Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder, asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lutego 2023 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] października 2022 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zmieniającej decyzję o udzieleniu zezwolenia na zbieranie odpadów oddala skargę

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., stwierdziło nieważność decyzji Starosty A. z dnia [...] sierpnia 2016 r. znak [...] zmieniającej decyzję z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...] o udzieleniu M. P. zezwolenia na zbieranie odpadów na działce o nr ewid. [...] położonej w A. przy ul. M. [...]. U podstaw tego rozstrzygnięcia legło uprzednie wyeliminowanie z obrotu prawnego, tj. stwierdzenie nieważności przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...], decyzji Starosty A. z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...] o udzieleniu M.P. zezwolenia na zbieranie odpadów na działce o nr ewid. [...], położonej w A. przy ul. M. [...] na czas oznaczony do dnia [...] grudnia 2025 r. - czyli decyzji zmienianej mocą ocenianej decyzji, z powodu rażącego naruszenia prawa.

SKO zauważyło, że obie wskazane wyżej decyzje zapadły w tym samym stanie prawnym, a więc skoro pierwsza z nich wydana została z rażącym naruszeniem prawa, to niewątpliwie tą samą wadą obarczona jest decyzja druga - zmieniająca. Wskazano, iż kwalifikowana wada prawna, o jakiej mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. dotyka w takim samym stopniu obie decyzje, tym bardziej jeżeli weźmie się pod uwagę fakt, że w postępowaniu zakończonym decyzją zmieniającą nie zostały wyeliminowane wady skutkujące stwierdzeniem nieważności decyzji pierwotnej (tj. brak decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przed wydaniem zezwolenia na zbierania odpadów, jak też niezgodność z przepisami prawa miejscowego). Ponadto SKO stwierdziło, iż wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji pierwotnej, udzielającej M. P. zezwolenia na zbieranie odpadów skutkowało usunięciem podstawy do wydania decyzji zmieniającej, która to decyzja ze swej natury nie może samodzielnie funkcjonować w oderwaniu od decyzji pierwotnej.

M. P. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy stwierdzenia nieważności decyzji Starosty A. z dnia [...] sierpnia 2016 r. znak [...], wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

I. przepisów postępowania administracyjnego mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

1) naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez błędne twierdzenie, iż decyzja Starosty A., której nieważność stwierdziło SKO w S., rażąco narusza prawo, bowiem ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wynika, iż decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa;

2) naruszenie art. 157 § 2 k.p.a. poprzez twierdzenie, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty A. zostało wszczęte z urzędu, podczas gdy w rzeczywistości zostało wszczęte na telefoniczny wniosek H. Sz., nieposiadającej w tym postępowaniu przymiotu strony;

3) naruszenie przepisów art. 8, 9, 10, 11 i art. 79 k.p.a. poprzez prowadzenie postępowania przez SKO w S. w sposób budzący wątpliwości co do bezstronności organu oraz brak pełnej informacji o poszczególnych etapach postępowania, braku odpowiedzi na pismo pełnomocnika skarżącego z dnia [...]marca 2018 r. (złożone do organu w dniu [...] marca 2018 r. ), w którym wyraża on wątpliwości co do zasadności działań zarówno SKO w S., jak również Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w B. Delegatura w S., mających na celu stwierdzenie nieważności decyzji Starosty A. z dnia [...] sierpnia 2016 r. znak [...];

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, w tym:

1) art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21, zm. Dz.U. z 2015 r. poz. 1688) poprzez błędne twierdzenie, iż we wniosku o zbieranie odpadów złożonym przez skarżącego brak jest decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 74 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku... o ile jest wymagana;

2) art. 46 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach poprzez błędne twierdzenie, iż decyzja Starosty A. jest niezgodna z przepisami prawa miejscowego.

Postępowanie drugoinstancyjne, zainicjowane powyższym wnioskiem M. P., zostało zawieszone postanowieniem SKO z dnia [...] maja 2018 r. znak [...] do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy stwierdzenia nieważności decyzji zmienianej mocą ocenianej decyzji Starosty, tj. decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...].

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2022 r. sygn. akt III OSK 969/21 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2018 r. sygn. akt II SA/Bk 347/18 w sprawie ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] stwierdzającą nieważność decyzji Starosty A. z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...] o udzieleniu zezwolenia na zbieranie odpadów na w/w.

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2022 r. znak [...] Kolegium podjęło zawieszone postępowanie i przystąpiło do rozpoznania złożonego środka zaskarżenia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. ponownie rozpoznając sprawę wydało decyzje z dnia [...] października 2022 r. nr [...] utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu stanowiska wskazało, że przedmiotem niniejszego postępowania jest weryfikacja w tzw. trybie nadzwyczajnym - w trybie stwierdzenia nieważności - decyzji ostatecznej Starosty A. z dnia [...] sierpnia 2016 r. znak [...], mocą której organ ten orzekł o zmianie własnej decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] udzielającej M. P., prowadzącemu działalność gospodarczą Z. Ś. - Mechaniczny w A., zezwolenia na zbieranie odpadów na działce nr [...] położonej przy ul. M. [...] w A. poprzez zmiany w treści decyzji w zakresie oznaczenia miejsca prowadzenia działalności (zmiana numeracji działek geodezyjnych na skutek podziału).

SKO podkreśliło, że stwierdzenie nieważności decyzji, jako wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznej, wyrażony w art. 16 § 2 k.p.a., może nastąpić w ściśle określonych przypadkach, enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. W realiach niniejszej sprawy mamy do czynienia z jedną z wskazanych powyżej wad kwalifikowanych, albowiem, jak słusznie uznał poprzednio orzekający skład Kolegium, oceniana decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 in fine k.p.a. Oprócz tzw. klasycznych przypadków rażącego naruszenia prawa, za takowe uznawane w judykaturze jest również wydanie decyzji zależnej od innej decyzji, która właśnie obarczona jest taką wadą i została stwierdzona jej nieważność. W tym zakresie organ powołał się na uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt I OPS 2/12, (ONSAiWSA 2013, nr 1, poz. 1) w której wskazano, że stwierdzenie nieważności decyzji, w oparciu o którą wydano inną przedmiotowo zależną decyzję, może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji zależnej na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa.

Przenosząc to na grunt przedmiotowej sprawy SKO podkreśliło, że kwestią niesporną jest to, że prawomocnie została stwierdzona nieważność decyzji Starosty A. z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...], która była zmieniana mocą ocenianej decyzji z dnia [...] sierpnia 2016 r. (decyzją Kolegium z dnia 4 kwietnia 2018 r. znak KO.602/8/18). W wyroku NSA z dnia 14 czerwca 2022 r. sygn. akt III OSK 969/21 potwierdzono, że decyzja ta wydana była z rażącym naruszeniem art. 42 ust. 4 ustawy o odpadach. Zatem wada ta dotknęła również decyzję zmieniającą, zaś z uwagi na skutki jakie wywołuje stwierdzenie nieważności decyzji, na dzień wydania ocenianej decyzji nie istniała decyzja zmieniana. Mamy więc do czynienia z brakiem przedmiotu sprawy, która dotyczyła wszak weryfikacji tej decyzji nieważnej. Poza sporem pozostaje przecież, że stwierdzenie nieważności wywołuje stan taki jakby wyeliminowanej decyzji nie było od początku. Z powyższych przyczyn oceniana decyzja musi być wyeliminowana z obrotu prawnego. Z tych samych względów wszystkie powołane w odwołaniu argumenty SKO uznało za nie mające wpływu na wynik sprawy.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku wniósł M. P., reprezentowany przez pełnomocnika. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez uznanie, że zachodzą przesłanki do stwierdzenia wydania decyzji Starosty A. z dnia [...]08.2016 r. z rażącym naruszeniem prawa;

- art. 1 pkt 1 kpa oraz 7 i 77 § 1 oraz art. 80 kpa poprzez dokonanie ustaleń stanu faktycznego i prawnego na podstawie dowodów, które nie istniały w dacie wydania ocenianej decyzji, a powstały dopiero po dacie jej wydania;

- art. 156 § 1 pkt 2 kpa przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że jeśli decyzja zależna była oparta na decyzji, której skutki prawne w wyniku stwierdzenia nieważności zostały zniesione od dnia jej wydania, to nieważna jest także decyzja zależna, mimo że w dacie jej wydania obowiązywała decyzja zasadnicza (pierwotna), której nieważność została stwierdzona dopiero kiedy obie decyzje stały się ostateczne.

Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonych decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi zaakcentował, że nie jest trafnym stanowisko SKO, że jeśli decyzja zależna była oparta na decyzji, której skutki prawne w wyniku stwierdzenia nieważności zostały zniesione od dnia jej wydania, to nieważna jest także decyzja zależna. W dacie wydania tej decyzji (zależnej) obowiązywała decyzja zasadnicza (pierwotna), której nieważność została stwierdzona dopiero kiedy obie decyzje stały się ostateczne. Zdaniem skarżącego stwierdzenie nieważności decyzji Starosty A. z dnia [...]12.2015 r. nie powoduje automatycznie nieważności wydanej na jej podstawie innych decyzji administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Na wstępie należy przypomnieć, że wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności

z prawem, co wynika z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zwanej dalej: p.p.s.a. (t.j. Dz. U. z 2023r. poz. 259). Przedmiotem tej kontroli jest zbadanie, czy organy administracji publicznej, w toku rozpoznawania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Czyni się to według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy, istniejących w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, ale rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami, wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 §1 p.p.s.a.).

Uwzględniając powołane kryteria Sąd uznał, że zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] października 2022 r., jak i poprzedzająca ją wydanie decyzja tego samego organu z dnia [...] kwietnia 2018 r. są prawidłowe.

Przedmiotem kontroli sądowej w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, która w trybie nadzwyczajnym - stwierdziła nieważność decyzji ostatecznej Starosty A. z dnia [...] sierpnia 2016 r. znak [...], mocą której organ ten orzekł o zmianie własnej decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] udzielającej M. P., prowadzącemu działalność gospodarczą, zezwolenia na zbieranie odpadów na działce nr [...] położonej przy ul. M. [...] w A. poprzez zmianę w treści decyzji w zakresie oznaczenia miejsca prowadzenia działalności (zmiana numeracji działek geodezyjnych na skutek podziału).

Przechodząc do oceny zaskarżonej decyzji należy podkreślić, że zapadła ona w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, który jest nadzwyczajnym trybem postępowania administracyjnego i którego przesłanki zastosowania zostały enumeratywnie wymienione w art. 156 § 1 k.p.a. Tryb ten jest wyjątkiem od wyrażonej w art. 16 k.p.a. zasady ogólnej trwałości decyzji, a organ administracji publicznej orzekający w tym trybie, posiada jedynie uprawnienia kasacyjne tzn. rozstrzyga tylko i wyłącznie w kwestii istnienia bądź nieistnienia - w dacie wydania kontrolowanej w trybie stwierdzenia nieważności decyzji - przesłanek z art. 156 § 1 k.p.a., nie rozstrzyga zaś o istocie sprawy będącej przedmiotem postępowania prowadzonego w trybie zwykłym.

Istotą postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest bezsporne ustalenie wyłącznie kwestii, czy dana decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Oznacza to, że w postępowaniu nadzorczym – odmiennie niż w postępowaniu toczącym się w trybie zwykłym - nie można rozpatrywać sprawy co do istoty. Przedmiotem postępowania nadzorczego jest bowiem decyzja, a nie sprawa. W postępowaniu nadzorczym są rozpoznawane kwestie prawne, a organ nadzoru działa wyłącznie jako organ kasacyjny.

Aby stwierdzić nieważność badanej decyzji organ zobowiązany jest bezspornie ustalić zaistnienie jednej z przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Organ administracji publicznej zobligowany jest do stwierdzenia nieważności decyzji, która m.in.: wydana została z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) .

Należy podkreślić, że rażące naruszenie prawa określane jest w orzecznictwie sądowoadministracyjnym jako oczywiste i bezsporne naruszenie przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawa. Ponadto o tym, czy naruszenie prawa jest "rażące", decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych jakie dane naruszenie za sobą pociąga (zob. np. wyrok NSA z dnia 20 października 2010 r., sygn. akt II OSK 1614/09, Lex nr 746680; wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 499/10, Lex nr 666071).

Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne efekty naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa (p. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 2013 r., sygn. I OSK 1683/11, LEX nr 1356965). Naruszenie prawa ma cechę rażącego, gdy decyzja nim dotknięta wywołuje skutki prawne niedające się pogodzić z wymaganiami praworządności, którą należy chronić nawet kosztem obalenia ostatecznej decyzji.

W przedmiotowej sprawie słusznie organ wskazał, że ocena decyzji Starosty A. z dnia [...] sierpnia 2016 r. znak [...] nie mogła być przeprowadzona bez uwzględnienia okoliczności prawnych zaistniałych po dacie jej wydania. Zwrócić należy uwagę, że oceniana decyzja dotyczyła zmiany innej decyzji, która to okazała się być nieważną i prawomocnie już o tym orzeczono. Prawomocnie została bowiem stwierdzona nieważność decyzji Starosty A. z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...], która była zmieniana przedmiotową decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. (decyzją Kolegium z dnia [...] kwietnia 2018 r. znak [...]). W wyroku NSA z dnia 14 czerwca 2022 r. sygn. akt III OSK 969/21 potwierdzono, że decyzja ta wydana była z rażącym naruszeniem art. 42 ust. 4 ustawy o odpadach.

Naczelny Sąd Administracyjny w/w sprawie podkreślił, że "Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o odpadach (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji Starosty A. z [...] grudnia 2015 r.), zezwolenie na zbieranie odpadów wydaje się na wniosek posiadacza odpadów. Wniosek musi zawierać elementy wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1-10 ustawy o odpadach. Ponadto, do wniosku, o którym stanowi art. 42 ust. 2 ustawy o odpadach, dołącza się decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2013 r., poz. 1235 ze zm. – dalej: ustawa środowiskowa), o ile taka decyzja jest wymagana. W tej sprawie nie ulega wątpliwości, że skarżący składając wniosek o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów, nie załączył decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania realizacji tego rodzaju przedsięwzięcia (decyzji środowiskowej), ale decyzję Burmistrza A. z [...] października 2015 r. umarzającą postępowanie w tym przedmiocie. Ponadto, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z [...] kwietnia 2018 r. stwierdziło nieważność decyzji Burmistrza A. z [...] października 2015 r., co oznacza, że decyzja ta została wyeliminowana z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc. W konsekwencji należy przyjąć, że w dacie złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów skarżący nie dysponował decyzją środowiskową pomimo, że uzyskanie tego rodzaju decyzji było wymagane. Ocenę prawną w tym zakresie sformułował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalając skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z [...] kwietnia 2018 r. nieprawomocnym wyrokiem z 15 listopada 2018 r. w sprawie II SA/Bk 393/18 (NSA wyrokiem z dnia 28 września 2022 r. sygn. akt III OSK 1041/21 oddalił skargę kasacyjną). Oznacza to, że zezwolenie na zbieranie odpadów udzielone skarżącemu decyzją z Starosty A. z [...] grudnia 2015 r. zostało wydane z rażącym naruszeniem art. 42 ust. 4 ustawy o odpadach (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) i należało stwierdzić jego nieważność".

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że w tak ustalonym staniem faktycznym, mamy do czynienia z jedną wad kwalifikowanych albowiem, jak słusznie uznało Kolegium, przedmiotowa decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a, gdyż okoliczności jej wydania dotyczyły tych samych kwestii tj. wydania zezwolenia na zbieranie odpadów, a dokładnie zmiany pierwotnej decyzji w z dnia [...] grudnia 2015 r. w zakresie numeru działki (wydzielonej w trakcie podziału). Oprócz tzw. klasycznych przypadków rażącego naruszenia prawa, za takie uznawane jest również w orzecznictwie wydanie decyzji zależnej od innej decyzji, która właśnie obarczona jest taką wadą i została stwierdzona jej nieważność.

Wprawdzie należy zwrócić uwagę na uchwałę składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. akt I OPS 2/12 zgodnie z którą "Stwierdzenie nieważności decyzji, w oparciu o którą wydano inną przedmiotowo zależną decyzję, może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji zależnej na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, a nie do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 8 K.p.a.". Powyższe przede wszystkim nie oznacza jakiegokolwiek automatyzmu i nie uprawnia do wnioskowania, że zawsze wtedy gdy unieważniono decyzję o warunkach zabudowy, następuje również konieczność unieważnienia następującej po niej innej decyzji. Przeczy temu już sama teza wskazanej uchwały. Powyższe okoliczności również zostały zarzucone w skardze.

Jak słusznie jednak wskazano również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2016 r. sygn. akt II OSK 163/15 brak jest automatyzmu w stwierdzaniu nieważności decyzji zależnej, w razie uprzedniego stwierdzenia nieważności innej decyzji, która była podstawą jej wydania. Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zależnej jest bowiem samodzielnym postępowaniem, w którym - oceniając przesłanki z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. - należy zbadać i uwzględnić także fakt uprzedniego wyeliminowania z obrotu prawnego tej innej, wcześniejszej decyzji.

Sąd podziela powyższe stanowiska wskazujące na konieczność indywidualnego rozważenia stwierdzenia nieważności decyzji zależnej, jednakże w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, kiedy w zasadzie decyzja zależna nie może funkcjonować w obrocie prawnym bez decyzji pierwotnej. Jak wskazuje się w orzecznictwie, podstawowym skutkiem stwierdzenia nieważności jest potwierdzenie, że wadliwa decyzja, której nieważność stwierdzono, nie wywołała skutków prawnych. Stwierdzenie nieważności decyzji jest aktem deklaratoryjnym działającym z mocą wsteczną (ex tunc), tj. od chwili wydania decyzji źródłowej, dotkniętej jedną z wad wymienionych wart. 156 k.p.a. (tak m.in. NSA w wyrokach z 18.10.2017 r., I OSK 1322/17, LEX nr 2423082, z 7.09.2012 r., II OSK 908/11, LEK nr 1218700, z 23.02.2010 r., I OSK 1168/09, LEX nr 594939). Wobec tego wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji, która była przedmiotem sprawy zakończonej ocenianą decyzją (była zmieniana w trybie nadzwyczajnym) nie może pozostać pominięte przy ocenie jej legalności i nie może być traktowane jako wyjście poza zakres postępowania nieważnościowego.

W niniejszym przypadku kwestią bezsporną jest, że na obecnym etapie postępowania, prawomocnie już została stwierdzona nieważność decyzji Starosty A. z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...], która była zmieniana mocą przedmiotowej decyzji z dnia [...] sierpnia 2016 r. Skoro NSA w wyroku z dnia 14 czerwca 2022 r. sygn. akt III OSK 969/21 potwierdził, że decyzja ta wydana była z rażącym naruszeniem art. 42 ust. 4 ustawy o odpadach, to również decyzja zmieniająca z [...] sierpnia 2016 r. obarczona jest tą samą wadą, a ponadto nie może samodzielnie funkcjonować w obrocie prawnym.

W konsekwencji Sąd uznał, że w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym okoliczności sprawy zostały wyjaśnione w sposób pełny i ocenione w świetle mającego w sprawie zastosowanie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. bez naruszenia norm tego prawa a zarzuty skargi są niezasadne. Nie doszło w tym zakresie również do naruszenia art. 7, art. 77 czy też art. 80 k.p.a., a zatem sąd oddalił skargę (art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).