Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Szmydt (spr.), Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Konrad Łukaszewicz, , Aleksandra Weiher, Protokolant specjalista, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi K. W. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego - oddala skargę -

Pani K. W. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję z dnia [...] maja 2019 r. Nr-[...], wydaną przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2017r., uchylającej Uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] i przekazującą ją do ponownego rozpoznania.

Sekcja [...] Centralnej Komisji po zapoznaniu się z wnioskiem [...] K. W. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. o uchyleniu uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] listopada 2015 r. w sprawie odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego, w głosowaniu tajnym, wypowiedziała się ostatecznie przeciw wnioskowi o stwierdzeniu nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. (wynik głosowania: za - 1 głos, przeciw- 29 głosów, wstrzymujących się -1 głos).

Prezydium Centralnej Komisji, po zapoznaniu się z okolicznościami sprawy wniosku [...] K. W. postanowiło, w głosowaniu tajnym, odmówić poparcia wniosku [...] K. W. o stwierdzeniu nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. o uchyleniu uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] listopada 2015 r. i przekazaniu postępowania ww. Radzie do dalszego procedowania (wynik głosowania: za przyjęciem wniosku [...] K. W. o stwierdzenie nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. - 0 głosów, przeciw- 10 głosów, wstrzymujących się - 0 głosów).

K. W. wystąpiła z wnioskiem z dnia [...] września 2017 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. o uchyleniu uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] listopada 2015 r. i przekazaniu postępowania Radzie do dalszego procedowania. Wniosek zarzucał decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r., iż została ona wydania z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 2 i art. 156 § 1 pkt 7 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej "k.p.a.").

Okoliczności zawarte w przesłanym wniosku obligowały Centralną Komisję do jego rozpatrzenia, gdyż zgodnie z art. 157 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego wniosek w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wydanej przez organ centralny rozpatruje tenże organ.

Centralna Komisja na podstawie art. 61 § 1 i 4 w związku z art. 157 § 1 i 2 k.p.a., w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1789) wszczęła w dniu [...] października 2017 r. na żądanie K. W. postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r.

Następnie Centralna Komisja decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. odmówiła stwierdzenia nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. o uchyleniu uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] listopada 2015 r. i przekazaniu postępowania ww. Radzie do dalszego procedowania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca wniosła następnie o uchylenie ww. decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 stycznia 2019 r. sygn. akt II SA/Wa 635/18 uchylił zaskarżoną decyzję Centralnej Komisji z dnia [...] stycznia 2018 r. Sąd uznał, że w postępowaniu przed Centralną Komisją zaistniały uchybienia niedostatecznego formalnego uzasadnienia wydanej decyzji. Sąd wskazał, aby Centralna Komisja dokonała szczegółowej analizy czy za zasadnością wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] maja 2017 r. stoją przesłanki rażącego naruszenia prawa. Centralna Komisja miała ponownie rozpatrzyć wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji badając ponownie zasadność podnoszonych w nim zarzutów, czemu miała dać wyraz w uzasadnieniu podjętej decyzji.

Rozpoznając ponownie sprawę Centralna Komisja, ponownie dokonała analizy sprawy. Centralna Komisja ostatecznie odmówiła uchylenia zaskarżonej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. z powodu braku podstaw prawnych do wzruszenia wydanej decyzji w postępowaniu nadzwyczajnym, jakim jest stwierdzenie nieważności w trybie art. 156 k.p.a.

Do wydanie decyzji Centralnej Komisji nastąpiło w następującym stanie stwierdzenia sprawy.

Komisja wskazała, iż w pierwszym etapie postępowania Centralna Komisja, działając w trybie art. 18a ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1789), powołała w dniu [...] maja 2015 r. komisję habilitacyjną i przekazała postępowanie habilitacyjne zgodnie z wnioskiem habilitantki do Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...]. Po złożeniu opinii wszystkich trzech recenzentów, negatywnie oceniających dorobek kandydatki, i zapoznaniu się z ww. recenzjami, habilitantka cofnęła wniosek habilitacyjny, zarazem składając wniosek o umorzenie postępowania. Po odmowie Rady umorzenia postępowania uchwałą z dnia [...] września 2015 r., kandydatka złożyła odwołanie od ww. uchwały do Senatu Uniwersytetu [...], zarazem Rada uchwałą z dnia [...] października 2015 r. zawiesiła na czas rozpatrzenia odwołania postępowanie habilitacyjne.

Po negatywnym rozpatrzeniu przez Senat Uniwersytetu [...] w [...] odwołania kandydatki uchwałą z dnia [...] października 2015 r., komisja habilitacyjna wydała jednogłośnie opinię z dnia [...] listopada 2015 r., w trybie art. 18a ust.8 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie odmowy nadania Kandydatce stopnia doktora habilitowanego. Następnie Rada Wydziału [...] zgodnie z opinią komisji habilitacyjnej, ale bez formalnego podjęcia zawieszonego na czas rozpatrzenia odwołania postępowania, podjęła uchwałę z dnia [...] listopada 2015 r. w sprawie odmowy nadania habilitantce stopnia doktora habilitowanego w dyscyplinie [...]. Habilitantka złożyła odwołanie od uchwały Rady Wydziału o odmowie nadania stopnia, które zostało rozpatrzone przez Centralną Komisję.

Centralna Komisja, na podstawie zgodnych opinii wszystkich superrecenzentów CK i negatywnej opinii Sekcji [...] Komisji, także negatywnie oceniła dorobek naukowy kandydatki w rozumieniu przesłanek do nadania stopnia doktora habilitowanego, ale z przyczyn wyłącznie formalnych uchyliła decyzją z dnia [...] maja 2017 r. uchwałę Rady Wydziału z dnia [...] listopada 2015 r. w sprawie odmowy nadania habilitantce stopnia.

Centralna Komisja zaznacza jednocześnie, że po przekazaniu postępowania do Rady Wydziału do dalszego kontynuowania - Rada Wydziału, wykonując zalecenia Centralnej Komisji, formalną uchwałą z dnia [...] września 2017 r. podjęła zawieszone w dniu [...] października 2015 r. postępowanie habilitacyjne i rozpatrzyła po raz kolejny wniosek habilitacyjny. Ostatecznie Rada uchwałą z dnia [...] września 2017 r., uwzględniając negatywne opinie wszystkich recenzentów i negatywną opinię komisji habilitacyjnej, odmówiła nadania stopnia doktora habilitowanego.

Kandydatka złożyła odwołanie od ww. uchwały Rady. Postępowanie odwoławcze z udziałem recenzentów i po uzyskaniu opinii Sekcji [...] Komisji, zakończyło się wydaniem decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] września 2018 r. Nr [...] utrzymującej w mocy uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] z dnia [...] września 2017 r. o odmowie nadania stopnia doktora habilitowanego w dyscyplinie [...]. W złożonej następnie skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca wniosła ponownie o uchylenie ww. decyzji w całości. Skarga opiera się wyłącznie na zarzutach natury proceduralnej, natomiast i nie kwestionuje dokonanej negatywnej oceny dorobku naukowego Skarżącej w rozumieniu art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. jako podstawy do odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego. Centralna

Rozpoznając ponownie wniosek K. W. z dnia [...] września 2017 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. organ wskazał, iż koncentruje się wyłącznie tylko na wykazywanych wadach decyzji z dnia [...] maja 2017 r. i wadach czynności Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] zakończonych pierwszą uchwałą z dnia [...] listopada 2015 r. o odmowie nadania stopnia doktora habilitowanego - w zakresie jednej tylko sprawy odmowy umorzenia postępowania habilitacyjnego przez Radę Wydziału po cofnięciu wniosku przez habilitantkę.

Centralna Komisja stwierdza, że decyzja z dnia [...] maja 2017r. uchylająca odmowną uchwałę Rady w sprawie nadania stopnia została wydana co do zasady na korzyść habilitantki. Centralna Komisja uchyliła zaskarżoną uchwałę z przyczyn formalno-prawnych, nie podzielając przy tym wszystkich opinii habilitantki. Centralna Komisja uchyliła mianowicie zaskarżoną uchwałę z powodu niepodjęcia przez Radę Wydziału zawieszonego postępowania habilitacyjnego w rozumieniu art. 97§ 2 k.p.a. przed podjęciem końcowej uchwały Rady o odmowie nadania stopnia oraz stwierdzonej wady treści uzasadnienia do wydanej uchwały Rady.

Centralna Komisja uznała przy tym, że wnioski habilitantki o umorzenie postępowania habilitacyjnego zostały od strony proceduralnej rozpatrzone przez Radę Wydziału, a złożone odwołanie zostało rozpoznane przez Senat Uniwersytetu [...] w [...] jako instancję odwoławczą w trybie obowiązujących wówczas przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.- Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz.1365 z p.zm.), i postanowień statutu Uniwersytetu [...] w [...]).

Pełnomocnik habilitantki złożyła pismo z dnia [...] września 2015 r. do Rady - "cofnięcie wniosku o nadanie stopnia" wraz z wnioskiem o umorzenie postępowania habilitacyjnego. Wniosek został negatywnie rozpatrzony przez RadęWydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] uchwałą nr [...] Rady z dnia [...] września 2015 r w sprawie zajęcia stanowiska w toku prowadzonego postępowania habilitacyjnego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o umorzenie postępowania.

Odwołanie habilitantki zostało z kolei rozpatrzone przez Senat Uniwersytetu [...] w [...] uchwałą nr [...] z dnia [...] października 2015 r.Po negatywnym rozpatrzeniu przez Senat odwołania habilitantki komisja habilitacyjna podjęła czynności i wydała jednogłośnie opinię z dnia [...] listopada 2015 r., w trybie art. 18a ust.8 ustawy, o odmowie nadania Kandydatce stopnia doktora habilitowanego. W dalszej kolejności Rada Wydziału [...] Uniwersytetu [...] zgodnie z opinią komisji habilitacyjnej, ale bez formalnego podjęcia zawieszonego postępowania - co było w późniejszej ocenie Centralnej Komisji błędem formalnym i w dalszym etapie postępowania wada ta została sanowana (uchwała nr [...] z dnia [...] listopada 2015 r. w sprawie odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego).

Centralna Komisja uznała, że czynności Rady Wydziału i Senatu Uniwersytetu [...] odpowiadały prawu, a sama decyzja Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. była w tym zakresie prawidłowa. Obecny wniosek habilitantki z dnia [...] września 2017 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r. opiera się na założeniu, że Rada Wydziału i Senat Uniwersytetu [...] w [...] nie miały jakichkolwiek podstaw prawnych do odmowy umorzenia postępowania po cofnięcia wniosku przez habilitantkę.

Rozpoznając obecne zarzuty wniosku wnioskodawczyni Centralna Komisja nie stwierdza zaistnienia przesłanek "rażącego naruszenia prawa" (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) i "wadę decyzji powodującą jej nieważność z mocy prawa" (art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a.).

Odnosząc się do zarzutów wniosku dotyczących rażącego naruszenia prawa w zakresie prowadzenia postępowania Centralna Komisja wskazała na podstawie akt postępowania Rady Wydziału, że wniosek pełnomocnika kandydatki do Rady Wydziału o zawieszenie postępowania habilitacyjnego został złożony w następujących okolicznościach:

- Habilitantka zapoznała się w dniu [...] września 2015 r. w dziekanacie Wydziału z treścią wszystkich recenzji (notatka pracownika dziekanatu Wydziału o udostępnieniu w dniu [...] września 2015 r. recenzji do wglądu na prośbę habilitantki, Centralna Komisja uznaje ten dowód za w pełni wiarygodny);

- Habilitantka po zapoznaniu się z trzema negatywnymi recenzjami, tuż przed planowanym posiedzeniem Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] cofnęła wniosek o wszczęcie postępowania habilitacyjnego, z konsekwencjami wnioskowania o umorzenie postępowania habilitacyjnego;

- Rada Wydziału uchwałą nr [...] z dnia [...] września 2015 r. negatywnie rozpatrzyła wniosek habilitantki o umorzenie postępowania habilitacyjnego;

- Habilitantka złożyła wówczas do Senatu Uczelni odwołanie od uchwały nr [...] Rady Wydziału z dnia [...] września 2015 r. pomimo otrzymania prawidłowego pouczenia od uchwały Rady nie przysługuje środek odwoławczy, zaś weryfikacja zasadności zajętego stanowiska może następować wyłącznie w przypadku zaskarżenia uchwały o odmowie nadania stopnia doktora habilitowanego w uchwale.

Centralna Komisja rozpoznając obecny wniosek, uznaje, że kandydatka pominęła w swej argumentacji istotną dla sprawy okoliczność wynikającą z akt sprawy, iż to nie Rada Wydziału, a sama Kandydatka jednoznacznie sprecyzowała w swym wniosku żądanie zawieszenia postępowania do czasu rozstrzygnięcia ww. odwołania przez Senat Uczelni. Podobnie w załączonym do wniosku piśmie adresowanym do przewodniczącej komisji habilitacyjnej wnioskowała o niepodejmowanie jakichkolwiek czynności w postępowaniu habilitacyjnym, a przynajmniej zawieszenie ich do czasu rozstrzygnięcia odwołania przez Senat, tj. do dnia [...] października 2015 r. Z akt sprawy wynikało, że uwzględniając ww. wniosek Kandydatki Rada Wydziału w uchwale nr [...] z dnia [...] października 2015 r. wyraziła zgodę na zawieszenie postępowania do dnia rozpatrzenia odwołania przez Senat.

Rozpatrzenie odwołania przez Senat nastąpiło w dniu [...] października 2015 r. Senat Uczelni na mocy uchwały nr [...], stwierdził wtedy formalną niedopuszczalność odwołania od uchwały nr [...] Rady Wydziału z dnia [...] września 2015 r.

Działanie Rady nie nastąpiło więc z rażącym naruszeniem prawa i nie było zaprzeczeniem faktycznych przesłanek stanowiących podstawę zawieszenia postępowania. Centralna Komisja zbadała, czy za wnioskowanym stwierdzeniem nieważności stoją przesłanki rażącego naruszenia prawa, rozumianego przez habilitantkę jako brak dokonania przez Centralną Komisję umorzenia postępowania zainicjowanego wnioskiem habilitacyjnym. Organ wskazał, iż bezspornym jest, że postępowanie habilitacyjne ma charakter postępowania wnioskowego, natomiast nie ma pełnego automatyzmu prawnego umorzenia postępowania w sytuacji cofnięcia przez wnioskodawcę wniosku. Przepis art. 105 § 2 k.p.a. stanowi, że organ może umorzyć postępowanie, jeśli wystąpi o to strona, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym. Co do zasady umorzenie postępowania nie jest więc obligatoryjne, organ rozpatrując wniosek o cofnięcie wszczętego postępowania jest zobowiązany najpierw ustalić, czy spełnione są wszystkie przesłanki art. 105 § 2 kpa, i przy ustaleniu iż wniosek nie spełnia wszystkich przesłanek ww. przepisu - może odmówić umorzenia postępowania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 maja 2015 r., sygn. I OSK 1275/15, LEX nr 1711894).

Po rozpatrzeniu wszystkich okoliczności sprawy niniejszego postępowania w sprawie nadania stopnia Centralna Komisja uznała, że w obliczu zaawansowania postępowania habilitacyjnego Rada miała pełne podstawy do kontynuowania postępowania. Z akt sprawy bezspornie wynika, że wniosek o umorzenie postępowania został złożony już po sporządzeniu kompletu opinii recenzentów. W sytuacji złożenia kompletu recenzji końcowymi czynnościami Rady było podjęcie uchwały o nadaniu (odmowie nadania) stopnia naukowego na podstawie opinii komisji habilitacyjnej. Cofnięcie wniosku w końcowym etapie przez habilitantkę, tuż przed podjęciem łatwej do przewidzenia przy wszystkich negatywnych recenzjach uchwały Rady o odmowie nadania stopnia, pozostaje w sprzeczności z zasadą wyrażoną w art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 14 marca 2003 r., mówiącą o 3-letniej karencji na składanie kolejnego wniosku o wszczęcie postępowania habilitacyjnego. W ocenie Centralnej Komisji można mówić wręcz o próbie habilitantki obejście przedmiotowego przepisu. W ocenie Centralnej Komisji przy analizie przepisów art. 18a ust. 11 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. należało przyjąć, że intencją ustawodawcy było zobligowanie Rady Wydziału po złożeniu kompletu wszystkich opinii recenzentów do jak najszybszego zakończenia czynności oraz wydania merytorycznej decyzji. Z kolei należy także zważyć konsekwencje powołanego wyżej przepisu art. 21 ust. 3 ustawy, stanowiącego, że kandydat/ka może złożyć kolejny wniosek habilitacyjny dopiero po upływie co najmniej trzech lat (z możliwością skrócenia tego okresu do 12 miesięcy).

K. W. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję z dnia [...] maja 2019 r. Nr-[...], wydaną przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2017r., uchylającej Uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] i przekazującą ją do ponownego rozpoznania.

Skarżąca zarzucała naruszenie prawa procesowego poprzez zastosowanie art. 105 § 2 k.p.a. w miejsce art. 105 § 1 k.p.a. w zakresie wniosku o cofnięcie wniosku o wszczęcie postępowania awansowego i odmowę umorzenie postępowania, czego następstwem było dalsze procedowanie nad sprawą i wydawanie decyzji w sprawie, mimo braku wiążącego wniosku osoby zainteresowanej o przeprowadzenie postępowania, co w ocenie skarżącej stanowiło rażące naruszenie prawa.

Naruszenie prawa procesowego poprzez zastosowanie art. 97 § 2 k.p.a. w miejsce art. 98 § 2 k.p.a. w zakresie wydania postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania, czego następstwem było dalsze procedowanie nad sprawą i wydawanie decyzji w sprawie, mimo braku wiążącego wniosku strony o podjęcie zawieszonego w trybie art. 98 § 1 k.p.a., co stanowi rażące naruszenie prawa czego konsekwencją jest obligatoryjność stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

W związku z powyższym skarżąca wnosiła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości. Na podstawie art. 135 ppsa wnosiła również o stwierdzenie nieważności w całości wszelkich Uchwał Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w zakresie postępowania habilitacyjnego skarżącej wydanych po cofnięciu wniosku w tym uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] odmawiającej nadania stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie [...] w dyscyplinie [...].

Ponadto wnosiła o umorzenie mojego postępowania habilitacyjnego jako toczącego się bez ważnego wniosku o jego wszczęcie.

Skarżąca podnosiła, że zgodnie z poglądem wyrażonym w doktrynie i orzecznictwie, art. 105 § 2 k.p.a. ma zastosowanie wyłącznie do postępowań administracyjnych, które mogą być prowadzone także z urzędu, a w przypadku postępowań prowadzonych tylko na wniosek wyłącznie wówczas, gdy wniosek o wszczęcie postępowanie złożony został przez więcej niż jeden podmiot, a sprzeciw pochodzi od jednego z pozostałych wnioskodawców (co w tej sytuacji nie miało miejsca). Wskazywała, iż Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 lutego 2011r., sygn. akt II OSK 246/10, wyjaśnił te przepis art 105 § 2 k.p.a. ma zastosowanie wyłącznie do postępowań administracyjnych, które mogą być prowadzone z urzędu, a w przypadku postępowań prowadzonych tylko na wniosek wyłącznie wówczas, gdy wniosek o wszczęcie postępowania złożony został przez więcej niż jeden podmiot a sprzeciw pochodzi od jednego z pozostałych wnioskodawców (tak też WSA w Warszawie w wyroku z dnia 23 listopada 2012 r., VII SA/Wa 1369/12, LEX nr 1338794; M. Kotulski, Kilka uwag o sposobach zakończenia postępowania administracyjnego, cz. 3, Casus 2008, nr 1, s. 39).

Strona skarżąca stoi na stanowisku, iż prowadzenie ustawowego trybu odwoławczego w przedmiocie Uchwały RW, nie ogranicza jej prawa do niniejszej skargi w zakresie nieważności decyzji.

Wskazywała m.in., że naruszone zostało jej konstytucyjne prawo do równego traktowania. Nie potrafi bowiem zrozumieć ani znaleźć jakiegokolwiek uzasadnienia prawnego dla sytuacji, w której inni habilitanci, którzy wycofali wniosek znacznie później (tj. po posiedzeniu Komisji Habilitacyjnej) mają umorzone postępowanie na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., natomiast w jej przypadku znalazł zastosowanie art. 105 § 2 k.p.a. (wykazując rzekomy interes społeczny). Centralna Komisja nigdy nie podważyła decyzji Rad Wydziałów umarzających postępowania pozostałych habilitantów na podstawie art. 105 § 1 kpa. Uznawała je za prawidłowe. Centralna Komisja nigdy nie wydała nawet stanowiska sprzeciwiającego się takim uchwałom. Mam wrażenie, że tylko w mojej sprawie dostrzega jakiś rzekomy interes społeczny i woli zastosować art. 105 § 2 k.p.a. Podkreślała, że jej postępowanie habilitacyjne toczy się na innych zasadach. Nie rozumie jaki interes społeczny byłby zagrożony, gdyby umorzono jej postępowanie po wycofaniu wniosku (skoro w przypadku innych habilitantów takie zagrożenie nie istnieje). Wskazywała, że umorzono na pewno ponad 100 postępowań habilitacyjnych po zapoznaniu się habilitantów z negatywnymi recenzjami habilitacyjnymi i po negatywnej opinii Komisji Habilitacyjnej. Nikt nie dostrzegł naruszenia żadnego interesu społecznego. Zwłaszcza, że wycofała wniosek przed zapoznaniem się z recenzjami, dwa miesiące przed posiedzeniem Komisji Habilitacyjnej. W uzasadnieniu odmowy unieważnienia decyzji nie znajdowała jakiegokolwiek wskazania CK, czym jej postępowanie habilitacyjne różni się od innych postępowań. Wskazywała, że jest to rażące naruszenie konstytucyjnych praw do równego traktowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; zwanej dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż zadaniem wojewódzkiego sądu administracyjnego jest zbadanie legalności zaskarżonego aktu pod względem jego zgodności z prawem, to znaczy ustalenie czy organ prawidłowo zinterpretował i zastosował przepisy prawa w odniesieniu do właściwie ustalonego stanu faktycznego. W przypadku stwierdzenia, iż w sprawie naruszono przepisy – czy to prawa materialnego, czy też postępowania – sąd uchyla zaskarżoną decyzję i zwraca sprawę do postępowania przed organem administracyjnym, właściwym do jej rozstrzygnięcia. Natomiast w żadnym razie sąd nie jest władny by samodzielnie rozstrzygnąć indywidualną sprawę w zastępstwie organu administracyjnego.

Kontrolując sprawę w ramach wskazanych wyżej kompetencji, Sąd uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

K. W. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję z dnia [...] maja 2019 r. Nr-[...], wydaną przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2017r., uchylającej Uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] i przekazującą ją do ponownego rozpoznania.

Przedmiotem kontroli sądu jest więc ocena zgodności z prawem decyzji z dnia [...] maja 2019r., wydanej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2017r., uchylającej Uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] i przekazującą ją do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 stycznia 2019r. sygn. akt II SA/Wa 635/18 uchylił wcześniejszą decyzję Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów z dnia [...] stycznia 2018r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] maja 2017r. Na skutek uchylenia ww. decyzji i przekazania sprawy organowi wydana została decyzja z dnia [...] maja 2019r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż wbrew obowiązkom ciążącym na organie Komisja, wydając sporną decyzję administracyjną, nie dokonała jakiejkolwiek analizy pod kątem spełniania przesłanek zastosowania trybu postępowania nadzwyczajnego, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 7 k.p.a.. Tymczasem, nie ulega wątpliwości, że Komisja, jako organ prowadzący postępowanie w sprawie zainicjowanej wnioskiem skarżącej z [...] września 2017 r. o stwierdzenie nieważności decyzji w trybie art. 156 § 1 k.p.a., obowiązana była w postępowaniu wyjaśniającym podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia przesłanek zastosowania wskazanego przez wnioskodawcę przepisu, mając na względzie, stosownie do art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a., obowiązek zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy okoliczność zastosowania art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 7 k.p.a. została wykazana przez stronę skarżącą. Dopiero ustalone w takich warunkach okoliczności mogą być uznane za odpowiednio wykazane i stanowić materiał będący podstawą faktyczną, niezbędną do wydania i uzasadnienia decyzji administracyjnej w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w trybie art. 156 k.p.a.. Sąd wskazał, że w uzasadnieniu spornego rozstrzygnięcia Komisja powinna wyjaśnić skarżącej zasadność przesłanek, którymi kierowała się przy załatwieniu sprawy, oraz wskazać fakty, które uznała za udowodnione, dowody na których się oparła oraz przyczyny, dla których innym dowodom odmówiła wiarygodności i mocy dowodowej, a także odnieść się do podniesionych w sprawie zarzutów. Komisja miała pełne prawo odmówić wnioskowanego stwierdzenia nieważności decyzji, jednakże, jeśli odmawia, to powody odmowy powinny były zostać szczegółowo wskazane i omówione w motywach jej decyzji. Zdaniem Sądu, konieczność szczególnie starannego uzasadnienia decyzji ma zwłaszcza znaczenie w postępowaniach tego typu, jak analizowane w niniejszej sprawie, gdyż w dotychczasowym orzecznictwie wyraźnie podkreśla się, iż w sprawach dotyczących nadawania stopni i tytułów konieczne jest zapewnienie obiektywizmu w organie – w tym przypadku w stosownej radzie wydziału uczelni wyższej prowadzącej dane postępowanie.

Odnosząc się do tych wiążących wskazań WSA należy uznać, że organ wydając kolejną decyzję z dnia [...] maja 2019r. wykonał wszystkie zalecenia sądu.

Nie powielając cytatów z zaskarżonej decyzji należy zwrócić uwagę, iż organ szczegółowo odniósł się do przebiegu postępowania w przedmiocie nadania kandydatce stopnia doktora habilitowanego wskazując, że Komisja uchyliła decyzją z dni [...] maja 2017r. uchwałę Rady Wydziału z dnia [...] listopada 2015r. w sprawie odmowy nadania stopnia. W decyzji z dnia [...] maja 2019r. organ miał ocenić występowanie przesłanek nieważnościowych decyzji z [...] maja 2017r., uchylającej uchwałę z dnia [...] listopada 2015r.

Organ prawidłowo przyjął, że decyzja z dnia [...] maja 2017r. odpowiadała prawu w tym zakresie w jakim nie można mówić o nieważności ww. decyzji. Decyzją z dnia [...] maja 2017r. Komisja uchyliła bowiem uchwałę z powodu niepodjęcia przez Radę Wydziału zawieszonego postępowania habilitacyjnego w rozumieniu art. 97 § 2 k.p.a. przed podjęciem końcowej uchwały Rady o odmowie nadania stopnia oraz stwierdzonej wady treści uzasadnienia do ww. uchwały Rady. Zgodnie z art. 97 § 2 k.p.a., gdy ustąpiły przyczyny uzasadniające zawieszenie postępowania, organ administracji publicznej podejmie postępowanie z urzędu lub na żądanie strony. Z przepisu tego jednoznacznie wynika obowiązek organu administracji publicznej podjęcia zawieszonego postępowania. Brak podjęcia zawieszonego postepowania oraz wady treści uzasadnienia do uchwały Rady, mogły stanowić samoczynne przesłanki wydania decyzji z dnia [...] maja 2017r.

Natomiast, aby ustalić, że decyzja z dnia [...] maja 2017r. dotknięta była wadą kwalifikowaną (rażące naruszenie prawa) należałoby wykazać przesłanki z art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a.. Stwierdzenie nieważności decyzji wskutek rażącego naruszenia prawa na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jest wyjątkiem od zasady trwałości decyzji ostatecznych, a zatem pojęcie to musi być interpretowane wąsko, co oznacza, że o rażącym naruszeniu prawa można mówić tylko wówczas, gdy podjęte rozstrzygnięcie jest w sposób oczywisty sprzeczne z treścią nie budzącej wątpliwości i mającej zastosowanie w danej sprawie normy prawnej. Innymi słowy, rażącym naruszeniem prawa jest dotknięta decyzja, której treść stanowi zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub w części. W związku z powyższym, orzecznictwo sądowoadministracyjne zgodnie przyjmuje, iż nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w przypadku zastosowania jednego z możliwych do zastosowania wariantów wykładni danego przepisu. W sytuacji bowiem, gdy dany przepis może być w różny sposób interpretowany nie można mówić, że ma on niebudzącą żadnych wątpliwości treść.

Zatem nawet w sytuacji założenia podjęcia zawieszonego postępowania przez organ poprzez czynności konkludentne oraz występowania braków w uzasadnieniu uchwały nie wpływających na prawa strony, w trybie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie ma możliwości wzruszenia decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017r. Komisja nie działała bowiem contra lege a samo uzasadnienie i rozstrzygnięcie decyzji znajdowało umocowanie w obowiązujących przepisach. Inną kwestią jest natomiast to, czy skarżąca zgadzała się z tą decyzją i czy zarzutu, które wobec niej podnosiła pozwalały na uchylenie jej w trybie zwykłym. Przyjmuje się, że o rażącym naruszeniu prawa przesądzają - występujące zasadniczo kumulatywnie - trzy przesłanki: "oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja" (Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 marca 2012 r., II OSK 2525/10, CBOSA). W przedmiotowej sprawie nie można natomiast mówić o oczywistości naruszenia prawa a tym bardziej o spełnieniu dwóch pozostałych przesłanek.

Nie jest przedmiotem niniejszego postępowania ocena tego czy Rada Wydziału i Senatu Uniwersytetu [...] w [...] miała podstawy prawne do odmowy umorzenia postępowania po cofnięciu wniosku przez habilitantkę. Sąd jest zobligowany jedynie do oceny prawidłowości decyzji z dnia [...] maja 2019r. w kontekście oceny przesłanek nieważnościowych w decyzji z dnia [...] maja 2017r. A takie przesłanki w decyzji ocenianej zgodnie z dyspozycją art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie występują. Warto jednocześnie zaznaczyć, że rażące naruszenie prawa występuje w sytuacji, gdy orzeczenie wydane przez organ w sposób ewidentny odbiega od obowiązującej normy prawnej, przy czym wykładnia tej normy nie budzi wątpliwości. Nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa, gdy na gruncie danego przepisu możliwy jest wybór różnych interpretacji, z których każda daje się uzasadnić z jednakową mocą.

Organ oceniając decyzję z dnia [...] maja 2017r. dokonał również prawidłowej oceny przesłanki z art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a. Decyzja jest dotknięta wadą nieważności z tego powodu, że zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa. Zacytowany przepis stanowi podstawę stwierdzenia nieważności decyzji tylko wtedy, gdy przepis prawa materialnego przewiduje, że określona wadliwość decyzji powoduje jej nieważność. Tylko jeżeli istnieje przepis przewidujący "nieważność z mocy prawa", możliwe jest wyeliminowanie wadliwej decyzji z obrotu prawnego we wskazanym trybie. Musi istnieć przepis materialny w sposób wyraźny przewidujący sankcję nieważności w przypadku określonej wadliwości decyzji administracyjnej (por. np. wyroki NSA: z dnia 11 maja 2017 r., sygn. II OSK 1294/16; z dnia 23 listopada 2016 r., sygn. II OSK 402/15 i inne). Decyzja z dnia [...] maja 2017r. nie zawiera natomiast wady powodującej jej nieważności z mocy prawa. Decyzja została wydana przez prawidłowy organ, tj. Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów, zawiera elementy niezbędne od strony formalnej, tj., sentencję, uzasadnienie i podanie podstawy prawnej.

Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę może jedynie podjąć się oceny zgodności z prawem decyzji z dnia [...] maja 2019r., poprzez pryzmat badania przez organ przesłanek nieważnościowych w zakresie decyzji z dnia [...] maja 2017r. Przy czym Sąd w przedmiotowym postępowaniu nie bada prawidłowości całego postępowania w sprawie nadania skarżącej stopnia doktora habilitowanego, ograniczony jest bowiem zakresem decyzji z dnia [...] maja 2017r. a dokładniej ocena musi dotyczyć prawidłowości kontroli przez organ potencjalnego występowania wad kwalifikowanych (art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. i art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 14 stycznia 2019r. wskazał, że organ musi dokonać analizy pod kątem spełnienia przesłanek zastosowania trybu postępowania nadzwyczajnego, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a. Organ w decyzji z dnia [...] maja 2019r. odniósł się do wspomnianych przesłanek i prawidłowo wywiódł, że nie było podstaw do wzruszenia decyzji z dnia [...] maja 2017 r. w trybie nieważnościowym.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 p.p.s.a oddalił skargę.