drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 2569/12 - Wyrok NSA z 2013-02-20, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 2569/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-02-20 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-10-12
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Janina Antosiewicz /sprawozdawca/
Jerzy Krupiński
Małgorzata Jaśkowska /przewodniczący/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Kr 131/11 - Wyrok WSA w Krakowie z 2012-05-22
I OZ 198/12 - Postanowienie NSA z 2012-03-28
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 2 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 1 i 2
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 149 § 1, art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska, Sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.), Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński, Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 maja 2012 r. sygn. akt II SAB/Kr 131/11 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia O. w Krakowie na bezczynność Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. prostuje w punkcie I sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 maja 2012 r. sygn. akt II SAB/Kr 131/11 datę wniosku strony skarżącej z dnia "2 marca 2012 r." na dzień "10 marca 2011 r."; 2. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 maja 2012 r., sygn. akt II SAB/Kr 131/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi Stowarzyszenia O. w Krakowie na bezczynność Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej – w pkt I zobowiązał Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. do rozpoznania wniosku strony skarżącej z dnia 2 marca 2012 r. w zakresie pytania zawartego w punkcie 30, w pkt II stwierdził, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, w pkt III wymierzył Dyrektorowi Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. grzywnę w wysokości 1000 zł, a w pkt IV zasądził od Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. na rzecz strony skarżącej Stowarzyszenia O. w Krakowie kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:

Pismem z dnia 7 września 2011 r. Stowarzyszenie O. w Krakowie złożyło skargę na bezczynność Dyrektora Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K., polegającą na nieudzieleniu odpowiedzi na pytania zawarte we wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 10 marca 2011 r., zarzucając naruszenie art. 2 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Strona skarżąca wniosła o nakazanie rozpoznania wniosku w części dotyczącej odpowiedzi na pytanie nr 30 oraz o wymierzenie grzywny.

Uzasadniając skargę wskazano, że w piśmie z dnia 19 kwietnia 2011 r. uzyskano odpowiedź na część spośród zadanych pytań, natomiast co do pozostałej części pytań Dyrektor ZIKiT zobowiązał się do udzielenia odpowiedzi w terminie późniejszym. W piśmie z dnia 2 czerwca 2011 r. uzyskano odpowiedź na niektóre z pozostałych pytań, co do części pytań poinformowano o wydaniu decyzji w sprawie odmowy udzielenia informacji publicznej, natomiast na pytanie 30, które brzmiało: "Czy przydzieliła Pani abonamenty SO jakimkolwiek innym, niewymienionym wyżej podmiotom, a jeżeli tak, to jakim podmiotom, ile abonamentów i o jakich numerach?" uzyskano odpowiedź: "Do dyspozycji tutejszej jednostki pozostaje 100 szt. z przeznaczeniem na wymianę, uzupełnienie zgubionych abonamentów oraz do wykorzystania w przypadku organizacji na terenie Miasta K. uroczystości typu: konferencje i wizyty zagranicznych delegacji szczebla rządowego, prezydencję, itp."

Nadto w skardze wskazano, że w niniejszej sprawie zadano pytanie o zdarzenia przeszłe, dotyczące przydzielenia abonamentów podmiotom innym niż wymienione w pytaniach od 1 do 29, natomiast uzyskano odpowiedź o zdarzeniach teraźniejszych tzn o pozostawaniu w dyspozycji jednostki 100 szt. abonamentów.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uwzględniając skargę powołał się na przepis z art. 2 ust. 1–2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), zgodnie z którym każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5 tej ustawy, prawo dostępu do informacji publicznej (ust. 1). Od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu faktycznego lub prawnego (ust. 2). Termin udostępnienia informacji publicznej na wniosek został określony w art. 13 ust. 1–2 cyt. ustawy, który stanowi, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Ust. 2 tego przepisu stanowi zaś, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Z powyższego wynika, że bezczynność organu w zakresie dostępu do informacji publicznej ma miejsce nie tylko wówczas, gdy organ lub podmiot będący w jej posiadaniu milczy wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji, ale także kiedy udziela informacji niebędącej przedmiotem wniosku, lub informacji niejasnej, albo niepełnej, jak również gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie .

W niniejszej sprawie pytanie nr 30 wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 10 marca 2011 r. dotyczyło wskazania podmiotów, którym przydzielono abonamenty postojowe roczne służbowe SO poza podmiotami wymienionymi w pytaniach nr 1–29, ze wskazaniem tychże podmiotów, liczby abonamentów i ich numerów. Zarówno w piśmie z dnia 19 kwietnia 2011 r., które zawierało jedynie stwierdzenie, że udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie wymaga analizy licznej dokumentacji, jak i w piśmie z dnia 2 czerwca 2011 r. nie udzielono wnioskowanej informacji publicznej, ponieważ podano jedynie, że "do dyspozycji tutejszej jednostki pozostaje 100 szt. z przeznaczeniem na wymianę, uzupełnienie zgubionych abonamentów oraz do wykorzystania w przypadku organizacji na terenie Miasta K. uroczystości typu: konferencje i wizyty zagranicznych delegacji szczebla rządowego, prezydencję, itp." Powyższa odpowiedź, jak słusznie twierdzi strona skarżąca, nie zawiera konkretnej i jasnej informacji na zadane we wniosku pytanie, które dotyczyło konkretnych podmiotów, którym przydzielono przedmiotowe abonamenty i określenie numerów tych abonamentów. Zdaniem Sądu, brak konkretnej odpowiedzi będącej udzieleniem informacji publicznej zgodnie z wnioskiem stanowi o bezczynności Dyrektor Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. w jego rozpoznaniu, w związku z czym Sąd orzekł jak w pkt l wyroku, w oparciu o art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zw. dalej p.p.s.a.

Ponadto w ocenie Sądu bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ zadane pytanie nr 30 było proste i nieskomplikowane, co oznacza że nie wymagało od organu praktycznie żadnego nakładu pracy, celem zadośćuczynienia obowiązkowi ustawy o udzieleniu informacji publicznej. Nadto istotna jest również znaczna zwłoka z udzieleniem odpowiedzi. Najpierw skierowano do strony skarżącej odpowiedź z dnia 19 kwietnia 2012 r., informującą jedynie o przedłużeniu terminu do udzielenia odpowiedzi, a następne pismo, również nie stanowiące wymaganej informacji, sporządzono dopiero w dniu 2 czerwca 2012 r. W związku czym Sąd orzekł jak w pkt II wyroku, w oparciu o art. 149 § 1 p.p.s.a. Grzywnę w pkt III wyroku orzekł w oparciu o art. 149 § 2 p.p.s.a., w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a., mając przy tym na względzie, że grzywna ma spełnić funkcję retrybutywną, a jednocześnie dyscyplinującą.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną złożył Dyrektor Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. , zaskarżając wyrok w całości i zarzucił:

I. naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, to jest w szczególności:

1) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez błędne ustalenie i przedstawienie stanu faktycznego sprawy i bezpodstawne przyjęcie, iż pytanie skarżącego dotyczyło konkretnych podmiotów, którym przydzielono abonamenty "S0" i określenia numerów tych abonamentów, podczas gdy pytanie to dotyczyło w szczególności, a także w pierwszej kolejności, faktu przydzielenia przez Dyrektora ZIKiT przedmiotowych dokumentów podmiotom niewymienionym w pytaniach od 1 do 29 wniosku skarżącego z dnia 10 marca 2011 r., a ponadto poprzez przyjęcie, iż Dyrektor ZIKiT w piśmie z dnia 2 czerwca 2011 r. nie udzielił informacji publicznej, zgodnie z wnioskiem skarżącego,

II. naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną ich wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, to jest w szczególności:

1) art. 2 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez przyjęcie, iż pismo Dyrektora ZIKiT z dnia 2 czerwca 2011 r. nie stanowiło odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia 10 marca 2011 r.,

2) art. 10 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez przyjęcie, iż Dyrektor ZIKiT zobowiązany był również do udostępnienia informacji w sposób nie odpowiadający wnioskowi skarżącego,

3) naruszenie art. 14 ust. 1 w związku z art. 149 § 1 p.p.s.a. poprzez zobowiązanie Dyrektora ZIKiT do udzielenia informacji w sposób niezgodny z wnioskiem, a także informacji nieistniejącej,

4) art. 149 § 1 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, iż bezczynność Dyrektora ZIKiT w zakresie odpowiedzi na pytanie nr 30 wniosku z dnia 10 marca 2011 r. zaistniała, a także została dokonana z rażącym naruszeniem prawa.

Mając powyższe na uwadze Dyrektor ZIKiT wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. Ponadto wniósł o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej odnośnie punktu I zaskarżonego wyroku w ten sposób, że wyrażenie "z dnia 2 marca 2012 r." zastąpić wyrażeniem "z dnia 10 marca 2011".

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że podejmując analizę zapadłego rozstrzygnięcia należy w pierwszej kolejności odwołać się do uwarunkowań faktycznych zaistniałej sprawy, tj. określenia rzeczywistej treści pytania nr 30, zamieszczonego we wniosku Stowarzyszenia z dnia 10 marca 2011 r. Zgodnie z treścią powołanego wystąpienia, podmiot wnoszący o udostępnienie informacji publicznej zwrócił się o udzielenie odpowiedzi na pytanie: "Czy przydzieliła Pani abonamenty "S0" jakimkolwiek innym, niewymienionym wyżej podmiotom, a jeżeli tak, to jakim podmiotom, ile abonamentów i o jakich numerach?". Niniejsze wyrażenie stanowi w istocie dwa pytania, a mianowicie czy Dyrektor ZIKiT wydał abonamenty postojowe "S0" podmiotom innym niż wymienione w pytaniach od 1 do 29 wniosku z dnia 10 marca 2011 r., zaś dopiero w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, żądanie podania numerów tychże identyfikatorów i podmiotów, na rzecz których tego rodzaju dokumenty wydano.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej statuuje powinność dysponenta informacji publicznej do udostępnienia na wniosek informacji uprzednio nieopublikowanej. Udostępnienie to następuje w sposób zgodny z żądaniem zamieszczonym we wniosku. Jak wskazano powyżej, wnioskodawca sformułował pytanie w ten sposób, że uzależnił udzielenie odpowiedzi na wszelkie jego człony od potwierdzenia założenia zawartego w pierwszej części pytania. Zatem Dyrektor ZIKiT w pierwszej kolejności udzielił odpowiedzi na pierwszy z wskazanych członów, tj. wskazał, iż poza abonamentami "S0", wydanymi na rzecz podmiotów określonych w pytaniu od 1 do 29 wniosku, zostało przygotowane w ramach działalności zarządu dróg sto identyfikatorów z przeznaczeniem na wymianę, uzupełnienie zgubionych abonamentów, oraz do wykorzystania w przypadku organizacji na terenie Miasta K. uroczystości typu: konferencje i wizyty zagranicznych delegacji szczebla rządowego, prezydencję itp. W związku z tym organ stoi na stanowisku, iż organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej w sposób jednoznaczny wskazał o braku przydzielenia abonamentów "S0" podmiotom innym niż wymienione w pozostałej części wniosku z dnia 10 marca 2011 r.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Dyrektora ZIKiT, nietrafnym jest oczekiwanie przez Sąd I instancji sformułowania odpowiedzi na drugą część pytania zawartego w pkt 30 wniosku, które było w istocie uzależnione od udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwszą jego część. Rozstrzygnięcie WSA w Krakowie wydaje się być poczynione w oderwaniu od omówionej złożoności pytania zamieszczonego we wniosku skarżącego. W tym kontekście zauważono, iż w orzeczeniu z dnia 22 maja 2012 r. dokonano zestawienia odpowiedzi Dyrektora ZIKiT jedynie z drugą częścią pytania zamieszczonego pod nr 30 wniosku z dnia 10 marca 2011 r. Zaniechano przy tym w ogóle rozważenia, czy odpowiedź udzielona w piśmie z dnia 2 czerwca 2011 r. stanowi odpowiedź negatywną na pierwszy człon pytania wnioskodawcy, co wyklucza, jak już wspomniano, konieczność odpowiedzi na dalszy. Zaznaczono, iż WSA w Krakowie dokonał w istocie zawężenia wniosku skarżącego do wskazania jakim podmiotom, innym niż wymienione w pkt 1 do 29 wniosku, wydano abonamenty "S0" oraz jakie były ich numery, podczas gdy zasadniczym, w niniejszym zakresie, było udzielenie odpowiedzi, czy zaistniał sam fakt przydzielenia przedmiotowej grupie podmiotów tego rodzaju abonamentów, a tym samym czy udzielono odpowiedzi w tym zakresie. Dokonując wskazanego zawężenia swych rozważań sąd I instancji nie rozstrzygnął sprawy co do istoty. W ogóle poza zakresem prowadzonego dyskursu pozostał sam fakt odpowiedzi co do przydzielenia abonamentów "SO" podmiotom pozostającym w orbicie zainteresowań wnioskodawcy.

Ponadto, z uwagi na powyższe ograniczenie zakresu pytania zamieszczonego w pkt 30 wniosku z dnia 10 marca 2011 r., w wyroku z dnia 22 maja 2012 r., Sąd I instancji zobowiązał w istocie Dyrektora ZIKiT do udzielenia odpowiedzi niezgodnie z wnioskiem skarżącego. Jak bowiem zarysowano powyżej, istotnym dla wnioskującego o udostępnienie informacji publicznej było, w pierwszej kolejności, czy abonamenty "SO" zostały wydane podmiotom innym niż wymienione w pkt 1 do 29 złożonego wniosku, a dopiero następnie, jakim podmiotom oraz z jakimi numerami zostały wydane abonamenty. WSA w Krakowie pominął niniejszą okoliczność wskazując wyłącznie na brak wskazania podmiotów jakim wydano przedmiotowe abonamenty i jakie one numery nosiły, pomijając przy tym czy fakt tego rodzaju wydania miał w ogóle miejsce.

Zachodzi przy tym również uzasadnione prawdopodobieństwo, iż organ został, w wyroku z dnia 22 maja 2012 r., zobowiązany do udostępnienia informacji nieistniejącej z uwagi na podkreślenie w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, iż informacja zamieszczona w piśmie z dnia 2 czerwca 2011 r. nie zawiera "konkretnej i jasnej informacji na zadane we wniosku pytanie, które dotyczyło konkretnych podmiotów, którym przydzielono przedmiotowe abonamenty i określenie numerów tych abonamentów". Przy czym, skoro organ w przedmiotowym piśmie w sposób jasny i niebudzący wątpliwości wskazał, że abonamenty "S0" poza podmiotami wymienionymi w pkt od 1 do 29 nie zostają wydane innym jednostkom, to wskazania tego rodzaju jednostek jak też abonamentów im przekazanych jest niemożliwe. Jednocześnie podkreślono, że pismo Dyrektora ZIKiT z dnia 2 czerwca 2011 r. stanowiło jednoznaczną odpowiedź na pytanie Stowarzyszenia, tj. informowało o fakcie istnienia, poza abonamentami "S0" wydanymi podmiotom określonym w pkt 1 do 29 wniosku, jedynie stu tego rodzaju identyfikatorów z przeznaczeniem na określony cel.

Abstrahując od powyższego, zaznaczono też, iż jak stwierdzono w uzasadnieniu faktycznym wyroku z dnia 22 maja 2012 r.: "nadto w skardze wskazano, że w niniejszej sprawie zadano pytanie o zdarzenie przyszłe dotyczące przydzielenia abonamentów podmiotom innym, niż wymienione w pytaniach od 1 do 29, natomiast uzyskano odpowiedź o zdarzeniach teraźniejszych, tzn. o pozostawaniu w dyspozycji ZIKiT 100 szt. abonamentów". Mając niniejszą okoliczność na uwadze, w rozważaniach sądu winna znaleźć się ocena treści wniosku z dnia 10 marca 2011 r. oraz twierdzenia skarżącego zawarte w skardze. Istotnym bowiem w niniejszej sprawie jest to, czy Stowarzyszenie w istocie wniosło o informację istniejącą, czy dopiero przyszłą, co ma szczególne znaczenie w zakresie oceny wywiązania się przez Dyrektora ZIKiT z obowiązku udostępnienia żądanej informacji.

W odniesieniu do nałożenia grzywny na Dyrektora ZIKiT wskazano, iż w niniejszej sprawie nie doszło do bezczynności organu, bowiem organ udzielił odpowiedzi na wniosek, a tym samym grzywna nie powinna być nałożona. Podkreślono przy tym, że organ zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej na bieżąco podejmował czynności związane z udzieleniem odpowiedzi na pytanie wnioskodawcy. Nietrafnym jest przy tym ocena WSA w Krakowie o braku konieczności poczynienia przez zarząd dróg nakładów pracy tytułem sformułowania odpowiedzi na pytanie nr 30, zawarte we wniosku z dnia 10 marca 2011 r. Zaznaczyć należy, iż ZIKiT nie prowadzi rejestru wydanych abonamentów "S0", które w istocie stanowią identyfikator oznaczający pojazd zwolniony z obowiązku wnoszenia opłat za parkowanie. Zarząd dróg wydawał, zgodnie z art. 13 ust. 3 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, abonamenty "S0" podmiotom takim jak: Policja, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencja Wywiadu, Służba Kontrwywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne. W ocenie ZIKiT, pomimo ścisłego wydzielenia obszaru chronionego, a także dysponowania kancelarią tajną, dla zachowania bezpieczeństwa funkcjonariuszy dokonujących czynności operacyjnych przy użyciu pojazdu, za szybą którego zamieszczono dany abonament, koniecznym jest zaniechanie prowadzenia dokładnej ewidencji zawierającej dane na rzecz jakiej służby wydano dokument o określonym numerze. Jednocześnie, żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa, nie zobowiązuje ZIKiT do prowadzenia ewidencji wydanych abonamentów "S0", czyli identyfikatorów przekazanych podmiotom dysponującym pojazdami zwolnionymi z opłat za parkowanie. W związku z powyższym, udzielenie odpowiedzi na pytanie zawarte pod nr 30 wniosku z dnia 10 marca 2011 r. wymagało podjęcia działań związanych z przeglądnięciem i weryfikacją szerokiego zakresu dokumentacji, czego nie uwzględniono przy nałożeniu grzywny przez sąd I instancji. Pominięto przy tym uwarunkowania związane z organizacyjnym aspektem wydawania abonamentów "S0" i archiwizacji informacji w tym przedmiocie.

W złożonej odpowiedzi na skargę kasacyjną, Stowarzyszenie O. wniosło o jej oddalenie, uznając, że nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Z treści udzielonej odpowiedzi nie wynika, czy Dyrektor ZIKiT wydał, czy też nie wydał abonamentów S0 podmiotom nie wymienionym w pytaniach od 1 do 29. Trafnie więc WSA ustalił, że odpowiedź nie zawiera konkretnej i jasnej informacji na zadane we wniosku pytanie. Wobec powyższego nie jest zasadny zarzut naruszenia przepisów postępowania i prawa materialnego.

Skarżący kasacyjnie przeinaczył także treść uzasadnienia Sądu przytaczając jego fragment błędnie i stwierdzając, że w skardze zadano pytanie o "zdarzenia przyszłe", podczas gdy zarówno w skardze jak i w uzasadnieniu była mowa o zdarzeniach przeszłych", co następnie doprowadziło do absurdalnej argumentacji odnośnie przyszłych zdarzeń, których miała dotyczyć informacja.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych odstaw.

Rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej – jak stanowi przepis art. 183 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał za zasadne zarzutów naruszenia przepisów postępowania oraz naruszenia przepisów prawa materialnego.

Oceniając w pierwszej kolejności zasadność zarzutów mieszczących się w podstawie z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny uznał za niezasadny zarzut naruszenia przepisu art. 149 § 1 p.p.s.a. (błędnie określony w skardze jako zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego) oraz art. 141 § 4 powołanej ustawy.

Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, który znajdował pełne oparcie w przedstawionym materiale postępowania, prowadzonego w związku ze złożonym przez skarżące Stowarzyszenie wnioskiem z dnia 10 marca 2011 r. Analiza treści pytań zawartych w tym wniosku, oznaczonych w pkt 1–29 oraz odpowiedzi na nie, w tym także treści decyzji odmawiających udzielenia informacji publicznej w powiązaniu z treścią pytania oznaczonego numerem 30 i treścią udzielanej na nie odpowiedzi doprowadziła Sąd pierwszej instancji do prawidłowego wniosku, że udzielona odpowiedź nie mogła zostać uznana za pełną, a więc satysfakcjonującą wnioskodawcę.

Treść pytania nr 30 dotyczyła żądania wskazania podmiotów, którym przydzielono abonamenty postojowe roczne służbowe S0, poza podmiotami wymienionymi w pkt 1–29, ze wskazaniem tychże podmiotów, liczby abonamentów i ich numerów.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo odczytał żądanie wnioskodawcy i zgodnie z jego treścią i intencjami skarżącego Stowarzyszenia przytaczając treść skargi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził, że zadano pytanie "o zdarzenia przeszłe dotyczące przydzielenia abonamentów podmiotom inne niż wymienione w pytaniach od 1 do 29, natomiast uzyskano odpowiedź o zdarzeniach teraźniejszych tzn. o pozostawaniu w dyspozycji ZIKiT 100 szt. abonamentów".

Udzielona informacja nie stanowi więc odpowiedzi na pytanie sformułowane pod pkt 30 wniosku, co jest oczywiste i co prawidłowo zostało ocenione przez Sąd jako odpowiedź nie zawierająca konkretnej i jasnej informacji na zadane pytanie, dotyczące konkretnych podmiotów.

W skardze kasacyjnej nie tylko postawiono błędne zarzuty naruszenia przepisów art. 141 § 4 i 149 § 1 p.p.s.a., lecz także przeinaczono treść żądania skargi wywodząc, iż skarżącemu Stowarzyszeniu chodziło o zdarzenia przyszłe, podczas gdy inną treść zawiera żądanie wniosku jak i treść skargi. W świetle zawartych tam sformułowań nie budzi żądnych wątpliwości, że skarżący domagał się wskazania podmiotów, którym poza wskazanymi w pytaniach od 1 do 29, przydzielono abonamenty oraz podania ich liczby i numerów. Prawidłowa informacja winna więc zawierać odpowiedź na tak zadane pytanie, a gdy nie wydano innych abonamentów poza wymienionymi w pkt 1–29, zawierać odpowiedź przeczącą.

Udzieloną w dniu 2 czerwca 2011 r. informację nie można więc uznać za odpowiadającą treści żądania. Stan taki jest równoważny z nieudzielaniem informacji publicznej i uzasadnia zastosowanie przez Sąd przepisu art. 149 § 1 p.p.s.a., co też Wojewódzki Sąd Administracyjny uczynił.

Jeżeli chodzi o zarzuty materialnoprawne to również nie zasługiwały one na uwzględnienie. Przepis art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej zapewnia każdemu dostęp do informacji publicznej. Uznając, że prawo to przysługuje skarżącemu Stowarzyszeniu Sąd pierwszej instancji przepisu tego nie naruszył. Kolejny przepis art. 6 ust. 1 wymienia rodzaje informacji publicznej podlegającej udostępnieniu. Przepis ten posiada rozbudowaną strukturę, gdyż dzieli się na punkty i podpunkty, oznaczone małymi literami alfabetu. Skarga kasacyjna nie wskazuje, o którą jednostkę redakcyjną chodzi, a Naczelny Sąd Administracyjny będąc związany granicami skargi kasacyjnej nie może jej uzupełniać lub też interpretować. Z tych względów zarzutu tego nie mógł Sąd odwoławczy rozpoznać.

Z kolei przepis art. 14 ust. 1 ustawy nakazuje udostępnienie informacji publicznej na wniosek w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia w sposób i w formie określonych we wniosku. Wbrew zarzutowi skargi kasacyjnej Sąd nie dokonał wykładni przepisu art. 14 ust. 1 ustawy, natomiast zastosował ten przepis właściwie uznając, że Dyrektor Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu dysponował odpowiednimi danymi, na podstawie których winien udzielić pełnej informacji, nie wymagającej żadnego nakładu pracy. Trafnie także przyjął, iż udzielenie odpowiedzi niepełnej lub niejasnej wyczerpuje znamiona bezczynności w udzielaniu informacji uzasadniającej zastosowanie art. 149 § 1 p.p.s.a. i uznanie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W zakresie powyższego orzeczenia Sąd pierwszej instancji zasadnie powołał się na przepis art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który nakazuje udostępnianie informacji bez zbędnej zwłoki nie później niż w terminie 14 dni. Również w przypadku przeszkód w udzieleniu informacji (art. 14 ust. 2) ustawodawca przewidział krótki termin (14 dni) dla wnioskodawcy, co świadczy o znacznym skróceniu terminów do załatwienia tego rodzaju spraw.

Jeżeli więc w tej sprawie wniosek został złożony 10 marca 2011 r., odpowiedzi na niego udzielono stronie dopiero 19 kwietnia 2011 r. i to jedynie dotyczącej przedłużenia terminu, zaś odpowiedź z dnia 2 czerwca 2011 r. nie zawierała żądanej informacji – to zasadnie Sąd pierwszej instancji przyjął, że bezczynność Dyrektora Zarządu Infrastruktury miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Z powyższych względów na postawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną orzekając o sprostowaniu błędnej daty w sentencji wyroku na podstawie art. 156 § 3 powołanej ustawy.



Powered by SoftProdukt