Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ludmiła Jajkiewicz, Sędziowie Sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska (sprawozdawca), Asesor WSA Alojzy Wyszkowski, Protokolant Aleksandra Słomian, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 listopada 2008 r. sprawy ze skargi K. K. " [...]" w O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 12 listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od sierpnia do grudnia 2006r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia 27 czerwca 2007 r. nr [...], II. stwierdza, że decyzje wymienione w punkcie I nie podlegają wykonaniu, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz K. K. kwotę 100 (sto) zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Przedmiotem skargi K. K. jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 12 listopada 2007 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia 26 czerwca 2001 r. nr [...] określającą zobowiązanie w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od sierpnia do grudnia 2006 r. w kwotach 0 zł.

W toku postępowania przeprowadzonego przez organ I instancji ustalono, że w okresie od sierpnia do grudnia 2006 r. K. K. tylko formalnie prowadził działalność gospodarcza pod firmą A. Z dokumentów firmy wynikało, że K. K. dokonywał zakupu paliwa do samochodu oraz zakupu złomu metali kolorowych od dwóch firm tj.:

- Spółka B. spółka z o.o. z siedzibą we W.,

- " [...]" P. J. we W..

Nabyty złom sprzedawał firmom [...] T. K. i [...] T.S., dokumentując te czynności wystawionymi fakturami VAT. K. K. składał także deklaracje w zakresie podatku od towarów i usług, dokonując rozliczenia podatku wynikającego z faktur VAT. W deklaracjach wykazywał podatek od towarów i usług do zapłaty w kwotach od 211 zł do 826 zł.

W wyniku kontroli skarbowej, obejmującej także podmioty, od których podatnik nabywał złom, organ I instancji stwierdził, że transakcje udokumentowane fakturami wystawionymi przez Spółkę B. spółkę z o.o. z siedzibą we W. oraz firmę [...] P. J. we W. nie miały w rzeczywistości miejsca.

Z ustaleń organu wynika, że Spółka B. spółka z o.o. z siedzibą we W. nie zajmuje się sprzedażą złomu metali kolorowych. W bazie komputerowej kontrahentów tej firmy nie znajduje się firma A. K. K. Spółka nie posiada także żadnych kopii faktur wystawionych dla firmy A.. Prezes Spółki zakwestionował prawdziwość okazanych w toku kontroli faktur wskazując, że Spółka wystawia wyłącznie faktury przy wykorzystaniu programu komputerowego (okazane faktury wypisano ręcznie), Spółka także nie używała pieczęci widniejącej na okazanych fakturach, a NIP Spółki jest inny niż wskazany na okazanych fakturach.

Drugi z kontrahentów firmy A. K.K. P. J. wyjaśnił, że zarejestrował działalność gospodarczą pod firma [...], ale nigdy działalności nie rozpoczął z uwagi na brak środków finansowych. Wyjaśnił także, że nie wyrabiał pieczątek dla firmy i zaprzeczył jakimkolwiek kontaktom z K. K.

Organ I instancji uznał, że jeśli nie było zakupu towarów handlowych (złomu), nie było także sprzedaży tych towarów na rzecz podmiotów wskazanych w fakturach wystawionych przez firmę A. K.K.. Powołując art.19 ust. 1 i 4, art. 29 ust. 1, art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm. – dalej powoływanej także jako ustawa o VAT) organ uznał, że nie wystąpił ani podatek naliczony przy zakupie złomu, ani podatek należny przy jego sprzedaży, gdyż K. K. pozorował prowadzenie działalności gospodarczej i posługiwał się fikcyjnymi fakturami zarówno na zakup jak i sprzedaż złomu. Organ wskazał także, że zakwestionowane faktury w każdym miesiącu miały numery kolejne, mimo że były wystawione przez różne podmioty gospodarcze. Ponadto organ uznał, że podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakup oleju napędowego nie jest kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst. jedn. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm. – dalej powoływanej jako updf), gdyż celem działań podatnika nie było uzyskiwanie przychodu, ale pozorowanie prowadzenia działalności gospodarczej. W myśl art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, K. K. nie ma zatem prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tych faktur. Wyjaśnienia podatnika, że złom nabywał od nieznanych osób, a następnie odsprzedawał uznane zostały z niewiarygodne. Powyższe ustalenia skutkowały wydaniem decyzji określającej podatek od towarów i usług za poszczególne miesiące od sierpnia do grudnia 2006 r. w kwotach 0 zł. Jako podstawę prawną wydania tej decyzji organ wskazał art. 21 §1 pkt 1 i §3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst. jedn. Dz. U z 2005 r. nr 8, poz.60 ze zm. – dalej powoływanej jako O.p.) oraz art. 24 ust. 1 pkt 1 a ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. nr 8, poz. 65 ze zm.)

W odwołaniu K.K. zarzucił:

- naruszenie art. 191 O.p. w związku z art. 31 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej, przez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego, która skutkowała stwierdzeniem, że K.K. nie prowadził działalności polegającej na handlu złomem,

- art. 190 O.p w związku z art. 31 ust. 1 i 2 ustawy o kontroli skarbowej, przez naruszenie prawa strony do czynnego udziału w sprawie, które polegało na zawiadomieniu pełnomocnika strony o terminie przeprowadzenia dowodu w sposób uniemożliwiający obecność przy tej czynności,

- art. 193 O.p. przez uznanie ksiąg podatkowych strony za nierzetelne, tj. dokumentujące fikcyjne transakcje, podczas gdy przeczy temu zebrany w sprawie materiał dowodowy,

- sprzeczność skarżonej decyzji z decyzja z dnia 27.06.2007 r. nr [...] – (określa na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT zobowiązanie w podatku VAT za miesiące od sierpnia do grudnia 2006 r.).

W uzasadnieniu odwołania strona podkreśliła, że działalność gospodarczą rozpoczęła za namową odbiorców złomu, w szczególności T. S., którzy zobowiązali się do zakupu każdej ilości złomu po określonych cenach. Złom dostarczał do firmy A. pośrednik J. D. pseudonim " [...]", który reprezentował obie firmy wskazane w fakturach VAT. Faktury zarówno na zakup jak i na sprzedaż złomu wypisywał pomocnik J. D. o imieniu R., faktury dokumentujące zakup złomu podpisywał dostawca złomu. K. K. wyjaśnił, że faktur dokumentujących sprzedaż złomu nie wypisywał osobiście ze względu na schorzenie ręki, uniemożliwiające wyraźne pisanie. W załadunku i rozładunku złomu pomagali podatnikowi K. J. i J. B.. Złom był dowożony głównie przez pracowników dostawcy samochodami Robur, Żuk i Fiat Dukato. Przewóz złomu odbywał się także samochodem Mercedes 210 o ładowności do 2 ton, który pozostawał do dyspozycji podatnika. Ustalenia organu I instancji, w ocenie strony, są sprzeczne ze stanem rzeczywistym. Strona twierdzi, że została wykorzystana przez dostawcę złomu J.D., który uczynił go ogniwem w nielegalnej działalności, przy czym strona nie miała świadomości, że działalność ta jest nielegalna, gdyż faktycznie obrót złomem wykazany w dokumentacji księgowej miał miejsce.

Strona stwierdza, że zawiadomienie o przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków w dniach 9 i 10 maja 2007 r. pełnomocnik strony otrzymał w dniu 8 maja 2007 r. i nie mógł w czynnościach tych uczestniczyć ze względu na inne obowiązki zawodowe, o czym poformował telefonicznie osoby prowadzące postępowanie. Dowód pomimo to przeprowadzono, czym naruszono zasadę czynnego udziału strony w postępowaniu.

Uchybienia wskazane w odwołaniu, zdaniem strony, uzasadniały uchylenie decyzji i umorzenie postępowania w sprawie, ewentualnie uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.

Dyrektor Izby Skarbowej we W., po rozpoznaniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W toku postępowania odwoławczego uzupełniono materiał dowodowy o informacje dotyczące środka transportu, jakim dysponowała strona. Organ odwoławczy, wskazując na regulacje art. 5, art. 15 ust. 2, art. 19 ust. 1 i 4 oraz art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit a, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT, w całości podzielił stanowisko organu I instancji. W wyniku postępowania uzupełniającego ustalono, że strona dysponowała samochodem Mercedes Benz nr rej. [...] o ładowności 1210 kg, który należał do A. S. Samochodem tym K. K. mógł swobodnie dysponować, gdyż właścicielka samochodu w 2006 r. nie prowadziła działalności gospodarczej. Organ odwoławczy, po dokonaniu tych ustaleń, podtrzymał stanowisko organu I instancji w zakresie braku podstaw do uwzględnienia w rozliczeniu podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup paliwa. Ustalenia te nie spowodowały także zmiany oceny w zakresie faktycznego przebiegu zdarzeń dokumentowanych przez stronę fakturami VAT.

Organ odwoławczy, nie zgodził się z zarzutem naruszenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu, przyznał jedynie, że doszło do formalnego uchybienia związanego z zawiadomieniem pełnomocnika strony o przesłuchaniu świadków w dniu 10 maja 2007 r. W związku z tym uchybieniem, organ odwoławczy, dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie uwzględnił zeznań przesłuchanych w tym dniu świadków. Podkreślono także, że strona zapoznana z zebranym materiałem dowodowym nie wnosiła o ponowne przeprowadzenia dowody z zeznań tych świadków.

Organ odwoławczy za prawidłową uznał dokonaną, w zaskarżonej decyzji ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie. Za mało wiarygodne uznano wyjaśnienia strony o istnieniu "pośrednika" w obrocie złomem wskazując, że potencjalnym dostawcą miał być podmiot, u którego towar można nabyć bezpośrednio, tj. Spółka B. Za niewiarygodne uznano zarówno wyjaśnienia strony jak i zeznania świadków K. J. i J. B., kolegów strony. Z zeznań ww. świadków wynikało bowiem, że od lipca 2006 r. codziennie za 20-25 zł przez 2-4 godzin pomagali K. K. w załadunki i rozładunku złomu. Organ ustalił, że jeden ze świadków w okresie tym miał obie nogi w gipsie i przebywał na zwolnieniu lekarski, z którego wynikał zakaz pracy fizycznej do końca 2006 r. Organ powołał się także na ustalenia dotyczące podmiotów, wymienionych w fakturach VAT jako sprzedawcy złomu. Organ wskazał także, że przedstawiony przez stronę przebieg czynności związanych z nabyciem i sprzedażą winien wzbudzić niepokój strony. Strona nie dokonała weryfikacji podmiotów, od których nabywała złom, ani występującego w ich imieniu pośrednika.

Zdaniem organu, nie doszło do naruszenia art. 193 O.p., gdyż z całokształtu materiału dowodowego wynika, że transakcje dokumentowane zaewidencjonowanymi w księdze podatkowej fakturami VAT nie miały w rzeczywistości miejsca. Istniały zatem podstawy do uznania prowadzonej przez stronę księgi podatkowej za nierzetelną i pominięcia jej jako dowodu w postępowaniu.

Nie stwierdzono też sprzeczności między decyzją określającą zobowiązanie w podatku od towarów usług za poszczególne miesiące od sierpnia do grudnia 2006 r. w kwotach 0 zł, a decyzją z dnia 27.06.2007 r. nr [...] określającą, na podstawie art. 108 ustawy o VAT, zobowiązania za ww. miesiące 2006 r. w łącznej kwocie 433.167 zł. Organ wyjaśnił, że decyzja wydana w trybie art. 108 ustawy o VAT ma charakter quasi sankcyjny, dyscyplinujący podatników, którzy jeśli wystawili faktury VAT z wykazanym podatkiem VAT zobowiązani są do zapłaty wynikającego z faktury podatku. Decyzja określająca zobowiązanie w VAT w kwocie 0 zł, oparta jest na innej podstawie prawnej i dotyczy rozliczenia podatku należnego i naliczonego, wynikającego z deklaracji VAT – 7 (art. 86 §2 pkt 1 lit. a i art. 88 ust. 3a pkt 4 lit a ustawy o VAT).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego K. K. powtórzył zarzuty zawarte w odwołaniu wraz z ich uzasadnieniem. Ponadto wskazał, że pominiecie dowodu z zeznań świadków, przeprowadzonego z naruszeniem prawa strony do udziału w tej czynności, nie jest wystarczające dla pełnego wyjaśnienia sprawy. Pominiecie tego dowodu, zdaniem strony, wskazuje na wybiórcze taktowanie dowodów. Organ winien umożliwić stronie zadawanie pytań świadkom i dopiero wówczas ocenić wiarygodność tych dowodów i ich znaczenie w sprawie.

Skarżący zarzuca także przeprowadzenie, w ramach postępowania uzupełniającego (w trybie art. 229 O.p.), dowodu z zeznań świadka A. S. bez powiadomienia strony o dokonywaniu takiej czynności, Strona skarżąca wywodzi, że wbrew zebranym w toku postępowania dowodom organ uznał prowadzone przez Spółkę A. księgi za nierzetelne. Zarzuca także, że w obrocie prawnych znalazły się decyzje, z których jedna określa zobowiązanie w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od sierpnia do grudnia w kwotach 0 zł, a druga za te same okresy rozliczeniowe zobowiązania w kwotach od 18.715 zł do 158.755 zł (łącznie 433.167 zł). W ocenie strony, nie jest możliwe wykonanie tych decyzji.

Wskazane zarzuty, zdaniem skarżącego, uzasadniają uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej we W. wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zakres kontroli sprawowanej przez wojewódzkie sądy administracyjne określa ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269), stanowiąc w art. 1 § 2, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd uchyla zaskarżoną decyzję (postanowienie), jeśli stwierdzi, że wydano ją z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub z naruszeniem prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy – art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej powoływanej jako u.p.s.a.). Zgodnie z art. 134 §1 u.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie jest jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W zakresie tak określonej kognicji Sąd stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie, choć nie z przyczyn w niej wskazanych.

W skardze sformułowano wyłącznie zarzuty naruszenia prawa procesowego. W tym zakresie Sąd nie podzielił stanowiska strony skarżącej.

Z zasady ogólnej wyrażonej w art. 122 O.p., jak i konkretyzujących tę zasadę norm art. 180 art. 187 § 1 O.p. wynika obowiązek wszechstronnego, obiektywnego zgromadzenia materiału dowodowego i takiej jego oceny, aby w sposób najbardziej oddający rzeczywistość ustalić stan faktyczny sprawy. Badanie przez Sąd legalności decyzji polega w pierwszej kolejności na ocenie, czy działania organów przy ustaleniu stanu faktycznego były zgodne z obowiązującymi procedurami, gdyż błędy popełnione przez organy na tym etapie postępowania uniemożliwiałyby prawidłowe zastosowanie przepisów prawa materialnego. W ramach prowadzonego postępowania organy podatkowe przeprowadzają dowody w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego umożliwiającego załatwienie sprawy. W ocenie Sądu, organy podatkowe przeprowadziły wszystkie dowody niezbędne do załatwienia sprawy. Podnoszony przez skarżącego zarzut pominięcia przez organ odwoławczy zeznań świadków, które zostały przeprowadzone z naruszeniem prawa strony do udziału w postępowaniu, a tym samym zarzut wybiórczego traktowania dowodów przez organ odwoławczy, jest w istocie zarzutem dotyczącym kompletności materiały dowodowego. Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Organy podatkowe, jak już wskazano, winny przeprowadzić dowody w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego. Dowód, który został pominięty na etapie postępowania odwoławczego z uwagi na błędy procesowe popełnione przy jego przeprowadzeniu, nie był dowodem niezbędnym do załatwienia sprawy. Świadkowie (A.S., Z. S. i J. S.) to mieszkańcy posesji sąsiadującej z posesją należącą do rodziców skarżącego, na której, jak skarżący wyjaśnił, prowadził działalność w zakresie obrotu złomem. Stan faktyczny sprawy organy podatkowe ustaliły na podstawie innych dowodów, w szczególności na podstawie z czynności sprawdzających przeprowadzonych u kontrahentów skarżącego [...]– P. J. i Spółka B. sp. z o.o. we W.), zeznań przedstawicieli tych firm, a także dokonując oceny wyjaśnień strony i zeznań świadków K. J. i J. B.. Z ustaleń tych jednoznacznie wynika, że podmioty gospodarcze wskazane w fakturach zakupu nie dokonały sprzedaży załomu firmie skarżącego. Innych podmiotów, od których dokonywany był zakup złomu skarżący nie wskazał. Dowody z zeznań A. S., Z. S. i J. S., które miały potwierdzić czy na posesji, wskazanej przez skarżącego jako miejsce prowadzenia działalności, dokonywany był załadunek lub rozładunek złomu, miały jedynie charakter uzupełniający. W szczególności, że skarżący nie wskazał żadnych innych, niż wymienione w zakwestionowanych fakturach VAT, podmiotu gospodarczego, od którego nabywał złom. Dowody z zeznań ww. świadków nie miały zatem istotnego znaczenia w sprawie.

Nie jest zasadny także zarzut strony skarżącej dotyczący naruszenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu, przez przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A.S. bez powiadomienia strony o tych czynnościach. Z akt sprawy wynika, że organy podatkowe nie przeprowadziły dowodu z zeznań A. S.. W toku postępowania uzupełniającego A. S. przesłała pocztą oświadczenie dotyczące nabycia i udostępnienia skarżącemu w 2001 r. samochodu ciężarowego marki Mercedes Benz oraz kserokopie dokumentów potwierdzających nabycie i rejestrację tego samochodu. Potwierdziła zatem wyjaśniania skarżącego. Ze akt sprawy wynika także, że przed otrzymaniem tych dowodów organ odwoławczy wyznaczył stronie 7 dniowy termin do zapoznania się z materiałem dowodowym, naruszając w ten sposób przepisy procesowe gwarantujące stronie zapoznanie się i ustosunkowanie do tych dowodów. Naruszenie w ten sposób przepisów procesowych, w ocenie Sądu, nie miało jednak wpływu na wynik sprawy, a tylko takie naruszenie procedury daje podstawę do uchylenie decyzji organu. Zebrane, w toku postępowania uzupełniającego, dowody potwierdziły bowiem wyjaśnienia skarżącego, które nie były kwestionowane także na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego.

W ocenie Sądu, brak także podstaw do przyjęcia, że organy podatkowe dokonały oceny zebranego w spawie materiału dowodowego z naruszeniem art. 191 O.p. Z zasadą swobodnej oceny dowodów związany jest obowiązek rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Swobodna ocena dowodów, by nie przerodzić się w ocenę dowolną musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego, zasadami logicznego rozumowania oraz opierać się na materiale dowodowym zebranym w sprawie. Organ winien dokonać oceny znaczenia i wartości dowodów dla toczącego się postępowania. Odmówić wiary określonym dowodom organ może po ich wszechstronnym rozpatrzeniu i wyjaśnieniu przyczyn takiej oceny. Przywołane zasady prawidłowej oceny dowodów organ w rozpoznanej sprawie zachował. Kwestionując wiarygodność wyjaśnień skarżącego, organ powołał się na ustalenia dotyczące podmiotów wskazanych w fakturach dokumentujących zakup towarów, numerację faktur VAT, ustalenia dotyczące J. D. - określanego jako pośrednik, a także na okoliczności sprawy, w tym brak osobistych kontaktów z dostawcami złomu, z których jeden prowadził działalność w centrum miasta pod adresem jednoznacznie wskazującym, że jest to mieszkanie, rozmiary prowadzonej działalności i związane z tym możliwości przeładunku i transportu złomu. Poddając w wątpliwość wiarygodność zeznań świadków K. J. i J. B. organ powołał się ponadto na ustalenia dotyczące stanu zdrowia jednego ze świadków.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonane przez organy podatkowe ustalenia obligowały do stwierdzenia, że księgi podatkowa były przez skarżącego prowadzone nierzetelnie, tj. w sposób, który nie odzwierciedlał stanu rzeczywistego.

Sąd nie stwierdził zatem naruszenia przez organy podatkowe przepisów procesowych, które nazywałoby uchylenie zaskarżonej decyzji.

Badając legalność zaskarżonego aktu Sąd stwierdził naruszenie prawa materialnego. Organ podatkowy, określając zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od sierpnia do grudnia 2006 r. w kwotach 0 zł, naruszył art. 5 O.p. i nieprawidłowo jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołał art. 21 § 1 i § 3 O.p. oraz art. 99 ust. 12 ustawy o VAT. Naruszenie powołanych przepisów prawa materialnego miało wpływ na wynik sprawy.

W myśl art. 5 O.p. "zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa (....) podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego." Nie jest zatem możliwe określenia zobowiązania podatkowego w kwocie 0 zł. Takiego uprawnienia nie można także wyprowadzić z powołanych przez organ I instancji, jako podstawa prawna decyzji, przepisów art. 21 § 1 pkt 1 i § 3 O.p., ani art. 99 ust. 12 ustawy o VAT. Pierwszy z powołanych przepisów przewiduje, że zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Z ustaleń organów podatkowych wynika, że skarżący nie dokonywał czynności, o jakich mowa w art. 5 pkt 1 ustawy o VAT, tj. czynności z którymi ustawa o VAT wiąże powstanie zobowiązania podatkowego. Ustalony stan faktyczny nie uprawniał też organu do określania zobowiązania podatkowego w kwocie 0 zł na podstawie art. 21 § 3 O.p. Przepis ten ma bowiem zastosowanie wówczas, gdy podatnik nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo gdy wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji. Stwierdzając jedną ze wskazanych okoliczności organ winien wydać decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego. Określając zobowiązanie w kwocie 0 zł organ w istocie kwestionuje istnienie zobowiązania podatkowego. Z wyżej przytoczonych powodów nie jest możliwe określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług w kwocie 0 zł także na podstawie art. 99 ust. 12 ustawy o VAT.

Ustalenie w wyniku postępowania podatkowego, że zobowiązanie podatkowe nie postało (wynosi 0 zł) obliguje organ do umorzenia postępowania na podstawie art. 208 § 1 O.p. W uzasadnieniu decyzji umarzającej postępowanie organ winien wskazać przyczyny takiego rozstrzygnięcia oraz dokonane w toku postępowania ustalenia.

Związanie Sądu granicami danej sprawy uniemożliwia wypowiedzenie się w zakresie decyzji wydanej przez organy podatkowy na podstawie art. 108 ustawy o VAT za te same okresy rozliczeniowe.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzją organu I instancji. Rozstrzygnięcie w zakresie wykonalności uchylonych decyzji, do czasu uprawomocnienia się wyroku, uzasadnia art. 152 ww. ustawy, a orzeczenie i kosztach sądowych art. 200 tej ustawy.