Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Irena Jakubiec-Kudiura (spr.), Sędzia WSA - Krystyna Madalińska – Urbaniak, Asesor WSA - Piotr Kraczowski, Protokolant - Marcin Woźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia ... listopada 2006 r. nr ... w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe w zakresie stawki celnej, kraju pochodzenia, kwoty wynikającej z długu celnego oraz wysokości zobowiązania podatkowego oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia ... listopada 2006 r., wydaną na podstawie m.in. art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), art. 26 ustawy z 19 marca 2004 r. – przepisy wprowadzające ustawę Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623), art. 13 § 1 i 3, art. 65 § 4 i 5, art. 85 § 1, art. 262 ustawy z 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (Dz. U. Nr 23, poz. 117 ze zm.), § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 20 grudnia 2000 r. w sprawie ustanowienia Taryfy Celnej (Dz. U. Nr 119, poz. 1253), §11 ust. 1, § 13, § 20a pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz.U. Nr 130, poz. 851 ze zm.), §1ust.3, §2 ust. 2, ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20.1. 1997r. w sprawie odsetek wyrównawczych (Dz.U. Nr 143, poz. 958 ze zm.), art. 2 ust. 2, art. 6 ust. 7, art. 15 ust. 4, art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993r., Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), Dyrektor Izby Celnej w W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego ... w W. z dnia ... grudnia 2005 r. nr ... uznającą zgłoszenie celne dokonane w imieniu i na rzecz "M." K. za nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia kraju pochodzenia, kwoty wynikającej z długu celnego oraz wysokości zobowiązania podatkowego.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż zgłoszeniem celnym SAD nr ... z ... października 2001 r. "M." K. za pośrednictwem Agencji celnej "P." zgłosiła importowane z C. towary w postaci [...] do procedury dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym deklarując wobec nich stawkę celną konwencyjną - odpowiednio 9% lub 18%. Podstawą zastosowania tej stawki było świadectwo pochodzenia towarów nr ... wystawione przez - (...).

Dyrektor Urzędu Celnego w W. stwierdził, że ww. zgłoszenie celne zostało przyjęte jako odpowiadające wymogom formalnym określonym w art. 64 § 1 i 2 ustawy Kodeks celny, co spowodowało z mocy prawa objęcie towaru procedurą dopuszczenia do obrotu i określenie kwoty wynikającej z długu celnego oraz zwolnienie towaru w celu wykorzystania go zgodnie z procedurą celną, którą został objęty.

Następnie, w związku z wątpliwościami dotyczącymi prawidłowości oraz autentyczności przedmiotowych dokumentów pochodzenia towarów przesłano je za pośrednictwem Ministerstwa Finansów - Departamentu Kontroli Celnej, Wydziału Międzynarodowej Pomocy Administracyjnej – celem urzędowej weryfikacji.

Pismem z dnia ... grudnia 2003r. c. władze celne poinformowały, iż załączone świadectwo pochodzenia o wskazanym numerze FORM A, tj. świadectwo pochodzenia nr ... załączone do przedmiotowego zgłoszenia celnego, jest nieautentyczne tak jak i wszystkie pozostałe świadectwa – łącznie ..., które przesłano do weryfikacji przy ... pismach o stosownych numerach.

Postanowieniem z dnia ... września 2002 r. Naczelnik Urzędu Celnego ... w W. wszczął postępowanie celne a postanowieniem z ...12.2004 r.– podatkowe w przedmiotowej sprawie w związku z przeprowadzonym postępowaniem weryfikacyjnym. Postanowieniem z dnia ...10.2002 r. Naczelnik zawiesił postępowanie Celne a po uzyskaniu informacji dotyczących świadectwa postanowieniem z dnia ...12. 2004 r. podjął wspomniane postępowanie. Następnie Naczelnik Urzędu Celnego ... decyzją z ... grudnia 2004 r. uznał przedmiotowe zgłoszenie celne za nieprawidłowe m.in. w zakresie ustalenia kraju pochodzenia towaru i postanowił zastosować stawki celne autonomiczne podwyższone o 100% tj. odpowiednio stawkę 60% lub 120 %.

Strona została obciążona również stosownymi odsetkami od wyliczonych należności.

Orzekając w sprawie na skutek odwołania Dyrektor Izby Celnej w W. zaskarżoną decyzją z dnia ... listopada 2006 r. uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej odsetek od podatku, a w pozostałej części utrzymał ją w mocy. W uzasadnieniu stwierdził, iż w zgłoszeniu celnym zadeklarowano konwencyjną stawkę celną na podstawie świadectwa pochodzenia FORM A nr ... W przedmiotowej sprawie przeprowadzona została weryfikacja świadectwa pochodzenia nr FORM A nr ..., która wykazała, iż ww. dokument nie jest autentyczny. Zatem w stosunku do towaru wskazanego w tym świadectwie pochodzenia należało zakwestionować prawidłowość przedmiotowego zgłoszenia celnego i określić kwotę wynikającą z długu celnego z zastosowaniem stawki celnej autonomicznej podwyższonej o 100 %. Fakt bowiem sfałszowania przedmiotowego świadectwa obliguje organ celny do odmowy zastosowania konwencyjnej stawki celnej.

Zgodnie z ust. 7 części "A" Postanowień wstępnych Taryfy celnej stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 20.12.2000 r. – do towarów , dla których nie można ustalić kraju lub regionu pochodzenia towaru, stosuje się stawkę celna autonomiczną, podwyższoną o 100% lub stawkę celną konwencyjną podwyższoną o 100%, jeżeli jest wyższa od stawki celnej autonomicznej.

Zgodnie z § 11 ust. 2 ww. rozporządzenia z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz list towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia - dowodem pochodzenia może być również faktura, specyfikacja towarów, kontrakt, świadectwo jakości lub inny dokument urzędowy, o ile w dokumentach jest zapis o kraju pochodzenia towaru. W aktach sprawy nie ma innych dokumentów spełniających ww. warunki i określających kraj pochodzenia zaimportowanego towaru, a strona pomimo wezwania (pismo z dnia 19.01.2005 r.), takich dokumentów nie przedłożyła, także na etapie postępowania drugoinstancyjnego. W świetle cytowanych przepisów zamknięcia celne, na które wskazuje pełnomocnik nie mogą zastąpić dowodu pochodzenia.

Ustosunkowując się do zarzutów Strony podniesionych w odwołaniu – iż nie była importerem żadnych towarów, nie składała żadnych upoważnień w agencji celnej i tym samym nie może być stroną niniejszego postępowania – Dyrektor Izby Celnej wskazał, iż przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające w tym zakresie, które potwierdza, że ww. twierdzenia skarżącej uznać należało za nieuzasadnione. Wskazał w szczególności, iż w przedmiotowym dokumencie JDA SAD z dnia ...10.2001r. w polu 8 jako odbiorca figuruje firma "M." K. , pole 14 to zgłaszający – Agencja Celna P. Ponadto w aktach sprawy widnieje upoważnienie z dnia ...09.2001 r. do działania w formie przedstawicielstwa bezpośredniego udzielone przez firmę "M." K.– Agencji Celnej P. Z wyjaśnień uzyskanych od ww. agencji celnej (v. pismo z dnia ...02.2005 r.) wynika, iż dokonywała ona odpraw celnych w imieniu "M." K., w aktach agencji znajduje się upoważnienie udzielone przez firmę M., a podpis agenta celnego widniejący na dokumentach importowych jest autentyczny.

Fakt importu towaru przez ww. podmiot potwierdzają również zeznania świadka p. M. P. - właściciela firmy przewozowej, którego dane widnieją na dokumentach transportowych (carnet TIR). Protokoły przesłuchań świadków zostały udostępnione przez Referat Karno-Skarbowy Urzędu Celnego ... w W. po uzgodnieniu z Prokuraturą Rejonową W. [...] i postanowieniem Dyrektora Izby Celnej z dnia ... czerwca 2005 r. materiały te zostały włączone do akt niniejszej sprawy jako nowe dowody. M. P. zeznał m.in., iż w 2001r. wykonał kilka przewozów dla firmy M., towar po odprawie rozładowywany był w Porcie P. w W., a rozładunku dokonywali pracownicy firmy M.

W odniesieniu do zarzutu wydania decyzji przez organ I instancji w sytuacji posiadania tylko kserokopii dokumentów założycielskich firmy, organ II instancji wyjaśnił – powołując się na § 206 ust. 1 i ust. 7 oraz § 193 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1999 r. w sprawie deklaracji skróconych i zgłoszeń celnych – iż do zgłoszenia celnego nie ma obowiązku przedkładania każdorazowo do wglądu oryginałów wskazanych dokumentów, jeżeli zostały wcześniej złożone organowi celnemu, a dane w nich zawarte są nadal aktualne.

Ponadto Dyrektor Izby Celnej uzasadnił zasadność i przyczyny wymierzenia w przedmiotowej sprawie odsetek wyrównawczych na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z 20.11.1997 r. podnosząc, że powołanie przez organ celny I instancji przepisów rozporządzenia z dnia 29 sierpnia 2003 r. w sprawie odsetek wyrównawczych było nieprawidłowe lecz pozostające bez wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia. Dyrektor stwierdził, że sporządzenie zgłoszenia celnego jest swoistą deklaracją o samoopodatkowaniu się podmiotu z tytułu dokonanego obrotu towarowego z zagranicą. Udokumentowanie statusu pochodzenia towaru w sposób przewidziany prawem spoczywało na importerze towaru. Strona nie wykazała, iż posługiwanie się sfałszowanymi dokumentami, w następstwie czego nastąpiło podanie nieprawidłowych danych w zgłoszeniu celnym w zakresie określenia długu celnego, nie było spowodowane jej zaniedbaniem lub świadomym działaniem. Dyrektor Izby Celnej podniósł, że decyzja Naczelnika została wydana w terminie wyjaśniając znaczenie dla tego faktu kwestii zawieszenia postępowania celnego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, "M." K. wniosła m.in. o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji z powodu niezgodności z prawem. Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

• błędne skierowanie jej do skarżącej, która nie dokonała importu i zgłoszenia do odprawy celnej towaru będącego przedmiotem sporu, co stanowi, iż nie ponosi ona żadnej odpowiedzialności za powstałe nieprawidłowości oraz kwoty, którymi organ celny ją obciąża;

• braku posiadania przez organ celny oryginałów dokumentów założycielskich firmy oraz nie wyjaśnienia zapisów zawartych w posiadanych kopiach, w szczególności kwestii dotyczących rachunku bankowego wskazanego w zgłoszeniu celnym, który jak wielokrotnie wskazywała skarżąca do niej nie należał;

• naruszenie art. 120, 121, 122 oraz 191 Ordynacji podatkowej poprzez wydanie jej na podstawie niepełnego materiału dowodowego wskazując min. brak w aktach materiałów dotyczących badań grafologicznych zgodności podpisów;

• naruszenie art. 145 Ordynacji podatkowej poprzez pominięcie w doręczeniu postanowienia o wszczęciu postępowania upoważnionej agencji celnej, reprezentującej skarżącą przed organami celnego w charakterze przedstawiciela bezpośredniego;

• naruszenie zasad dotyczących wymiaru odsetek wyrównawczych, poprzez nieuwzględnienie faktu, iż dokumenty dotyczące wartości towaru oraz statusu pochodzenia towaru sporządzane są i dostarczane wraz z towarem przez eksportera, co stanowi okoliczność szczególną wyłączającą z odpowiedzialności importera;

• naruszenie zasad dotyczących postępowania w sprawie weryfikacji dowodów pochodzenia;

• zastosowanie stawki celnej autonomicznej bez podania podstawy prawnej, co stanowi o naruszeniu zasady praworządności wyrażonej w art. 120 o.p. w zw. z art. 7 Konstytucji RP, gdyż z żadnej normy prawnej nie wynika by Rada Ministrów mogła w drodze rozporządzenia wprowadzić do Taryfy celnej stawki celne autonomiczne;

• naruszenie przepisów prawa poprzez zastosowanie stawki celnej autonomicznej podwyższonej o 100%, pomimo, iż organ celny był w posiadaniu dowodów na potwierdzenie nienaruszalności plomb, założonych w kraju eksportera oraz zgodności dokumentów przewozowych, co potwierdza bezpośredni transport z kraju nadania.

Skarżąca rozwinęła prezentowane przez siebie stanowisko w piśmie procesowym z dnia 8 stycznia 2008 r.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej w W. podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi. Ustosunkowując się do zarzutów zawartych w skardze wskazał, iż przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające, ustalając sposób w jaki dokonywany był import towarów oraz regulowanie związanych z tym płatności. Towar znajdujący się w kontenerach zawsze odbierany był w H. od przedstawiciela firmy c., który płacił za usługę transportu gotówką i wręczał faktury. Dyrektor opisując sposób działania dotyczący przywozu towaru na terytorium Polski powołał się na dowody w postaci m.in. zeznań świadków (np. P.i N.) oraz treść pisma firmy T. Sp. z o.o.

Odnosząc się do kwestii niewykorzystania przez organ celny badań grafologicznych przeprowadzonych w zakresie autentyczności złożonych podpisów Dyrektor Izby Celnej w W. wyjaśnił, iż zarówno w toku postępowania przed organem I instancji, jak i w zakresie II instancji organ celny nie zlecał tego rodzaju badań uznając, iż zgromadzony materiał dowodowy jest na tyle przekonujący, iż nie ma potrzeby korzystania z tego środka dowodowego. Ponadto Dyrektor Izby Celnej wskazał, że gdy zgłoszenia celnego dokonuje podmiot działający w ramach przedstawicielstwa bezpośredniego, a więc działający w imieniu i na rzecz innej osoby – zgłaszającym jest osoba, w imieniu której dokonano zgłoszenia celnego i na niej ciąży obowiązek zapłaty kwoty wynikającej z długu celnego. Przedstawiciel bezpośredni nie jest stroną postępowania celnego i nie zmienia tego okoliczność upoważnienia agencji celnej do składania odwołań i innych wniosków. Pełnomocnictwo udzielone w tym zakresie wobec treści całego upoważnienia nie obligowało organu celnego zarówno do uznania agencji za stronę postępowania, jak również do doręczenia postanowienia o wszczęciu postępowania. Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasad dotyczących postępowania w sprawie weryfikacji dowodów pochodzenia organ celny II instancji wyjaśnił, iż weryfikacja została przeprowadzona w trybie oficjalnej współpracy międzynarodowej. Wyniki takiej weryfikacji stanowią usankcjonowany prawem dowód i są wiążące dla władz celnych kraju importu. Organy celne nie mają prawa kwestionować uzyskanych oficjalną drogą wyników weryfikacji, ani tym bardziej domagania się od władz weryfikujących udowodnienia, iż weryfikacja została przeprowadzona zgodnie z przepisami obowiązującymi w kraju eksportu. Dyrektor odpowiadając na zarzut strony zawarty w skardze wyjaśnił również, że wbrew jej stanowisku decyzja została stronie doręczona przed upływem terminu 3 lat o jakich jest mowa w treści art. 65 § 5 Kodeksu celnego jeśli się zważy, że kwestię zawieszenia biegu terminu do jej wydania reguluje art. 230 § 5 Kodeksu. W przedmiotowej sprawie termin do wydania decyzji mając na uwadze czas zawieszenia postępowania celnego upłynąłby dopiero w grudniu 2006 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone m.in. przepisami art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), sprowadzają się do kontroli zgodności zaskarżonej decyzji z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji we wskazanym zakresie należy stwierdzić, że skarga nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzut wadliwego wszczęcia postępowania w przedmiotowej sprawie tj. skierowania decyzji do skarżącej, która jak twierdzi nie była importerem towaru i nie jest odpowiedzialna za zgłoszenie towaru i za kwoty, którymi została w związku z tym obciążona przez organ celny.

Z upoważnienia z dnia ...09. 2001r. znajdującego się w aktach sprawy wynika, że Agencja Celna P. działając jako przedstawiciel bezpośredni dokonała w imieniu strony zgłoszenia celnego. Nie oznacza to jednak, iż będąc przedstawicielem bezpośrednim jest ona również stroną postępowania. Zdaniem Sądu pełnomocnictwo udzielone w tym zakresie wobec treści całego upoważnienia nie obligowało organu zarówno do uznania agencji celnej za stronę postępowania, jak również do doręczenia postanowienia o wszczęciu postępowania.

Tym samym nie jest zasadny zarzut dotyczący pominięcia w postępowaniu celnym Agencji Celnej "P.", która zgłaszała towary do procedury dopuszczenia do obrotu jako przedstawiciel bezpośredni. W ocenie Skarżącej agencja była nadal jej pełnomocnikiem, i nie doręczanie jej pism w postępowaniu jest równoznaczne z pozbawieniem strony właściwej obrony prawnej i skutkuje wadliwością postępowania.

Należy zauważyć, iż przepisy prawa celnego wprowadzają swoistą, właściwą wyłącznie dla postępowania celnego formę pełnomocnictwa – przedstawicielstwo. Ustawodawca celowo nadał tej formie pełnomocnictwa inną nazwę, aby podkreślić odmienność regulacji od pełnomocnictwa uregulowanego w przepisach Ordynacji podatkowej, Kodeksu postępowania administracyjnego czy też przepisach prawa cywilnego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 253 § 1 Kodeksu celnego, przedstawicielstwo może być:

1. bezpośrednie – jeżeli przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby,

2. pośrednie – jeżeli przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby (reprezentowanej).

Przedstawicielem może być m.in. podmiot gospodarczy, jakim jest agencja celna, w odróżnieniu do pełnomocnictwa "zwykłego", gdzie pełnomocnikiem może być wyłącznie osoba fizyczna.

Przepis art. 256 § 1 Kodeksu celnego określa zakres, w jakim agencja celna może być umocowana do działania – agencja celna może dokonywać przed organami celnymi wszelkich czynności przewidzianych w przepisach prawa celnego, w szczególności:

1) badać towary i pobierać ich próbki przed dokonaniem zgłoszenia celnego,

2) przygotowywać niezbędne dokumenty i dokonywać zgłoszenia celnego,

3) uiszczać należności celne przywozowe lub celne wywozowe oraz inne opłaty,

4) podejmować towary po ich zwolnieniu,

5) składać zabezpieczenie kwoty wynikającej z długu celnego,

6) wnosić odwołania i inne wnioski podlegające rozpatrzeniu przez organy celne.

Wszystkie wymienione w § 1 czynności związane są ze składaniem zgłoszenia celnego i działaniami podejmowanymi w tym momencie przez organ celny. Jeżeli organ celny przed zwolnieniem towaru uruchomi postępowanie weryfikacyjne w trybie art. 70 Kodeksu celnego, agencja celna, upoważniona do reprezentowania strony w zakresie wszystkich czynności wymienionych w art. 256 § Kodeksu celnego będzie reprezentowała stronę w trakcie całego postępowania, upoważniona będzie także do składania odwołania od decyzji podjętej w pierwszej instancji. Postępowanie takie uruchamiane jest niezwłocznie po przyjęciu zgłoszenia celnego, bez potrzeby wydawania postanowienia o wszczęciu postępowania, a datą wszczęcia postępowania jest data przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 65 § 7 Kodeksu celnego).

W ocenie Sądu upoważnienie Agencji Celnej "P." do reprezentowania strony z ....09.2001r. (k. ... wspólnych akt adm.), określające zakres upoważnienia do powołania treści przepisu art. 256 § 1 Kodeksu celnego, kończy się w momencie zwolnienia towaru. Po zwolnieniu towaru organ celny może przystąpić w trybie art. 83 Kodeksu celnego do kontroli zgłoszenia celnego. Kontrola taka może być podjęta w dowolnym czasie, jej granice wyznacza przepis art. 65 § 5 Kodeksu celnego, zgodnie z którym decyzja dotycząca zgłoszenia celnego nie może być wydana, jeżeli upłynęły 3 lata od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego. Postępowanie podjęte po kontroli zgłoszenia i po zwolnieniu towaru jest odrębnym postępowaniem administracyjnym. Jego wszczęcie następuje poprzez wydanie postanowienia skierowanego do strony. (v. wyrok NSA z 23 kwietnia 2003 r. sygn. akt V SA .../02 OSP 2004/05 poz. 70, a także glosa: Sęk Hieronim OSP 2004/5 str. 296). Strona powiadomiona o wszczęciu postępowania może upoważnić do reprezentowania swoich interesów pełnomocnika, także agencję celną, ale nie może skutecznie powoływać się na upoważnienie złożone w chwili dokonywania zgłoszenia celnego i żądać traktowania agencji celnej na podstawie upoważnienia złożonego przy przyjmowaniu zgłoszenia jako pełnomocnika ustanowionego do wszystkich postępowań wszczynanych w późniejszym czasie, a dotyczących tego zgłoszenia.

Nietrafne są również zarzuty Skarżącej, iż nie jest ona stroną postępowania celnego i podatkowego, gdyż nigdy nie sprowadzała żadnych towarów, nie dokonywała zgłoszeń celnych, jak również nie upoważniała agencji celnej do działania w jej imieniu. Zgromadzony przez organy celne materiał dowodowy zawarty w aktach wspólnych (m.in. k. ...) jednoznacznie wskazuje, iż to właśnie skarżąca udzieliła agencji celnej upoważnienia do działania w charakterze jej przedstawiciela bezpośredniego. Z materiału dowodowego wynika, że w aktach agencji znajduje się oryginał upoważnienia firmy M. podpisany przez K. oraz dokumenty dotyczące jej firmy a dołączone do upoważnienia, w odniesieniu do których zleceniodawca określił, że są one prawdziwe i aktualne.

Na oryginale upoważnienia znajduje się autentyczny podpis agenta celnego upoważnionego do działania w imieniu agencji celnej P.. Jednocześnie agencja celna potwierdziła dokonanie odprawy celnej ... z dnia ... października 2001 r. wskazując, że dokonywała zgłoszeń celnych w okresie od ...09.2001r. do ...10.2001r. Z wyjaśnień uzyskanych od agencji wynika również, że skarżąca dokonywała płatności należności celnych za pośrednictwem Banku Handlowego na konto agencji celnej w formie przelewów jak i wpłaty gotówki w kasie, przy czym należności te należne urzędom celnym były zabezpieczone zabezpieczeniem agencji (k. ...-... akt wspólnych, t....).

Z wyjaśnień uzyskanych z dwóch banków X oraz Y (k-... wspólnych akt adm.), wynika również, iż skarżąca dokonywała płatności na konto urzędu celnego w formie przelewów gotówkowych (wpłata gotówki w kasie i przelew wychodzący).

Dodatkowo przeprowadzone przez organy celne postępowanie wyjaśniające dotyczące podanego w zgłoszeniu celnym numeru rachunku bankowego firmy M. wskazuje, iż numer tego rachunku skarżąca podała samej agencji celnej w ww. upoważnieniu i nie jest to numer autentyczny. Dodatkowo do akt postępowania celno-podatkowego włączono dowody w postaci przesłuchań świadków uzyskane w postępowaniu karnoskarbowym, z których wynika, iż dokonywali oni przewozu towarów dla firmy M., które następnie były rozładowywane w Porcie P. w W. (k-... wspólnych akt adm.). Uzasadnieniem powyższego są zeznania świadka w osobie M. P., zawarte w protokole przesłuchania z dnia ... maja 2005r. (k. ... akt adm.), który m.in. zeznał, że od 1990r. prowadzi firmę zajmującą się międzynarodowym transportem towarów, oraz że współpracował z firmą K. M. Dokonał dla tej firmy kilku przewozów towaru, a po odprawie celnej towar był rozładowywany w Porcie P. w W. przez pracowników tej firmy, gdzie spotkał również męża skarżącej. Również zeznania świadka B. N. (k. ... akt adm.) potwierdzają fakt współpracy z K.... M. Zeznał on, że od 1990r. prowadzi firmę przewozową, dokonywał przewozów importowych towarów na rzecz firmy M., których rozładunkiem zajmowali się jej pracownicy oraz, że cyt. "zwykle rozładunki miały miejsce w rejonie Portu P. w W.". Z małżonkami ... zapoznał się w ich firmie w Z., gdzie również jednostkowo miał miejsce rozładunek towarów.

Dane jednego z niniejszych przewoźników są zbieżne z danym zawartymi w dokumentach stanowiących załączniki do przedmiotowego zgłoszenia celnego (karnet TIR).

W tym miejscu wskazać również należy, iż zgodnie z przepisem art. 273 Kodeksu celnego, prowadzenie postępowania karnego skarbowego lub postępowania karnego nie stanowi przeszkody do prowadzenia postępowania celnego. Celem postępowania celnego jest ustalenie obiektywnych elementów, takich jak ilość towarów, ich wartość, pochodzenie itp., istotnych z punktu widzenia zgłoszenia celnego. Na te elementy – co do zasady - nie ma wpływu element winy, tzn. ustalenie kto i w jakim zakresie przyczynił się do podania nieprawidłowych danych. Organ celny zobowiązany jest na podstawie art. 85 § 1 Kodeksu celnego ustalić stan towaru i jego wartość na dzień przyjęcia zgłoszenia celnego i w oparciu o tak ustalone elementy wymierzyć należności celne. W pojęciu stanu towaru mieści się także ustalenie pochodzenia towaru. Podnoszone przez skarżącą argumenty, że ze strony skarżącej nie stwierdzono żadnej winy w sfałszowaniu dokumentów, bardzo istotne w postępowaniu karnym, nie mają wpływu na ustalenie kwoty należności celnych.

Nie ma natomiast racji skarżąca twierdząc, że skoro nie ponosi winy w sfałszowaniu dokumentów, to nie powinna być obciążana należnościami celno – podatkowymi. Jak już powiedziano wyżej, należności celne oblicza się według stanu towaru i jego wartości celnej z dnia dokonania zgłoszenia a dłużnikiem jest, zgodnie z przepisem art. 209 § 3 Kodeksu celnego, zgłaszający. Skarżąca korzystała przy dokonywaniu zgłoszenia celnego z usług agencji celnej, która działała jako przedstawiciel bezpośredni, tak więc zgodnie z treścią przepisu art.253 § 1 pkt 1 w związku z art. 3 § 1 pkt 23, zgłaszającym jest skarżąca.

Chybione są zarzuty Skarżącej dotyczące zastosowanych w decyzji stawek celnych.

Brak jest podstaw do twierdzenia przez skarżącą, iż z żadnej normy prawnej nie wynika, by Rada Ministrów mogła w drodze rozporządzenia wprowadzić do Taryfy celnej stawki celne autonomiczne, a tym samym organ celny, stosując stawki celne autonomiczne, czyni to wbrew obowiązującym w tym zakresie przepisom prawa. Kodeks celny w art. 13 §1 stanowi, iż cła określane są na podstawie taryfy celnej lub innych środków taryfowych. Taryfa celna obejmuje stawki celne, sposób, warunki i zakres ich stosowania (art. 13 §3 pkt 2 Kodeksu celnego). Zgodnie natomiast z §6 art.13 Kodeksu celnego Rada Ministrów ustanawia w drodze rozporządzenia taryfę celną, której część składową stanowią Postanowienia wstępne, których ust. 1(b) i ust. 3 w sposób jednoznaczny określają podstawy i zakres zastosowania stawek celnych autonomicznych.

W zgłoszeniu celnym skarżąca zadeklarowała dla towaru stawkę celną konwencyjną w oparciu o świadectwo pochodzenia nr ....

Świadectwo to zostało negatywnie zweryfikowane i organ celny zastosował do towaru nim objętego stawkę celną autonomiczną podwyższoną o 100%, należało zatem rozważyć prawidłowość jej zastosowania. Należy podzielić stanowisko organów orzekających w niniejszej sprawie, iż stawkę celną konwencyjną stosuje się, co do zasady, do towarów pochodzących z krajów i regionów, członków Światowej Organizacji Handlu oraz do krajów i regionów, do których stosuje się klauzulę najwyższego uprzywilejowania, pod warunkiem, że pochodzenie towarów zostało udokumentowane. Sposób dokumentowania określony został w przepisie § 11 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz.U. z 1997r. Nr 130, poz. 851 ze zm.). Zgodnie z powołanym przepisem, pochodzenie towarów, które zostały wymienione w Wykazie nr 3 do rozporządzenia musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia. W wykazie tym znalazła się m.in. odzież, będąca przedmiotem importu w niniejszej sprawie. Pochodzenie innych towarów niż wymienione w Wykazie 3 może być udokumentowane poprzez:

1. świadectwo pochodzenia,

2. fakturę, specyfikację towarów, kontrakt, świadectwo jakości lub inny dokument urzędowy, o ile w dokumentach tych jest umieszczony zapis o kraju pochodzenia towaru,

3. trwałe oznaczenie kraju pochodzenia na towarze.

Pochodzenie wszystkich towarów objętych przedmiotowym dokumentem SAD było udokumentowane świadectwem pochodzenia. Po przeprowadzonym postępowaniu organy celne przyjęły, że świadectwo nr ... nie jest autentyczne, zastosowały więc do przywiezionych towarów – zgodnie z przepisami ust. 7 części "A" Postanowień wstępnych do Taryfy celnej (zał. do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2000 r. w sprawie ustanowienia Taryfy Celnej - Dz.U. Nr 119, poz. 1253) - stawkę celną autonomiczną podwyższoną o 100 %.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu skarżącej dotyczącego niedostatecznego przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność pochodzenia towaru zauważyć należy, iż sama informacja, że dany produkt pochodzi ze wskazanego na nim kraju nie uprawnia w świetle ww. przepisów do uzyskania (zastosowania) konwencyjnej stawki celnej. Musi być spełniony szereg warunków w tym pochodzenie takiego towaru musi być udokumentowane prawidłowo sporządzonym dowodem pochodzenia.

W drugiej kolejności należy rozważyć, czy organy celne miały podstawy do zakwestionowania świadectw pochodzenia dołączonych do zgłoszeń celnych.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy upoważniał organy celne do zakwestionowania świadectw pochodzenia. Świadectwo pochodzenia załączone do zgłoszenia celnego zostało wysłane do weryfikacji do władz c. Pismem z dnia ...09.2003 r. oraz dodatkowym pismem z ...12.2003r. władze c. przekazały wynik przeprowadzonej weryfikacji w ramach, której ustaliły, iż załączone świadectwa pochodzenia o numerach wskazanych przez stronę polską w 3 pismach zawierających numery ... świadectw pochodzenia, nie są autentyczne (akta wspólne t. ...).

Chybiony jest zarzut zawarty w skardze dotyczący wydania zaskarżonej decyzji w oparciu o materiał dowodowy sporządzony w języku obcym. Zauważyć należy, iż pismo c. władz celnych z dnia ... grudnia 2003 r. nie zostało, co prawda przetłumaczone przez tłumacza przysięgłego, jednakże zostało przekazane przy piśmie przewodnim z dnia ....03.2004r., w którym zawarto informację o negatywnym wyniku weryfikacji przez władze C. ... świadectw pochodzenia o wskazanych numerach w tym ..., o które pytano pismem z ....07.2003r. nr ... i ... (k. ... akt wspólnych).

Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących zasadności obciążenia strony odsetkami wyrównawczymi w oparciu o rozporządzenie Ministra Finansów z 29 sierpnia 2003 r. w sprawie odsetek wyrównawczych (Dz. U. Nr 155, poz. 1515), Sąd uznał, że wymiar odsetek wyrównawczych był prawidłowy. Strona nie przedłożyła w sprawie dokumentów wskazujących, iż zachodzą okoliczności wyłączające tę odpowiedzialność określone w § 5 ust. 3 cytowanego rozporządzenia, a posługując się sfałszowanymi dokumentami, w następstwie czego podała nieprawidłowe dane w zgłoszeniu celnym nie wykazała, iż nie było to wynikiem jej świadomego działania lub zaniechania. Wprawdzie odsetki te powinny być wymierzane w oparciu o rozporządzenie Ministra Finansów z 20 listopada 1997 r. obowiązujące w dacie dokonania zgłoszenia celnego tj. 14 września 2001 r., to jednak pozostaje to bez znaczenia dla rozstrzygnięcia i nie stanowi podstawy wzruszenia zaskarżonej decyzji. Należy bowiem podkreślić, że stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 lit c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podstawą do uwzględnienia skargi może być naruszenie przepisów postępowania tylko wtedy, gdy uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Podstawą prawną wydania zaskarżonej decyzji był przepis art. 222 § 4 i 5 Kodeksu celnego – obowiązujący w dacie przyjęcia zgłoszenia celnego, który stanowi że – jeżeli przesunięcie daty powstania długu celnego lub zarejestrowania kwoty wynikającej z tego długu powoduje uzyskanie korzyści finansowej, organ celny pobiera odsetki wyrównawcze (§ 4). Minister Finansów określi w drodze rozporządzenia, wypadki i warunki pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposób ich naliczenia (§ 5). Zauważyć należy, że wydane na podstawie powyższego artykułu akty wykonawcze tj. rozporządzenie Ministra Finansów z 20 listopada 1997 r. obowiązujące od 1 stycznia 1998 r. do 18 września 2003 r. oraz zastępujące je rozporządzenie Ministra Finansów z 29 sierpnia 2003 r. w sprawie odsetek wyrównawczych w swej treści – co do sposobu pobierania, naliczania, a także warunków dających podstawę do odstąpienia od pobrania odsetek wyrównawczych – są tożsame. I tak w myśl § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z 29 sierpnia 2003 r., organ celny pobiera odsetki wyrównawcze w wypadku, gdy kwota wynikająca z długu celnego została zarejestrowana na podstawie nieprawidłowych lub niekompletnych danych podanych przez zgłaszającego w zgłoszeniu celnym, z wyjątkiem, gdy dłużnik udowodni, że podanie nieprawidłowych danych spowodowane było szczególnymi okolicznościami, niewynikającymi z jego zaniedbania lub świadomego działania. Tak samo stanowi § 1 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 listopada 1997 r. w sprawie określenia wypadków i warunków pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposobu ich naliczania. Zatem to uchybienie organu celnego I instancji w żaden sposób nie zmieniało sytuacji prawnej Skarżącej spółki oraz nie miało wpływu zarówno na zasadność obciążenia odsetkami wyrównawczymi, jak też ewentualną możliwość odstąpienia od ich wymiaru.

W tej sytuacji przyjęcie przez organy celne, iż nie zachodzą przesłanki wymienione w § 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z 29 sierpnia 2003 r. (tj. § 1 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 listopada 1997 r.), pozwalające na odstąpienie od pobrania odsetek wyrównawczych jest prawidłowe.

Zauważyć również należy - wbrew twierdzeniom pełnomocnika Skarżącej - iż organy celne w tym I instancji odniosły się także w swojej decyzji do kwestii korzyści finansowej. Wskazał bowiem, iż Strona wprowadziła w błąd organy celne, dokonała zaniżenia kwoty długu celnego, a co za tym idzie naraziła na uszczuplenie należności Skarbu Państwa (str. ... decyzji I instancji –... akt adm.). W ocenie Sądu, dysponowanie kwotą, która powinna być odprowadzona z tytułu należności celno – podatkowych może być potraktowane jako korzyść finansowa.

Odnosząc się do zarzutu wydania i doręczenia stronie decyzji organu i instancji po upływie terminu o jakim jest mowa w art. 65 §5 Kodeksu celnego należy Stwierdzić, że zarzut ten nie jest trafny. Zgodnie bowiem z treścią art. 65 § 5a Stosuje się odpowiednio przepisy art. 230 § 5 i § 6 Kodeksu celnego. Z mocy art. 230 termin 3 lat przewidziany dla wydania decyzji dotyczącej weryfikacji zgłoszenia celnego ulega zawieszeniu w sytuacjach o jakich jest mowa w treści art. 230 § 5 a więc m. in. w przypadku zawieszenia postępowania i biegną dalej od dnia podjęcia takiego postępowania. Analizując datę zgłoszenia celnego, postanowienia o zawieszeniu a następnie podjęciu postępowania należy stwierdzić, że decyzja Naczelnika została doręczona stronie z zachowaniem terminu określonego w art. 65 § 5 Kodeksu celnego jak trafnie zauważył Dyrektor Izby w odpowiedzi na skargę. Wyjaśnić również należy, że prawidłową w niniejszej sprawie datą zgłoszenia celnego nie jest dzień przekroczenia granicy, a dzień zgłoszenia celnego tj. ...09.2001r. co wynika z treści przepisu art. 209 § 2 Kodeksu celnego, zgodnie z którym dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.

Zasadność postępowania weryfikacyjnego w odniesieniu do wskazanych w decyzji elementów zgłoszenia celnego spowodowała, że zmianie uległa również wysokość podatku. Obowiązek jego zapłacenia w odpowiedniej kwocie obciąża stronę. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, że w podstawie prawnej decyzji odnoszącej się do obowiązku podatkowego – powołano przepisy ustawy z dnia 8.01.1993r. zamiast ustawy z 11.03.2004r. (Dz. U. Nr. 54, poz. 535). Zważyć bowiem należy, że z porównania treści obydwu ustaw w zakresie podatku od towarów i usług w przypadku powstania obowiązku podatkowego związanego z importem towaru wynika identyczność stanu prawnego.

Poza sporem jest, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług powstaje z dniem zdarzenia, o którym mowa w art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r., a więc z chwilą powstania długu celnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 209 Kodeksu celnego, dług celny w procedurze dopuszczenia do obrotu powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego, a więc w niniejszej sprawie dług celny powstał z dniem 1 października 2001 r. Zatem organy celne w niniejszej sprawie prawidłowo powołały normy prawa podatkowego materialnego obowiązujące w dacie powstania zobowiązania podatkowego, kształtujące obowiązek podatkowy, w szczególności przepis art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r.

Zauważyć należy, iż podatek od towarów i usług określony przepisami ustawy o VAT z 2004 r. stanowi kontynuację podatku od towarów i usług wprowadzonego do polskiego systemu podatkowego ustawą z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Co prawda w dacie przyjęcia niniejszego zgłoszenia celnego organy celne występowały w roli płatnika podatku od towarów i usług a decyzje określające wysokość tego podatku wydawały urzędy i izby skarbowe, jednakże z dniem 1.09.2003 r. uzyskały uprawnienia decyzyjne w zakresie podatku VAT. Stosowna zmiana przepisów została wprowadzona ustawą z 27.06.2003 r. o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw (...) (Dz. U. Nr 137, poz. 1302). Od tego dnia organy celne przejęły wszystkie sprawy dotyczące podatku VAT od towarów przywożonych z zagranicy, także sprawy wszczęte i niezakończone. Uzyskały również kompetencje do wszczynania postępowań w sprawach dotyczących zdarzeń zaistniałych przed dniem 1.09.2003 r.

Nie ulega wątpliwości, iż organ wydający decyzję musi być właściwy w sprawie na dzień wydawania rozstrzygnięcia. W decyzji powinny więc być powołane przepisy, które dają organowi uprawnienie do wydania tej decyzji.

Mając na uwadze powyższe spostrzeżenia zauważyć należy, iż ustawodawca uchwalając ustawę o VAT z 2004 r. przewidział w tej ustawie identyczne uprawnienie dla organów celnych jak w poprzedniej ustawie, czego dowodem jest art. 33 ust. 2 ustawy o VAT z 2004 r. odpowiadający treści przepisowi art. 11 ust. 2 ustawy o VAT z 1993 r.

W odniesieniu do niniejszej sprawy oznacza to, że art. 33 ust. 2 ustawy o VAT z 2004 r. będzie miał zastosowanie zarówno do nowych obowiązków podatkowych jak i do tych, które – istniejąc w momencie wejścia w życie tej ustawy – powstały pod rządem ustawy o VAT z 1993 r.

Brak jest również podstaw do kwestionowania zasadności skorzystania przez organy celne w niniejszej sprawie z dowodów zgromadzonych w innym postępowaniu – w tym przypadku w postępowaniu karno-skarbowym. Zgodnie bowiem z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami tymi zgodnie z treścią art. 181 Ordynacji Podatkowej mogą być dowody zgromadzone np. w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Materiały te dla potrzeb postępowania celnego i podatkowego zostały włączone do sprawy stosownym postanowieniem Dyrektora Izby Celnej, niezależnie od dowodów zgromadzonych samodzielnie przez organy celne. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, że w ostatecznym rozładunku postępowanie karno-skarbowe zostało umorzone.

Zaznaczyć należy, że strona poprzez swojego pełnomocnika zapoznała się ze zgromadzonym materiałem dowodowym, twierdząc, że nigdy nie była importerem spornych towarów. Przy takim stanowisku strona zarzuca organom, że nie została przesłuchana . Wskazać jednak należy, że była ona przesłuchana w sprawie karno- skarbowej i jej wyjaśnienia są znane, a jeśli w jej ocenie powinny być przeprowadzone jakieś dodatkowe dowody w postępowaniu celnym strona miała nie tylko prawo ale i obowiązek wskazywać organowi okoliczności, które jej zdaniem mogą mieć znaczenie dla sprawy.

Zaznaczyć przy tym należy, że przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego grafologa badającego podpisy na upoważnieniach w świetle zgromadzonych dowodów było zbędne – a nadto zdaniem Sądu – biorąc pod uwagę fakt, że w praktyce Agencji

dokumenty (w tym upoważnienie) mogły być przesyłane również pocztą o czym zeznaje np. świadek N., nie mógłby stanowić dowodu przesądzającego.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, gdyż zarówno argumentacja skargi jak i analiza akt sprawy nie ujawniła wad tego rodzaju, że mogłyby one mieć wpływ na podjęte rozstrzygnięcie. Nie doszło do naruszenia zasady praworządności, zasady ochrony słusznego interesu skarżącego, czy też zasady zaufania obywateli do organów Państwa – nie doszło więc do naruszenia wskazywanych w skardze przepisów.

Wydając rozstrzygnięcie, organy celne działały na podstawie przepisów prawa, prowadziły postępowanie w sposób budzący zaufanie do organów celnych i podjęły wszelkie niezbędne działania w celu wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy. W ocenie Sądu wnioski organu odwoławczego wyprowadzone z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wykraczają poza swobodną ocenę dowodów, a więc nie stanowią naruszenia prawa.

Wbrew twierdzeniom strony zaskarżona decyzja została wydana po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania dowodowego. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącą, co do naruszenia wskazanych przez nią w skardze przepisów prawa.

Wobec powyższego, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z mocy art. 151 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.