Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Maria Mikolik /spr./ Sędziowie WSA Elżbieta Mazur - Selwa WSA Karina Gniewek - Berezowska Protokolant starszy specjalista Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2024 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnobrzegu z dnia 25 czerwca 2024 r. nr SKO.402.RL.757.1.2024 w przedmiocie odmowy zmiany lasu na użytek rolny I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Starosty [...] z dnia 17 kwietnia 2024 r. nr OŚ.6164.4.2024; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnobrzegu na rzecz skarżącego S. S. kwotę 200 zł /słownie: dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. zarządza zwrot od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na rzecz skarżącego S. S. kwoty 300 zł /słownie: trzysta złotych/ tytułem nadpłaconego wpisu sądowego.

Przedmiotem skargi S.S. (dalej: "Skarżący") jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnobrzegu (dalej: "SKO", "Kolegium" lub "organ odwoławczy") z dnia 25 czerwca 2024 r. nr SKO.402.RL.757.1.2024, w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na dokonanie zmiany lasu na użytek rolny, wydana w następującym stanie faktycznym sprawy.

W wyniku rozpoznania wniosku Skarżącego z dnia 28 lutego 2024 r., Starosta K. (dalej: "Starosta" lub "organ I instancji"), decyzją z dnia 17 kwietnia 2024 r. nr OŚ.6164.4.2024, działając na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2024 r. poz. 572 z późn. zm.; dalej: "k.p.a.") i art. 13 ust. 2, ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 530 z późn. zm.; dalej: "u.o.l.") odmówił zmiany lasu niestanowiącego własności Skarbu Państwa na użytek rolny, zlokalizowanego na działce ozn. nr ewid. [...] położonej w msc. K. o powierzchni wynoszącej 0,93 ha, będącego własnością Skarżącego.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, że ww. działka ozn. nr ewid. [...] stanowi łączną powierzchnię 1,06 ha. Według użytków i klas gleboznawczych część działki objętej przedsięwzięciem o powierzchni wynoszącej 0,93 ha oznaczona jest jako Ls IV. Pozostała część działki to użytki: Lzr-ŁIV o pow. 0,05 ha, ŁIV o pow. 0,08 ha. Użytek leśny wnioskowany do zmiany na użytek rolny, od strony północnej graniczy z drogą gminną, od strony zachodniej z drogą powiatową, z pozostałych stron z zabudowaniami, łąkami i zadrzewieniami. Opis taksacyjny lasu zlokalizowanego na działce nr ewid. [...] przedstawiony został w Uproszczonym Planie Urządzenia Lasu (dalej również: "UPUL") na okres od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2032 r. Organ wskazał, że przedmiotowa nieruchomość przypisana jest do dwóch pododdziałów: 2-y oraz 2-z. Pododdział 2-z, oznaczony jako "inne wylesienia", o pow. 0,18 ha. Pododdział 2-y, stanowi las mieszany wilgotny na powierzchni 0,75 ha z 40-letnim drzewostanem brzozowym (30%), z 40-letnim drzewostanem olchowym (20 %) oraz z 10-letnim drzewostanem olchowym (10%). Na działce występuje również 40-letnia osika (10 %), 10-letnia topola osika (10 %) oraz miejscami występuje 40-letni świerk. Występujący drzewostan charakteryzuje się zwarciem luźnym o zadrzewieniu 0,6, pierśnicy 26 cm, wysokości 19 m, bonitacja I. Prace gospodarcze przewidziane w UPUL dla przedmiotowego terenu to trzebież późna z możliwością pozyskania miąższości 16 m3 brutto/13 m3 netto. Zwarcie drzewostanu określono jako luźne o zadrzewieniu 0,6. W podroście występuje młoda czeremcha i kruszyna pospolita. Stan zdrowotny określono jako dobry, bez oznak chorobowych. W obrębie użytku zlokalizowano napowietrzną linię telefoniczną. W okresie obowiązywania UPUL właściciel lasu pozyskał drewno w ilości 3,25 m3.

Starosta wskazał następnie, że zgodnie z art. 13 ust. 2 u.o.l., uszczuplenie zasobów leśnych możliwe jest jedynie w szczególnie uzasadnionych potrzebach właścicieli lasów. Organ podał, że całkowita powierzchnia miejscowości K. wynosi ok. 923 ha, z czego niewielką część, bo około 27 ha, stanowią lasy niebędące własnością Skarbu Państwa, tj. będące własnością osób fizycznych. Przedmiotowe postępowanie dotyczy więc uszczuplenia znacznej powierzchni leśnej wynoszącej 0,93 ha. Oględziny przeprowadzone w dniu 27 marca 2024 r. potwierdziły, że kondycja lasu jest dobra. Przeważający drzewostan brzozowy jest w dobrym stanie zdrowotnym oraz wizualnym. Posiada zarówno przyrodnicze jak i krajobrazowe walory dla miejscowości.

W ocenie organu I instancji, zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że właściciel lasu znalazł się w przymusowej sytuacji życiowej, która mogłaby uzasadniać jego żądanie. Starosta zaznaczył, że po zmianie użytku Skarżący planuje wykorzystać działkę na cele mieszkaniowe, zabudowy zagrodowej oraz pod produkcję rolną. Wskazał, że zgodnie z oświadczeniem, Skarżący uzyskuje dochody z tytułu pracy nauczyciela. Nie ma na utrzymaniu żony ani dzieci. Organ zwrócił uwagę, że Skarżący dotychczas nie wykorzystywał pozostałej nieleśnej części działki, która ma charakter rolny oraz zadrzewieniowy dla celów prowadzenia gospodarki rolnej. Nie wykazał również, aby potencjalne dochody uzyskane w przyszłości z planowanych upraw prowadzonych na przedmiotowej działce miały mieć znaczący wpływ na jego egzystencję. Organ zauważył również, że Skarżący powołuje się na trudną sytuację materialną, skutkującą niemożnością zakupu alternatywnej działki, podczas gdy jednocześnie planuje budowę budynku mieszkalnego i inwentarsko-składowego, co może wiązać się ze znacznie większymi kosztami, a dodatkowo jest sprzeczne z ideą zmiany lasu na użytek rolny.

Na skutek rozpoznania odwołania Skarżącego, SKO opisaną na wstępie decyzją z dnia 25 czerwca 2024 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało zaskarżoną decyzję Starosty w mocy. Zdaniem Kolegium, względy ekonomiczne, materialne, czy związane z realizacją przedsięwzięć w zakresie gospodarowania, na które powołuje się Skarżący, nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do uzyskania pozytywnej decyzji, a wskazane potrzeby właściciela lasu nie mogą być uznane za istotniejsze od funkcji lasu.

Ponadto SKO przypomniało, że o kwalifikacji gruntu jako lasu rozstrzygają dane z ewidencji gruntu a nie okoliczność jego przejściowego pozbawienia roślinności leśnej, zatem ta okoliczność nie stanowi przesłanki udzielenia zezwolenia na zmianę użytku leśnego na rolny. Dążenie do rozwijania własnej działalności również nie spełnia przesłanki szczególnie uzasadnionych potrzeb właściciela lasu. Organ wskazał, że przedmiotowa działka od roku 1983 stanowi użytek leśny. Wyjaśnił, że podmioty gospodarcze, które wcześniej były właścicielami tej działki nie dopełniły obowiązku sporządzenia planu urządzenia lasu, jednak w nowym Planie Urządzenia Lasu sporządzonym w 2022 r. działka została uwzględniona i ustalone w nim zostały zadania na lata 2023-2032. Kolegium wyjaśniło, że obszar ten ma charakter lasu rozumianego jako ekosystem leśny, tj. posiada określoną strukturę piętrową oraz gatunkową, to zaś przemawia za utrzymaniem lasu na wskazanym terenie i koniecznością ochrony środowiska naturalnego przed nieuzasadnioną degradacją.

SKO zwróciło również uwagę, że planowane przeznaczenie pod zabudowę zagrodową nie może być zrealizowane, ponieważ Skarżący nie posiada innych gruntów rolnych, co jest wymagane przepisem art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Aktualnie nie prowadzi również żadnych upraw na części działki (0,13 ha), mimo planowanego jej przeznaczenia na te uprawy i prowadzenie gospodarki rolnej, a w pozostałej części na zabudowę zagrodową.

Zaskarżając powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, Skarżący wniósł o jej uchylenie i zmianę w całości lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W pierwszej kolejności Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 13 ust. 2 u.o.l., poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że w sprawie nie istnieją szczególnie uzasadnione okoliczności. W tym kontekście podniósł, że organ nie uwzględnił jego trudnego położenia, faktu, że nie ma własnego gospodarstwa, w którym mógłby zamieszkać i je prowadzić, jak również jego wieku, co ogranicza możliwości zarobkowe. Organ nie uwzględnił również, że realizacja potrzeb mieszkaniowych ma charakter rolny i winna być kwalifikowana, jako spełniająca warunki ustawowe, gdzie dopuszcza się zamianę lasu na użytek rolny. Wyjaśnił, że nie ma wystarczających środków finansowych na zakup innej nieruchomości rolnej, na której mógłby zamieszkać i prowadzić gospodarstwo rolne, jednak posiadane środki są wystarczające na budowę budynku inwentarskiego i zabudowę zagrodową w systemie gospodarczym. Zaznaczył, że jest właścicielem gruntów rolnych, na których nie może prowadzić gospodarstwa rolnego (grunty pod wodami), a przedmiotowa nieruchomość, jest jedyną nieruchomością, którą można zabudować. Kolegium nie uwzględniło, że nieruchomość została nabyta kilka lat temu na cele prowadzenia gospodarstwa rolnego w tym zabudowę inwentarską i już w czasie nabycia nieruchomości wystąpiono o uzyskanie warunków zabudowy dla zabudowy siedliskowej i budynków inwentarskich. Skarżący zaznaczył także, że posiada wykształcenie rolnicze, co stanowi gwarancję posiadania fachowej wiedzy o prowadzeniu produkcji rolnej i faktycznej oceny możliwości produkcyjnych z gospodarstwa. Zarzucił również, że organ nie zbadał jego sytuacji, a w szczególności nie dokonał oceny czy posiada inne nieruchomości, ich charakteru oraz czy możliwe jest na nich prowadzenie gospodarstwa. Organ nie uwzględnił możliwości dopuszczenia zabudowy, jak też faktu, że nieruchomość w części stanowi użytek rolny, który mógłby zostać przeznaczony pod zabudowę zagrodową, co jednak wyklucza bliskość użytku leśnego i konieczność zachowania buforu zabudowy od drzewostanu. SKO nie wzięło również pod uwagę, że centralnie przez środek nieruchomości przebiegają napowietrzne linie z mediami i zachowanie drzewostanu będzie w większości ograniczone.

W dalszej kolejności Skarżący przywołał okoliczności, które jego zdaniem nie powinny podlegać ocenie, a były decydujące przy wydawaniu decyzji, tj. w szczególności: mała ilość terenów zalesionych w K., na co Skarżący nie ma wpływu; okoliczność, że aktualnie nie prowadzi produkcji rolnej na terenie niezadrzewionym, który jest rowem (przez cześć nieruchomości przechodzi rów melioracyjny, który porośnięty jest wyłącznie roślinnością trawiastą i nie nadaje się do prowadzenia na nim uprawy) oraz walory krajobrazowe (nieruchomość nie jest objęta jakąkolwiek formą ochrony przyrody w tym ochrony krajobrazu).

Skarżący zarzucił również organowi naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., poprzez nienależyte wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. W szczególności organ pominął, czy planowana zabudowa ma powstać w ramach zabudowy zagrodowej związanej z gospodarstwem rolnym, co skutkowało wyrażeniem nietrafnego poglądu, że przeznaczenie gruntu pod zabudowę budynkiem w każdym przypadku wykluczy uznanie gruntu za użytek rolny. Organ nie uwzględnił także, że przez nieruchomość centralnie przebiega linia wysokiego napięcia, a zalesienie znajdujące się w tej części działki zostanie usunięte przez dostawcę energii. Nadto błędnie przyjął, że Skarżący jest nauczycielem, a nie rolnikiem, co skutkowało pominięciem kwalifikacji zawodowych do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Natomiast uwzględniono okoliczności niemające wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, tj. porównanie powierzchni nieruchomości zalesionych w skali powierzchni wsi K.

Skarżący wyjaśnił, że działka objęta wnioskiem zgodnie ze studium znajduje się na obszarze mieszkaniowo-usługowym, zabudowy jednorodzinnej 1-2 kondygnacyjnej zabudowy zagrodowej i usług towarzyszących, a dodatkowo działka nie jest objęta uproszczonym planem urządzenia lasu ani decyzją, o której mowa w art. 19 ust. 3 u.o.l. Podniósł, że ww. jest jedyną nieruchomością, którą mógłby przeznaczyć na cele rolnicze. Pozostała nieruchomość zajęta jest wodami i nie nadaje się pod uprawę rolną. Zaznaczył, że od lat stara się o zabudowę przedmiotowej nieruchomości i chce ją przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe, a na pozostałym terenie prowadzić gospodarstwo na potrzeby własne. Zdaniem Skarżącego, w przypadku stwierdzenia, że prowadzenie gospodarstwa przez rolnika jest konieczne (z powodów finansowych), zaś zabudowa występujących na nieruchomości użytków rolnych jest jedyną szansą na posiadanie zabudowań (cel mieszkaniowy), warunek szczególnego interesu właściciela lasu jest spełniony. W takim przypadku potrzeba zmiany lasu na użytek rolny nie tylko byłaby uzasadniona, ale miałaby też swój szczególny charakter.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 2492 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Na mocy art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej: P.p.s.a.) uwzględnienie skargi następuje w przypadku: naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, a także w przypadku stwierdzenia przyczyn powodujących nieważność kontrolowanego aktu lub wydania tego aktu z naruszeniem prawa. W przypadku uznania, że skarga nie ma uzasadnionych podstaw podlega ona oddaleniu, na podstawie art. 151 P.p.s.a. Stosownie natomiast do art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Po rozpoznaniu skargi w wyżej wskazanych granicach Sąd stwierdził, że zasługuje ona na uwzględnienie, gdyż Organy I oraz II instancji decydując o odmowie zmiany lasu na użytek rolny w sposób błędny zastosowały art. 13 ust. 2 ustawy o lasach.

Nie budzi wątpliwości, że co do zasady właściciele lasów są obowiązani do trwałego utrzymywania lasów i zapewnienia ciągłości ich użytkowania a w szczególności do realizacji obowiązków wymienionych w art. 13 ust. 1 u.o.l. Ustawodawca przewidział również, że zmiana lasu na użytek rolny jest dopuszczalna w przypadkach szczególnie uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów, zgodnie z treścią art. 13 ust. 2 u.o.l. Jak trafnie wskazał WSA w Rzeszowie w wyroku z 1 marca 2022 r., II SA/Rz 1625/21, (LEX nr 333038): "Ratio legis art. 13 ust. 2 ustawy o lasach sprowadza się do odstąpienia od systemowej zasady ochrony i utrzymania lasu na rzecz interesu partykularnego jego właściciela, o ile jest on szczególnie uzasadniony. Ostatecznych konkluzji co do możliwości zastosowania art. 13 ust. 2 ustawy o lasach nie można sformułować bez uwzględnienia art. 7 k.p.a., który zobowiązuje organy prowadzące postępowanie do załatwienia sprawy, przy uwzględnieniu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Art. 7 proklamuje ogólnosystemową zasadę rozstrzygania spraw administracyjnych, przy jednoczesnej parametryzacji interesu publicznego i interesu indywidualnego. Tam gdzie przepisy prawa dają organowi możliwość rozstrzygnięcia sprawy w zależności do tego, jak kształtuje się relacja interesu publicznego do interesu indywidualnego, decyzja na niekorzyść jednostki powinna być uzasadniona szczególnie wnikliwie, z należytym wyeksponowaniem argumentacji wyjaśniającej dlaczego in casu, interes strony musiał ustąpić przed interesem publicznym. Na gruncie art. 13 ust. 2 ustawy o lasach niewątpliwie mamy do czynienia z normą, której zakres stosowania i normowania odpowiada zasadzie wyrażonej w art. 7 k.p.a. (in fine). Wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie przekształcenia lasu na użytek rolny organ poddaje ocenie, czy interes, a więc spodziewane z przekształcenia korzyści właściciela lasu wyrażają takie wartości, które aksjologicznie uzasadniają odstąpienie od ochrony tego elementu przyrody. Ustaleniu nie podlegają wyłącznie te okoliczności, które składają się interes indywidualny właściciela lasu, ale również i te, które kształtują interes publiczny inkorporowany w nieruchomości stanowiącej las. Nie można a limine przyjąć, że każdy las przedstawia tę samą wartość publiczną. By adekwatnie poczynić ustalenia w tym zakresie należy wziąć pod uwagę takie okoliczności jak: wielkość lasu, jego wiek, utrzymanie (stan/kondycja) oraz rodzaj (powszechność/rzadkość) drzewostanu, położenie w zwartym kompleksie leśnym, odległość oddziałek rolnych, sąsiedztwo infrastruktury przemysłowej, drogowej, (każdej nie-leśnej), wykorzystanie lub możliwość wykorzystania do produkcji i gospodarki leśnej, itp. "Aksjologiczne nasycenie" interesu publicznego uzasadniające ochronę lasu przed przekształceniem w użytek rolny w oparciu o art. 13 ust. 2 ustawy o lasach, kształtuje się różnie, w zależności od ustalonej w oparciu o powyższe kryteria charakterystyki konkretnego lasu. Należyte wyjaśnienie tych kwestii może stanowić punkt wyjścia do oceny, czy interes publiczny reprezentowany przez konkretny las, powinien "ustąpić" wobec potrzeb indywidulanych jego właściciela." (zob. również wyrok WSA w Rzeszowie z 6.11.2018 r., II SA/Rz 680/18, LEX nr 2591627).

W niniejszej sprawie Organy decydując o braku spełnienia przesłanek z art. 13 ust. 2 u.o.l. pominęły okoliczności dotyczące charakteru użytku gruntowego, sklasyfikowanego obecnie jako las. Należy bowiem uwzględnić, że przedmiotowy las nie jest po pierwsze położony w zwartym kompleksie leśnym. Działka, na której znajduje się las graniczy z dwóch stron z drogami (powiatową oraz gminną) a otoczona jest zabudową mieszkaniową i zagrodową. Usytuowanie użytków zakwalifikowanych obecnie jako las w otoczeniu zabudowy mieszkaniowej widoczne jest na zdjęciach znajdujących się w aktach sprawy, jak również na mapach Geoportalu. Wynika z nich w sposób bezsporny, że teren lasu, który Skarżący chciałby przekształcić w użytki rolne położony jest wzdłuż drogi powiatowej w otoczeniu zabudowy mieszkaniowej, która znajduje się po obu stronach drogi. Jak wskazywał dodatkowo Skarżący, przez działkę przebiega również linia wysokiego napięcia (pod którą planowana jest wycinka drzew) oraz linia telefoniczna, widoczna na zdjęciach znajdujących się w aktach sprawy. W ramach oceny zasadności wniosku o zmianę lasu na użytek rolny należy również uwzględnić, czy las ten jest efektem prowadzenia gospodarki leśnej, czy też samosiewu. Jak ustaliły organy, występujący drzewostan charakteryzuje się zwarciem o luźnym zadrzewieniu, co zostało uwidocznione zarówno na zdjęciach przedstawionych przez Skarżącego, jak i wykonanych w toku oględzin Organu. Charakter zadrzewienia w ocenie Sądu nie wskazuje, aby na spornym terenie prowadzona była gospodarka leśna, lecz na samosiew, który powstał na przestrzeni wielu lat. Jak wskazywał bowiem Skarżący, której to okoliczności nie zakwestionował Organ I instancji, w ubiegłych latach (wskazane we wniosku lata 60- te XX wieku) większa część działki była terenem rolnym obsiewanym zbożem.

Wprowadzając w art. 13 ust. 2 u.o.l. przesłankę "szczególnie uzasadnionej potrzeby" ustawodawca nie określił, jakiego rodzaju okoliczności należy brać pod uwagę dla oceny, czy przesłanka ta została spełniona. W ocenie Sądu rozpatrując sprawę w przedmiocie zmiany klasyfikacji gruntów należy brać pod uwagę całokształt sprawy, w tym również należy uwzględnić stan lasu, jego wielkość, wiek, utrzymanie (stan/kondycja) oraz rodzaj (powszechność/rzadkość) drzewostanu, położenie w zwartym kompleksie leśnym, odległość od działek rolnych, sąsiedztwo infrastruktury przemysłowej, drogowej, (każdej nie-leśnej), wykorzystanie lub możliwość wykorzystania do produkcji i gospodarki leśnej, itp. Wyjaśnienie tych kwestii jest istotne dla oceny, czy zasadnym jest zmiana lasu na użytek rolny (por. wyrok WSA w Rzeszowie z 27.05.2019 r., II SA/Rz 259/19, LEX nr 2686942).

Z dokonanych w toku postępowania administracyjnego ustaleń wynika, że przedmiotowy las nie jest położony w zwartym kompleksie leśnym, lecz w otoczeniu zabudowy mieszkaniowej, graniczy z dwóch stron z drogami publicznymi, przez teren lasu przebiega infrastruktura liniowa. Teren lasu nie wskazuje aby prowadzona była na nim gospodarka leśna. Porośnięty jest drzewostanem powszechnie występującym o luźnej strukturze, którego wygląd wskazuje, że jest wynikiem samosiewu a nie efektem prowadzenia gospodarki leśnej na tym terenie.

Uwzględnienie wyżej wskazanych okoliczności w myśl przedstawionej wyżej wykładni art. 13 ust. 2 u.o.l. winno prowadzić do wniosku, że przyznanie bezwzględnego prymatu interesu publicznego przejawiającego się w ochronie terenów leśnych nad interesem indywidualnym Skarżącego nie powinno mieć w niniejszej sprawie miejsca. Będący przedmiotem niniejszego postępowania użytek leśny w istocie stanowi jedynie enklawę pośród działek z zabudową mieszkaniową jednorodzinną i zagrodową. Nie można przy tym pomijać, że w studium teren ten przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową lub usługową. Jak wynika natomiast z argumentacji Skarżącego, jego intencją jest przekształcenie lasu w użytek rolny w celu budowy na nim zabudowy zagrodowej (budynku mieszkalnego wraz z budynkiem inwentarsko – składowym). Zamiarem Skarżącego jest więc kontynuacja sposobu zagospodarowania terenu, jaki istnieje już na terenach sąsiadujących z przedmiotowym użytkiem leśnym. Podnoszone przez Skarżącego argumenty, poparte dokumentami dołączonymi do wniosku sprowadzają się do twierdzenia, że działka, na której znajduje się ww. użytek leśny stanowi jedyną własność Skarżącego. Na tej działce Skarżący chciałby zbudować dom aby prowadzić własne gospodarstwo, gdyż obecnie jest zależny od osób trzecich (mieszka u syna). Skarżący legitymuje się ponadto wykształceniem rolniczym, które wskazuje na rzeczywistą możliwość wykorzystania użytków rolnych zgodnie z ich charakterem. W ocenie Sądu realizacja niezaspokojonych potrzeb mieszkaniowych mieści się w zakresie przedmiotowym przesłanki "szczególnie uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów".

Mając na uwadze wykazany przez Skarżącego cel zagospodarowania użytków rolnych po ich przekształceniu w powiązaniu ze wskazanymi powyżej okolicznościami dotyczącymi cech samego użytku leśnego oraz sposobu zagospodarowania terenu znajdującego się w toczeniu tego terenu (zabudowa mieszkaniowa wraz z infrastrukturą drogową i liniową) należało w ocenie Sądu uznać, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki, umożliwiające zastosowanie art. 13 ust. 2 u.o.l. w odniesieniu do Skarżącego.

Mając na względzie powyższe Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia prawa materialnego – tj. art. 13 ust. 2 u.o.l. poprzez jego błędne zastosowanie. Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 145 § pkt 1 lit. a w zw. z art. 135 P.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty K. z 17 kwietnia 2024r. Na podstawie art. 200 P.p.s.a. Sąd w pkt II sentencji orzeczenia zasądził na rzecz Skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego, stanowiących równowartość uiszczonego wpisu sądowego (200 zł). W pkt III sentencji orzeczenia orzeczono o zwrocie nadpłaconego wpisu sądowego na podstawie art. 225 P.p.s.a.

W toku ponownego rozpoznania sprawy Organy administracji publicznej na podstawie art. 153 P.p.s.a. związane będą przedstawioną powyżej oceną prawną dotyczącą zastosowania art. 13 ust. 2 u.o.l. względem Skarżącego.