drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Gl 307/18 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2018-10-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Gl 307/18 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2018-10-02 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-03-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Agata Ćwik-Bury /sprawozdawca/
Beata Machcińska /przewodniczący/
Bożena Suleja-Klimczyk
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Sygn. powiązane
III FSK 697/21 - Wyrok NSA z 2022-06-29
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art. 240 par. 1 pkt 5
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Machcińska, Sędziowie WSA Agata Ćwik-Bury (spr.), Bożena Suleja-Klimczyk, Protokolant Katarzyna Czabaj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 października 2018 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia w trybie wznowienia postępowania decyzji ostatecznej w sprawie podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie (dalej: organ drugiej instancji, Kolegium, SKO) z dnia [...] r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy R. (dalej także: Wójt) z dnia [...] r. o nr [...] odmawiającą uchylenia ostatecznej decyzji Wójta z dnia [...] r. nr [...] ustalającą K. S. (dalej: skarżąca, strona, podatniczka) zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2012 r. w kwocie [...] zł.

2. Postępowanie przed organami administracji.

2.1. Z akt sprawy wynika, że Wójt Gminy R. powołaną decyzją ustalił stronie zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości na 2012 r. w kwocie [...] zł. Jako przedmiot opodatkowania wskazano nieruchomość położoną na terenie Gminy R., oznaczoną w ewidencji gruntów jako jednostka rejestrowa nr [...] obręb geodezyjny [...] o powierzchni [...] m2 ([...] ha). W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 13 § 1 pkt 1, art. 21 § 1 pkt 2 i § 5 oraz art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej: O.p.) oraz art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 4, art. 6 ust. 1 i ust. 7 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 z późn. zm., dalej: u.p.o.l.).

Decyzja ta stała się ostateczna, albowiem strona nie wniosła odwołania.

W piśmie z dnia 16 grudnia 2016 r. (wpływ do Kolegium: 20 grudnia 2016 r.) strona, reprezentowana przez pełnomocnika – radcę prawnego wniosła o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną Wójta. Pełnomocnik strony w treści powyższego pisma wniósł o:

a. wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją ostateczną na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 O.p. z uwagi na wyjście na jaw nowych okoliczności faktycznych, istniejących w dniu wydania decyzji, nieznanych organowi, który wydał decyzję;

b. po wznowieniu postępowania – o uchylenie ww. decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji;

c. o wstrzymanie wykonania decyzji Wójta na podstawie art. 246 O.p.

W uzasadnieniu wniosku o wznowienie postępowania pełnomocnik podatniczki podnosił, iż w 2010 r. cała nieruchomość znajdowała się w posiadaniu osoby prawnej – "A" w związku z obciążającym tę nieruchomość prawem użytkowania oraz ustanowionymi na niej służebnościami na rzecz tego "A" – na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr [...] z dnia [...] r. oraz dokonanych pomiędzy stroną a "A" ustnych ustaleń, potwierdzonych pisemnym porozumieniem z dnia [...] r.

Nieruchomość, tj. "B" była objęta przedmiotowym zwolnieniem od podatku od nieruchomości ze względu na prowadzenie na jej obszarze przez "A" działalności w zakresie kultury fizycznej i sportu - co wynikało z uchwały Rady Gminy Rędziny z dnia 29 listopada 2011 r. nr XIX/67/2011 w sprawie zwolnienia z podatku od nieruchomości. Pełnomocnik podawał, że ww. uchwała zastąpiła uchwałę poprzednią, tożsamo regulującą kwestię zwolnień z podatku od nieruchomości. Akcentował, że "A" w 2012 r. prowadził działalność w zakresie kultury fizycznej i sportu na całym obszarze [...]. Fakt zajmowania całości nieruchomości na tę działalność został zweryfikowany przez Wójta Gminy R. w trzech postępowaniach podatkowych, dotyczących ówczesnych właścicieli [...].

Podsumowując pełnomocnik podatniczki podkreślił, że sposób użytkowania "B", ustalony w decyzjach podatkowych za lata 2014 i 2015 pozostaje niezmienny od czasu, kiedy podatniczka nabyła tę nieruchomość, do czasu jej zbycia i nadal. Jego zdaniem cała nieruchomość, objęta jednostką rejestrową [...] i [...] obrębu [...] o łącznym obszarze [...] ha (z wyłączeniem terenu, co do którego "A" przysługuje prawo użytkowania oraz z wyjątkiem terenu wskazanego w decyzji podatkowej z dnia [...] r. wydanej wobec R. P.) stanowiła w 2009 r. własność podatniczki i korzysta za ten rok ze zwolnienia przedmiotowego z uwagi na wyłączne zajęcie nieruchomości przez "A" na cele kultury fizycznej i sportu.

Pełnomocnik zaznaczył, że okoliczności faktyczne wyżej wskazane (sposób użytkowania nieruchomości) istniały w dniu wydania decyzji ustalającej podatek od nieruchomości i decyzji SKO utrzymującej ją w mocy oraz były nieznane organom, które wydały decyzje, co stanowi przesłankę wznowienia postępowania przewidzianą w art. 240 § 1 pkt 5 O.p.

Postanowieniem z dnia [...] r. Wójt wznowił postępowanie zakończone swoją ostateczną decyzją wskazując, iż w sprawie spełnione zostały przesłanki dopuszczalności wznowienia.

Następnie decyzją z dnia [...] r. nr [...] Wójt odmówił uchylenia decyzji ostatecznej w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości za 2012 r.

W uzasadnieniu wskazał, że podatniczka już w trakcie toczącego się postępowania podatkowego w trybie zwykłym wiedziała o okolicznościach istotnych z punktu widzenia zwolnienia z podatku od nieruchomości i mogła je podnieść w celu doprowadzenia do wydania decyzji ewentualnie uwzględniającej zwolnienie podatkowe. Okoliczności podnoszone we wniosku o wznowienie nie posiadają w związku z tym przymiotu "nowości" i nie mogą doprowadzić do wzruszenia decyzji w trybie wznowienia postępowania.

2.2. W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik skarżącej wniósł o jej uchylenie w całości oraz o uchylenie decyzji objętej wnioskiem o wznowienie, ewentualnie o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania. Decyzji zarzucił błędną wykładnię art. 240 § 1 pkt 5 O.p. oraz niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy istotnych dla jej rozstrzygnięcia poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego.

W uzasadnieniu odwołania, przywołując orzecznictwo sądów administracyjnych pełnomocnik strony podkreślał w szczególności, że dany dowód, aby mógł stanowić przesłankę wznowienia, musi być dowodem nowo odkrytym lub po raz pierwszy zgłoszonym przez stronę, zaś przeszkody do wznowienia postępowania nie stanowi okoliczność powołania nowego dowodu istniejącego w dniu wydania decyzji z winy strony.

2.3. Zaskarżoną decyzją Kolegium utrzymało w mocy decyzję Wójta.

Uzasadniając to rozstrzygnięcie organ drugiej instancji wskazywał, że aby można było mówić o zaistnieniu przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. muszą łącznie wystąpić następujące okoliczności: a) muszą wyjść na jaw nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody, b) musimy mieć do czynienia z nowymi okolicznościami lub nowymi dowodami, c) nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody powinny istnieć w dniu wydania decyzji, d) nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nie mogą być znane organowi, który wydał decyzję. Oznacza to, że przesłanka nowych okoliczności lub dowodów jest spełniona wtedy, gdy okoliczności te lub dowody będą miały charakter nowych w stosunku do przeprowadzonego dotąd postępowania wymiarowego. Natomiast sformułowanie "wyjdą na jaw" użyte w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. oznacza, że istotny jest moment ujawnienia danego dowodu lub okoliczności (udostępnienia ich organowi). "Istotne" dowody lub okoliczności faktyczne to dowody i okoliczności, których ocena miałaby znaczenie w sprawie i nie tylko prowadziłaby do wznowienia postępowania administracyjnego, ale także mogłaby wpłynąć na zmianę treści ostatecznej decyzji. Zatem zdaniem SKO istotne dla sprawy będą tylko te dowody lub okoliczności faktyczne, których istnienie lub brak będzie bezpośrednio wpływać na treść orzeczenia. Ocena istotności nowych okoliczności lub dowodów została przez ustawodawcę pozostawiona decyzji organów podatkowych rozstrzygających w danej sprawie. Kolegium podkreśliło też, że w postępowaniu wznowieniowym organ nie może dokonywać ponownych ustaleń i oceny materiału dowodowego raz już ocenionego w sprawie zakończonej decyzją ostateczną w tej części, która wykracza poza ramy wyznaczone przesłanką wznowienia.

Następnie Kolegium zaznaczyło, że należy podzielić stanowisko, zgodnie z którym strona może się powoływać w postępowaniu wznowieniowym tylko na takie okoliczności faktyczne bądź dowody, co do istnienia których nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania zwykłego i nie mogła żądać ich uwzględnienia w jego toku. W postępowaniu wznowieniowym, strona wskazując na nowy dowód lub nową okoliczność, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. nie może odwoływać się do okoliczności, o której strona lub organ wiedział w trakcie postępowania wymiarowego - tego rodzaju argumentacja nie może bowiem stanowić podstawy do wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Nieprzeprowadzenie określonych dowodów w toku zwykłego postępowania instancyjnego, jeżeli dowody te mogły być powołane przez stronę, nie może być podstawą wznowienia postępowania. SKO powołało się w tej mierze na wyroki NSA: z dnia 14 marca 2017 r. sygn. II FSK 3261/16 oraz z dnia 9 grudnia 2015 r., sygn. akt II FSK 2701/13.

Dalej organ odwoławczy stwierdził, że pełnomocnik strony przytoczył w odwołaniu orzeczenia sądów administracyjnych, z których wynika, iż przesłankę wznowienia stanowią okoliczności faktyczne lub dowody nowo odkryte, jak również po raz pierwszy zgłoszone przez stronę, a zatem nie przestawione organowi orzekającemu w postępowaniu zwykłym. Zdaniem Kolegium na uznanie zasługuje jednak konstatacja, że wyrażenie "okoliczności po raz pierwszy zgłoszone przez stronę" powinno być interpretowane przez pryzmat określenia "wyjdą na jaw". Trzeba bowiem przyjąć, że strona może powoływać się w postępowaniu wznowieniowym tylko na takie okoliczności faktyczne bądź na takie dowody, co do których istnienia nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania podatkowego, prowadzonego w trybie zwykłym, nie mogła zatem żądać ich uwzględnienia w toku tego postępowania. Organ odwoławczy powołał się na wyroki NSA: z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 2675/12 oraz z dnia 21 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 734/13 i wskazał, że pogląd ten jest również aprobowany w doktrynie, gdzie wskazuje się, że przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby sprzeczne z istotą zwrotu "wyjdą na jaw", który należy rozumieć jako jawne, znane stronie, a więc w konsekwencji niemogące mieć waloru nowych okoliczności lub dowodów (organ wskazał na Komentarz do art. 240 Ordynacji podatkowej autorstwa S. Babiarza, B. Dautera, B. Gruszczyńskiego, R. Hausera, A. Kabata, M. Niezgódki-Medek).

Zdaniem SKO nowego dowodu nie może również stanowić wniosek dowodowy zawnioskowany przez pełnomocnika strony z dnia 2 sierpnia 2017 r. odnoszący się do zawiadomienia z dnia 12 lipca 2017 r. Starosty [...] do Sądu Rejonowego w C., Wydział Ksiąg Wieczystych o niezgodności danych katastralnych z oznaczeniem nieruchomości w dziale I Księgi Wieczystej – nr KW [...]. Zdaniem SKO wskazana we wniosku okoliczność pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszego postępowania, ponieważ z treści zawiadomienia wynika, że niezgodność danych katastralnych powstała w wyniku modernizacji ewidencji gruntów i budynków a projekt operatu opisowo – kartograficznego został zatwierdzony ogłoszeniem Starosty Częstochowskiego z dnia 9 maja 2017 r. opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego z 2017 r., poz. [...]. Okoliczność ta może wpływać na sposób opodatkowania nieruchomości w 2017 r., nie może jednak wpływać na treść decyzji podatkowej z 2009 r. Natomiast z istoty rozpatrywanej przesłanki wznowienia wynika, że nowe okoliczności faktyczne lub dowody muszą istnieć w dniu wydania decyzji, czego z całą pewnością nie można stwierdzić w przypadku zawiadomienia z 2017 r. o modernizacji ewidencji gruntów i budynków przeprowadzonej w tym samym roku.

3. Postępowanie przed Sądem pierwszej instancji.

3.1. Na powyższą decyzję organu odwoławczego strona, reprezentowana przez pełnomocnika – radcę prawnego - wniosła skargę. Zaskarżonej decyzji pełnomocnik skarżącej zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 122 O.p. w zw. z art. 187 § 1 O.p. w zw. z art. 191 O.p. polegające na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy, istotnych dla jej rozstrzygnięcia, poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie;

- naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 240 § 1 pkt 5 O.p. polegające na błędnej jego wykładni poprzez przyjęcie, że strona może powoływać się w postępowaniu wznowieniowym tylko na takie okoliczności faktyczne bądź dowody, co do których nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania zwykłego i nie mogła żądać ich uwzględnienia w jego toku, podczas gdy przytoczony wyżej przepis wyraźnie stanowi, że nowe okoliczności, lub dowody to takie, które nie są znane jedynie organowi wydającemu decyzję i w konsekwencji utrzymanie w mocy decyzji Kolegium z dnia [...] r. odmawiającej uchylenia decyzji ostatecznej Kolegium, utrzymującej w mocy decyzję wymiarową Wójta.

Pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Kolegium z dnia [...] r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącej powielił argumentację, zaprezentowaną już uprzednio w odwołaniu. W szczególności, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazywał, że zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. podstawą wznowienia postępowania jest wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów, istniejących w dniu wydania decyzji, nieznanych organowi, który wydał decyzję. Aby dana okoliczność, czy dany dowód mógł stanowić przesłankę wznowienia postępowania muszą one: 1) cechować się nowością tzn. być nowo odkrytymi lub po raz pierwszy zgłoszonymi przez stronę, a więc nie były znane organowi, przed którym toczyło się postępowanie, 2) istnieć w dniu wydania decyzji, 3) być istotnymi dla sprawy. Wskazane wyżej warunki dotyczące okoliczności czy dowodu jako przesłanki wznowienia postępowania muszą występować łącznie. Brak cechy nowości czy brak istnienia w dacie wydania decyzji objętej postępowaniem o wznowienie, bądź brak istotności dla sprawy powoduje, że taki dowód lub okoliczność nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania określonej w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Powołał się również na wyrok WSA w Gliwicach z dnia 16 grudnia 2008 r. sygn. akt III SA/Gl 828/08, zgodnie z którym okoliczność, iż powołanie nowego dowodu istniejącego w dniu wydania decyzji ostatecznej nastąpiło z winy strony, nie stanowi przeszkody do wznowienia postępowania.

Pełnomocnik strony powołał się również na stanowisko Barbary Adamiak, zawarte w glosie do wyroku NSA z dnia 26 kwietnia 2000 r. sygn. akt III SA 1454/00, zgodnie z którym nowe okoliczności faktyczne to takie, które zostały nowo odkryte w sprawie i nie były znane organom podatkowym obu instancji oraz stronie, a także po raz pierwszy zgłoszone przez stronę okoliczności jej znane, ale nie przedstawione organowi orzekającemu w postępowaniu zwykłym. Odwołał się również do wyroku NSA z dnia 9 kwietnia 2001 r. sygn. akt V SA 1831/00, zgodnie z którym "nowe dowody to takie dowody, które wprawdzie istniały w dacie orzekania w postępowaniu zwykłym, ale organ orzekający dowodami tymi nie dysponował (obojętnie z jakich przyczyn). Jeżeli jednak dowody te były, a organ orzekający "ich nie zbadał", to nie można takich dowodów w postępowaniu wznowieniowym uważać za nowe, choćby organ w postępowaniu poprzednim z dowodami tymi się nie zapoznał albo niewłaściwie je ocenił". Końcowo pełnomocnik odwołał się również do poglądu, wyrażonego w orzecznictwie, zgodnie z którym "przy wznowieniu postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. istotne jest, czy ujawnione nowe okoliczności nie były znane organowi prowadzącemu postępowanie pierwotne w wyniku zaniedbań, czy też z innych powodów" (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 1999 r., sygn. akt V SA 863/99, niepubl.). Przytoczył też pogląd zawarty w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 16 grudnia 2008 r. sygn. akt III SA/Gl 828/08, zgodnie z którym żaden z przepisów K.p.a. ani O.p. nie wprowadza ograniczenia do wznowienia postępowania na tej podstawie tylko do tych sytuacji, w której nowe dowody lub nowe okoliczności nie były znane przez organ podatkowy w wyniku jego zaniechania. Ujawnienie nowych dowodów przez stronę uzasadnia wznowienie postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5, chociażby zostały one ukryte przez stronę w trakcie pierwotnego postępowania podatkowego.

Reasumując, pełnomocnik skarżącej zaznaczył, że w wydanym orzeczeniu organ odwoławczy niesłusznie zdaniem strony nie uwzględnił dorobku orzecznictwa na gruncie niniejszej sprawy.

3.2. Odpowiadając na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał argumentację, zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.

3.3. Na rozprawie w dniu 2 października 2018 r. pełnomocnik skarżącej wnosił i wywodził jak w skardze. Podkreślił, że SKO dokonało rozszerzającej wykładni art. 240 § 1 pkt 5 O.p. i wskazywał, iż skarżąca była właścicielem spornej nieruchomości ale nie posiadała wiedzy co do sposobu korzystania z niej przez "A", sprawami tymi zajmował się od 2014 r. tylko i wyłącznie jej pełnomocnik. Wyjaśnił również, że w wyniku kontroli sądowej decyzji odmawiających stwierdzenia nieważności, decyzje te, niekorzystne dla strony, nie zostały zaskarżone.

4. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

4.1. Skarga okazała się niezasadna.

4.2. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2017r., poz. 1369, p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg między innymi na decyzje administracyjne.

Art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. stanowi natomiast, że sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na podstawie art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57 a.

4.3. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie czy organ odwoławczy zasadnie odmówił uchylenia decyzji ostatecznej w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości uznając, że nie ziściła się wynikająca z 240 § 1 pkt 5) O.p. przesłanka wyjścia na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych istniejąca w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję.

4.4. Rozważając sporne zagadnienie na wstępie należy zaznaczyć, że z zakotwiczonej w art. 2 Konstytucji RP zasady państwa prawa wynika zasada pewności prawa. Na gruncie Ordynacji podatkowej jej emanację stanowi sformułowana w art. 128 O.p., zasada trwałości decyzji ostatecznych. Stanowi ona, że decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w ordynacji podatkowej oraz w ustawach dodatkowych. Decyzja podatkowa jest ostateczna, jeżeli w pierwszej instancji strona nie złożyła od niej odwołania, jeżeli w pierwszej instancji stronie nie przysługuje od niej odwołania z mocy ustawy (art. 261 § 4 O.p.) bądź decyzję tę wydał organ drugiej instancji w toku postępowania odwoławczego. Z zasadą trwałości decyzji ostatecznych koresponduje zasada dwuinstancyjności postępowania podatkowego (art. 127 O.p.).

Postępowanie w sprawie wznowienia postępowania stanowi wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznych i jest możliwe tylko w odniesieniu do wad wskazanych w art. 240 § 1 O.p. W postępowaniu wznowieniowym, będącym postępowaniem nadzwyczajnym, nie rozpatruje się po raz kolejny sprawy merytorycznie - tak jak robi się to w toku zwykłego postępowania instancyjnego. Złożenie wniosku o wznowienie postępowania nie obliguje organu podatkowego do rozpatrzenia sprawy na nowo. Zakres rozpoznania sprawy determinuje przesłanka wznowienia (wyrok NSA z dnia 12 lipca 2017r. I FSK 527/17, LEX nr 2330545). Instytucja wznowienia postępowania podatkowego ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęcia rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzją podatkową, jeżeli postępowanie podatkowe przed organami podatkowymi było dotknięte wadami procesowymi, enumeratywnie wskazanymi w art. 240 § 1 O.p. Powyższa instytucja nie może być wykorzystywana do ponownej pełnej merytorycznej kontroli decyzji ostatecznej wydanej w postępowaniu zwykłym, bowiem nie jest to kontynuacja postępowania zwykłego, a odrębne postępowanie nadzwyczajne. Toczy się ono tylko w zakresie oceny, czy zachodzą przesłanki określone w art. 240 § 1 O.p. i w takim też zakresie rozstrzygnięcie organu podatkowego podlega kontroli sądowej (wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2017 r. I FSK 1763/15LEX nr 2328630). Sąd podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym że nieprzeprowadzenie określonych dowodów w toku zwykłego postępowania instancyjnego, jeżeli dowody te mogły być powołane przez stronę, nie może być podstawą wznowienia postępowania w myśl art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, gdyż naruszałoby to zasadę stałości decyzji (wyrok z dnia 9 grudnia 2015r., II FSK 2701/13, CBOSA).

4.5. Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy przypomnieć należy, że strona w piśmie z dnia 16 grudnia 2016 r. wniosła o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 O.p. z uwagi na wyjście na jaw nowych okoliczności faktycznych, istniejących w dniu wydania decyzji, nieznanych organowi, który wydał decyzję. W uzasadnieniu wniosku o wznowienie postępowania pełnomocnik podatniczki podnosił, iż w 2010 r. cała nieruchomość znajdowała się w posiadaniu osoby prawnej – "A" w związku z obciążającym tę nieruchomość prawem użytkowania oraz ustanowionymi na niej służebnościami na rzecz tego "A" – na podstawie aktu notarialnego Rep. A nr [...] z dnia [...] r. oraz dokonanych pomiędzy stroną a "A" ustnych ustaleń, potwierdzonych pisemnym porozumieniem z dnia [...] r.

W kontekście powyższego, Sąd podziela, mający wsparcie w orzecznictwie pogląd organu, że w postępowaniu wznowieniowym, strona wskazując na nowy dowód lub nową okoliczność, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. nie może odwoływać się do okoliczności, o której strona lub organ wiedział w trakcie postępowania wymiarowego - tego rodzaju argumentacja nie może bowiem stanowić podstawy do wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Nieprzeprowadzenie określonych dowodów w toku zwykłego postępowania instancyjnego, jeżeli dowody te mogły być powołane przez stronę, nie może być podstawą wznowienia postępowania (wyroki NSA: z dnia 14 marca 2017 r., sygn. II FSK 3261/16 oraz z dnia 9 grudnia 2015r., sygn. akt II FSK 2701/13). Trafnie organ przyjął, że wyrażenie "okoliczności po raz pierwszy zgłoszone przez stronę" powinno być interpretowane przez pryzmat określenia "wyjdą na jaw". Strona może powoływać się w postępowaniu wznowieniowym tylko na takie okoliczności faktyczne bądź na takie dowody, co do których istnienia nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania podatkowego, prowadzonego w trybie zwykłym, nie mogła zatem żądać ich uwzględnienia w toku tego postępowania (por. wyroki NSA: z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt II FSK 2675/12 oraz z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. akt II FSK 734/13). Trafnie organ II instancji przywołał stanowisko doktryny, gdzie wskazuje się, że przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby sprzeczne z istotą zwrotu "wyjdą na jaw", który należy rozumieć jako jawne, znane stronie, a więc w konsekwencji niemogące mieć waloru nowych okoliczności lub dowodów (S. Babiarza, B. Dautera, B. Gruszczyńskiego, R. Hausera, A. Kabata, M. Niezgódki-Medek, Komentarz do art. 240 Ordynacji podatkowej).

Dalej wskazać przyjdzie, że wykładnia art. 240 § 1 pkt 5 O.p., poza jego literalnym brzmieniem, musi również uwzględniać wynikające z Ordynacji podatkowej, a powołane wyżej ogólne zasady postępowania, w tym w szczególności zasadę trwałości decyzji ostatecznych, a przede wszystkim konstytucyjną zasadę pewności prawa. Zasady te stanowią bowiem dyrektywy interpretacyjne w procesie wykładni przepisów Ordynacji podatkowej.

Natomiast, jak wynika z treści składanego wniosku, skarżąca zmierza do przeprowadzenia powtórnego postępowania instancyjnego w sprawie podatkowej, co nie jest możliwe w trakcie postępowania wznowieniowego. Byłoby to naruszenie zasady trwałości decyzji ostatecznych oraz zasady dwuinstancyjnego postępowania podatkowego i powodowałoby, że tę samą sprawę wielokrotnie rozpatrywano by w kolejnych instancjach. A zatem nie zasługuje na akceptacje.

W konsekwencji z uwagi na fakt, że składany wniosek o wznowienie postępowania podatkowego oparty był na nowych okolicznościach faktycznych, które nie zostały zweryfikowane przez organy podatkowe w postępowaniu wymiarowym, albowiem strona swoim postępowaniem uniemożliwiła organowi ich weryfikację, nie sposób przyjąć, że mogą one stanowić podstawę z art. 240 § 1 pkt 5 O.p.

W ocenie Sądu gdyby to strona wypełniła swój obowiązek wobec postępowania, a w zasadzie skorzystała z prawa do ujawnienia znanych jej okoliczności, nie narażałaby się na niekorzystne w jej odczuciu rozstrzygnięcie organu. Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie działanie strony nakierowane jest na próbę otwarcia postępowania wymiarowego, a jak wcześniej wskazano postępowanie wznowieniowe nie może służyć ponownemu merytorycznemu rozstrzygnięciu sprawy. Ponadto nie sposób przyjąć, że skarżąca nie wiedziała w jaki sposób użytkowana jest nieruchomość podlegająca opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

W kontekście przyjętego przez organ i zaaprobowanego przez Sąd stanowiska wskazać przyjdzie, że nie mogą być przedmiotem analizy i oceny dowody - dokumenty zgłoszone w celu udowodnienia nowej okoliczności faktycznej, stanowiącej w ocenie strony podstawę do uchylenia prawomocnej decyzji wymiarowej (por. decyzje Wójta w przedmiocie podatku od nieruchomości w sprawie nieruchomości w trzech postępowaniach podatkowych, wniosek dowodowy zawnioskowany przez pełnomocnika strony z dnia 2 sierpnia 2017r. odnoszący się do zawiadomienia z dnia 12 lipca 2017 r. Starosty [...] do Sądu Rejonowego w C., Wydział Ksiąg Wieczystych o niezgodności danych katastralnych z oznaczeniem nieruchomości w dziale I Księgi Wieczystej – nr KW [...]).

Reasumując, zdaniem Sądu, strona nie wykazała naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 240 § 1 pkt 5 O.p. polegającego na błędnej jego wykładni poprzez przyjęcie, że strona może powoływać się w postępowaniu wznowieniowym tylko na takie okoliczności faktyczne bądź dowody, co do których nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania zwykłego i nie mogła żądać ich uwzględnienia w jego toku, podczas gdy przytoczony wyżej przepis wyraźnie stanowi, że nowe okoliczności, lub dowody to takie, które nie są znane jedynie organowi wydającemu decyzję i w konsekwencji utrzymanie w mocy decyzji Kolegium odmawiającej uchylenia ostatecznej decyzji wymiarowej.

Biorąc pod uwagę dotychczasowe rozważania, Sąd nie podzielił zarzutów naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 122 O.p. w zw. z art. 187 § 1 O.p. w zw. z art. 191 O.p. polegającego na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy, istotnych dla jej rozstrzygnięcia, poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie.

4.7. Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.



Powered by SoftProdukt