Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędziowie NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Henryk Wach Protokolant Marcin Chojnacki po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 4 stycznia 2012 r. sygn. akt VII SA/Wa 2284/11 w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie uprawnień budowlanych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. G. na rzecz Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 4 stycznia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę M. G. na decyzję Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2011 r. w przedmiocie odmowy nadania uprawnień budowlanych, z następującym uzasadnieniem.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. Okręgowa Komisja Kwalifikacyjna Ł. Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa odmówiła M. G. (dalej: skarżący, wnioskodawca) nadania uprawnień budowlanych do projektowania bez ograniczeń w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych bez przeprowadzenia egzaminu. W uzasadnieniu organ I instancji podał, że w dniu [...] stycznia 2011 r. wpłynął wniosek skarżącego o nadanie mu uprawnień budowlanych we wskazanym powyżej zakresie wraz z książką praktyki zawodowej, zaświadczeniem o odbyciu praktyki zawodowej w D. P. S., uprawnieniami budowlanymi oraz zaświadczeniem osoby kierującej praktyką zawodową w Polsce – Z. G. i potwierdzeniem członkostwa osoby kierującej praktyką zagraniczną oraz zaświadczeniem od pracodawcy D. P. S. Po analizie przedłożonych dokumentów, organ stwierdził, że uznać można wyłącznie okres praktyki zawodowej, odbywającej się od dnia [...] stycznia do dnia [...] marca 2005 r., tj. praktykę odbytą przy sporządzaniu projektu technicznego wentylacji nawiewno-wyciągowej realizowanej podczas budowy w Ś. na obiekcie, w którym zlokalizowana jest maszyna papiernicza MP5. Pozostała cześć praktyki zawodowej nie dotyczyła projektów architektoniczno-budowlanych, lecz projektów technologicznych, niewymagających uprawnień budowlanych. Nie wzięto również pod uwagę okresu od dnia [...] października 2005 r. do dnia [...] czerwca 2006 r., bowiem wpis w książce praktyki zawodowej, dotyczący obiektu "F. T. w C." został udokumentowany w sposób niezgodny z § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 kwietnia 2006 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz. U. Nr 83, poz. 578 ze zm.), wymagającym określenia czynności wykonywanych w każdym tygodniu odbywanej praktyki, podczas gdy wpis miał charakter zbiorczy, a jego treść uniemożliwiała stwierdzenie czy i jakiego rodzaju projekty wnioskodawca wykonywał. Okręgowa Komisja Kwalifikacyjna za praktykę na budowie nie uznała również asystowania przy pracach o charakterze technologicznym, a nie przy robotach budowlanych. Najważniejszym zarzutem stawianym wymienionej praktyce było stwierdzenie, iż nie odbywała się na budowie.

Po rozpatrzeniu odwołania Krajowa Komisja Kwalifikacyjna Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa, decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r., utrzymała w mocy decyzję organu I instancji – w istocie podzielając zaprezentowane tam stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., oddalając skargę na powyższą decyzję zgodził się ze stanowiskiem organu, że skarżący - pomimo ukończenia studiów na odpowiednim kierunku - nie wykazał odbycia wymaganej praktyki zawodowej, by nadać mu uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń.

Sąd wskazał na treść art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), zgodnie z którym uzyskanie uprawnień budowlanych do projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów architektoniczno-budowlanych wymaga: a) ukończenia studiów magisterskich, w rozumieniu przepisów o szkolnictwie wyższym, na kierunku odpowiednim dla danej specjalności, b) odbycia dwuletniej praktyki przy sporządzaniu projektów, c) odbycia rocznej praktyki na budowie. Warunkiem zaliczenia praktyki zawodowej - zgodnie z art. 14 ust. 4 ww. ustawy - jest zaś praca polegająca na bezpośrednim uczestnictwie w pracach projektowych albo na pełnieniu funkcji technicznej na budowie pod kierownictwem osoby posiadającej odpowiednie uprawnienia budowlane, a w przypadku odbywania praktyki za granicą pod kierunkiem osoby posiadającej uprawnienia odpowiednie w danym kraju. Sąd stwierdził też, że wnioskodawca miał obowiązek odpowiedniego udokumentowania praktyki zawodowej - zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 1 oraz § 5 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28 kwietnia 2006 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz.U. z 2006 r., Nr 83, poz. 578 z zm.) zarówno w książce praktyki zawodowej, jak i w zaświadczeniu o odbyciu praktyki za granicą poprzez wyszczególnienie robót budowlanych i obiektów budowlanych, przy projektowaniu których bezpośrednio uczestniczył lub pełnił funkcję techniczną na budowie odbywając praktykę zawodową.

Według Sądu I instancji organ, oceniając wymogi związane z praktyką zawodową, zasadnie odwołał się do definicji ustawowej projektu oraz budowy i trafnie uznał, że przez projekt, w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. b oraz art. 14 ust. 4 Prawa budowlanego, należy rozumieć projekt architektoniczno-budowlany, opisany w art. 34 ust. 3 pkt 2 wskazanej ustawy, tj. część projektu budowlanego, określającą funkcję, formę i konstrukcję obiektu budowlanego, jego charakterystykę energetyczną i ekologiczną oraz proponowane niezbędne rozwiązania techniczne, a także materiałowe, ukazujące zasady nawiązania do otoczenia. Wskazano też na przepis art. 3 pkt 6 powołanej ustawy, stanowiący, że ilekroć mowa jest o budowie, należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. W świetle tych przepisów - jak podniósł Sąd I instancji - praktyka odbywająca się na budowie powinna polegać na wykonywaniu funkcji na miejscu budowy, natomiast praktyka przy sporządzaniu projektów powinna dotyczyć uczestnictwa przy wykonywaniu projektu architektoniczno-budowlanego.

Po analizie przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów, to jest książki praktyki zawodowej oraz zaświadczenia z dnia [...] stycznia 2011 r. - związanych z odbywaniem praktyki zawodowej przez skarżącego - Sąd zgodził się z organem, że znaczna część praktyki zawodowej nie dotyczyła sporządzania projektów architektoniczno-budowlanych, lecz projektów technologicznych. Dlatego trafnie – zdaniem WSA - organ stwierdził, że uznana mogła być wyłącznie praktyka zawodowa odbyta od dnia [...] stycznia do dnia [...] marca 2005 r., przy sporządzaniu projektu technicznego wentylacji nawiewno-wyciągowej realizowanej podczas budowy w Ś.

Wyjaśniono, że zgodnie z zaświadczeniem w zakresie praktyki przy sporządzaniu projektów wnioskodawca wykazywał, że sporządzał projekt wstępny kotła nadkrytycznego, projekt modernizacji kotłów (wymiana rurociągów procesowych), projekt wymiany ciśnieniowych rurociągów kotłowych, projekt zabudowy reaktora do selektywnego wychwytywania NOx, projekt stanowiska demonstracyjnego spalania węgla w tlenie, projekt modernizacji odzysku ciepła dla zespołu kotłów Nr 1,2, 3, 4, projekt wymiany ciśnieniowych elementów. Wykazywana w książce praktyki zawodowej praktyka projektowa w Polsce obejmowała z kolei projekty, których przedmiotem były maszyny papiernicze, w jej ramach skarżący projektował sieci zasilające, instalacje do odzysku ciepła z turbossawy MP1, stacje przygotowania pary dla skrzynki parowej maszyny papierniczej, system pary i kondensatu dla maszyn parowych. Co do projektowanych przez skarżącego - w ramach praktyki - rurociągów transportujących parę, gorącą wodę, kondensatów, kanałów powietrznych, Sąd stwierdził, że słusznie projekty te uznane zostały przez organ za części instalacji technologicznej, służącej zasilaniu określonych maszyn i urządzeń przemysłowych. Nie były to wolno stojące instalacje przemysłowe, ani obiekty liniowe, znaczna ich cześć zlokalizowana była wewnątrz budynków lub w jego bezpośredniej bliskości.

Sąd podzielił zatem stanowisko, że w trakcie praktyki wnioskodawca nie projektował części budowlanych urządzeń technicznych. Wskazane prace dotyczyły bowiem projektów technologicznych (sieci urządzeń przemysłowych).Tymczasem przedmiotem praktyki przy sporządzaniu projektów powinny być projekty architektoniczno - budowlane, a nie technologiczne, projekty technologiczne nie są w ogóle objęte pozwoleniem na budowie.

W ocenie Sądu rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego nie ma zastosowania do projektów technologicznych i projekty te nie muszą spełniać warunków w nim określonych. Nie neguje to faktu, że między projektem technologicznym i architektoniczno-budowlanym zachodzą określone relacje. Projektant konstruktor powinien uwzględnić przy sporządzaniu projektu architektoniczno-budowlanego określone dane wynikające z projektu technologicznego. Projekt architektoniczno-budowlany uwzględniający parametry określone w § 11 § 2 pkt 6 i 8 wskazanego rozporządzenia nie jest jednak tożsamy z projektami technologicznymi. Różnice występujące między sporządzeniem projektu architektoniczno-budowlanego i jego realizacją, a projektem technologicznym i jego realizacją są w szczególności widoczne na etapie budowy. Z tych względów - jak podniesiono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - organ zasadnie nie zaliczył wnioskodawcy praktyki odbywanej przy pracach technologicznych. Nie są to bowiem prace mające na celu wykonanie obiektu budowlanego w określonym miejscu. Prace o charakterze technologicznym polegające na montażu elementów ciśnieniowych kotła, modernizacji obszaru odzysku ciepła dla zespołu kotłów Nr 1, 2, 3, 4, itp. miały miejsca już po wybudowaniu obiektu w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane i w większości odbywały się w Hali Produkcyjnej i Hali Montażowej podmiotu zajmującego się produkcją kotłów.

W konkluzji Sąd wskazał, że wykonywane przez skarżącego prace nie mogły być zaliczone do wymiaru praktyki projektowej w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych i organ nie naruszył przepisów prawa materialnego, to jest art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. b), art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. c) i art. 14 ust. 4. w zw. z art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane.

M. G. złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) zarzucono:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo budowlane, poprzez jego błędną wykładnię i bezzasadne przyjęcie, że niezbędną przesłanką uzyskania uprawnień budowlanych jest odbycie praktyki wyłącznie przy sporządzaniu projektów architektoniczno-budowlanych, podczas gdy istnieje taka możliwość również w przypadku projektów technologicznych;

2. naruszenie prawa materialnego, art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. c) ustawy Prawo budowlane i art. 14 ust. 4 tej ustawy w zw. z art. 3 pkt 3, 3a i 6 ustawy Prawo budowlane, poprzez ich błędną wykładnię oraz przyjęcie, że prace, przy których skarżące wykonywał funkcje techniczne nie były pracami na budowie w rozumieniu ustawy;

3. naruszenie przepisów postępowania, art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez niepełne i wybiórcze przytoczenie istotnych twierdzeń skarżącego, co w konsekwencji może uzasadniać fakt, iż zostały one wadliwie ocenione przez Sąd, jak również poprzez brak uzasadnienia przyczyn, dla których Sąd nie uwzględnił zasadności twierdzeń strony skarżącej co do sposobu wykładni wskazanych przepisów prawa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, że w art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. b) Prawa budowlanego wskazano jako warunek udział w sporządzaniu projektów – bez określenia ich kategorii. Nadto zgodnie z orzecznictwem sądu administracyjnego "udział w pracach projektowych, to możliwy udział we wszystkich kategoriach projektów, w tym na różnych etapach ich realizacji".

Zdaniem strony wnoszącej skargę kasacyjną Sąd I instancji nie przeprowadził wnikliwej analizy zarzutów, co do nieprawidłowej wykładni wskazanego przepisu, bezzasadnie uznał, że wykazane projekty są tylko projektami technologicznymi. Skarżący twierdził, że skoro aplikuje o uprawnienia budowlane do projektowania urządzeń i instalacji cieplnych, wentylacyjnych, gazowych i sanitarnych – to oczywiste jest, ze skupił się na przedstawieniu prac związanych z tym zakresem. Wskazał nadto, że przepis art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. c) Prawa budowlanego przewiduje wymóg praktyki "na budowie" a nie "w miejscu budowy"

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze zaś pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, z przyczyn określonych w § 2 pkt 1-6 wskazanej ustawy.

Mając powyższe na uwadze skład orzekający uznał, że wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku nie zasługiwał na uwzględnienie. Podstawy, na których skargę kasacyjną oparto, nie znajdują bowiem usprawiedliwienia.

I tak, za chybiony uznać należało zarzut naruszenia art. 14 ust. 3 pkt. 1 lit. b) ustawy - Prawo budowlane, przez błędną jego wykładnię.

Zgodnie z tym przepisem, uzyskanie uprawnień budowlanych (w specjalnościach, o których mowa w ust. 1 - o czym niżej) wymaga do projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów architektoniczno-budowlanych - oprócz ukończenia studiów magisterskich, w rozumieniu przepisów o szkolnictwie wyższym, na kierunku odpowiednim dla danej specjalności (lit. a) i odbycia rocznej praktyki na budowie (lit. c) - także odbycia dwuletniej praktyki przy sporządzaniu projektów.

Zdaniem składu orzekającego z treści przytoczonej regulacji wynika jednoznacznie, że określone punktem 1-szym wymogi do uzyskania uprawnień do projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów dotyczą projektów architektoniczno-budowlanych. Zbędnym byłoby zatem powtórzenie w literze b) tej regulacji, że wymóg praktyki przy sporządzaniu projektów takich projektów dotyczy. Jest to oczywiste.

W konsekwencji - wbrew wywodom skargi kasacyjnej – art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. b) ustawy – Prawo budowlane ustanawia wymóg odbycia dwuletniej praktyki przy sporządzaniu projektów architektoniczno-budowlanych.

Przeciwny pogląd autora skargi kasacyjnej nie znajduje oparcia w dotychczasowym orzecznictwie. W szczególności zasadności omówionego zarzutu błędnej wykładni nie popiera stanowisko zawarte w powołanym w sprawie prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sąd u Administracyjnego w W. z 16 listopada 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 1390/09. Istotnie, w przywołanej sprawie Sąd stwierdził, że "udział w pracach projektowych, to możliwy udział we wszystkich kategoriach projektów, w tym na różnych etapach ich realizacji". Uszło jednak uwadze strony wnoszącej skargę kasacyjną, że przytoczona wypowiedź WSA dotyczy sporu na innym – niż w rozpoznawanej sprawie – tle.

W sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 1390/09 zarzut braku wykazania praktyki przy sporządzaniu projektów dotyczył bowiem tego, że organ kwestionował praktykę ograniczającą się do jednego zagadnienia "typowe budownictwo jednorodzinne". To w takim stanie sprawy Sąd stwierdził, że ustawodawca nie określił kategorii projektów, które w ramach prac projektowych mają być wykonane.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładnia omawianego przepisu wymaga też odniesienia się do regulacji zawartej w art. 12, 13 i 14 ust. 1 Prawa budowlanego.

Z treści art. 12 ust. 1 i 2 powołanej ustawy wynika, że samodzielne funkcje techniczne (stwierdzane decyzją zwaną "uprawnieniami budowlanymi") obejmują: 1) projektowanie, sprawdzanie projektów architektoniczno-budowlanych i sprawowanie nadzoru autorskiego; 2) kierowanie budową lub innymi robotami budowlanymi; 3) kierowanie wytwarzaniem konstrukcyjnych elementów budowlanych oraz nadzór i kontrolę techniczną wytwarzania tych elementów; 4) wykonywanie nadzoru inwestorskiego; 5) sprawowanie kontroli technicznej utrzymania obiektów budowlanych; /.../ ;7) rzeczoznawstwo budowlane.

Uprawnienia - stosownie do art. 13 ust. 1 i 2 - mogą być jednak udzielane do: 1) projektowania i 2) kierowania robotami budowlanymi, przy czym winny określać specjalność i ewentualną specjalizację techniczno-budowlaną oraz zakres prac lub robót budowlanych objętych uprawnianiem.

Art. 14 ust. 1 stanowi zaś, że uprawnienia budowlane mogą być udzielane w specjalnościach: 1) architektonicznej; 2) konstrukcyjno-budowlanej; 2a) drogowej; 2 b) mostowej; 2c) kolejowej; 2d) wyburzeniowej; 2e) telekomunikacyjnej; /.../; 4) instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych; 5) instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń elektrycznych i elektroenergetycznych; /.../.

Z całokształtu przytoczonych regulacji wywieść trzeba więc, że bez względu na to co obejmują samodzielne funkcje techniczne, jakie uprawnienie jest udzielane i w jakiej specjalności - to wymogi uzyskania uprawnień dotyczą: projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów architektoniczno-budowlanych (art. 14 ust. 3 pkt 1), projektowania w ograniczonym zakresie (pkt 2), kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń (pkt 3) bądź też kierowania robotami budowlanymi w ograniczonym zakresie (pkt 4).

Tym samym brak również odrębnie unormowanych wymogów uzyskania uprawnień budowlanych do projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów architektoniczno-budowlanych w przypadku specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych. Zatem i w przypadku tej specjalności, jednym z wymogów uzyskania uprawnień, o którym mowa w art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy, jest dwuletnia praktyka w sporządzaniu projektów architektoniczno-budowlanych.

Odczytując znaczenie użytego w omawianym przepisie zwrotu "projekt architektoniczno-budowlany" Sąd I instancji zasadnie sięgnął przy tym do regulacji art. 34 ust. pkt 2 Prawa budowlanego - zgodnie z którym projekt budowlany powinien zawierać (m.in.) projekt architektoniczno-budowlany, określający funkcję, formę i konstrukcję obiektu budowlanego, jego charakterystykę energetyczną i ekologiczną oraz proponowane niezbędne rozwiązania techniczne, a także materiałowe, ukazujące zasady nawiązania do otoczenia, a w stosunku do obiektów budowlanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 - również opis dostępności dla osób niepełnosprawnych. "Obiekt budowlany", w którym mowa w przytoczonym przepisie, został z kolei zdefiniowany w art. 3 pkt 1,2, 3 i 3a ustawy -Prawo budowlane.

Posiłkując się tymi przepisami Sąd I instancji podzielił stanowisko organów, że projekty - przy sporządzaniu których skarżący pracował i które wykazał zarówno zaświadczeniami jak i książką praktyk zawodowych - dotyczyły urządzeń technicznych, były projektami technologicznymi, a nie architektoniczno- budowlanymi.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna oceny tej nie skutecznie podważa.

Wprawdzie w uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący polemizuje w tym zakresie ze stanowiskiem Sądu I instancji - jednakże nie formułuje zarzutów nienaruszenia konkretnych przepisów prawa, nie wskazuje z naruszeniem jakich przepisów proceduralnych oceny tej dokonano, nie zarzuca też wadliwego zastosowania norm prawa materialnego.

Fakt związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej – w myśl powołanego na wstępie art. 183 § 1 i 2 p.p.s.a. – oznacza natomiast, że na stronie spoczywa obowiązek wskazania konkretnych przepisów prawa materialnego lub prawa procesowego, które - jej zdaniem - został naruszony. Tylko w tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny władny jest sprawę rozpoznać.

Tymczasem jedynym zarzutem, dotyczącym wymogu dwuletniej praktyki przy sporządzaniu projektów, jest zarzut błędnej wykładni art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. b) Prawa budowlanego – który to zarzut był już przedmiotem rozważań i oceniony został jako nietrafny.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi kasacyjnej nie usprawiedliwia też wskazanie w jej podstawach na naruszenie 14 ust. 3 pkt 1 lit. c) i art. 14 ust. 4 w związku z art. 3 pkt 3, 3a i 6 ustawy - Prawo budowlane, przez błędną ich wykładnię.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 lit. c) ustawy, uzyskanie uprawnień budowlanych w specjalnościach, o których mowa w ust. 1 - do projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów architektoniczno-budowlanych - wymaga odbycia rocznej praktyki na budowie.

Zwrócenia uwagi wymaga, że praktyka na budowie jest także warunkiem uzyskania uprawnień do kierowania robotami budowlanymi (art. 14 ust. 3 pkt 3 lit. b) – dwuletnia praktyka) i do kierowania robotami budowlanymi z ograniczonym zakresie (art. 14 ust. 3 pkt 4 lit. b) – trzyletnia praktyka).

W przypadku uprawnień do kierowania robotami budowlanymi nie powinno budzić wątpliwości, że wymóg praktyki na budowie ma na celu zaznajomienie się z warunkami i specyfiką zawodu kierownika budowy. W konsekwencji chodzi zatem niewątpliwie o praktyki na terenie budowy, nie zaś o praktyki "związane z budową".

Nie ma natomiast żadnych normatywnych ani racjonalnych przesłanek ku temu, by "praktykę na budowie" pojmować odmiennie w przypadkach określonych w poszczególnych jednostkach redakcyjnych art.14 ust. 3 pkt. 1-4 Prawa budowlanego. Tak więc także w przypadku wniosku o uzyskanie uprawnień budowlanych do projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych, wodociągowych i kanalizacyjnych, wymogiem jest (roczna) praktyka na terenie budowy. W świetle tego, co zostało dotąd powiedziane fakt, że ustawodawca użył określenia "na budowie" a nie "na terenie budowy" nie podważa zaprezentowanego wyżej stanowiska.

Zasadności omawianego zarzutu nie podważa też treść art. 14 ust. 4 Prawa budowlanego.

Zgodnie z tym przepisem warunkiem zaliczenia praktyki zawodowej jest praca polegająca na bezpośrednim uczestnictwie w pracach projektowych albo na pełnieniu funkcji technicznej na budowie /.../.

Przepis ten w powiązaniu z powoływanym w sprawie 14 ust. 3 pkt 1 lit. b)-c) ustawy pozwala przyjąć, że praktyką zawodową jest zarówno praktyka przy sporządzaniu projektów jak i praktyka na budowie. Przy czym warunkiem zaliczenia praktyki przy sporządzaniu projektu jest bezpośrednie uczestnictwo w pracach projektowanych zaś warunkiem zaliczenia praktyki na budowie jest pełnienie funkcji na budowie - rozumianej (jak wyżej wywiedziono) jako teren budowy.

Podstawa kasacyjna sformułowana w pkt 2 petitum skargi kasacyjnej nie znajduje więc usprawiedliwienia.

Jedynym zarzutem procesowym, jaki sformułowano w skardze kasacyjnej jest zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. – zgodnie z którym uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie /.../

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd przedstawił stan sprawy, powołał podniesione zarzuty i stanowisko stron, wskazał podstawę prawną i dokonał jej wykładni.

Należy pamiętać, że omawiany przepis - jako przepis prawa procesowego - może być skuteczną podstawą skargi kasacyjnej tylko jeżeli jego naruszenia mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). W rozpoznawanym przypadku, nawet jeżeli Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku nie przytoczył i nie odniósł się do wszystkich wywodów skarżącego, w skardze kasacyjnej nie wykazano, że mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Fakt, że - jak podnosi strona - Sąd podzielił stanowisko organu nie znaczy, że uchybiono art. 141 § 4 p.p.s.a. To, że strona nie zgadza się z przyjętą przy wyrokowaniu wykładnią prawa materialnego i ocenia ją jako mało wnikliwą, także nie znaczy, że przedstawiono ją z uchybieniem wymogom uzasadnienia.

Ponadto, zgodnie z wiążącą uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego, art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego, przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. uchwała NSA z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt II FPS 8/09). Takiego uchybienia uzasadnieniu zaskarżonego wyroku postawić nie można.

Z tych wszystkich względów skarga kasacyjna, jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, podlegała oddaleniu.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.