Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska (spr.) Sędziowie : Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędzia WSA Aldona Gąsecka - Duda Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi A.M. na decyzję Wojewody [....] z dnia 3 września 2014 r., znak: [....] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych skargę oddala.

Starosta T. decyzją z dnia 25.06.2014 r., na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7.07.1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), "po rozpatrzeniu wniosku A.M. z dnia 31.03.2014 r." wniósł sprzeciw w sprawie zgłoszenia robót budowlanych polegających na budowie tarasu widokowego z pergolą na działce nr [...] w miejscowości Z.

W uzasadnieniu organ podał, że przedmiotowego zgłoszenia A.M. dokonał w dniu 30.05.2014 r. Organ wskazał, że przedłożone szkice i rysunki niczym się nie różnią od szkiców załączonych do wcześniejszego wniosku z dnia 31.03.2014 r. Wniosek różni się tylko nazewnictwem obiektu i informacją, że konstrukcja jest otwarta i niezadaszona. Przedłożone rysunki przeczą tym informacjom. W związku z powyższym wykonanie robót objętych zgłoszeniem narusza ustalenia planu zagospodarowania gminy T. z dnia 19.09.2008 r. Ponadto powyższa inwestycja jako nie wymieniona w art. 29 ustawy Prawo budowlane wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Odwołanie złożył A.M. , zarzucając naruszenie:

- art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane poprzez wydanie sprzeciwu w dniu 30.06.2014 r. podczas gdy 30-dniowy termin na wydanie sprzeciwu upłynął w dniu 29.06.2014 r., co doprowadziło do naruszenia terminu materialnego i wydania sprzeciwu, w pierwszym dniu, w którym odwołujący się był uprawiony do podjęcia czynności budowlanych objętych wnioskiem zgłoszenie robót budowlanych;

- art. 30 ust. 6 ustawy Prawo budowlane, poprzez przyjęcie, że zgłoszenie robót budowlanych narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, podczas gdy, zgodnie z § 2 pkt 9 c) w zw. z § 5 ust. 1 uchwały nr [...] Rady Gminy T. z dnia 19.09.2008 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy T. (Dz. Urz. Woj. Mał.[...]) odwołujący się jest uprawniony do wykonania tarasu widokowego otoczonego pergolą;

- art. 107 § 3 w zw. z art. 8 i 9 kpa poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, w szczególności niewskazanie jakie przepisy i jakiego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego naruszają wskazane w zgłoszeniu przez skarżącego roboty budowlane, co skutkowało naruszeniem zasady informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy oraz zasady pogłębionego zaufania obywateli do organów Państwa oraz ich kultury prawnej.

Odwołujący się wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przyznanie kosztów postępowania.

Wojewoda decyzją z dnia 3.09.2014 r., znak: [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo budowlane nie wymieniono budowy, czy też robót budowlanych związanych z budową tarasu widokowego z pergolą, jako nie wymagających uzyskania pozwolenia na budowę. W tym stanie prawnym zachodziły okoliczności do wniesienia sprzeciwu na mocy art. 30 ust. 6 pkt 1 Prawa budowlanego, ponieważ zgłoszenie z dnia 30.05.2014 r. dotyczy budowy lub wykonania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.

Ponadto porównanie lokalizacji tarasu widokowego z pergolą zaznaczonego na mapie w skali 1:1000 dołączonej do zgłoszenia na działce nr [...] w Z. z fragmentem rysunku obowiązującego Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy T. , pozwala stwierdzić, iż zgłoszona budowa znajduje się w obrębie obszaru oznaczonego symbolem ZA/2R2 z przeznaczeniem podstawowym - tereny rolnicze z zakazem zabudowy (§ 4 ust. 1 pkt 2 uchwały Rady Gminy T. z dnia 19.09.2008 r., Nr [...]), w których z uwagi na ochronę ładu przestrzennego (zgodnie z § 5 pkt 1 uchwały) ustala się zakaz lokalizacji: budynków gospodarczych, wiat, altan, a także tymczasowych obiektów budowlanych wymagających zgłoszenia. Również w § 31 ust. 3 uchwały wymienia się ograniczenia w użytkowaniu terenów w tym wprowadzony planem zakaz zabudowy w granicach m. in. terenu oznaczonego symbolem R2, za wyjątkiem obiektów infrastruktury technicznej i drogowej. Wykonanie robót budowlanych objętych zgłoszeniem ewidentnie narusza więc ustalenia planu, co zgodnie z art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego zobowiązuje organ do wniesienia sprzeciwu.

Organ II instancji stwierdził również, że sprzeciw został wniesiony w terminie. Ostatni dzień 30-dniowego terminu wypadał 29.06.2014 r. w niedzielę. Decyzję o wniesieniu sprzeciwu nadano w najbliższy następny dzień powszedni tj. 30.06.2014 r., czyli w terminie wynikającym z art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego i zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 57 § 4 i 5 pkt 2 kpa.

A.M. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Wojewody zarzucając naruszenie:

- art.138 § 1 pkt 1 i 15 oraz 107 § 1 i 3 kpa, poprzez nierozpoznanie wszystkich zarzutów odwołania, jak również utrzymanie w mocy wadliwej decyzji, wydanej bez wyjaśnienia podstawy prawnej oraz bez przytoczenia przepisów prawa, co doprowadziło do naruszenia zasady pogłębionego zaufania obywatela do organów Państwa (art. 8 kpa) oraz zasady należytego i wyczerpującego informowania strony o okolicznościach prawnych mogących mieć wpływ na ustalenia ich praw i obowiązków (art. 9 kpa), jak również utrudniło polemikę z wydanym rozstrzygnięciem;

- art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy Prawo budowlane w zw. z § 20 ust. 2 oraz 3 pkt 3 ppkt i) w zw. z § 2 pkt 9 ppkt c) miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy T. Uchwały nr [...] Rady Gminy T. z dnia 19.09.2008 r., poprzez przyjęcie, że zgłoszenie narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, podczas gdy uchwała Rady Gminy T. ustala jako podstawowe przeznaczenie dla terenów R2 łąki wraz z przynależnym zagospodarowaniem terenu w tym między innymi małą architekturę, zadaszenia, pergole, tarasy, place zabaw i oczka wodne itd., jak również dopuszcza na tych terenach realizację terenowych urządzeń sportowych i rekreacyjnych;

- art. 30 ust. 6 pkt 1) i art. 29 ust. 1 pkt 22) ustawy Prawo budowlane w zw. z art. 3 pkt 3) i pkt 4) ppkt b) i c) ustawy Prawo budowlane poprzez przyjęcie, że na wybudowanie tarasu widokowego otoczonego pergolą wymagane jest pozwolenie na budowę, podczas gdy z przepisów prawa budowlanego- definicji ustawowych wynika, że zgłoszony taras nie jest ani budowlą ani budynkiem, ze względu na otwartą konstrukcję i brak wydzielonych przegród budowlanych, fundamentów oraz dachu, jest natomiast obiektem małej architektury i zgodnie z dyspozycją art. 29 ust. 1 pkt 22) jego budowa zwolniona jest od uzyskania pozwolenia na budowę.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie organ wskazał, że z uwagi na zarzuty podniesione w skardze pozostawia rozstrzygnięcie uznaniu sądu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt administracyjny według kryterium zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie jego wydania. Zgodnie z treścią art.3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 ustawy).

Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji był przepis art.30 ust.6 pkt 2 ustawy z dnia 7.07.1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem właściwy organ wnosi sprzeciw, jeżeli budowa lub wykonywanie robót budowlanych objętych zgłoszeniem narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub inne przepisy. Organ II instancji dodatkowo powołał się na przepis art. 30 ust.6 pkt 1 ustawy, który stanowi, że sprzeciw wnosi się również wtedy, gdy zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.

Organ odwoławczy nie dokonał jednak klasyfikacji projektowanego obiektu budowlanego objętego zgłoszeniem zgodnie z definicjami zawartymi w ustawie Prawo budowlane. Ustalenie rodzaju obiektu winno poprzedzać dokonanie oceny, czy jego wzniesienie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, czy też nie. Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane pozwolenia na budowę nie wymaga m. in. budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Kwalifikacja danego obiektu budowlanego jako budynku, obiektu małej architektury, czy też budowli nie jest łatwa, o czym świadczą poglądy prezentowane w tej kwestii zarówno w orzecznictwie jak i literaturze fachowej. W art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane zdefiniowano pojęcie budynku, przez który należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przegrodą budowlaną jest element budynku oddzielający jego wnętrze od otoczenia zewnętrznego lub też wydzielający w jej wnętrzu pomieszczenia. Przegroda taka może być również ażurowa - pergola. Ponieważ ze zgłoszenia wynika, że obiekt nie będzie trwale związany z gruntem, nie jest on budynkiem, a zatem kwalifikowany być może jako budowla lub obiekt małej architektury. Przepisy Prawa budowlanego nie wprowadzają ostrego kryterium, na podstawie którego w prosty sposób można by odróżnić budowlę od obiektu małej architektury. W art. 3 pkt 4 tej ustawy wskazuje się, że obiektami małej architektury są obiekty niewielkie takie jak np.: kapliczki, krzyże, obiekty architektury ogrodowej, piaskownice huśtawki, śmietniki. Obiekty budowlane nie będące budynkami lub obiektami małej architektury są natomiast budowlami (art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego). Altana lub wiata mogą być kwalifikowane jako budowle, ale także jako obiekty małej architektury np. wiata śmietnikowa. O tym, czy wiata (altana) jest budowlą, czy też obiektem małej architektury, decyduje przede wszystkim jej wielkość oraz sposób konstrukcji. Mając to na uwadze, jak również kryterium funkcjonalności, uznać należy, że zgłoszony obiekt stanowi altanę i nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Uchybienie to nie miało jednak żadnego wpływu na wynik sprawy.

Analiza miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy T. (Dz. Urz. Woj. [...]) uchwalonego uchwałą nr [...] Rady Gminy T. z dnia 19.09.2008 r. prowadzi bowiem do wniosku, że budowa tarasu widokowego o powierzchni zabudowy 5m x 5 m, posadowionego na metrowej podmurówce, o wysokości 4 m od podłogi, ze ściankami w formie ażurowych pergoli (altany) pozostaje w sprzeczności z ustaleniami planu.

Jak wynika z § 1 ust.3 tekstu planu celem planu jest: 1) ochrona przestrzeni rolnej i leśnej, 2) uporządkowanie przestrzeni rolnej i leśnej, w szczególności w zakresie możliwości zabudowy rolniczej, 3) objęcie ochroną z mocy planu cennych przyrodniczo obszarów gminy.

Zgodnie z przytoczonym w skardze § 2 pkt 9 tekstu planu, ilekroć w niniejszej uchwale jest mowa o przynależnym zagospodarowaniu terenu - należy przez to rozumieć istniejące lub planowane:

a) powierzchnie jezdne, postojowe, piesze i rowerowe,

b) powierzchnie zieleni, zieleń wysoką i średnią,

c) miejsca na odpady komunalne, ogrodzenia, małą architekturę, zadaszenia, pergole, tarasy,

d) budowle terenowe takie, jak podjazdy, schody, rampy, place zabaw, oczka wodne, urządzenia ogrodowe, elementy reklamowe wolnostojące i związane z obiektami budowlanymi,

e) obiekty, sieci, przyłącza i urządzenia związane z uzbrojeniem terenu i infrastrukturą techniczną, wraz z zagwarantowaną do nich dostępnością komunikacyjną.

W myśl § 4 ust.1 tekstu planu, symbolem R 2 oznaczono w planie tereny rolnicze z zakazem zabudowy.

W rozdziale 2 "Określenie zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego oraz wymagania wynikające z potrzeby kształtowania przestrzeni publicznych" w § 5 pkt 1 ustalono, że z uwagi na ochronę ładu przestrzennego, w granicach terenów o symbolu m.in. R2 ustala się zakaz lokalizacji: budynków gospodarczych, wiat, altan, a także tymczasowych obiektów budowlanych wymagających zgłoszenia w trybie przepisów odrębnych.

Stosownie do § 18 tekstu planu dla każdego terenu wyodrębnionego w planie za pomocą linii rozgraniczających, w tekście uchwały w rozdziale 6 ustala się szczegółowe: przeznaczenia, sposoby zagospodarowania i użytkowania terenów, a także odpowiadające poszczególnym przeznaczeniom: nakazy, zakazy i dopuszczenia.

W § 20 tekstu planu przewidziano, że ustalenia dla terenów rolniczych z zakazem zabudowy obowiązują w granicach wszystkich terenów o przeznaczeniu podstawowym oznaczonym na rysunku planu symbolem – R2. Dla terenów tych ustala się podstawowe przeznaczenie rolnictwo, w tym: grunty orne, uprawy polowe, łąki, pastwiska, uprawy sadownicze, ogrodnicze, zieleń śródpolna, drogi i ścieżki śródpolne, stałe i sezonowe wody powierzchniowe wraz z przynależnym zagospodarowaniem terenu. Określając zasady zagospodarowania terenów dla obszaru R2 ustalono nakazy (ochrona istniejącej zieleni wysokiej – leśnej i śródpolnej, ochrona istniejących pomników przyrody zgodnie z par. 15, zagwarantowanie dostępności komunikacyjnej zabudowie oraz polom uprawnym, z układu istniejących dróg publicznych lub wewnętrznych, konserwacji i rozbudowa systemu rowów melioracyjnych, utrzymanie wód powierzchniowych, w szczególności cieków, wkomponowanie nowych dopuszczonych obiektów w istniejące otoczenie, utrzymanie istniejących elementów infrastruktury technicznej wraz z niezbędnymi obiektami towarzyszącymi, dojazdami i strefami technicznymi, zakazy (realizacji nowej zabudowy powstającej w ramach gospodarstwa rolnego, budynków mieszkalnych oraz innych budynków i urządzeń służących wyłącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu) i dopuszczenia (utrzymanie i ochrona łąk o charakterze nieprodukcyjnym, zmiana profilu gospodarczego z pól uprawnych na łąki nieprodukcyjne, wprowadzenie sadów i ogrodów, zalesienie i zakrzewienie terenów nieprzydatnych rolniczo, w tym zadrzewienia wzdłuż dróg i ścieżek komunikacyjnych i wód powierzchniowych, zalesienie gruntów nieprzydatnych do produkcji rolnej zgodnie z wymogami przepisów odrębnych, drogi wewnętrzne w tym ścieżki piesze i rowerowe, w formie wydzielonych działek, poszukiwania i odwiertów dla źródeł geotermalnych, likwidacji nieczynnych, niedrożnych systemów melioracyjnych, realizacja terenowych urządzeń sportowych i rekreacyjnych).

W rozdziale 10 w § 31 pkt 3 ponownie ustalono, że plan wprowadza zakaz nowej zabudowy w granicach terenów oznaczonych symbolem R2, ZL1, ZL2, ZP1, ZP2 za wyjątkiem obiektów infrastruktury technicznej oraz drogowej.

Użyte w § 20 ust. 2 sformułowanie "wraz z przynależnym zagospodarowaniem terenu" nie może oznaczać, jak twierdzi skarżący, że każde przynależne zagospodarowanie terenu wymienione w pkt 9 § 2 możliwe jest do zrealizowania w terenie R2. Porównanie zapisu z § 2 z treścią § 19 (R1- tereny rolnictwa), § 20 (R2 -tereny rolnictwa), § 21(R3 - stawy hodowlane), § 22 (ZL1- tereny lasów), § 23 ( ZP1 -tereny grodziska), § 24 (ZP2 - tereny zieleni przywodnej i śródpolnej), § 25 (ZC - tereny cmentarzy), § 26 (W – wody płynące), w których przewidziano przynależne do podstawowego zagospodarowanie terenu wskazuje, że w określonym w planie odrębnym terenie można zrealizować tylko te spośród wymienionych w § 2 pkt 9 działań, które są zgodne z przeznaczeniem podstawowym danego terenu. Trudno bowiem sobie wyobrazić, by place zabaw, elementy reklamowe wolnostojące, czy oczka wodne urządzano na terenie cmentarzy.

Tak więc za błędne uznać należy twierdzenie skarżącego, że w terenie R2 z zakazem zabudowy można zrealizować taras widokowy z pergolą, z powołaniem się na dopuszczenie mające wynikać z § 2 pkt 9 tekstu planu. Nawiasem mówiąc w przepisie tym mowa jest o małej architekturze, a jak już wcześniej wyjaśniono, zgłoszony obiekt nie może być uznany jako obiekt małej architektury.

Tak więc za niezasadny uznać należy zarzut skargi, że organy naruszyły przepis art.30 ust.6 pkt 2 Prawa budowlanego.

Rację należy przyznać natomiast skarżącemu, że organ odwoławczy w sposób lakoniczny ustosunkował się do zarzutów odwołania, w których podano, że decyzja organu I instancji jest wadliwa jako wydana bez wyjaśnienia podstawy prawnej oraz bez przytoczenia przepisów prawa. Organ II instancji wyjaśnił jednakże samodzielnie podstawy prawne decyzji, a brak szczegółowego rozważenia zarzutu odwołania nie miało żadnego wpływu na wynik sprawy.

Ustosunkowując się do stanowiska organu odwoławczego co do zarzutu naruszenia art.30 ust.5 Prawa budowlanego na wstępie przypomnieć należy, że w myśl tego przepisu zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych należy dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych, a do wykonywania robót budowlanych objętych zgłoszeniem można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie, w drodze decyzji, sprzeciwu i nie później niż po upływie 2 lat od określonego w zgłoszeniu terminu ich rozpoczęcia.

Na tle regulacji dotyczących terminów zastrzeżonych dla sprzeciwów w prawie budowalnym, a także poza nim, występują rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych. Większość orzeczeń sądowych dotyczy przy tym sprzeciwu wnoszonego w związku ze zgłoszeniem zamiaru wykonania robót budowalnych

W orzecznictwie prezentowane są trzy stanowiska dotyczące w/w kwestii, wedle których: datą zgłoszenia sprzeciwu jest data nadania do strony przesyłki zawierającej decyzję o sprzeciwie ( np. wyroki NSA z 13 września 2011r. II OSK 1326/10, z 15 grudnia 2011r. II OSK 1899/10, z 28 lutego 2012 r. II OSK 2415/10); datą tą jest data doręczenia stronie decyzji o sprzeciwie (np. wyroki NSA z 17 grudnia 2009 r. II OSK 1957/08, z 15 grudnia 2010 r. II OSK 1950/09, z 14 marca 2012 r. II OSK 2471/10); wreszcie datą tą jest data wydania decyzji o sprzeciwie (np. wyroki NSA z 2 września 2011 r. II OSK 737/11, z 25 lipca 2012 r. II OSK 808/11, 18 października 2011 r. II OSK 1447/10).

Przyjąć należy, że wymieniony w art. 30 ust.5 Prawa budowlanego termin jest terminem prawa materialnego. Nie dotyczy bowiem wprost i tylko czynności procesowych, a jego upływ wywiera skutki w sferze prawa materialnego. W każdym razie do biegu tego terminu nie ma z pewnością zastosowania przepis art. 57 § 5 k.p.a., będący normą procesową, adresowaną do strony postępowania administracyjnego, a nie do organu. Na wstępie zatem odrzucić należy pogląd organu II instancji, jakoby o zachowaniu tego terminu miała decydować data nadania przez organ w urzędzie pocztowym przesyłki zawierającej decyzję. Sąd rozpoznający sprawę niniejszą nie podziela poglądu wyrażonego między innymi w wyrokach NSA z dnia 21 kwietnia 2009 sygn. II OSK 574/08 i z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. II OSK 79/06. Nie można bowiem poszukiwać jego uzasadnienia ani w jego praktycznych walorach, ani w zasadzie "konstytucyjnej równości stron", która nie dotyczy procesowych relacji pomiędzy organem administracji publicznej a stroną. Pogląd ten, przy niejednolitym orzecznictwie sądów, stanowi pewną propozycję rozwiązania problemu, ale propozycję, zdaniem sądu rozpoznającego sprawę, niemieszczącą się w gamie efektów wykładni prawa istniejącego. W obowiązującym stanie prawnym data nadania decyzji o sprzeciwie może mieć tylko znaczenie praktyczne dla odpowiednich organów - w razie konieczności zweryfikowania ewentualnego zarzutu "antydatowania" decyzji. W późniejszym zresztą okresie opisany pogląd ten nie był akceptowany także przez Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyroki NSA z dnia 17 grudnia 2009 r. II OSK 1957/08, z dnia16 grudnia 2009 II OSK 1926/08).

Na tle regulacji art. 30 ust.5 Prawa budowlanego do rozważenia zatem pozostają tylko dwie możliwości: albo zgłoszenie sprzeciwu - to wydanie w określonej dacie decyzji o sprzeciwie, albo zgłoszenie sprzeciwu – to doręczenie stosownej decyzji.

Konstrukcja tzw. milczącego załatwienia sprawy, której odpowiada regulacja art. 30 ust.5 Prawa budowlanego, polega na wywołaniu z mocy prawa, z upływem ustawowego terminu i przy braku skierowanej do jednostki czynności organu administracji, skutku materialnoprawnego. Określony w/w przepisem termin 30 dni jest terminem "dla organu", co oznacza, że tylko w tak zakreślonych ramach czasowych organ administracji uprawniony jest do korzystania ze swych kompetencji w sytuacji wypełniającej dyspozycję omawianej normy. Decyzyjna aktywność organu poza tymi ramami nie miałaby prawnego umocowania, niewątpliwie więc naruszałaby prawo materialne. Z drugiej jednak strony stwierdzić należy, że dopiero z upływem tego terminu organ budowlany traci kompetencje do zgłoszenia sprzeciwu. Wydając więc decyzję o sprzeciwie nawet w ostatnim dniu terminu organ działa zgodnie z prawem. Kompetencje organu administracji muszą być jasno określone nie tylko co do merytorycznego zakresu, ale także co do terminu, w którym organ może z nich korzystać. W wypadkach, w których ustawodawca decyduje się na terminowe ograniczenie tych kompetencji przyjąć należy, że określony przezeń termin nie może podlegać ograniczeniom niewynikającym wprost z przepisu prawa. W treści art. 30 ust.5 ustawy brak jest wyraźnego powiązania zachowania przez organ terminu 30 dni z doręczeniem inwestorowi decyzji o sprzeciwie wobec zamiaru wykonania robót budowlanych. Pogląd o tym, że datą zgłoszenia sprzeciwu jest data doręczenia decyzji stronie jest wynikiem wykładni, która jednak nacechowana jest - zdaniem sądu – względami bardziej praktycznymi, niż prawnymi. Prawdą jest, że termin, o którym mowa jest jednocześnie terminem "dla strony". Oznacza bowiem obowiązek powstrzymania się przez stronę od wykonania robót budowlanych przez określony czas, nie krótszy jednak niż 30 dni, liczony od daty złożenia zawiadomienia o zamiarze wykonania robót. Przyjąć więc należy, że przystąpienie przez inwestora do wykonywania robót budowlanych w 31 dniu od daty zawiadomienia jest działaniem co do zasady legalnym. To jednak przecież nie przesądza o zgodności z prawem decyzji o zgłoszeniu sprzeciwu wydanej jeden dzień wcześniej. Wydając tę decyzję organ musiał kierować się przesłankami określonymi ustawowo, istniejącymi w dacie wydania decyzji. Nie mógł antycypować stanu, który będzie istniał w niedającej się określić w sposób pewny dacie doręczenia decyzji stronie. Nie można zaś przyjąć, że los decyzji, będącej wynikiem prawidłowej subsumpcji istniejącego stanu faktycznego, zależeć będzie tylko i wyłącznie od daty jej doręczenia stronie. Zgodnie z art. 110 kpa organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, o ile kodeks nie stanowi inaczej. Przepis ten reguluje kwestię skuteczności, a nie zgodności z prawem, (w tym określającym kompetencje organu) decyzji administracyjnej. Oczywiście pozostaje problem legalności działania inwestora, który podejmuje zamierzone działanie z upływem 30 dnia od daty złożenia zawiadomienia. Nie da się bowiem z treści przepisu art. 30 ust.5 wywieść obowiązku wyczekiwania przez inwestora na doręczenie ewentualnie wydanej decyzji. To jednak, czy realizacja zamierzonego przez inwestora działania nastąpiła w zgodzie z prawem (czy była legalna) nie ma znaczenia dla bytu decyzji o sprzeciwie, która już istnieje (choć nie jest doręczona). Taka sytuacja podlega ocenie w kontekście zupełnie innych przepisów i w ramach ew. innych postępowań. Rozwiązania owej "patowej" sytuacji, w której organ w ramach swych kompetencji w terminie "zgłasza" sprzeciw (wydaje decyzję), a strona zgodnie z prawem w terminie realizuje swe uprawnienia nie wiedząc o sprzeciwie, nie należy poszukiwać w nadawaniu innego niż wynikający z przepisów prawa, znaczenia daty doręczenia decyzji. Skutki takich sytuacji oceniać trzeba stosownie do norm odnoszących się do następstw działań zarówno organu, jak i strony, a nie do ich przyczyn.

Stąd też Sąd rozpoznający sprawę niniejszą, po analizie także argumentów przywoływanych na poparcie każdego z w/w poglądów, przychyla się do tego, który za datę zgłoszenia sprzeciwu z art. 30.ust.5 Prawa budowlanego uznaje datę wydania decyzji.

W rozpoznawanej sprawie zgłoszenie zostało złożone w dniu 30 maja 2014 r., decyzja o zgłoszeniu sprzeciwu wydana została w dniu 25 czerwca 2014 r. , a więc w otwartym, 30 dniowym terminie liczonym od daty zawiadomienia tj. od dnia 30 maja 2014 r. Decyzja została wysłana w dniu 30 czerwca 2014 r. Bez znaczenia pozostaje zaś to, że decyzja ta została doręczona skarżącemu w dniu 2 lipca 2014 r.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę, jako nieuzasadnioną, należało oddalić.