Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski, Sędziowie Asesor WSA Tomasz Dziuk,, Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w W. na postanowienie Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych oddala skargę.

Śląski Wojewódki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Katowicach (ŚWINB) postanowieniem z dnia [...] r. nr [...], w związku z zażaleniem wniesionym przez "A" sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta G. (dalej: PINB, organ I instancji) z [...] r. n [...], wstrzymującym roboty budowlane, polegające na rozbudowie stacji bazowej telefonii komórkowej na istniejącym maszcie rurowym, wykonanym dla stacji transmisyjnej [...] na działce o numerze ewidencyjnym 1, obręb [...] oraz nakazał "A" sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: "A") przedłożenie dokumentów legalizacyjnych, w terminie do 31 stycznia 2018 r.-uchylił zaskarżone postanowienie w zakresie terminu wykonania obowiązku przedłożenia dokumentów legalizacyjnych i wyznaczył nowy termin wykonania przedmiotowego obowiązku na 30 czerwca 2021 r. oraz w pozostałym zakresie utrzymał postanowienie organu I instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Decyzją z dnia [...] r. Prezydent Miasta G. zatwierdził projekt budowlany i udzielił "A" pozwolenia na budowę stacji transmisyjnej [...], składającej się z masztu rurowego typu "[...]" wraz z zespołem anten radioliniowych, na działce o numerze ewidencyjnym 1, obręb [...]. Decyzją z dnia [...]r. Wojewoda Śląski utrzymał w mocy wskazana wyżej decyzję Prezydenta Miasta G.

PINB decyzją z [...]r. umorzył postępowanie w sprawie robót budowlanych polegających na wymianie i montażu anten nowego typu na maszcie dla stacji transmisyjnej [...] na działce o numerze ewidencyjnym 1. ŚWINB decyzją z dnia [...] r., uchylił powyższą decyzję PINB i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Decyzja ŚWINB została zaskarżona do WSA w Gliwicach przez inwestora. Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2014 roku, sygn. akt II SA/Gl 1779/13 Sąd oddalił skargę na tę decyzję. NSA wyrokiem z 1 czerwca 2016 roku, sygn. akt II OSK 2350/14 oddalił zaś skargę kasacyjną od powyższego wyroku. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że w sprawie przedmiotem sporu jest kwestia czy skarżący będący inwestorem dokonał wymiany anten na istniejącym obiekcie, czy zamontował dodatkowe anteny. Kwestia ta wymaga wyjaśnienia. Dopiero po ustaleniu zakresu oddziaływania na środowisko nowo zainstalowanych anten będzie możliwe ostateczne określenie przedmiotu wykonanych prac przez inwestora i jego właściwe zakwalifikowanie na gruncie przepisów Prawa budowlanego.

Kolejną decyzją z dnia [...] r. PINB umorzył postępowanie wszczęte z urzędu w sprawie robót budowlanych, polegających na wymianie i montażu anten nowego typu na istniejącym maszcie rurowym wykonanym dla stacji transmisyjnej [...] na działce nr 1 w G. Decyzja powyższa została utrzymana w mocy przez ŚWINB decyzją z dnia [...] r.

W piśmie z dnia 30 stycznia 2015 r. pełnomocnik "A" wskazał, że prace wykonywane były na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 27 w związku z art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego i polegały na instalacji antenowych konstrukcji wsporczych o wysokości poniżej 3 metrów, co nie wymaga pozwolenia na budowę, ani też zgłoszenia. Zainstalowano trzy wsporniki oraz trzy anteny wraz z niezbędnym okablowaniem.

Pismem z dnia 5 lutego 2015 r. L.R. wniosła do PINB o zbadanie legalności prac na maszcie telefonii komórkowej przy ul. [...] w G. W sprawie zostało wszczęte postępowanie.

W dniu 22 grudnia 2015 roku PINB przeprowadził oględziny, w wyniku których ustalił, że na działce o numerze ewidencyjnym 1 w G. przy ulicy [...] na istniejącym maszcie rurowym zamontowanych jest sześć anten sektorowych, dwie radioliniowe oraz infrastruktura towarzysząca, m.in. trasy kablowe. U podstawy masztu znajdują się urządzenia sterujące typu APM - szafy sterujące. Aktualny stan konfiguracji urządzeń zawarto w dokumentacji powykonawczej antenowej z 14 grudnia 2015 r. Na stacji bazowej pracują systemy anten sektorowych w częstotliwościach 2100 MHz, 1800 MHz, 900 MHz. W lutym i marcu 2015 roku wymieniono cztery anteny sektorowe i jedną antenę radioliniową. Prace zakończono w czerwcu 2015 r. Pełnomocnik "A" przedłożył: dokumentację powykonawczą z dnia 14 grudnia 2015 r., sprawozdanie z badań pól elektroenergetycznych dla potrzeb ochrony środowiska z dnia 31 marca 2015 r., kwalifikację przedsięwzięcia z grudnia 2015 r., aktualizację danych instalacji po wprowadzeniu zmian nieistotnych (zgłoszenie z dnia 23 kwietnia 2015 r.).

Decyzją z dnia [...] r. PINB umorzył przedmiotowe postępowanie. Jednakże decyzją z dnia [...] roku, ŚWINB uchylił powyższą decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

W dniu [...] r. PINB przeprowadził kolejne oględziny, w wyniku których ustalił, że na działce o numerze ewidencyjnym 1 w G. zlokalizowany jest maszt rurowy o wysokości 28,63 metrów, na którym zamontowano: dwie anteny radioliniowe o średnicach 0,6 i 0,3 m, na azymutach 56 stopni i 315 stopni, na wysokości 24,1 metra i 23,6 metra, sześć anten sektorowych: trzy anteny [...] i trzy anteny [...], na azymutach 75 stopni, 200 stopni i 320 stopni, na wysokości 25,8 m i 26,3 m.

Postanowieniem z dnia [...] r. PINB na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego wstrzymał roboty budowlane, polegające na rozbudowie stacji bazowej telefonii komórkowej na istniejącym maszcie rurowym, wykonanym dla stacji transmisyjnej [...] na działce o numerze ewidencyjnym 1, obręb [...] oraz nakazał "A" sp. z o.o. z siedzibą w W. przedłożenie dokumentów legalizacyjnych, w terminie do 31 stycznia 2018 r.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosło "A"- zastępowane przez J.L..

Postanowieniem z dnia [...]r. nr [...], na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu wskazał, że PINB zakwalifikował całość robót wykonanych w 2015 r. jako rozbudowę istniejącej stacji bazowej, której legalizacja wymaga zastosowania trybu postępowania przewidzianego w art. 48 Prawa budowlanego. W ocenie ŚWINB, kwalifikacja ta nie jest prawidłowa, a roboty budowlane polegały na przebudowie stacji bazowej, wymagającej legalizacji w trybie art. 51 Prawa budowlanego.

Sprzeciw od tego postanowienia złożyło "B" z siedzibą w R. Domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia, przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenia kosztów postępowania zarzuciło organowi II instancji naruszenie art. 138 k.p.a. nie precyzując jednak, na czym to naruszenie miało polegać. Zakwestionowało jednak, przytaczając bogate orzecznictwo sądów administracyjnych, przyjętą przez organ odwoławczy tezę, iż przedmiotem postępowania jest przebudowa, a nie rozbudowa.

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Gl 370/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił sprzeciw od postanowienia ŚWINB z dnia [...] r., uchylające postanowienie PINB z dnia [...] r. wstrzymujące roboty budowlane polegające na rozbudowie stacji bazowej telefonii komórkowej na istniejącym maszcie rurowym na działce o nr ew. 1, obręb [...], oraz nakazujące "A przedłożenie dokumentów celem legalizacji obiektu. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że istotą sporu w przedmiotowej sprawie jest błędne - w ocenie organu odwoławczego - zakwalifikowanie wykonanych robót budowlanych. Zdaniem Sądu ta kwestia nie została ostatecznie rozstrzygnięta. Konieczne jest ustalenie (i powinno to znaleźć wyraz również w uzasadnieniu rozstrzygnięcia), czy przedmiotowe roboty spełniały warunki określone w art. 3 pkt 7a ustawy Prawo budowlane. Ustalenie w sposób jednoznaczny, czy w rozstrzyganej sprawie doszło do samowolnej rozbudowy, czy też przebudowy obiektu pozwoli organowi nadzoru budowlanego wybrać właściwy tryb postępowania. Nie można wykluczyć także, że część robót będzie spełniać warunki uznania za przebudowę, a część za rozbudowę. W ocenie Sądu Wojewódzkiego konieczne jest ustalenie, czy przebudowa (rozbudowa) masztu telekomunikacyjnego wymagała uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał, iż organ II instancji prawidłowo uchylił postanowienie organu I instancji. Rozstrzygnięcie to było bowiem przedwczesne. ŚWINB nie mógł także przeprowadzić uzupełniającego postępowania dowodowego we własnym zakresie, gdyż stanowiło by to naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. W rezultacie Sąd oddalił sprzeciw, podając jako podstawę rozstrzygnięcia art. 151 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło "B", zaskarżając wyrok w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. akt II OSK 3168/18 uchylił ww. wyrok WSA w Gliwicach z uwagi na stwierdzenie podstawy nieważności postępowania, wynikającej z art. 183 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Sąd I instancji rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym, w składzie jednego sędziego, przyjmując błędnie, że przedmiotowe postępowanie powinno się toczyć według przepisów dotyczących sprzeciwu uregulowanego przepisami art. 64a – 64e p.p.s.a.

Po tym wyroku WSA w Gliwicach, ponownie rozpoznając skargę, przeprowadził rozprawę w dniu 27 maja 2019 r., w trakcie której przedstawiciel "B" podtrzymał zarzuty podnoszone w skardze. Podkreślił, że orzecznictwo sądów administracyjnych jest zgodnie co do traktowania robót, polegających na dokładaniu anten i innych elementów do istniejącej stacji, jako rozbudowy w rozumieniu Prawa budowlanego. Uczestniczka postępowania, przychylając się do stanowiska przedstawiciela Stowarzyszenia, zwróciła uwagę na to, że inwestor podejmował próby ulokowania stacji bazowej telefonii komórkowej na budynku, co jednak mu się nie udało. Odstąpił od tego projektu i wybudował stację bazową, którą zmienił na stację bazową. Nastąpiła tym samym zmiana charakteru inwestycji, bez uwzględnienia jej oddziaływania na środowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 27 maja 2019 r., sygn. akt II SA/Gl 46/19 uchylił postanowienie ŚWINB z dnia [...] r. W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd stwierdził, że wykonane w lutym i marcu 2015 r. roboty, polegające na wymianie czterech anten sektorowych i jednej antenie radioliniowej oraz montażu dodatkowych modułów RRU (9 sztuk), montażu wspornika stalowego W-1, urządzeń sterujących zamontowanych na istniejących i nowoprojektowanych belkach mocowanych do istniejącego rusztu stalowego, stanowią rozbudowę w rozumieniu art. 3 pkt. 6 Prawa budowlanego. Rozbudowa obiektu wymaga uzyskania pozwolenia budowalnego, a nieuzyskanie takiego pozwolenia i prowadzenie tego rodzaju robót przesądza o samowoli budowlanej w znaczeniu przyjętym w art. 48 ust. 1 pkt. 1 tej ustawy. Legalizacja tej samowoli następuje w trybie określonym w art. 48 ust. 2-5. Stwierdził, że przyjęte przez Sąd stanowisko wzmacniają ustalenia wynikające z przebiegu sprawy samowolnych robót wykonywanych przez "A w ramach stacji bazowej zlokalizowanej w G. przy ul. [...]. Pierwotnie była ona "stacją transmisyjną". Tak określona ją w pozwoleniu budowlanym wydanym przez Prezydenta Miasta G. w dniu [...] r. Podkreślił nadto, że działanie inwestora, który dokonuje zmiany charakteru stacji telefonii komórkowej z transmisyjnej na bazową, z czym wiąże się konieczność wykonania szeregu robót budowlanych mających znamiona rozbudowy, a tym samy z koniecznością uzyskania pozwolenia na budowę, które może poprzedzać ocena oddziaływania inwestycji na środowisko, powinno być poczytane jako próba obejścia prawa. Sąd przyznał rację organowi I instancji w odniesieniu do kwalifikacji wykonanych robót jako rozbudowy uznając, że brak było podstaw do uchylenia postanowienia wstrzymującego roboty wydanego w trybie art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego.

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2020 r, sygn. akt II OSK 3415/19 Naczelny Sąd oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez "A". NSA uznało, że Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia przepisów art. 3 pkt 6 w zw. z art. 28 Prawa budowlanego poprzez ich zastosowanie. Stwierdził, że zakres i charakter dokonanych w 2015 r. przez "A" na stacji bazowej telefonii komórkowej robót budowlanych świadczy o rozbudowie tej stacji, a nie jej przebudowie. Zmieniły się nie tylko jej parametry użytkowe i funkcjonalne stacji (wymiana anten) ale zamontowano dodatkowe urządzenia, których dotychczas nie było. Wobec tego zasadne było uznanie tych robót za rozbudowę, a nie przebudowę. Analizowane roboty budowlane na stacji bazowej nie były jedynie instalowaniem antenowych konstrukcji wsporczych na obiektach budowlanych, o których mowa w art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego co nie wymaga pozwolenia na budowę. Ten przepis nie ma zastosowania jeśli taka instalacja prowadzi do rozbudowy stacji bazowej, a w okolicznościach sprawy właśnie taka sytuacja miała miejsce. Zamontowane zostały dodatkowe urządzenia.

Dalej stwierdził, że organ I instancji prawidłowo uznał, że roboty budowlane były rozbudową wymagająca pozwolenia na budowę, a Sąd słusznie stwierdził, że organ postąpił prawidłowo prowadząc postępowanie w sprawie samowolnej rozbudowy w trybie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego. Organ mógł zatem wydać postanowienie o wstrzymaniu robót budowlanych i nałożyć obowiązki. Wyjaśnił dalej, że z przepisu art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Prawa budowlanego wynika, że zgłoszenia organowi administracji architektoniczno - budowlanej nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń o wysokości poniżej 3 m na obiektach budowlanych, to jednak przepisu tego nie można stosować bez powiązania z art. 29 ust. 2 pkt 15 tej ustawy, który przewiduje co prawda instalowanie stanowiących albo niestanowiących całości techniczno-użytkowej urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, a także związanego z tymi urządzeniami osprzętu i urządzeń zasilających, na obiektach budowlanych bez pozwolenia na budowę, jednak z wykluczeniem sytuacji, kiedy instalacja taka oznacza rozbudowę istniejącej wcześniej konstrukcji stacji bazowej. W niniejszej sprawie w stosunku do stacji bazowej telefonii komórkowej nastąpiła nie tylko instalacja antenowych konstrukcji wsporczych i urządzeń radiokomunikacyjnych, która doprowadziła do zmiany jej parametrów użytkowych i funkcjonalnych (przebudowa) ale instalacja ta doprowadziła de facto do rozbudowy tej stacji. W tym przypadku konieczne było uzyskanie pozwolenia na budowę.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. ŚWINB uchylił postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta G. (dalej: PINB, organ I instancji) z [...] r. n [...], wstrzymujące roboty budowlane, polegające na rozbudowie stacji bazowej telefonii komórkowej na istniejącym maszcie rurowym, wykonanym dla stacji transmisyjnej [...] na działce o numerze ewidencyjnym 1, obręb [...] oraz nakazujące "A" przedłożenie dokumentów legalizacyjnych, w terminie do 31 stycznia 2018 r. w zakresie terminu wykonania obowiązku przedłożenia dokumentów legalizacyjnych i wyznaczył nowy termin wykonania przedmiotowego obowiązku na 30 czerwca 2021 r. natomiast w pozostałym zakresie utrzymał postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu przedstawił przebieg postępowania według chronologii zdarzeń. Wyjaśnił w pierwszej kolejności, że z uwagi na nowelizacje Prawa budowlanego, które weszła w życie w dniu 19 września 2020 r. w ustalonym stanie faktycznym sprawy znajduje zastosowanie art. 25 ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy –Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 471, zgodnie z którym do spraw rozpoznawanych na podstawie Prawa budowlanego, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy , przepisy ustawy zmienianej- wskazane w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym. Stwierdził, że wydane przez PINB orzeczenie jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa jednak ze względu na to, że termin wykonania obowiązku nałożonego na inwestora przez PINB już upłynął ŚWINB uznał za zasadne zmianę przedmiotowego rozstrzygnięcia w tym zakresie. Zauważył, że przy wydawaniu niniejszego rozstrzygnięcia ŚWINB nie mógł pominąć, że w przedmiotowej sprawie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, który prawomocnym wyrokiem z dnia 27 maja 2019 r. o sygn. akt II SA/Gl 46/19 przesądził o kwalifikacji przeprowadzonych przez inwestora robót budowlanych. Sąd uznał za prawidłowa kwalifikację przedmiotowych robót budowlanych jako rozbudowę w rozumieniu Prawa budowlanego. W konsekwencji wskazał, że przedmiotowe roboty budowlane wymagały uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę , a skoro takiego pozwolenia na budowę inwestor nie uzyskał- zasadne było wdrożenie wobec przedmiotowej inwestycji postepowania legalizacyjnego w trybie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego.

Zdaniem ŚWINB PINB dokonał prawidłowej kwalifikacji analizowanych robót budowlanych. Dalej przytoczył treść przepisów Prawa budowlanego znajdujących zastosowanie w sprawie w szczególności art. 48 ust.2 i 3 tej ustawy. Zaakcentował, że w niniejszym postepowaniu nie istniały przeszkody do przeprowadzenia postepowania legalizacyjnego, a w literaturze przedmiotu oraz w orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowany jest pogląd, iż przedłożenie w wyznaczonym terminie wymaganych dokumentów jest traktowane jako wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie budowlanych i umożliwia dalsze prowadzenie procedury legalizacyjnej, określonej w art. 49 Prawa budowlanego.. Odnosząc się do kwestii proceduralnych związanych z przebiegiem postępowania dowodowego ŚWINB uznał, że PINB przeprowadził postępowanie dowodowe prawidłowo, a zebrany materiał dowodowy ocenił jako kompletny. Stwierdził, że pozostałe zarzuty zawarte w zażaleniu pozostają bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gliwicach na postanowienie ŚWINB skarżący, reprezentowany przez adwokata A.K. zarzucił naruszenie art. 138 § 1 pkt. 2) w zwią z art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 256 z późn. zm. –dalej "K.p.a.), poprzez zastosowanie i zmianę postanowienia, w sytuacji gdy postanowienie organu I instancji winno zostać uchylone; art. 6, 8, 9 oraz art.10 § 1 K.p.a. poprzez pozbawienie możliwości czynnego udziału w postępowaniu, co przejawiało się w doręczaniu pism w sprawie jej byłemu pełnomocnikowi na wskazany przez niego adres zamiast "A" na adres jej siedziby; art. 10 § 1 K.p.a. także poprzez nie danie "A" możliwości na wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań; art. 40 § 2 K.p.a. poprzez, niedoręczanie pism w sprawie przez organ I instancji "A" na jej adres uwidoczniony w Krajowym Rejestrze Sądowym; art. 64 § 2 K.p.a. w związku z art. 9 K.p.a. poprzez niewezwanie Spółki przez organ I czy II instancji do przedłożenia pełnomocnictwa udzielonego przez uprawnione osoby imieniem J.L., z którego wynikałoby, że jest on upoważniony do reprezentowania w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 13 listopada 2020 r.; art. 153 p.p.s.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie go w sytuacji zmiany treści przepisów prawa, która co prawda nie ma bezpośredniego zastosowania w niniejszej sprawie, ale po raz kolejny obrazuje, iż wykładnia relewantnych przepisów Prawa budowlanego zaprezentowana w wyrokach, na które powołuje się ŚWINB jest nieprawidłowe; normy art. 29 ust. 2 pkt. 15) ustawy Prawo budowlane w związku z art. 30 ust. 1 pkt. 3 lit. b) tej ustawy poprzez niezastosowanie pomimo, iż inwestycja Spółki polegająca na zainstalowaniu kolejnych anten, urządzeń sterujących na istniejącej wolno stojącej wieży antenowej stanowiło instalację urządzeń sterujących na istniejącej wolno stojącej wieży antenowej stanowiła instalację urządzeń o wysokości poniżej 3 metrów na istniejącym obiekcie budowlanym; art. 3 pkt. 6) w związku z art.28 Prawa budowlanego poprzez zastosowanie sytuacji, gdy roboty budowlane, których dotyczy przedmiotowe postępowanie nie stanowiły rozbudowy obiektu budowlanego, ale jako instalowanie urządzeń na istniejącym obiekcie budowlanym objęte były zwolnieniem od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia PINB z dnia [...] r w całości oraz zwrot kosztów postępowania od ŚWINB niezbędnych do celowego dochodzenia praw. W uzasadnieniu obszernie przedstawiła swoje stanowisko w sprawie.

W odpowiedzi na skargę ŚWINB wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko i argumentację prawną. Stwierdził, zarzuty podniesione w skardze są bezzasadne. Podkreślił, że w aktach sprawy brak jest jakiejkolwiek informacji, która mogłaby poddać w wątpliwość zastępowanie skarżącej przez J.L. na dzień wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia. Wskazał na obowiązki nałożone na strony i ich przedstawicieli określone w art. 41 K.p.a.

Zaakcentował, że to strony postępowania mają obowiązek informować organy administracji publicznej o każdej istotnej zmianie w danych kontaktowych, a organ administracji publicznej powinien podejmować czynności z urzędu tylko w sytuacji, gdy pojawi się wątpliwość w tym zakresie. W niniejszej sprawie żadna ze wskazanych sytuacji nie miała miejsca. Na marginesie ŚWINB wskazał, że aktualny pełnomocnik skarżącej podał jako adres do korespondencji ten sam adres, z którego korzystał poprzedni jej pełnomocnik i na który zostało wysłane zaskarżone postanowienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym, na podstawie art. 119 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.), dalej zwanej p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym, na które służy zażalenie.

Na wstępie należy wyjaśnić, że rozpoznawana sprawa była już poddana kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który wyrokiem z dnia 27 maja 2019 r., sygn. akt II SA/Gl 46/19 uchylił postanowienie ŚWINB z dnia [...] r.

Powyższe skutkuje koniecznością zastosowania art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325) – dalej w skrócie p.p.s.a. oraz art. 170 p.p.s.a. Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wskazać należy, że pomimo użycia w art. 153 p. p. s. a. określenia "orzeczenie" chodzi w nim nie o sentencję, lecz o uzasadnienie. Ocena prawna rozstrzygnięcia wiąże się bowiem w pierwszym rzędzie z wykładnią prawa, a ta może mieścić się jedynie w uzasadnieniu wyroku. Ocena prawna, o której stanowi analizowany przepis, może dotyczyć zarówno samej wykładni prawa materialnego i procesowego, jak i braku wyjaśnienia w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym istotnych okoliczności stanu faktycznego. Zarówno organ administracji, jak i sąd, rozpatrując sprawę ponownie, obowiązane są zastosować się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku, bez względu na poglądy prawne wyrażone w orzeczeniach sądowych w innych sprawach. Zatem ocena prawna traci moc wiążącą tylko w przypadku zmiany prawa, zmiany istotnych okoliczności faktycznych sprawy (ale tylko zaistniałych po wydaniu wyroku, a nie w wyniku odmiennej oceny znanych i już ocenionych faktów i dowodów) oraz w wypadku wzruszenia we właściwym trybie orzeczenia zawierającego ocenę prawną.

Podsumowując stwierdzić należy, zgodnie z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 21 marca 2014r., I GSK 534/12 ), że: "Przepis art. 153 p.p.s.a. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, wobec czego ani organ administracji publicznej, ani sąd administracyjny orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie może pominąć oceny prawnej wyrażonej wcześniej w orzeczeniu, gdyż ocena ta wiąże go w sprawie. Uregulowanie zawarte w art. 153 p.p.s.a. oznacza, że orzeczenie sądu administracyjnego wywiera skutki wykraczające poza zakres postępowania sądowoadministracyjnego, bo jego oddziaływaniem objęte jest także przyszłe postępowanie administracyjne w danej sprawie. Z kolei, związanie samego sądu administracyjnego, w rozumieniu art. 153 p.p.s.a. oznacza, że nie może on formułować nowych ocen prawnych, które są sprzeczne z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie oraz konsekwentnego reagowania w razie stwierdzenia braku zastosowania się organu administracji publicznej do wskazań w zakresie dalszego postępowania."

Niezależnie od powyższego Sąd zauważa, że w ustalonym stanie faktycznym sprawy znajduje zastosowanie art. 25 ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 471, zgodnie z którym do spraw rozpoznawanych na podstawie Prawa budowlanego, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy , przepisy ustawy zmienianej - wskazane w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym, a zatem nie było podstaw do pominięcia oceny zawartej w wyroku WSA z dnia 27 maja 2019 r.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 27 maja 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach Sąd stwierdził, że wykonane w lutym i marcu 2015 r. roboty, polegające na wymianie czterech anten sektorowych i jednej antenie radioliniowej oraz montażu dodatkowych modułów RRU (9 sztuk), montażu wspornika stalowego W-1, urządzeń sterujących zamontowanych na istniejących i nowoprojektowanych belkach mocowanych do istniejącego rusztu stalowego, stanowią rozbudowę w rozumieniu art. 3 pkt. 6 Prawa budowlanego. Rozbudowa obiektu wymaga uzyskania pozwolenia budowalnego, a nieuzyskanie takiego pozwolenia i prowadzenie tego rodzaju robót przesądza o samowoli budowlanej w znaczeniu przyjętym w art. 48 ust. 1 pkt. 1 tej ustawy. Legalizacja tej samowoli następuje w trybie określonym w art. 48 ust. 2-5. Stwierdził, że przyjęte przez Sąd stanowisko wzmacniają ustalenia wynikające z przebiegu sprawy samowolnych robót wykonywanych przez "A" w ramach stacji bazowej zlokalizowanej w G. przy ul. [...]. Pierwotnie była ona "stacją transmisyjną". Tak określona ją w pozwoleniu budowlanym wydanym przez Prezydenta Miasta G. w dniu [...] r. Podkreślił nadto, że działanie inwestora, który dokonuje zmiany charakteru stacji telefonii komórkowej z transmisyjnej na bazową, z czym wiąże się konieczność wykonania szeregu robót budowlanych mających znamiona rozbudowy, a tym samy z koniecznością uzyskania pozwolenia na budowę, które może poprzedzać ocena oddziaływania inwestycji na środowisko, powinno być poczytane jako próba obejścia prawa. Sąd przyznał rację organowi I instancji w odniesieniu do kwalifikacji wykonanych robót jako rozbudowy uznając, że brak było podstaw do uchylenia postanowienia wstrzymującego roboty wydanego w trybie art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego. W konsekwencji kwalifikację robót budowlanych dokonaną przez SWINB uznać należy za prawidłową.

Sąd nie stwierdził przy tym, aby organy administracyjne uchybiły treści wskazywanych przez stronę przepisów art. 6, 8 i 9 K.p.a i art. 10 § 1 K.p.a. Wbrew stanowisku skarżącej odmienna ocena ustalonego stanu faktycznego nie dowodzi, że naruszono nałożony na organy obowiązek działania w granicach i na podstawie obowiązującego prawa. Zdaniem Sądu nałożony na organy obowiązek wynikający z art. 6 K.p.a. nie oznacza, iż organy obowiązane są interpretować fakty jedynie w sposób zadowalający dla strony, a więc w sposób zbieżny z jej stanowiskiem. Naruszeniem treści tej normy nie jest także sytuacja, w której strona pozostaje w przekonaniu, że zebrany materiał dowodowy ma charakter niezupełny. W ocenie Sądu organy zebrały w niniejszej sprawie materiał dowodowy wystarczający do ustalenia wszystkich faktów, które miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, wypełniając przy tym zalecenia Sądu wskazane w wyroku z dnia 27 maja 2019 r. Sąd pragnie dostrzec, że zasada prawdy obiektywnej i obowiązek wyczerpującego zebrania materiału dowodowego, nie oznaczają nieograniczonego obowiązku poszukiwania przez organ materiałów dowodowych mających potwierdzić okoliczności korzystne dla strony skarżącej, czy też wydania rozstrzygnięcia zgodnego z jej żądaniem. Zebranie pełnego materiału dowodowego jest niewątpliwie obowiązkiem organu, ale obowiązek ten nie ma charakteru absolutnego w tym znaczeniu, że organ nie jest zobowiązany do poszukiwania, niejako w zastępstwie strony, dowodów mających potwierdzić korzystne dla tej strony okoliczności. To na stronie postępowania administracyjnego ciąży obowiązek udowodnienia okoliczności, na podstawie których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 2020 r. II OSK 1452/20).

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie jest zasadny podniesiony w skardze zarzut naruszenia art. 10 § 1 K.p.a. W orzecznictwie wskazuje się, że uchybienie art. 10 § 1 k.p.a. może stanowić podstawę uchylenia decyzji jedynie wówczas, gdy wykaże się, że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Innymi słowy strona musi wykazać, że gdyby do takiego uchybienia nie doszło, wynik sprawy byłby odmienny (zob. wyrok NSA z dnia 12 marca 2019 r., II OSK 1022/17, CBOSA). W niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała takiego związku i nie wykazała, że została pozbawiona możliwości dokonania konkretnych czynności procesowych, których przeprowadzenie spowodowałoby odmienne rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd stwierdził jednocześnie, że zebrany materiał dowodowy organ odwoławczy poddał właściwej ocenie. Sam fakt, że materiał dowodowy zebrany w sprawie został przez organy oceniony odmiennie niż oczekiwała tego skarżącą nie świadczy o naruszeniu zasad postępowania.

Odnosząc się do zarzutów formułowanych w treści skargi skład orzekający w przedmiotowej sprawie podziela stanowisko ŚWINB, że postanowienie z dnia [...] r. zostało w sposób prawidłowy doręczone ustanowionemu przez skarżącą pełnomocnikowi na wskazany przez nią adres. Przesyłka została odebrana w dniu 19 listopada 2020 r., a w konsekwencji tego złożono w terminie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Zauważyć należy, że zgodnie z art. 41 § 1 i § 2 K.p.a. w toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele i pełnomocnicy mają obowiązek zawiadomić organ administracji publicznej o każdej zmianie swojego adresu, w tym adresu elektronicznego; w razie zaniedbania tego obowiązku doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny. Skarżąca wiedziała o toczącym się postępowaniu i wielokrotnie prezentowała swoje stanowisko w sprawie.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego Sąd nie stwierdził, aby ŚWINB naruszył wskazywane w skardze przepisy Prawa budowlanego. W rozpatrywanej sprawie, jak wynika z treści skargi, naruszenia przepisów prawa materialnego skarżąca upatruje w tym, że roboty budowlane, których dotyczy zaskarżone postanowienie nie stanowiły rozbudowy obiektu budowlanego i były zwolnione od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, a nadto inwestycja dotyczyła instalacji urządzeń o wysokości poniżej 3 m na istniejącym obiekcie budowlanym. W tym zakresie zarówno Sąd jak i organy związane są treścią orzeczenia WSA z dnia 27 maja 2019 r. Mając na uwadze, że organy w prawidłowy sposób ustaliły stan faktyczny i na podstawie zebranych dowodów wyciągnęły właściwe wnioski, brak jest podstaw do uwzględnienia tak sformułowanych zarzutów uchybienia przepisom prawa materialnego.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia