drukuj    zapisz    Powrót do listy

6205 Nadzór sanitarny 638 Sprawy egzekucji administracyjnej;  egzekucja obowiązków o charakterze niepieniężnym, Egzekucyjne postępowanie, Inspektor Sanitarny, oddalono skargę, III SA/Kr 1099/11 - Wyrok WSA w Krakowie z 2012-08-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 1099/11 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2012-08-22 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2011-09-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Bożenna Blitek
Halina Jakubiec /sprawozdawca/
Maria Zawadzka /przewodniczący/
Symbol z opisem
6205 Nadzór sanitarny
638 Sprawy egzekucji administracyjnej;  egzekucja obowiązków o charakterze niepieniężnym
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane
II OSK 97/13 - Wyrok NSA z 2014-06-12
Skarżony organ
Inspektor Sanitarny
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 Art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2005 nr 229 poz 1954 Art. 17 par. 1, 23 par. 3, 33, 34 par. 5 i 18
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jedn.
Dz.U. 2008 nr 234 poz 1570 Art. 17 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2
Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Halina Jakubiec (spr.) Protokolant Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi A. M. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 28 czerwca 2011r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia skargę oddala

Uzasadnienie

Wojewódzki Inspektor Sanitarny postanowieniem z dnia 28 czerwca 2011 r. znak: [...] utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Sanitarnego z [...] 2011r. znak [...] o nałożeniu na A. M. grzywny w celu przymuszenia.

Jako podstawę prawną postanowienia przyjęto art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.

z 2000r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.) i art. 18 ustawy z 17 czerwca 1966 r.

o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.).

Stan faktyczny w sprawie przedstawia się w sposób następujący:

Powiatowy Inspektor Sanitarny upomnieniem z dnia [...] 2010r. znak [...] wezwał w oparciu o wykaz osób niezaszczepionych (zwany listą opornych) A. M. do niezwłocznego wykonania obowiązku zaszczepienia jej syna T. M. przeciwko DTaP i Polio. Organ pouczył, iż niewykonanie tego obowiązku w terminie 7 dni od dnia doręczenia upomnienia będzie skutkowało wszczęciem postępowania egzekucyjnego i nałożeniem grzywny w celu przymuszenia.

W odpowiedzi na w/w upomnienie zobowiązana A. M. podniosła, iż zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych na rok 2010 szczepienia winny być wykonane w szóstym roku życia dziecka a jej syn nie ukończył jeszcze sześciu lat, więc nie można mówić o niedopełnieniu obowiązku zaszczepienia dziecka. Zobowiązana uznała tym samym wezwanie za bezzasadne. Odpowiadając na to pismo PPIS wyjaśnił jak należy rozumieć wiek dziecka poddawanego szczepieniom

i stwierdził, że w przypadku syna A. M. obowiązek szczepienia powstał

z chwilą ukończenia przez niego 5 roku życia tj. w 6 roku życia.

Wobec faktu, iż skarżąca A. M. w dalszym ciągu uchylała się od obowiązku zaszczepienia syna T. M. Powiatowy Inspektor Sanitarny postanowieniem z dnia [...] 2011r. wydanym na podstawie art. 20 § 2, 119, 120, 121 1 i § 2 i § 3, art. 122 i 64 a § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nałożył na zobowiązaną grzywnę w celu przymuszenia w wysokości 200 zł.

Uzasadniając postanowienie, organ wyjaśnił, że na A. M. zgodnie z art. 17 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2008r., Nr 234, poz. 1570) oraz rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania

i dokumentacji szczepień (Dz. U. Nr 237, poz. 2018) ciąży obowiązek zaszczepienia syna T. M. ur. [...] 2004r. przeciwko DTaP i Polio. Obowiązek ten nie został wykonany mimo upomnienia. Organ nadmienił, że zastosował środek egzekucyjny prowadzący bezpośrednio do wykonania obowiązku i będący najmniej uciążliwy dla zobowiązanego.

W postanowieniu tym organ ponadto wezwał do wykonania obowiązku zaszczepienia dziecka w terminie 7 dni oraz do uiszczenia nałożonej grzywny także w terminie 7 dni. Po bezskutecznym upływie terminu obowiązku zaszczepienia syna PIPS wystawił w dniu 4.05.2011r. tytuł wykonawczy Nr [...], w którym stwierdził, że obowiązek jest wymagalny, wynika wprost z przepisów prawa, i że na podstawie tego tytułu wszczęte zostaje postępowanie egzekucyjne.

A. M. wniosła do Inspektora Sanitarnego zażalenie na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, a także zarzuty wobec postępowania egzekucyjnego.

Uzasadniając zażalenie A. M. podniosła, że Powiatowy Inspektor Sanitarny tylko i wyłącznie w przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej może w drodze decyzji nakazać osobie podejrzanej lub osobie, u której rozpoznano zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną poddanie się obowiązkom szczepienia, co wywiodła z art. 33 ustawy z 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. W przedmiotowej sprawie, jak zauważyła, nie stwierdzono natomiast podejrzenia lub rozpoznawania zakażenia lub choroby zakaźnej. Nie ma tym samym według niej podstaw prawnych do wydania decyzji zobowiązującej do poddania obowiązkowemu szczepieniu jej syna (a za taką decyzję uznała tytuł wykonawczy). Powołała się przy tym na wyrok WSA w Białymstoku z dn. 5.04.2011r sygn. II SA/Bk 79/11 oraz NSA z d. 6.04.2011r. sygn. II OSK 32/11. Wniosła z tego względu o uchylenie decyzji PIPS wydanej w tej sprawie.

Zarzuciła też organowi egzekucyjnemu naruszenie prawa do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych z ustawy z 6.11.2008r. o prawach pacjenta

i Rzeczniku Praw Pacjenta. Podniosła, iż zgodnie z art. 16 tej ustawy pacjent ma prawo wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody po uzyskaniu informacji w zakresie określonym w art. 9. Zaznaczyła przy tym, że jest skłonna rozważyć poddanie dziecka szczepieniu po zapoznaniu się ze szczegółową informacją na temat składu proponowanych szczepionek oraz wyczerpujących informacji dotyczących skuteczności

i bezpieczeństwa stosowania preparatów szczepionkowych w grupach wiekowych wskazanych w Programie Szczepień Ochronnych.

Dodała, że obowiązek poddania dziecka szczepieniom na mocy art. 5 ust. 1 wspomnianej ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi jest obowiązkiem obywatelskim a nie prawnym, ponieważ nie istnieją sankcje karne za jego niedopełnienie. Poza tym skarżąca zaznaczyła, że wg opinii wielu specjalistów z dziedziny epidemiologii i biochemii szczepionki niemowlęce stosowane w Polsce zawierają szkodliwe dla zdrowia ludzkiego substancje a skutki podania takich szczepionek mogą prowadzić do hospitalizacji w celu ratowania zdrowia, trwałego ubytku sprawności fizycznej lub umysłowej a nawet do śmierci.

Skarżąca wskazała także, że jej zdaniem zaskarżona decyzja organów sanitarnych narusza art. 7, 8, 31, 38, 39, 47 oraz 48 ust. 1 Konstytucji RP.

W związku podniesionymi zarzutami wniosła o umorzenie postępowania egzekucyjnego.

Po rozpoznaniu zażalenia Wojewódzki Inspektor Sanitarny wydał opisane na wstępie postanowienie w dniu 28 czerwca 2011r.

Generalnie ocenił zarzuty skarżącej jako nie zasługujące na uwzględnienie. Powołując się na art. 17 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy o zapobieganiu

i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi i w/w rozporządzenie Ministra Zdrowia jednoznacznie stwierdził, że szczepienia mają charakter obowiązkowy

a obowiązek wynika z przepisów prawa. Za prawidłowy uznał sposób wskazania osoby zobowiązanej, wyjaśniając, że to matka T. M. wskazana została przez lekarza pediatrę jako "osoba oporna" w rozumieniu przepisów o obowiązkowych szczepieniach, do niej skierowano upomnienie a ponadto ona sama nigdy nie wskazywała męża jako osobę zobowiązaną. Odnośnie wymagalności obowiązku szczepienia organ podał, że dziecko skarżącej nie zostało zwolnione ze szczepień zarówno na stałe jak i okresowo, dodając, że każde szczepienie dziecka poprzedzone jest badaniem lekarskim, po którym dziecko jest kwalifikowane do szczepienia. W przypadku przeciwwskazań do szczepienia w tym dniu wyznaczany jest inny termin. Szczepienie zawsze poprzedza badanie lekarskie. Organ podkreślił szczególnie obowiązek ustawowy poddania się szczepieniom a także okoliczność, że dolegliwość nałożonej na skarżącą grzywny ma za zadanie skłonić zobowiązaną do wykonania ciążącego na niej obowiązku. Grzywna może być w warunkach określonych ustawą umorzona w sytuacji wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym, przy czym jak organ zauważył, przeciwko skarżącej przemawia okoliczność, że od dnia wszczęcia przez organ postępowania egzekucyjnego

w administracji skarżąca zyskała dodatkowo jedenaście miesięcy na wykonanie obowiązku szczepień ochronnych u swojego syna, czego nie uczyniła.

Na powyższe postanowienie A. M. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, formułując w pierwszym rzędzie zarzut naruszenia art. 10 oraz art. 81 Kpa poprzez niezapewnienie czynnego udziału ojcu dziecka. Następnie zarzuciła niewykonalność obowiązku szczepienia jako obowiązku o charakterze niepieniężnym ze względu na niewykonanie badania lekarskiego poprzedzającego szczepienie. W każdym razie jak podkreśliła skarżąca, organ nie wykazał by badanie zostało przeprowadzone. Co więcej, w jej ocenie przepisy nie precyzują sposobu realizacji szczepienia obowiązku w sposób jednoznaczny. Nie podają bowiem jaką konkretnie szczepionkę należy zastosować przy danym szczepieniu ani nie określają dokładnie terminu wykonania szczepienia.

W związku tym nieprecyzyjnym określeniem według skarżącej obowiązek szczepienia jest niewykonalny. W dalszym ciągu podtrzymała zarzut braku wymagalności obowiązku szczepienia, podając, że z rozporządzenia z 19 grudnia 2002r. nie wynika moment wymagalności, rozporządzenie wskazuje jedynie przedział wiekowy w jakim powinno się odbyć szczepienie, ale nie precyzje w jakim konkretnie dniu. Wynika z tego według skarżącej, że obowiązek może być wypełniony zarówno w pierwszym jak i w drugim dniu wyznaczonego okresu. Na koniec skarżąca zarzuciła, iż Powiatowy Inspektor Sanitarny nie jest właściwym organem do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w sprawie szczepień ochronnych a generalnie egzekucja jest niedopuszczalna. Wskazała na art. 20 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, stanowiący, że organ powołany do ochrony zdrowia publicznego może występować jako organ egzekucyjny tylko

w przypadkach określonych szczególnymi przepisami. Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi , stanowiąc ustawę szczególną, nie określa przypadku z art. 20 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Niedopuszczalność egzekucji powiązała z faktem, iż decyzja w przedmiocie obowiązku szczepień może być wydana jedynie w przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie, wyjaśniając szerzej odnośnie zarzutów skargi, iż przez zobowiązanego stosownie do art. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji rozumie się osobę prawną, jednostkę organizacyjną, nie posiadając osobowości prawnej albo osobę fizyczną, która nie wykonała w terminie obowiązku

o charakterze niepieniężnym. Dalej organ podał, że PPIS otrzymał z przychodni "listę opornych", na której wskazano matkę dziecka, skarżącą jako osobę zobowiązana do zaszczepienia dziecka. Obowiązek zaszczepienia wynika z przepisu prawa, nie

z decyzji , wobec czego jak wyjaśnił organ nie prowadzono w sprawie postępowania administracyjnego. Organ nie neguje przy tym, że rodzice dziecka są odrębnymi stronami postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 kpa ale wszczęcie postępowania egzekucyjnego jedynie wobec matki nie stanowi błędu co do osoby zobowiązanej. Organ dalej wyjaśnił co do badania lekarskiego poprzedzającego szczepienie, że takiemu badaniu dziecko skarżącej zostanie poddane w momencie zgłoszenia się do szczepienia. Co do wymagalności obowiązku szczepienia, organ podał, że data urodzenia dziecka wskazuje na konieczność zaszczepienia przeciwko DTaP. Odnośnie zarzutu niewłaściwego organu egzekucyjnego, organ wskazał, że PPIS jest organem egzekucyjnym na podstawie art. 20 § 2 ustawy egzekucyjnej

a Państwowa Inspekcja Sanitarna jest powołana do ochrony zdrowia publicznego. Wskazał tu na przepisy art. 12 ust. 1, 5, 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Na rozprawie w dniu 22.08.2012 r. skarżąca wyjaśniła, że nie była wzywana na szczepienie dziecka, dlatego upomnienie uważa za bezzasadne, gdyż nie minął termin, do którego miała zaszczepić dziecko. Uważa, że dziecko powinno być zaszczepione do końca 6 roku życia i dlatego miała czas do 15.07.2010r. Do dnia dzisiejszego nie zaszczepiła dziecka, chociaż była na bilansie dziecka 6 – letniego, gdyż nie otrzymała pełnej informacji o składzie szczepionki i skutkach jej podania. Pomimo, że dziecko nie zostało zaszczepione rozwija się dobrze. Dalej oświadczyła, że do 6 roku życia dziecko otrzymało wszystkie dawki szczepionek, w tym 3 dawki na polio, nie otrzymało tylko 4 dawki i nie zostało zaszczepione na błonice, tężec i krztusiec. Trzecia dawka wymienionych szczepień była podana ok. 4 roku życia

i wtedy dziecko miało wysoką gorączkę i było osłabione, co zostało zgłoszone ustnie u lekarza pediatry. Skarżąca podała, że ma już jedno dziecko niepełnosprawne ale nie łączy tego ze szczepieniem. Obawia się, że drugie dziecko może być również niepełnosprawne po szczepieniu i zostanie z tym sama. Skarżąca nie zdecydowała jeszcze czy zaszczepi dziecko 4 dawką na polio i uzależnia tę decyzję od rzetelnej informacji od lekarza na temat szczepionki i jej ewentualnych negatywnych skutków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270) zwanej dalej p.p.s.a., sąd administracyjny bada legalność zaskarżonej decyzji, to jest jej zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd nie posiada natomiast kompetencji do oceny celowości oraz słuszności skarżonego rozstrzygnięcia. Zgodnie z przepisem 134 § 1 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że sąd ma obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nawet wówczas, gdy dany zarzut nie zostanie podniesiony w skardze.

Rozpoznając skargę w tak zakreślonej kognicji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nie dopatrzył się, aby w zaskarżonym postanowieniu zostało naruszone prawo materialne oraz przepisy postępowania administracyjnego,

w stopniu uzasadniającym uchylenie bądź stwierdzenie nieważności.

Podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowią przepisy art. 119

i nast. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji regulujące tryb postępowania egzekucyjnego w administracji, a w szczególności środki egzekucyjne zmierzające do przymuszenia do spełnienia obowiązku o charakterze niepieniężnym. Zaznaczyć przy tym należy, że w niniejszej sprawie przedmiot oceny Sądu stanowi stosowanie przez Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego oraz przez Powiatowego Inspektora Sanitarnego tych przepisów. Natomiast kontrola dopuszczalności egzekucji i kierowane przeciwko niej merytoryczne zarzuty skarżącej zostały skontrolowane w ramach postępowania sądowego w przedmiocie zarzutów.

Zgodnie z przepisem art. 119 u.p.e.a grzywnę w celu przymuszenia nakłada się gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności, a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego. Grzywnę nakłada się również, jeżeli nie jest celowe zastosowanie innego środka egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym. Wysokość grzywny w celu przymuszenia, w zależności od charakteru egzekwowanego obowiązku uregulował ustawodawca w art. 121 u.p.e.a. Zgodnie z art. 122 u.p.e.a, grzywnę w celu przymuszenia nakłada organ egzekucyjny, który doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego zgodnie oraz postanowienie o nałożeniu grzywny, które powinno zawierać:

1) wezwanie do uiszczenia nałożonej grzywny w oznaczonym terminie z pouczeniem, że w przypadku nieuiszczenia grzywny w terminie zostanie ona ściągnięta w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych,

2) wezwanie do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym w terminie wskazanym w postanowieniu, z zagrożeniem, że w razie niewykonania obowiązku w terminie, będą nakładane dalsze grzywny w tej samej lub wyższej kwocie, a w przypadku obowiązku wynikającego z przepisów prawa budowlanego lub z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, będzie orzeczone wykonanie zastępcze.

Zobowiązanemu służy prawo zgłoszenia zarzutów i wniesienia zażalenia w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego (art. 33 i 34 u.p.e.a) oraz prawo wniesienia zażalenia na postanowienie o nałożeniu grzywny (art. 122 § 3 u.p.e.a). Oznacza to, że w sytuacji gdy zobowiązany skorzysta z przyznanego mu uprawnienia do równoległego zgłoszenia zarzutów wobec postępowania egzekucyjnego oraz złożenia zażalenia na postanowienie o zastosowaniu grzywny

w celu przymuszenia, te środki zaskarżenia podlegają odrębnemu rozpoznaniu.

Odnosząc przepisy w przedmiocie grzywny do ujętego w sprawie obowiązku wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych. W przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie powyższego obowiązku ponosi osoba, która sprawuje prawną pieczę nad osobą małoletnią (art. 5 ust. 2 ustawy). Przez "obowiązkowe szczepienia ochronne" rozumie się szczepienia ochronne przeciwko chorobom zakaźnym określone na dzień wydania zaskarżonego postanowienia

w rozporządzeniu z dnia 19 grudnia 2002 r. Przepisami tego rozporządzenia, do szczepień obowiązkowych zaliczone zostały m.in. szczepienia przeciwko błonicy, krztuścowi, tężcowi, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, Haemophilus influenzae typu b szczepienia (§ 1 pkt 1, 2, 3, 6 i 11 rozporządzenia). Szczepienia ochronne prowadzone są z użyciem szczepionek pojedynczych przeciw poszczególnym chorobom zakaźnym albo szczepionek skojarzonych, służących do równoczesnego uodpornienia przeciw dwu lub więcej chorobom zakaźnym (§ 5 Rozporządzenia). Rozporządzenie to określa wiek i grupy osób objętych obowiązkiem szczepień, kwalifikacje osób przeprowadzających szczepienia i sposób prowadzenia szczepienia oraz szczegółowe zasady dotyczące prowadzenia dokumentacji i sprawozdawczości ze szczepień z podaniem form, rodzajów, wzorów, terminów i sposobu obiegu dokumentów.

Zgodnie z art. 17 ust. 11 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń (...) Główny Inspektor Sanitarny ogłasza w formie komunikatu, w dzienniku urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia, Program Szczepień Ochronnych na dany rok, ze szczegółowymi wskazaniami dotyczącymi stosowania poszczególnych szczepionek, wynikającymi z aktualnej sytuacji epidemiologicznej, przepisów wydanych na podstawie art. 17 ust. 10 i art. 19 ust. 10 tej ustawy oraz zaleceń,

w terminie do dnia 31 października roku poprzedzającego realizację tego programu.

Obowiązek poddania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym w rozporządzeniu wynika zatem wprost z ustawy i nie wymaga konkretyzacji w postaci decyzji administracyjnej. Ma ścisły związek z zapobieganiem szerzenia się chorób zakaźnych u osób przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Profilaktyka przed chorobami epidemicznymi jest konstytucyjnym obowiązkiem władz publicznych (art. 68 ust. 4 Konstytucji).

W ramach realizacji tego obowiązku państwo opracowuje Narodowy Program Szczepień Ochronnych, który rokrocznie jest modyfikowany stosownie do aktualnej sytuacji epidemiologicznej. Zaniechanie poddania się obowiązkowemu szczepieniu, rodzi odpowiedzialność karnoadministracyjną przewidzianą art. 115 § 1 kodeksu wykroczeń. Tej samej odpowiedzialności podlega też ten, kto sprawując pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną (art. 115 § 2 kodeksu wykroczeń). Istotnym dla sprawy jest to, iż przestrzeganie ustawowego obowiązku poddania się przymusowym szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym zabezpieczone zostało przymusem administracyjnym. Art. 3 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji przewiduje możliwość stosowania egzekucji administracyjnej do obowiązków określonych w art. 2, gdy wynikają one z decyzji lub postanowień właściwych organów, albo - w zakresie administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego - bezpośrednio z przepisu prawa, chyba że przepis szczególny zastrzega dla tych obowiązków tryb egzekucji sądowej. Powołany art. 2 znajduje zastosowanie, w kontrolowanej sprawie, w § 1 pkt 10, w myśl którego egzekucji administracyjnej podlegają obowiązki o charakterze niepieniężnym pozostające we właściwości organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego lub przekazane do egzekucji administracyjnej na podstawie przepisu szczególnego. Wyjaśnienia również wymaga, że na podstawie art. 10 ust . 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 – o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tj. Dz.U. z 2011 roku, nr 212, poz 1263) państwowy wojewódzki inspektor sanitarny i państwowy powiatowy inspektor sanitarny są organami rządowej administracji zespolonej odpowiednio w województwie i powiecie. Tym samym organy państwowej inspekcji sanitarnej są uprawnione do egzekwowania wynikającego z ustawy obowiązku szczepień ochronnych.

Mają powyższe przepisy na uwadze stwierdzić należy, że zasadnie Powiatowy Inspektor Sanitarny powziąwszy wiadomość o niewykonaniu ustawowego obowiązku poddania szczepienia małoletniego upomnieniem, wezwał jego matkę do wykonania obowiązku wynikającego z mocy prawa. Następnie, na podstawie art. 15 § 1 u.p.e.a. prawidłowo wszczął egzekucję administracyjną, po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego wskazanego obowiązku. Zasadnie również wystawił tytuł wykonawczy według ustalonego wzoru, który – co wynika z jego treści zawierał wszystkie elementy wymienione w art. 27 § 1 u.p.e.a. Konsekwencją wystawienia tytułu wykonawczego stało się wydanie przez organ I instancji postanowienia o nałożeniu grzywny albowiem działał on jednocześnie jako wierzyciel i organ egzekucyjny.

Nałożenie grzywny jest ustawowym środkiem egzekucji obowiązków

o charakterze niepieniężnym. Zgodnie z art. 119 § 1 u.p.e.a. grzywnę w celu przymuszenia nakłada się, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności,

a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego. Te przesłanki zaistniały w rozpatrywanym przypadku. Obowiązku szczepienia nie może bowiem wykonać inna osoba, poza tą której obowiązek dotyczy. Niekwestionowana okolicznością w sprawie jest, że A. M. sprawuje opiekę nad T. M. i spoczywa na niej odpowiedzialność wynikająca z art. 5 ust 2 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń (..).

Jeśli chodzi o treść zażalenia A. M. oraz zarzuty skargi dotyczyły one właściwie merytorycznej zasadności prowadzenia egzekucji, gdyż skarżąca kwestionowała zarówno istotę obowiązkowych szczepień, jak i dopuszczalność stosowania przez państwo przymusu w razie ich niezrealizowania. Jak zaznaczono na wstępie tego rodzaju zarzuty mogły znaleźć uzasadnienie jedynie w postępowaniu w przedmiocie zarzutów do postępowania egzekucyjnego i jak słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 28 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Go 61/12 (cbois.nsa.gov.pl) niedopuszczalne jest zgłaszanie w zażaleniu na postanowienie w przedmiocie nałożenia grzywny okoliczności wskazanych w art. 33 ustawy egzekucyjnej, ponieważ zażalenie takie byłoby w istocie zarzutem.

Podsumowując, Sąd nie stwierdził w niniejszym postępowaniu uchybień przepisów prawa materialnego i procesowego dotyczących podstawy prawnej nałożenia grzywny, zachowania gwarancji procesowych skarżącej oraz argumentacji organów. Również wysokość grzywny mieści się zarówno w granicach ustawy, jak

i uznania administracyjnego.

Mając na uwadze powyższe skarga, jako niezasadna podlegała na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddaleniu.



Powered by SoftProdukt