Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Filipowicz - Kremis Sędziowie: Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn Asesor WSA Wojciech Śnieżyński (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 stycznia 2020r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy aktualizacji danych ewidencji gruntów i budynków oddala skargę w całości.

Jak wynika z akt sprawy, B. K.-P. (zwana dalej: "stroną" lub "skarżącą") wystąpiła w dniu [...].11.2015 r. do Prezydenta [...] o wszczęcie postępowania (na jej wniosek lub z urzędu) w sprawie aktualizacji danych w ewidencji gruntów i budynków dla działek o numerach: [...], [...], [...], [...], [...] [...] obręb [...] we [...]. W uzasadnieniu wskazała, że wymienione działki są położone na terenie oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego osiedla [...] (uchwała Rady Miejskiej [...]nr [...] z [...].03.2000 r.) - symbolem 5KD, który to teren jest przeznaczony na ulicę klasy dojazdowej. Działki zostały wydzielone decyzjami wydanymi na podstawie art. 93 u.g.n. W wyniku tych decyzji doszło z mocy prawa do zmiany właściciela gruntów. Obecnie jest nim Gmina [...]. Doszło również do zmiany rodzaju użytków - obecnie są to grunty przeznaczone pod drogę (dr).

Prezydent [...] postanowieniem z [...].11.2015 r. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków dotyczących danych opisanych działek, wskazując, że wnioskodawczyni nie posiada przymiotu strony w takim postępowaniu. Powyższe postanowienie utrzymał w mocy DWINGiK. W wyniku rozpatrzenia skargi B. K.-P. na postanowienie organu drugiej instancji, WSA we Wrocławiu wyrokiem z 19.05.2016 r,. sygn. II SA/Wr 181/16 uchylił postanowienia obu organów. Sąd wskazał, że skarżąca posiada interes prawny, wynikający z art. 35 ust. 3 u.p.b. do uczestniczenia w postępowaniu dotyczącym zmiany danych ewidencyjnych przedmiotowych działek, ponieważ przez te działki ma odbywać się obsługa komunikacyjna jej działki nr [...], której jest właścicielem.

Skargę kasacyjną DWINGiK od tego orzeczenia oddalił NSA wyrokiem z 06.06.2018 r., sygn. akt I OSK 1999/16. Podzielając stanowisko, że decyzje podziałowe oraz postanowienie nakładające na skarżącą obowiązek doprowadzenia projektu budowlanego do zgodności z mpzp wskazują na indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie interes prawny skarżącej w aktualizacji ewidencji gruntów, dotyczących opisanych działek i potwierdzają okoliczności faktyczne, będące przesłankami zastosowania prawa materialnego, jednocześnie NSA wskazał, że Gmina [...] stała się właścicielem tych działek z mocy prawa, w trybie art. 98 ust. 1 u.g.n. W tym zakresie Sąd kasacyjny powołał się na treść uzasadnienia decyzji podziałowej wydanej przez Prezydenta [...] z [...].05.2008 r., nr [...]. Jednocześnie zauważył, że brak ujawnienia tego stanu prawnego w księgach wieczystych nie wpływa na rzeczywiste stosunki właścicielskie. Na Gminie ciążył obowiązek prawny ujawnienia swego prawa własności owych działek w księgach wieczystych. Ponadto NSA stwierdził, że organ był obowiązany poinformować skarżącą w trybie art. 9 k.p.a. o możliwości ustalenia, że to Gmina [...] nabyła z mocy prawa prawo własności przedmiotowych działek w postępowaniu przed sądem powszechnym, jak i możliwości skorzystania ze środków prawnych w związku z bezczynnością Gminy w ujawnieniu prawa własności w sprawie administracyjnej, dotyczącej gospodarowania mieniem gminy.

W tak ukształtowanym stanie sprawy organ I instancji wszczął z urzędu postępowanie aktualizacyjne danych ewidencji gruntów i budynków dla działek o numerach [...], [...], [...], [...], i [...]. Wobec ustalenia, że przed Sądem Okręgowym toczy się postępowanie z apelacji Gminy [...] od wyroku Sądu Rejonowego z [...].04.2018 r., sygn. akt I C [...], którym to orzeczeniem ustalono, że pozwana Gmina [...] nabyła z mocy prawa własność nieruchomości położonych we [...] w postaci działki o numerach [...], [...], [...], [...], [...], organ I instancji zawiesił postępowanie administracyjne. W wyniku rozpoznania zażalenia strony, DWINGiK uchylił postanowienie organu I instancji, uznając, że wyrok, który miałby zapaść w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym może mieć wpływ na zapisy w ewidencji gruntów i budynków, lecz nie wpływa na aktualną możliwość rozstrzygnięcia przez organ wniosku z [...].11.2015r.

Uznając zatem sprawę gotową do rozstrzygnięcia, decyzją z [...].05.2019 r., nr [...] Prezydent [...] odmówił B. K.-P. aktualizacji danych ewidencji gruntów i budynków dla działek o numerach: [...], [...], [...], [...], [...], polegającej na wpisie Gminy Miejskiej [...], jako właściciela tychże działek oraz zmianie ich sposobu użytkowania na użytek dr - drogi. Organ wskazał, że podstawą prawną wpisania Gminy jako właściciela działek są dokumenty wymienione w art. 23 u.p.g.k. Natomiast podstawą do aktualizacji ewidencji gruntów w zakresie zmiany sposobu użytkowania działek jest wniosek zainteresowanego podmiotu ewidencyjnego i wskazana w tym wniosku dokumentacja geodezyjna przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (art. 24 ust. 2b pkt i lit. h) u.p.g.k.). Wobec tego organ stwierdził, że z decyzji podziałowych wydanych w latach 2001-2011 nie wynika wprost aby podział nastąpił w trybie art. 98 u.g.n. a wydzielone działki stanowić miały cel publiczny. W księgach wieczystych prowadzonych dla objętych postępowaniem aktualizacyjnym działek, na podstawie decyzji podziałowych, ujawniono jedynie zmiany w dziale I (oznaczenie nieruchomości), natomiast dział II (właściciele) pozostał bez zmian. W dziale III jednej z ksiąg wieczystych dokonano wpisu ostrzeżenia o niezgodności treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym nieruchomości (w zakresie działki nr [...]), przeciwko prawu własności obecnego właściciela na rzecz Gminy [...]. Organ wskazał również, że przed Sądem Okręgowym toczy się spór o stwierdzenie nabycia, na mocy decyzji podziałowych prawa własności przedmiotowych działek przez Gminę. Ponadto organ stwierdził, że do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego nie wpłynął operat geodezyjny, o którym mowa w art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. h) u.p.g.k. zawierający wykaz zmian danych ewidencyjnych, o którym mowa w § 46 pkt 3 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków dotyczący zmiany danych opisowych działek w postaci zmiany użytku na dr - drogi.

Odrębne odwołania od tej decyzji złożyli B. K.-P. oraz J. P. Niezgadzając się z rozstrzygnięciem organu I instancji podtrzymali dotychczasowe stanowisko, że na mocy decyzji podziałowych objęte wnioskiem działki, przeszły z mocy prawa na własność Gminy. Prezydent miał zatem ustawowy obowiązek ujawnić ten fakt w ewidencji gruntów i budynków, a następnie w księgach wieczystych. Odwołujący nie zgodzili się również ze stanowiskiem, że w przypadku decyzji podziałowych dotyczących działek nr [...], [...], [...], [...], [...] nie ma zastosowania art. 98 u.g.n., tylko dlatego, że nie wymieniono go w treści decyzji. Wskazali, że w decyzji z [...].05.2008 r. wprost przywołany jest art. 98 u.g.n. Na mocy tej decyzji powstały dwie działki przeznaczone pod drogi: nr [...] - pod ulicę klasy dojazdowej (teren 4KD) i nr [...] - pod ulicę publiczną (teren 1KL).

DWINGiK po analizie akt sprawy oraz zarzutów zawartych w odwołaniu, decyzją z [...].08.2019 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. Przytaczając motywy podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy zwrócił uwagę na zasady, według których uwidoczniania się zmiany w ewidencji gruntów i budynków. Powołał się przy tym na przepisy prawne regulujące wprowadzenie takich zmian. Zaznaczył, że ewidencja pełni wyłącznie funkcję rejestrową i nie rozstrzyga sporów o własność. Wprowadzane zmiany są wtórne wobec zdarzeń prawnych, z których wynikają. Wpisy w niej są deklaratoryjne i nie kształtują nowego stanu prawnego, lecz jedynie potwierdzają istniejący stan prawny, przy czym procedura dokonywania zmian jest sformalizowana w zakresie wskazania dokumentów mogących stanowić podstawę zmienianego wpisu. Dalej zwrócił uwagę na domniemanie związane z wpisem w księgach wieczystych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece (dalej: u.k.w.h.) domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Jednocześnie, zgodnie z art. 20 ust. 2 pkt 1 u.p.g.k., w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się m.in. właścicieli nieruchomości. Aktualizacja tych danych następuje poprzez wprowadzenie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych zgodnie z art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. b u.p.g.k., a wykaz tych dokumentów określa art. 23 ust. 1 ustawy. Jednocześnie, zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, prawa osób i jednostek organizacyjnych, o których mowa w § 10 ust. 1 pkt 2 oraz § 11 ust. 1 pkt 1 i 2 tego aktu, do gruntów uwidacznia się w ewidencji m.in. na podstawie wpisów dokonanych w księgach wieczystych. Z powyższej regulacji wynika zatem obowiązek starosty dokonania w ewidencji gruntów i budynków wpisu informacji - w zakresie oznaczenia właścicieli nieruchomości - na podstawie wpisów dokonanych w dziale II księgi wieczystej. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych na temat podstaw wpisu stanu prawnego nieruchomości w ewidencji gruntów i budynków, organ odwoławczy stwierdził, że w toku prowadzonego postępowania udokumentowano stan wynikający z treści ksiąg wieczystych prowadzonych dla spornych działek ewidencyjnych. W dziale II tych ksiąg wieczystych nie wpisano Gminy [...] jako właściciela. Dalej organ odwoławczy podniósł, że nie można od organów ewidencyjnych oczekiwać, aby rozstrzygały one spory dotyczące własności nieruchomości, tym niemniej, że Sąd Okręgowy we [...] prawomocnym wyrokiem z [...].03.2019 r., sygn. akt II Ca [...] zmienił wyrok Sądu Rejonowego z [...].04.2018 r. w ten sposób, że powództwo oddalił. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy stwierdził, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że doszło do wywłaszczenia nieruchomości, kiedy w rzeczywistości doszło jedynie do podziału nieruchomości i to na wnioski ich właścicieli, a tryb określony w przepisie artykułu 98 u.g.n. przy wydawaniu decyzji nie był zastosowany, gdyż nie wynikało to z obowiązującego wówczas planu zagospodarowania przestrzennego.

J. P. zaskarżył powyższą decyzję organu odwoławczego. Wnosząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu zarzucił organowi, że ten oparł się na wyroku Sądu Okręgowego we [...] z [...].03.2019 r., sygn. akt II Ca [...], a nie dał wiary wyrokowi wydanemu przez Naczelny Sąd Administracyjny z 06.06.2018 r., sygn. akt I OSK 1999/16, w którym wprost przesądza się, że Gmina stała się właścicielką działek nr [...], [...], [...], [...], [...] z mocy prawa w trybie art. 98 ust. 1 u.g.n. Skarżący wskazał, że te dwa wyroki są wzajemnie ze sobą sprzeczne, ale DWINGiK nie wyjaśnił, dlaczego daje wiarę tylko jednemu z nich. Jednocześnie skarżący zauważył, że Sąd Okręgowy analizując obowiązujący plan miejscowy przyjął zapisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z roku 2003, podczas gdy dla terenu, na którym położone są działki [...], [...], [...], [...], [...], obowiązuje plan miejscowy nr [...], powstały pod rządami ustawy z roku 1994 o zagospodarowaniu przestrzennym.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów skargi wyjaśnił, że organy są związane wyrokami sądów administracyjnych, zarówno oceną prawną jak i wskazaniami co do dalszego postępowania w konkretnej sprawie. Zatem w prowadzonych postępowaniach, zarówno przed organem pierwszej jak i drugiej instancji, uwzględniono wskazania zawarte w wyroku NSA z 6.06.2018 r., sygn. akt I OSK 1999/16. Natomiast, Sąd Okręgowy we [...]w wyroku z [...].03.2019 r., sygn. akt II Ca [...] rozstrzygnął kwestię w zakresie własności nieruchomości co do działek o numerach [...], [...], [...], [...], [...]. Rozstrzygnięcie to, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1) u.p.g.k., zostało uwzględnione przy aktualizacji bazy danych ewidencji gruntów i budynków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrola legalności zaskarżonej decyzji przeprowadzona na podstawie art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167) nie wykazała, aby decyzja ta naruszała wymogi prawa, a zgodnie z treścią art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325) sąd administracyjny uwzględnia skargę na decyzję, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy lub naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jak również naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Oznacza to, że nie każde uchybienie ze strony organu administracji uzasadnia uwzględnienie skargi, a jedynie takie, które miało lub mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie DWINGiK podjął rozstrzygnięcie, które odpowiada przepisom prawa. Ustalenia i oceny prawne w nim wyrażone nie nasuwają żadnych zastrzeżeń. Zatem brak jest podstaw dla uwzględnienia wniesionej skargi.

Podstawę materialnoprawną wydanych w sprawie decyzji organów obu instancji stanowiły przepisy ustawy z 17.05.1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 725 ze zm.) – dalej: u.p.g.k. W świetle prawidłowo zastosowanych przez organy przepisów tej ustawy (art. 2 pkt 8, art. 23 ust. 1, ust. 2, ust. 3 pkt 1 lit. b, art. 24 ust. 2a pkt 1, art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. b i art. 24 ust. 2c) należy zauważyć, że procedura aktualizacji danych ewidencji gruntów i budynków ma charakter rejestrowy. Wprowadzane w niej zmiany są wtórne wobec zdarzeń prawnych, z których wynikają. Ewidencja obejmuje m.in. dane dotyczące właścicieli nieruchomości (§ 10 ust. 1 pkt 2, rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków), opis ich praw i informuje o dokumentach, które stanowiły podstawą do sporządzenia tego opisu (§ 11 ust. 1 pkt 3 i 4), zaś prawa te powinny bezpośrednio wynikać z wpisów dokonanych w księgach wieczystych, prawomocnych orzeczeń sądowych lub ostatecznych decyzji administracyjnych (§ 12 ust. 1 pkt 1, 2 i 4). Procedura aktualizacyjna jest zatem ściśle sformalizowana w zakresie określenia dokumentów stanowiących podstawę zmienionego wpisu (por. wyrok NSA z 7.05.2008 r., sygn. akt I OSK 719/07). Postępowanie to służy wyłączenie rejestrowaniu stanów prawnych ustalonych w innym trybie lub przez inne organy orzekające. W przypadku regulacji dotyczących ewidencji gruntów chodzi o naniesienie do ewidencji prawidłowych danych o gruntach, budynkach i lokalach, co ma charakter informacyjny.

W orzecznictwie sądów administracyjnych od lat ugruntowane jest stanowisko, że zapisy w ewidencji mają wyłącznie charakter techniczno-deklaratoryjny, a dokonywane zmiany nie mogą rozstrzygać o prawie własności oraz przedmiocie własności. W wyroku z 17.02.1993 r., sygn. akt II SA 1155/92 (ONSA Nr 2 z 1994r. poz. 61) stwierdzone zostało, że decyzja w przedmiocie wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów nie może rozstrzygać żadnej kwestii spornej związanej z ustaleniem tytułu własności. W podobny sposób wypowiedział się NSA w wyroku z 23.01.1998 r. sygn. akt II SA 1283/97 (Wokanda 1998/9, s. 40) stwierdzając, że wpis do ewidencji gruntów i budynków stanowi potwierdzenie istniejącego stanu prawnego nieruchomości. Postępowanie o zmianę treści wpisu nie służy samodzielnemu dokonywaniu zmian prawnych w tym zakresie.

Zatem konkluzja jest taka, że ewidencja gruntów to jedynie zbiór informacji o gruntach i budynkach, ich właścicielach oraz osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami i budynkami. W postępowaniu administracyjnym dotyczącym zmian w ewidencji gruntów, nie można oceniać aktów, orzeczeń i czynności prawnych ani uzależniać zmian w ewidencji od wyniku takiej oceny. Skoro postępowanie ewidencyjne jest postępowaniem rejestrowym, to tym samym nie może w jego ramach dochodzić do rozstrzygania sporów o prawa do gruntów, ani nie nadaje się tych praw. Ustaleń tych i ocen dokonuje sąd wieczystoksięgowy, a w razie sporu sąd cywilny w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym lub w procesie o ustalenie prawa własności. Już z tego tylko powodu zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa.

Skarżący oczekuje bowiem od orzekających w sprawie organów aby dokonując aktualizacji danych ewidencji gruntów i budynków dla działek o numerach: [...], [...], [...], [...], [...], wpisały jako właściciela tychże nieruchomości Gminę Miejską [...] oraz ujawniły zmiany w ich sposobie użytkowania na użytek dr – drogi. Skarżący upatruje podstaw korzystnych dla siebie w tym zakresie rozstrzygnięć w decyzjach podziałowych, zwłaszcza w treści uzasadnienia decyzji z [...].05.2008 r., nr [...]. Powołuje się także na wyrok z 6.06.2018r., sygn. akt I OSK 199/16, w którym NSA miał stwierdzić, że Gmina [...] stała się z mocy prawa ich właścicielem w trybie art. 98 ust. 1 u.g.n. Organ odwoławczy odmawiając natomiast aktualizacji wskazanych danych w ewidencji gruntów i budynków, powołał się na prawomocny wyrok Sądu Okręgowego we [...] z [...].03.2019 r., sygn. akt II Ca [...]. Tym wyrokiem, wydanym w sprawie z powództwa m.in. B. K.-P. przeciwko Gminie [...] o ustalenia czy pozwana jest właścicielem nieruchomości gruntowych o numerach [...], [...], [...], [...], [...], Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego z [...].04.2018 r., sygn. akt I C [...] w ten sposób, że powództwo oddalił. Podstawą takiego rozstrzygnięcia było stwierdzenie, że na mocy decyzji podziałowych nie doszło do wywłaszczenia nieruchomości, ale wyłączenie do podziału geodezyjnego. Stwierdzenie to było podyktowane ustaleniem przez Sąd Okręgowy, że podział w trybie art. 98 u.g.n. nie był zastosowany, gdyż nie wynikało to z obowiązującego wówczas planu zagospodarowania sądowego (chodzi o wydzielenie nowopowstałych działek pod drogę publiczną – oznaczoną symbolem 5KD na rysunku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla [...] we [...]).

Biorąc pod uwagę, że kwestia przejścia własności w związku z wydaniem decyzji podziałowej na podstawie art. 98 ust. 1 u.g.n., posiada charakter cywilnoprawny i jest regulowana poprzez formułę skutku z mocy samego prawa, nie daje to podstaw do rozstrzygania o niej w postępowaniu administracyjnym. Wszelkie potencjalne spory powstałe na gruncie art. 98 ust. 1 u.g.n. z uwagi na ich cywilnoprawny charakter leżą w wyłącznej gestii sądów powszechnych (por: G. Węgrzyn, Klauzula o przejściu prawa własności działki wydzielonej pod drogę publiczną jako element decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości, Sam. Teryt. 2010, nr 3). Stosownie natomiast do treści art. 365 § 1 k.p.a. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Niewątpliwym w sprawie jest istnieje zgodności danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków dla działek ewidencyjnych nr [...], [...], [...], [...], [...] - w zakresie prawa własności - z treścią ksiąg wieczystych prowadzonych dla poszczególnych nieruchomości. W toku prowadzonego postępowania organ poddał badaniu stan wynikający z treści ksiąg wieczystych i stwierdził na tej podstawie, że w dziale II tych ksiąg wieczystych nie wpisano Gminy [...] jako właściciela.

Treść księgi wieczystej, co do ujawnionego w niej właściciela, ma walor wiążący. Z treści art. 3 u.k.w.h., wynika domniemanie zgodności ze stanem prawnym prawa ujawnionego w księdze wieczystej. Domniemanie z art. 3 ust. 1 u.k.w.h. jest skuteczne erga omnes. Ani zatem organ administracji, ani sąd administracyjny, nie są uprawnione do podważania tytułu prawnorzeczowego do nieruchomości, który został ujawniony w księdze wieczystej.

W przedstawionych okolicznościach orzekające organy naruszyłby prawo czyniąc zadość żądaniu skarżącego. Nie mogły one w ramach aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków oraz aktualizacji operatu ewidencyjnego samodzielnie rozstrzygać wątpliwości w kwestii nabycia prawa własności. Skarżący nie może zatem oczekiwać, że kluczowe ustalenia w żądanym zakresie zapadną w postępowaniu administracyjnym, czy też twierdzić, że zostały przesądzone przez sąd administracyjny. Gdyby wyrok NSA z 6.06.2018r., sygn. akt I OSK 199/16 wywierał przypisywany przez skarżącego skutek prawny w postaci ustalenia tytułu prawnego nieruchomości, wówczas nie byłoby w nim odsyłania na drogę przed sądem powszechnym celem ustalenia, że to Gmina [...] nabyła z mocy prawa, prawo własności przedmiotowych działek. Wobec tego organ prawidłowo odmówił uwidocznienia prawa własności Gminy Miejskiej [...] do spornych nieruchomości, ponieważ na taką czynność nie tylko nie pozwalają wpisy dokonane w księgach wieczystych ale przede wszystkim prawomocne orzeczenie sądu powszechnego. Raz jeszcze należy podkreślić, że ewidencja gruntów i budynków spełnia funkcję klasycznego rejestru rejestrującego zdarzenia dokonane mocą czynności prawnych czy też innych zdarzeń. Tym samym rejestr ten nie służy regulowaniu prawa własności, lecz rejestrowaniu zdarzeń prawnych dokonanych mocą innych czynności prawnych.

Wobec tych argumentów nie można było dopatrzyć się w działaniach organów obu instancji zarzucanych w skardze naruszeń prawa, skoro organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej, nie są uprawnione do wykazywania w ewidencji danych podmiotowych spornych. Jak już stwierdzono, zebrany w sprawie materiał dowodowy, był wystarczający do wydania decyzji o odmowie wprowadzenia do ewidencji żądanego przez skarżącego wpisu. Nie doszło również do naruszenia art. 153 p.p.s.a. poprzez brak dania wiary wyrokowi NSA z 06.06.2018 r., sygn. akt I OSK 1999/16. Ze względu na ocenę prawną i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w tym orzeczeniu, w nin. sprawie krąg stron postępowania wyznaczał interes prawny wynikający z decyzji podziałowych oraz postanowienia nakładającego na współwłaścicieli działki nr [...] (B. K.-P. i J. P.) obowiązek doprowadzenia projektu budowlanego do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Z tych względów stroną postępowania była nie tylko B. K.-P. ale również m.in. J. P., którego odwołanie rozpoznał merytorycznie organ odwoławczy.

W ocenie Sądu wyrażone w nin. wyroku stanowisko nie zamyka drogi prawnej (sądowej) do wykazania, że to Gmina [...] nabyła z mocy prawa własność przynajmniej niektórych z nieruchomości objętych sporem. Przyjdzie przy tym zauważyć, że zbieżne z poglądem wyrażonym przez NSA w wyroku z 06.06.2018r., sygn. akt I OSK 1999/16, stanowisko zajął tut. Sąd w prawomocnym wyroku z 11.05.2011 r., sygn. akt II SA/Wr 169/11. Oddalając skargę B. K.-P. i J. P. na decyzję odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji podziałowej Prezydenta [...] z [...].04.2001 r., nr [...], w sposób jednoznaczny Sąd wskazał, że: "działka nr [...] została (zgodnie z przeznaczeniem określonym w planie miejscowym) przeznaczona pod drogę publiczną".

Odnosząc się natomiast do uwidocznia w ewidencji gruntów i budynków zamiany sposobu użytkowania działek na użytek dr – drogi, to w ocenie Sądu, nic nie stoi na przeszkodzie aby w odrębnym postępowaniu, uwidocznieni w księgach wieczystych właściciele objętych wnioskiem działek, sporządzili i dostarczyli do organu dokumentację geodezyjną (operat geodezyjny, o którym mowa w art. 24 ust. 2b pkt 1 lit. h) u.p.g.k. zawierający wykaz zmian danych ewidencyjnych, o którym mowa w § 46 pkt 3 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków dotyczący zmiany danych opisowych działek w postaci zmiany użytku), z której wynika zmiana w sposobie użytkowania działek.

Z tych przyczyn Sąd zobligowany był do oddalenia skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a.