Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Wroczyński, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Fularski /sprawozdawca/, Sędzia WSA Leszek Kobylski, Protokolant Specjalista Ilona Obara, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi Rady [...]w [...] na decyzję Ministra Finansów z dnia [...]lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w [...]z dnia [...]grudnia 2013 r. nr [...]; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącej Rady [...] w [...]kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] Minister Finansów, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267; dalej: "K.p.a.") w związku

z art. 16 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r.

o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198, ze zm.; dalej: "u.d.i.p.") po rozpatrzeniu odwołania Rady Sekcji Krajowej Pracowników Skarbowych [...] w W. (dalej jako "skarżąca") orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w P. (dalej także jako "organ I instancji", "Dyrektor IS") z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] odmawiającej udostępnienia informacji w zakresie mnożnika kwoty bazowej oraz wysokości pozostałych składników wynagrodzeń (dodatek zadaniowy, dodatek za wieloletnią pracę w służbie cywilnej, dodatek służby cywilnej z tytułu posiadanego stopnia służbowego) przyznanych Zastępcy Dyrektora Izby Skarbowej w P. M.M..

Powyższa decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia [...] listopada 2013 r. skarżąca zwróciła się do Dyrektora Izby Skarbowej w P. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

1. Mnożnika kwoty bazowej Zastępcy Dyrektora Izby Skarbowej w P. M.M.;

2. Wysokości pozostałych przyznanych Zastępcy Dyrektora Izby Skarbowej

w P. M.M. składników wynagrodzeń (dodatek zadaniowy, dodatek za wieloletnią pracę w służbie cywilnej, dodatek służby cywilnej z tytułu posiadanego stopnia służbowego).

Dyrektor Izby Skarbowej w P., w odpowiedzi na wniosek skarżącej, decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] odmówił wnioskującej udostępnienia informacji w powyższym zakresie.

W uzasadnieniu ww. decyzji organ I instancji m.in. wywiódł, że informacja publiczna podlega udostępnieniu w takim zakresie, w jakim jest to związane

z działalnością publiczną i jednocześnie nie zagraża ujawnieniem chronionych prawnie danych osobowych. W ocenie Dyrektora IS, żądane przez wnioskującą informacje należą do sfery dóbr osobistych podlegających ochronie, a ich ujawnienie naruszałoby przepisy art. 23 i 24 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). Dodatkowo, w opinii Dyrektora IS, żądane przez skarżącą informacje, zaliczane są do danych osobowych, chronionych regulacjami zawartymi między innymi w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r., Nr 101, poz. 926, z późn. zm.) - dalej jako "u.o.d.o.". Udostępnienie zatem niniejszych informacji możliwe jest dopiero po uzyskaniu zgody osoby, której wniosek dotyczy. Zdaniem organu I instancji, ujawnienie wnioskodawcy żądanych informacji stanowiłoby naruszenie ustawy u.o.d.o., a w konsekwencji naraziłoby ujawniającego na przewidziane w ww. ustawie sankcje karne. Podsumowując, Dyrektor IS wywiódł, że nie widzi podstaw do przyznania prymatu informacji publicznej ponad ochronę dóbr osobistych, w przypadku, gdy obydwie te wartości chronione są w równej mierze przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej.

Od powyższej decyzji skarżąca pismem z dnia [...] stycznia 2014 r., znak [...] złożyła do Ministra Finansów odwołanie, w którym decyzji organu I instancji zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

art. 7, art. 61 ust. 1 i ust. 2, art. 61 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 107 § 1 w związku z art. 107 § 3 in fine K.p.a. oraz art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a.,

art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 i ust. 2, art. 5 ust. 1 i ust. 2, art. 6 ust. 1 pkt 3 i pkt 5, art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 16 ust. 1 u.d.i.p.,

art. 33 ust. 1 w związku z art. 34 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o finansach publicznych,

art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...], Minister Finansów utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P..

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że żądane informacje stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 u.d.i.p., jednakże, stosownie do treści art. 5 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu

w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Podniósł, że ograniczenie,

o którym mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Minister Finansów zwrócił uwagę, że zarówno u.d.i.p., jak i u.o.d.o. stanowią równorzędne akty prawne i w każdej sprawie konieczne staje się wyważenie możliwości realizacji prawa do informacji publicznej w sytuacji, gdy w tej informacji zawarte są jednocześnie dane osobowe. Z przepisów wymienionych ustaw nie można wyprowadzić generalnego zakazu udostępnienia informacji publicznej, w treści której figurują określone dane osobowe. Jednocześnie brak też takiej regulacji, która byłaby podstawą legalizującą co do zasady udostępnianie danych osobowych w ramach realizowanego prawa do informacji publicznej.

Na podstawie analizy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r. sygn. K 17/05 Minister wywiódł, że żądane we wniosku informacje są informacjami

o charakterze prywatnym (ad personam). Nadto podkreślił, iż zgodnie z art. 111 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, jedną z podstawowych zasad prawa pracy jest poszanowanie dóbr osobistych pracowników, których ochronę gwarantują art. 23 i 24 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Podniósł, że w doktrynie

i orzecznictwie przeważa pogląd, iż wysokość wynagrodzenia danej osoby stanowi dobro osobiste, jako element prywatnej sfery życia i podlega ochronie na mocy przepisów Kodeksu cywilnego. Z kolei art. 47 Konstytucji RP stanowi, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego. Jak już zauważył organ I instancji w tej kwestii wypowiedział się również Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów

z dnia 16 lipca 1993 r., I PZP 28/93, w której stwierdził, że "ujawnienie przez pracodawcę bez zgody pracownika wysokości jego wynagrodzenia za pracę, może stanowić naruszenie dobra osobistego w rozumieniu art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego".

Minister Finansów podkreślił, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa wszyscy członkowie korpusu służby cywilnej zobowiązani są do składania corocznych oświadczeń o stanie majątkowym zawierających między innymi informację

o uzyskanych dochodach. Jednakże, w przeciwieństwie do innych oświadczeń o stanie majątkowym (np. posła, senatora, radnych, osób zajmujących kierownicze stanowiska w państwie) oświadczenia majątkowe członków korpusu służby cywilnej - pracowników izb skarbowych i urzędów skarbowych nie są jawne i podlegają ochronie jak dokumenty opatrzone klauzulą "zastrzeżone" - zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. z 2006 r., Nr 216, poz. 1584). Przyjęcie powyższej zasady prowadzi do wniosku, że informacje o dochodach pracowników izb skarbowych, w tym również zastępcy dyrektora podlegają ochronie i mogą być udostępnione tylko ustawowo upoważnionym do tego organom, do których wnioskująca się nie zalicza.

Dodatkowo organ odwoławczy zauważył, że Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego Rzeczypospolitej Polskiej wnioskiem z dnia 4 listopada 2013 r. zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP poszczególnych przepisów u.d.i.p., między innymi w zakresie naruszenia prawa do prywatności oraz braku legalnej definicji "osób pełniących funkcje publiczne".

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodziła się skarżąca, która pismem z dnia [...] kwietnia 2014 r. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie na ostateczną w administracyjnym toku instancji decyzję z dnia [...] lutego 2014 r. Wniosła o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania. Autor skargi zarzucił organowi naruszenie:

– art. 7 i art. 8 ust. 2, art. 61 ust. 1-2 oraz art. 61 ust. 3 w związku z art. 31 ust. 3, Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 6 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 5, art. 10 ust. 1, art. 16 ust. 1, art. 16 ust. 2 pkt 2 in fine u.d.i.p.;

– art. 33 ust. 1 w związku z art. 34 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o finansach publicznych;

– art. 23 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 u.o.d.o.;

– art. 6, art. 7, art. 10, art. 15 w związku z art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 1 w związku z art. 107 § 3 in fine K.p.a. w związku

z art. 16 ust. 2 zdanie pierwsze u.d.i.p.

Uzasadniając skargę, skarżąca nie podzieliła argumentacji zawartej w obu decyzjach zarzucając im brak wykładni art. 6 ust. 1 pkt 3 i pkt 5, art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

w kontekście praw określonych w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP; zaprezentowanie interpretacji u.d.i.p. i u.o.d.o., która w efekcie uniemożliwia uzyskanie informacji

o działaniach władzy publicznej oraz niweczy jakąkolwiek formę kontroli społecznej; naruszenie zasady jawności finansów publicznych; nieustosunkowanie się do części zarzutów środka odwoławczego, czym naruszono art. 15 w związku z art. 127 § 2, art. 138 § 1 pkt 1 i art. 140 K.p.a.; wystąpienie poważnych wad uzasadnień decyzji pod względem prawnym, czym naruszono art. 107 § 1 w związku z art. 107 § 3 in fine i art. 140 K.p.a.

Autor skargi wskazał, że organ jakby zapomniał, iż od lat, co do zasady wynagrodzenia pochodzące ze środków publicznych wypłacane osobom pełniącym funkcje publiczne są jawne. Dane w postaci wysokości wynagrodzeń zasadniczych przysługujących na takich stanowiskach nie są elementem prywatności pracownika, gdyż te wynagrodzenia są przyznawane funkcjonariuszom publicznym, zajmującym stanowiska w administracji rządowej i mają związek z wykonywaniem przez nich zadań publicznych. Niezrozumiałe jest więc niepowiązanie przez organy tych faktów z art. 5 zdanie drugie u.d.i.p. Skarżąca nie prosiła bowiem o dane prywatne, ale o dane publiczne, którymi są składniki wynagrodzenia przysługującego funkcjonariuszowi publicznemu na określonym stanowisku. Dane te, choć w części są danymi dotyczącymi prywatności w ujęciu ogólnym, to z uwagi na charakter pełnionych obowiązków, rodzaj administracji, źródło finansowania i status funkcjonariuszy publicznych podlegają ujawnieniu jako informacja publiczna, do której nie można zastosować ograniczenia określonego w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Podawanie przez organy jako podstawy prawnej uzasadniającej odmowę art. 5 ust. 1 u.d.i.p. jest pozbawione oparcia w ww. ustawie, gdyż ochrona tych danych, jeśli wynika z art. 5, to z ust. 2 tego artykułu. Dla dostępu do informacji publicznej, zwłaszcza wobec brzmienia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 u.d.i.p., nie ma też znaczenia czy taka informacja trafia także do akt pracowniczych lub oświadczeń majątkowych. Akta pracownicze czy oświadczenia majątkowe podlegają odrębnemu porządkowi prawnemu, przy czym co uszło uwadze organu, że pewne dane w nich znajdujące są także informacją publiczną podlegającą udostępnieniu w przypadku funkcjonariuszy publicznych.

Skarżąca podniosła, że wskazane w jej wniosku stanowisko zastępcy dyrektora izby skarbowej jest stanowiskiem pełnionym przez funkcjonariusza publicznego, który jest zatrudniony w administracji rządowej, czyli administracji publicznej,

a wynagrodzenie, tj. wynagrodzenie zasadnicze, nagrody i inne, otrzymywane przez tego funkcjonariusza ma bezpośredni związek z pełnioną przez niego funkcją publiczną. Wysokość wynagrodzeń zasadniczych i mnożników kwoty bazowej dla osób zatrudnionych w służbie cywilnej, w której co do zasady niemal wszyscy członkowie korpusu służby cywilnej mogą być uznani za funkcjonariuszy publicznych, nawet jeśli zostaną oni wskazani przez wnioskodawcę z imion i nazwisk, jest informacją publiczną podlegającą udostępnieniu na wniosek każdego zainteresowanego podmiotu. Dlatego też, zdaniem skarżącej żądane przez nią dane stanowią informację publiczną dostępną na wniosek, gdyż ograniczenie prawa do informacji ze względu na prywatność osoby fizycznej nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa, wskazanych w art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego

i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3). W myśl art. 61 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenie prawa do informacji publicznej może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Art. 47 Konstytucji RP przewiduje zaś dla każdego prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Skonkretyzowanie prawa do informacji ma miejsce w u.d.i.p. wedle której, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym (art. 1 ust. 1). W świetle regulacji art. 2 ust. 1 u.d.i.p., prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, zaś zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Obowiązek informacyjny nie musi być przy tym adekwatny do ustalonego zakresu działania danego podmiotu, obowiązuje tutaj ogólna, wynikająca z art. 4 ust. 3 u.d.i.p. zasada, że do udzielenia informacji zobowiązane są podmioty, będące

w posiadaniu takiej informacji.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że organy obu instancji, tj. Dyrektor Izby Skarbowej w P., podobnie jak Minister Finansów są podmiotami zobowiązanymi do udzielenia wnioskowanej informacji publicznej, a żądania skarżącej zawarte we wniosku z dnia [...] listopada 2013 r., są informacją publiczną w rozumieniu ustawy. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez orzekające w niniejszej sprawie organy. Sporne natomiast jest między stronami, czy wnioskowana przez skarżącą informacja publiczna stanowi informację, której udostępnienie nie jest możliwe z uwagi na zawarte w art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. ograniczenia prawa do jej uzyskania.

Zgodnie z przywołanym przepisem art. 5 ust. 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach

o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Stosownie natomiast do ust. 2 wymienionego przepisu, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym

o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Tym samym, jeżeli jakaś informacja nie może zostać udostępniona, wtedy organ jest zobowiązany ustalić, jakie informacje podlegają ochronie. Musi zatem wskazać, czy dane te objęte są tajemnicą ze względu na ochronę danych osobowych w nich zawartych, czy też ze względu na prawo do prywatności lub tajemnicę państwową, służbową, skarbową, czy też statystyczną.

Powołany wyżej przepis art. 5 u.d.i.p. ustala zasady ograniczenia prawa do informacji publicznej, w szczególności w ust. 2, ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Przepisy nie zawierają definicji pojęcia prywatności osoby fizycznej, lecz posługując się przepisem art. 6 u.o.d.o. stwierdzić należy, że ustawodawca nie wyłączył informacji niezbędnych do identyfikacji z zakresu informacji publicznej, lecz poddał je ochronie. Interpretując treść art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Sąd Najwyższy wyraził pogląd w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 czerwca 2003 r. (sygn. akt III RN 95/02, Wokanda 2004 nr 2, s. 19), według którego cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego

i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje działalności publicznej osoby ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną.

Orzekające w niniejszej sprawie organy, powołując w podstawie prawnej wydawanych decyzji art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. przywołują argumentację dotyczącą art. 5 ust. 2 tej ustawy, wskazując ograniczenie prawa do informacji z uwagi na ochronę prywatności osób fizycznych. W ocenie Sądu bezpodstawne jest powoływanie się

w niniejszej sprawie przez te organy na przepisy Kodeksu pracy, przepisy o ochronie dóbr osobistych, czy o ochronie danych osobowych. Wprawdzie przepis art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, jednak w niniejszej sprawie ograniczenie wynikające z tego przepisu nie może mieć zastosowania, bowiem wniosek dotyczy osoby będącej funkcjonariuszem publicznym. Zgodnie z art. 56 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r.

o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2009 r., Nr 31, poz. 206 ze zm.) dyrektorzy izb skarbowych, naczelnicy urzędów skarbowych, dyrektorzy urzędów kontroli skarbowej są organami niezespolonej administracji rządowej. W myśl art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r., Nr 227, poz. 1505 ze zm.) pracownicy zatrudnieni na stanowiskach urzędniczych

w urzędach stanowiących aparat pomocniczy terenowych organów administracji rządowej podległych ministrom lub centralnym organom administracji rządowej tworzą korpus służby cywilnej. Z art. 104 ustawy o służbie cywilnej wynika, że członkowie korpusu służby cywilnej na zasadach określonych w odrębnych przepisach korzystają

z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych. W myśl art. 115 § 13 pkt 4 Kodeksu karnego funkcjonariuszem publicznym jest osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych. W świetle tych regulacji nie ulega wątpliwości, że dyrektorzy i zastępcy dyrektorów izb skarbowych są członkami korpusu służby cywilnej, którzy zajmują stanowiska w sektorze służby publicznej

i posiadają określony zakres uprawnień pozwalający na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Nadto należy zauważyć, że służba cywilna wchodzi w skład sektora finansów publicznych, której gospodarka finansowa prowadzona jest na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r.

o finansach publicznych (Dz. U. 2009 r., Nr 157, poz. 1240 ze zm.). Oczywistym jest, zatem, że informacja o wydatkach organu, w tym dotycząca wynagrodzeń pieniężnych wypłacanych funkcjonariuszom, jest informacją o majątku publicznym i podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach przewidzianych w u.d.i.p. Jak bowiem wykazano powyżej, ochrona prywatności jest wyłączona, jeżeli chodzi o osoby pełniące funkcje publiczne i jeżeli dana informacja pozostaje w związku z pełnieniem tej funkcji.

Zgodzić się więc należy ze skarżącą, że wskazane w jej wniosku stanowisko zastępcy dyrektora izby skarbowej jest stanowiskiem pełnionym przez funkcjonariusza publicznego, który jest zatrudniony w administracji publicznej. Mnożnik kwoty bazowej oraz wysokość pozostałych składników wynagrodzenia otrzymywanych przez tego funkcjonariusza ma bezpośredni związek z pełnioną przez niego funkcją publiczną i jest informacją publiczną podlegającą udostępnieniu, nawet w sytuacji gdy funkcjonariusz został wskazany we wniosku skarżącej z imienia i nazwiska.

Pominięcie przez organy obu instancji zawartego w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. zapisu,

z którego wynika, że ograniczenie prawa do informacji publicznej nie dotyczy informacji

o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji,

w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji doprowadziło do naruszenia art. 7, art. 61 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP, art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 2 i art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Mając na uwadze powołane okoliczności wystąpiła konieczność wyeliminowania

z obrotu prawnego zarówno decyzji zaskarżonej, jak i decyzji organu I instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę organ winien rozpatrzyć sprawę z uwzględnieniem powyższych rozważań, mając na uwadze wskazania Sądu.

Z tych względów Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku. O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji orzeczono mając na uwadze art. 152 p.p.s.a. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.