drukuj    zapisz    Powrót do listy

6099 Inne o symbolu podstawowym 609, Wodne prawo, Inne, Uchylono zaskarżoną decyzję, II SA/Łd 324/21 - Wyrok WSA w Łodzi z 2021-09-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Łd 324/21 - Wyrok WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2021-09-09 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2021-05-06
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Magdalena Sieniuć /przewodniczący/
Robert Adamczewski /sprawozdawca/
Tomasz Porczyński
Symbol z opisem
6099 Inne o symbolu podstawowym 609
Hasła tematyczne
Wodne prawo
Sygn. powiązane
III OSK 7419/21 - Wyrok NSA z 2023-03-14
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 2502 § 5 ust. 1 pkt 27) lit. a), pkt 40)
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne
Dz.U. 2021 poz 624 art. 272 ust. 1
Ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne - t.j.
Dz.U. 2020 poz 1325 art. 63 § 1
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędziowie Sędzia WSA Robert Adamczewski (spr.) Asesor WSA Tomasz Porczyński po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 września 2021 r. sprawy ze skargi A Spółki Akcyjnej z siedzibą w C. na decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni Wód Polskich w S. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Dyrektora Zarządu Zlewni Wód Polskich w S. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie na rzecz skarżącego - A Spółki Akcyjnej z siedzibą w C. kwotę 387 (trzysta osiemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych. B.A.

Uzasadnienie

II SA/Łd 324/21

Uzasadnienie

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wpłynęła skarga Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji Okręgu [...] Spółki Akcyjnej z siedzibą w C. na decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni w S. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z [...] r. (znak: [...]) określającą wysokość opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych na terenie ujęcia wody "R." w wysokości 6.137 zł.

Z akt sprawy wynika, że 18 stycznia 2021 r. Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie Zarząd Zlewni w S. na podstawie przepisu 272 ust. 17 ustawy z 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (tj. Dz.U. z 2021 r., poz. 624 ze zm.) [dalej: ustawa – Prawo wodne] ustaliło, w formie informacji Przedsiębiorstwu za okres 1 kwietnia 2019. r. - 30 czerwca 2019 r., tj. II kwartału 2019 r., opłatę zmienną w wysokości: 6.137 zł za pobór wód podziemnych z utworów triasu za pomocą jednootworowego ujęcia (otwór studzienny [...]) w miejscowości R., gm. R..

Podmiot pobiera wodę podziemną na podstawie pozwolenia wodnoprawnego udzielonego decyzją Starosty [...] z [...] października 2006 r., znak: [...], zmienionej decyzją Starosty [...] z [...] grudnia 2017 r. (znak: [...]), stanowiącej pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód w zakresie poboru wód podziemnych z utworów triasu za pomocą jednootworowego ujęcia (otwór studzienny [...]) w miejscowości R., gm. K.

Opłata zmienna została określona z uwzględnieniem przepisów § 5 ust. 1 pkt 27) lit. a), pkt 40) rozporządzenia Rady Ministrów z 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2502) [dalej: rozporządzenie], art. 272 ust. 1 ustawy – Prawo wodne oraz art. 63 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) [dalej: Ordynacja podatkowa).

Skarżąca spółka złożyła reklamację, kwestionując informację w zakresie części opłaty, która została ustalona jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody (0,115 zł za 1 m³) pomnożony przez współczynnik różnicujący odpowiadający procesowi uzdatniania (1) i ilości pobranych wód podziemnych (23648 m³) co stanowi kwotę 2.719,52 zł. Odwołujący stoi na stanowisku, że całość wody pobieranej z przedmiotowego ujęcia jest wykorzystywana do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, a co za tym idzie co do całości powinna być zastosowana stawka jednostkowa dla tego celu, tj. 0,068 zł za 1 m³. W konsekwencji całość opłaty zmiennej za objęty nią okres powinna wynosić odpowiednio 5.025 zł, a nie 6.137 zł, tak jak w informacji.

Skarżąca wyjaśniła, że ogół wody pobieranej przez przedsiębiorstwo jest uzdatniany, tak aby spełniał wymagania dla wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Przedsiębiorstwo wskazało również, że nie różnicuje jakości wody przeznaczonej dla swoich odbiorców, albowiem nie jest w stanie tego zrobić ze względów technicznych, skoro całość wody dostarczana jest przy pomocy jednej sieci wodociągowej pozostającej w zarządzie przedsiębiorstwa.

Przedsiębiorstwo w złożonej reklamacji zwróciło uwagę, że stanowisko Wód Polskich byłoby zasadne, gdyby pobór z danej studni następował dla np. zasilenia wyłącznie linii technologicznej określonego zakładu, wtedy można by mówić o innym celu poboru. W takiej sytuacji możliwe byłoby również ustalenie konkretnej ilości wody zużywanej do innych celów niż zbiorowe zaopatrzenie ludności, w oparciu o zainstalowane urządzenia pomiarowe, a nie szacunkowy podział zużycia, który zastosowano w informacji. Zgodnie z nim w przypadku wszystkich ujęć wody uznano, że 68 % pobieranej wody jest wykorzystywana do celu 40, a pozostałe 32% do celu 27, tj. pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody. Skarżąca spółka stwierdziła, że takie zastosowanie dywersyfikacji odnośnie wszystkich ujęć jest nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy technicznej, skoro część ujęć funkcjonuje jako obiegi zamknięte i woda pobierana przy ich użyciu nie trafia do głównej sieci wodociągowej przedsiębiorstwa.

Organ wezwał stronę do dokonania korekt oświadczeń złożonych za okres l i II kwartału 2019 r. w zakresie prawidłowego zakwalifikowania poboru wód podziemnych, a następnie za okres od 1 stycznia 2018 r. do 30 czerwca 2020 r., zgodnych ze stanem faktycznym. Spółka nie przedłożyła korekt oświadczeń, utrzymując, że cała pobrana woda wykorzystywana jest do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi.

Dyrektor Zarządu Zlewni Wód Polskich w S. nie uznał reklamacji strony skarżącej, albowiem przeprowadzone kontrole gospodarowania wodami ujawniły dodatkowo inny cel, na jaki wykorzystywane są przedmiotowe wody, tj. do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody.

Wobec braku możliwości uzyskania powyższych danych od podmiotu organ przystąpił do szacunkowego określenia ilości pobranej wody w podziale na grupy odbiorców na podstawie danych przedstawionych przez spółkę w protokole z kontroli z 13-14 lutego 2020 r., gdzie wskazano ilość pobranej wody ogółem oraz wskazano ilość sprzedanej wody dla potrzeb gospodarstw domowych oraz pozostałych odbiorców, procesy technologiczne, potrzeby własne przedsiębiorstwa (m.in. utrzymanie sieci), straty wody w procesie dystrybucji wody, przyjmując, że do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi przedsiębiorstwo pobrało 68 % ogółu wody, zaś do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody 32% w II kwartale 2019 r.

W związku z nieuznaniem reklamacji podmiotu, Dyrektor Zarządu Zlewni Wód Polskich w S. [...] r. wydał zaskarżoną decyzję określającą wysokość opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych na terenie ujęcia wody "R." w wysokości 6.137 zł.

Określenia wysokości opłaty zmiennej Dyrektor Zarządu Zlewni Wód Polskich w S. dokonał w oparciu o normę prawną wynikającą z art. 272 ust. 1 i 2 ustawy - Prawo wodne oraz § 5 ust. 1 pkt 27) lit. a), pkt 40) lit. c) rozporządzenia.

Opłata została obliczona zgodnie z art. 272 ust. 1 i 2 ustawy - Prawo wodne jako suma:

1) iloczynu jednostkowej stawki opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody (0,115 zł za l m³) pomnożonej przez współczynnik różnicujący odpowiadający procesowi uzdatniania (1) i ilości pobranych wód podziemnych (23.648 m³), co stanowi 2.719,52 zł. Wysokość jednostkowej stawki opłaty zmiennej została określona w § 5 ust. 1 pkt 27 lit. a) rozporządzenia.

2) iloczynu jednostkowej stawki opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi (0,068 zł za 1 m³) pomnożonej przez współczynnik różnicujący odpowiadający procesowi uzdatniania (1) i ilości pobranych wód podziemnych (50.252 m³), co stanowi 3.417,14 zł. Wysokość jednostkowej stawki opłaty zmiennej została określona w § 5 ust. 1 pkt 40) rozporządzenia.

Do ustalenia wysokości opłaty przyjęto współczynnik różnicujący dla wód, któremu przypisano najniższy współczynnik różnicujący (§ 5 ust. 2 pkt 3) w zw. z ust. 4 rozporządzenia).

Przedsiębiorstwo przedstawiło całkowitą roczną ilość pobranej, sprzedanej, zużytej wody oraz strat w procesie dystrybucji wody w 2019 r. ze wszystkich ujęć eksploatowanych w rozbiciu na potrzeby gospodarstw domowych oraz pozostałych odbiorców, wskazując przy tym, że: pobrano ogółem – 17.372.500,00 m³ wody, sprzedano ogółem -15.181.800,00 m³ wody, sprzedano dla potrzeb gospodarstw domowych – 11.884.500,00 m³ wody, sprzedano dla potrzeb pozostałych odbiorców-3.297.300,00 m³ wody, wykorzystano na potrzeby technologiczne-23.500,00 m³ wody, na potrzeby własne przedsiębiorstwa (m.in. utrzymanie sieci) – 185.600,00 m³ wody, straty wody w procesie dystrybucji wody -1.981.600,00 m³.

Dyrektor Zarządu Zlewni stwierdził, iż fakt realizowania przez Przedsiębiorstwo zadań polegających na odprowadzaniu i oczyszczaniu ścieków oraz ujmowaniu, uzdatnianiu i dostarczaniu wody zgodnie z art. 2 pkt 20) i 21) ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 2028 ze zm.) [dalej: ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę] nie stanowi podstaw do stwierdzenia, że podmiot pobiera wodę wyłącznie do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi.

W przypadku, gdy pobór wód jest dokonywany przez przedsiębiorstwo wodociągowo - kanalizacyjne w celu zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę to celem poboru wód jest określony w art. 274 pkt 4) ustawy - Prawo wodne oraz § 5 ust. 1 pkt 40) i 41) rozporządzenia, pobór wód do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, co wskazuje na realizowanie poboru wód wyłącznie w celu zbiorowego zaopatrzenia w wodę jednej kategorii odbiorców usług, tj. gospodarstw domowych, z wykluczeniem zaopatrzenia w wodę innych niż ludność podmiotów, a więc podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, rolniczą lub podmiotów publicznych. W przypadku poboru wód w celu zaopatrzenia w wodę innych niż ludność podmiotów, mieści się on w celu określonym w art. 274 pkt 2) lit. za ustawy - Prawo wodne oraz § 5 ust. 1 pkt 27) rozporządzenia. Jeżeli pozwolenie wodnoprawne, na podstawie którego Przedsiębiorstwo ma możliwość korzystania z usług wodnych w zakresie poboru wód podziemnych nie ogranicza celu poboru do dostarczania wody wyłącznie gospodarstwom domowym z wyłączeniem przemysłu, usług i pozostałych odbiorców, właściwe jest przyjęcie stanowiska, iż podmiot w ramach prowadzonej działalności w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę, zaopatruje nie tylko mieszkańców, lecz również podmioty publiczne i podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Ponadto, rozporządzenie wymaga przedstawienia pobranej wody według celu jej przeznaczenia, a więc według odbiorcy finalnego, stąd zróżnicowanie stawek opłat.

Dodatkowo organ podniósł, że Przedsiębiorstwo najpierw wskazuje, że nie różnicuje jakości wody przeznaczonej dla swoich odbiorców, albowiem co jest oczywiste i logiczne, nie jest w stanie tego zrobić ze względów technicznych, skoro całość wody dostarczana jest przy pomocy jednej sieci wodociągowej pozostającej w zarządzie Przedsiębiorstwa, by dalej stwierdzić, że "zastosowanie takiej dywersyfikacji odnośnie wszystkich ujęć jest nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy technicznej, skoro część ujęć funkcjonuje jako obiegi zamknięte i woda pobierana przy ich użyciu nie trafia do głównej sieci wodociągowej przedsiębiorstwa". Organ stwierdził zatem, iż ciążąca na organach powinność zbadania wszystkich okoliczności istotnych w sprawie w żaden sposób nie może usprawiedliwiać bierności zainteresowanej strony oraz nie zwalnia jej z obowiązku współdziałania z organem w wyjaśnieniu sprawy.

Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Okręgu [...] S.A. w C. zaskarżyło powyższe rozstrzygnięcie w części co do kwoty 1.122 zł i zarzuciło organowi:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 274 pkt 1 pp. za) oraz pkt 4 ustawy - Prawo wodne w zw. z § 5 ust. 1 pkt 27 lit. a) i § 5 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia, polegające na błędnym przyjęciu, że część wód pobieranych z ujęcia objętego decyzją jest wykorzystywana do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody, a nie wyłącznie do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 552 ust. 2 pkt 2, ust. 2a pkt 2 ustawy - Prawo wodne poprzez nieuprawnione ustalenie podstawy naliczenia opłaty zmiennej;

3) naruszenie przepisu art. 2a Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika,

4) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7a § 1 k.p.a. poprzez wydanie decyzji niekorzystnej dla strony w sytuacji, kiedy istnieją wątpliwości co do treści normy prawnej a przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku,

5) naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. poprzez wydanie zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy nie wykonano obowiązku zebrania w sposób wyczerpujący i rozpatrzenia całego materiału dowodowego mającego wpływ na treść wydanej decyzji i ustalenie podstawy naliczenia opłaty zmiennej.

Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji administracyjnej w zakresie objętym skargą oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Skarżący konsekwentnie stoi na stanowisku, że całość wody pobieranej z przedmiotowego ujęcia jest wykorzystywana do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, a co za tym idzie do całości powinna być zastosowana stawka jednostkowa dla tego celu, tj. 0,068 zł za 1 m³.

Przedmiotem działalności przedsiębiorstwa jest zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków w rozumieniu definicji legalnych zwartych w art. 2 pkt 20 i 21 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę. Tak więc skarżący jest przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym w rozumieniu przywoływanej ustawy, prowadzącym działalność w tym zakresie w oparciu po zezwolenie uzyskane w trybie opisanym w rozdziale 3 ustawy. Wszyscy odbiorcy objęci są taryfą ustaloną i zatwierdzoną zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu (rozdział 4) to znaczy, iż niezależnie od charakteru ich działalności czy sposobu zużycia dostarczanie im wody jest wykonywaniem zadania własnego gminy w zakresie zbiorowego dostarczania wody objętym regulacją powyższej ustawy. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przypadku całości wody pobieranej z ujęcia, którego dotyczy niniejsza skarga (a także pozostałych wykorzystywanych przez przedsiębiorstwo) mamy do czynienia z poborem wody do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Ponadto organ zwrócił uwagę, że przedmiotem przeważającej działalności Spółki, zgodnie z wpisem w Krajowym Rejestrze Sądowym jest pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody, (PKD 36.00.Z). Z treści skargi wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest natomiast zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków w rozumieniu definicji legalnych zawartych w art. 2 pkt 20 i 21 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę. Wskazanie w Krajowym Rejestrze Przedsiębiorców, że przeważającą działalnością spółki jest pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody doprowadza do wniosku, że całość pobranej wody winna być przyporządkowana do celu wskazanego w § 5 ust. 1 pkt 27 lit a), czyli poboru, uzdatniania i dostarczania wody. Niemniej jednak jak wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 24 października 2019 r., IV SA/Po 535/19 bez znaczenia pozostaje, jaki podmiot świadczy usługi wodne, jak również jaki jest cel jego działalności gospodarczej, gdyż powyższe ma jedynie znaczenie z punktu widzenia organizacji usług wodnych, o czym bezpośrednio przesądza art. 35 ust. 2 ustawy - Prawo wodne wskazując, że gospodarstwom domowym, podmiotom publicznym oraz podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą zapewnia się dostęp do usług wodnych na zasadach określonych w przepisach ustawy.

W tym miejscu szczególnego podkreślenia wymaga fakt, że Przedsiębiorstwo, w relacji do organu administracji w sprawie określenia opłaty za usługi wodne występuje w roli podmiotu korzystającego z usług wodnych, a nie podmiotu świadczącego usługi wodociągowo - kanalizacyjne i to jego sytuację prawną, a nie odbiorców usług świadczonych przez Przedsiębiorstwo kształtuje akt administracyjny określający wysokość opłaty.

Bezpodstawnym zdaje się być zatem kwalifikowanie poboru wód tylko i wyłącznie na podstawie prowadzonej działalności przez Spółkę.

Błędem jest przyjmowanie, że podmiotami korzystającymi z usług wodnych są podmioty korzystające z usług wodociągowo - kanalizacyjnych, a Przedsiębiorstwo błędnie sytuuje się jako podmiot świadczący usługi wodne, a nie podmiot korzystający z usług wodnych. Prawidłowym jest zatem twierdzenie organu, że cel poboru wód jest zdeterminowany celem poboru wód przez podmiot korzystający z usługi wodnej, a nie sposobem wykorzystania wód przez odbiorców usług w rozumieniu art. 2 pkt 3) ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę.

W replice strona skarżąca podkreśliła, że przedsiębiorstwo skarżącego nie świadczy usług, które mogłyby być zakwalifikowane jako pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody. Czynności te są wykonywane jedynie jako jeden z etapów procesu dostarczania odbiorcom wody w ramach zbiorowego zaopatrzenia w wodę. Tak więc kwalifikując takie zużycie powinno się brać pod uwagę końcowy cel odbioru wody, a nie poszczególne etapy procesu jej dostarczania.

Jeżeli chodzi o klasyfikację działalności spółki wyszczególnionej w KRS skarżącego pod kodem 36.00.Z (pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody) podklasa ta obejmuje pobór, uzdatnianie i dystrybucję wody dla potrzeb domowych i przemysłowych; pobór wody z różnych źródeł, jak również dystrybucję różnymi środkami. Obejmuje również obsługę systemów irygacyjnych, z wyłączeniem wykorzystania ich do celów rolniczych. Podklasa ta obejmuje: - pobór wód z rzek, jezior, studni itp. - gromadzenie wód deszczowych, - oczyszczanie wody w celu jej dostawy, - uzdatnianie wody dla celów przemysłowych i innych, - odsalanie wody morskiej lub wody gruntowej w celu produkcji wody, gdy traktowane jest jako działalność podstawowa, - dystrybucję wody za pośrednictwem sieci wodociągowych, cysternami lub innymi środkami transportu, - obsługę systemów irygacyjnych. Innymi słowy nie ma odrębnej podklasy przeznaczonej dla działalności w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę, bowiem mieści się ona w zakresie przedmiotowym opisanej powyżej podklasy. Dlatego wnioski dotyczące klasyfikowania celu poboru wody w oparciu o takie kryterium są z gruntu fałszywe i nieoparte na logicznej analizie zakresu przedmiotowego działalności objętej podklasą 36.00.Z. W dalszej części odpowiedzi na skargę, organ stosuje m.in. nieuprawnioną wykładnię pojęcia "ludność" sprowadzając tę kategorię jedynie do gospodarstw domowych, z wyłączeniem podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, działalność rolniczą czy podmiotów publicznych. Taka interpretacja prowadzi do trudnych do zaakceptowania z logicznego punktu widzenia wniosków, takich np. jak to, że osoby fizyczne prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą nie są "ludnością" podobnie jak takich, iż "ludnością" nie są osoby zatrudnione w urzędach publicznych lub korzystające z ich usług czy np. dzieci uczęszczające do szkół.

Zdaniem strony skarżącej nie można zgodzić się ze stanowiskiem jakoby przyjęta przez organ administracji szacunkowa metoda ustalania wysokości opłaty zmiennej miała swoje umocowanie prawne. Przede wszystkim nie wskazano źródeł takiego umocowania. Zwracam uwagę, że w przypadku braku odrębnego opomiarowania, o którym mowa w art. 273 ust. 13 ustawy - Prawo wodne ustalenie wysokości opłaty zmiennej następuje na podstawie oświadczeń podmiotów obowiązanych do ponoszenia opłat za usługi wodne. W niniejszej sprawie Przedsiębiorstwo złożyło takie oświadczenie, z którego jasno wynikało, że całość wody w okresie podlegającym opłacie wykorzystywana była do celów zbiorowego zaopatrzenia w wodę. Organ natomiast ustalając jej wysokość nie oparł się na treści tego oświadczenia, ale dokonał arbitralnej oceny opierając się na danych dotyczących poprzednich okresów rozrachunkowych, tj. danych za 2018 r. Dodatkowo dane te nie dotyczyły konkretnego ujęcia objętego decyzją stanowiąca podstawę naliczania opłaty zmiennej, ale ogólnej działalności przedsiębiorstwa. Takie działanie nie tylko nie znajduje umocowania prawnego, ale także prowadzi do sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania wniosków.

Odnosząc się do kwestii różnicowania w obecnej taryfie grup odbiorców według celów zużycia wody wyjaśniam, że taryfa ta została opracowana zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Przedsiębiorstwo zwróciło jednak uwagę, że została ona opracowana tuż po wejściu w życie nowej ustawy - Prawo wodne, celem zatwierdzenia jej przez nowo powołanego regulatora - PGW Wody Polskie. Obecnie przedsiębiorstwo uwzględniając praktykę stosowania nowego Prawa wodnego oraz naliczania opłat za pobór wód złożyło wniosek o zatwierdzenie nowej taryfy, w którym wszyscy odbiorcy wody zostali zaklasyfikowani jako podmioty korzystające z usług zbiorowego zaopatrzenia w wodę, a jedynym kryterium różnicującym grupy taryfowe jest stawka opłaty abonamentowej za prowadzenie rozliczeń. Oznacza to, że w złożonym projekcie przewidziano jedną stawkę opłaty za zużywaną wodę, niezależnie od celu zużycia i charakteru prowadzonej działalności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Tytułem wstępu należy wyjaśnić, że zarządzeniem Zastępcy Przewodniczącego Wydziału II z 16 sierpnia 2021 r. niniejsza sprawa została skierowana do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1842) [dalej: ustawa covidowa]. W związku ze zmianą art. 15 zzs4 tej ustawy wynikającą z art. 4 pkt 3 ustawy z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1090), która weszła w życie 3 lipca 2021 r., w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich wojewódzkie sądy administracyjne oraz Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadzają rozprawę przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu. Zgodnie zaś z art. 15 zzs4 ust. 3 wskazanej ustawy covidowej przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Jednocześnie należy wskazać, że na tle powołanego przepisu w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono pogląd, iż "prawo do publicznej rozprawy nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniu, w tym także ze względu na treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w którym jest mowa o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz tylko wtedy, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie m.in. dla ochrony zdrowia. Nie ulega wątpliwości, że celem stosowania konstrukcji przewidzianych przepisami uCOVID-19 jest m.in. ochrona życia i zdrowia ludzkiego w związku z zapobieganiem i zwalczaniem zakażenia wirusem COVID-19 (...). Z perspektywy zachowania prawa do rzetelnego procesu sądowego najistotniejsze jest zachowanie prawa przedstawienia przez stronę swojego stanowiska w sprawie (gwarancja prawa do obrony). (...) Dopuszczalne przepisami szczególnymi odstępstwo od posiedzenia jawnego sądu administracyjnego na rzecz formy niejawnej winno bowiem następować z zachowaniem wymogów rzetelnego procesu sądowego" (zob. uchwała NSA z 30 listopada 2020 r., II OPS 6/19).

W okolicznościach niniejszej sprawy należy stwierdzić wypełnienie się warunków określonych w art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy covidowej. Rozpoznanie przedmiotowej sprawy jest konieczne, co znajduje potwierdzenie w zarządzeniu o rozprawie zdalnej z 13 lipca 2021 r., jednakże rozprawy tej, wymaganej przez ustawę, nie można przeprowadzić na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku z uwagi na fakt, że organ nie potwierdził możliwości technicznych w zakresie uczestniczenia w tej rozprawie, mimo wezwania, co skutkowało skierowaniem sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w trybie wskazanego przepisu, o czym strony zostały zawiadomione w drodze zarządzenia z 16 sierpnia 2021 r.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że wymagany przywołaną wyżej uchwałą NSA standard ochrony praw stron i uczestników w niniejszej sprawie został zachowany, skoro wskazanym powyżej zarządzeniem strony zostały powiadomione o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne i miały możliwość zajęcia stanowiska w sprawie, względnie uzupełnienia dotychczasowej argumentacji (zarządzenie o rozprawie zdalnej z 13 lipca 2021 r.). Z możliwości tej skorzystał skarżący w drodze pisma z 17 sierpnia 2021 r., w którym jego pełnomocnik ustosunkował się do twierdzeń zawartych w odpowiedzi na skargę (k-41).

Przechodząc zatem do kontroli legalności zaskarżonej decyzji należy wyjaśnić, że stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz.U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) [dalej: ustawa p.p.s.a.], sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach owej kontroli sąd administracyjny nie przejmuje sprawy administracyjnej do jej końcowego załatwienia, lecz ocenia, nie będąc przy tym związany granicami skargi, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie naruszono reguł postępowania administracyjnego i czy prawidłowo zastosowano prawo materialne.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art.145 § 1 pkt 1 ustawy p.p.s.a.). Przy czym stosownie do art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę sąd, co zasady, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 ustawy p.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala odpowiednio w całości albo w części (art. 151 ustawy p.p.s.a.).

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w ramach tak zakreślonej kognicji sądów administracyjnych, Sąd doszedł do przekonania, że decyzja ta została wydana z naruszeniem prawa w sposób określony w powołanych przepisach, co uzasadnia jej uchylenie w całości.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z 20 lipca 2017 r. - Prawo wodne (tj.: Dz.U. z 2020 r., poz. 310 ze zm.) [dalej: ustawa - Prawo wodne]. Wejście w życie tej ustawy z dniem 1 stycznia 2018 r. było wynikiem realizacji spoczywającego na Polsce obowiązku implementacji do krajowego porządku prawnego Dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.Urz. WE L 327 z 22.12.2000, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 5, str. 275). Z art. 9 ww. Dyrektywy wynika postulat wprowadzenia systemowego rozwiązania zrównoważonego gospodarowania zasobami wodnymi poprzez zbudowanie systemu usług wodnych opartego na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych i korzystaniu z wód poza zwykłym lub powszechnym korzystaniem. Konsekwentnie, w przepisach ustawy - Prawo wodne wprowadzono katalog instrumentów ekonomicznych służących gospodarowaniu wodami, który przyczynić ma się do efektywnego i sprawnego gospodarowania zasobami wodnymi oraz do wydatkowania środków na działania związane z zapewnieniem dostępności wód o odpowiednich parametrach jakościowych i we właściwej ilości.

Stosownie do art. 35 ust. 3 pkt 1 ustawy – Prawo wodne, usługi wodne obejmują pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych. W myśl zaś art. 267 pkt 1 tej ustawy, instrumenty ekonomiczne służące gospodarowaniu wodami stanowią opłaty za usługi wodne. Opłaty za usługi wodne uiszcza się za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych (art. 268 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 270 ust. 1 ustawy – Prawo wodne, opłata za usługi wodne za pobór wód składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej uzależnionej od ilości wód pobranych. Wysokość opłaty za usługi wodne zależy odpowiednio od ilości pobranej wody oraz od tego, czy pobrano wodę powierzchniową czy wodę podziemną, przeznaczenia wody, jej średniego niskiego przepływu z wielolecia (SNQ), przy czym wielolecie obejmuje co najmniej 20 lat hydrologicznych, oraz dostępnych zasobów wód podziemnych (ust. 6 tego artykułu). Jak wynika z art. 272 ust. 1 ustawy - Prawo wodne, wysokość opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych, wyrażonej w m3. Wysokość jednostkowych stawek opłat została określona w rozporządzeniu Rady Ministrów z 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2502 ze zm.) [dalej: rozporządzenie].

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy określając wysokość opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych organ prawidłowo zastosował stawki wskazane w rozporządzeniu, przyjmując: 1) do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi – stawkę określoną w § 5 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia (tj. stawkę 0,068 zł za 1 m3); 2) do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody – stawkę określoną w § 5 ust. 1 pkt 27 lit. a) rozporządzenia (tj. stawkę 0,115 zł za 1 m3).

Zdaniem skarżącego, organ administracji publicznej powinien był przyjąć stawkę jednostkową z § 5 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia do całości wody pobranej z ujęcia "R.", czyli stawkę wynoszącą 0,068 zł/m3 – dla celów zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi. Ogół wody pobieranej przez Przedsiębiorstwo jest bowiem uzdatniany, tak aby spełniał wymagania dla wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Ponadto Przedsiębiorstwo nie różnicuje jakości wody przeznaczonej dla swoich odbiorców, gdyż nie jest w stanie tego zrobić ze względów technicznych, skoro całość wody dostarczana jest przy pomocy jednej sieci wodociągowej pozostającej w zarządzie przedsiębiorstwa PWiK Okręgu [...] S.A.

Stanowiska skarżącego nie podziela organ. Jego zdaniem, wymieniony przez skarżącego cel poboru wód realizuje się wyłącznie w odniesieniu do wód pobranych w celu zbiorowego zaopatrzenia w wodę jednej kategorii odbiorcy usług, tj. gospodarstw domowych. Natomiast do wód podziemnych pobieranych "do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody" zaliczyć należy ilość wód podziemnych pobranych w celu zaopatrzenia innych podmiotów, tj. podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, rolniczą, czy też podmiotów publicznych.

W ocenie Sądu w składzie niniejszym, stanowisko organu jako błędne nie zasługuje na aprobatę. Przede wszystkim powołany przez organ przepis § 5 ust. 1 pkt. 27 lit. a) rozporządzenia nie wskazuje odbiorców finalnych, lecz posługuje się wyłącznie konkretnymi celami poboru wód, którymi w tym przypadku są: pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody. Jeśli zatem w powołanym przepisie rozporządzenia prawodawca nie posłużył się wprost kryterium podmiotowym, to zachodzi brak podstaw do tego, aby kierując się wyłącznie tym, komu strona skarżąca dostarczała wodę, opłatę zmienną ustalać w oparciu o stawki jednostkowe z tego przepisu. W związku z powyższym to cel poboru wody, a nie jej definitywny odbiorca, czy też faktyczny sposób wykorzystania przez odbiorcę wody, decyduje o tym, którą ze stawek wskazanych w rozporządzeniu powinien wybrać organ przy wyliczaniu wysokości opłaty (por. wyrok WSA w Gliwicach z 1 stycznia 2020 r., II SA/Gl 318/20).

W dalszej kolejności zauważyć należy, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organ nie ustosunkował się należycie do wyjaśnień skarżącego, że przedsiębiorstwo skarżącego nie świadczy usług, które mogłyby być zakwalifikowane jako pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody. Czynności te, jak wskazał skarżący, wykonywane są jedynie jako jeden z etapów procesu dostarczania odbiorcom wody w ramach zbiorowego zaopatrzania w wodę. Przypomnieć przy tym należy, że w świetle art. 2 pkt 21 ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tj.: jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 2028), zbiorowe zaopatrzenie w wodę to "działalność polegająca na ujmowaniu, uzdatnianiu i dostarczaniu wody, prowadzona przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne". Wbrew zatem stanowisku organu, rację ma skarżący twierdząc, że kwalifikując takie zużycie powinno się brać pod uwagę końcowy cel odbioru wody, a nie poszczególne etapy procesu jej dostarczania. Brak odniesienia się organu do tych kwestii doprowadził finalnie do nieuzasadnionego zastosowania wyższej stawki przy obliczaniu spornej opłaty i skutkował jej określeniem z naruszeniem art. 274 pkt 2) lit. za) oraz pkt 4 ustawy – Prawo wodne w zw. z § 5 ust. 1 pkt 27) lit. a) i § 5 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia - polegającym na błędnym przyjęciu, że część wód pobieranych z ujęcia objętego decyzją jest wykorzystywana do celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody, a nie wyłącznie do celów realizacji zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, na co trafnie w skardze uwagę zwrócił pełnomocnik skarżącego.

Za trafnością powyższego stanowiska przemawia także treść kluczowego w niniejszej sprawie dokumentu, jakim jest pozwolenie wodnoprawne, tj. decyzji Starosty [...] z [...] października 2006 r. Wynika z niej, że celem poboru wód podziemnych z ujęcia "R." jest realizacja zadań własnych gminy w zakresie zbiorowego zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi. Decyzja ta nakłada na użytkownika szereg obowiązków związanych z prowadzeniem badań okresowych wody w studniach z częstotliwością określoną w przepisach szczegółowych dotyczących jakości wody do spożycia przez ludzi.

Tymczasem organ administracji w niniejszej sprawie zupełnie zaniechał analizy treści tego podstawowego dokumentu uprawniającego do poboru wód podziemnych z ujęcia "R." i skoncentrował się na niemającym decydującego wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie oświadczeniu Przedsiębiorstwa złożonego podczas kontroli przeprowadzonej w zupełnie innych ujęciach, których użytkownikiem jest skarżący (Przedsiębiorstwo), nadto w zupełnie innym okresie niż okres, jakiego dotyczy określona opłata. W szczególności organ, powołując się na protokół z kontroli, pominął wyjaśnienia osób reprezentujących Przedsiębiorstwo, wedle których wszystkie ujęcia wód należące do Przedsiębiorstwa są włączone w jeden zbiorczy system wodociągowy, tym samym podczas transferu wody do odbiorców – w obiektach infrastruktury wodociągowej – sieci dystrybucyjnej i zbiornikach magazynowych woda ulega wymieszaniu, stąd kontrolujący nie jest w stanie określić ilości wody pobranej i sprzedanej w rozbiciu na cele poboru do konkretnego ujęcia. Powyższe wyjaśnienia niewątpliwie potwierdzają stanowisko skarżącego, że całość wody podlega uzdatnieniu w sposób nadający się do spożycia przez ludzi. Brak jest przy tym dowodów świadczących o przeznaczeniu z ujęcia "R." wody na inne cele.

W rozważanym aspekcie zauważyć ponadto należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, iż art. 35 ust. 1 ustawy – Prawo wodne swoim zasięgiem obejmuje podmioty korzystające z usług wodnych i nie dotyczy odbiorców usług wodociągowo-kanalizacyjnych z zakresu zbiorowego zaopatrzenia w wodę świadczonych przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne. W konsekwencji określone w ustawie – Prawo wodne oraz w aktach wykonawczych zasady dostępu do usług wodnych, do których zaliczyć należy przepisy dotyczące opłat za usługi wodne, odnoszą się wyłącznie do podmiotów korzystających z usług wodnych (a nie odbiorców usług wodociągowo-kanalizacyjnych, którzy pozostają poza ukształtowanym pozwoleniem wodnoprawnym albo pozwoleniem zintegrowanym stosunkiem administracyjnoprawnym) i aktywność tych podmiotów dotycząca zakresu i celu korzystania z wód winna wpływać na kształt obowiązków opłatowych obciążających te podmioty (por. wyrok WSA w Warszawie z 26 listopada 2020 r., IV SA/Wa 1734/20).

Wobec tego decydujące znaczenie dla określenia opłaty powinna mieć właśnie treść pozwolenia wodnoprawnego, a nie ustalenia co do finalnego odbiorcy usługi, jak błędnie wywodzi organ w niniejszej sprawie. Nie sposób przy tym nie dostrzec, że w materiale dowodowym, zgromadzonym w aktach sprawy, brakuje decyzji Starosty [...] z [...] października 2006 r. (pozwolenie wodnoprawne), na którą powołuje się organ administracji w zaskarżonej decyzji.

Powyższe uchybienia organu świadczą o naruszeniu art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy, albowiem brak wyjaśnienia powyższych kluczowych dla sprawy okoliczności skutkował zawyżeniem stawki przy obliczaniu spornej opłaty.

Z uwagi na powyższe Sąd przychyla się również do zarzutu skarżącego, że w sprawie doszło do naruszenia art. 552 ust. 2 pkt 2), ust. 2a pkt 2) ustawy – Prawo wodne poprzez nieuprawnione ustalanie podstawy naliczenia opłaty zmiennej. Niewątpliwie organ w sposób błędny określił przy tym wysokość opłaty za usługi wodne w drodze oszacowania, nie ma bowiem możliwości stosowania tej metody do spraw w przedmiocie ponoszenia opłat za usługi wodne.

Ponadto Sąd za zasadny uznał zarzut naruszenia art. 7a k.p.a. Z uwagi na charakter opłaty zmiennej, która ma wynikać z rzeczywistego poboru wód podziemnych, okoliczności faktyczne wpływające na jej wysokość muszą być ustalone w sposób niebudzący wątpliwości. Zdaniem Sądu, charakter opłat za usługi wodne, jako daniny publicznej, wymaga od organu stosowania wykładni prawa zawężającej ingerencję w uprawnienia jednostki i stosowania zasady rozstrzygania wątpliwości interpretacyjnych na korzyść strony (art. 7a § 1 k.p.a.). Podkreślić bowiem należy, że decyzje organów władzy publicznej, w których wątpliwości interpretacyjne rozstrzygnięto na niekorzyść strony, istotnie obniżają zaufanie do państwa i stanowionego przez nie prawa. Powyższa zasada nabiera szczególnego wymiaru w sytuacji, która zaistniała w niniejszej sprawie, gdzie organ przyjął, że wynikająca z § 5 ust. 1 pkt 27 lit. a) rozporządzenia jednostkowa stawka opłaty dotyczy pobranych wód podziemnych, które nie zostały dostarczone dla celów zbiorowego zaopatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi (§ 5 ust. 1 pkt 40 rozporządzenia), a które zakwalifikował jako pobrane dla celów poboru, uzdatniania i dostarczania wody, a więc rozliczył niekorzystnie dla skarżącego – według wyższej stawki.

Sąd nie podzielił jedynie zarzutu naruszenia art. 2a Ordynacji podatkowej. Rację ma bowiem organ, że zgodnie z art. 300 ustawy – Prawo wodne do ponoszenia opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych stosuje się odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej. Przepis art. 2a Ordynacji podatkowej nie znajduje się jednak w dziale III Ordynacji podatkowej, a co za tym idzie, organ nie mógł go w kontrolowanej sprawie zastosować.

Na kanwie powyższych rozważań Sąd stwierdził, że sprawa objęta zaskarżoną decyzją nie została należycie rozpoznana przez organ, co skutkowało naruszeniem powołanych w skardze przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik kontrolowanej sprawy, a także naruszeniem przepisów postępowania – tj. art. 7, art. 7a, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., w stopniu mającym istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy, albowiem brak wyjaśnienia wykazanych kluczowych dla sprawy okoliczności skutkował zawyżeniem stawki przy obliczaniu spornej opłaty. Stwierdzenia zaś tych naruszeń uzasadniało uwzględnienie skargi poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, mimo iż pełnomocnik skarżącego wnioskował jedynie o częściowe jej uchylenie. Sąd uznał bowiem, że jedynie uchylenie decyzji w całości pozwoli organowi na prawidłowe określenie opłaty zmiennej w niniejszej sprawie.

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w sprawie art. 145a ustawy p.p.s.a. Przepis ten znajduje zastosowanie jedynie w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego, a w kontrolowanej sprawie, jak wskazano powyżej, Sąd stwierdził również naruszenie przepisów postępowania administracyjnego.

Analogiczny pogląd w rozważanej materii wyraził wcześniej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 1 lipca 2020 r., II SA/Gl 318/20, a także WSA w Rzeszowie w wyroku z 9 lutego 2021 r., II SA/Rz 1272/20).

Mając na uwadze powyższe, organ przy ponownym rozpoznawaniu sprawy uwzględni ocenę prawną i wskazania wynikające z niniejszego wyroku i podejmie rozstrzygnięcie odpowiadające przepisom prawa znajdującym w niej zastosowanie, a swoje stanowisko uzasadni zgodnie z regulacją art. 107 § 3 k.p.a., stosownie do uregulowań zawartych w art. 153 ustawy p.p.s.a.

Z powyższych względów Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy – Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O zwrocie poniesionych przez skarżącego kosztów postępowania sądowego orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawie art. 200 i 205 § 2 powoływanej ustawy p.p.s.a. oraz § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a) w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj.: Dz.U. z 2018 r., poz. 265). Zasądzona kwota obejmuje zwrot wpisu od skargi (100 zł), wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym (270 zł) oraz zwrot opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł).

dc



Powered by SoftProdukt