Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) Asesor sądowy Agnieszka Kosowska Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Woźny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2023 r. sprawy ze skargi I. na odmowę wydania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego opinii o stosowaniu preferencji z dnia 29 grudnia 2022 r. nr 0671-SPZ-1.4100.26.2022.14 oddala skargę.

Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie odmówił wydania I. z siedzibą w [...] (Funduszowi, skarżącemu, wnioskodawcy, podatnikowi) opinii o stosowaniu przez W. S.A. z siedzibą w [...] (płatnika) zwolnienia z poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w przypadku dokonywania, w obowiązującym u niego roku podatkowym, wypłat dywidend na rzecz podatnika, których łączna kwota przekroczy kwotę określoną w art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (u.p.d.o.p.).

Jak wynika z uzasadnienia odmowy, we wniosku o wydanie opinii podatnik podał, że uzyskał w latach 2020 - 2021 oraz w przyszłości planuje uzyskiwanie przychodów z dywidend wypłacanych przez płatnika. W 2022 r. przychód z dywidendy może wynieść kilkanaście milionów złotych, w kolejnych latach wypłaty mogą być podobne.

Podatnik jest spółką komandytowo-akcyjną zarejestrowaną i działającą w oparciu o prawo luksemburskie. Działa w reżimie RAIF (Resended Alternative lnvestment Fund), regulowanym przepisami luksemburskimi (fundusz działający w tym reżimie może inwestować w różne klasy aktywów). Oznacza to, iż inwestorami Funduszu mogą być tylko doświadczeni inwestorzy, wnoszący minimalny wkład określony przepisami. Musi utrzymywać minimalny poziom aktywów netto. Jest platformą dla różnych inwestorów, poprzez którą realizowane są inwestycje kapitałowe w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. Fundusz jest bezpośrednim udziałowcem (akcjonariuszem) m.in. płatnika. Wśród inwestorów (akcjonariuszy) funduszu są takie podmioty jak m.in. Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, czy Europejski Fundusz Inwestycyjny. Fundusz jest zlokalizowany w Luksemburgu z uwagi m.in. na dostępność kapitału, pochodzenie oraz różnorodność inwestorów, stabilność regulacyjną oraz dostęp do wysoko wykwalifikowanych specjalistów. Luksemburg jest lokalizacją, z której fundusz oraz podmioty powiązane z l. prowadzą swoje inwestycje od kilkunastu lat, jest to więc naturalne miejsce prowadzenia inwestycji. Komplementariusz funduszu działa w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (z siedzibą w Luksemburgu).

W uzasadnieniu wniosku wskazano, że podatnik spełnia warunki określone w art. 22 ust, 4-6 u.p.d.o.p..

W uzasadnieniu stanowiska organ wskazał, że płatnik ma siedzibę w Polsce. Podatnik i jego komplementariusz są rezydentami podatkowymi w Luksemburgu. Podatnik co do zasady podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia. Od ponad dwóch lat posiada bezpośrednio 60,8% akcji płatnika. Działa jako fundusz SICAV (societe d'investissement a capital variable) i jest funduszem inwestycyjnym o zmiennym kapitale (uzależnionym od wyceny aktywów). Wybrał stosowanie reżimu właściwego dla funduszy, których jedynym celem jest lokowanie dostępnych mu środków w inwestycje z kapitałem podwyższonego ryzyka. Został powołany jako inwestycja wspólnego inwestowania i nie ma w niej inwestora dominującego, żaden akcjonariusz nie ma więcej niż 15% udziału. Fundusz będzie inwestował w wykup kontrolny średnich spółek w Polsce i innych krajach Europy Środkowo-Wschodniej na zasadzie oportunizmu. Minimum 70% zainwestowanego kapitału ma zostać zainwestowane w Polsce. Fundusz nie będzie podlegał żadnemu rocznemu podatkowi od subskrypcji, ale będzie spółką w pełni podlegającą opodatkowaniu w Luksemburgu, podlegającą podatkowi dochodowemu od osób prawnych i miejskiemu podatkowi od działalności gospodarczej. Jednak dochód wynikający z posiadanych papierów wartościowych stanowiących kapitał podwyższonego ryzyka, jak również dochód wynikający ze sprzedaży, wniesienia lub likwidacji posiadanych papierów wartościowych stanowiących kapitał podwyższonego ryzyka będzie korzystał z pełnego zwolnienia z opodatkowania. Co więcej, zgodnie z wyjaśnieniami podatnika, dystrybucje dokonane przez fundusz do inwestorów powinny korzystać ze zwolnienia w podatku u źródła po stronie funduszu.

W roku zakończonym 31 grudnia 2021 roku Fundusz podlegał luksemburskiemu minimalnemu podatkowi od majątku netto w wysokości 4.815 EUR, W roku 2020 ten podatek został wykazany w wysokości 9.095 EUR, w roku 2019 było to 537 EUR, a w 2018 – 4.815 EUR.

Organ zaznaczył, że głównym źródłem przychodów (dochodów) podatnika są dochody pasywne w postaci dywidend oraz zyski wynikające ze sprzedaży, wniesienia lub likwidacji posiadanych udziałów i akcji w spółkach zależnych. Podatnik od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej osiągał zyski pochodzące w przeważającym stopniu z przychodów z tytułu posiadanych w jednostkach powiązanych udziałów i akcji.

Powołując się na orzecznictwo TSUE i sądów administracyjnych organ wskazał, że dyrektywa 90/435/EWG nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, zgodnie z którym podatek od dochodów kapitałowych jest pobierany od dywidend wypłaconych przez spółkę zależną mającą siedzibę w tym państwie członkowskim na rzecz przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w rozumieniu przepisów podatkowych mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych według stówki zerowej, pod warunkiem, że wszystkie jego zyski są wypłacane na rzecz jego akcjonariuszy, ponieważ podmiot taki nie stanowi spółki państwa członkowskiego w rozumieniu owej dyrektywy. Art. 2 lit. c dyrektywy 90/435 ustanawia pozytywne kryterium kwalifikacyjne, a mianowicie podleganie danemu podatkowi oraz negatywne kryterium, czyli brak zwolnienia z tego podatku i nieposiadanie możliwości wyboru. Jeżeli wnioskodawca oświadcza, że zyski z dywidend (udziałów) mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania, to tym samym nie wykazuje, że nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Wskazując na różne poglądy prezentowane przez orzecznictwo, organ opowiedział się za przyjęciem, że spółka - odbiorca płatności pasywnych - musi podlegać efektywnemu opodatkowaniu w państwie członkowskim swojej rezydencji podatkowej. Następnie stwierdził, że podatnik w rzeczywistości nie podlega efektywnemu opodatkowaniu, nie jest rzeczywiście zobowiązany do zapłaty luksemburskiego podatku dochodowego od osób prawnych, bowiem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej osiąga przychody (dochody) z udziałów podlegające zwolnieniu, co wyklucza przyznanie zwolnienia wynikającego z art. 22 ust. 4 u.p.d.o.p.

Za spełniony organ uznał natomiast warunek określony w art. 22 ust. 6 u.p.d.o.p., ponieważ "societe en commandite par actions" jest podmiotem wymienionym w załączniku nr 4 do u.o.d.o.p. Spełniony został także warunek z art. 22b u.p.d.o.p.

I. złożyła skargę na powyższy akt, wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Zdaniem skarżącego, naruszony został przez organ przepis art. 22 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p. przez jego błędną wykładnię polegającą na wadliwym uznaniu, że warunkiem zastosowania zwolnienia z poboru podatku u źródła od wypłat dywidendy jest efektywne (faktyczne) opodatkowanie podatnika, podczas gdy przepis ten odnosi się wyłącznie do kwestii niekorzystania przez podmiot uzyskujący dochody (przychody) ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Doszło też do niewłaściwego zastosowania tego przepisu przez uznanie, że skarżący nie spełnia warunku zwolnienia z podatku u źródła od wypłacanej dywidendy, mimo że nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.

W ocenie skarżącego, doszło też do naruszenia art. 26b ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 22 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p. przez bezpodstawną odmowę wydania opinii o stosowaniu preferencji wskutek bezpodstawnego uznania, że warunek wskazany w 22 ust. 4 pkt 4 tej ustawy nie został spełniony.

Skarżący zarzucił nadto naruszenie art. 191 O.p. w zw. z art. 26b ust. 9 u.p.d.o.p. przez dokonanie dowolnej oceny i przyjęcie wniosków oczywiście sprzecznych z materiałem dowodowym, a także art. 121 § 1 O.p. z w zw. z art. 26b ust. 9 u.p.d.o.p. przez brak wszechstronnego uzasadnienia, szczególnie zaś brak wyjaśnienia, co należy rozumieć poprzez "efektywne opodatkowanie podatnika".

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że art. 22 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p. nie wymaga badania, czy zagraniczny podatnik otrzymujący dywidendę faktycznie zapłacił podatek za granicą – konieczne jest tylko, aby nie podlegał zwolnieniu z opodatkowania całości swoich dochodów w kraju siedziby. Wymóg efektywnego opodatkowania wprowadzono w drodze nieuprawnionej wykładni rozszerzającej. Jeśli ustawodawca chciałby, aby w odniesieniu art. 22 ust. 4 u.p.d.o.p. brać pod uwagę faktyczne (efektywne) opodatkowanie, to tak samo jak w przypadku regulacji dotyczącej zagranicznych spółek kontrolowanych, wprost odniósłby się do "faktycznego" opodatkowania. Zdaniem Funduszu, organ w swoim rozstrzygnięciu odwołał się do orzeczeń, dotyczących odmiennych sytuacji. Stanowisko organu przeczy regulacjom unijnym, które miały eliminować podwójne opodatkowanie zysków w ramach Unii Europejskiej. W rezultacie przyjęcia stanowiska organu, zysk jest opodatkowany w kraju źródła przez spółkę wypracowującą ten zysk i dodatkowo jako zysk dystrybuowany. Organ nie uwzględnił faktu, że skarżący ma możliwość zastosowania zwolnienia z podatku dochodowego w Luksemburgu niezależnie od swojego statusu (jako SICAV-RAIF). Mógłby z tego zwolnienia skorzystać na podstawie przepisów mających zastosowanie do wszystkich kategorii podatników. Stanowisko, że zwolnienie z podatku u źródła przy wypłacie dywidendy było możliwe tylko jeśli odbiorca dywidendy opodatkowuje ją (albo też efektywnie płaci podatek) w kraju rezydencji – w hipotetycznym stanie faktycznym - powodowałoby, że polskie spółki (które mogą zastosować zwolnienie z podatku u źródła na podstawie art. 22 ust. 4 u.p.d.o.p.) byłyby w sytuacji korzystniejszej niż spółki zagraniczne otrzymujące dywidendy z polskiego źródła. Zdaniem skarżącego, organ pominął dokumentację przez nią przedstawioną, w tym oświadczenie, że nie korzysta ona ze zwolnienia z opodatkowania od całości swoich dochodów w Luksemburgu. W zaskarżonej odmowie organ w żaden sposób nie odniósł się do tego dokumentu, nie przeanalizował opisanych tam zasad opodatkowania skarżącej w Luksemburgu. Skarżący zwrócił też uwagę, że w odmowie nie wskazano argumentów przemawiających za brakiem efektywnego opodatkowania, ani nie wyjaśniono sposobu rozumienia tego pojęcia. Organ odstąpił przy tym od utrwalonej już praktyki, zgodnie z którą warunek podlegania opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania należy rozumieć jako warunek posiadania tzw. rezydencji podatkowej, nie mający bezpośredniego związku z kwestią faktycznego ponoszenia ciężaru podatku

W odpowiedzi na skargę Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego wniósł o jej oddalenie. Poparł stanowisko prezentowane w zaskarżonym akcie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna i z tego względu podlega oddaleniu.

Istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy przewidziany w art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT warunek niekorzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na źródło ich osiągania dotyczy wyłącznie zwolnienia podmiotowego – jak wywodzi skarżący, czy też - jak z kolei podnosi organ, chodzi tu o brak możliwości korzystania przez spółkę otrzymującą dywidendy zarówno ze zwolnień podmiotowych, jaki i przedmiotowych, czyli o efektywne opodatkowanie dywidend.

Fundusz twierdzi, że zwolnienie z obowiązku poboru WHT przysługuje tak długo, jak długo podatnik nie korzysta z całkowitego zwolnienia podmiotowego na gruncie podatku dochodowego, nawet jeśli osiągany dochód (przychód) podlega ostatecznie zwolnieniu przedmiotowemu, czy też stosownemu obniżeniu opodatkowania. Zdaniem skarżącego, z treści art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia jest to, aby spółka otrzymująca przychód z dywidendy nie korzystała ze zwolnienia dochodów, jednak przepis ten odnosi się jednoznacznie do osoby podatnika i do całości dochodów osiąganych przez niego bez względu na źródła, z jakich dochody te pochodzą, jaki jest ich charakter i jakim reżimom podatkowym podlegają w kraju rezydencji podatnika. W ocenie skarżącego, taki sposób redakcji omawianej regulacji nie może zostać uznany za przypadkowy. Konstrukcja przyjęta przez polskiego ustawodawcę (w ślad za prawodawcą unijnym) wskazuje, iż przepis ten porusza kwestię podlegania przez otrzymującego dywidendę zwolnieniu podmiotowemu w państwie rezydencji, co należy przeciwstawić konstrukcji zwolnienia przedmiotowego, które może dotyczyć jedynie określonych dochodów (przychodów) i nie prowadzi do sytuacji, w której dany podatnik jest zwolniony od podatku z uwagi na swój status podmiotowy. Skoro zwolnienia przedmiotowe pozwalają na nieopodatkowanie określonych dochodów (przychodów), to fakt ich stosowania nie ma wpływu na podleganie opodatkowaniu przez dany podmiot w ogólności. Do takich wniosków prowadzi wynik wykładni językowej spornego przepisu. Jeśli podmiot osiąga część przychodów zwolnionych przedmiotowo, a pozostała część jego przychodów podlega opodatkowaniu (choćby hipotetycznie), to nie może być mowy o niespełnieniu warunku z art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT.

Wnioskodawca podkreślił, że stanowisko organu stanowi przykład niedozwolonej wykładni rozszerzającej. Ustawodawca nie operuje bowiem pojęciami, które zawarte są w tej samej ustawie, a odwołują się wprost do faktycznie zapłaconego podatku (vide np.: art. 24a ust. 3 pkt 3 lit c) ustawy o CIT).

W ocenie organu z art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT wynika, że dla uzyskania zwolnienia podatkowego koniecznym jest wykazanie się brakiem korzystania przez dany podmiot zarówno ze zwolnień podmiotowych, jaki i przedmiotowych. Odmienna interpretacja przepisu pozostawałaby – zdaniem organu - w sprzeczności z celem Dyrektywy Rady 2011/96/UE z 30 listopada 2011 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich, którym z jednej strony jest zapobieganie podwójnemu opodatkowaniu na poziomie spółki dominującej, a z drugiej unikanie opodatkowania. Brzmienie przepisów odnosi się do możliwości zastosowania zwolnienia podmiotowego oraz, jak w realiach niniejszej sprawy, zwolnienia przedmiotowego. Na taką interpretację wskazuje redakcja (literalne brzmienie) przepisu art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT, który to reguluje warunek niekorzystania przez spółkę - podatnika ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Powyższy przepis wprost odnosi się do dochodów, bez względu na źródło ich osiągnięcia. To zaś przesądza, że dotyczy on wszelkich zwolnień z opodatkowania, w tym również zwolnień przedmiotowych, które dyskwalifikują podatnika z możliwości zastosowania przywilejów, o których mowa, a które wynikają zarówno z regulacji unijnych, jak i odpowiadających im krajowych.

W niniejszej sprawie z twierdzenia wnioskodawcy wprost wynika, że podlega on zwolnieniu przedmiotowemu w zakresie dochodu z posiadanych papierów wartościowych, stanowiących kapitał podwyższonego ryzyka, jak też dochód wynikający ze sprzedaży, wniesienia, likwidacji posiadanych papierów wartościowych stanowiących kapitał podwyższonego ryzyka. Celem Funduszu i jego zasadniczą działalnością jest lokowanie dostępnych mu środków w inwestycje z kapitałem podwyższonego ryzyka. Głównym zaś źródłem przychodów Funduszu są dywidendy i zyski z udziałów i akcji w spółkach zależnych.

Analizując przedstawiony problem prawny należy w pierwszej kolejności wskazać, że podstawowym aktem prawnym na poziomie europejskim odnoszącym się do zwolnienia z podatku potrącanego u źródła dochodów wypłacanych przez spółki zależne spółkom dominującym jest Dyrektywa Rady 2011/96/UE z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz.U.UE.L. z 2011 r. poz. 345 Nr 8 ze zm.). Realizując ideę wspierania budowy unijnych transgranicznych przedsiębiorstw powiązanych (multi-national enterprises) dyrektywa zmierza w istocie do wyeliminowania podwójnego opodatkowania dystrybucji zysków tych podmiotów zarówno w aspekcie prawnym, jak i ekonomicznym. Podwójne opodatkowanie w sensie prawnym zachodzi wówczas, gdy dywidenda wypłacana przez spółkę zależną jednego państwa do spółki dominującej w drugim państwie podlega zarówno podatkowi u źródła w pierwszym państwie, jak i podatkowi dochodowemu w drugim państwie. Nie chodzi zatem, jak twierdzi pełnomocnik skarżącego o opodatkowanie z jednej strony zysku spółki zależnej, który dopiero w drodze stosownej uchwały zostanie w części przeznaczony do wypłaty wspólnikom/akcjonariuszom jako dywidenda, ale o zysk, który już jest przeznaczony do dystrybucji. Chodzi przecież nie o opodatkowanie zysku osiąganego przez spółkę zależną, ale o opodatkowanie zysku uzyskiwanego przez podmiot dominujący. Takim zyskiem jest ta część zysku spółki zależnej, którą ta przeznacza na dywidendę. Dyrektywa eliminuje tego typu podwójne opodatkowanie poprzez zakaz stosowania podatku u źródła przez państwo, w którym siedzibę ma spółka wypłacająca dywidendę. Podwójne opodatkowanie w sensie ekonomicznym występuje wówczas, gdy zysk spółki zależnej przeznaczony na dywidendę podlega z jednej strony opodatkowaniu w państwie jej siedziby (u źródła), a po jego wypłacie do podmiotu dominującego, miałby podlegać opodatkowaniu w państwie siedziby tego podmiotu dominującego. Dyrektywa eliminuje to zjawisko poprzez nakazanie państwu siedziby spółki dominującej zastosowanie jednego z dwóch rozwiązań - albo zwolnienie otrzymywanej przez spółkę dominującą dywidendy z podatku, albo też opodatkowanie jej, ale z możliwością odliczenia podatku dochodowego zapłaconego przez spółkę zależną w kraju swojej siedziby w odpowiedniej części.

Z uwagi na doniosłość problematyki prawnej w tym zakresie prawodawca unijny poprzedził poszczególne przepisy Dyrektywy preambułą. Należy zwrócić uwagę na motyw trzeci preambuły, określający cel wydania Dyrektywy. Jest nim zwolnienie dywidend i innych zysków podzielonych, wypłacanych przez spółki zależne ich spółkom dominującym z podatku potrącanego u źródła dochodu oraz wyeliminowanie podwójnego opodatkowania takiego dochodu na poziomie spółki dominującej. Tak wyraźne sformułowanie celu Dyrektywy stanowi istotną wskazówkę interpretacyjną w zakresie wykładni poszczególnych jej przepisów. Jednak co należy podkreślić z całą stanowczością, celem dyrektywy nie jest zupełne zwolnienie dywidend z opodatkowania, ale jedynie ich jednokrotne opodatkowanie, czyli inaczej - wyeliminowanie podwójnego opodatkowania tego dochodu.

Co warte podkreślenia, Dyrektywa 2011/96 została znowelizowana w 2015 r. Jak wynika z Opinii Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę Rady 2011/96/UE w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz.U.UE C z dnia 16 lipca 2014 r.), choć w Dyrektywie w sprawie spółek dominujących i spółek zależnych przewiduje się klauzulę dotyczącą zwalczania nadużyć, nie jest ona wystarczająco jasna i mogłaby wywołać nieporozumienia. Tym samym Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny przyjął wniosek dotyczący Dyrektywy zmieniającej, ponieważ uważał, że stanowi ona znaczący postęp w realizacji planu działania na rzecz zwalczania oszustw podatkowych i unikania płacenia podatków. We wskazanej opinii wprost stwierdzono, że Państwa Członkowskie tracą co roku miliardy euro w wyniku oszustw podatkowych i unikania płacenia podatków, a także w wyniku agresywnego planowania podatkowego, polegającego najczęściej na wykorzystaniu luk w przepisach krajowych lub występujących między nimi asymetrii.

W preambule Dyrektywy Rady (UE) 2015/121 z dnia 27 stycznia 2015 r. zmieniającej Dyrektywę 2011/96/UE podkreślono, że niezbędne jest zapewnienie, aby Dyrektywa 2011/96/UE nie była nadużywana przez podatników objętych zakresem jej stosowania. W tym celu art. 1 ust. 2 otrzymał nowe brzmienie, zgodnie z którym Państwa Członkowskie nie przyznają korzyści wynikających z niniejszej Dyrektywy jednostkowemu uzgodnieniu ani seryjnym uzgodnieniom, w przypadku których głównym celem lub jednym z głównych celów wprowadzenia było uzyskanie korzyści podatkowej naruszającej przedmiot lub cel niniejszej Dyrektywy, w związku z czym - zważywszy na wszystkie stosowne fakty i okoliczności - takie jednostkowe lub seryjne uzgodnienie nie jest rzeczywiste. Natomiast w art. 1 ust. 4 prawodawca unijny stwierdził, że Dyrektywa nie uniemożliwia stosowania przepisów krajowych lub postanowień umownych niezbędnych do zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, oszustwom podatkowym lub nadużyciom. Odesłanie do regulacji krajowych lub umów zawieranych przez państwa członkowskie powoduje, że Państwa Członkowskie mają większą swobodę kształtowania regulacji krajowych i zabezpieczeń stosowanych w umowach między poszczególnymi krajami. Oznacza to, iż do Państwa Członkowskiego należy precyzyjne określenie, w jakich warunkach korzyści wynikające z omawianej Dyrektywy będą wyłączone. Jednak muszą być one oceniane z perspektywy dorobku orzeczniczego TSUE dotyczącego zwalczania nadużyć w europejskim prawie podatkowym i zasadą proporcjonalności.

Na poziomie krajowym uregulowania dotyczące zwolnienia dywidend z podatku potrącanego u źródła zawarte są w art. 22 ust. 4 – 6 ustawy o CIT. Unormowania te są transpozycją do polskiego porządku prawnego Dyrektywy Rady 90/435/EWG z 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych Państw Członkowskich (Dz.Urz. WE L Nr 225, s. 6 ze zm.) oraz zastępującej ją – przywołanej wyżej Dyrektywy Rady 2011/96/UE.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o CIT, zwalnia się od podatku dochodowego przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a, f oraz j, z wyjątkiem dochodów uzyskiwanych przez komplementariusza z tytułu udziału w zyskach spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1) wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2) uzyskującym dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka podlegająca w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania;

3) spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;

4) spółka, o której mowa w pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.

W niniejszej sprawie organ stwierdził, że podmiot dominujący – fundusz działający w formie spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w Księstwie Luksemburg nie spełnia przesłanki wskazanej w art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT, bowiem zgodnie z przepisami podatkowymi w Księstwie Luksemburg w rzeczywistości nie podlega on opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zasadniczo korzysta bowiem z ustawowego zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, bowiem – jak wskazała utrzymuje się głównie z zysków z udziałów i akcji w spółkach zależnych, głównym celem i przedmiotem działania jest lokowanie dostępnych środków w inwestycje z kapitałem podwyższonego ryzyka, zaś dochód wynikający z posiadanych papierów wartościowych stanowiących kapitał podwyższonego ryzyka, jak też ze sprzedaży, wniesienia lub likwidacji posiadanych przez Fundusz papierów wartościowych stanowiących kapitał podwyższonego ryzyka, podlega zwolnieniu podatkowemu.

Wskazany art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT w swej istocie odpowiada treści art. 2 lit. a ppkt (iii) Dyrektywy 2011/96, zgodnie z którym spółką Państwa Członkowskiego jest spółka, która podlega jednemu z podatków wymienionych w załączniku I część B, bez możliwości wyboru lub zwolnienia, lub podlega jakiemukolwiek innemu podatkowi, który może być zastąpiony przez którykolwiek z tych podatków.

Porównanie treści tych przepisów wskazuje jednak, że o ile art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT wprowadza "zakaz" korzystania przez spółkę ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, czyli ma charakter negatywny, to art. 2 lit. a ppkt (iii) Dyrektywy 2011/96 wprowadza warunek pozytywny, czyli obowiązek podlegania jednemu z podatków (dochodowych), bez możliwości wyboru lub zwolnienia. Innymi słowy oba przepisy wprowadzają określony wymóg prawny (w założeniu ten sam), przy czym definiują go w nieco odmienny sposób. Nie oznacza to jednak, jak sugeruje strona, że okoliczność ta świadczy o wadliwości implementacji Dyrektywy. Jej treść stanowi bowiem kanwę do właściwego odczytania przepisu prawa krajowego.

W ocenie Sądu, zakres pojęciowy zawarty w art. 2 lit. a ppkt (iii) Dyrektywy 2011/96 nie wymaga, aby podatnik zwolniony był podmiotowo z podatku dochodowego w danym Państwie Członkowskim. Przepis ten akcentuje bowiem pozytywną przesłankę zwolnienia – przesłankę podlegania opodatkowaniu, bez możliwości wyboru lub zwolnienia. Takie sformułowanie powoduje, że podatnik musi być objęty określonym podatkiem i nie ma możliwości "wyjścia" (w żaden ze wskazanych sposobów) spod opodatkowania podatkiem dochodowym. Taka wykładnia przepisu – zdaniem Sądu - znajduje potwierdzenie również w celu i istocie Dyrektywy, którym jest zakaz podwójnego opodatkowania dywidend.

Tym samym, dokonując wykładni art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT należy mieć na uwadze nie tylko jego literalne brzmienie, ale także uwzględniać cel, jakiemu ma służyć instytucja zwolnienia z poboru podatku u źródła w przypadku dywidend. Celem tym jest z jednej strony unikanie podwójnego opodatkowania, ale z drugiej strony zapobieganie uchylaniu się od opodatkowania.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 8 marca 2017 r. C-448/15 (Belgische Staat przeciwko Wereldhave Belgium Comm. VA, Wereldhave International NV, Wereldhave NV, ECLI:EU:C:2017:180), który – wbrew stanowisku Funduszu – zasadnie został przywołany przez organ. W wyroku tym państwo belgijskie stało na stanowisku, że sformułowanie "podlega [opodatkowaniu] bez możliwości wyboru lub zwolnienia" w rozumieniu art. 2 lit. c) Dyrektywy 90/435 stanowi wymóg "subiektywnego i obiektywnego" podlegania opodatkowaniu. W rezultacie, spółki, które są opodatkowane według stawki zerowej, nie są objęte tą Dyrektywą. Natomiast spółki Wereldhave Belgium, Wereldhave International i Wereldhave utrzymywały, że jako przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania podlegają, co do zasady, opodatkowaniu w Niderlandach jako spółki akcyjne. Opodatkowanie to jest wystarczające do skorzystania ze zwolnienia z podatku od dochodów kapitałowych. Co prawda, przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania mogą skorzystać z opodatkowania stawką zerową podatku dochodowego od osób prawnych pod warunkiem wypłacenia wszystkich swoich zysków na rzecz swoich akcjonariuszy. Niemniej, zdaniem spółek, wymóg podlegania opodatkowaniu nie wymaga rzeczywistego pobrania podatku, jako że opodatkowanie może być jedynie subiektywne. TSUE – odwołując się do Dyrektywy 90/435, która wprawdzie nie obowiązuje, ale jej istota została przeniesiona do Dyrektywy 2011/96 - zauważył w tym względzie, że art. 2 lit. c) Dyrektywy 90/435 ustanawia pozytywne kryterium kwalifikacyjne, a mianowicie podleganie danemu podatkowi, oraz negatywne kryterium, czyli brak zwolnienia z tego podatku i nieposiadanie możliwości wyboru. Ustanowienie tych dwóch kryteriów, jednego pozytywnego i drugiego negatywnego, prowadzi do stwierdzenia, że przesłanka przewidziana w art. 2 lit. c) wspomnianej Dyrektywy nie tylko wymaga, aby spółka była objęta zakresem stosowania danego podatku, ale także ma na celu wykluczenie sytuacji wiążącej się z możliwością, iż pomimo opodatkowania tym podatkiem, spółka nie jest rzeczywiście zobowiązana do jego zapłaty. TSUE podkreślił, że chociaż spółka podlegająca opodatkowaniu danym podatkiem według zerowej stawki, pod warunkiem, że wszystkie zyski są wypłacane na rzecz jej akcjonariuszy, nie jest formalnie zwolniona z tego podatku, to znajduje się ona praktycznie w takiej samej sytuacji jak ta, którą przesłanka przewidziana w art. 2 lit. c) Dyrektywy 90/435 ma na celu wykluczyć, czyli sytuacji, w której spółka nie jest zobowiązana do zapłaty tego podatku.

Jak zauważył Rzecznik Generalny w pkt 43 i 44 opinii, zawarcie w uregulowaniu prawa krajowego przepisu, zgodnie z którym określona kategoria spółek może w pewnych okolicznościach korzystać z opodatkowania stawką zerową, sprawia, że spółki te nie podlegają temu podatkowi (zob. także wyrok z dnia 20 maja 2008 r., Orange European Smallcap Fund, C-194/06, EU:C:2008:289, pkt 33, 34).

TSUE zwrócił również uwagę, że wykładnia taka jest zgodna z systematyką Dyrektywy 90/435 oraz z realizowanym przez nią celem polegającym na zapewnieniu neutralności w aspekcie podatkowym wypłaty zysków przez spółkę zależną z siedzibą w jednym Państwie Członkowskim na rzecz spółki dominującej z siedzibą w innym Państwie Członkowskim poprzez wyeliminowanie podwójnego opodatkowania tych zysków. Wskazana Dyrektywa służy bowiem zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu zysków wypłacanych spółkom dominującym przez spółki zależne (zob. w szczególności wyroki: z dnia 3 kwietnia 2008 r., Banque Fédérative du Crédit Mutuel, C-27/07, EU:C:2008:195, pkt 27; z dnia 22 grudnia 2008 r., Les Vergers du Vieux Tauves, C-48/07, EU:C:2008:758, pkt 37; a także z dnia 1 października 2009 r., Gaz de France – Berliner Investissement, C-247/08, EU:C:2009:600, pkt 57) poprzez mechanizmy przewidziane w art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 Dyrektywy 90/435. Po pierwsze, art. 4 ust. 1 Dyrektywy 90/435 przewiduje, że jeśli spółka dominująca otrzymuje jako udziałowiec lub akcjonariusz spółki zależnej wypłacane zyski, Państwo Członkowskie spółki dominującej powstrzymuje się od opodatkowania tych zysków bądź upoważnia tę spółkę dominującą do odliczenia od kwoty podatku należnego tej części podatku płaconego przez spółkę zależną, która odnosi się do tych zysków, oraz we właściwych przypadkach kwoty podatku pobieranego u źródła dochodu w Państwie Członkowskim, w którym spółka zależna ma siedzibę, do wysokości odpowiedniego podatku krajowego (wyroki: z dnia 12 grudnia 2006 r., Test Claimants in the FII Group Litigation, C-446/04, EU:C:2006:774, pkt 102; z dnia 3 kwietnia 2008 r., Banque Fédérative du Crédit Mutuel, C-27/07, EU:C:2008:195, pkt 25). Po drugie, art. 5 ust. 1 Dyrektywy 90/435 przewiduje zwolnienie z poboru podatku u źródła w Państwie Członkowskim spółki zależnej wypłaty zysków na rzecz jej spółki dominującej przynajmniej w przypadku, gdy ta spółka dominująca posiada udział w wysokości co najmniej 25% w kapitale spółki zależnej (wyrok z dnia 3 kwietnia 2008 r., Banque Fédérative du Crédit Mutuel, C-27/07, EU:C:2008:195, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

Mechanizmy tej Dyrektywy zostały wobec tego wprowadzone z myślą o sytuacjach, w których – bez ich zastosowania – wykonanie przez Państwa Członkowskie ich władztwa podatkowego mogłoby prowadzić do tego, że zyski wypłacane przez spółkę zależną na rzecz jej spółki dominującej byłyby podwójnie opodatkowane. Tymczasem, jeżeli spółka dominująca, taka jak przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania, korzysta na mocy uregulowania Państwa Członkowskiego, w którym ma siedzibę z zerowej stawki opodatkowania wszystkich jej zysków, pod warunkiem wypłacenia tych zysków w całości jej akcjonariuszom, ryzyko podwójnego opodatkowania po stronie tej spółki dominującej zysków otrzymanych od jej spółki zależnej jest wyeliminowane.

W konsekwencji TSUE stwierdził, że spółka, która podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych według stawki zerowej, pod warunkiem że wszystkie jej zyski są wypłacane na rzecz jej akcjonariuszy, nie spełnia przesłanki przewidzianej w art. 2 lit. c) Dyrektywy 90/435 i nie wchodzi zatem w zakres wyrażenia "spółka Państwa Członkowskiego" w rozumieniu tej Dyrektywy.

Rozważania TSUE zawarte w powołanym wyroku mają – zdaniem Sądu – zastosowanie także w sprawie niniejszej. Wskazują one bowiem generalnie na sposób rozumienia istoty zwolnienia z poboru podatku u źródła w przypadku dywidend. Nie chodzi tu o jakiekolwiek opodatkowanie spółki dominującej podatkiem dochodowym w kraju jej siedziby, ale o opodatkowanie podatkiem dochodowym (efektywnym) otrzymanej dywidendy. Innymi słowy chodzi o to, aby podatek został pobrany – efektywnie albo przez kraj siedziby spółki zależnej albo przez kraj siedziby spółki dominującej. Dyrektywa wyklucza jedynie podwójne opodatkowanie dywidendy. Jeżeli Państwo Członkowskie siedziby spółki dominującej przewiduje preferencje podatkowe w postaci zwolnienia otrzymanej dywidendy z podatku dochodowego w określonych przypadkach – to niepobranie podatku przez kraj siedziby spółki zależnej powoduje, że wcale nie dochodzi do opodatkowania dywidendy, a takie przypadki w świetle celów Dyrektywy należy wykluczyć.

Należy zwrócić uwagę, że TSUE podtrzymał swoją argumentację w tym zakresie także w wyroku z dnia 26 lutego 2019 r. w sprawie C 115/16 (LEX nr 2624473). Problem prawny dotyczył wprawdzie – jak słusznie zauważa strona - opodatkowania odsetek, niemniej jednak uniwersalność stwierdzeń TSUE potwierdza tylko, że spełnienie przesłanki podlegania opodatkowaniu bez możliwości wyboru lub zwolnienia dotyczy w istocie efektywnego opodatkowania.

Zgodnie bowiem z art. 3 lit. a) ppkt (iii) Dyrektywy Rady 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych Państw Członkowskich (Dz.U.UE.L.2003.157.49 z dnia 2003.06.26) "spółka Państwa Członkowskiego" oznacza każdą spółkę która podlega jednemu z następujących podatków bez zwolnienia lub podatkowi, który jest identyczny lub w istotnym stopniu podobny oraz który jest nałożony po dniu wejścia w życie niniejszej Dyrektywy w uzupełnieniu do, lub zamiast tych istniejących podatków.

W piśmiennictwie był dotychczas prezentowany pogląd (chociaż niejednolicie), że wymóg podlegania opodatkowaniu ma tzw. charakter subiektywny, czyli że spółka Państwa Członkowskiego będąca odbiorcą płatności odsetek, celem skorzystania ze zwolnienia w państwie źródła powinna ogólnie podlegać opodatkowaniu danym podatkiem, co nie jest jednak równoznaczne z płaceniem jakiegokolwiek podatku od dochodu z tytułu otrzymanych odsetek. Analogiczny pogląd zaprezentowała Rzecznik Generalna, która stwierdziła, że "żaden przepis dyrektywy 2003/49 nie stanowi, że warunkiem zwolnienia z podatku jest faktyczne opodatkowanie właściciela [odsetek] (tutaj spółek luksemburskich) określoną kwotą". Trybunał Sprawiedliwości przedstawił jednak odmienne stanowisko przyjmując, że spółka – odbiorca płatności pasywnych – musi podlegać efektywnemu opodatkowaniu w Państwie Członkowskim swojej rezydencji podatkowej. Uzasadnił taką wykładnię stwierdzając, że: "Tę wykładnię zakresu trzeciej przesłanki wspomnianej w pkt 147 niniejszego wyroku potwierdza, po pierwsze, art. 1 ust. 5 lit. b) Dyrektywy 2003/49, z którego wynika, że stały zakład można uznać za właściciela odsetek w rozumieniu owej Dyrektywy jedynie, «jeżeli odsetki [otrzymane przez ten zakład] stanowią przychód, w odniesieniu do którego zakład stały podlega w Państwie Członkowskim, w którym się znajduje, jednemu z podatków wymienionych w art. 3 lit. a) [ppkt] (iii) [rzeczonej dyrektywy]», oraz, po drugie, cel tej Dyrektywy, którym jest, jak w istocie przypomniano w pkt 85 niniejszego wyroku, zapewnienie, aby te odsetki były opodatkowane w jednym tylko Państwie Członkowskim tylko raz". W tym kontekście TSUE zrównał sytuację prawnopodatkową stałego zakładu oraz spółki, gdzie taki wymóg jest literalnie przewidziany w Dyrektywie Rady 2003/49/WE jedynie względem stałego zakładu. W efekcie zarówno zwolnienie podmiotowe – ogólne dla spółki otrzymującej odsetki, jak i zwolnienie przedmiotowe – dla dochodu z tytułu otrzymywanych odsetek powinny zostać uznane za dyskwalifikujące taką spółkę z przywilejów płynących z Dyrektywy Rady 2003/49/WE. W stanie faktycznym rozpatrywanej sprawy, jeżeli podmiot z Luksemburga (SICAR) otrzymujący odsetki jest w rzeczywistości zwolniony od opodatkowania w części dotyczącej przychodu z odsetek, wówczas nie może zostać uznany za "spółkę Państwa Członkowskiego", co powinno skutkować niemożnością zastosowania zwolnienia w Państwie Członkowskim źródła. (zob. F. Majdowski, Planowanie podatkowe z wykorzystaniem zagranicznych podmiotów holdingowych - koniec pewnej epoki? Kilka uwag na tle ostatnich wyroków Trybunału Sprawiedliwości w sprawie dyrektyw podatkowych dotyczących tzw. pasywnych płatności, PP 2019, nr 10, s. 29-400).

Wbrew stanowisku skarżącej, istota wyroku TSUE w sprawie C-448/15 ma zastosowanie w niniejszej sprawie. Spółki ze sprawy C-448/15 także opodatkowane były co do zasady podatkiem dochodowym, przy czym po spełnieniu określonych warunków mogły skorzystać ze zwolnienia podatkowego.

W przypadku skarżącej, sytuacja jest analogiczna. Skarżąca działa jako fundusz SICAV, w reżimie SICAR, zgodnie z art. 48 ustawy o RAIF, gdzie jedynym celem takiego funduszu jest lokowanie dostępnych mu środków w inwestycje z kapitałem podwyższonego ryzyka. Głównym źródłem dochodów podatnika są dochody pasywne w postaci dywidend oraz zysków wynikających ze sprzedaży, wniesienia lub likwidacji posiadanych udziałów i akcji w spółkach zależnych. Pomimo zatem ustawowego podlegania opodatkowaniu w Księstwie Luksemburg podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, w istocie korzysta z pełnego zwolnienia podatkowego. Skoro tak, to w świetle celów i przepisów Dyrektywy 2011/96 oraz przywołanych wyroków TSUE uznać należy, że przyznanie preferencji podatkowej w postaci zwolnienia z podatku pobieranego u źródła w realiach sprawy nie może mieć zastosowania. Zwolnienie bowiem z poboru podatku dochodowego od zysku spółki zależnej wypłaconego spółce dominującej (Funduszowi) z siedzibą w Luksemburgu spowodowałoby w istocie, że podatek nie zostałby wcale zapłacony, a to w sposób oczywisty prowadziłoby do wypaczenia istoty Dyrektywy 2011/96. Sytuacja spółki jest z finansowego punktu widzenia analogiczna do podmiotów, które z mocy ustawy nie podlegają podatkowi dochodowemu od uzyskiwanych dywidend. Efekt bowiem jest taki sam, czyli brak podatku od tej części zysku.

W związku z tym art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT należy rozumieć w ten sposób, że niekorzystanie przez spółkę uzyskującą dochody (przychody) z dywidend

ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania - dotyczy zarówno zwolnienia podmiotowego z opodatkowania podatkiem dochodowym, jak również zwolnienia przedmiotowego – w zakresie dochodów z tytułu otrzymanych dywidend.

Tym samym podnoszony zarzut naruszenia art. art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT w zw. z art. 2. lit. a) pkt (iii) Dyrektywy Rady 2011/96/UE nie znajduje uzasadnienia.

Za nieuzasadniony uznać należało także zarzut naruszenia art. 26b ust. 3 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem odmawia się wydania opinii o stosowaniu preferencji w przypadku:

1) niespełnienia przez podatnika warunków określonych w art. 21 ust. 3-9 lub art. 22 ust. 4-6 albo warunków zastosowania umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania;

2) istnienia uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem rzeczywistym dołączonej do wniosku dokumentacji lub oświadczenia podatnika, że jest rzeczywistym właścicielem należności;

3) istnienia uzasadnionego przypuszczenia wydania decyzji z zastosowaniem art. 119a Ordynacji podatkowej, środków ograniczających umowne korzyści lub art. 22c, przy czym w przypadku uzasadnionego przypuszczenia wydania decyzji z zastosowaniem art. 119a Ordynacji podatkowej lub środków ograniczających umowne korzyści przepis art. 14b § 5c tej ustawy stosuje się odpowiednio;

4) istnienia uzasadnionego przypuszczenia, że podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2, nie prowadzi rzeczywistej działalności gospodarczej w kraju siedziby tego podatnika dla celów podatkowych.

Każda z tych czterech przesłanek jest samodzielna w tym znaczeniu, że wystąpienie chociaż jednej z nich powoduje, że organ traci uprawnienie do wydania opinii. W przedmiotowej sprawie, skoro potwierdzone zostało, że Fundusz nie wypełnia przesłanki z art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT to oparcie się organu na przepisie art. 26b ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT było w pełni uzasadnione.

Nie są również – w ocenie Sądu - uzasadnione zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 121 § 1 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej. Specyfika postępowania w przedmiocie wydania opinii o stosowaniu preferencji jest sformalizowana. Organ nie jest w tym postępowaniu zobowiązany do poszukiwania i gromadzenia materiału dowodowego w celu ustalenia prawdy materialnej. Jego rola ogranicza się do wszechstronnej oceny materiału dowodowego oraz twierdzeń strony zawartych we wniosku w aspekcie prawnopodatkowym. Oczywiście ocena ta nie może być wybiórcza czy dowolna, ale powinna uwzględniać wszystkie istotne elementy sprawy. Nie jest to zatem postępowanie, które odpowiada co do zakresu działania organu postępowaniu podatkowemu. W ocenie Sądu – organ prawidłowo dokonał analizy przedstawionych przez stronę okoliczności, jak również prawidłowo zinterpretował przepisy prawne mające zastosowanie w sprawie. W istocie bowiem spór pomiędzy Funduszem a organem nie koncentrował się na naruszeniu przepisów postępowania, ale na prawidłowej wykładni art. 22 ust. 4 pkt 4 ustawy o CIT w świetle przedstawionych przez stronę faktów.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę należało oddalić.