Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Pasternak Sędziowie NSA Krystyna Kutzner (spr.) NSA Grażyna Danielec Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2011 r. sprawy ze skargi D. H. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 25 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie kary dyscyplinarnej skargę oddala

Skarżący [...] D. H. – [...] Referatu Kryminalnego Komisariatu Policji był obwiniony o to, że:

1. w okresie od 23 lipca do 17 września 2009 r. w A zamieszczał informacje o zdarzeniach kryminalnych zaistniałych na terenie Miasta i Gminy A w ramach "Kroniki [...]" w prowadzonym przez siebie "Internetowym [...]", które to informacje pozyskiwał w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych funkcjonariusza Referatu Kryminalnego Komisariatu Policji -

tj. o naruszenie dyscypliny służbowej określonej w art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,) w związku z § 12 załącznika do zarządzenia nr 805 KGP z dnia 31.12.2003r w sprawie " Zasad etyki zawodowej policjanta".

2. w dniu 25 sierpnia 2009 r. w A nie posiadając stosownego upoważnienia przez rzecznika prasowego KWP zamieścił na stronie "Internetowy [...]" artykuł dotyczy nowego wzoru umundurowania policjantów, w którym występując w imieniu policjantów zamieścił ocenę tego umundurowania -

tj. o naruszenie dyscypliny służbowej określonej w art. 132 ust. 3 pkt. 3 ww. ustawy o Policji w związku z § 6 zarządzenia nr 1204 KGP z dnia 12.11.2007 r. w sprawie form i metod działalności prasowo — informacyjnej w Policji.

Komendant Powiatowy Policji, działając na podstawie art. 135 j ust. 1 ww. ustawy o Policji , orzeczeniem nr [...] z dnia [...] 2010 r. uznał obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu w pkt. 1 przewinienia dyscyplinarnego i za jego popełnienie wymierzył karę ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku, natomiast uniewinnił obwinionego od zarzucanego mu w pkt. 2 przewinienia dyscyplinarnego.

W ocenie organu , zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził, że skarżący dopuścił się zarzucanego mu w pkt. 1 przewinienia dyscyplinarnego . Świadczą o tym dowody takie jak : wydruki z prowadzonego przez obwinionego blogu, przesłuchania świadków , między innymi [...] E. G. W. / oficera prasowego KPP/, kserokopie kart książki przebiegu służby Komisariatu Policji, z których wynika, że w kilku przypadkach obwiniony osobiście wykonywał czynności służbowe związane z obsługą zdarzeń, o których następnie pisał w blogu, jako kronice wydarzeń. Treść zapisów wskazuje, ze informacje w nim zawarte zostały uzyskane w związku z pełnieniem przez skarżącego obowiązków funkcjonariusza Policji, np.: informacja , kto poinformował o oszustwie na szkodę banku, wysokości nałożonych mandatów karnych, wyniki badań na urządzeniu alkotest zatrzymanych za jazdę w stanie nietrzeźwości osób, informacje o czynie samobójczym, co jest nawet sprzeczne z zasadami etyki dziennikarskiej, zatrzymanie osób poszukiwanych.

Organ jako przykład wskazał na informację dotyczącą zdarzenia z dnia [...] 2009r : "W dniu [...] 2009 roku Komisariat Policji został powiadomiony przez jednego z mieszkańców A o fakcie dokonania kradzieży gotówki w kwocie 10 tyś. zł pozostawionej w pojeździe na terenie nie ogrodzonej posesji". Z zapisów w książce przebiegu służby KP w sposób jednoznaczny wynika, iż zdarzenie to obsługiwał skarżący. Informacje dotyczące zatrzymania osób poszukiwanych z podaniem podstawy zatrzymania niewątpliwie obwiniony posiadał, gdyż to właśnie on realizował w Komisariacie Policji obowiązki "koordynatora czynności związanych z poszukiwaniem i identyfikacją osób przez organa ścigania".

Zdaniem organu dyscyplinarnego, zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do uznania skarżącego winnym zarzucanego mu czynu w pkt. 1 , który stanowi naruszenie dyscypliny służbowej określonej w art. 132 ust. 1 ww. ustawy o Policji w związku z § 12 załącznika do Zarządzenia nr 805 KGP z dnia 31.12.2003r w sprawie " Zasad etyki zawodowej policjanta"

Odnośnie przewinienia dyscyplinarnego opisanego w pkt. 2 , skarżący został uniewinniony i rozstrzygnięcie w tym zakresie nie jest przedmiotem skargi.

W toku prowadzonego postępowania skarżący nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Komendant Powiatowy Policji, działając na zasadzie art. 135 j ust. 1 pkt.3 ww. ustawy o Policji uznając skarżącego winnym popełniania zarzucanego mu w pkt. 1 przewinienia dyscyplinarnego , wymierzył karę ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku, biorąc pod uwagę przesłanki wynikające z art. 134h ww. ustawy o Policji. Za złagodzeniem wymiaru kary, w ocenie organu , przemawiały fakty związane z dotychczasową postawą obwinionego i uzyskiwanymi wynikami w służbie. Z drugiej strony stopień szkodliwości popełnionego przewinienia dla służby – zdaniem tego organu - jest znaczny, a skarżący przez cały okres prowadzonego postępowania demonstrował niezrozumienie dla obowiązujących przepisów resortowych w tym zakresie. Wymierzona kara miała na względzie cel zapobiegawczy wobec skarżącego , aby w przyszłości nie powrócił na drogę sprzeczną z normami prawa.

Od powyższej decyzji skarżący złożył odwołanie , ale tylko w części dotyczącej uznania go winnym i wymierzenia kary dyscyplinarnej. W ocenie skarżącego , wydane orzeczenie dyscyplinarne stanowi obrazę prawa dyscyplinarnego materialnego i proceduralnego i wniósł o jego uchylenie i uniewinnienie albo o umorzenie postępowania.

Zdaniem skarżącego , w przedmiotowej sprawie brak było jakichkolwiek podstaw do ukarania go karą ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku i podniósł, że posiada odpowiednie wyszkolenie i merytoryczne przygotowanie do wykonywania zawodu policjanta, a przebieg dotychczasowej służby, gdzie wielokrotnie był wynagradzany za bardzo dobre wyniki w służbie wskazuje, iż daje on rękojmię prawidłowego wykonywania powierzonych obowiązków; posiada szereg pisemnych opinii o swojej pracy , a w życiu prywatnym zachowuje się godnie i zgodnie z prawem.

W tym stanie rzeczy , w ocenie skarżącego, nie sposób przyjąć , aby swoim zachowaniem dawał podstawę do ukarania go ostrzeżeniem o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku.

Zdaniem skarżącego , został on ukarany " za wszelką cenę "za zrealizowanie przysługujących mu praw obywatelskich; uważa, że miał on pełne prawo do wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji, które jednoznacznie i bezpośrednio wynika z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (art. 54) i nie może z tego powodu ponosić negatywne konsekwencje.

Prawnie zabronione jest jedynie ujawnianie tajemnicy służbowej i państwowej (w rozumieniu ustawy o ochronie informacji niejawnej), danych osobowych oraz niektórych tajemnic zawodowych (co wprost wynika z przepisów poszczególnych ustaw - np. tajemnicy dziennikarskiej, adwokackiej, lekarskiej). Zdaniem skarżącego , ustawa o Policji w żadnym przepisie nie ogranicza prawa policjanta do wypowiadania się na tematy zawodowe, ani nie wskazuje formy, w jakiej policjant ma prawo się wypowiadać.

Skarżący zarzucił , że organ pierwszej instancji nie zebrał wszystkich dowodów i nie uwzględni okoliczności na jego korzyść , a materiał dowodowy został oceniony stronniczo , kierując się zasadą domniemania winy.

Ponadto skarżący wyjaśnił , że blogi internetowe nie są publikacjami prasowymi i w żaden sposób "nie podchodzą pod prawo prasowe", a ponadto prowadził swój blog w czasie wolnym od służby i poza służbą.

Organ orzekający w żaden sposób nie odniósł się do stopnia zawinienia zarzucanych mu czynów, a także rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na nim obowiązków , nie odniósł się do przesłanek wymiaru kary określonych w art.134h ww. ustawy o Policji

W ocenie skarżącego , został on ukarany za jego prywatne zachowanie (nie będące przestępstwem , ani wykroczeniem) mimo, że przeprowadzona z nim rozmowa dyscyplinująca spełniła swój cel zapobiegawczy - w prowadzonym blogu nie umieszczał on informacji o zdarzeniach kryminalnych na terenie A.

Wymierzenie kary ostrzeżenia o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku polegającej na wytknięciu niewłaściwego postępowania i uprzedzeniu, że jeżeli ponownie popełni przewinienie dyscyplinarne, może zostać wyznaczony na niższe stanowisko służbowe w trybie dyscyplinarnym lub ukarany surowszą karą dyscyplinarną, w sytuacji, gdy przeprowadzono ze skarżącym o to samo zachowanie rozmowę dyscyplinującą – jego zdaniem - nie znajduje żadnego uzasadnienia "ani w przepisach, ani w piśmiennictwie, ani w judykaturze".

Komendant Wojewódzki Policji , po rozpatrzeniu odwołania , orzeczeniem nr [...] z dnia 5 marca 2010 roku utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie podzielając stanowisko organu pierwszej instancji.

W ocenie organu odwoławczego , przeprowadzone postępowanie dyscyplinarne wykazało, iż zachowanie skarżącego było niewłaściwe i sprzeczne z zasadami etyki zawodowej policjanta. Jego postawa budziła wiele wątpliwości, skarżący nie widział niczego złego w tym, że nie stosuje się do zarządzeń Komendanta Głównego Policji, jak też nie reagował na uwagi przekazane w przeprowadzonej z nim rozmowie przez [...] W. K. Nie dostrzegał również w swoim działaniu, że poprzez publikowanie artykułów zawierających informacje np. na temat śmierci samobójczej, czy wysokości nałożonych mandatów, w sposób bezpośredni narażał czyjeś dobra osobiste, bądź wizerunek Policji.

W toku prowadzonego postępowania dyscyplinarnego skarżący nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Stwierdził, że nie rozumie stawianych mu zarzutów i nie musi stosować się do przepisów resortowych, regulujących przebieg służby, które tylko ograniczają swobody obywatelskie. Skarżący wykonując obowiązki służbowe wykorzystał informacje o zdarzeniach kryminalnych zaistniałych na terenie Miasta i Gminy A uzyskane w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, publikując je na internetowym [...], wykorzystał te informacje do celów prywatnych.

Jednocześnie skarżący swoim postępowaniem również wyczerpał znamiona czynu określonego w pkt 2 przedstawionego zarzutu, ale z przyczyn proceduralnych nie mógł zostać pociągnięty do odpowiedzialności dyscyplinarnej.

W ocenie Komendanta Wojewódzkiego Policji skarżący powinien przestrzegać dyscypliny służbowej i zasad etyki zawodowej policjanta i w tym zakresie podzielił stanowisko organu I instancji, nie znajdując żadnych argumentów do zmiany , bądź uchylenia decyzji Komendanta Powiatowego Policji. Zebrany materiał dowodowy nie budził wątpliwości, a argumenty odwołania organ drugiej instancji uznał za chybione i jak stwierdził ten organ "nie mogą usprawiedliwiać nieodpowiedzialnej postawy policjanta".

Zasady etyki zawodowej policjanta określone w załączniku do zarządzenia nr 805 Komendanta Głównego Policji z dnia 31 grudnia 2003 roku, są jednym z elementarnych przepisów z jakimi zapoznawany jest każdy nowo przyjęty do służby policjant. Skarżący również był z nimi zapoznany.

Zdaniem organu odwoławczego , brak zrozumienia, że określone informacje, o których policjant dowiaduje się podczas wykonywania czynności i obowiązków służbowych, nie służą do szerokiej publikacji na blogach internetowych, nie może obyć się bez stosownej reakcji przełożonych, w tym przypadku decyzji o ukaraniu.

Informacje o zdarzeniach kryminalnych, jakie uzyskuje detektyw Referatu Kryminalnego powinny służyć funkcjonariuszowi do realizacji podstawowych zadań Policji.

Na powyższe orzeczenie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wpłynęła skarga , w której skarżący zarzucił , że w niniejszej sprawie brak było podstaw do podjęcia decyzji o wymierzeniu kary dyscyplinarnej ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku z uwagi na posiadane "odpowiednie wyszkolenie i merytoryczne przygotowanie" do wykonywania zawodu policjanta , dotychczasowy przebieg służby w czasie której był wielokrotnie wynagradzany za bardzo dobre wyniki , co w ocenie skarżącego , daje rękojmię prawidłowego wykonywania powierzonych mu obowiązków, w życiu prywatnym skarżący przestrzega obowiązujących przepisów i w tym stanie rzeczy nie sposób przyjąć, aby istniały podstawy do ukarania go kara dyscyplinarna , jaką został ukarany.

Ponadto skarżący zarzucił , że był obwiniony o dwa przewinienia dyscyplinarne , z których w odniesieniu do jednego z nich został " prawomocnie uniewinniony " , co winno skutkować uniewinnieniem w zakresie pozostałego zarzutu, zgodnie z art.134g ww. ustawy o Policji.

W ocenie skarżącego , rozstrzygnięcia organów obu instancji zostały wydane z rażącą obrazą prawa dyscyplinarnego materialnego i proceduralnego. Organy policji obu instancji niewłaściwie zinterpretowały przepisy Zarządzenia Nr 805 Komendanta Głównego Policji dnia 31 grudnia 2003r w sprawie "Zasad etyki zawodowej policjanta" i stwierdził , że jego działalność uznać należy za ze wszech miar zbieżną z interesem społecznym. W toku postępowania nie został podniesiony zarzut ujawnienia informacji stanowiących tajemnicę służbową, czy też państwową, jak również ujawnienia informacji ze szkodą dla toczącego się postępowania karnego, a w konsekwencji organ uznał , iż do tego nie doszło . Podnoszenie zatem takich zarzutów na przyszłość uznać należy za bezpodstawne.

Jeżeli , jak twierdzi organ , zamieszczane informacje zostały zdobyte w trakcie i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, a ich wykorzystanie nastąpiło dla celów prywatnych , to w tym zakresie niezbędne jest udowodnienie, że wykorzystanie tych informacji nastąpiło w celu lub z zamiarem osiągnięcia korzyści materialnej lub osobistej. Takiego zarzutu jednak nie było .

Skarżący podniósł, że zasady etyki zawodowej obowiązują policjanta wyłącznie w trakcie i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Odmienna interpretacja spowodowała by, że w czasie wolnym od służby policjant byłby zobligowany do ciągłego i ścisłego stosowania przepisów policyjnych w życiu prywatnym.

Wbrew zarzutowi naruszenia § 12 ww. Zarządzenia Komendanta Głównego Policji, zdaniem skarżącego, nie doszło do jego naruszenia, gdyż informacje zamieszczane przez niego na blogu nie zostały uzyskane w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych , ani nie były uzyskane przy użyciu służbowych metod. Opisane zdarzenia nie stanowiły tajemnicy , a wiedzę o nich posiadali pokrzywdzeni , świadkowie , osoby postronne, " które nie mają w tym zakresie obowiązku nieinformowania nikogo o takim fakcie". Zamieszczenie tych informacji przez osobę cywilną nie wiąże się dla tej osoby z jej odpowiedzialnością , natomiast policjant z tego powodu ponosi odpowiedzialność , z czym skarżący się nie zgodził , gdyż policjant w czasie wolnym od służby " winien być traktowany jak normalny obywatel demokratycznego państwa prawnego , a nie jak obywatel drugiej kategorii".

W ocenie skarżącego został on ukarany za realizowanie przysługujących mu praw obywatelskich , mimo że posiada pełne prawo do wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji, które jednoznacznie i bezpośrednio wynikają z Konstytucji RP.

Dodatkowo skarżący zarzucił, że organ bezkrytyczne oparł się na lakonicznych zeznaniach innych policjantów w przedmiotowej sprawie, przy jednoczesnym odrzuceniu składanych przez skarżącego wniosków dowodowych, a także wniosków o uzupełnienie prowadzonego postępowania dyscyplinarnego. Działanie takie narusza zasadę wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia dowodów.

W toku prowadzonego postępowania , zdaniem skarżąc ego, nie uwzględniono okoliczności i dowodów , które mogły świadczyć na jego korzyść i nie stosowano zasady domniemania niewinności , lecz domniemania winy.

W orzeczeniach dyscyplinarnych organy orzekające nie odniosły się do stopnia zawinienia zarzucanych czynów, a także rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na skarżącym obowiązków.

W ocenie skarżącego , został on ukarany za jego prywatne zachowanie, nie będące ani przestępstwem, ani wykroczeniem .

W skardze zostały podniesione również zarzuty dotyczące przewinienia dyscyplinarnego opisanego w pkt. 2 orzeczenia dyscyplinarnego Komendanta Powiatowego Policji dotyczącego działalności prasowej, jednak z uwagi na uniewinnienie skarżącego w tym zakresie i zaskarżenia orzeczenia dyscyplinarnego " w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej", argumentacja ta została pominięta.

Wskazując na powyższe , skarżący wniósł o uchylenie orzeczenia Komendanta Wojewódzkiego Policji oraz utrzymanego nim w mocy orzeczenia Komendanta Powiatowego Policji i stwierdzenie, że skarżący nie popełnił zarzucanych mu , lub przy zastosowaniu art. 134 g ust. 2 ustawy o Policji, wniósł o uniewinnieniu od wszystkich stawianych w toku postępowania zarzutów.

W odpowiedź na skargę Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Odnosząc się do zarzutów skargi , organ stwierdzi , że skarżący błędnie interpretuje art. 134g ust. 2 ustawy o Policji, iż uniewinnienie od jednego choćby z zarzuconych w postępowaniu dyscyplinarnym czynów musi skutkować uniewinnieniem od pozostałych czynów. Zdaniem organu , przepis ten stanowi jedynie o konieczności udowodnienia sprawstwa i winy w zakresie wszystkich czynów, aby możliwe było wymierzenie za nie jednej kary dyscyplinarnej. W razie braku dowodów w zakresie sprawstwa i winy co do jednego z czynów, niedopuszczalne jest wymierzenie kary za ten czyn, ale nie oznacza to, że kary nie można wymierzyć za pozostałe udowodnione czyny. W związku z powyższym zarzut naruszenia ww. przepisu , organ uznał za całkowicie bezpodstawny.

Zadaniem organu , fakt popełnienia przez skarżącego przewinienia opisanego w pkt. 1 orzeczenia nie budzi wątpliwości. Analiza poszczególnych zapisów w prowadzonej przez niego internetowej "Kronice [...]" w porównaniu z dokumentacją Komisariatu Policji tj. "Książki przebiegu służby" z okresu objętego zarzutem, pozwoliła na stwierdzenie w sposób nie budzący wątpliwości, że skarżący z tej właśnie dokumentacji służbowej oraz na podstawie własnych czynności służbowych uzyskiwał wiedzę o zdarzeniach i interwencjach funkcjonariuszy policji. Skarżący pomijał dane osobowe uczestników tych zdarzeń, ale w pozostałej części ich opis pokrywał się ze sformułowaniami zawartymi w "Książce przebiegu służby" . Skarżący nie wskazał zresztą w sposób konkretny żadnego innego źródła pozyskania tych informacji, poza ogólnikowym stwierdzeniem, że mogły być one powszechnie znane. Postępowanie takie , w ocenie organu , naruszyło przepis §12 " Zasad etyki zawodowej policjanta".

Za "nieporozumienie" organ uznał twierdzenie, że od skarżącego egzekwowane jest ścisłe przestrzeganie prawa policyjnego w życiu prywatnym, ponieważ zarzut należy rozpatrywać w odniesieniu do zachowania skarżącego polegającego na pozyskiwaniu informacji z zamiarem ich wykorzystania w celu prowadzenie internetowej "Kroniki [...]". Szkodliwość tego czynu , zdaniem organu , należy oceniać w aspekcie niedopuszczalnego samowolnego decydowania policjanta, w którego zakresie obowiązków nie leżą tego rodzaju czynności, o tym , jakie informacje można przekazywać opinii publicznej, kiedy i w jaki sposób. Fakt, że skarżącemu zarzucono przewinienie dyscyplinarne polegające na naruszeniu zasad etyki zawodowej oznacza tylko tyle, że swoim zachowaniem nie doprowadził do skutku o wyższej społecznej szkodliwości. Zdaniem organu, skarżący pozostaje w błędzie twierdząc, że do zarzuconego czynu niezbędne jest udowodnienie, że wykorzystanie informacji w prywatnych nastąpiło w celu lub z zamiarem osiągnięcia korzyści materialnej lub osobiste. Okoliczność ta nie należy do znamion zarzuconego przewinienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył , co następuje :

Stosownie do art.1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz.1269 ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem . Oznacza to , że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność z prawem zaskarżonej decyzji . Usunięcie z obrotu prawnego decyzji może nastąpić tylko wtedy , gdy postępowanie sądowe dostarczy podstaw do uznania , że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organy administracji publicznej naruszyły prawo w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. Dz 2002 r Nr 153, poz.1270 ze zm.) .

Dokonując kontroli zaskarżonego orzeczenia dyscyplinarnego, Sąd w pierwszej kolejności bada , czy stan faktyczny sprawy przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia został ustalony prawidłowo , zgodnie z obowiązującymi przepisami i czy przeprowadzone postępowanie dyscyplinarne było niewadliwe , a następnie czy do tak ustalonego stanu faktycznego organy orzekające zastosowały właściwe przepisy.

W rozpoznawanej sprawie stan faktyczny nie jest sporny. Skarżący w okresie od dnia 23 lipca do dnia 17 września 2009r zamieszczał informacje o zdarzeniach kryminalnych zaistniałych na terenie Miasta i Gminy A w ramach "Kroniki [...]" w prowadzonym przez siebie "Internetowym [...]". Okoliczności tych skarżący nie kwestionował ani w toku prowadzonego postępowania dyscyplinarnego, ani w postępowaniu sądowym.

Kwestią sporną jest , czy informacje , które zamieszczał w "Kronice [...]" pozyskiwał w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych funkcjonariusza Referatu Kryminalnego Komisariatu Policji, jak twierdzą organy dyscyplinarne, czy też informacje te nie miały związku ze służba w Policji , jak twierdzi skarżący.

Dokonując oceny materiału dowodowego zgromadzonego w aktach administracyjnych, Sąd podzielił stanowisko organów dyscyplinarnych , że zamieszczane przez skarżącego na blogu internetowym informacje o zdarzeniach kryminalnych miały związek z jego służbą w Policji. Komendant Powiatowy Policji w uzasadnieniu orzeczenia dyscyplinarnego - w sposób nie budzący wątpliwości - wykazał taki związek , porównując zapisy w "Książce przebiegu służby" oraz zakres obowiązków skarżącego z informacjami zamieszczonymi na blogu internetowym. Okolicznością bezsporną jest , że w kilku przypadkach skarżący osobiście " obsługiwał zdarzenie", o którym potem informację zamieszczał na blogu internetowym , co jednoznacznie potwierdza prawidłowość oceny dokonanej przez organy dyscyplinarne. Materiał dowody potwierdza, że treść zamieszczanych na blogu informacji miała ścisły związek ze służbą skarżącego i ustalenia w tym zakresie organów dyscyplinarnych nie są dowolne.

Stanowiska tego nie mogła zmienić argumentacja skarżącego, iż mógł dowiedzieć się o tych zdarzeniach z innych źródeł (od sąsiadów, znajomych) tym bardziej , że jak pisze w odwołaniu , jest członkiem małej społeczności.

Sąd podzielił stanowisko organu odwoławczego , że skarżący jako funkcjonariusz Policji pionu kryminalnego "posiadał najgłębszą wiedzę" o zdarzeniach kryminalnych, o których pisał na blogu i z tych powodów oczywiście nieuzasadnione byłoby prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczność innych źródeł uzyskiwania informacji o tych zdarzeniach .

W ocenie Sądu rozpatrującego niniejsza sprawę, skarżący swoich zachowaniem wyczerpał przesłanki określone w art. 132 ust.1 ww. ustawy o Policji w związku z § 12 ww. Zarządzenia nr 805 Komendanta Głównego Policji w sprawie "Zasad etyki zawodowej policjanta", zgodnie z którym policjant nie może wykorzystywać swojego zawodu do celów prywatnych , a w szczególności nie może wykorzystywać informacji uzyskanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych ani uzyskiwać informacji do tych celów przy użyciu służbowych metod. Skarżący wykorzystał do celów prywatnych informacje o zdarzeniach kryminalnych z terenu Miasta i Gminy uzyskane w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych poprzez ich publikację na internetowym blogu.

Odnośnie wymierzonej kary dyscyplinarnej Komendant Powiatowy Policji wyjaśnił, że kara została wymierzona zgodnie z przesłankami określonymi w art.134h, który stanowi , że kara powinna być współmierna do popełnienia przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego , jego skutki , w tym następstwa dla służby , rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby.

Orzeczenie dyscyplinarne organu pierwszej instancji w sposób jasny i jednoznaczny wyjaśniło , na czym polegało przewinienie dyscyplinarne skarżącego i jakie konkretnie przepisy zostały naruszone, a kara uwzględniała zarówno okoliczności łagodzące – dotychczasowy przebieg służby i osiągane wyniki , jak również okoliczności rzutujące na zaostrzenie tej kary. W ocenie organu dyscyplinarnego , stopień szkodliwości popełnionego przewinienia dla służby został oceniony jako znaczny . Postawa skarżącego w toku postępowania dyscyplinarnego wskazywała , że nie rozumie przepisów resortowych. Wymiar kary miał cel zapobiegawczy.

Komendant Wojewódzki Policji utrzymując w mocy zaskarżone orzeczenie dyscyplinarne podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że zachowanie skarżącego było niewłaściwe i sprzeczne z zasadami etyki zawodowej policjanta. Postawa skarżącego budziła wątpliwości , gdyż skarżący nie widział niczego złego w tym , że nie stosował się do Zarządzenia Komendanta Głównego Policji i nie reagował na uwagi o niewłaściwym zachowaniu przekazane w przeprowadzonej z nim rozmowie przez [...] W. K. Organ odwoławczy wskazał również , że informacja o śmierci samobójczej , czy wysokość nałożonych mandatów w sposób bezpośredni narażała czyjeś dobra osobiste, czy wizerunek Policji.

Treść skargi potwierdza stanowisko organów dyscyplinarnych , że skarżący nie dostrzega, iż zachowanie jego jest niewłaściwe i narusza obowiązujące przepisy.; uważa nawet , że jego działalność w zakresie umieszczania informacji o zdarzeniach kryminalnych na prywatnym blogu internetowym jest " ze wszech miar zbieżna z interesem społecznym" i nie dopuścił się naruszenia tajemnicy służbowej , czy państwowej. Wykorzystanie informacji służbowych do celów prywatnych wiąże z obowiązkiem udowodnienia , iż nastąpiło to w celu lub z zamiarem osiągnięcia korzyści materialnej lub osobistej. Ponadto skarżący uważa, że etyka zawodowa obowiązuje wyłącznie w trakcie i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Wskazując na powyższe , uważa że nie nastąpiło naruszenie § 12 ww. Zarządzenia Komendanta Głównego Policji w sprawie "Zasad etyki zawodowej".

W związku z powyższym Sąd z całą mocą podkreśla, że Policja jest szczególnego rodzaju formacją mundurową, do której przynależność powoduje ograniczenia wynikające z etyki wykonywania tego zawodu . Te ograniczenia nie mogą być traktowane jako ograniczenie swobód obywatelskich, co skarżący zarzucał w skardze, gdyż przynależność do tej formacji jest dobrowolna . Każda osoba decydując się na służbę w szeregach Policji , musi zdawać sobie sprawę z tych ograniczeń . W szczególności formacje mundurowe wyróżnia większa , niż w innych zawodach podległość służbowa . Bez zgody przełożonych skarżący nie mógł zamieszczać w Internecie informacji związanych ze służbą , nawet wówczas, gdy informacje te były publikowane przez uprawnione organy Policji. W tym zakresie Sąd w całości podzielił stanowisko organów dyscyplinarnych.

Powyższego stanowiska nie mogła zmienić argumentacja skargi, iż etyka zawodowa obowiązuje wyłącznie w czasie i w trakcie trwania służby. Są bowiem takie zawody , stanowiska i funkcje , że etyka tych zawodów , stanowisk i funkcji obowiązuje również poza czasem ich pełnienia. Do tych zawodów należy bez wątpienia zawód policjanta.

W rozpatrywanej sprawie brak jest wystarczających podstaw do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji . W tym stanie rzeczy , Sąd działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270 , orzekł jak w sentencji.