drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania 6560, Interpretacje podatkowe, Minister Finansów, Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę, II FSK 2740/11 - Wyrok NSA z 2012-01-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 2740/11 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2012-01-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-11-14
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Antoni Hanusz /przewodniczący sprawozdawca/
Bogusław Dauter
Jan Rudowski
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
6560
Hasła tematyczne
Interpretacje podatkowe
Sygn. powiązane
II FSK 1805/09 - Postanowienie NSA z 2011-11-14
III SA/Wa 412/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-06-16
Skarżony organ
Minister Finansów
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1991 nr 80 poz 350 art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Jan Rudowski, Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 412/09 w sprawie ze skargi B. S.A. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 7 listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od B. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

II FSK 2740/11

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 czerwca 2009 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 412/09, działając na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.,) dalej u.p.p.s.a., uchylił zaskarżoną przez B. SA interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 7 listopada 2008 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskiem z dnia 25 lipca 2008 r. B. S.A. zwróciła się do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej. Przedstawiając stan faktyczny wskazała, że organizuje spotkania integracyjne dla pracowników. Organizacja przedmiotowych spotkań wynika z przyjętej polityki w zakresie zarządzania kadrami. Celem spotkań jest tworzenie zespołu sprawnie realizującego zadania, poprzez lepsze poznanie się pracowników, wspólne podejmowanie wyzwań, realizację zadań, co ma na celu poprawę współpracy przy wykonywaniu zadań wynikających ze stosunku pracy i poprawę atmosfery w firmie, co z kolei wpływa na podwyższenie efektywności pracy i standardu obsługi klientów. Udział w spotkaniach na charakter fakultatywny. Spotkania takie mają różnorodną formę, tj. wyjazdów połączonych ze zwiedzaniem zabytków, pobytem w teatrze, na koncercie, etc, a więc koniecznością posiadania/zakupu biletu wstępu lub formę innych spotkań integracyjnych. W większości przypadków spotkania te są finansowane w całości ze środków skarżącej, nie pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ale są również przypadki, gdzie część kosztów ponoszą uczestnicy ze środków własnych. Ponadto skarżąca we wniosku wskazała, że organizuje szkolenia dla pracowników. Ich celem jest podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników, szkolenia w zakresie budowania zespołu, kreowania liderów, zarządzania czasem itp. Koszt szkoleń obejmuje również koszty zakwaterowania oraz wyżywienia. W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym skarżąca wniosła o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy koszty ponoszone z tytułu przedmiotowych spotkań oraz szkoleń stanowią dla pracowników biorących w nich udział przychód ze stosunku pracy. Zdaniem skarżącej zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zasady te odnoszą się również do przychodów ze stosunku pracy. Oznacza to, w ocenie spółki, że przychodem ze stosunku pracy są wypłacone lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne, o których mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. W przypadku spotkań integracyjnych bardzo często skarżąca nie jest w stanie przypisać pracownikowi wartości świadczenia, które ten faktycznie otrzymał. Sytuacja taka ma miejsce nawet wówczas, gdy organizując spotkanie skarżąca dokonuje płatności danej kwoty pomnożonej przez liczbę uczestników. Sposób kalkulacji kosztów nie przekłada się na faktycznie otrzymany przez pracownika przychód. Interpretacją indywidualną z dnia 7 listopada 2008 r. Minister Finansów uznał stanowisko przedstawione przez skarżącą za prawidłowe w części dotyczącej określenia przychodu pracownika w sytuacji kiedy skarżąca jest w stanie określić przychód przypadający na konkretną osobę oraz za nieprawidłowe w części, która dotyczy spotkania integracyjnego organizowanego w formie imprezy rekreacyjnej, gdzie według skarżącej nie ma możliwości określenia przychodu przypadającego na konkretną osobę. Według organu z zawartej w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub prawa. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on jakąś realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień, zawartym w art. 21 u.p.d.o.f. Organ uznał, że skarżąca organizuje integracje pracownicze polegające na uczestnictwie pracowników w wyjazdach połączonych ze zwiedzaniem zabytków, pobytem w teatrze, na koncercie, etc, a więc wiąże się to z koniecznością posiadania zakupionego wcześniej biletu wstępu. Takie zindywidualizowane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 12 u.p.d.o.f. Zdaniem organu w sytuacji, kiedy spotkania organizowane są przez skarżącą, a koszty zorganizowania imprezy w części finansowane są z jej środków, a w części ze środków pracowników, to znana jest pracodawcy liczba osób, które wyrażą chęć uczestnictwa w spotkaniu integracyjnym poprzez wcześniejsze zobowiązanie się do pokrycia części kosztów spotkania. Natomiast w zakresie opodatkowania spotkania integracyjnego organizowanego w formie imprezy rekreacyjnej, zakupu usług cateringowych, w którym udział pracownika ma charakter fakultatywny, a koszty w całości ponoszone są przez zakład pracy, w związku z uczestnictwem w spotkaniu pracownicy osiągają konkretną korzyść finansową podlegającą opodatkowaniu. Pracodawca nie organizuje imprezy otwartej, tylko imprezę skierowaną do konkretnej grupy osób, to jest pracowników. W związku z powyższym, zdaniem organu, spółka jest w stanie ustalić faktyczną liczbę osób biorących udział w spotkaniu chociażby poprzez stworzenie listy osób, które wyrażą chęć uczestnictwa w spotkaniu, a następnie poprzez fizyczne potwierdzenie swej obecności. Jest też w stanie określić, którzy pracownicy brali udział w imprezie. Bez znaczenia pozostaje fakt ile dany pracownik skonsumował posiłków, a także czy skorzysta z organizowanych gier, konkursów i czy otrzyma nagrodę dla zwycięscy, gdyż koszty zakupu tych usług ponoszone są niezależnie od tego czy pracownik skorzystał z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Organ podniósł, że wartość świadczenia należy w takiej sytuacji obliczyć dzieląc kwotę wynikającą z wystawionych faktur i rachunków, które posiada skarżąca przez liczbę pracowników biorących udział w spotkaniu integracyjnym. Dodał, że wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu. Natomiast od łącznej wartości należy obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 u.p.d.o.f. 2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyniku przeprowadzenia sądowej kontroli objętej skargą interpretacji uznał, że narusza ona prawo w stopniu uzasadniającym jej uchylenie. Wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W przepisie tym zostały wskazane, co jest istotne w rozpoznanej sprawy, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń, czemu dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f. Zatem dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. Sąd wytknął organowi, że ten nie przyporządkował świadczenia, o którym mowa we wniosku o interpretację, do konkretnej kategorii świadczeń wymienionych w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Nie wskazał też, która z metod obliczania wartości świadczenia określonych w ww. przepisach znajduje zastosowanie do występującej w sprawie kategorii świadczeń. Zalecił natomiast obliczenie wartości świadczenia według własnej metody, która nie została przewidziana przepisami u.p.d.o.f. Takie działanie organu podatkowego Sąd uznał za niedopuszczalne. Sąd wskazał też na treść art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika. Natomiast aby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia uznano za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń. Sąd podniósł dalej, że skarżąca kupuje świadczenia, za które ponosi opłatę ryczałtowo za wszystkich pracowników, jednak nie jest w stanie ustalić w jakim zakresie dany pracownik z postawionych mu do dyspozycji świadczeń skorzystał i czy w ogóle skorzystał. Nie do pogodzenia dla Sądu zarówno z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., jak zasadą praworządności była teza, iż podatek należy zapłacić od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub zapłacić nawet gdy przychód nie został otrzymany. Bez znaczenia w opinii Sądu pozostaje natomiast fakt, iż skarżąca ponosi koszty zakupu świadczeń niezależnie od tego czy pracownik skorzystał z nich w pełnym zakresie, czy nie. Poniesienie przez skarżącą wydatków na sfinansowanie spotkania integracyjnego nie skutkuje automatycznie powstaniem przychodu po stronie pracownika. Zdaniem Sądu, przychód ten może powstać w związku z poniesieniem tych wydatków przez skarżącego, jeśli zostaną spełnione przesłanki art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Sąd uznał więc, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, czyli w takim jak w niniejszej sprawie, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów spotkania integracyjnego. 3. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Minister Finansów zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego. Dotyczyło to jest błędnej wykładni art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez wadliwe przyjęcie, iż brak jest podstaw do ustalenia konkretnemu pracownikowi kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów związanych z organizacją spotkania rekreacyjnego. Wpływ na taką wykładnię miała trudność przyporządkowania wartości świadczeń do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń skorzystał, czy też nie skorzystał. Wskazując na powyższe zarzuty Minister Finansów wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy. Wniesiono też o ewentualne uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji. Przedstawiono również wniosek o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 4. Skarżąca spółka w piśmie procesowym z dnia 7 lutego 2011 roku wniosła oddalenie skargi kasacyjnej oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wskazała, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw ani zarzutów, a zaskarżony wyrok odpowiada prawu. 5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwione zarzuty naruszenia prawa materialnego. Przedmiotem poddanej sądowej kontroli była interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego Ministra Finansów w zakresie opodatkowania spotkań integracyjnych organizowanych przez pracodawcę dla pracowników. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stanowisko o braku podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych świadczenia skarżącej na rzecz pracowników polegającego na organizacji na ich rzecz imprez oparł na braku możliwości ustalenia wartości tego świadczenia według metod przewidzianych w art. 12 ust. 2 i 3 oraz art. 11 ust. 2, ust. 2a i ust. 2b u.p.d.o.f., a także na ocenie, że przedmiotowe świadczenie jest jedynie pozostawione do dyspozycji podatnika. Zdaniem Sądu nie sposób bowiem ustalić, czy pracownik ze świadczenia skorzystał oraz w jakim zakresie.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela jednak stanowiska Sądu pierwszej instancji w zakresie obu z przedstawionych argumentów. W pierwszej kolejności należy się odnieść do kwestii rzeczywistego otrzymania świadczenia przez pracownika od pracodawcy. Kwestia ryczałtowego ponoszenia kosztów spornych usług przez pracodawcę uwypuklona przez Sąd pierwszej instancji jest bowiem wtórna w odniesieniu do przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy, sposób finansowania usług świadczonych na rzecz pracowników w ramach wyjazdów okolicznościowych nie może wpływać na ocenę tego, czy na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracownik uzyskał nieodpłatne świadczenie, czy też nie.

Podkreślenia wymaga, że przedmiotem świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika w przypadku tzw. wyjazdów integracyjnych i podobnych imprez jest zapewnienie pracownikom zakwaterowania, dojazdu, wyżywienia itp. świadczeń podczas imprez, które odbywają się poza siedzibą firmy. Nie może budzić wątpliwości, że ponoszone przez pracodawcę koszty związane z takimi wyjazdami stanowią dla pracownika realną korzyść i konkretne przysporzenie o wymiarze finansowym, którego ciężaru sam pracownik ponosić nie musi. Istotne jest, że ogólna cena, którą pracodawca uiszcza za wszelkie świadczenia związane z przedmiotowymi wyjazdami, jest uzależniona od liczby pracowników biorących w nich udział, lecz nie jest uzależniona od tego, z jakich rzeczywiście usług poszczególni pracownicy skorzystali. Przedmiotem zakupu przez pracodawcę jest więc pakiet poszczególnych usług w ramach wyjazdu na rzecz poszczególnych pracowników, oraz zapewnienie realizacji tych usług dla pracowników spółki oraz ich konsumpcji. Nie oznacza to jednak, jak wadliwie przyjął Sąd pierwszej instancji, że nie da się ustalić przedmiotu świadczenia na rzecz konkretnego pracownika, ani wartości tego świadczenia jako całości według metod wskazanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na sposoby te wskazywał organ w wydanej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Skoro zatem pracodawca ponosi koszty zapewnienia pracownikom realizacji różnego rodzaju usług związanych z uczestnictwem w spotkaniach integracyjnych, to w konsekwencji przedmiotem świadczenia, które uzyskują pracownicy, jest korzystanie z tych usług. Świadczenie usług na rzecz uczestników imprez integracyjnych określonych usług przekłada się natomiast na konkretną wartość pieniężną, ponieważ dla ich uzyskania należy ponieść zawsze konkretne wydatki. W analizowanym stanie faktycznym ponosi je pracodawca. Z tego powodu prawo i wynikające z niego nieodpłatne korzystanie z usług gwarantowanych w ramach wyjazdów integracyjnych, stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Jeżeli więc analizowane nieodpłatne świadczenie polega na zagwarantowaniu pracownikowi możliwości skorzystania z poszczególnych usług, to uprawniony otrzymuje je w momencie, w którym po stronie wykonawcy tych usług powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do ich świadczenia. Uzyskaniem nieodpłatnego świadczenia nie jest natomiast następcze, w relacji do zapewnionego prawa jego otrzymania, wykorzystanie danej usługi. Z tych powodów, zagwarantowane przez pracodawcę prawo do korzystania ze świadczeń związanych z wyjazdami integracyjnymi, nie jest pozostawieniem tych usług do dyspozycji w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., odnoszącym się wyłącznie do pieniędzy i wartości pieniężnych. Otrzymanym nieodpłatnym świadczeniem jest już bowiem możliwość skorzystania przez pracownika z usług zakupionych przez pracodawcę. Przechodząc do drugiego argumentu przedstawionego w zaskarżonym wyroku, tj. problemu ustalenia wartości przedmiotowych nieodpłatnych świadczeń, także w odniesieniu do niego należy podzielić stanowisko zaprezentowane przez Ministra Finansów. Podzielić w tym względzie należy również pogląd zaprezentowany w wyroku NSA z dnia 2 grudnia 2011 roku II FSK 1017/10 (www.orzeczenia.nsa.gov.pl), iż wartość nieodpłatnych świadczeń, zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f., ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f., jeżeli na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f., przedmiotem świadczeń są usługi zakupione. Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się bowiem według cen zakupu. Przytoczony przepis nie stanowi, że wartością nieodpłatnego świadczenia jest wyłącznie cena jego zakupu. Cena zakupu przez pracodawcę usług związanych z wyjazdem integracyjnym stanowi jedynie punkt odniesienia dla ustalenia wartości świadczenia otrzymanego przez poszczególnych uprawnionych. Podział tej ceny w relacji do każdego ze wszystkich należących do zbioru osób uprawnionych służyć ma ustaleniu wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnego uczestnika imprezy integracyjnej. Dokonać tego można według ceny zakupu, a więc zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f. w zw. z art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f. Wartością nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w powołanych przepisach prawa, nie jest samodzielnie cena zakupu świadczenia. Wartość tę ustala się według cen zakupu, a więc w odniesieniu do tych cen. W tym obszarze, ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia można dokonać poprzez określenie wysokości stanowiącej równowartość części ceny zakupu świadczeń przypadającej na poszczególnego uprawnionego, jako dokonane "według cen zakupu", w rozumieniu przedstawionego powyżej znaczenia przytoczonego sformułowania art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f. (por. uchwała całej Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10, oraz wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2011 roku II FSK 1017/10, dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Spółka potwierdziła, że organizując spotkanie dokonuje płatności danej kwoty pomnożonej przez liczbę uczestników. Znana jest więc wysokość otrzymanego nieodpłatnego świadczenia dla poszczególnych uczestników imprezy integracyjnej.

Z powyższych względów należało przyjąć, że skarga kasacyjna jest zasadna; z uwagi zaś na ziszczenie się przesłanek z art. 188 u.p.p.s.a., tj. brak naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a jedynie naruszenie przezeń prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny zdecydował o uchyleniu zaskarżonego wyroku i rozpoznaniu skargi. Wziąwszy pod uwagę wyżej zaprezentowaną argumentację w konsekwencji należało skargę spółki, jako niezasadną, oddalić w oparciu o art. 151 u.p.p.s.a.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 203 pkt 2 w zw. z art. 205 § 2 u.p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).



Powered by SoftProdukt