Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Owczarzak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Leszek Tyliński Sędzia WSA Leszek Kleczkowski Protokolant st. asyst. sędziego Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi M. J. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania zażaleniowego oddala skargę.

Prezydent [...] decyzją nr [...] r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę - przebudowę kompleksu ulic w dzielnicy M. w B. ([...]) wraz z przebudową gazociągu w ulicach[...], przebudową i zabezpieczaniem istniejącej sieci [...] S.A., budową kanalizacji deszczowej i oświetlenia w granicy działek:

- nr ew. 144,149, 209, 211,212,220,232,235, (obręb 51),

- nr ew. 126,143,147,149,150,151,155,156/2,161 (obręb 51),

- nr ew. 44/8, 45/2,55/2,105, 128,129,130,131,134,142,147,148,152 (obręb 52).

W decyzji zamieszczono stwierdzenie, że oddziaływanie obiektu, o którym mowa w art. 28 ust. 2 z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, obejmuje wymienione wyżej działki. Wskazano też, że w trakcie prowadzonego postępowania właściciel działki nr 94/2 przy ul. [...] zwrócił się o wykonanie sięgacza do tej nieruchomości, na co udzielono mu odpowiedzi negatywnej z uwagi na nie objęcie projektem budowlanym wykonania sięgaczy, lecz tylko utwardzenie nawierzchni głównych ciągów osiedlowych, z powodu ograniczonych środków.

Właściciel wymienionej w uzasadnieniu powyższej decyzji działki nr 94/2 – M. J. złożył od niej odwołanie do Wojewody[...], wnosząc o uznanie go za stronę postępowania i uchylenie decyzji, a nadto o wyłączenie od załatwiania sprawy Prezydenta Miasta B., działającego jako starosta. Odwołujący się podniósł, że grunt stanowiący drogę dojazdową do domu jednorodzinnego zlokalizowanego przy ul. [...], posiadający wymiary 4m na 20 m nie stanowi własności prywatnej, lecz jest częścią ulicy [...] na odcinku od skarpy do ulicy [...] i fakt nie objęcia go przedmiotowym postępowaniem stanowi naruszenie przyrzeczenia administracyjnego złożonego przez Prezydenta Miasta B. w środkach masowego przekazu odnośnie do utwardzenia ulicy [...] na odcinku skarpa - [...]. Organ wydający decyzję miał więc obowiązek rozpatrzyć sprawę w granicach określonych wymienionym przyrzeczeniem.

Organ rozpatrujący sprawę pominął fakt, że przebudowa ulicy [...] będzie utrudniała dostęp do jego i innych nieruchomości i może zostać zobowiązany tak jak inni właściciele do uiszczenia opłaty adiacenckiej. Poza tym utwardzenie ulicy [...] z pominięciem ulicy (drogi) dojazdowej do jego nieruchomości przyczyni się do zalegania wody i zróżnicowania poziomu ulic. Odwołujący się podkreślił, że sięgacz prowadzący do jego domu stanowi część ulicy[...], będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Decyzją z dnia [...] Wojewoda [...] umorzył na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 kpa postępowanie odwoławcze z uwagi na wniesienie odwołania przez podmiot nie będący stroną.

W uzasadnieniu decyzji zwrócono uwagę, że zakresem pozwolenia na budowę objęto, zgodnie z wnioskiem inwestora, roboty budowlane na działce nr 147, na której położona jest ulica [...], natomiast wniosek ten nie obejmował działki 94/1 stanowiącej dojazd do nieruchomości odwołującego się, tj. działki nr 94/2.

M. J. zaskarżył decyzję Wojewody [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uznając, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, wyrokiem z dnia 5 października 2010 r. (sygn. akt II SA/Bd 747/10) orzekł o jej oddaleniu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł M. J.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. akt: II OSK 283/11 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 5 października 2010 r., sygn. akt: II SA/Bd 747/10 oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...].

Orzekając w sprawie ponownie, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] uchylił w całości zaskarżoną decyzję Prezydenta i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, wskazując, że ustalenie kręgu stron postępowania należy do jednej z pierwszych czynności postępowania i powinno bezwzględnie znaleźć odzwierciedlenie w treści wydawanej decyzji oraz w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta B. umorzył przedmiotowe postępowanie w całości, uznając, że stracił kompetencje do orzekania o pozwoleniu na budowę "obiektu", który jest już wybudowany, w związku z czym jedynym organem właściwym w sprawie jest Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta B.

W odwołaniu od powyższej decyzji M. J. wniósł o wyłączenie od załatwienia sprawy Prezydenta Miasta B. - działającego jako starosta oraz o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i wydanie decyzji orzekającej co do istoty sprawy w całości lub ewentualnie o wyznaczenie innego organu do załatwienia przedmiotowej sprawy.

Orzekając w sprawie ponownie, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] uchylił w całości zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że nie sposób uznać w ocenie Wojewody za prawidłowe i dopuszczalne umorzenie postępowania z tej tylko przyczyny, że przedmiotowa inwestycja została zrealizowana. Zakończenie objętych pozwoleniem na budowę robót budowlanych nie czyni bowiem postępowania bezprzedmiotowym, a sprawa administracyjna cały czas istnieje. W takiej sytuacji na organie spoczywał obowiązek merytorycznego rozpoznania sprawy. Organ pierwszej instancji winien był więc wydać decyzję merytoryczną, nie zaś orzeczenie formalne, jakim jest decyzja o umorzeniu postępowania.

Ponadto zwrócono uwagę, że organ pierwszej instancji udzielając pozwolenia na budowę określił w decyzji, że obszar oddziaływania obiektu, o którym mowa w art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane stanowią jedynie działki zajęte pod inwestycję, a to stoi w sprzeczności z wcześniejszymi działaniami organu pierwszej instancji podejmowanymi w toku postępowania, bowiem już wszczynając postępowanie organ dokonał zawiadomienia stron postępowania w drodze obwieszczenia w oparciu o przepis art. 5a ust. 1 ustawy - Prawo budowlane. Przepis ten stanowi, że w przypadku budowy obiektu liniowego, którego przebieg został ustalony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a także wykonywania innych robót budowlanych dotyczących obiektu liniowego, gdy liczba stron w postępowaniu przekracza 20, stosuje się przepis art. 49 k.p.a., tj. strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania.

Wywnioskować z powyższego zdaniem Wojewody należało, iż organ pierwszej instancji ustalił więcej niż 20 stron postępowania, co nie znajduje odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym, ani w treści decyzji udzielającej pozwolenia na budowę. Ponadto organ pierwszej instancji nie określił, które z nieruchomości uznał za znajdujące się w obszarze oddziaływania inwestycji, podczas gdy podstawowym obowiązkiem organu administracji prowadzącego postępowanie w indywidualnej sprawie z zakresu administracji publicznej, rozstrzyganej w drodze decyzji administracyjnej, jest ustalenie kręgu podmiotów, które w konkretnym przypadku mają status strony postępowania co powinno bezwzględnie znaleźć odzwierciedlenie w treści wydawanej decyzji oraz w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

W dniu [...] r. Zarząd Dróg Miejskich i Komunikacji Publicznej w B. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji z [...]r.

W skardze do sądu Zarząd Dróg Miejskich i Komunikacji Publicznej w B. wniósł o uchylenie w całości decyzji organu odwoławczego.

Strona skarżąca podkreśliła, że w niniejszej sprawie inwestycja polegająca na przebudowie kompleksu ulic w dzielnicy M. w B., rozpoczęta na podstawie ostatecznej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, została zakończona jeszcze w 2010r., co potwierdza protokół odbioru końcowego i przekazania do dyspozycji obiektu, zespołu obiektów (inwestycji, robót), podpisany przez przedstawiciela inwestora i wykonawcy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z 8 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Bd 110/12 uchylił decyzję Wojewody [...] z [...] r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Sąd uznał, że zasadnie organ I instancji orzekł o umorzeniu postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę. Zgodnie bowiem z art. 28 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane, roboty można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Oznacza to, iż po rozpoczęciu robót możliwość udzielenia pozwolenia na budowę już nie istnieje. Organy administracji architektoniczno-budowlanej nie mogą zatem orzekać w sprawie udzielenia zgody na przystąpienie do robót budowlanych, jeśli roboty te już rozpoczęto lub co więcej zrealizowano w całości. Dlatego też w orzecznictwie i w doktrynie utrwalone jest stanowisko, zgodnie z którym w sytuacji, gdy roboty budowlane zostały wykonane w całości lub w znacznym zakresie, wydanie pozwolenia na budowę jest bezprzedmiotowe i postępowanie w tym zakresie winno z mocy art. 105 § 1 k.p.a. ulec umorzeniu (por. wyroki NSA: z dnia 22 lipca 1998 r., IV SA 1453/96, niepubl., z dnia 6 października 1998 r., IV SA 1750/96, LEX nr 43777, z dnia 30 kwietnia 1999 r., IV SA 675/97, LEX nr 47191 i z dnia 5 listopada 2000 r., IV SA 1164/98, LEX nr 53387, a także wyrok SN z dnia 12 marca 1993 r. III ARN 2/93, LEX nr 375905; Z. Niewiadomski, Prawo budowlane. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2006, s. 322).

Sąd ocenił, że prawidłowo organ I instancji ustalił, że postępowanie o wydanie pozwolenia na budowę, na etapie rozstrzygania sprawy przez Prezydenta Miasta B. w dniu[...] stało się bezprzedmiotowe z uwagi na zrealizowanie inwestycji. Prezydent Miasta B., choć wydał decyzję z dnia [...]r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na przebudowę kompleksu ulic dzielnicy M., to jednak decyzją z dnia [...] Wojewoda [...] uchylił ją i sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia[...] w sytuacji kiedy już istniała zrealizowana w całości inwestycja, o której pozwolenie ubiegał się inwestor doprowadziła do zmiany stanu faktycznego sprawy. W chwili zatem rozpoznawania sprawy ponownie przez Prezydenta Miasta [...] stan faktyczny sprawy był zupełnie inny niż w chwili składania wniosku o pozwolenie na budowę. Okoliczność tę organ orzekający obowiązany był wziąć pod uwagę z urzędu, co też uczynił. Skoro zatem inwestor już wcześniej wykonał roboty budowlane w całości, to wydanie decyzji uprawniającej do tych działań na przyszłość było już zbędne i niedopuszczalne. W tej sytuacji organ nie mógł wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty, lecz z powodu bezprzedmiotowości obowiązany był załatwić sprawę w inny sposób poprzez formalne zakończenie postępowania administracyjnego. Do tego zaś celu służy instytucja umorzenia postępowania administracyjnego, oparta na przepisie art. 105 § 1 k.p.a.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł M. J.. Skarga nie została jeszcze rozpoznana przez NSA.

W związku z wcześniejszym wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji Wojewody [...] z [...]r. o uchyleniu decyzji Prezydenta z [...]r. o umorzeniu postępowania w sprawie wniosku o wydanie pozwolenia na budowę, postanowieniem z dnia[...], działając na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.),

art. 80 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz.U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623; ze zm), Prezydent Miasta [...] zawiesił z urzędu postępowanie w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę inwestycji polegającej na przebudowie kompleksu ulic w dzielnicy M..

Organ wskazał jednocześnie, iż postępowanie zostaje zawieszone do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zagadnienia wstrzymania, z wniosku Zarządu Dróg Miejskich i Komunikacji Publicznej w B., wykonania decyzji Wojewody [...] z dnia [...] – uchylającej w całości decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] r. w przedmiocie umorzenia w całości postępowania dotyczącego zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę ww. inwestycji oraz przekazującej przez Wojewodę [...] sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W związku z wniesionym przez skarżącego zażaleniem na powyższe postanowienie, Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] umorzył postępowanie zażaleniowe, wskazując, że skarżący nie posiada przymiotu strony.

Skargę na to postanowienie złożył M. J., zarzucając, że pomimo tego, że jest w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej jak pozostali właściciele bezpośrednio sąsiadujący z inwestycją, nie został uznany za stronę postęowania.

Wyrokiem z 3 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Bd 88/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżone postanowienie, odwołując się do stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażonego w wyroku z 20 kwietnia 2011 r. sygn. akt II OSK 283/11 dot. wyroku WSA z 5 października 2010 r. sygn. akt II SA/Bd 747/10 zalecając, by organ odwoławczy poddał analizie wyznaczony obszar oddziaływania obiektu a nie ograniczył się tylko do przyjęcia ustaleń organu I instancji. W konsekwencji wskazał, by organ odwoławczy przy ponownym rozpoznaniu sprawy ustalił czy przedmiotowa inwestycja w jakikolwiek sposób narusza interes prawny skarżącego, to jest czy oddziałuje na nieruchomość stanowiącą jego własność i czy naruszenie to mieści się w dozwolonych ograniczeniach konstytucyjnie chronionego prawa własności.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, postanowieniem z [...] Wojewoda [...] umorzył postępowanie zażaleniowe i zaznaczył, że wprawdzie w wyroku Sądu z 8 maja 2012 r. sygn. akt II SA/Bd 110/12 uchylono decyzję Wojewody i Sąd stwierdził, że decyzja Wojewody z [...] r. nie podlegają wykonaniu, lecz wyrok jest nieprawomocny gdyż skarżący złożył skargę kasacyjną.

W uzasadnieniu organ wskazał, że oceniając obszar oddziaływania inwestycji i posługując się definicją zawartą w art. 3 pkt 20 prawa budowlanego oraz przepisami rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 1999 r., Nr 43, poz. 430, ze zm.), a także rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz. U. z 2002 r., Nr 75, poz. 690 ze zm.), nie ma przepisów, które wprowadzałyby w związku z projektowaną inwestycją ograniczenia w zagospodarowaniu działki 94/2.

"Sięgacz" będący drogą dojazdową do nieruchomości skarżącego (dz. 94/2) stanowią działki nr 94/1 oraz 147, przy czym działka 94/1 nie jest w ogóle objęta wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę, zaś z działką nr 147 nieruchomość skarżącego styka się jedynie narożnikiem. Zgodnie z projektem budowlanym inwestycja nie obejmuje całości działki 147, bowiem na części stanowiącej "sięgacz" w ogóle nie będą wykonywane roboty budowlane. Projektowana inwestycja będzie od nieruchomości skarżącego o ok. 16 m, z tego też względu przedmiotowy obiekt nie będzie powodował wynikających z przepisu art. 43 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 260) ograniczeń w zagospodarowaniu działki nr 94/2.

Projektowana inwestycja nie niesie za sobą ograniczeń związanych z przesłanianiem obiektów na działce nr 94/2. Wykonana zostanie kanalizacja deszczowa –zapewnione będzie zatem odprowadzanie wody z przebudowywanej ulicy i woda ta nie będzie kierowana na nieruchomości sąsiednie.

Działka nr 94/2 nie zostanie również pozbawiona dostępu do drogi publicznej z wykonaniem projektowanej inwestycji (art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo budowlane), bowiem w/w "sięgaczem" zapewnione jest zarówno dojście jak i dojazd odpowiedni do jej przeznaczenia i sposobu użytkowania (mieszkalnictwo jednorodzinne). Nie pozbawi się również dostępu do szeroko rozumianych mediów (woda, ciepło, prąd, telekomunikacja). Budowa nie wpływa też negatywnie na warunki ochrony przeciwpożarowej usytuowanych bądź projektowanych obiektów.

W skardze do Sądu M. J. zarzucił przyjęcie przez organ wadliwych ustaleń co do stanu faktycznego i naruszenie art. 6,7 i 8, 105 § 1 Kpa i art. 28 ust. 1 prawa budowlanego w zw. z art. 2 i 32 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego inwestycja oddziałuje na działkę skarżącego, i wadliwie ustalono, że inwestycja nie dotyczy "sięgacza" będącego drogą dojazdową do nieruchomości skarżącego – działki nr ew. 94/1 oraz 147. Do skarżącego należą grunty przylegające do realizowanej inwestycji. Skarżący zarzucił też, że Wojewoda nie dostrzegł i nie zastosował § 32 Uchwały Nr LXXI/1351/06 Rady Miasta B. z 28 czerwca 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "[...]" stanowiącego, że "sięgacz" prowadzący do działki uczestnika to "teren drogi publicznej – ciąg pieszo- jezdny" oraz przepisów art. 20 i 24 ustawy z 17 maja 1989 Prawo geologiczne i kartograficzne tj. danych zawartych w ewidencji stanowiących, że działki 94/1 i 147 są drogami. Mając to na względzie należy stwierdzić, że inwestycja nie została zrealizowana w całości (wniosek zarządu Dróg dotyczył całej działki o nr 147 czyli całej ul. [...], czyli też sięgacza. Skarżący zarzucił też, że postanowienie wydał Prezydent Miasta B. a powinien podlegać on wyłączeniu. Prezydent działający jako starosta, powinien wyłączyć się z postępowania w sprawie pozwolenia na budowę wszczętego z wniosku Zarządu Dróg Miejskich jako jednostki organizacyjnej Gminy B. Brak było też podstaw do ponownego wszczęcia postępowania, gdyż toczy się już postępowanie o pozwolenie na budowę z wniosku Zarządu Dróg z [...] r. Brak też podstaw do wydania przez Prezydenta postanowienia z [...]r. o zawieszeniu z urzędu postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia przez WSA w Bydgoszczy zagadnienia wstrzymania decyzji Wojewody z [...] r., gdyż decyzja o umorzeniu postępowania a następnie decyzja ją uchylająca nie jest aktem podlegającym wykonaniu, stąd nie ma możliwości jej wstrzymania. Ponadto nie występują przesłanki do wstrzymania decyzji. Zaskarżenie ostatecznej decyzji do sądu nie oznacza, że stan sprawy nie jest jasny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej P.p.s.a.) ocena prawa i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu, wiążą w tej sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie i zaniechanie było przedmiotem zaskarżenia. Ustawodawca zawarł w tym przepisie dwie odrębne instytucje pozostające ze sobą w związku i mające znaczenie w kontekście związania nim zarówno sądu, który je sformułował, jak i organu, do którego są one adresowane (por. B. Dauter: Zarys metodyki pracy sędziego sądu administracyjnego, wyd. 1, Lexis Nexis, str. 289). Z orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika, iż wyrażona w orzeczeniu sądu administracyjnego ocena prawna i wskazania wiąże ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to, że ilekroć dana sprawa będzie przedmiotem rozpoznania przez ten sąd, będzie on zawsze związany oceną prawną wyrażoną w tym orzeczeniu, jeżeli nie zostanie ono uchylone lub nie ulegną zmianie przepisy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 września 2010 r., sygn. akt II FSK 782/09). Skutki wyroku sądu administracyjnego dotyczą bowiem każdego nowego postępowania prowadzonego w zakresie danej sprawy i obejmują zarówno postępowanie sądowoadministracyjne, w którym orzeczenie zostało wydane, postępowanie administracyjne oraz ewentualne przyszłe postępowania sądowoadministarcyjne.

Związanie oceną prawną wyrażoną w uzasadnieniu wyroku oznacza, iż organ nie może samodzielnie formułować ocen prawnych. Tym bardziej nie może wyrażać ocen prawnych sprzecznych z wyrażonym w prawomocnym wyroku sądowym. Podkreślenia wymaga, iż obowiązkiem organu ponownie rozpoznającego sprawę jest podporządkowanie się w całości ocenie wyrażonej przez sąd. Ocena prawna wyrażona przez sąd administracyjny traci moc wyłącznie w razie zmiany po wydaniu orzeczenia sądowego istotnych okoliczności faktycznych lub prawnych, a także przy wzruszeniu tego orzeczenia w przewidzianym do tego trybie (por. J.P. Tarno w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wyd. IV, Warszawa 2010 r., str. 359-362).

Jednocześnie art. 170 P.p.s.a. stanowi, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Rozstrzygnięcie wydane po ponownym rozpoznaniu sprawy przez organ w związku z wyrokiem sądu z 3 kwietnia 2013 r. II SA/Bd 88/13 implikuje konieczność związania organu i Sądu oceną wyrażoną w cytowanym wyroku.

Czyniąc tę uwagę należało zbadać czy organ zgodnie z zaleceniem Sądu dokonał analizy obszaru oddziaływania inwestycji i czy prawidłowo ocenił go i skutki z tego faktu wynikające.

Przedmiotem skargi jest postanowienie organu o umorzeniu postępowania zażaleniowego w związku z postanowieniem Prezydenta Miasta B. z [...] r. o zawieszeniu postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę.

Zadaniem Sądu jest zatem ocena trafności postanowienia o umorzeniu postępowania zażaleniowego w związku ze stwierdzeniem organu, że skarżącemu nie przysługuje status strony we właściwym postępowaniu, gdyż nie jest legitymowany on do wniesienia zażalenia na postanowienie o zwieszeniu postępowania.

Nie mogą być zatem przedmiotem oceny te zarzuty skargi, które dotyczą właściwego postępowania w sprawie pozwolenia na budowę jak i ocena zasadności zawieszenia postępowania.

W szczególności zarzuty dotyczące zakresu inwestycji, sposobu jej wykonania, pominięcia ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wadliwości polegającej na ponownym wszczęciu postępowania w związku z uchyleniem przez Wojewodę decyzji Prezydenta o umorzeniu postępowania w związku z zakończeniem robót budowlanych, braku podstaw do zawieszenia postępowania (wydanie postanowienia z [...] r. o zwieszeniu postępowania) do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia przez WSA w Bydgoszczy zagadnienia wstrzymania decyzji Wojewody z [...] r. o uchyleniu decyzji Prezydenta o umorzeniu postępowania w sprawie pozwolenia na budowę w związku z zakończeniem robót budowlanych, polemika z uzasadnieniem postanowienia o zawieszeniu, dotycząca wykonania decyzji kasacyjnej Wojewody z [...] r. również nie stanowią przedmiotu rozpoznawanej sprawy tj. oceny czy skarżący jest legitymowany do zaskarżenia postanowienia o zawieszeniu postępowania.

Zawieszenie postępowania jest czynnością procesową, wstrzymującą prowadzenie właściwego postępowania. Zawieszenia może dokonać wyłącznie ten organ, który to postępowanie prowadzi. Godzi się przy tym zauważyć, że zarzut ten był przedmiotem oceny w wyroku Sądu z 8 maja 2012 r. sygn. akt 110/12 i ocenę prawną w tym zakresie Sąd w pełni podziela. Zarzuty dotyczące niewłaściwości organu do rozpoznania sprawy zwłaszcza w przedmiocie umorzenia postępowania zażaleniowego nie mogą być zatem skuteczne w odniesieniu do niniejszej sprawy.

Jak wcześniej wskazano, uwaga Sądu musi koncentrować się na zbadaniu czy organ prawidłowo ustalił, że skarżącemu nie przysługuje legitymacja do wniesienia zażalenia na postanowienie o zawieszeniu postępowania w sprawie pozwolenia na budowę a w konsekwencji czy istniały podstawy do umorzenia postępowania zażaleniowego.

Co do samej formy rozstrzygnięcia to znajduje ona oparcie w art. 138 § 1 pkt 3 kpa w zw. z art. 144 kpa.

Odnosząc się do meritum, to w pierwszej kolejności należy podkreślić, że w wyroku Sądu z 3.04.2013 r. odwołał się on do wyroku NSA z 20 kwietnia 2011 r. II OSK 283/11 dotyczącego oddalenia skargi M. J. na decyzję o umorzeniu postępowania odwoławczego z uwagi na związanie stanowiskiem wyrażonym w tym orzeczeniu na podstawie art. 190 p.p.s.a. Stanowisko to dotyczyło bowiem ustalenia czy skarżącemu przysługuje status strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę w rozumieniu art. 28 ust. 2 prawa budowlanego w zw. z art. 3 pkt 20 prawa budowlanego. WSA wskazał, by organ przy ponownym rozpatrzeniu sprawy w szczególności ustalił czy przedmiotowa inwestycja w jakikolwiek sposób narusza interes prawny skarżącego, to jest czy oddziałuje na nieruchomość stanowiącą jego własność i czy naruszenie to mieści się w dozwolonych ograniczeniach konstytucyjnie chronionego prawa własności.

W ocenie Sądu organ ponownie rozpoznając sprawę dokonał zgodnie z zaleceniami właściwej oceny czy skarżący mieści się w kręgu podmiotów, którym przysługuje możliwość dokonywania skutecznych czynności procesowych jako strona, w tym zaskarżenia postanowienia o zawieszeniu postępowania. Organ ustalił, że posługując się definicją z art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane, i przy dokonaniu analizy innych przepisów ustawy Prawo budowlane, rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 1999 r., Nr 43, poz. 430, ze zm.), a także rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz. U. z 2002 r., Nr 75, poz. 690 ze zm.) nie ma przepisów, które wprowadzałyby w związku z projektowaną inwestycją ograniczenia w zagospodarowaniu działki 94/2.

"Sięgacz" będący drogą dojazdową do nieruchomości skarżącego (dz. 94/2) stanowią działki nr 94/1 oraz 147, a działka 94/1 nie jest w ogóle objęta wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę, zaś z działką nr 147 nieruchomość skarżącego styka się jedynie narożnikiem. Zgodnie z projektem budowlanym inwestycja nie obejmuje całości działki 147. Na części stanowiącej "sięgacz" w ogóle nie były wykonywane roboty budowlane. Projektowana inwestycja będzie od nieruchomości skarżącego o ok. 16 m, z tego też względu przedmiotowy obiekt nie będzie powodował wynikających z przepisu art. 43 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 260) ograniczeń w zagospodarowaniu działki nr 94/2.

Projektowana inwestycja, jak słusznie ustalił organ, nie niesie za sobą ograniczeń związanych z przesłanianiem obiektów na działce nr 94/2. Wykonana zostanie kanalizacja deszczowa –zapewnione będzie zatem odprowadzanie wody z przebudowywanej ulicy i woda ta nie będzie kierowana na nieruchomości sąsiednie.

Działka nr 94/2 nie zostanie również pozbawiona dostępu do drogi publicznej. Ww. "sięgaczem" zapewnione jest zarówno dojście jak i dojazd odpowiedni do nieruchomości. Przez wykonane roboty nie pozbawia się również dostępu do szeroko rozumianych mediów (woda, ciepło, prąd, telekomunikacja). Nie ma też negatywnego wpływu na warunki ochrony przeciwpożarowej usytuowanych i projektowanych obiektów.

Należy też dodatkowo wskazać, że 23 września 2011 r. inwestycja została zakończona. W następstwie jej zakończenia, Prezydent umorzył postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę. Wojewoda wprawdzie uchylił tę decyzję (decyzja Wojewody z [...]r.), lecz decyzja Wojewody jak wskazał Sąd została uchylona przez WSA w Bydgoszczy, wyrokiem z 8 maja 2012 II SA/Bd 110/12. Sąd wstrzymał wykonanie tej decyzji, lecz wyrok jest nieprawomocny, gdyż M. J. złożył skargę kasacyjną.

Gdyby nawet uznać w okolicznościach niniejszej sprawy, że fakt zakończenia inwestycji, doprowadził do zmiany okoliczności faktycznych, skutkujących brakiem związania uprzednim wyrokiem Sądu w ocenie stanu faktycznego, to tym bardziej skarżącemu nie przysługuje status strony w niniejszym postępowaniu, gdyż postanowienie o zawieszeniu postępowania zapadło po zakończeniu budowy, (po decyzji Wojewody o uchyleniu decyzji Prezydenta B. o umorzeniu postępowania a przed wyrokiem Sądu o uchyleniu decyzji Wojewody). Co do zasady jednak podstawa prawna zawieszenia nie ustała.

Interesu prawnego nie kreuje wola zainteresowanego, lecz wyłącznie oddziaływanie inwestycji na działkę skarżącego. W tym zakresie organ dokonał prawidłowych ustaleń, wykonując zalecenia zawarte w uprzednio wydanym wyroku.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i na podstawie art. 151 ppsa orzekł jak w sentencji.