Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska Sędziowie Sędzia NSA Henryk Ożóg (sprawozdawca) Sędzia NSA Julia Szczygielska Protokolant Aleksandra Markiewicz po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 24 października 2017 r. sprawy ze skargi I. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia wychowawczego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...], nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania I. S. dalej: wnioskodawca, strona, skarżący, utrzymało w mocy wydaną z upoważnienia Prezydenta W. - decyzję Administratora w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej we W. z dnia [...], nr [...], odmawiającą przyznania świadczenia wychowawczego wnioskowanego na D. S.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w dniu 18 kwietnia 2016 r. strona zwrociła się z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na D. S. (kolejne dziecko).

Organ pierwszej instancji, decyzją z dnia [...], nr [...] odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia wskazując, że strona nie należy do kręgu osób wskazanych w ustawie jako uprawnione do otrzymywania świadczenia wychowawczego.

Decyzja ta, decyzją z dnia [...], nr [...], została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Powodem uchylenia decyzji było jej wydanie przed upływem terminu wyznaczonego stronie na uzupełnienie materiału dowodowego.

Opisaną na wstępie decyzją organ pierwszej instancji ponownie odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia. W jej uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawca jest cudzoziemcem, który nie spełnia kryteriów przyznania świadczenia wychowawczego, w szczególności legitymuje się kartą pobytu niezawierającą adnotacji "dostęp do rynku pracy" (karty z wymaganą adnotacją nie przedłożył w toku postępowania, pomimo wezwania organu pierwszej instancji).

Od tej decyzji strona wniosła odwołanie podnosząc, że jego karta pobytu powinna być traktowana jako karta stałego pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy". Zdaniem odwołującego się taka adnotacja powinna być umieszczona na karcie w przypadku zezwolenia na pobyt stały, a zgodnie z art. 507 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, zezwolenie na osiedlenie (które posiada), stało się zezwoleniem na pobyt stały.

W związku z taką treścią odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. zwróciło się do strony o przedłożenie karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy". W dniu 20 marca 2017 r. do Kolegium wpłynęły dokumenty od strony (karta pobytu bez adnotacji "dostęp do rynku pracy", kopia pisma Naczelnika Wydziału Świadczeń Rodzinnych z dnia 22 sierpnia 2016 r. [...] oraz wydruk zawierający treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 października 2016 r., I SA/Wa 1197/16). Strona nie przedłożyła karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy".

Organ odwoławczy wskazał, że na podstawie art. 1 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r. poz. 195, ze zm.) - dalej także jako: "ustawa", prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje: 1) obywatelom polskim; 2) cudzoziemcom: a) do których stosuje się przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, b) jeżeli wynika to z wiążących Rzeczpospolitą Polską dwustronnych umów międzynarodowych o zabezpieczeniu społecznym, c) przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 127 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. poz. 1650, ze zm.), jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, d) posiadającym kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy - jeżeli zamieszkują na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres, w jakim mają otrzymywać świadczenie wychowawcze, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej.

Odnosząc powyższe do sytuacji strony Kolegium wskazało, że posiadana przez stronę karta pobytu nie uprawnia do uzyskania świadczenia wychowawczego. Organ wydający decyzję w sprawie przyznania świadczenia wychowawczego nie jest zaś władny oceniać, czy osoba ubiegająca się o to świadczenie spełnia warunki do uzyskania karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy". Taką możliwość ma wyłącznie organ wydający kartę pobytu. Podkreślono przy tym, że warunek zaliczenia do kręgu osób uprawnionych do otrzymania świadczenia wychowawczego określony dla cudzoziemców posiadających kartę pobytu ma charakter formalny, gdyż przesłanką umożlwiającą otrzymanie świadczenia nie jest "uprawnienie do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub bycie zwolnionym z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę", lecz "posiadanie karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy".

Powyższe oznacza, że zgodnie z decyzją ustawodawcy niedopuszczalne jest przyznanie świadczenia wychowawczego cudzoziemcowi, który nie spełnia warunków wskazanych w ustawie, nawet jeżeli do spełnienia tych warunków niezbędne jest wyłącznie formalne potwierdzenie posiadania dostępu do rynku pracy poprzez umieszczenie stosownej klauzuli na karcie pobytu. W ocenie Kolegium, przyznanie świadczenia osobie, która nie została wskazana w ustawie, jako uprawniona do jego otrzymania, stanowiłoby rażące naruszenie prawa. Stanowiska tego nie zmienia stanowisko urzędnika Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, ani też - wiążący jedynie w konkretnej sprawie - wyrok WSA w Warszawie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. - zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1659, ze zm.) - zobowiązane jest do orzekania na podstawie przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego należą zaś ustawy, a zatem Kolegium zobowiązane jest do orzekania na ich podstawie.

Jednocześnie, jak trafnie wskazano w przedłożonym przez stronę piśmie Naczelnika Wydziału Świadczeń Rodzinnych w Ministerstwie Rodziny Pracy i Polityki Społecznej, Minister Rodziny Pracy i Polityki Społecznej nie jest organem uprawnionym do ustalania prawa do świadczenia wychowawczego, ani dokonywania wiążącej wykładni ustaw. Zdaniem Kolegium, w piśmie tym przedstawiono sytuację administracyjnoprawną osób, które posiadają kartę pobytu wydaną w związku z udzieleniem zezwolenia na osiedlenie się, ale w żaden sposób nie stwierdzono, iż umożliwia ona przyznanie świadczenia (wskazano jedynie na możliwość ubiegania się o świadczenie, której Kolegium nie neguje).

Co więcej, Kolegium stoi na stanowisku, że szczególny charakter sytuacji administracyjnoprawnej osób posiadających kartę pobytu wydaną na podstawie nieobowiązującej już ustawy o cudzoziemcach (ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach; Dz. U. z 2011 r. poz. 1573 ze zm.) sprawia, że bez wątpienia powinni oni znaleźć swoistą ochronę w toku postępowania o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego. Podkreślono, że ochrona ta - mająca swoje podstawy w art. 9 k.p.a. - została stronie udzielona. Umożliwiono bowiem wnioskodawcy aby uzyskał wymaganą ustawą kartę pobytu i przedłożył jej kopię do akt sprawy.

Kolegium rozważyło również argumenty zawarte w uzasadnieniu do przedłożonego przez stronę wyroku sądu. W ocenie Kolegium, stanowisko zajęte przez Sąd w powyższej sprawie nie ma charakteru precedensu, gdyż w polskim systemie prawa precedensy (jako źródło prawa) nie występują.

Ponadto, nie sposób również podzielić przyjętego przez Sąd stanowiska, z którego wynika, że uprawnienie cudzoziemca do świadczenia wychowawczego należy wiązać z posiadaniem prawa do wykonywania pracy na terenie Polski. Ustawa o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci takiej korelacji nie tworzy. Prawo do świadczenia wychowawczego (w zakresie podmiotowym rozważanym w rozpatrywanej sprawie) jest jednoznacznie wiązane z posiadaniem karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy".

Wskazana w art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy przesłanka jest wyrażona jednoznacznie. Kreowanie na jej podstawie innych (bez względu na to, czy będą one bardziej, czy mniej restrykcyjne) przesłanek, przez organ administracji publicznej stosujący prawo byłoby rażącym wykroczeniem poza kompetencje. Przeciwne stanowisko byłoby bowiem nie tylko sprzeczne z wykładnią językową, ale również niemożliwe jest dojście do niego drogą wykładni systemowej lub celowościowej, która nie byłaby sprzeczna z podstawowymi zasadami przyznawania świadczenia. Argumenty przedstawione przez skarżącego mogą przekonywać co najwyżej o słuszności odmiennego ukształtowania stanu prawnego (i powiązania prawa do świadczenia wychowawczego z prawem dostępu do rynku pracy, a nie posiadaniem dokumentu potwierdzającego to prawo), co jednak pozostaje poza oceną organu administracji publicznej i nie może stanowić podstawy do przyznawania świadczenia.

Kolegium podkreśliło, że posiadanie karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jest warunkiem przyznania świadczenia, a nie środkiem dowodowym mającym potwierdzić prawo do wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Tylko w tym drugim przypadku można by zaś zastąpić kartę pobytu z wymaganą adnotacją innym dowodem na okoliczność dostępu do rynku pracy. W aktualnym stanie prawnym niezbędne jest zaś wylegitymowanie się kartą pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy".

W tym kontekście zauważono, że nie jest w systemie prawa niczym nadzwyczajnym to, iż określone uprawienie osoby fizycznej wiąże się z posiadaniem stosownego dokumentu potwierdzającego wynikający z ustawy status.

W ramach przykładu wskazano, że dowód osobisty uprawnia do przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej oraz innych państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, których obywatele mogą korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi oraz na podstawie jednostronnych decyzji innych państw, uznających ten dokument za wystarczający do przekraczania ich granic (art. 4 ustawy z dnia 6 sierpnia 2010 r. o dowodach osobistych; Dz. U. z 2016 r. poz. 391, ze zm.). Prawo przekraczania granicy wiąże się zatem z posiadaniem dokumentu - dowodu osobistego. Nie można zaś w drodze wykładni uznawać, że osoba nielegitymująca się dowodem osobistym (nieposiadająca go) posiada prawo przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej, tylko dlatego, że jej sytuacja administracyjnoprawna pozwala na uzyskanie tego dokumentu. Ustawa wyraźnie wskazuje, że przekraczanie granicy wymaga posiadania dowodu osobistego.

Podobnie nie można przyjmować, że spełnianie wszelkich warunków do otrzymania karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy" uprawniać będzie do otrzymania świadczenia wychowawczego, skoro ustawa wskazuje, że uprawnienie to wiązać należy z posiadaniem karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy".

Tym samym Kolegium stwierdziło, że mimo analogicznej sytuacji osób posiadających kartę pobytu potwierdzającą zezwolenie na osiedlenie się oraz osób posiadających kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy" na rynku pracy, na gruncie ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci ich status prawny analogiczny już nie jest. Gdyby status ten miał być tożsamy, to przesłanką przyznania świadczenia byłoby "uprawnienie do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub bycie zwolnionym z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę". Ustawodawca postawił zaś warunek w postaci "posiadania karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy".

Co istotne, zarówno organ pierwszej instancji, jak i Kolegium - kierując się zasadą informowania strony - wskazywało wnioskodawcy na konieczność załączenia do akt sprawy karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy". Wyznaczono przy tym termin, który umożliwiał stronie wystąpienie do właściwego organu - tj. do Wojewody D., o wymianę karty pobytu, tak by była ona zgodna z wymogami stawianymi dla otrzymania świadczenia wychowawczego przez ustawę.

Tylko organ właściwy do wydania karty pobytu jest bowiem władny do formalnego rozstrzygnięcia, czy strona jest uprawniona do posiadania na karcie pobytu adnotacji "dostęp do rynku pracy". Kolegium umożliwiło zatem stronie uzyskanie i przedłożenie karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy" w toku postępowania. Wobec niezadośćuczynienia wezwaniu Kolegium uznano, że strona nie spełnia warunku formalnego wymaganego dla otrzymania świadczenia wychowawczego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu strona zarzuciła naruszenie przepisów art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci oraz art. 244 ust. 1 pkt 11 ustawy o cudzoziemcach. Skarżący wniósł o uchylenie wydanych w sprawie decyzji.

Zdaniem skarżącego, z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, tj. z dniem 1 maja 2014 r., udzielone na podstawie dotychczasowych przepisów zezwolenia na osiedlenie się – stały się zezwoleniami na pobyt stały. W karcie pobytu umieszcza się adnotację "dostęp do rynku pracy" - w przypadku zezwolenia na pobyt czasowy, zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE udzielonego cudzoziemcowi, który jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium RP lub jest zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Zdaniem skarżącego, jego karta pobytu wydana przez Wojewodę D. w dniu 26 kwietnia 2013 r., ważna do dnia 26 kwietnia 2023 r. powinna być traktowana jako karta stałego pobytu z adnotacja "dostęp do rynku pracy".

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi, argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017, poz. 1369 ze zm.), dalej p.p.s.a., sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 p.p.s.a. Orzekanie - w myśl art. 135 p.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Kontrola sądowa przeprowadzona z uwzględnieniem powyższych reguł prowadzi do uznania, że skargę należało uznać za uzasadnioną.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci. Zgodnie z jej art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d, prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje cudzoziemcom posiadającym kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy.

W niniejszej sprawie organy obu instancji, odwołując się jedynie do wykładni językowej powołanego przepisu, odmówiły przyznania skarżącemu wnioskowanego świadczenia, z uwagi na fakt, że posiadana przez niego karta pobytu nie posiada adnotacji "dostęp do rynku pracy". Brak zaś tej adnotacji w ocenie organów powoduje, że skarżący nie może otrzymać wnioskowanego świadczenia na podstawie przywołanego przepisu.

Rozpatrując niniejszą sprawę Sąd stwierdza, że z dosłownego (literalnego) brzmienia powołanego art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy w istocie wynika, że adnotacja "dostęp do rynku pracy" na karcie pobytu jest ustawowym warunkiem uzyskania przez cudzoziemca świadczenia wychowawczego. Jednocześnie z art. 244 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1650 ze zm.), wynika, że na karcie pobytu cudzoziemca adnotację "dostęp do rynku pracy" umieszcza się w przypadku zezwolenia udzielonego cudzoziemcowi, który jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jest zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Z zestawienia tych dwóch przepisów wyprowadzić można zatem wniosek, że prawo do uzyskania świadczenia wychowawczego przez cudzoziemca legitymującego się kartą pobytu uzależnione jest od posiadania przez niego uprawnienia do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Uprawnienie takie może wynikać z posiadanego zezwolenia na pracę lub z mocy przepisów zwalniających cudzoziemca z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Cudzoziemcy, zgodnie z art. 87 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 645 ze zm.), są z mocy tego przepisu uprawnieni do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem spełniają warunek konieczny do uzyskania świadczenia wychowawczego.

Analiza akt niniejszej sprawy dowodzi przy tym, że skarżący posiada kartę pobytu wydaną w dniu 26 kwietnia 2013 r. na podstawie zezwolenia na osiedlenie się. Karta ta nie zawiera adnotacji "dostęp do rynku pracy", mimo że zgodnie z omawianymi przepisami skarżący ma dostęp do rynku pracy. Taki stan rzeczy wynika z faktu, że wydana skarżącemu karta pobytu, podobnie jak wcześniej zezwolenie na osiedlenie się, wydane zostały na podstawie przepisów poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (tj. Dz. U. z 2011 r., Nr 264, poz. 1573). Przepis art. 76 tej ustawy, precyzujący treść danych, które umieszcza się na karcie pobytu, nie wskazywał wówczas na konieczność umieszczania adnotacji o dostępie do rynku pracy. Z kolei art. 72 tej ustawy wyraźnie wskazywał, że karta jest ważna przez okres 10 lat od dnia jej wydania. Ustawa ta obowiązywała do dnia 1 maja 2014 r., w tym dniu bowiem w życie weszła ustawa z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1650, ze zm.). Ustawa ta w art. 244 wprowadziła wymaganą treść karty pobytu, dodając pkt 11 i wprowadzając adnotację o "dostępie do rynku pracy". Podkreślić przy tym należy, że aktualnie obowiązująca ustawa o cudzoziemcach nie zawiera unormowań stanowiących, że karty pobytu wydane cudzoziemcom na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z 2003 r. tracą moc albo, że cudzoziemcy są zobowiązani do wymiany kart pobytu i dostosowania ich treści do wymogów określonych w art. 244 ustawy o cudzoziemcach. To zaś oznacza, że skarżący legitymuje się kartą pobytu ważną do 2023 r. i nie jest zobowiązany do jej wymiany w celu uzyskania adnotacji "o dostępie do rynku pracy", gdyż żadna z obowiązujących regulacji nie nakłada na niego takiego obowiązku.

W tej sytuacji, w ocenie Sądu, zaprezentowana w zaskarżonej decyzji językowa (literalna) wykładnia przepisu art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d) ustawy jest niewystarczająca. Konieczne staje się zatem przeanalizowanie powołanego przepisu w świetle wykładni systemowej (czyli na podstawie systemu prawa, w którym funkcjonuje ten przepis) oraz celowościowej (czyli na podstawie celu, jaki ma realizować ten przepis). Z wykładni systemowej wynika zaś, że art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy przyznaje podmiotowo uprawnienie do uzyskania świadczenia wychowawczego cudzoziemcowi legitymującemu się kartą pobytu, uprawnionemu do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od tego, czy uprawnienie to zostało ujawnione przez właściwy organ na karcie pobytu. Jednocześnie należy zauważyć, że zarówno z tytułu ustawy z dnia 11 lutego 2016 r., jak i treści jej art. 4 ust. 1, wynika, że celem omawianej regulacji prawnej jest udzielenie przez państwo rodzicom (opiekunom) dzieci pomocy w wychowaniu dzieci w formie częściowego pokrycia wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych (świadczenie wychowawcze). Co do zasady żaden przepis ustawy nie wyłącza spod omawianej regulacji prawnej dzieci cudzoziemców posiadających prawo stałego pobytu i uprawnienie do pracy w Polsce. Stąd też przyjąć należy, że odmienna wykładnia omawianego przepisu mogłaby prowadzić do nieuprawnionego zróżnicowania sytuacji prawnej zarówno samych cudzoziemców (na tych, którym właściwy organ wydał kartę pobytu z adnotacją i tych, którzy legitymują się kartą pobytu bez adnotacji), jak i samych dzieci ze względu na ich pochodzenie i narodowość. Takie zaś postępowanie w oczywisty sposób prowadziłoby do naruszenia przepisów Konstytucji (art. 2, art. 32, art. 71 ust. 1, a przede wszystkim art. 72 ust. 1 zdanie pierwsze), jak również art. 2 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 Konwencji o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526).

Przedstawiona powyżej wykładnia analizowanej normy prowadzi do wniosku, że art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy przyznaje uprawnienie do uzyskania świadczenia wychowawczego cudzoziemcowi legitymującemu się kartą pobytu, posiadającemu zgodę na pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uprawnionemu do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 87 ust. 1 pkt 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy niezależnie od tego, czy uprawnienie to zostało ujawnione przez właściwy organ na karcie pobytu, czy też nie. Sąd dokonując powyższej wykładni uwzględnił fakt, że zbliżone stanowisko zostało zaprezentowane w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 października 2016 r. o sygn. akt I SA/Wa 1197/16 i w Olsztynie z dnia 3 listopada 2016 r. o sygn. akt II SA/Ol 995/16, a ponadto Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Łd 946/16 (dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA).

Biorąc pod uwagę powyższy wywód stwierdzić należy, że wykładnia art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy dokonana została przez organy z naruszeniem prawa, przy czym stopień naruszenia miał niewątpliwie wpływ na wynik sprawy. Ponownie rozpoznając sprawę organy uwzględnią powyżej zaprezentowaną przez Sąd wykładnię mających zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów(art. 141 § 4 zd. II p.p.s.a.).

Z powyższych względów Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. Jednocześnie Sąd uznał, że okoliczności sprawy przedstawione wcześniej nie wymagają zobowiązania organu do wydania w określonym terminie decyzji ze wskazaniem sposobu załatwienia sprawy (art. 145a § 1 p.p.s.a.).