drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania, Podatkowe postępowanie, Dyrektor Izby Skarbowej, uchylono zaskarżone postanowienia, I SA/Kr 1605/09 - Wyrok WSA w Krakowie z 2010-12-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Kr 1605/09 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2010-12-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-11-10
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Agnieszka Jakimowicz /sprawozdawca/
Maria Zawadzka
Piotr Głowacki /przewodniczący/
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne
Podatkowe postępowanie
Sygn. powiązane
II FSK 932/11 - Wyrok NSA z 2012-12-20
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
uchylono zaskarżone postanowienia
Powołane przepisy
Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art. 136, art. 12 par. 6 pkt 2, art. 147 par. 1,3,4, art. 150 par. 1a, art. 168 par. 5 w zw z art.3b, art. 220 par. 1 , art.223 par. 2 pkt 1, art. 137 par. 3 i 3a, art. 145 par. 2
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Sentencja

Sygn. akt I SA/Kr 1605/09 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2010r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Piotr Głowacki, Sędziowie: WSA Agnieszka Jakimowicz (spr.), WSA Maria Zawadzka, Protokolant: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2010r., sprawy ze skarg K. N. i K. N., na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia 28 lipca 2009r. Nr [...], Nr [...], w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania, I. uchyla zaskarżone postanowienia , II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz każdego ze skarżących po 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Wnioskami datowanymi na dzień 9 lipca 2008 r. K.N. i K.N. przebywający w S. zwrócili się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o umorzenie zaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych z odpłatnego zbycia nieruchomości za 2007 r.

Powyższe wnioski zostały podpisane przez M.N., którego organ uznał w toku postępowania za pełnomocnika stron w oparciu o pismo z dnia 20 maja 2008 r., w którym podatnicy poinformowali o danych osobowych oraz adresie zamieszkania M.N. stwierdzając, że jest ich pełnomocnikiem.

Decyzjami z dnia 2 września 2008 r. nr [...] i [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił K.N. oraz K.N. umorzenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. Powyższe rozstrzygnięcia zostały doręczone na ręce M.N. w trybie doręczenia zastępczego z art. 150 Ordynacji podatkowej w dniu 23 września 2008 r.

W dniu 14 września 2008 r. (pismo datowane na dzień 10 września 2008 r.) podatnicy przesłali do organu podatkowego drogą elektroniczną informację o rezygnacji M.N. z bycia pełnomocnikiem z uwagi na problemy zdrowotne. Zaś pismami z dnia 31 września 2008 r. przesłanymi taka samą drogą podatnicy złożyli oświadczenie, że odwołują pełnomocnika M.N. z powodu jego choroby, a o nowym pełnomocniku powiadomią niezwłocznie. Zgłosili również żądanie przesyłania wszelkiej korespondencji na adres mailowy podatników.

Od decyzji z dnia 2 września 2008 r. podatnicy za pośrednictwem poczty amerykańskiej (Unitet States Postal Sernice Registered Mail) przesłali odwołania datowane na 14 października 2008 r. Powyższa korespondencja wpłynęła do organu w dniu 27 października 2008 r.

Postanowieniami z dnia 28 lipca 2009 r. nr [...] oraz [...] Dyrektor Izby Skarbowej działając w oparciu o art. 228 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa stwierdził uchybienie terminowi do wniesienia przedmiotowych odwołań. W uzasadnieniu rozstrzygnięć organ zaznaczył, że zgodnie z treścią art. 223 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej odwołanie wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia stronie decyzji. Termin ten zostaje zachowany, zgodnie z art. 12 § 6 ustawy, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego albo złożone w polskim urzędzie konsularnym. Zatem bez znaczenia pozostaje w niniejszej sprawie data nadania odwołań w placówce pocztowej znajdującej się na terytorium USA. Organ nadto przyjął, że decyzje zostały prawidłowo doręczone na ręce ustanowionego pełnomocnika w dniu 23 września 2008 r. i od tej daty winien liczyć się termin do wniesienia odwołania. Wszelka bowiem korespondencja dotycząca odwołania pełnomocnika odbywająca się pocztą elektroniczną nie spełniała wymogów z art. 168 § 5 w zw. z art. 3b Ordynacji podatkowej oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie struktury logicznej deklaracji i podań, sposobu ich przesyłania oraz rodzajów podpisu elektronicznego, którymi powinny być opatrzone (Dz. U. nr 246, poz. 1820 z późn. zm.), tj. w szczególności nie była opatrzona odpowiednim bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, przesłana została w niewłaściwym formacie elektronicznym i nie za pomocą interfejsu dostępnego na stronie, której adres podany jest na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa Finansów. Zatem należy przyjąć, że pełnomocnik nie został przez strony skutecznie odwołany.

W zaistniałej sytuacji, skoro decyzje zostały doręczone pełnomocnikowi w dniu 23 września 2008 r., to ustawowy termin do wniesienia odwołania upływał podatnikom w dniu 7 października 2008 r. Tymczasem odwołania stron wpłynęły do organu dopiero w dniu 27 października 2008 r., a zatem po upływie wskazanego terminu. Równocześnie podatnicy nie skorzystali z prawa wniesienia wniosku o przywrócenie tego terminu.

Powyższe postanowienia Dyrektor Izby Skarbowej ekspediował do podatników na adres w USA nadając korespondencję w polskiej placówce pocztowej. Powyższa korespondencja nie została przez podatników podjęta, natomiast w dniu 12 października 2009 r. podatnicy odebrali osobiście w siedzibie organu przedmiotowe postanowienia.

W skargach wniesionych do tutejszego Sądu skarżący podnieśli, że czternastodniowy termin przysługujący stronie na złożenie odwołania jest zbyt krótki i nie daje szansy na odwołanie się w terminie, gdy tymczasem organy mają niejednokrotnie aż trzy miesiące na rozstrzygniecie sprawy. Skarżący podkreślili również, że informowali organ o odwołaniu pełnomocnika drogą elektroniczną. Skarżący wnieśli o ponowne, rzeczowe i sprawiedliwe rozpatrzenie sprawy umorzenia podatku przedstawiając merytoryczną argumentację w tym zakresie oraz podając przyczyny i okoliczności powstania zaległości podatkowych.

W odpowiedziach na skargi Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o ich odrzucenie, ewentualnie oddalenie w całości podtrzymując argumentację i stanowisko zaprezentowane w zaskarżonych rozstrzygnięciach.

Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygn. akt I SA/Kr 1605/09 oraz I SA/Kr 1606/09 i postanowił prowadzić je pod wspólną sygnaturą akt I SA/Kr 1605/09.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Skargi są zasadne, choć z zupełnie innych względów niż podnoszone w ich treści.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z póź. zm.), kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 cytowanej ustawy, sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte jest wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Należy również podkreślić, że w świetle art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, a w związku z tym nie ma obowiązku badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak: NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04). Ma jednak obowiązek dokonania całościowej i kompleksowej oceny zaskarżonego aktu pod względem jego zgodności z przepisami postępowania i prawa materialnego, niezależnie od podnoszonych w skardze zarzutów.

Dokonując zatem kontroli zaskarżonych postanowień w oparciu o wyżej wskazane reguły orzekający w niniejszej sprawie Sąd stwierdził, iż naruszają one przepisy postępowania w sposób powodujący konieczność wyeliminowania ich z obrotu prawnego.

Na wstępie jednak należy zaznaczyć, że przedmiotem kontroli Sądu są postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej o stwierdzeniu uchybienia terminowi do wniesienia odwołań wydane w oparciu o art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, a zatem rozstrzygnięcia o charakterze wyłącznie procesowym. W takiej sytuacji Sąd nie jest władny odnosić się do tych zarzutów skargi, które w istocie swej zmierzają do wykazania wadliwości decyzji merytorycznej organu I instancji odmawiającej umorzenia zaległych należności podatkowych oraz o uwzględnienie wniosku o "rzeczowe i sprawiedliwe rozpatrzenie sprawy umorzenia podatku".

Art. 136 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.) dopuszcza możliwość działania strony w postępowaniu przez pełnomocnika, którym może być wyłącznie osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnych (art. 137 § 1 Ordynacji podatkowej). Jednakże pełnomocnik, chcąc występować w postępowaniu w takim charakterze, co do zasady jest zobligowany do przedłożenia do akt konkretnej sprawy dokumentu potwierdzającego umocowanie do działania w cudzym imieniu i wyznaczającego jego zakres (tzn. jakich czynności, w jakim postępowaniu, przed jakim organem może dokonywać), do czego bezwzględnie zobowiązuje go treść art. 137 § 3 zdanie pierwsze cytowanej ustawy.

Dołączenie do akt oryginału lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa jest zatem obowiązkiem pełnomocnika, albowiem w aktach zawsze musi być dokument, z którego wynika umocowanie do działania w imieniu strony oraz jego zakres. Pełnomocnictwo winno być udzielone wprost i nie może być domniemane. Jedyny wyjątek w tej materii przewiduje art. 137 § 3a Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym w poszczególnych wynikających w toku postępowania kwestiach mniejszej wagi organ podatkowy może nie żądać pełnomocnictwa, jeżeli pełnomocnikiem jest małżonek strony, a nie ma wątpliwości co do istnienia i zakresu jego upoważnienia do występowania w imieniu strony.

Dopiero skuteczne ustanowienie pełnomocnictwa i złożenie do akt prawidłowego dokumentu pełnomocnictwa, obliguje organ do dokonywania doręczeń według zasady określonej w art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej, a więc do rąk pełnomocnika.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że Naczelnik Urzędu Skarbowego nie miał dostatecznych przesłanek do tego, by potraktować M.N. jako prawidłowo ustanowionego pełnomocnika w sprawie, a w konsekwencji doręczać mu decyzje z dnia 2 września 2008 r. nr [...] i nr [...]. W aktach sprawy bowiem brak jest stosownego pełnomocnictwa dla M.N. Organ dysponował jedynie informacją pochodzącą od podatników o tym, że ustanowili pełnomocnika oraz informacją o danych osobowych i adresowych tego pełnomocnika. W takich kategoriach, czysto informacyjnych należało bowiem potraktować pismo podatników z dnia 20 maja 2008 r. Pismo to jednak nie jest dokumentem pełnomocnictwa, z którego wynikałby fakt jego udzielenia konkretnej osobie, w konkretnym postępowaniu i w określonym zakresie.

Organ nie może z urzędu traktować określonej osoby jako pełnomocnika, czy domniemywać pełnomocnictwa. Powziąwszy informację o udzieleniu ewentualnego pełnomocnictwa, winien natomiast wezwać strony lub osobę, która podjęła czynności powołując się na stosunek prawny pełnomocnictwa o przedłożenie, zgodnie z treścią art. 137 § 3 zdanie pierwsze Ordynacji podatkowej, dokumentu pełnomocnictwa. Tylko w ten sposób jest bowiem w stanie zweryfikować, czy w konkretnej sprawie działa skutecznie ustanowiony pełnomocnik.

W niniejszej sprawie pełnomocnictwo dla M.N. nie zostało także udzielone do protokołu, którą to możliwość przewiduje art. 137 § 2 Ordynacji podatkowej, a zatem tym bardziej uzasadniona była konieczność wezwania o przedłożenie oryginału lub urzędowo poświadczonego dokumentu pełnomocnictwa.

Konsekwencją powyższych uwag jest stwierdzenie, że przedwczesne było wydanie postanowienia o uchybieniu terminowi do złożenia odwołania i przyjęcie przez Dyrektora Izby Skarbowej, iż decyzje organu I instancji zostały skutecznie doręczone podatnikom w dniu 23 września 2008 r. i od tego momentu należy liczyć ustawowy czternastodniowy termin do wniesienia odwołania. Decyzje ekspediowano bowiem na ręce M.N., pomimo braku w aktach sprawy pełnomocnictwa, z którego wynikałby bezsprzecznie fakt umocowania go przez strony do występowania w sprawie, w tym odbierania korespondencji. W pierwszej kolejności zatem Dyrektor Izby Skarbowej winien zbadać prawidłowość doręczenia stronom decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego.

W orzecznictwie i doktrynie szeroko bowiem podkreśla się, że załatwienie sprawy podatkowej wiąże się nie z wydaniem decyzji w znaczeniu jej sporządzenia, podpisania, czy nawet ekspediowania, ale z jej doręczeniem. Dopiero bowiem od momentu doręczenia decyzji w trybie przewidzianym prawem wchodzi ona do obrotu prawnego i zaczyna wywoływać określone skutki procesowe i materialne, zarówno w stosunku do organu, który od tego momentu jest związany decyzją i nie może dokonać w jej treści żadnych zmian (art. 212 ustawy Ordynacja podatkowa), jak i w stosunku do strony. Brak prawidłowego doręczenia stronie decyzji powoduje, że nie zostaje ona wprowadzona do obrotu prawnego, jest więc decyzją nieistniejącą z prawnego punktu widzenia. Niezachowanie tych warunków powoduje także, że strona nie nabywa prawa do wniesienia odwołania od takiej nieistniejącej decyzji. Tym samym, nie może w ogóle rozpocząć biegu termin, przewidziany w art. 223 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, do wniesienia odwołania, skoro odwołanie od decyzji wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej stronie lub pełnomocnikowi, zgodnie z treścią art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej.

Z art. 220 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że odwołanie przysługuje od decyzji. Jest ono zatem niedopuszczalne (art. 228 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej), jeżeli decyzja nie weszła do obrotu prawnego, a więc pomimo, że została wydana, nie została prawidłowo doręczona stronie (por.: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 sierpnia 2008 r., sygn. akt I SA/Po 533/08, LEX nr 487183, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 4 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Sz 210/09, LEX nr 511571, wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1606/07, LEX nr 376841, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 grudnia 2008 r., sygn. akt I SA/GL 213/08, LEX nr 516488, wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18 września 2008 r., sygn. akt I SA/Ol 230/08, LEX nr 518739, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 września 2008 r., sygn. akt I SA/Gd 385/08, LEX nr 524114, wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1723/07, LEX nr 374681, wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2000 r., sygn. akt I SA/Wr 613/98, LEX nr 43034, wyrok NSA z 22 marca 2001 r., sygn. akt I SA/Ka 146/00, LEX nr 57802, wyrok NSA z dnia 25 maja 2010 r., sygn. akt II FSK 112/09, internetowa baza orzeczeń http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Należy przy tym zaznaczyć, że co do zasady organ II instancji miał rację wyrażając w zaskarżonym postanowieniu pogląd, iż prowadzenie przez strony z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego drogą mailową korespondencji jest niedopuszczalne i nie wywołuje żadnych skutków prawnych, albowiem nie spełniała warunków przewidzianych w art. 168 § 5 w zw. z art. 3b Ordynacji podatkowej oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie struktury logicznej deklaracji i podań, sposobu ich przesyłania oraz rodzajów podpisu elektronicznego, którymi powinny być opatrzone (Dz. U. nr 246, poz. 1820 z późn. zm.), tj. w szczególności nie była opatrzona odpowiednim bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, przesłana została w niewłaściwym formacie elektronicznym i nie za pomocą interfejsu dostępnego na stronie, której adres podany jest na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa Finansów.

Prawidłowy jest również co do zasady pogląd Dyrektora Izby Skarbowej, że przesłanie przez stronę przesyłki zawierającej środek zaskarżenia za pośrednictwem zagranicznej placówki pocztowej nie wpływa na zachowanie terminu do wniesienia środka zaskarżenia zgodnie z treścią art. 12 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Z przepisu tego wynika bowiem, że termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego albo złożone w polskim urzędzie konsularnym. Sąd w niniejszym składzie skłania się jednak do stanowiska wyrażonego w orzecznictwie i doktrynie, że wprawdzie z brzmienia art. 12 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej należy wnosić, że data nadania pisma w zagranicznym urzędzie pocztowym nie ma żadnego znaczenia dla oceny, czy zachowany został termin do złożenia tego pisma (por. wyrok NSA z 27 listopada 1997 r., sygn. akt I SA/Po 1273/96), jednakże nie oznacza to, że pismo nie może być nadane przez stronę w zagranicznym urzędzie pocztowym. Wówczas jednak za datę wniesienia pisma nadanego w zagranicznym urzędzie pocztowym uważa się datę przekazania przesyłki przez ten urząd - polskiemu urzędowi pocztowemu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1975 r., sygn. akt II CZ 13/75 publ. OSPiKA 1975 r. nr 10, poz. 216; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 1978 r., sygn. akt IV CR 130/78 publ. OSPiKA 1979 r., nr 4, poz. 76; orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 listopada 1999 r., sygn. akt I ACa 247/99; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 września 2008 r., sygn. akt II OSK 1101/07, B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2006, wyd. II; J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis Warszawa 2006, s. 219; H. Knysiak-Molczyk (w:) T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis Warszawa 2005, s. 330).

Ponieważ podatnicy K.N. i K.N. nadali odwołania za pośrednictwem poczty amerykańskiej (Unitet States Postal Sernice Registered Mail), zatem ponownie badając sprawę organ II instancji nie może, tak jak to zrobił obecnie, poprzestać tylko na ustaleniu daty wpłynięcia odwołania do Izby Skarbowej (27 października 2008 r.), lecz powinien ustalić datę wpłynięcia przesyłki do polskiego urzędu pocztowego.

Organy winny mieć również na uwadze fakt, że zgodnie z art. 147 § 1, 3 i 4 Ordynacji podatkowej w razie wyjazdu za granicę na okres co najmniej 2 miesięcy, strona obowiązana jest do ustanowienia pełnomocnika do spraw doręczeń, który to fakt należy zgłosić organowi podatkowemu właściwemu w sprawie, zaś niedopełnienie powyższych obowiązków skutkuje przyjęciem fikcji doręczenia pism pod dotychczasowym adresem. Przy czym negatywne skutki niezastosowania się do wskazań wynikających z art. 147 Ordynacji podatkowej mogą obciążać podatnika tylko w sytuacji, gdy o powyższych skutkach zostanie przez organ pouczony.

Ponadto należy podkreślić, że organ odwoławczy podjął próbę doręczenia zaskarżonych postanowień nadając korespondencję za pośrednictwem Poczty Polskiej, która przekazała pismo operatorowi amerykańskiemu. Taka forma doręczenia jest dopuszczalna (patrz: wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 lipca 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 1135/05, LEX nr 174443) i wówczas przyjmuje się, że doręczenie nastąpiło w trybie art. 144 Ordynacji podatkowej, a więc zostało dokonane przez Pocztę Polską.

Jednakże wskazać należy, że przepisy o doręczaniu pism mają charakter gwarancyjny, co oznacza, że tylko prawidłowe doręczenie (dokonane zgodnie z zasadami określonymi w przepisach Ordynacji podatkowej) uzależnia skuteczność czynności podejmowanych przez organ.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że z koperty zawierającej zaskarżone postanowienia nie wynika, by adresat został dwukrotnie zawiadomiony o pozostawieniu pisma na przechowanie na okres 14 dni w placówce pocztowej, zgodnie z treścią art. 150 § 1a Ordynacji podatkowej. Zatem przyjąć należy, że powyższa próba doręczenia postanowień była nieskuteczna, stąd Sąd przyjął, że doręczenie nastąpiło dopiero w dniu 12 października 2009 r., kiedy to podatnicy odebrali przedmiotowe postanowienia osobiście w siedzibie organu. Z uwagi na powyższe nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie zawarty w odpowiedziach na skargi o ich odrzucenie, albowiem przyjmując dzień 12 października 2009 r. za datę doręczenia stronom rozstrzygnięć organu należy dojść do przekonania, że skargi zostały wniesione przed upływem terminu wskazanego w art. 53 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Z uwagi na wskazane naruszenia należało orzec jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 ust.1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 cytowanej ustawy, zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Mając powyższe na względzie na mocy art. 205 § 1 cytowanej ustawy zasądzono tytułem zwrotu kosztów postępowania uiszczony przez każdego ze skarżących wpis sądowy w kwocie po 100 zł.



Powered by SoftProdukt