Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig – Maciszewska, Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia del. WSA Iwona Kosińska (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w Toruniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 19 maja 2011 r. sygn. akt II SAB/Bd 28/11 w sprawie ze skargi P. L. M. na bezczynność Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w Toruniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 19 maja 2011 r. sygn. akt II SAB/Bd 28/11, po rozpatrzeniu skargi P. L. M. na bezczynność Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w Toruniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej zobowiązał Toruńską Agencję Rozwoju Regionalnego S.A. w Toruniu do rozpoznania w trybie przewidzianym przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.) wniosku P. L. M. z dnia [...] lutego 2011 r. o udzielenie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku oraz zasądził od Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w Toruniu na rzecz skarżącego kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

P. L. M. powołując się na art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej, zwrócił się do Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. o doręczenie kopii protokołów z posiedzeń zarządu i rady nadzorczej Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. za styczeń i luty 2011 r. W odpowiedzi Agencja poinformowała, że w zakresie żądanych informacji nie podlega obowiązkowi wynikającemu z przedmiotowej ustawy. W tej sytuacji P. L. M. złożył skargę na bezczynność Agencji, domagając się stwierdzenia jej bezczynności, nakazania Agencji rozpatrzenia wniosku i zwrot kosztów postępowania. Odpowiadając na skargę Agencja Rozwoju wniosła o jej oddalenie z uwagi na brak bezczynności, skoro skarżąca odpowiedziała na wniosek skarżącego pismem z [...] marca 2011 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 maja 2011 r. sygn. akt II SAB/Bd 28/11 uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji wyjaśnił, że przez bezczynność organu należy rozumieć sytuację, w której organ, mimo ciążącego na nim obowiązku w terminie ustalonym przez obowiązujące przepisy nie podjął jakichkolwiek czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, lecz nie zakończył go wydaniem w terminie stosownego aktu lub nie podjął właściwej czynności. Wniesienie skargi na tak rozumianą bezczynność organu jest uzasadnione nie tylko w razie niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także i w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie ocenił, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu. Dla stwierdzenia więc, czy zachodzi bezczynność organu, niezbędne jest uprzednie ustalenie, że organ był zobowiązany na podstawie przepisów obowiązującego prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo podjęcia określonej czynności. W tym zakresie w ocenie Sądu I instancji uznać należy, że dokonując oceny, czy określony podmiot zobowiązany jest do udostępnienia informacji publicznej wystarczy ustalenie, że wykonuje on funkcje (zadania) publiczne czy to w zakresie sprawowania władzy publicznej, czy to w zakresie gospodarowania mieniem komunalnym czy też majątkiem Skarbu Państwa, a żądana informacja (będąca w jego posiadaniu) została przezeń wytworzona lub wprawdzie nie została przezeń wytworzona, lecz do niego się odnosi.

Zdaniem Sądu orzekającego Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego S.A. to spółka prawa handlowego, w którym jednostka samorządu terytorialnego Województwo Kujawsko-Pomorskie ma 63,93% udziałów oraz inna jednostka tego samorządu Gmina Miasta Toruń ma 28,76% udziałów. Spółka dysponuje więc majątkiem publicznym. Jest także osobą prawną, w której obydwie jednostki samorządu terytorialnego łącznie, a także samo Województwo Kujawsko-Pomorskie posiadają pozycję dominującą (wielkość udziałów przekraczającą 40% (art. 4 pkt 10 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów - Dz. U. Nr 50, poz. 331, ze zm.). Zgodnie z § 5 ust. 1 statutu Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego jej celem jest podejmowanie działań na rzecz rozwoju przedsiębiorczości oraz rozwoju gospodarczego kraju, a zwłaszcza Województwa Kujawsko-Pomorskiego poprzez podnoszenie konkurencyjności gospodarki, przygotowanie przedsiębiorstw i struktur otoczenia biznesowego do współpracy z instytucjami Unii Europejskiej, pomoc w dostosowaniu małych i średnich przedsiębiorstw do wymogów rynku europejskiego oraz ułatwienie im dostępu do nowoczesnych technologii produkcji i metod zarządzania, z ust. 2 wynika zaś, że nie działa dla zysku (przeznacza go na cele statutowe). W świetle powyższego nie może więc budzić żadnej wątpliwości, w ocenie Sądu I instancji, że Agencja jest podmiotem zobligowanym na gruncie powołanej ustawy z dnia 6 września 2001 r. do udzielenia informacji będącej w jej posiadaniu, mającej walor informacji publicznej.

W tej sytuacji niezbędne było jeszcze, zdaniem Sądu, dokonanie oceny, czy żądana przez skarżącego informacja mieści się w ustawowym pojęciu informacji publicznej, bowiem na wypadek uznania, że przedmiotowa ustawa nie ma tu zastosowania, udzielenie skarżącemu odpowiedzi w formie pisma byłoby prawidłowe, zaś w innym przypadku, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej, odmowa udzielenia informacji wymagałaby wydania decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej. Odpowiadając na te pytanie Sąd I instancji stanął na stanowisku, że zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 powołanej ustawy każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Natomiast w myśli przepisu art. 4 ust. 1 zobowiązane do udostępnienia takiej informacji są władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Nadto prawo do uzyskania informacji publicznej zagwarantowane jest w Konstytucji. Zgodnie z art. 61 Konstytucji obywatel ma prawo do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej i osób pełniących funkcje publiczne, o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu. Zdaniem Sądu mając na uwadze powyższe przepisy konstytucyjne należy przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej, jako aktu kompleksowo regulującego zakres podmiotowy i przedmiotowy oraz procedurę dostępu do informacji publicznej (odsyłającego tylko w art. 16 ust. 2 do kpa w kwestii wydania decyzji), interpretować rozszerzająco. Dlatego do dokumentów w powyższym ujęciu należy zaliczyć dokumenty wymienione we wniosku skarżącego z [...] lutego 2011 r. Sąd podkreślił, że w świetle regulacji konstytucyjnych oraz przepisów art. 1 i 6 ustawy z 6 września 2001 r. informacją publiczną jest każda wiadomość (informacja) wytworzona lub odnosząca się do szeroko rozumianych władz publicznych oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także wytworzona lub odnoszącą się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej bądź gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Powyższe rozważania doprowadziły Sąd do wniosku, że wbrew stanowisku Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. wniosek skarżącego z dnia [...] lutego 2011 r. winien być rozpatrzony w trybie ustawy z 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej. O publicznym charakterze żądanej przez skarżącego informacji przesądza zaś przepis art. 6 ust.1 pkt 5 lit. d, e ustawy z 6 września 2001 r. Dotyczy ona bowiem w istocie majątku podmiotu, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 pochodzącym z zadysponowania majątkiem, o którym mowa w lit. a-c (m.in. majątkiem samorządowym), jak również dochodów i strat spółki handlowej, w której podmiot wymieniony w pkt c ma pozycję dominującą oraz dysponowania tymi dochodami i sposobu pokrywania strat.

Sąd I instancji wyjaśnił, że ustawa o dostępnie do informacji publicznej określa obowiązki podmiotu, do którego został skierowany wniosek o udostępnienie informacji publicznej, wskazując w jaki sposób postępowanie winno być zakończone. Podmiot do którego złożono wniosek powinien albo udostępnić tę informację w formie czynności materialno­ technicznej (art. 10 w związku z art. 14 i 13 ustawy) albo w drodze decyzji odmówić jej udostępnienia (art. 16 ust. 1 ustawy). Ze względu na to, że żadna z wymienionych form działania Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w reakcji na wniosek skarżącego nie miała miejsca, Sąd złożoną skargę uznał za zasadną i na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) orzekł jak w sentencji, mając dodatkowo na uwadze treść przepisów art. 13 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej zakreślającej maksymalnie 14-dniowy termin załatwienia sprawy.

Skargę kasacyjną od tego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, na podstawie art. 173 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed administracyjnymi (Dz. U. 153, poz. 1270), wniosła Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego S.A.

W złożonej skardze skarżący zarzucił kwestionowanemu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię:

- art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez przyjęcie, że Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego S.A. spełnia przesłanki podmiotu określonego tym przepisem i wobec tego zobowiązana jest do rozpoznania, w trybie przewidzianym przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, wniosku P. L. M. oraz

- art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez przyjęcie, że wskazany przepis ma zastosowanie do Agencji, a żądane informacje stanowią informację publiczną w rozumieniu ustawy, i w oparciu o to Agencja jest zobowiązana do udzielenia wnioskodawcy żądanej informacji,

Zdaniem skarżącego kasacyjnie wskazane naruszenia prawa materialnego w konsekwencji doprowadziły do błędnego rozstrzygnięcia Sądu.

Wobec powyższego skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych. W obszernym i szczegółowym uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona skarżąca przedstawiła argumenty na poparcie zasadności postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów. Między innymi skarżąca Agencja podniosła, że jej zdaniem, wbrew ustaleniu Sądu, nie dysponuje ona majątkiem publicznym mimo, że rzeczywiście ponad 63% kapitału należy obecnie do Samorządu Województwa Kujawsko-Pomorskiego, a 28% do Gminy i Miasta Torunia, to jednak nie sposób stwierdzić, że w takiej sytuacji dysponuje ona majątkiem publicznym. Z momentem bowiem prawnego powstania spółki (stosowny wpis do KRS) i uzyskania osobowości prawnej, wniesiony aport, jak i wkłady pieniężne, stały się majątkiem spółki i wspólnicy nie mają prawa nimi dysponować. Majątek ten nie ma przymiotu majątku publicznego. Majątek ten stał się własnością spółki, nie zaś majątkiem tylko w dyspozycji spółki. Tak więc wniesiony do spółki majątek nie jest odrębnym majątkiem akcjonariuszy pozostającym w dyspozycji spółki. W zamian za wniesione do spółki wkłady pieniężne i niepieniężne, akcjonariusze obejmują akcje dające im stosowne uprawnienia, zaś wniesiony majątek staje się niepodzielnie majątkiem spółki. Agencja powstała bowiem w oparciu o przepisy rozporządzenia Prezydenta RP z 1934 r. Kodeks handlowy i uzyskała stosowny wpis do rejestru przedsiębiorców. Jest więc podmiotem gospodarczym realizującym swoje cele określone statutem spółki. Natomiast żaden z celów Agencji nie przewiduje przejęcia funkcji władczej organów władzy państwowej, czy samorządowej i takiej roli spółka też nie pełni realizując programy współfinansowane ze środków krajowych czy wspólnotowych. Zatem Agencja w żadnym zakresie nie wykonuje zadań publicznych. Wszelkie zadania dotyczące świadczenia pomocy przedsiębiorcom (m.in. w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego) są realizowane przez Agencję na podstawie zlecenia przez Samorząd Województwa Kujawsko-Pomorskiego w oparciu o umowę cywilnoprawną. Zlecenie Agencji realizacji zadań nastąpiło na podstawie wyłonienia Agencji w trybie konkursu, w którym brało udział szereg innych podmiotów funkcjonujących w obrocie prawnym. Wykonywanie określonych zadań nie nastąpiło w trybie powierzenia władczego organu czy dyspozycji administracyjnej, lecz w drodze umowy normowanej przepisami prawa cywilnego, na zasadzie stosunku kontrahenckiego. Samorząd województwa nie powierzył zatem części swojego władztwa Agencji jako podmiotowi władzy, a tym bardziej nie powierza Agencji realizacji zadania publicznego. Agencja w takiej sytuacji nie wykonuje funkcji publicznej, co jest nieodzownym atrybutem przypisania obowiązku z art. 4 ust. 1 pkt. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Za sprzeczny z przywołanym przez Sąd przepisem art. 4 pkt 10 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów skarżący kasacyjnie uznał także ustalony przez Sąd fakt posiadania przez jednostki samorządu terytorialnego pozycji dominującej w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Również zastosowanie normy art. 6 ust. 1 pkt. 5 lit. d, e ustawy o dostępie do informacji publicznej mogłoby mieć miejsce, w ocenie skarżącego, tylko w przypadku prawidłowego ustalenia i przyjęcia, że podmiot zobowiązany jest podmiotem określonym w przepisie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy. W przypadku zatem, gdy podmiot nie spełnia kryteriów określonych w tym przepisie, a w ocenie skarżącego, Agencja nie spełnia tego warunku, to również nie można takiemu podmiotowi przypisać obowiązku udostępnienia żądanej informacji.

Podsumowując skarżący kasacyjnie stanął na stanowisku, że Agencja nie wykonuje zadań publicznych, nie dysponuje majątkiem publicznym, ani też jednostki samorząd terytorialnego nie posiadają w spółce pozycji dominującej. Powyższe prowadzi do ustalenia, że brak było w rozpatrywanej sprawie podmiotu zobligowanego ustawowo do przekazania informacji publicznej, a co za tym idzie, brak cech informacji publicznej w żądanej informacji. Powyższe powoduje, w ocenie skarżącej Agencji, że brak było podstaw do wydania decyzji w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Agencja, do której wniesiono żądanie, winna była wystosować do wnioskodawcy pismo informacyjne o nienależeniu żądanej informacji do zakresu przedmiotowego ustawy, co uczyniła przekazując stosowną informację o braku podstaw do uwzględnienia wniosku wnioskodawcy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. W przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W złożonej skardze kasacyjnej podniesiony został jedynie zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię, czyli art. 4 ust. 1 pkt 5 oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz.1198, ze zm.). Zarzuty te nie mogły jednak odnieść zamierzonego skutku, albowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy dokonał właściwej interpretacji przepisów powołanej ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W skardze kasacyjnej zarzucono, że Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego S.A. nie jest podmiotem określonym w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, a ponadto żądane przez P. L. M. informacje nie są informacjami publicznymi i nie mieszczą się w normie zawartej w art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5 tej ustawy.

W tej sytuacji wyjaśnić należy, że zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Sąd I instancji uznał, że Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego S.A. jest osobą prawną, w której jednostki samorządu terytorialnego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Jest ona spółką prawa handlowego, w której Województwo Kujawsko-Pomorskie posiada 63,93% udziałów oraz Gmina Miasta Toruń 28,76% udziałów. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że mając na uwadze treść art. 4 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zgodnie z którymi przedsiębiorcą dominującym jest przedsiębiorca posiadający kontrolę nad spółką w szczególności poprzez dysponowanie bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo walnym zgromadzeniu, Sąd I instancji zasadnie przyjął, że odniesienie tej normy do art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy oznacza, że jednostki samorządu terytorialnego, tj. Województwo Kujawsko-Pomorskie i Miasto Toruń mają pozycję dominującą w skarżącej Spółce. Przepis art. 4 ust. 1 pkt 5 wiąże bowiem pozycję dominującą jednostek samorządu terytorialnego ze strukturą kapitałową spółki, a nie z rynkiem, na którym spółka działa, jak wskazuje to skarżący kasacyjnie. Odesłanie do rozumienia pozycji dominującej w świetle przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów oznacza jedynie oznaczenie wielkości udziałów jednostek samorządu terytorialnego w spółce, która skutkuje uznaniem tych jednostek za posiadające pozycję dominującą w takiej spółce. Już spełnienie tylko tej przesłanki czyni Spółkę podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, bowiem wskazany wyżej przepis nie wymaga łącznego istnienia wszystkich wymienionych w nim przesłanek. Tym samym uznać należy, że skoro skarżąca Agencja jako osoba prawna spełnia przesłanki określone w części drugiej powołanego art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, to nie ma prawnej doniosłości dalsza analiza dotycząca charakteru prawnego majątku tej spółki.

Podnieść również należy, że formy gospodarczej działalności województwa, przy pomocy których może ono realizować przypisane mu zadania publiczne określa art. 13 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590). Przepis ten w ust. 1 stanowi, że w sferze użyteczności publicznej województwo może tworzyć spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne lub spółdzielnie, a także przystępować do takich spółek lub spółdzielni. Ze Statutu Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A. w Toruniu wynika, że jej celem jest podejmowanie działań na rzecz rozwoju przedsiębiorczości oraz rozwoju gospodarczego kraju, a zwłaszcza Województwa Kujawsko-Pomorskiego przez podnoszenie konkurencyjności gospodarki, przygotowanie przedsiębiorstw i struktur otoczenia biznesowego do współpracy z instytucjami Unii Europejskiej, pomoc w dostosowaniu małych i średnich przedsiębiorstw do wymogów rynku europejskiego oraz ułatwianie im dostępu do nowoczesnych technologii produkcji i metod zarządzania (§ 5 ust. 1 Statutu). Niewątpliwie zatem w tym stanie rzeczy województwo poprzez działalność Agencji realizuje swoje zadania publiczne określone w art. 11 ust. 2 pkt 1, 2 i 6 ustawy o samorządzie województwa. Do zadań tych m.in. należą: tworzenie warunków rozwoju gospodarczego, w tym kreowanie rynku pracy; utrzymanie, rozbudowa infrastruktury społecznej i technicznej o znaczeniu wojewódzkim oraz wspieranie rozwoju nauki i współpracy między sferą nauki i gospodarki, popieranie postępu technicznego i innowacji. W świetle powyższych rozważań nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego S.A. wykonuje zadania publiczne w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, gdyż powierzono jej realizację zadań mieszczących się w zadaniach przypisanych do kompetencji samorządu wojewódzkiego.

Dlatego też w sytuacji, gdy samorząd może realizować swoje zadania publiczne przez tworzenie między innymi takich podmiotów jak spółka akcyjna, to skoro w Toruńskiej Agencji Rozwoju Regionalnego samorząd terytorialny zaangażował środki publiczne w wysokości 92,69% kapitału Spółki, to nie można uznać, że majątek tej Spółki ze względu na sposób jego powstania, wielkość udziałów oraz cele, dla których został Spółce przekazany nie zachował charakteru "majątku publicznego", a sposób jego wykorzystania ma być wyłączony spod społecznej kontroli. W tej zaś sytuacji majątek, którym dysponuje przedmiotowa Agencja oraz sposób gospodarowania nim, dopóki organy samorządu terytorialnego mają w nim znaczący udział, powinien podlegać, jeśli idzie o informację publiczną, takim samym zasadom transparentności i społecznego nadzoru jak majątek będący własnością samorządu terytorialnego. Powyższe stanowisko znajduje swoje uzasadnienie również w treści art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. d, e ustawy, który stanowi, że informacją publiczną jest informacja o majątku, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 pochodzącym z zadysponowania majątkiem m.in. jednostek samorządu terytorialnego, a nadto informacja o dochodach i stratach spółek handlowych, w których podmioty te mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów Kodeksu spółek handlowych oraz dysponowania tymi dochodami i sposobie pokrywania strat. Nie ulega wątpliwości, że organy samorządu terytorialnego mają w Spółce w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów pozycję dominującą wobec czego również zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej uznać trzeba za nieusprawiedliwiony.

Dlatego też uznać należy, że kopie dokumentów (protokołów z posiedzeń zarządu i rady nadzorczej skarżącej Agencji za styczeń i luty 2011 r.), których to w trybie powołanej ustawy o dostępie do informacji publicznej domagał się skarżący, jak zasadnie to wywiódł i szczegółowo uzasadnił Sąd I instancji, są informacją publiczną. Oznacza to, że Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego, nie wywiązując się z obowiązków nałożonych przepisami art. 10 w związku z art. 14 i 13 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostawała w rozpatrywanej sprawie w bezczynności. Z tych względów, skoro wnioskodawca nie mógł zapoznać się z żądaną informacją publiczną w sposób publicznie lub powszechnie dostępny, zasadnie Sąd I instancji uznał, że Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego S.A., jako podmiot o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy była zobowiązana w terminie określonym powołaną wyżej ustawą do udzielenia tej informacji.

Niezależnie od powyższych rozważań należy dodać, że nie zostało poparte właściwymi wywodami Sądu pierwszej instancji ustalenie dotyczące tego, że Spółka posiada pozycję dominującą w rozumieniu art. 4 pkt 10 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Wskazany wyżej przepis nie mówi bowiem o wielkości udziałów przekraczających 40% w majątku spółki, lecz o udziale w rynku właściwym, przez który rozumie się rynek opisany w art. 4 pkt 9 ww. ustawy. Jednak kwestia ta, pomimo że nie została należycie wyjaśniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem jak wykazano wcześniej Toruńska Agencja Rozwoju Regionalnego, niezależnie od powyższej kwestii, jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, a żądana informacja jest informacją publiczną.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) orzekł jak w sentencji.