Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski Asesor sądowy Anna Komorowska-Kaczkowska Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2022 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 23 czerwca 2022 r., nr SKO.40.963.2022.li w przedmiocie umorzenia w całości postępowania w sprawie przywrócenia poprzedniego sposobu zagospodarowania 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia 24 lutego 2022 r., nr BU.6731.1.2021.KB, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu na rzecz skarżącego E. S. kwotę 503 (pięćset trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną przez E. S. (zwanego dalej stroną lub skarżącym) decyzją z dnia 23 czerwca 2022 r., nr SKO.40.963.2022.li, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu (zwane dalej SKO lub Kolegium) – działając na podstawie art. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 570 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 2000 z późn. zm.), dalej K.p.a. – po rozpatrzeniu odwołania strony od decyzji Wójta Gminy [...] z dnia 24 lutego 2022 r., nr BU.6731.1.2021.KB – decyzję pierwszoinstancyjną utrzymało w mocy.

Orzeczenia zapadły w następującym stanie prawnym i faktycznym. Przytoczoną na wstępie decyzją z dnia 24 lutego 2022 r., nr BU.6731.1.2021.KB, Wójt Gminy [...] umorzył w całości postępowanie administracyjne wszczęte na wniosek strony z dnia 15 sierpnia 2021 r. w sprawie przywrócenia poprzedniego sposobu zagospodarowania na działkach a oraz nr b a.m. [...] obręb [...], Gmina [...]. Rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, w zw. z art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741, z późn. zm. [na dzień orzekania przez organ odwoławczy - Dz. U. z 2022 r., poz. 503]), zwanej dalej ustawą.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ pierwszoinstancyjny wskazał, że powyższe działki zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym uchwałą Nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] 2019 r. (opublikowana w Dz. Urz. Woj. Opolskiego w dniu [...] 2019 r., poz.[...]) usytuowane są na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oznaczonych symbolem "[...]". Zdaniem organu wskazany przez wnioskodawcę art. 59 ust. 3 ustawy nie może mieć zatem zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem odnosi się do sytuacji, gdy na danym terenie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W związku z tym organ uznał, że należy wydać decyzję o umorzeniu postępowania, gdyż stało się ono bezprzedmiotowe.

W odwołaniu od powyższej decyzji strona wyraziła niezadowolenie z oceny dokonanej przez organ pierwszej instancji. Podniosła, że wskazane przez nią działki nadal użytkowane są niezgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako – jak określiła – "zaplecze [...] [...] usytuowanego po przeciwnej stronie ulicy [...], na działce nr d w [...]". Ponadto w ocenie strony decyzja nieuwzględnia orzecznictwa sądowoadministracyjnego, zaznaczyła, iż "jest niezgodna ze stanem prawnym i wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2021 r., sygn. akt II OSK 3469/18". Za niezrozumiałe uznała strona też rozstrzygnięcie jednej sprawy dwoma odrębnymi decyzjami. Zaznaczył, że w przypadku skierowania sprawy do ponownego rozpoznania wnosi o wyłączenie z postępowania Wójta Gminy [...], ponieważ [...] oraz zaplecze [...] prowadzone są przez radnego Gminy [...] i [...] [...].

W wyniku rozpatrzenia odwołania Kolegium utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia zrelacjonowało przebieg postępowania i wskazało na treść art. 105 § 1 K.p.a. i art. 59 ust. 1 i ust 3 ustawy. Następnie podzieliło stanowisko organu pierwszej instancji, że norma art. 59 ust. 3 ustawy ma zastosowanie tylko w przypadku braku planu miejscowego, z czym nie mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie, jako że wskazana we wniosku skarżącego działka, objęta jest ustaleniami planu miejscowego z roku 2019. Dlatego - zdaniem Kolegium - zasadnie organ pierwszej instancji umorzył wnioskowane postępowanie w całości. SKO podniosło również, że organ po otrzymaniu wniosku skarżącego winien był wydać postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w trybie art. 61a § 1 K.p.a., jednak w sytuacji gdy doszło już do formalnego wszczęcia postępowania, należało umorzyć postępowanie. W ocenie Kolegium na wynik sprawy nie ma również wpływu fakt, że organ pierwszej instancji "podzielił" jeden wniosek, na dwa i wydał dwie odrębne decyzje, dotyczące działek nr a i nr b (pierwsza decyzja) oraz działki nr c (druga decyzja), co do której Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla powiatu opolskiego, zadeklarował podjęcie działań nadzorczych z powodu prowadzenia robót budowlanych na budynku gospodarczym, usytuowanym na tej działce.

W skardze na powyższą decyzję skarżący wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Zarzucił organowi brak oceny stanu faktycznego i prawnego, nadużycie lub błędne zastosowanie norm prawnych oraz naruszenie przepisów prawa materialnego, przepisów miejscowych oraz procedury administracyjnej. Według skarżącego do naruszenia art. 7, art. 7a, art. 77 § 1 oraz art. 80 K.p.a. doszło poprzez zaniechanie oceny stanu faktycznego i prawnego dotyczącego działki nr c k.m. [...] oraz działek nr a, b, obręb [...], w zakresie dotyczącym:

- sposobu zagospodarowania działek przed 2018 r., tj. przed rozpoczęciem zmian zagospodarowania nieruchomości,

- zakresu i terminu dokonanych zmiany zagospodarowania działek,

- obecnego zagospodarowania i użytkowania działek związanego z urządzeniem magazynu [...] i dużego parkingu, stanowiących część [...] i będących źródłem emisji zanieczyszczeń i hałasu,

- legalności dokonanych zmian,

- zgodności sposobu zagospodarowania i użytkowania działek z ustaleniami miejscowego planu przyjętego 16 lipca 2019 r.

Skarżący akcentował, że pomimo braku jakichkolwiek ustaleń, rozstrzygnięcie oparto na domniemaniu, że zmiana sposobu zagospodarowania działek nastąpiła po uchwaleniu miejscowego planu, tj. po 16 lipca 2019 r. pomimo tego, że zgodnie ze stanem faktycznym działki nr a i nr b użytkowane były jako parking [...] już od 2018 roku. W dalszej części uzasadnienia podniósł, że niezgodnie z art. 61 § 1 K.p.a. i wnioskiem, postępowanie podzielono na dwie części, zakończone dwiema decyzjami pomimo tego, że wniosek dotyczył samowoli urbanistycznej w zakresie trzech sąsiadujących działek nr: a , b i c am [...]. w [...]. Dodatkowo wskazał na błędną wykładnię art. 59 ust. 3 ustawy i uznanie, że przepis ten może mieć zastosowanie wyłącznie w przypadku zmiany sposobu zagospodarowania dokonanej przed uchwaleniem miejscowego planu. Zdaniem skarżącego stanowisko to jest sprzeczne z orzecznictwem sądów administracyjnych, wskazanym w skardze.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o oddalenie skargi i podtrzymało stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. SKO stwierdziło, że nie zgadza się ze stanowiskiem wyrażonym w przywołanych przez skarżącego wyrokach.

Na rozprawie skarżący podtrzymał wnioski i wywody zawarte w skardze. Przedłożył również plik dokumentów, które - jego zdaniem - obrazują stan fotograficzny spornych działek.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 137 ze zm.). Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329), dalej: P.p.s.a. Stosownie do tego przepisu sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Mocą art. 145 §1 P.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 K.p.a. lub innych przepisach. W myśl art. 151 P.p.s.a. w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części Sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części. Poddawszy ocenie legalności zaskarżoną decyzję w granicach wyznaczonych wyżej powołanymi przepisami, Sąd doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Jak wskazano powyżej przeprowadzona przez Sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, a także - z mocy art. 135 P.p.s.a. - decyzji organu pierwszej instancji wykazała, że decyzje te zostały wydane z naruszeniem prawa w stopniu uzasadniającym ich uchylenie. Natomiast stwierdzone naruszenie przepisów niewątpliwie miało wpływ na wynik sprawy.

Przedstawienie przyczyn, jakie legły u podstaw takiej oceny Sądu, rozpocząć należy od przypomnienia, że przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja SKO z dnia 23 czerwca 2022 r., którą utrzymano w mocy decyzję Wójta Gminy [...] z dnia 24 lutego 2022 r. umarzającą w całości - na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. - postępowanie administracyjne wszczęte na wniosek skarżącego w sprawie przywrócenia poprzedniego sposobu zagospodarowania na działce nr c a.m. [...] obręb [...], gm. [...].

Ponadto Sąd wskazuje, że z urzędu posiada wiedzę o postępowaniu strony zawisłym w tut. Sądzie za sygn. akt II SA/Op 211/22, w którym wyrokiem z 10 listopada 2022 r., WSA w Opolu w pkt 1) uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 23 czerwca 2022 r., nr SKO.40.964.2022.li w przedmiocie umorzenia w całości postępowania w sprawie przywrócenia poprzedniego sposobu zagospodarowania oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia 24 lutego 2022 r., nr BU.6731.2.2021.KB, oraz w pkt 2) zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu na rzecz skarżącego kwotę 503 (pięćset trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Mając na uwadze tożsamość stron oraz przedmiotu rozpoznania skład orzekający w tej sprawie w pełni uznaje i akceptuje stanowisko składu orzekającego wyrażone w wyroku 10 listopada 2022 r., sygn. akt II SA/Op 211/22, co uzasadnia odwołanie się do zasadniczych motywów w nim zawartych.

Tym samym przechodząc do istoty sprawy jawi się konieczność wskazania, że zgodnie z treścią art. 105 § 1 K.p.a., gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Wyjaśnienia również wymaga, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego oznacza brak przedmiotu postępowania, którym zazwyczaj jest konkretna sprawa, w której organ administracji jest władny i zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2003 r., sygn. akt III SA 2225/01, wszystkie orzeczenia powołane w uzasadnieniu dostępne są na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tak więc sprawa administracyjna jest bezprzedmiotowa w rozumieniu art. 105 § 1 K.p.a. wtedy, gdy nie ma materialnoprawnych podstaw do władczej, w formie decyzji administracyjnej, ingerencji organu administracyjnego. Wówczas jakiekolwiek rozstrzygnięcie merytoryczne pozytywne czy negatywne staje się prawnie niedopuszczalne. Bezprzedmiotowe może być zatem postępowanie zarówno z powodu braku przedmiotu faktycznego do rozpatrzenia sprawy, jak również z powodu braku podstawy prawnej do wydania decyzji w zakresie żądania wnioskodawcy (por. J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. C.H.Beck, Warszawa 2016 r., 14 wydanie, s. 492-493). Podkreślić też trzeba, że nie znajduje uzasadnienia w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego wydanie decyzji o umorzeniu postępowania kończącej formalnie postępowanie w sprawie, w której strona jest zainteresowana uzyskaniem decyzji merytorycznej. Zasadne jest stanowisko, zgodnie z którym umorzenie postępowania z powodu jego bezprzedmiotowości w sytuacji, gdy istniały podstawy do rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty, stanowi naruszenie art. 105 § 1 K.p.a. oraz narusza interes strony skarżącej (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 września 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 967/09). Celem postępowania administracyjnego jest bowiem załatwienie sprawy przez wydanie decyzji rozstrzygającej ją co do istoty i temu powinna służyć działalność orzecznicza organów administracji publicznej zmierzająca do konkretyzacji praw i obowiązków wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

Zdaniem Sądu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy organy wadliwie uznały, że zachodzą podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 105 § K.p.a., co było wynikiem błędnej wykładni art. 59 ust. 3 ustawy.

W związku z tym wyjaśnić trzeba, że zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86 tej ustawy, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio. Z kolei mocą art. 59 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku. Stosownie zaś do art. 59 ust. 3 pkt 1 i pkt 2 ustawy w przypadku zmiany zagospodarowania terenu, o której mowa w ust. 2, bez uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości wstrzymanie użytkowania terenu, wyznaczając termin, w którym należy wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, albo przywrócenie poprzedniego sposobu zagospodarowania.

Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony przez tut. Sąd w przytoczonym powyżej wyroku, zapadłym także w sprawie strony skarżącej, oraz w judykatach i piśmiennictwie, do których sąd ten odwołał się akcentując, że interpretacja przepisu art. 59 ust. 3 w zw. z ust. 2, przy uwzględnieniu konstytucyjnych zasad państwa prawnego (art. 2) i równości wobec prawa (art. 31 ust. 1), prowadzi do wniosku, że przepis ten ma również odpowiednie zastosowanie w przypadku zmiany zagospodarowania terenu, objętego planem miejscowym. W orzecznictwie trafnie przyjmuje się, że wykładnia celowościowa i systemowa art. 59 ust. 3 ustawy prowadzi do wniosku, że bez względu na to, czy niezgodna z przepisami zmiana sposobu zagospodarowania terenu następuje na terenie nieobjętym planem, czy też na terenie dla którego uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to takie zdarzenie prawne należy ocenić jako bezprawne, wymagające odpowiednia przeciwdziałania ze strony powołanych do tego organów państwa w celu doprowadzenia terenu do stanu zgodnego z prawem (por. przykładowo wyroki NSA: z dnia 20 października 2020 r., sygn. akt II OSK 2478/20, z dnia 8 września 2021 r., sygn. akt II OSK 3170/18, z dnia 18 lipca 2017 r., sygn. akt II OSK 2882/15 oraz doktryna: Plucińska-Filipowicz Alicja (red.), Wierzbowski Marek (red.), Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz aktualizowany, teza 6, opublikowany: LEX/el. 2021).

Stosownie do powyższego Sąd nie podzielił odmiennego w podnoszonej kwestii stanowiska organów obu instancji, że art. 59 ust. 3 ustawy stosuje się tylko w przypadku braku planu miejscowego. W kontrolowanej sprawie doszło zatem do naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 59 ust. 3 poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie przez organy, że przepis ten nie ma zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy, ponieważ działka wskazana przez skarżącego objęta jest ustaleniami planu miejscowego z 2019 r. Już tylko stwierdzenie naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy przesądziło o konieczności uchylenia decyzji organów obu instancji.

Ponadto oceniając kwestionowane decyzje dostrzec również trzeba, że zmiana zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 59 ust. 3 ustawy jest pojęciem, które nie zostało wprawdzie ustawowo zdefiniowane, niemniej mając charakter urbanistyczny, odwołuje się do funkcjonalnego przekształcenia terenu, a zatem określonych działań faktycznych, podejmowanych samowolnie, które przekształcają w przestrzeni dany teren, zmieniając jego dotychczasową prawem przewidzianą funkcję bądź poprzez nadanie jej nowego przeznaczenia, bądź poprzez pozbawienie jej cech pozwalających wykorzystywać ją zgodnie z dotychczasowymi ustaleniami przewidzianymi w planie miejscowym. Z tego powodu objęte hipotezą art. 59 ust. 3 ustawy będzie przykładowo znaczące zwiększenie realizowanej już działalności wytwórczej lub usługowej, wprowadzenie nowych form tej działalności, zwiększenie obszaru zajętego pod nią, a wreszcie zintensyfikowanie niekorzystnych dla otoczenia skutków, które prowadzona działalność na terenie nieruchomości o innym przeznaczeniu powoduje w sferze m.in. bezpieczeństwa pożarowego, stosunków wodnych, pracy, zdrowotnego, higieniczno-sanitarnego, ochrony środowiska i przyrody (por. wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2018 r., sygn. akt II OSK 397/17). W orzecznictwie przyjmuje się, że zmianą zagospodarowania terenu mogą być również takie czynności jak: utwardzenie działki, rozpoczęcie jej wykorzystywania jako miejsca parkowania pojazdów mechanicznych służących wykonywaniu działalności gospodarczej, nagromadzenie hałd ziemi oraz urządzenie na nieruchomości składowiska, miejsc postojowych lub bazy transportowej (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 8 maja 2019 r., sygn. akt II SA/Po 87/19 i powołane tam orzecznictwo).

Kluczowym zagadnieniem w toku postępowania prowadzonego w trybie przepisów art. 59 ust. 3 ustawy jest zatem niebudzące jakichkolwiek wątpliwości ustalenie przez właściwy organ, czy na terenie konkretnej nieruchomości doszło, czy też nie doszło, do zmiany sposobu zagospodarowania terenu (por. wyroki NSA z dnia 10 marca 2020 r., sygn. akt II OSK 1224/18).

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie, analogicznie jak w sprawie o sygn. akt II SA/Op 211/22, organy obu instancji nie poczyniły żadnych ustaleń faktycznych w powyższym zakresie i nie dokonały oceny, czy doszło do ewentualnej zmiany sposobu zagospodarowania działek nr a i b. Takie działanie organu niewątpliwe świadczy o naruszeniu przepisów regulujących kwestie dowodowe, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a., które to przepisy zobowiązują do podjęcia rozstrzygnięcia na podstawie faktów i udowodnionych okoliczności, poddanych następnie wszechstronnej analizie, zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej i swobodnej oceny dowodów, a w dalszej kolejności do załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Dopiero dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, na podstawie prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego z odniesieniem się do zarzutów strony postępowania, umożliwia prawidłowe zastosowanie przez organ administracji normy prawa materialnego. Tak się jednak nie stało w niniejszej sprawie, co czyni zasadnym zarzut skargi o naruszeniu przez organy przepisów prawa procesowego poprzez zaniechanie ustalenia stanu faktycznego sprawy. Dodatkowo dostrzec przyjdzie, że organ odwoławczy nie odniósł się do zarzutu skarżącego w kwestii ewentualnego wyłączenia Wójta Gminy [...].

W konsekwencji powyższego Sąd uznał, że organy przede wszystkim dokonały wadliwej wykładni art. 59 ust. 3 ustawy, co w rezultacie skutkowało także naruszeniem art. 105 § 1 K.p.a. przez jego nieuzasadnione zastosowanie w niniejszej sprawie. Organy naruszyły też normy prawa procesowego, ponieważ przeprowadzone postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie nie doprowadziło do ustalenia stanu faktycznego niezbędnego do wydania rozstrzygnięcia oraz jego oceny zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.

Wskazać należy, że treść art. 7 K.p.a. obliguje organ do podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Przepis art. 77 § 1 K.p.a. nakłada z kolei na organy obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, który zgodnie z art. 80 K.p.a. w całości powinien być podstawą dokonywanej oceny. W myśl zasady ustalonej w art. 8 § 1 K.p.a. organy administracji zobowiązane są przy tym prowadzić postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, co wyraża się m.in. w podejmowaniu czynności zmierzających do dokonania wyczerpującej oceny, w tym w ramach postępowania odwoławczego, także w odniesieniu do okoliczności powoływanych przez podmiot wnoszący odwołanie. Zasada ta wiąże się z zasadą przekonywania, sformułowaną w art. 11 K.p.a., zgodnie z którą organy powinny wyjaśniać zasadność przesłanek, jakimi kierują się przy załatwieniu sprawy. Natomiast w kontekście zasad z art. 8 i art. 11 K.p.a. doniosłą rolę pełni uzasadnienie decyzji, sporządzone zgodnie z wymogami art. 107 § 3 Kpa, wedle którego uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Z przytoczonego przepisu wynika, że uzasadnienie decyzji nie może być sformułowane ogólnikowo i w przypadku postępowania odwoławczego powinno służyć przekonaniu strony odwołującej do tego, że jej stanowisko zostało wzięte pod uwagę i rozważone w kontekście okoliczności faktycznych sprawy, zaś w przypadku stwierdzenia braku legitymacji odwołującego, powinno dokładnie wyjaśniać przyczyny dokonanej w tym zakresie oceny.

Sąd zgadza się z powszechnie prezentowanym w orzecznictwie stanowiskiem, że nieustosunkowanie się przez organ do twierdzeń uważanych przez stronę za ważne dla sposobu załatwienia sprawy, narusza w sposób istotny zasadę przekonywania, sformułowaną w art. 11 K.p..a, wedle której organy powinny wyjaśniać zasadność przesłanek, jakimi kierują się przy załatwieniu sprawy, oraz zasadę wynikającą z art. 8 § 1 K.p.a., w myśl której organy administracji zobowiązane są prowadzić postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, co wyraża się m.in. w podejmowaniu czynności zmierzających do dokonania wyczerpującej oceny wszystkich aspektów sprawy, w tym podnoszonych przez strony postępowania (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2014 r., sygn. akt II GSK 1758/12 oraz przywołane tam orzecznictwo). Brak przeprowadzenia całościowej i wyczerpującej oceny w kontekście obowiązujących przepisów prawa i okoliczności faktycznych dotyczących planowanej inwestycji spowodował, że kontrolowana decyzja nie realizuje wskazanych zasad w sposób wystarczający do stwierdzenia jej legalności, a w rezultacie nie odpowiada też wymogom z art. 107 § 3 K.p.a.

Zdaniem Sądu, stwierdzone naruszenie przepisów spowodowało konieczność uchylenia - na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 135 P.p.s.a. - wydanych w sprawie decyzji organów obu instancji, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku. Rozstrzygnięcie dotyczące kosztów postępowania, zawarte w punkcie 2 wyroku, uzasadnia art. 200 P.p.s.a. Na wysokość tych kosztów składa się uiszczony przez skarżącego wpis od skargi w kwocie 500 zł oraz uiszczona opłata kancelaryjna w kwocie 3 zł za wydruk skargi, który należało doręczyć uczestnikom postępowania.

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z przedstawionych rozważań i sprowadzają się do dokonania przez organ ustaleń faktycznych niezbędnych do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy z uwzględnieniem takiej wykładni przepisów, jaką przyjął Sąd.