Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 maja 2013 r., sygn. akt II SO/Lu 4/13 odrzucające wniosek S. P. o wymierzenie grzywny Kołu Łowieckiemu [...] w Kocku za nieprzekazanie skargi Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie postanawia: 1. odrzucić zażalenie, 2. zwrócić S. P. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie kwotę 100 (sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi kasacyjnej.

Pismem z dnia 19 marca 2013 r. S. P., na podstawie art. 55 § 1 w związku z art. 54 § 2 oraz art. 154 § 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), wniósł o wymierzenie Kołu Łowieckiemu [...] w Kocku grzywny w wysokości pięciokrotnego średniego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w dniu 31 stycznia 2013 r. za pośrednictwem Koła Łowieckiego [...] w Kocku wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. W dniu 18 marca 2013 r., w rozmowie telefonicznej z sekretariatem Sądu ustalił, że skarga ta nie została do Sądu przekazana.

Postanowieniem z dnia 6 maja 2013 r., sygn. akt II SO/Lu 4/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił wniosek o wymierzenie grzywny na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a. uznając, że zaskarżona przez S. P. czynność nieudzielenia informacji publicznej nie jest czynnością dokonaną przez organ administracji publicznej, na którym z tego powodu spoczywają obowiązki określone w art. 54 § 2 p.p.s.a. Koło łowieckie nie jest - zdaniem Sądu I instancji - organem administracji publicznej ani w znaczeniu ustrojowym, ani w znaczeniu funkcjonalnym, podmiot ten nie należy do kategorii podmiotów, o których mowa w art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Z tego względu niedopuszczalne jest wymierzenie mu grzywny, o której mowa w art. 55 § 1 p.p.s.a. za nieprzekazanie do sądu administracyjnego skargi na odmowę udzielenia informacji publicznej.

Na powyższe postanowienie S. P., reprezentowany przez radcę prawnego wniósł skargę kasacyjną. Domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie skarżący zarzucił naruszenie przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1, art. 32 ust. 1, art. 34 pkt 1, 2, 12 ustawy Prawo łowieckie oraz naruszenie przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 54 § 2 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy wyjaśnić, że wniesiony przez S. P. w niniejszej sprawie środek odwoławczy od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 maja 2013 r., błędnie określony jako skarga kasacyjna, Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany był potraktować jako zażalenie. Zgodnie bowiem z uchwałą siedmiu sędziów NSA z dnia 7 kwietnia 2008 r., II FPS 1/08 (ONSAiWSA 2008, nr 3, poz. 42) od postanowienia, o którym mowa w art. 55 § 1 zdanie drugie p.p.s.a. zgodnie z art. 173 § 1 in fine p.p.s.a. w zw. z art. 194 § 1 pkt 10 p.p.s.a. służy stronie zażalenie, a nie skarga kasacyjna. W uchwale tej Naczelny Sąd administracyjny przesądził, że wniosek o wymierzenie organowi grzywny, wymieniony w art. 55 § 1 zd. 1 p.p.s.a., jest pismem wszczynającym odrębne postępowanie w rozumieniu art. 63 p.p.s.a. Wymierzenie organowi grzywny lub odmowa wymierzenia następują w drodze postanowienia, które jest zaskarżalne w drodze zażalenia. Pomimo tego, że jest to postanowienie kończące postępowanie w odrębnej sprawie od zainicjowanej wniesieniem skargi, to na mocy art. 194 § 1 pkt 10 p.p.s.a., będącego przepisem szczególnym, do zaskarżenia postanowienia tego rodzaju ustawodawca przewidział inny tryb odwoławczy niż określony w art. 173 p.p.s.a.

Ogólna moc wiążąca uchwały powoduje, że wiąże ona sądy administracyjne we wszystkich sprawach, w których miałby być stosowany interpretowany przepis.

Należy także stwierdzić, że wniesienie skargi kasacyjnej od orzeczenia, na które służy zażalenie, nie może spowodować jej odrzucenia na podstawie art. 178 p.p.s.a., lecz powinno skutkować uznaniem tej skargi kasacyjnej za zażalenie, błędnie nazwane skargą kasacyjną (por. komentarz do art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. LEX 2011).

Stosownie natomiast do art. 194 § 2 p.p.s.a. zażalenie wnosi się w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia. W sprawie niniejszej termin ten nie został zachowany, bowiem zaskarżone postanowienie zostało doręczone stronie w dniu 15 maja 2013 r., a pismo zatytułowane "skarga kasacyjna" zostało wniesione do Sądu w dniu 14 czerwca 2013 r. – a zatem z uchybieniem terminu przewidzianego w powołanym wyżej przepisie. W takiej sytuacji "skarga kasacyjna", uznana przez Naczelny Sąd Administracyjny za zażalenie, jako wniesione po upływie terminu przewidzianego w art. 194 § 2 p.p.s.a., podlegało odrzuceniu.

Należy jednak zauważyć, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie doręczając zaskarżone postanowienie błędnie pouczył stronę o przysługującym jej prawie wniesienia w terminie 30 dni skargi kasacyjnej, zamiast pouczyć o przysługującym jej prawie wniesienia w terminie 7 dni zażalenia. Powyższa okoliczność nie mogła mieć wpływu na ocenę zachowania ustawowego terminu do wniesienia zażalenia, jednakże może ewentualnie stanowić podstawę wniosku o przywrócenie uchybionego terminu.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji. O zwrocie wpisu orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.