Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Marian Wolanin Sędzia NSA Iwona Bogucka po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 kwietnia 2018 r. sygn. akt III SA/Kr 25/18 w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2018 r. sygn. akt III SA/Kr 25/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę S. S. (dalej, jako: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Decyzją Starosty [...]z dnia [...] października 2017 r. orzeczono o skierowaniu skarżącego, posiadającego uprawnienia do kierowania w zakresie prawa jazdy kat. AB i T, na badania lekarskie przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań lekarskich do kierowania pojazdami.

Od powyższej decyzji skarżący odwołał się podnosząc, że jest ona oparta jedynie na notatce policyjnej, która nie mogła być podstawą do uznania, że po stronie skarżącego występują uzasadnione wadliwości co do stanu jego zdrowia zagrażające udziałowi w ruchu drogowym. Skarżący przyznał, że w dniu 21 maja 2017 r. brał udział w zdarzeniu drogowym, które to zdarzenie nie spowodowało żadnych skutków tak w zakresie stanu zdrowia jego uczestników, jak również poważniejszych szkód materialnych. Samo zachowanie skarżącego tuż po tym zdarzeniu mogło być odebrane jako nietypowe, ale sam skarżący po raz pierwszy brał udział w jakimkolwiek zdarzeniu drogowym i stąd jego zachowanie psychofizyczne mogło wskazywać na stresowe odreagowanie całego zdarzenia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. ( dalej także, jako: SKO) decyzją z dnia [...]listopada 2017 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Wskazało, że w dniu 26 lipca 2017 r. Komenda Miejska Policji w T. wystąpiła z wnioskiem do Starosty [...] o skierowanie skarżącego na badanie lekarskie, ze względu na jego zachowanie związane ze zdarzeniem drogowym jakie miało miejsce w dniu 21 maja 2017 r. Skarżący kierował w tym dniu pojazdem marki Toyota i nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznej odległości od pojazdu poprzedzającego w wyniku czego uderzył w tył pojazdu marki Opel. W trakcie interwencji Policji ustalono, że skarżący jest osobą starszą, ma problemy z poruszaniem się i z koordynacją ruchową. Po samy zdarzeniu nie był w stanie wskazać jednoznacznie jego przyczyny, miał problemy z logicznym wysławianiem się i z odbieraniem rzeczywistości.

W związku z powyższym SKO wskazało, że z treści art. 77 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2017 r. poz. 978, ze zm.) wynika, że badanie lekarskie przeprowadza się w celu ustalenia istnienia lub braku istnienia przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami i takiemu podaniu podlega osoba posiadająca prawo jazdy, jeżeli są uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia. Z kolei art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b w ustawy o kierujących pojazdami wskazuje, że ustawa nakłada na starostę obowiązek skierowania na badania lekarskie w razie gdy istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

W ocenie organu informacja o stanie zdrowia skarżącego pochodząca z notatki policyjnej jest wiarygodna oraz została oparta na słusznych i usprawiedliwionych podstawach. O wiarygodności tej informacji świadczy to, że pochodzi ona od funkcjonariusza publicznego jakim jest policjant. Słuszność podstawy do skierowania skarżącego na badania lekarskie wynika z opisu zachowania się skarżącego po zdarzeniu drogowym. Prawdopodobieństwo niedomagań fizycznych jest wystarczającą przesłanką do skierowania skarżącego na badania lekarskie. SKO wskazało, że w podobnych stanach faktycznych sądy administracyjne otrzymywały w mocy decyzje organów o skierowaniu kierowców na badania lekarskie, a ponadto samo skierowanie na takie badania nie oznacza pozbawienia skarżącego prawa jazdy.

Na powyższą decyzją S S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Zaskarżonym obecnie wyrokiem Sąd I Instancji skargę oddalił. Podniósł, że skarżący brak udział w zdarzeniu drogowym w dniu 21 maja 2017 r. W czasie tego zdarzenia na suchej jezdni w porze dziennej skarżący nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu poprzedzającego i uderzył w tył pojazdu uszkadzając w ten sposób tylny zderzak pojazdu poprzedzającego oraz uszkadzając przedni zderzak oraz ramkę tablicy rejestracyjnej swojego pojazdu. Zdaniem Sądu, już ten opis zdarzenia jest odmienny od stanowiska zajmowanego przez skarżącego w skardze, w której wskazuje się, że zdarzenie drogowe z dnia 21 maja 2017 r. nie spowodowało szkód.

Jak wynika z notatki urzędowej sporządzonej na okoliczność tego zdarzenia drogowego, skarżący miał problemy z poruszaniem się oraz koordynacją ruchową i nie był w stanie podać jednoznacznie przyczyny zdarzenia, mając przy tym problemy z logicznym wysławianiem się oraz odbieraniem rzeczywistości. Te ustalenia niewątpliwie były podstawą do wydania zaskarżonej decyzji i tym ustaleniom skarżący nie zaprzeczył w toku postępowania administracyjnego. Co najwyżej pełnomocnik skarżącego wskazywał na powody takie zachowania skarżącego, upatrując je w stresie skarżącego, który nie będąc dotychczas uczestnikiem takiego zdarzenia w ten sposób reagował na całą sytuację.

Sąd podkreślił, że organ I instancji po otrzymaniu ww. notatki wraz z pismem Komendy Miejskiej Policji z 3 lipca 2017 r. wezwał pismem z dnia 28 lipca 2017 r. skarżącego do niezwłocznego zgłoszenia się do organu celem złożenia wyjaśnień co do zastrzeżeń co do stanu zdrowia skarżącego mogącego powodować niezdolność do kierowania pojazdami. Wezwanie to skarżący otrzymał, jednak na wezwanie się nie stawił. Niewątpliwie w interesie skarżącego było stawiennictwo i np. złożenie wyjaśnień co do samego przebiegu zdarzenia drogowego lub przedstawienia własnej oceny samego zdarzenia przez skarżącego.

Sąd przytoczył treść art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b oraz art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami i wskazał, że powołane przepisy nie definiują, jakie zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy są wystarczające aby skierować go na badanie lekarskie. Mają one być uzasadnione i poważne. Oznacza to, że właściwy organ administracji po otrzymaniu informacji poddającej w wątpliwość należytą zdolność psychofizyczną kierowcy winien przeprowadzić postępowanie celem oceny, czy w konkretnym badanym przypadku zastrzeżenia są rzeczywiście tego rodzaju, że uzasadniają wydanie decyzji w oparciu o powołany art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Dokonując interpretacji powyższej przesłanki należy mieć na uwadze cel ustawy o kierujących pojazdami, jakim jest zapobieganie zagrożeniom w ruchu drogowym. Dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym niezbędne jest czuwanie nad tym, aby osoby mające uprawnienia do kierowania pojazdami miały wymaganą w tym zakresie sprawność w całym okresie korzystania z tych uprawnień. W interesie społecznym jest bowiem, aby wszyscy kierowcy posiadali predyspozycje zdrowotne do prowadzenia pojazdów w taki sposób, w którym nie będzie istniało zagrożenie nie tylko dla ich zdrowia i życia, lecz również pozostałych użytkowników dróg i uczestników ruchu drogowego.

Uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierującego pojazdem muszą wynikać z ujawnienia się określonych obiektywnych okoliczności faktycznych, którym trudno z góry zaprzeczyć jako mających wpływ na zdolność prowadzenia pojazdu bez dodatkowej, medycznej weryfikacji stanu zdrowia kierowcy. Oznacza to, że jeżeli zostanie ujawnione, że dane zachowanie lub stan kierującego pojazdem może mieć wpływ na zdolność do prawidłowego kierowania pojazdami, to takiego kierującego należy na takie badania skierować. Jak wynika z ustaleń dokonanych w tej sprawie, po stronie skarżącego ujawniono w dniu 21 maja 2017 r. wystąpienie takich właśnie okoliczności dotyczących stanu zdrowotnego kierującego. Jeżeli kierowca ma problemy z poruszaniem się i koordynacją ruchową, to taka sytuacja w okolicznościach tej sprawy została zasadnie uznana jako przesłanka do skierowania skarżącego na badania lekarskie. Są to bowiem okoliczności wskazujące na istnienie uzasadnionych i poważnych zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierującego w kontekście bezpieczeństwa poruszania się pod rogach publicznych.

Dodatkowo Sąd wyjaśnił, że potwierdza przypuszczenia organów co do istnienia uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia skarżącego i to, że skarżący miał problem z odbieraniem rzeczywistości. Sam skarżący poprzez swojego pełnomocnika wskazał, że by w stresie ponieważ nigdy dotychczas nie uczestniczył w żadnych zdarzeniu drogowym. To jednak nie może usprawiedliwiać braku należytego odbierania rzeczywistości. Samo zdarzenie bagatelizowane przez skarżącego w skardze jako jedynie "dotknięcie" samochodu poprzedzającego bez jakichkolwiek szkód lub obrażeń u uczestników ruchu nie powinno wywoływać aż tak daleko idącego stresu po stronie skarżącego. Uczestnicząc w ruchu drogowym należy być skupionym na ruchu zarówno swojego pojazdu jak i zachowaniach innych uczestników ruchu, którzy to uczestnicy nie zawsze przestrzegają nie tylko kultury jazdy, ale również zasad ruchu drogowego. Ponadto skarżący wskazał, że samo zdarzenie drogowe mogło wynikać ze spóźnionej reakcji skarżącego, co także może uzasadniać (mając w szczególności na uwadze także i wiek skarżącego), że istnieją podstawy związane z należytą szybkością reagowania skarżącego na zachowania innych uczestników ruchu drogowego. Sąd podniósł, że tej kwestii sam ani nie ustala, ani tym bardziej nie przesądza, a jedynie wskazuje, że nawet sam skarżący podaje takie okoliczności, które mogą uzasadniać skierowanie go na badania lekarskie.

Skarżący mógł przy tym wyjaśnić swoje zachowanie w dniu 21 maja 2017 r. przed organem I instancji, jednak z tego nie skorzystał przedstawiając jedynie pisemną interpretację. Nie skorzystał zatem z możliwości wniesienia nowych wiadomości dotyczących tej sprawy.

Co istotne i co wydaje się przemilczać sam skarżący, wydanie decyzji kierującej na badanie lekarskie nie oznacza cofnięcia prawa jazdy. Takie skierowanie ma służyć tylko temu, aby uprawniony lekarz po przebadaniu skarżącego stwierdził, mając na uwadze także i wiek skarżącego, czy istnieją lub nie istnieją przeciwwskazania zdrowotne skarżącego jako kierowcy do prowadzenia pojazdów.

Błędnie także zdaniem Sądu skarżący zarzuca organom, że to organy w tej sprawie powinny uprawdopodobnić, że takowe przeciwwskazania istnieją i wskazują one na potencjalną niesprawność kierowcy do prowadzenia pojazdów. W ocenie Sądu wystarczającym były uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego jako kierującego, a o tym, czy po stronie skarżącego występują przeciwwskazania co do kierowania pojazdami, będzie mógł stwierdzić właściwy lekarz. Oznacza to, że poddając się takim badaniom właściwy lekarz będzie miał możliwość wyjaśnienie zaistniałych wątpliwości co do stanu zdrowia skarżącego w zakresie bezpiecznego udziału w ruchu drogowym i kierowania pojazdami.

Ustosunkowując się do kolejnych zarzutów skargi Sąd stwierdził, że nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 8 K.p.a. w związku z art. 80 K.p.a. Notatka urzędowa z 21 maja 2017 r. w pełni uzasadniała powstanie uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia skarżącego jako kierującego. Sam skarżący nie przedstawił żadnych dowodów z których wynikałoby, że aktualny na okres prowadzenia postępowania administracyjnego stan zdrowia skarżącego wyklucza jakiekolwiek wątpliwości co do zdolności do prowadzenia pojazdów. Organy zaś w toku postępowania administracyjnego w tej sprawie nie mogły kierować skarżącego na badania lekarskie, ponieważ dopiero zaskarżoną decyzją nałożono taki obowiązek (podania się badaniom lekarskim). Nie można wymagać od organu, aby zbierał materiał dowodowy w przypadku, gdy jego gromadzenie zasadniczo jest niemożliwe lub bardzo utrudnione. Dotyczy to w szczególności stanu zdrowotnego strony, co do którego ani sam organ nie mógł skierować skarżącego na badania, ani też nie mając żadnej wiedzy co do dokumentacji medycznej skarżącego, nie mógł z niej skorzystać. Przy czym ewentualna dokumentacja medyczna i tak mogłaby być wykorzystana tylko w zakresie stwierdzania, czy zachodzi wymieniona w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami zaistnienia po stronie skarżącego uzasadnionych zastrzeżeń co do jego stanu zdrowia.

Niezasadny okazał się też zarzut naruszenia art. 7 w związku z art. 8 K.p.a. oraz art. 77 § 1 K.p.a. Organy w tej sprawie w sposób wystarczający ustaliły okoliczność zaistnienia po stronie skarżącego uzasadnionych zastrzeżeń co do jego stanu zdrowia. Organy zgodnie z art. 7 K.p.a. i art. 77 § 1 K.p.a. zgromadziły i właściwie oceniły materiał dowodowy, który był wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia w tej sprawie. Motywy podjętych rozstrzygnięć są jasne i wskazują co legło u podstaw wydania przez organy takiego, a nie innego rozstrzygnięcia z odwołaniem się do wskazanych w uzasadnieniu decyzji przepisów prawnych mających w tej sprawie zastosowanie. Przepisy zostały także w sposób prawidłowy zinterpretowane i zastosowane. Nie doszło do naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik tej sprawy.

Z rozstrzygnięciem tym skarżący nie zgodził się i wywiódł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a. niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej, jako: P.p.s.a.) polegające na nieuwzględnieniu skargi pomimo, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszenie, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 K.p.a. poprzez brak wszechstronnego zebrania materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie i uznaniu, że ogólnikowa notatka policji z dnia 21 maja 2017 r. stanowi wystarczające uprawdopodobnienie istnienia zastrzeżeń co do stanu zdrowia skarżącego;

b. niezastosowaniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. polegające na nieuwzględnieniu skargi pomimo, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 8, art. 80 K.p.a. poprzez brak wnikliwej oceny notatki urzędowej policji z dnia 21 maja 2017 r. co skutkowało uznaniem, że przedmiotowa informacja o zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącego jest wystarczająco umotywowana do powzięcia takich obaw;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że w niniejszej sprawie zachodzą uzasadnione wątpliwości, co do stanu zdrowia skarżącego.

Mając powyższe na uwadze wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Nadto wniesiono o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono stosowną argumentację.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że zgodnie z art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842) przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Zarządzeniem z dnia 9 marca 2021 r. Przewodniczący Wydziału I Izby Ogólnoadministracyjnej NSA w oparciu o ww. przepis skierował niniejszą sprawę na posiedzenie niejawne, o czym zostały poinformowane strony postępowania.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. W tej sprawie skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami podlega, z zastrzeżeniem ust. 4, osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia. Stosownie zaś do art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badanie lekarskie, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia.

Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, wskazane regulacje prawne nie wskazują precyzyjnie, jakie zastrzeżenia należy uznać za wystarczające do skierowania danego kierowcy na badania lekarskie. Oznacza to, że właściwy organ administracji, po otrzymaniu informacji poddającej w wątpliwość należytą zdolność psychofizyczną kierowcy, powinien przeprowadzić postępowanie celem oceny, czy w konkretnym, badanym przypadku zastrzeżenia te są rzeczywiście tego rodzaju, że uzasadniają wydanie decyzji w oparciu o powołane wyżej przepisy. Sformułowanie, że mają być one uzasadnione oznacza zatem przede wszystkim, że powinny być one oparte na wiarygodnych podstawach.

W niniejszej sprawie, za takie wiarygodne podstawy z pewnością można uznać wniosek Komenda Miejska Policji w T. z dnia 26 lipca 2017 r. Przedstawione w uzasadnieniu wniosku okoliczności, związane ze zdarzeniem z dnia 21 maja 2017 r. nie pozostawiają wątpliwości, że istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego. Ujawnione zachowanie skarżącego podczas kontroli drogowej, wskazuje, że wątpliwości funkcjonariuszy policji co do stanu zdrowia skarżącego były uzasadnione. Jak wynika z akt sprawy skarżący jest osobą starszą, po zdarzeniu miał problemy z poruszaniem się i z koordynacją ruchową, nie był w stanie wskazać przyczyny zdarzenia, miał problemy z logicznym wysławianiem się i z odbieraniem rzeczywistości. Zgodzić należy się ze skarżącym kasacyjnie, że sam fakt spowodowania zdarzenia drogowego nie stanowi podstawy do uznania, iż istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy, jednakże w tej sprawie podstawą skierowania wniosku z dnia 26 lipca 2017 r. było towarzyszące zdarzeniu drogowemu zachowanie skarżącego. W tej kwestii bardzo szczegółowo odniósł się Sąd I instancji i wywody te Sąd odwoławczy w pełni podziela. Opisane we wniosku zdarzenie, zostało ocenione przez organy orzekające w tej sprawie jako okoliczność uzasadniającą poważne zastrzeżenia co do sprawnego prowadzenia pojazdów. Zgodzić należy się zatem z Sądem I instancji, że jeżeli z dokumentów wynikały uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia strony pod kątem możliwości kierowania pojazdami, to nie można skutecznie zarzucać organowi, że wziął te okoliczności pod uwagę. To nie rolą organu w tym postępowaniu jest ocena stanu zdrowia kierującego, a wydaje się, że tego w istocie domaga się skarżący skoro oczekiwał od organu weryfikacji informacji przestawionych przez funkcjonariuszy policji w notatce służbowej. Również sam przebieg zdarzenia drogowego, jak i jego skutki pozostać muszą poza oceną Sądu odwoławczego gdyż z punktu widzenia tej sprawy są one prawnie nieistotne. Argumentacja skarżącego wskazująca, że gdyby istniały u niego przeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami to skutki zdarzenia z dnia 21 maja 2017 r. mogły by być znacznie większe i poważniejsze, jest nieadekwatna do przedmiotu sprawy, ale także pozbawiona logiki. Z faktu, że nie doszło podczas zdarzenia drogowego do poważnych skutków (np. poprzez wystąpienie uszczerbku na zdrowiu osób w nim uczestniczących), nie można wywodzić braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Przesłanką skierowania kierowcy przez organ na badania lekarskie jest istnienie uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierowcy niezależnie od skutków jakie wystąpiły podczas konkretnego zdarzenia drogowego. Jednocześnie podkreślić trzeba, że w sprawie tej nie została przesądzona kwestia istnienia u skarżącego kasacyjnie przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Okoliczność czy stan zdrowia skarżącego stanowi przeciwwskazanie do kierowania pojazdem, będzie wyjaśniana w drodze stosownego badania lekarskiego. Zasadnie też Sąd I instancji wskazał, że organ dokonując oceny zaistniałej w tym przypadku sytuacji, miał na względzie cel ustawy o kierujących pojazdami, to jest zapobieganie zagrożeniom w ruchu drogowym.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgromadzone akta sprawy wskazują, że zarzuty procesowe, dotyczące kontroli legalności zaskarżonej decyzji, z punktu widzenia prawidłowości ustaleń faktycznych i postępowania dowodowego, prowadzonego w postępowaniu administracyjnym nie były uprawnione. Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w tej sprawie żadnych naruszeń przepisów postępowania, tak ze strony organów orzekających w sprawie (art. 7, art.. 8, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.), jak i Sądu I instancji. Zaskarżony wyrok odpowiada zatem prawu.

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, działając w oparciu o art. 184 P.p.s.a. oddalił skargę jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.