłaty określonego rodzaju podatku). Innymi słowy, interpretacja indywidualna dotyczyć może sposobu, w jaki powinien zachować się wnioskodawca aby prawidłowo zrealizować swoje obowiązki z zakresu materialnego prawa podatkowego. Zastosowanie się przez wnioskodawcę do uzyskanej interpretacji (tj. zachowanie się w sposób wskazany w niej jako prawidłowy - w sposób wynikający z prawidłowo odczytanej normy materialnego prawa podatkowego adresowanej do wnioskodawcy) gwarantuje ochronę prawną w zakresie, który przewidują przepisy O.p. Powyższe wskazuje więc, że indywidualna interpretacja prawa podatkowego nie jest jedynie informacją dotyczącą przepisów prawa podatkowego, lecz posiada także znaczenie prawne dla wnioskodawcy - jej adresata. Zawiera bowiem ona ocenę możliwości zastosowania konkretnych przepisów w relacji do indywidualnych okoliczności zaszłego bądź przewidywanego przez indywidualny podmiot stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), dotyczącego jego spraw podatkowych. W ramach interpretacji indywidualnej nie ma natomiast możliwości oceny przedstawionej przez wnioskodawcę sytuacji finansowej na gruncie przepisów prawa o charakterze proceduralnym. Sposób zachowania się podmiotu w ramach procedur podatkowych nie stanowi bowiem źródła powstania jego obowiązku podatkowego, czy zobowiązania podatkowego – w szczególności, nie stanowi elementu konstrukcyjnego podatku. Zagadnienia proceduralne nie dotyczą zatem sfer odpowiedzialności podatkowej wnioskodawcy, co uniemożliwia uznanie go za zainteresowanego w rozumieniu art. 14b § 1 O.p. w takich sprawach. Z uwagi na proceduralny charakter problemowych przepisów oraz ich adresata – żądana interpretacja indywidualna nie mogłaby gwarantować Spółce ochrony prawnej, o której mowa w art. 14k - 14n O.p., co godziłoby w istotę omawianej instytucji.

Po rozpoznaniu zażalenia na powyższe postanowienie, Minister postanowieniem z dnia 29 grudnia 2014r., utrzymał je w mocy. Podtrzymując dotychczasowe stanowisko, uznał jednocześnie za nieprawdziwe i mylące twierdzenie Spółki, że przedstawiła ona stan faktyczny oraz zawnioskowała o ocenę możliwości zastosowania konkretnych przepisów materialnego prawa podatkowego w relacji do indywidualnych okoliczności stanu faktycznego, dotyczącego jej spraw podatkowych. Minister wyjaśnił, że we wniosku z 1 sierpnia 2014r. w pozycji E.3 druku ORD-IN wskazanie przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej pełnomocnik Spółki podał - art. 72, art. 75 § 2 pkt 2 w zw. z art. 75 § 1 O.p.

Spółka wniosła skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając mu naruszenie:

- art. 120 w zw. z art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 i w zw. z art. 14b § 1, § 2 O.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w wyniku błędnej wykładni przepisów art. 75 O.p., polegającej na przyjęciu, że są to wyłącznie przepisy procesowe, przez co nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej, a w konsekwencji odmowę wydania interpretacji indywidualnej, gdy uzasadnione było wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w odpowiedzi na stosowny wniosek,

- art. 121, art. 125 w zw. z art. 33 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 i w zw. z art. 14b § 1 O.p. poprzez naruszenie zasady zaufania do organów podatkowych arbitralnym działaniem, w sytuacji gdy Spółka miała prawo oczekiwać, że jej sprawa zostanie rozpatrzona, tak jak inne rozpatrywane przez dyrektorów izb skarbowych, działających z upoważnienia Ministra Finansów w indywidualnych sprawach podatników,

- art. 120 w zw. z art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 oraz w zw. z art. 14d i 14o O.p. poprzez niewydanie interpretacji indywidualnej w terminie, przez co nastąpiło wydanie interpretacji milczącej.

W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie w całości i podtrzymał dotychczasową argumentację.

Uchylając zaskarżone postanowienie WSA w Warszawie podniósł, że skoro w art. 72 O.p. zawarta jest definicja nadpłaty, przepis ten niewątpliwie reguluje zagadnienie materialnoprawne. Przepisami, które umożliwiają ustalenie, w jakich sytuacjach wystąpi nadpłata u płatnika – są przepisy art. 75 tej ustawy. Dopiero łączna analiza norm zawartych m.in. w art. 72, art. 73 i art. 75 O.p. pozwala zdefiniować nadpłatę występującą u płatnika. Zawarte w tych przepisach regulacje, rozstrzygają zatem kwestie o charakterze materialno- prawnym. Rozstrzygają bowiem kiedy występuje nadpłata podatku i uprawnienie do żądania jej stwierdzenia. W tym zatem zakresie nie są to normy prawne, których adresatem i podmiotem uprawnionym do stosowania jest organ podatkowy.

W ocenie sądu pierwszej instancji, z analizy treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Spółka powołując się na treść przepisów art. 72, art. 73 i art. 75 (w tym art. 75 § 2 pkt 2 lit. b) O.p., domaga się wskazania przez podatkowy organ interpretacyjny, czy w opisanym przez nią stanie faktycznym wystąpiła nadpłata, do której jest uprawniona jako płatnik. Niewątpliwie aby stwierdzić czy występuje nadpłata u płatnika, konieczna jest analiza przepisów art. 72, art. 73 i art. 75 O.p. i ustalenie normy materialnoprawnej w tym zakresie. W związku z tym okoliczność, że formułując pytanie i odpowiedź na nie Skarżąca powołała się na treść art. 75 O.p. nie powoduje, że zagadnienie czy wystąpiła nadpłata u płatnika ma charakter procesowy. Minister winien więc dokonać wykładni wskazanych przepisów i wskazać kiedy po stronie płatnika może wystąpić nadpłata, a następnie biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny wskazać czy wystąpiła w tym przypadku sytuacja, gdy nadpłata występuje po stronie płatnika. Oczywistym bowiem jest, że jeżeli wystąpi nadpłata po stronie płatnika, to będzie on też uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o jej stwierdzenie, o ile nie upłynął termin przedawnienia zobowiązania podatkowego (art. 79 § 2 w zw. z art. 70 § 1 O.p.).

WSA w Warszawie zauważył również, że na tle przepisów O.p. regulujących kwestie związane z nadpłatą, powstaje szereg sporów pomiędzy podatnikami i płatnikami a organami podatkowymi, o czym świadczy liczne orzecznictwo sądów administracyjnych. Spory te dotyczą w szczególności zagadnienia kiedy występuje nadpłata oraz komu (podatnikowi czy płatnikowi) ona przysługuje. Problem opisany we wniosku wpisuje się właśnie w taką problematykę. Niewątpliwie wniosek płatnika o udzielenie odpowiedzi co do wystąpienia nadpłaty na jego rzecz jest jego "indywidualną sprawą", co do wykładni przepisów prawa podatkowego regulujących zagadnienie występowania nadpłaty podatku, która wymaga interpretacji organu podatkowego.

Za niezasadny uznał natomiast WSA w Warszawie zarzut naruszenia art. 14o § 1 O.p., w zakresie, w jakim Spółka podnosiła, że w przedmiotowej sprawie została wydana tzw. interpretacja milcząca, o której mowa w ww. przepisie.

Minister wniósł na powyższy wyrok skargę kasacyjną, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy:

1/ poprzez niewłaściwą wykładnię i – w konsekwencji – niewłaściwe zastosowanie art. 14b § 1 i 3 w zw. z art. 14k § 1 w zw. z art. 165a § 1 O.p., polegające na uznaniu przez sąd, że w warunkach niniejszej sprawy organ zobowiązany był do wydania wnioskowanej interpretacji prawa podatkowego, gdy tymczasem właściwa wykładnia w/w przepisów winna doprowadzić sąd do konkluzji, że wniosek podatnika nie zmierza do interpretacji materialnego prawa podatkowego, lecz jego uprawnień procesowych polegających na prawie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku, zaś takie rozstrzygnięcie nie może być przedmiotem interpretacji prawa podatkowego, gdyż nie będzie korzystać z funkcji ochronnej przewidzianej w art. 14k § 1 O.p.;

2/ art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.) poprzez przekształcenie stanu faktycznego sprawy polegające na tym, że skarżący we wniosku zapytał o możliwość wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku, zaś w swych rozważaniach zawartych w uzasadnieniu (str. 15 uzasadnienia) sąd uznał, że przedmiotem wniosku było domaganie się wskazania przez organ interpretacyjny, czy w przedstawionym stanie faktycznym wystąpiła nadpłata.

W związku z tak postawionymi zarzutami, które zostały rozwinięte w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, Minister wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

W skardze kasacyjnej podniesiono jedynie zarzuty naruszenia przepisów prawa postępowania.

Najdalej idący zarzut - w realiach rozpatrywanej sprawy, dotyczy naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Uznając powyższy zarzut za zasadny przypomnieć należy, że wskazywany przepis obliguje wojewódzki sąd administracyjny do sporządzenia uzasadnienia w taki sposób aby odzwierciedlało prawidłowo stan faktyczny danej sprawy, podniesione w skardze zarzuty, stanowisko pozostałych stron oraz wskazywało i wyjaśniało podstawę prawną rozstrzygnięcia. Szczegółowej wykładni tego przepisu dokonał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 15 lutego 2010r., sygn. akt II FPS 8/09 – http://orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej: CBOSA, w której przypomniał, że obowiązkiem sądu pierwszej instancji jest zbadanie, czy organ administracji, dokonując ustalenia stanu faktycznego, nie naruszył przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, oraz zajęcia stanowiska co do tego, jaki stan faktyczny został przez sąd przyjęty. Ciążący na sądzie pierwszej instancji obowiązek wyeksponowania przyjętego stanu faktycznego nie wynika tylko w sposób dorozumiany z treści art. 141 § 4 p.p.s.a., ale wprost z zapisu art. 188 p.p.s.a., który daje Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu możliwość wydania orzeczenia reformatoryjnego na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku. Oznacza to, że ani Naczelny Sąd Administracyjny ani tym bardziej strony postępowania nie mogą się jedynie domyślać jakie ustalenia faktyczne zostały przyjęte przez sąd pierwszej instancji, a jakie nie.

W rozpatrywanej sprawie powyższe reguły odnośnie przyjętego za podstawę orzekania stanu faktycznego muszą ulec modyfikacji, z uwagi na przedmiot rozpoznawanej skargi przez WSA w Warszawie. Skarga dotyczyła bowiem postanowienia o odmowie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. W postępowaniu zmierzającym do wydania takiego aktu, organ interpretacyjny nie prowadzi ustaleń w zakresie stanu faktycznego, lecz przyjmuje za podstawę rozstrzygnięcia stan przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji. Wynika to bezpośrednio z art. 14c § 1 O.p., który stanowi, że interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Sąd rozpatrujący skargę na rozstrzygnięcie wydane w ramach postępowania uregulowanego w Dziale II Rozdziale 1a O.p., ma wobec powyższego brać pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę na obowiązki podmiotu występującego o wydanie interpretacji, które wynikają z art. 14b § 3 O.p. Składający wniosek o wydanie interpretacji oprócz przedstawienia stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, ma również obowiązek przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej takiego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Składając wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, wnioskodawca zmierza bowiem do uzyskania odpowiedzi, czy do opisanego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, mają zastosowanie wskazane przez niego przepisy prawa podatkowego i czy przyjęte przez niego znaczenie powołanych przepisów jest prawidłowe (por. wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2017r., sygn. akt II FSK 859/15 – CBOSA). Podkreślenia przy tym wymaga, że specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji polega między innymi na tym, że organ interpretacyjny rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach zagadnienia prawnego zawartego w pytaniu podatnika oraz wyrażonej przez podatnika oceny prawnej. Bowiem to przez pryzmat budzących u wnioskodawcy wątpliwości interpretacyjnych wyrażonych na tle materialnoprawnych przepisów prawa podatkowego trzeba postrzegać zakres niezbędnych informacji, jakie muszą znaleźć się we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (por. wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2018r., sygn. akt I FSK 498/16 – CBOSA). Interpretacja podatkowa ma służyć wyjaśnieniu problemu prawnego o charakterze podatkowym, który to problem przedstawia wnioskodawca wskazując przepisy, które budzą jego wątpliwości. Samo zaś udzielenie interpretacji polega na wyrażeniu poglądu dotyczącego rozumienia treści poddanych przez wnioskodawcę interpretacji przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do wskazanego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (por. wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2018r., sygn. akt II FSK 40/16 – CBOSA). Organ interpretacyjny jest wobec powyższego związany nie tylko przedstawionym stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym, lecz również wskazanymi przez wnioskodawcę przepisami prawnymi, których interpretacji wnioskodawca się domaga. Wykroczenie poza opisany zakres, skutkowałoby tym, że organ interpretacyjny musiałby dokonań interpretacji przepisów innych niż te, które zostały podane przez wnioskodawcę, czy też uzupełniać bądź modyfikować powołaną przez podatnika podstawę prawną, co byłoby działaniem niedopuszczalnym. W takim bowiem przypadku organ interpretacyjny naruszyłby art. 14c § 1 O.p., z którego wynika, że w interpretacji wskazuje się jedynie, czy stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe, bądź nieprawidłowe. Podsumowując, zakres sprawy w postępowaniu interpretacyjnym wyznaczany jest przez stan faktyczny/zdarzenie przyszłe podane przez wnioskodawcę, wskazane przez niego przepisy prawa podatkowego oraz treść zadanego pytania. Zakresem tym związany jest również wojewódzki sąd administracyjny rozpatrujący skargę na interpretację indywidualną, czy też – jak w rozpoznawanej sprawie, skargę na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, które zdaniem Ministra nie mogło zostać wszczęte z uwagi na brak wskazania we wniosku przepisów prawa podatkowego, które mogą być przedmiotem takiej interpretacji.

WSA w Warszawie przedstawiając stan sprawy, w pierwszej części uzasadnienia wskazał na stanowisko Spółki oraz Ministra, zaś w dalszej części uzasadnienia dokonał niedopuszczalnej modyfikacji przedstawionego wcześniej stanu sprawy, przyjmując go jednocześnie za podstawę rozstrzygnięcia. Na str. 15 uzasadnienia znalazło się stwierdzenie, że "z analizy treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Skarżąca powołując się na treść przepisów art. 72, art. 73 i art. 75 (w tym art. 75 § 2 pkt 2 lit. b) O.p., domaga się wskazania przez podatkowy organ interpretacyjny, czy w opisanym przez nią stanie faktycznym wystąpiła nadpłata, do której uprawniona jest Skarżąca jako płatnik". Pozostaje to w oczywistej sprzeczności z wcześniejszą częścią uzasadnienia, w której relacjonując przebieg postępowania przed organem interpretacyjnym, sąd pierwszej instancji wskazał, że "..Spółka zapytała czy w związku z opisanym stanem faktycznym i zapłatą podatku wraz z odsetkami, Spółka będzie uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku w trybie art. 75 § 2 pkt 2 w zw. z przepisem art. 75 § 1 O.p.".

Takie działanie WSA w Warszawie stanowi naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a., gdyż nie został w sposób prawidłowy przedstawiony stan sprawy, stanowiący podstawę do dalszych rozważań w zakresie podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Jak zaznaczono we wcześniejszej części uzasadnienia, zakres postępowania w przypadku skargi na interpretację indywidualną wyznacza zakres złożonego wniosku. Wymogi formalne takiego wniosku określone zostały między innymi w art. 14b § 1 i 3 O.p., z którego wynika, że wnioskodawca ma obowiązek dokładnie określić, interpretacji jakich przepisów się domaga oraz sformułować pytanie na które oczekuje odpowiedzi. Jak już wcześniej wskazano, tych elementów wniosku nie może modyfikować nie tylko organ interpretacyjny, lecz również wojewódzki sąd administracyjny rozpatrujący skargę na działanie takiego organu.

W rozpatrywanej sprawie Spółka wyraźnie zaznaczyła, że przepisy, których potwierdzenia prawidłowej interpretacji się domaga, to: art. 72 O.p., art.75 § 2 pkt 2 O.p. w zw. z art. 75 § 1 O.p. Tymczasem sąd pierwszej instancji stwierdził, że Spółka jako podstawę prawną swojego wniosku o interpretację wskazała: art. 72 O.p., art. 73 O.p. i art. 75 O.p. Ponadto wbrew twierdzeniu WSA w Warszawie Spółka nie domagała się potwierdzenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym nastąpiła nadpłata. Oparcie rozstrzygnięcia na stanie sprawy odmiennym od tego, który powinien być przyjęty, stanowi naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. Naruszenie to ma przy tym istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż dalsze rozważania prawne, nie odnoszą się do zakresu postępowania, który określony został przez Spółkę przy formułowaniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, lecz związane są z wykreowanym przez sąd pierwszej instancji stanem sprawy.

Uznanie za zasadny zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., przedwczesnym czyni odniesienie się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej. WSA w Warszawie w pierwszej kolejności powinien bowiem rozpoznać skargę, biorąc pod uwagę stan sprawy zakreślony przez Spółkę w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej – bez dokonywania jakichkolwiek jego modyfikacji i na tej podstawie dokonać oceny, czy Minister słusznie odmówił wszczęcia postępowania.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a.