Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) sędzia NSA Barbara Adamiak sędzia del. WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt I OSK 130/12 oddalającym skargę kasacyjną Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 października 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 170/11 w sprawie ze skargi A.S. na bezczynność Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 1 lutego 2011 r. w sprawie przetwarzania danych osobowych 1. oddala skargę o wznowienie postępowania sądowego, 2. zasądza od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na rzecz A.S. kwotę 137 (sto trzydzieści siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wystąpił ze skargą z dnia 5 listopada 2012 r. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt I OSK 130/12, jako podstawę podająć art. 273 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270), dalej "p.p.s.a." i wskazując, że wyrok ten zapadł w sprawie już wcześniej rozstrzygniętej prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 października 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 171/11. Inspektor wniósł o wznowienie postępowania i uchylenie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Na posiedzeniu niejawnym skarga o wznowienie postępowania została skierowana na rozprawę, jako spełniająca wymogi formalne.

A. S. wniosła o oddalenie tej skargi.

Na rozprawie Naczelny Sąd rozstrzygał przede wszystkim o dopuszczalności skargi, czy spełnia ona wymogi wskazane w art. 280 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270), dalej "p.p.s.a.", i czy złożona została w terminie określonym w art. 277 – wyrok NSA Generalny Inspektor otrzymał dnia 13 sierpnia 2012 r., skarga została złożona 8 listopada 2012 r. – i oparta została na ustawowej podstawie – art. 273 § 3 p.p.s.a. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał sprawę, która wynikła na tle następującego stanu:

Wnioskiem z dnia 30 listopada 2009 r. A. S. wystąpiła do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o zaprzestanie przetwarzania jej danych osobowych w celach marketingowych przez P. S.A. i podjęcie wszelkich działań celem zapobieżenia temu, a następnie po wymianie korespondencji wezwała Inspektora do usunięcia naruszenia prawa i 23 kwietnia 2010 r. złożyła skargę na bezczynność, która została uwzględniona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Sąd ten, wyrokiem z dnia 14 października 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 137/10 zobowiązał Generalnego Inspektora do rozpatrzenia wniosku A. S. z dnia 30 listopada 2008 r., ustalając termin na załatwienie sprawy, zaś Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 13 grudnia 2011 r. sygn. akt I OSK 168/11, oddalił skargę kasacyjną złożoną przez organ od tego wyroku.

Po wydaniu wyroku przez Wojewódzki Sąd, a przed rozpoznaniem skargi kasacyjnej A. S. pismem z 1 lutego 2011 r. złożyła do Generalnego Inspektora wniosek, w którym w związku z bezprawnym przetwarzaniem jej danych przez P. S.A. domagała się wydania decyzji w celu zapobieżenia tym działaniom. Na wezwanie organu, który uznał, iż pismo zostało wniesione w sprawie już się toczącej, wyjaśniła, iż domaga się zainicjowania odrębnych postępowań – w związku z bezprawnym przetwarzaniem jej danych przez P. S.A. oraz z bezprawnym przetwarzaniem jej danych przez podmiot wysyłający sms-y o treści marketingowej z numeru [...]. Następnie, po wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, wniosła 4 kwietnia 2011 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu na bezczynność Generalnego Inspektora w rozpoznaniu jej wniosku z dnia 1 lutego 2011 r. Wojewódzki Sąd wyrokiem z dnia 12 października 2011 r. uwzględnił skargę, zobowiązując Inspektora do rozpoznania wniosku z 1 lutego 2011 r. w sprawie bezprawnego przetwarzania danych przez P. S.A. wyrokiem o sygn. II SAB/Wa 170/11 i dotyczącego przetwarzania danych osobowych przez podmiot rozsyłający sms-y o treści marketingowej z numeru [...], wyrokiem o sygn. II SAB/Wa 171/11. Ten drugi wyrok stał się prawomocny od dnia 24 grudnia 2011 r., a od pierwszego Generalny Inspektor wniósł skargę kasacyjną zauważając, iż został on wydany w sprawie tożsamej z zainicjowaną wnioskiem A. S. z 30 listopada 2009 r., a skarga ta została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt I OSK 130/12, bowiem Sąd uznał, iż nie zachodzi tożsamość sprawy z wniosków z 30 listopada 2009 r. i 1 lutego 2011 r., bowiem ten drugi dotyczy bezprawnych działań podmiotu wysyłającego sms-y o treści marketingowej z numeru [...].

Generalny Inspektor uznał, iż wyrok ww. Naczelnego Sądu został wydany w sprawie już rozstrzygniętej prawomocnym wyrokiem, tj. Wojewódzkiego Sądu z dnia 12 października 2011 r. II SAB/Wa 171/11 i wystąpił o wznowienie postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Artykuł 273 § 3 p.p.s.a. stanowi, że można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego orzeczenia dotyczącego tej samej sprawy. Generalny Inspektor uważa, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. I OSK 130/12, który jest przedmiotem skargi o wznowienie postępowania, dotyczy tej samej sprawy, która została rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 października 2011 r. II SAB/Wa 171/11. Jakkolwiek przedmiotem obu spraw jest bezczynność Generalnego Inspektora w rozpoznawaniu wniosku A. S. z dnia 1 lutego 2011 r. to jednak nie dotyczy ona tej samej sprawy.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 12 października 2011 r. II SAB/Wa 171/11 zobowiązuje Inspektora do rozpoznania wniosku z dani 1 lutego 2011 r. w sprawie bezprawnego przetwarzania danych A. S. przez podmiot wysyłający sms-y o treści marketingowej z numeru [...], zaś wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczy wyroku Wojewódzkiego Sądu z dnia 12 października 2011 r. II SAB/Wa 170/1 obligującego Inspektora do rozpoznania wniosku z dnia 1 lutego 2011 r. w sprawie bezprawnego przetwarzania danych A. S. przez P. S.A. A. S. bowiem chociaż złożyła jeden wniosek z 1 lutego 2011 r., to jednak, jak sam organ ustalił, domagała się przeprowadzenia dwóch odrębnych postępowań przeciwko dwóm różnym podmiotom, a na bezczynność wniosła dwie odrębne skargi.

Faktem jest, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 lipca 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny, odpowiadając na zarzut skargi kasacyjnej, iż wyrok Wojewódzkiego Sądu II SAB/Wa 170/11 dotyczy tej samej sprawy, która była rozstrzygnięta wyrokiem tego Sądu z dnia 14 października 2010 r. II SAB/Wa 137/10, od którego wniósł skargę kasacyjną, stwierdził, że nie zachodzi tożsamość spraw, bowiem rozstrzygana przez niego odnosi się do podmiotu wysyłającego sms-y o treści marketingowej z numeru [...], co jest oczywiście błędne, ale to nie przesądza, że wyrok ten zapadł w sprawie zakończonej wcześniejszym prawomocnym wyrokiem.

Przedmiotem oceny zarówno Wojewódzkiego Sądu w wyroku II SAB/Wa 170/11 jak i Naczelnego Sądu w wyroku I OSK 130/12 była bezczynność Generalnego Inspektora w załatwianiu wniosku A. S. z 1 lutego 2011 r. w sprawie bezprawnego przetwarzania jej danych osobowych przez P. S.A. Jakkolwiek Generalny Inspektor zarzucał, że sprawa jest tożsama ze sprawą wszczętą wnioskiem A. S. z 30 listopada 2009 r., w której zapadło orzeczenie Wojewódzkiego Sądu z dnia 14 października 2010 r., a skarga kasacyjna jeszcze nie była rozstrzygnięta, to istotą sprawy ze skargi A. S. dotyczącą jej wniosku z 1 lutego 2011 r. była nie tożsamość spraw z obu wniosków, ale bezczynność organu w załatwianiu tego drugiego wniosku. Zgodzić należy się zarówno z Naczelnym Sądem, choć z zupełnie innym uzasadnieniem stanowiska, jak i Wojewódzkim Sądem z nieco tylko zmienionym uzasadnieniem, że nie ma tożsamości spraw, a organ pozostawał bezczynny w rozpoznaniu wniosku z 1 lutego 2011 r. Sprawa z wniosku z 30 listopada 2009 r. była w toku sądowym z uwagi na bezczynność organu w jego załatwianiu, zaś A. S. wystąpiła z wnioskiem odrębnym z 1 lutego 2011 r. przeciwko dwóm podmiotom, a wniosków tych Inspektor nie załatwił, był zatem w bezczynności, co stwierdziły Sądy obu instancji, zasadnie zobowiązując organ do jego rozpoznania.

Uwzględnienie skargi na bezczynność, stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. kończy się rozstrzygnięciem zdążającym do wydania w określonym terminie aktu. W wyroku wydanym na podstawie tego przepisu sąd nie przesądza w jaki sposób sprawa ma być rozstrzygnięta, a jedynie zobowiązuje do jej załatwienia.

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy trzeba stwierdzić, że jeżeli Generalny Inspektor wykonując wyroki w sprawie z wniosku z 30 listopada 2009 r. wydał już stosowną decyzję przed zakończeniem postępowania sądowego dotyczącego wniosków z 1 lutego 2011 r. i jeżeli uznał, że sprawy są tożsame powinien wydać stosowny akt co do wniosku z 1 lutego 2011 r. Jeżeli natomiast sprawa z wniosku z 30 listopada 2009 r., mimo wyroków, nie została jeszcze załatwiona, a była tożsama, zdaniem Inspektora, ze sprawą z wniosku z 1 lutego 2011 r., do załatwienia której też został zobligowany, powinien podjąć stosowne czynności. Kodeks postępowania administracyjnego daje organowi możliwość połączenia spraw jednakowych, choć z różnych wniosków do łącznego rozpoznania, przewiduje umorzenie postępowania, jeżeli sprawa już została załatwiona, a wniosek ponownie został złożony. Podjęcie stosownych działań uzależnione jest od ustaleń organu, natomiast nie załatwiając wniosku strony w sposób prawem przewidziany organ pozostaje w bezczynności.

Z powyższych przyczyn należało uznać, iż mimo błędu w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. I OSK 130/12, w istocie nie wystąpiła sytuacja wskazana w art. 273 § 3 p.p.s.a., zatem podstawa do wznowienia postępowania i Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 282 § 2, art. 204 pkt 2 p.p.s.a