drukuj    zapisz    Powrót do listy

6321 Zasiłki stałe, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 471/21 - Wyrok NSA z 2021-08-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 471/21 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2021-08-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-02-24
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Ewa Kręcichwost - Durchowska /sprawozdawca/
Iwona Bogucka
Marek Stojanowski /przewodniczący/
Symbol z opisem
6321 Zasiłki stałe
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Sygn. powiązane
III SA/Kr 212/20 - Wyrok WSA w Krakowie z 2020-07-28
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2019 poz 1507 art. 106 ust. 7-9
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - teskt jedn.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie sędzia NSA Iwona Bogucka sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Kr 212/20 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] listopada 2019 r., nr [...] w przedmiocie przyznania zasiłku stałego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 28 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Kr 212/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] listopada 2019 r., nr [...], w przedmiocie przyznania zasiłku stałego, oddalił skargę.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z [...] września 2019 r., nr [...] Burmistrz Gminy W. przyznał A. B. zasiłek stały z tytułu niepełnosprawności, od [...] czerwca 2018 r. do [...] czerwca 2020 r., wypłacany w następujący sposób:

- od [...] czerwca 2018 r. do [...] czerwca 2018 r. w kwocie 122,40 zł;

- od [...] lipca 2018 r. do [...] września 2018 r. w kwocie 317,00 zł;

- od [...] października 2018 r. do [...] sierpnia 2019 r. w kwocie 350,50 zł;

- od [...] września 2019 r. do [...]czerwca 2020 r. w kwocie 645,00 zł.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że wnioskiem z [...] sierpnia 2017 r. A. B. zwrócił się do organu pierwszej instancji o przyznanie zasiłku stałego, wraz z potwierdzeniem złożenia wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Postanowieniem z [...] września 2017 r., nr [...], zawieszono postępowanie w sprawie przyznania A. B. zasiłku stałego z uwagi na brak legitymowania się przez skarżącego jakimkolwiek orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Następnie, zgodnie z art. 106 ust. 8 w zw. z art. 38 z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2018 r., poz. 1508) wnioskodawcy został przyznany zasiłek okresowy: decyzją z [...] kwietnia 2018 r. w wysokości 418,00 zł miesięcznie, na okres od [...] maja 2018 r. do [...] czerwca 2018 r.; decyzją z [...] lipca 2018 r. w wysokości 317,00 zł miesięcznie, na okres od [...] lipca 2018 r. do [...] września 2018 r.; decyzją z [...] października 2018 r. w wysokości 350,50 zł miesięcznie, na okres od [...] października 2018 r. do [...] grudnia 2018 r.; decyzją z [...] stycznia 2019 r. w wysokości 350,50 zł miesięcznie, na okres od [...] stycznia 2019 r. do [...] kwietnia 2019 r.; decyzją z [...] maja 2019 r. w wysokości 350,50 zł miesięcznie, na okres od [...] maja 2019 r. do [...] sierpnia 2019 r.

W dniu [...] września 2019 r. A. B. dostarczył do organu pierwszej instancji orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, znak: [...] z [...] sierpnia 2019 r. wydane przez Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w K., na mocy którego skarżący został zaliczony do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym. Jak wskazano w orzeczeniu, stopień niepełnosprawności datuje się od [...] czerwca 2018 r., a orzeczenie zostało wydane do [...] września 2020 r. W dniu [...] września 2019 r. skarżący ponownie złożył wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz ze składką na ubezpieczenie zdrowotne.

Mając na uwadze powyższe, organ przyznał wnioskodawcy zasiłek stały, wyjaśniając, że kwoty zasiłku wynikały z różnic pomiędzy kryterium dochodowym dla osoby samotnie gospodarującej a wysokością wcześniej przyznanego zasiłku okresowego. Szczegółowe wyliczenia znalazły się w uzasadnieniu decyzji .

Od powyższej decyzji odwołanie złożył A. B.

Decyzją z [...] listopada 2019 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy stwierdził, że zasady udzielania świadczeń z publicznych środków pomocy społecznej regulują przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2018 r., poz. 1508, dalej jako "u.p.s."). Zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Natomiast zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 1 u.p.s., zasiłek stały ustala się – w przypadku osoby samotnie gospodarującej – w wysokości różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym że kwota zasiłku nie może być wyższa niż 645,00 zł miesięcznie. Z kolei jak stanowi art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, art. 41, art. 53a i art. 91, przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 701,00 zł. zwanej dalej "kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej".

Zgodnie z art. 8 ust. 3 u.p.s. za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia oraz ubezpieczenia społeczne określone w odrębnych przepisach, a także kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób.

Z kolei zgodnie z art. 106 ust. 7 u.p.s. w przypadku złożenia przez osobę, która nie posiada orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenia o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wniosku o przyznanie zasiłku stałego wraz z wymaganą dokumentacją oraz potwierdzeniem złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niezdolności do pracy albo wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wszczyna się postępowanie o ustalenie uprawnienia do zasiłku stałego, a następnie po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego:

1) w przypadku spełnienia warunków, o których mowa w art. 37 ust. 1 i 4 z wyłączeniem warunku całkowitej niezdolności do pracy – postępowanie zawiesza się do dnia dostarczenia orzeczenia;

2) w przypadku niespełnienia któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 37 ust. 1 lub 4 z wyłączeniem warunku całkowitej niezdolności do pracy – odmawia się przyznania zasiłku stałego.

Na okres zawieszenia postępowania przyznaje się z urzędu zasiłek okresowy w wysokości i na zasadach określonych w art. 38 (ust. 8).

Zgodnie z art. 106 ust. 9 u.p.s., jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 7, zostanie dostarczone w terminie 60 dni od dnia jego otrzymania, zawieszone postępowanie podejmuje się, a prawo do zasiłku stałego ustala się, począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz z potwierdzeniem, o którym mowa w ust. 7. Do ustalenia kwoty zasiłku stałego za okres pobierania zasiłku okresowego w trakcie zawieszenia postępowania art. 37 ust. 6 nie stosuje się.

Z akt sprawy wynika, że A. B., [...] sierpnia 2017 r., zwrócił się do organu pierwszej instancji o ustalenie prawa do zasiłku stałego. Z uwagi na to, że na dzień składania wniosku nie legitymował się on orzeczeniem o posiadanym stopniu niepełnosprawności, organ, w oparciu o art. 106 ust. 7 pkt 1 w zw. z art. 38 u.p.s., postanowieniem z [...] września 2017 r. zawiesił postępowanie i przyznał A. B. zasiłek okresowy w kwotach wskazanych powyżej. W dniu [...] września 2019 r. A. B. dostarczył do organu pierwszej instancji orzeczenie o stopniu niepełnosprawności znak: [...], z [...] sierpnia 2019 r. wydane przez Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w K., na mocy którego został zaliczony do osób niepełnosprawnych o stopniu umiarkowanym. Jak wskazano w orzeczeniu, stopień niepełnosprawności datuje się od [...] czerwca 2018 r. Postanowieniem z [...] września 2019 r., nr [...], organ podjął zawieszone postępowanie i wydał decyzję z [...] września 2019 r.

Organ pierwszej instancji trafnie przyjął, że zasiłek stały powinien być przyznany od [...] czerwca 2018 r., tj. od dnia, w którym powstała niepełnosprawność A. B. W tym stanie faktycznym, organ prawidłowo "wyrównał" skarżącemu kwoty należnego zasiłku stałego, mając na uwadze kwoty przyznanego wcześniej zasiłku okresowego.

Jak wynika z materiału dowodowego, na dochód A. B. w czerwcu 2018 r. składał się zasiłek okresowy w wysokości 418,00 zł. Tym samym wysokość zasiłku stałego na okres od [...] czerwca 2018 r. do [...] czerwca 2018 r. powinna wynosić 122,40 zł, tj. 634,00 zł (kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej) - 418,00 zł (kwota przyznanego zasiłku okresowego ) = 216,00 zł /30 dni czerwca = 7,20 zł x 17 dni = 122,40 zł.

W okresie od [...] lipca 2018 r. do [...] września 2018 r. dochodem A. B. był zasiłek okresowy w kwocie 317,00 zł miesięcznie. Tym samym wysokość świadczenia za ten okres powinna wynieść 216,00 zł (634,00 zł - 317,00 zł = 317,00 zł).

Od [...] października 2018 r. uległo zmianie kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej, które do chwili wydania decyzji wynosiło 701,00 zł. Tym samym, za okres od [...] października 2018 r. do [...] sierpnia 2019 r. kwota zasiłku stałego powinna wynieść 350,50 zł (701,00 zł - 305,50 zł = 350,50 zł). Natomiast od [...] września 2019 r. do [...] czerwca 2020 r. (data orzeczenia o stopniu niepełnosprawności) skarżący otrzymał prawo do zasiłku stałego w maksymalnej wysokości, tj. 645,00 zł.

Organ pierwszej instancji w sposób wyczerpujący uzasadnił wysokość przyznanego świadczenia, a dokonane wyliczenia znajdują uzasadnienie w materiale dowodowym i nie zawierają błędów rachunkowych.

A. B. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ww. decyzję Kolegium, zarzucając jej naruszenie przepisów:

– art. 37 ust. 6 u.p.s. przez wliczenie kwoty zasiłku okresowego do dochodu przy ustalaniu uprawnienia oraz wysokości zasiłku stałego,

– art 7, 77 i 80 k.p.a. przez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy,

– art. 11 k.p.a. przez zaniechanie przez organ wyjaśnienia skarżącemu zasadności przesłanek, którymi kierował się organ przy załatwieniu sprawy, co doprowadziło do naruszenia istotnej zasady postępowania administracyjnego, jaką jest zasada przekonywania.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko z zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, oddalając skargę, stwierdził m.in., że zasady ogólne, wyrażone w art. 2 ust. 1 i art. 3 u.p.s., stanowią, że świadczenia z pomocy społecznej mają na celu umożliwienie przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których osoby ubiegające się o pomoc nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości oraz wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwiania im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zatem zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, a potrzeby osób i rodzin wnioskujących o pomoc powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Jak wynika z powyższych przepisów, pomoc społeczna jest instytucją stosowaną wyjątkowo w sytuacjach, w których obywatel nie jest w stanie sam podołać okolicznościom życiowym. Pomoc ta przyznawana jest w różnej formie i zakresie, a przyznanie jej uzależnione jest od spełnienia określonych przez ustawodawcę warunków.

Sąd przypomniał, że zasady przyznawania zasiłku stałego zostały określone w art. 37 ust. 1 u.p.s. i stwierdził, że z przepisu tego wynika, że przesłanki konieczne do ustalenia prawa do zasiłku stałego to przede wszystkim niezdolność do pracy z powodu wieku lub całkowita niezdolność do pracy i dochód, przy czym brak spełnienia którejkolwiek z tych przesłanek wyklucza przyznanie zasiłku stałego.

Zgodnie z art. 106 ust. 3 ww. ustawy świadczenia pieniężne z pomocy społecznej przyznaje się i wypłaca za okres miesiąca kalendarzowego, począwszy od miesiąca, w którym został złożony wniosek wraz z wymaganą dokumentacją, z zastrzeżeniem ust. 7-11. W przypadku gdy uprawnienie do świadczenia nie obejmuje pełnego miesiąca, świadczenie przyznaje się za niepełny miesiąc, a kwotę świadczenia ustala się, dzieląc pełne kwoty przez liczbę dni kalendarzowych tego miesiąca i mnożąc przez liczbę dni objętych świadczeniem.

W przypadku złożenia przez osobę, która nie posiada orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenia o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wniosku o przyznanie zasiłku stałego wraz z wymaganą dokumentacją oraz potwierdzeniem złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niezdolności do pracy albo wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wszczyna się postępowanie o ustalenie uprawnienia do zasiłku stałego, a następnie po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego, w przypadku spełnienia warunków, o których mowa w art. 37 ust. 1 i 4, z wyłączeniem warunku całkowitej niezdolności do pracy – postępowanie zawiesza się do dnia dostarczenia orzeczenia (art. 106 ust. 7 pkt 2). Na okres zawieszenia postępowania przyznaje się z urzędu zasiłek okresowy w wysokości i na zasadach określonych w art. 38 (art. 106 ust. 8)

Z kolei na podstawie art. 106 ust. 9 u.p.s. jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 7 (o stopniu niepełnosprawności) zostanie dostarczone w terminie 60 dni od dnia jego otrzymania, zawieszone postępowanie podejmuje się, a prawo do zasiłku stałego ustala się, począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz z potwierdzeniem, o którym mowa w ust. 7. Do ustalenia kwoty zasiłku stałego za okres pobierania zasiłku okresowego w trakcie zawieszenia postępowania art. 37 ust. 6 nie stosuje się.

Z wywiadu środowiskowego, przeprowadzonego w przedmiotowej sprawie wynika, że skarżący jest osobą samotnie gospodarującą. Niesporne jest, że skarżący legitymuje się orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w K. z [...] sierpnia 2019 r., którym zaliczono go do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym na okres do [...] czerwca 2020 r., a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od [...] czerwca 2018 r. Niesporne jest również, że w okresie od [...] września 2017 r. do [...] września 2019 r. postępowanie zostało zawieszone z uwagi na niedostarczenie przez wnioskodawcę orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. W dniu [...] sierpnia 2019 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w K. wydał orzeczenie o niepełnosprawności A. B., które wnioskodawca dostarczył organowi [...] września 2019 r.

Zdaniem sądu, skoro postępowanie w sprawie było zawieszone od [...] września 2017 r. do [...] września 2019 r., a w okresie zawieszenia postępowania skarżący pobierał zasiłek okresowy (łącznie od [...] maja 2018 r. do [...] sierpnia 2019 r.), to zastosowanie musiał mieć art. 106 ust. 9 ustawy pomocy społecznej.

Wbrew więc twierdzeniom skargi, w przedmiotowej sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 37 ust. 6, zgodnie z którym przy ustalaniu uprawnienia oraz wysokości zasiłku stałego do dochodu nie wlicza się kwoty zasiłku okresowego. Sąd wyjaśnił też, że zgodnie z wymienionym na wstępie przepisem art. 37 ust. 1 u.p.s. zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Skoro na dzień składania wniosku ([...] sierpnia 2017 r.) skarżący nie legitymował się stopniem niepełnosprawności, zasiłek stały nie mógł zostać przyznany począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz z potwierdzeniem złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niezdolności do pracy albo wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (art. 106 ust. 9). Słusznie więc organ przyznał skarżącemu przedmiotowy zasiłek od [...] czerwca 2018 r., tj. od dnia kiedy datowana jest niepełnosprawność skarżącego. Przyznanie świadczenia w formie zasiłku stałego jest bowiem uzależnione od kumulatywnego spełnienia kilku przesłanek, do których należą: pełnoletniość osoby ubiegającej się o zasiłek, niezdolność do pracy z powodu wieku lub całkowita niezdolność do pracy (spowodowana niepełnosprawnością) oraz uzyskiwanie dochodu nieprzekraczającego kryterium dochodowego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł A. B., zaskarżając go w całości.

Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik postępowania, a to art. 7, 8, 11, 77, 80 k.p.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. przez oddalenie skargi z uwagi na uznanie, że organ drugiej instancji orzekł zgodnie z regułami określonymi przez prawo materialne i procesowe, i prawidłowo ustalił wysokość zasiłku przy dokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego w sprawie, zebraniu i rozpatrzeniu w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, podczas gdy postępowanie nie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy, a organ wydał decyzje w oparciu o niewłaściwie ustalony stan faktyczny, a ponadto nie wyjaśnił w sposób wyczerpujący motywów decyzji, co z kolei doprowadziło do nieprawidłowego wniosku, że wysokość przyznanych zasiłków nie narusza zasad przyznawania prawa pomocy określonych w ustawie o pomocy społecznej,

Na podstawie przywołanych zarzutów skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania oraz o przyznanie kosztów pomocy prawnej z urzędu.

W piśmie z [...] listopada 2020 r. skarżący kasacyjnie oświadczył, że zrzeka się przeprowadzenia rozprawy w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Przed odniesieniem się do zarzutów skargi kasacyjnej należy podkreślić, że są one tożsame z zarzutami, jakie zostały sformułowane w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Naczelny Sąd Administracyjny zgadza się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji co do wyników przeprowadzonej kontroli, a w szczególności z przedstawionym stanowiskiem prawnym.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 u.p.s. zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Zasiłek stały, w takim przypadku, ustala się w wysokości różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym że kwota zasiłku nie może być wyższa niż 645 zł miesięcznie.

Jak podkreśla się w orzecznictwie, decyzja o przyznaniu zasiłku stałego nie jest decyzją uznaniową i to zarówno co do faktu jego przyznania, jak i co do jego wysokości. Właściwy organ administracji publicznej nie posiada żadnej swobody w zakresie przyznania tego rodzaju świadczenia, gdyż jego uzyskanie uzależnione jest jedynie od spełnienia przez osobę samotnie gospodarującą lub osobę pozostającą w rodzinie wszystkich warunków wynikających z art. 37 ust. 1 u.p.s. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2018 r., sygn. akt I OSK 3333/18, LEX nr 2 630 188). W razie spełnienia przesłanek, wskazanych w art. 37 u.p.s., organ zobowiązany jest przyznać wnioskowane świadczenie. Ustawodawca uregulował również termin przyznania i wypłaty świadczeń pieniężnych. Z art. 106 ust. 3 u.p.s. wynika, że świadczenia pieniężne z pomocy społecznej przyznaje się i wypłaca za okres miesiąca kalendarzowego, począwszy od miesiąca, w którym został złożony wniosek wraz z wymaganą dokumentacją.

W rozpoznawanej sprawie dokładnie został ustalony stan faktyczny i wyjaśnione wszystkie okoliczności niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy, także w oparciu o przeprowadzony w dniu [...] sierpnia 2017 r. wywiad środowiskowy. Skarżący kasacyjnie, wnioskiem z [...] sierpnia 2017 r. zwrócił się do organu pierwszej instancji o przyznanie zasiłku stałego, wraz z potwierdzeniem złożenia wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Postanowieniem z [...] września 2017 r. zawieszono postępowanie z uwagi na brak legitymowania się przez skarżącego jakimkolwiek orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności, a następnie przyznano wnioskodawcy zasiłek okresowy. W dniu [...] września 2019 r. wnioskodawca dostarczył organowi pierwszej instancji orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z [...] sierpnia 2019 r., na mocy którego został on zaliczony do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym – stopień niepełnosprawności datuje się od [...] czerwca 2018 r., a orzeczenie zostało wydane do [...] września 2020 r. W dniu [...] września 2019 r. skarżący kasacyjnie ponownie wniósł o przyznanie zasiłku stałego, tego samego dnia przeprowadzono też wywiad środowiskowy.

Wobec powyższego, organy prawidłowo uznały, kierując się art. 106 ust. 3 i 9 p.p.s.a., że choć skarżący kasacyjnie dostarczył orzeczenie o stopniu niepełnosprawności we wskazanym tam terminie, wnioskowane świadczenie należało mu przyznać nie od miesiąca, w którym złożył wniosek o przyznanie zasiłku stałego (od sierpnia 2017 r.), ale dopiero od miesiąca, od kiedy datuje się niepełnosprawność (od czerwca 2018 r.). Słusznie również organy wskazały, że w okresie zawieszenia postępowania art. 37 ust. 6 u.p.s. nie stosuje się, a to oznacza, iż przy ustalaniu wysokości zasiłku stałego do dochodu wlicza się kwotę zasiłku okresowego (art. 106 ust. 8 u.p.s.). Zasiłki okresowe przyznane skarżącemu w okresie zawieszenia postepowania w danym miesiącu stanowiły jego dochód i fakt ten musi być uwzględniony przy ustaleniu wysokości zasiłku stałego.

W tych okolicznościach trafnie Sąd uznał, że organy, rozpatrujące sprawę, zebrały wyczerpująco cały materiał dowodowy i poddały go ocenie zgodnie z regułami wynikającymi z przepisów art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.

Uzasadnienia zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji zawierają również szczegółowe wyliczenia wysokości zasiłku stałego, przyznanego skarżącemu kasacyjnie. Nie można zatem uznać, że w sprawie doszło do naruszenia art. 8 i 11 k.p.a.

W konsekwencji, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w okolicznościach niniejszej sprawy nie można stwierdzić, aby zaskarżona decyzja naruszała prawo.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, ponieważ art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa na podstawie art. 250 p.p.s.a., przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny przy zastosowaniu przepisów art. 258-261 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt